Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Στην κινηματογραφική ταινία «Η γέφυρα του ποταμού Κβάι», οι Άγγλοι στρατιώτες , που ήταν αιχμάλωτοι των Ιαπώνων, σφύριζαν το γνωστό ομώνυμο εμβατήριο. Αναρωτιέμαι, γιατί το σφύριζαν , αφού θα μπορούσαν να το τραγουδούν. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που είδα την ταινία και σήμερα ήρθε στο νου μου γιατί έψαχνα να βρω τρόπους να υπερνικώ το φόβο. Έτσι ήρθε στο νου μου το σφύριγμα των αιχμαλώτων της ταινίας. Δεν ήρθε στην τύχη. Ήρθε για κάποιο λόγο.
Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί και γύριζα το βράδυ στο σπίτι σφύριζα, για να μην φοβάμαι. Θα μπορούσα να λέω κάποιο τραγουδάκι, αλλά δεν με βοηθούσε όπως το σφύριγμα. Γιατί άραγε το σφύριγμα έχει αυτήν την ιδιότητα; Ίσως γιατί με το σφύριγμα φυσάμε τον αέρα προς τα έξω και φουσκώνει το στήθος μας, σαν να μαστε θαρραλέοι. Σφυρίζοντας παίρνουμε τη στάση του θαρραλέου ανθρώπου. Κι αφού παίρνουμε τη στάση του θαρραλέου εξωτερικά, γινόμαστε θαρραλέοι και εσωτερικά, γιατί ο φόβος μπαίνει μέσα μας και μας παραλύει.
Για να σφυρίξουμε πρέπει να τεντώσουμε το σώμα και να προβάλουμε το στήθος μας. Αυτή η στάση είναι των παληκαριών. Άλλωστε ο φόβος είναι πειρασμικός, είναι του σατανά και τον σατανά στην τελετουργία του βαπτίσματος τον διώχνουμε φυσώντας και φτύνοντας. «Αποτάσσεσαι τον σατανά»; Ρωτάει ο ιερέας τον ανάδοχο, που μιλάει για μας, κι ο ανάδοχος λέει «αποτάσσομαι» και φτύνει τρεις φορές, προς τη μεριά της Δύσεως. Άραγε είναι τυχαίο που φτύνει προς τη Δύση; Δεν είναι τυχαίο, γιατί στη Δύση είναι το σκότος του σατανά, ενώ στην Ανατολή ανατέλλει το φως του Χριστού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου