Ποιος είμαι; (Γιατί είναι δύσκολο να αγαπήσουμε το πρόσωπό μας;)

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

"Εργάζεσθε μη την βρώσιν την απολλυμένην, αλλά την βρώσιν την μένουσαν εις ζωήν αιώνιον."

"Εις κάθε πράγμα λέγε, εγώ ποιος είμαι και μην κρίνεις κανέναν", λέγει ο Αββάς Ιωσήφ. Γιατί είναι δύσκολο να αγαπήσουμε τον εαυτό μας; Είναι δύσκολο να αγαπήσω τον εαυτό μου, γιατί με τσάκισε η υπερηφάνεια. Η υπερηφάνεια με εμποδίζει να γνωρίσω ότι δεν είμαι τίποτα.

Ο Κνουτ Χάμσουν ο διάσημος Νορβηγός συγγραφέας των Μυστηρίων και του Ένας αλήτης παίζει με σουρντίνα, είπε σ΄ αυτούς που του δήμευσαν την περιουσία, (ήταν ενενήντα δύο ετών): "Δεν σκόπευα να την πάρω μαζί μου". Πότε μαθαίνει κανείς να ξεχωρίζει αυτό που είναι από αυτά που έχει; Ο Κνουτ Χάμσουν λέει, πως ο άνθρωπος μετά τα πενήντα του γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό είναι το συνηθισμένο. Μπορεί κανείς να φτάσει στα βαθιά γεράματα και να μην ξεχωρίσει ποτέ αυτό που είναι από αυτά που έχει.

Αν τίποτε από αυτά που έχουμε, γνώσεις, αντικείμενα, φήμη, αξιώματα, δεν είναι ο εαυτός μας, ποιοι είμαστε; Οι χριστιανοί που αγαπάμε το Χριστό πάνω από όλα έχουμε εγκαταλείψει την υπερηφάνεια. Γνωρίζουμε ότι είμαστε μηδέν, αλλά δεν απελπιζόμαστε γιατί σ΄ αυτό το μηδέν έρχεται να κατοικήσει ο Κύριος. Η πνευματική πορεία μας αρχίζει με την επίγνωση ότι δεν είμαστε τίποτα και τελειώνει με το ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.

Γιατί είναι δύσκολο να αγαπήσω το πρόσωπό μου; Είναι δύσκολο γιατί βλέπω το πρόσωπό μου μέσα από πράγματα που δεν είναι ο εαυτός μου. Μια φορά έλαβα ένα γράμμα από ένα φίλο από την Αμερική. Μου έγραφε να πάω στο σπίτι του στην Κάλυμνο και να μοιράσω όλα τα πράγματά του, ακόμα και πράγματα αξίας, όπως μια ακριβή φωτογραφική μηχανή πένταξ, πίνακες, βιβλία, έπιπλα... "Μπορώ να ζήσω δίχως αυτά", έγραφε.

Το γεγονός ότι διαπίστωνε ότι μπορούσε να ζήσει δίχως τα πράγματα που μάζευε με έκανε να σκεφτώ πως ακόμα κι ο πνευματικός αυτός άνθρωπος (ήταν ένας συγγραφέας) δεν ξεχώριζε τον εαυτό του, αυτό που είναι, από αυτό που έχει. Για πολλά χρόνια πίστευε ότι τα πράγματα αυτά και άλλα παρόμοια, όπως οι σπουδές του, η καριέρα του, οι γνωριμίες του, το όνομά του, η φήμη του, όλα αυτά που τα είχε εγκαταλείψει όταν άφησε τη Νέα Υόρκη, για να ρθει να ζήσει ως ένας ερημίτης στην Κάλυμνο, ήταν ο εαυτός του.

Άραγε πότε αρχίζουμε να αγαπάμε το πρόσωπό μας όπως είναι; Όλα αυτά που έχουμε και δεν έχουμε και θέλουμε να αποκτήσουμε είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο να αγαπήσουμε το πρόσωπό μας; Όλα αυτά τρέφουν την υπερηφάνειά μας και μας εμποδίζουν να συνειδητοποιήσουμε αυτό που έλεγε ο Ιώβ, γυμνός ήρθα και γυμνός θα φύγω, ας είναι ευλογημένο το όνομα του Θεού!

"Αν δεν ήσουν Ιησού δεν θα ήμουν κι εγώ αληθινός." Ο στίχος αυτός του Ουναμούνο μιλάει επίσης για την ταπείνωση. Εγώ δεν είμαι τίποτα. Είμαι μόνο μια φωνή που κράζει , έρχου , Κύριε!