«Τί έστιν άνθρωπος ότι μιμνήσκει αυτού;»
(Τι είναι ο άνθρωπος ώστε να τον θυμάσαι;)
Ψαλμός 8,4
Κάθε πρωί, για να ανεβώ ψηλά στο λόφο του Φρουρίου για να να δω τα δέντρα και τα λουλούδια που αγαπώ, πρέπει να περάσω από τα μέρη που μισώ, απ΄ τους στενούς ακάθαρτους δρόμους, να περπατήσω σε παλιά κατεστραμμένα πεζοδρόμια, που μόλις χωρείς να περάσεις, δίπλα σε σκουπίδια, ανάμεσα στις πολυκατοικίες που σου κρύβουν τον ουρανό, να διασχίσω βιαστικά το οδόστρωμα για να μη με παρασύρει κάποιο αυτοκίνητο που τρέχει με υπερβολική ταχύτητα ή κάποιο μοτοποδήλατο με το θόρυβο που σε ξεκουφαίνει και που κάνει την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.
Για να πάω εκεί όπου αγαπώ πρέπει να περάσω από εκεί που μισώ. Δεν είναι δώρο άδωρο η αγάπη των δέντρων και των λουλουδιών; Προσπαθώ να βρω ένα τρόπο να πάω κατ΄ ευθείαν στο λόφο, χωρίς να κάνω τη δυσάρεστη αυτή διαδρομή, που είναι ακόμα πιο δυσάρεστη, όταν δεν έχω διάθεση απ΄ το πρωί, πράγμα που μου συμβαίνει συχνά ,σε κάθε μεταβολή του καιρού. Δεν ξέρω που οφείλεται αυτή η ευαισθησία μου ώστε να ταλαιπωρούμαι σωματικά και ψυχικά με την παραμικρή μεταβολή του καιρού.
Ο άνθρωπος είναι αυτό που πιστεύει μέσα στην καρδιά του ότι είναι. Η σύγχρονη πόλη σε πιέζει να λυπηθείς τον εαυτό σου, αλλά δεν θα νιώσεις αυτολύπη , με το όνομα του γλυκύτατου Ιησού στη σκέψη σου και στην καρδιά σου. Οι δυσκολίες σου θα γίνουν μια μικρή θυσία στην αγάπη του Ιησού.
Ένα θρησκευτικό νέγρικο τραγούδι (σπιρίτσιουαλ) λέει: «δεν ξέρουμε το μέλλον/ δεν ξέρουμε τα εμπόδια/ αλλά προχωράμε με πίστη στο Ιησού/ ο Ιησούς είναι ο οδηγός μας./Αυτός θα κουβαλήσει το φορτίο μας». Ο μόνος τρόπος να μη λυπηθείς τον εαυτό σου είναι να αισθάνεσαι την παρουσία του Ιησού δίπλα σου και να ελπίζεις στο ανέλπιστο. Η αίσθηση της παρουσίας του Ιησού έχει μεταμορφωτική δύναμη. Μεταμορφώνει ακόμα και το μαρτύριο , ώστε να γίνεται επιθυμητό. Αυτό εννοεί ο Απόστολος Παύλος με τα λόγια «φλεγόμενοι και μη καιόμενοι, κακουχούμενοι και μη στερούμενοι..»
Μια αντίρρηση σ΄ αυτό είναι μήπως χρησιμοποιούμε μάταια το όνομα του Κυρίου και παραβαίνουμε την Εντολή που λέει «ουκ αν λάβεις το όνομα του Κυρίου επί ματαίω». Δεν πρέπει να χρησιμοποιείς μάταια τις αλήθειες που περιέχονται στις ιερές Γραφές. Είναι άραγε μάταιη η προσευχή για τόσο συνηθισμένα καθημερινά θέματα , όπως είναι οι δυσκολίες ενός γέρου να περπατήσει στην πόλη;
Αν λάβεις υπόψη ότι οι δυσκολίες της ζωής στη σύγχρονη πόλη αποτελούν αυτές οι ίδιες την κύρια αιτία που προκαλεί τις ανίατες « αρρώστιες του πολιτισμού», θα δεις ότι δεν είναι καθόλου ασήμαντες οι δυσκολίες , ώστε να πιστεύεις πως είναι μάταιη η επίκληση της βοήθειας του Θεού. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η ζωή στις σύγχρονες πόλεις είναι επικίνδυνη για όλους. Ο Θεός να σε φυλάει!
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου