Τα σκουπίδια και ο τρόπος που σκεφτόμαστε ή που δεν σκεφτόμαστε

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Τα σκουπίδια δείχνουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε ή που δεν σκεφτόμαστε. Πώς σκεφτόμαστε κατά τον τρόπο των σκουπιδιών; Τα σκουπίδια επαληθεύουν τις παροιμίες μας. Δική μας δεν είναι η παροιμία, φύγε κακό απ΄ τα μάτια μου; Αυτό σημαίνει στην περίπτωση των σκουπιδιών να φύγουν τα σκουπίδια από μας και να πάνε στους άλλους. Το ίδιο σκέφτονται και οι άλλοι, να φύγουν τα σκουπίδια από εκείνους και να ρθούνε σε μας! Στην ψυχολογία η συμπεριφορά αυτή λέγεται "προβολή". Ό,τι είναι δυσάρεστο σε μας το φορτώνουμε στους άλλους.

Τα σκουπίδια που συσσωρεύουμε στους δρόμους είναι η σκιά μας, το κακό που δεν βλέπουμε παρά μόνο στους άλλους, η άγνωστη πλευρά του εαυτού μας την οποία προβάλλουμε στους άλλους.

Η κατάκριση και η απώθηση σχηματίζουν βουνά στον τόπο μας σαν τα βουνά των σκουπιδιών στις ελληνικές νεκρουπόλεις. "Ζουν οι γάτες, ζουν οι σκύλοι, ζουν κι οι ποντικοί στις τρύπες." Είναι μια παροιμία που λέει, πως δεν είναι πόλεις όταν οι άνθρωποι που κατοικούν σ΄ αυτές δεν συγκεντρώνονται για το κοινό καλό.

Αξίζει να θυμηθούμε πάλι τους στίχους του ποιήματος "Δώδεκα τρόποι να σκοτώσεις έναν άνθρωπο" του αμερικανού ποιητή μαύρης ποίησης Μπλόγκ (μου διαφεύγει το μικρό του όνομα). "Υπάρχουν πολλοί τρόποι να σκοτώσεις έναν άνθρωπο./Ο πιο σίγουρος, ο πιο αποτελεσματικός από όλους είναι να τον αφήσεις να ζει σε μια σύγχρονη πόλη!"