Μόσχος Λαγκουβάρδου, Εξομολογήσεις

Εξομολογήσεις
Δεν ξέρω αν όλοι οι άνθρωποι αγαπούν τα ίδια πράγματα. Προφανώς δεν αγαπούν τα ίδια πράγματα. Ξέρω όμως θεωρητικά ότι όλοι οι άνθρωποι μετέχουν στη μία και ενιαία φύση, την ανθρώπινη φύση. Η ανθρώπινη φύση είναι μία και ενιαία. Θα μπορούσες να δεις ολόκληρη την ανθρωπότητα σαν έναν άνθρωπο, τον Αδάμ, ή σαν έναν νέο Αδάμ, έναν
καινούριο άνθρωπο αναγεννημένο κατά το πρότυπο του Ιησού.
Αν και όλοι οι άνθρωποι έχουμε την ίδια φύση, την ανθρώπινη φύση, εντούτοις δεν αγαπούμε τη ζωή με την ίδια αγάπη, ούτε νιώθουμε την ίδια ανάγκη για την ενότητα και την ειρήνη μεταξύ μας. Πολλοί από μας φτάνουν ακόμα και να μισούν τη ζωή τους και να την καταστρέφουν ακολουθώντας διάφορους παλιούς και νέους αυτοκαταστροφικούς δρόμους και δεν παύουν ποτέ να επινοούν ολοένα κι άλλους ακόμα χειρότερους με αποκορύφωση την αλληλοεξόντωση με τον πόλεμο.
Είναι εκπληκτικό το γεγονός, ότι σχεδόν όλοι επιδεικνύουμε μια απίστευτη παθητικότητα μπροστά στην τάση αυτή για την καταστροφή. Στην Ανατολή ακόμα και σήμερα πιστεύουν ότι η τάση για την καταστροφή είναι εκ Θεού, γιατί λένε, ότι ο Θεός δεν είναι μόνο δημιουργός, αλλά και καταστροφέας.
Σε μας εδώ στη Δύση, δεν έφτασε ακόμα ο παραλογισμός αυτός και η απολυταρχία, που την σταμάτησαν προ των πυλών της Ευρώπης οι αρχαίοι Έλληνες με τους αγώνες υπέρ
βωμών και εστιών. Μια μορφή δυισμού βέβαια έχει διεισδύσει σε πολλούς, που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κατανοήσουν τι σημαίνει και ποιες είναι οι πρακτικές συνέπειές του. Αυτοί περιορίζονται στο να αρνηθούν την Γέννηση του Ιησού και την θεότητά Του.
Οι ίδιοι αν και δεν αμφισβητούν την ύπαρξη του Σωκράτη, γιατί έγραψε γι΄ αυτόν ο Πλάτων, ένας πλούσιος έμπορος λαδιού της εποχής εκείνης αρνούνται τη γέννηση του Ιησού, την οποία προφήτεψαν οι μεγάλοι και οι μικροί προφήτες του Ισραήλ για χιλιάδες χρόνια και οι μαθητές Του, που ήταν αγράμματοι αλιείς και που τόσοι άγιοι διάλεξαν το μαρτύριο ως ομολογία πίστεως στην ενανθρώπιση του Θεού στο πρόσωπο του Ιησού.
Εκείνοι που μισούν τη ζωή γιατί δεν βρίσκουν νόημα ή για πολλούς άλλους λόγους
δεν θέλουν να ζουν. Η ζωή τους έγινε βάρος. Δέν βρίσκουν σε τίποτε ξεκούραση. Δεν υπάρχει τίποτε να τους ανανεώσει. Δεν ελπίζουν σ΄ αυτό που λέει ο Δαβίδ: "Ανακαινισθήσεται ως αετού η νεότης σου". Αγνοούν την ύπαρξη του καινούριου ανθρώπου, που αναγεννήθηκε με την πίστη στον Ιησού, εκ πνεύματος, όπως λέγεται στην εκκλησιαστική γλώσσα.
Η αγάπη για τον καινούριο άνθρωπο, τον αναγεννημένο εκ πνεύματος είναι αγάπη επίσης για όλους τους ανθρώπους και γενικά για όλον τον κόσμο και για τη ζωή στον κόσμο. Δεν μπορεί κανείς να μισεί ή να αγνοεί τον Ιησού, τον τέλειο Θεό και τον τέλειο άνθρωπο, όπως επίσης δεν μπορεί να μισεί ή να αγνοεί την ύπαρξη του
καινούριου, του αναγεννημένου εκ πνεύματος ανθρώπου, εκτός αν παραλογίζεται.
Από μικρό παιδί αγάπησα με πάθος τη ζωή, ίσως επειδή κινδύνεψα από μικρός να τη χάσω, ή επειδή ο Θεός έβαλε μπροστά μου καλούς ανθρώπους που τους αγάπησα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Χάρις σ΄ αυτούς αγαπώ από τότε όλους τους καλούς ανθρώπους και δεν θεωρώ τίποτα καλύτερο και ωραιότερο στον κόσμο απ΄ τον καλό άνθρωπο.
Αφού αγαπώ τόσο πολύ τη ζωή μου, σκέφτηκα κάποτε, κι αφού καταλαβαίνω ότι η ζωή μου δεν θέλω να ανήκει σε μένα, αλλά στον Ιησού, που είναι ο πιο ωραίος κι ο πιο γλυκός άνθρωπος που υπήρξε ποτέ, γιατί να μην αγαπώ τον Ιησού πάνω από όλα, περισσότερο κι απ΄ τη ζωή μου; Γιατί να μην είναι ο Ιησούς η ζωή μου, ώστε να μη φοβάμαι γι΄ αυτήν; Μόνο αγαπώντας τον Ιησού πάνω από όλα νιώθουμε ότι ζούμε τη ζωή και δεν μας ζει εκείνη.
Στη διάλεκτο του χωριού μου Δεσκάτη Γρεβενών, λέμε για κείνον που η ζωή του έγινε βάρος και τον βασανίζει, ότι ο άνθρωπος αυτός "ζει και ζένεται", δηλαδή νομίζει ότι ζει, ενώ η ζωή τον ζει και τον βασανίζει.
Αντί να λέω "αγαπώ τη ζωή μου, να λέω "αγαπώ πάνω από όλα τον Ιησού, δοξασμένο το Όνομά Του".
Αμήν.

"Ελευθερία"