Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
Πριν πολλά χρόνια, όταν άρχισα να γράφω, εκμυστηρεύτηκα το σχέδιό μου σ΄ ένα δόκιμο συγγραφέα και καθηγητή της λογοτεχνίας. Του είπα, ότι σκέφτομαι να διηγηθώ τις εμπειρίες μου από τα τρομερά γεγονότα του πολέμου που έζησα, αν και ήμουν παιδί. Ήταν μετά τον πόλεμο και οι μνήμες μου ήταν ακόμα νωπές.
Ο συγγραφέας αυτός που κατόπιν έγινε φίλος μου και επηρέασε όχι μόνο το γράψιμό μου, αλλά και τη ζωή μου, με συμβούλεψε να μην κάνω, όπως είπε , συλλογή από δυστυχίες, αλλά να γράψω με ευγνωμοσύνη ,για τις ευεργεσίες του Θεού.
Σαν να ήξερε τί είχα τραβήξει , εννοώ τις ασθένειες, που έπαθα τη μια μετά την άλλη, που οπωσδήποτε δεν ήταν άσχετες με τον τρόμο που ένιωσα εξαιτίας του πολέμου, στον οποίο σκοτώθηκε ο πατέρας μου και έμεινα ορφανός στα τρία μου χρόνια.
Οι ασθένειες προκάλεσαν την υπερευαισθησία μου, η υπερευαισθησία μου προκάλεσε τις ασθένειες, ποιος ξέρει; Εκείνο όμως που είναι βέβαιο είναι ότι ο τρόμος του πολέμου στην παιδική ηλικία δεν βγήκε σε καλό στη γενιά μας που γεννήθηκε μέσα στον πόλεμο. Ίσως σ΄ αυτόν τον τρόμο να οφείλεται το γεγονός ότι η δική μας γενιά είχε τα περισσότερα διαζύγια.Για πρώτη φορά στην πατρίδα μας είχαμε τόσα πολλά διαζύγια, δυσκολίες στο γάμο, αυτοκτονίες και άλλα τέτοια δεινά. Η γενιά μου δεν ησύχασε ποτέ.
Και σαν να μην έφτανε που το πρώτο πράγμα που γνωρίσαμε ήταν ο τρόμος, γιατί γεννηθήκαμε στον πόλεμο, φαίνεται ότι ο τρόμος θα είναι και το τελευταίο. Μάταια προσπαθείς να φυλαχτείς από την σημερινή τρομοκρατία, που δεν διαφέρει από εκείνη του πολέμου, αφού και τώρα, όπως και τότε, φοβούμαστε για τη ζωή μας.
Με τα δεδομένα αυτά, μπορούμε να έχουμε ένα λόγο περισσότερο να πούμε στους νεώτερους, φτάνει, μη μιλάτε άλλο για τρομερά πράγματα, γιατί θα αρρωστήσουμε. Ο τρόμος μας αρρωσταίνει. Καταστρέφει τον αμυντικό μηχανισμό και μας παραδίδει ανυπεράσπιστους στις αρρώστιες.
Ο Σουηδός συγγραφέας και γιατρός Άξελ Μούντε που έγραψε το αυτοβιογραφικό του βιβλίο , Το Χρονικό του Σαν Μικέλε, είχε πάει στην Ιταλία, την εποχή της πανούκλας, για να βοηθήσει εθελοντικά. Στο ωραίο βιβλίο του το Χρονικό του Σαν Μικέλε γράφει κάπου, για το γέλιο, πως ούτε ο διάβολος μπορεί να κάνει τίποτε στον άνθρωπο που γελάει. Η τρομοκρατία ευνοεί το διάβολο κι αυτούς που χρησιμοποιούν τις μεθόδους του. Το αντίδοτο λοιπόν στην τρομοκρατία δεν είναι να γινόμαστε αναμεταδότες του τρόμου. Ούτε εμείς σωζόμαστε μεταδίδοντας ο ένας στον άλλο τους φόβους του, ούτε τους άλλους αφήνουμε να σωθούν.
Η Αγία Γραφή επαναλαμβάνει 808 φορές να χαιρόμαστε. Το Ευαγγέλιο είναι το βιβλίο των καλών αγγελιών, το βιβλίο της ζωής. Για να αποφύγω τον τρόμο σχεδόν έχω κλείσει όλες τις διαύλους από όπου περνάει στην ψυχή μου. Δε βλέπω τηλεόραση, δε διαβάζω εφημερίδες, δεν μετέχω σε παρέες που μιλούν για την οικονομική φρίκη... Θα μου πείτε , ότι είμαι γέρος πια και δεν με ενδιαφέρει η ζωή. Επειδή με ενδιαφέρει η ζωή λαβαίνω τα μέτρα μου.
Γι αυτό θα κλείσω αυτό το σημείωμα με τα λόγια του Κυρίου: "Μη πτοηθήτε".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου