Για ποιον λόγο γράφουμε;

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Νόμιζα ότι είναι σωστό να γράφεις για να αναμεταδίδεις στους άλλους αυτά που μαθαίνεις με οποιοδήποτε τρόπο είτε από το διάβασμα είτε από τις ιστορίες των άλλων. Είμαστε λαός που μας αρέσει η συζήτηση. Αλλά μάλλον δεν είναι σωστό. Το Ευαγγέλιο π.χ. απευθύνεται προσωπικά στον καθένα. Είναι σαν την ιατρική συνταγή που σου γράφει ο γιατρός. Δεν μπορείς να τη δώσεις στους άλλους, διότι είναι για σένα.
Είδα αυτήν την κωμική σκηνή στην ταινία του Τζιμ Τζάρμους "Καφέδες και τσιγάρα": Ένας νέος ονόματι Στηβ συναντά σε κάποιο άδειο καφενείο τον Μπελίνι. Είναι η πρώτη τους συνάντηση. Δεν έχει ξαναδεί ο ένας τον άλλον. Συστήνονται και κάθονται να πιουν τον καφέ τους. Ο Στήβ είναι στενοχωρημένος. Έχει ραντεβού με τον οδοντογιατρό του αλλά δεν θέλει να πάει. Ο Μπελίνι προθυμοποιείται να πάει αυτός αντί για τον Στηβ. Η ιδέα φαίνεται καλή κι ο Στηβ δίνει τη διεύθυνση του οδοντογιατρού στον Μπελίνι. "Ο κέϋ" λέει ο Στήβ. "Ο κέϋ", λέει κι Μπελίνι και φεύγει για να πάει στον οδοντογιατρό. Ο Στηβ μένει μόνος και συλλογισμένος!
Πριν λίγες μέρες έλαβα το καινούριο βιβλίο μου. Είναι μια συλλογή από μικρά δοκίμια. Ο τίτλος του,"Ο εσωτερικός άνθρωπος". Τυπώθηκε σε 500 αντίτυπα, για λογαριασμό μου. Δεν ξέρω πόσο θα διαβαστεί. Μέχρι στιγμής έχει διαβαστεί κάμποσες φορές από μένα. Ώσπου άρχισα να αμφιβάλω, αν τα κείμενα αυτά που ονομάζω δοκίμια μιλούν για τον εσωτερικό άνθρωπο. Η πιο κοπιαστική δουλειά για μένα είναι η επιλογή των δοκιμίων επάνω σ΄ ένα θέμα, για να έχει κάποια θεματική ενότητα το βιβλίο και να μην είναι σκόρπια κείμενα.
Γιατί ονομάζω "δοκίμια" τα κείμενα αυτά; Τα δοκίμια έχουν πειθώ, την οποία στηρίζουν κυρίως σε λογικά επιχειρήματα και σε αποδείξεις. Τα δικά μου δοκίμια δεν έχουν επιχειρήματα και αποδείξεις. Ένας φίλος μου για να με παρηγορήσει μου είπε, ότι η πειθώ δεν είναι στα κείμενα. Είναι του Κυρίου αφού γράφεις προς δόξαν Του.
Μακάρι να είναι έτσι! Ως προς το άλλο ερώτημα, ποιος θα τα διαβάσει δεν ανησυχώ, γιατί τα διαβάζω ο ίδιος για να θυμάμαι τις ευεργεσίες του Κυρίου και να τον ευγνωμονώ.
Στην αρχή του τρίτου τόμου της Φιλοκαλίας ο όσιος Πέτρος Δαμασκηνός ο Ιερομάρτυς γράφει:
" Πολλών και μεγάλων κατά χάριν αξιωθείς δωρεών ο άθλιος εγώ παρά Θεού και μηδέποτε τι αγαθόν ποιήσας, εφοβήθην μήπως δια της αργίας και νωχελίας εις λήθην έλθω των τοσούτων (δωρεών) και τηλικούτων ευεργεσιών του Θεού και των εμών πταισμάτων και ουδέ καν ευγνώμων γίνομαι και ευχάριστος περί τον ευεργέτην,, διά τούτο έγραψα προς έλεγχον της αθλίας μου ψυχής την υπόμνησιν ταύτην, και όσας γραφάς Αγίων Πατέρων, βίους τε και λόγους ενέτυχον, κατ΄όνομα τέθεικα, ίνα ταύτας έχω προς το μιμνήσκεσθαι τους λόγους αυτών και εκ μέρους."
Ο Άγιος εξηγεί τους λόγους για τους οποίους γράφει, ότι γράφει για να μην ξεχάσει τις αμέτρητες δωρεές και ευεργεσίες του Θεού για να μην είναι αγνώμων προς τον ευεργέτη του, ότι γράφοντας ελέγχει την ψυχή του και ότι παραθέτει μέρη από τις γραφές τον Αγίων Πατέρων, από τους βίους και από τους λόγους τους που έτυχε να διαβάσει, χωρίς να παραλείπει να αναφέρει κατ΄όνομα τις πηγές. Όλα αυτά με σκοπό να τα θυμάται.