Καταλήψεις. Ποιον ωφελούν τελικά;

Πηγή:ΠΡΟΣΛΑΛΙΑ

http://proslalia.blogspot.com/2011/10/blog-post_3579.html


Πάλι καταλήψεις. Πάλι κλειστό σχολείο.
Πριν να σας αφηγηθώ μια πραγματική ιστορία, να επαναλάβω την άποψη που έγραψα σε ένα άρθρο περίπου ένα χρόνο πριν.
Το κλειστό σχολείο λοιπόν, ακόμα και το χειρότερο κλειστό σχολείο, τους μόνους που ωφελεί είναι: Τους κακούς μαθητές, τους κακούς καθηγητές και αυτούς, φανερούς ή κρυφούς, που θέλουν ο καθένας για τους δικούς του λόγους να το απαξιώσουν.

Στην ιστορία (πραγματική) μας τώρα.
Σε ένα γυμνάσιο της Αττικής, αποφασίζεται κατάληψη. Πρωτοστατούν καλοί μαθητές, σε αντίθεση με άλλα σχολεία, και τα αιτήματα ΔΙΑΚΑΙΩΤΑΤΑ. Άλλωστε φέτος η Αννούλα δεν τους κούρασε να βρουν αιτήματα. Ασίστ τους έκανε. Πάρε - βάλε.
Εκ των πρωταγωνιστών λοιπόν και μια ειδική περίπτωση. Η κόρη μέσα από τα κάγκελα του σχολείου και ο πατέρας απ' έξω. Σε άμεση επαφή και συντονίζοντας η κόρη μέσα και υποστηρίζοντας και "οδηγώντας" ο πατέρας από έξω. Ήταν και ο μόνος που ήταν σχεδόν όλη μέρα εκεί και δίπλα στο παιδί του.
Ας κάνουμε ένα zoom σ' αυτόν τον πατέρα.
Μορφωμένος, μηχανικός που δεν έχει όμως εξασκήσει ποτέ το επάγγελμα, αλλά κατά δήλωσή του, στους καθηγητές του σχολείου... αλλά και στην εφορία, εκπαιδευτικός (και μάλιστα με άσχετη ειδικότητα από αυτή του μηχανικού). Η δουλειά του τα ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές κυρίως Λυκείου και προετοιμασία για τις πανελλήνιες. Ένα δύσκολο αντικείμενο που απαιτεί ικανότητες και δουλειά για να σταθείς. Στον πατέρα αυτό περισσεύουν και οι ικανότητες αλλά και η διάθεση για δουλειά και έτσι κατάφερε ασχολούμενος με ένα αντικείμενο τελείως έξω από τις σπουδές του, να ζει αξιοπρεπώς και να κάνει και περιουσία .
Παράλληλα, οι πεποιθήσεις του από τη νεαρά ηλικία τον βάζαν μπροστάρη σε κάθε αγώνα, σε κάθε πορεία, σε μερικές από τις οποίες η κόρη του συμμετείχε από μικρή ηλικία, πάνω στους ώμους του πατέρα της.
Εγώ τώρα δεν θέλω να είμαι κακοπροαίρετος και να πω πως το κάνει για να χάνουν τα παιδιά μαθήματα, άρα να έχουν ανάγκη από φροντιστήρια άρα θα πάνε καλά οι δουλειές.
Πιστεύω όντως πως οι προθέσεις είναι αγαθές. Και τα αιτήματα πέρα για πέρα δίκαια. Αλλά... Το αποτέλεσμα δεν είναι το ίδιο;
Και φτάνει άραγε απ' τη στιγμή που γεμίζει η τσέπη, να κάνουμε το "αριστερό" μας καθήκον (και μάλιστα το εξωκοινοβουλευτικό). Σαν τι. Σαν άλλοθι;