Ο Φίλιππος Αναστασίου, συγγραφέας της "Ελεύθερης πτώσης"

Ο Φίλιππος Αναστασίου, έγραφε ποιήματα και διηγήματα απ΄ τα νεανικά του χρόνια. Αν και διακρίθηκε στο διήγημα, έπαψε να δημοσιεύει όσο ασκούσε το δικηγορικό επάγγελμα στη Θεσσαλονίκη. Τον καιρό αυτόν τον ενδιέφερε η κριτική και έγραφε κριτικά σημειώματα ή προλόγους σε έργα φίλων του.
Στο τελευταίο του διήγημα, που έχει μεν τη μορφή διηγήματος αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα δοκίμιο, μια μελέτη θανάτου, με κάποιου ευρηματικπό τρόπο, ώστε να μελετάς το θάνατο και να μην το μελετάς, γιατί δεν είναι ευχάριστο θέμα. Πώ ς το καταφέρνει αυτό ; Με το εύρημα να φαίνεται ότι μιλάνε τρία πρόσωπα, ενώ στην πργματκότητα υπάρχει μόνο ένα πρόσωπο με τον προβλματισμό του. Αντί λοιπόν να δημιουργήσει έναν ήρωα ο συγγραφέας δημσιούργησε τρεις, που στην πραγματικότητα είναι ένας. Είναι ο συγγραφέας, ο ήρωάς του κι αυτός που παρατηρεί και σχολιάζει και τους δυο και που φαίνεται ότι είναι ο μόνος πραγματικός. Αυτός είναι ο αφηγητής.
Με αυτόν τον τρόπο ο Φίλιππος Αναστασίου εγκαθιδρύει ένα διάλογο του συγγραφέα με το υποσυνείδητό του (ενοχικός διάλογος), αντί να απωθεί την ενοχή του, όχι βέβαια με τον άμεσο τρόπο που γίνεται στο Υπόγειο, αλλά έμμεσα, ώστε ν φαίνεται σαν να παάιζει με την ιδέα του θανάτου, που ο άμεσος διάλογος μαζί της χαλάει το κέφι ακόμα κι αυτού που δεν ιδρώνει εύκολα το αυτί του. Αλλά ο Φίλιππος είναι ευαίσθητος, παρά το ότι φορεί την πανοποία μιας άτεγκτης λογικής, με τον ανάλογο σκεπτικισμό που εγγίζει τον κυνισμό.
Ένας συγγραφέας λοιπόν που δημιουργείέναν ήρωα που ζει τις τελευταίες στιγμές της ζωής του, ο ήρωας που αγωνίζεται να βγει απ΄ το αδιέξοδο κι ένα τρίτο πρόσωπο που δεν είναι κανένας από αυτούς τους δυο ή είναι και οι δυο μαζί και που είναι ο αφηγητής μιας υποτυπώδους ιστορίας. Κάπως έτσι, αν το καταλαβαίνω καλά. Γιατί ο Αναστασίου αρέσκεται στο πολύπλοκο. Μια φόρά ως μαθητής του γυμνασίου Λαρίσης δημοσίευψε ένα ποίημα, που ο δαίμων του τυπογραφείου μετέτρεψε τη λέξη φίδι σε ξύδι και μπέρδευε τα πράγματα στο ούτως ΄άλλως μπερδεμένο ποίημα. Το ποίημα άρεσε γιατί θεωρήθηκε ως υπερρεαλιστικό.