Μόσχος Λαγκουβάρδος, Σε ποιον ανήκει η ζωή;

Σε ποιον ανήκει η ζωή;
Ήρθαν μια φορά στην ανάκριση οι αδελφοί και η χήρα κάποιου που πέθανε πριν μερικά χρόνια και επρόκειτο να γίνει η εκταφή των οστών του. Οι αδελφοί δεν ήθελαν να πάρει τα οστά η χήρα του ,διότι είχε εγκαταλείψει τον σύζυγό της , ενώ η χήρα υποστήριζε ότι τα οστά ανήκουν σ’ αυτήν, διότι όταν πέθανε ο σύζυγός της δεν είχε εκδοθεί διαζύγιο. Βρισκόταν απλώς σε διάσταση με το σύζυγό της και ήταν πιθανόν να συμφιλιωθεί μαζί του.
Οι αδελφοί υποστήριζαν ότι η αντίδικός τους εγκατέλειψε το σύζυγό της γιατί δεν τον αγαπούσε . Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος, που δεν θέλουν να πάρει εκείνη τα οστά του αδελφού τους, διότι θεωρούν ότι είναι περιφρονητικό για την τιμή του αδελφού τους, άδικο και αντίθετο προς τεκμαιρόμενη βούληση του αδελφού τους. Δεν τον ήθελε ζωντανό και τον θέλει πεθαμένο;
Η τελευταία παρατήρηση δεν απέχει και τόσο από την αλήθεια, γιατί όλοι μας εκτιμούμε περισσότερο, όταν χάνουμε κάτι παρά όταν το έχουμε. Παράδειγμα η υγεία. Ιδίως οι γυναίκες όταν χάνουν τους άντρες τους τότε καταλαβαίνουν ότι είχαν ένα θησαυρό και τον έχασαν.
Η απάντηση στο ερώτημα τίνος είναι το σώμα του ανθρώπου, είναι σχετικά εύκολη, αν δεν δώσουμε στο σώμα την θρησκευτική του διάσταση. Το σώμα ανήκει στους κληρονόμους του θανόντος. Άρα η διαφορά εμπίπτει από άποψη δικαίου στο εμπράγματο δίκαιο.
Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, στις περιπτώσεις για τις οποίες η νομοθεσία αναγνωρίζει σ’ αυτό δικαιώματα, όπως π.χ. το δικαίωμα στην τιμή του.
Η νομοθεσία αναγνωρίζει το σεβασμό στο ανθρώπινο σώμα, και το προστατεύει από κάθε προσβολή του. Παράδειγμα προσβολής του νεκρού σώματος είναι το περιστατικό του εξευτελισμού του του σώματος του νεκρού Έκτορα απ΄ τον Αχιλλέα, ο οποίος για εκδικηθεί το θάνατο του φίλου του Πατρόκλου , το έσυρε με το άρμα του γύρω απ΄ τα τείχη της Τροίας, διαπράττοντας με αυτόν τον τρόπο μία ανόσια πράξη.
Το ερώτημα σε ποιον ανήκει το σώμα του ανθρώπου θέτει αυτό το πιο ουσιώδες ερώτημα: Σε ποιον ανήκει η ζωή; Μια εύκολη απάντηση είναι ότι η ζωή ανήκει σ΄ αυτόν που τη ζει. Είναι εύκολη η απάντηση διότι εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι κάθε ζωντανό πλάσμα ζει τη ζωή, γιατί κρίνουμε επιφανειακά. Αν εμβαθύναμε σε κάθε ζωή, θα διαπιστώναμε, ότι ελάχιστοι τη ζουν τη ζωή, γιατί ελάχιστοι είναι πραγματικά ελεύθεροι από τα πάθη τους, ίσως μόνον οι άγιοι.
Οι συνηθισμένοι άνθρωποι δεν ζούμε τη ζωή μας. Η ζωή μας ζει. Αυτό στη διάλεκτο του χωριού μου Δεσκάτη Γρεβενών το λένε έτσι ,για τους ανθρώπους που υποφέρουν από τα πολλά βάσανα και η ζωή τους έγινε βάρος: «Να ζεις και να ζένεσαι». Το ρήμα ζένομαι δεν ξέρω αν σημαίνει «βράζω στο ζουμί μου» ή αν σημαίνει ότι δεν ζώ εγώ τη ζωή, αλλά εκείνη με ζει.
Εκείνος ο άνθρωπος που ζει τη ζωή του έχει ελευθερωθεί απ΄ την ιδιοτέλεια. Δεν είναι δούλος των παθών του. Βρίσκεις εύκολα έναν τέτοιο ελεύθερο άνθρωπο σήμερα; Ο Διογένης στην αρχαιότητα τον έψαχνε με το φανάρι. Το ίδιο και ο Αίσωπος και είναι γνωστό το περιστατικό στα δημόσια λουτρά με το αφεντικό του, τον Ξάνθο. Την εποχή του Αντιχρίστου λέγεται ότι θα περπατάμε δρόμο πολλών ημερών για να συναντήσουμε έναν άνθρωπο.
Με αυτό το σκεπτικό, σε ποιον ανήκει η ζωή, αφού όσοι ζουν δεν σημαίνει ότι ελέγχουν και τη ζωή τους, αλλά η ζωή τους ελέγχει και τους κάνει ό,τι θέλει; Μια άλλη τόσο επιφανειακή όσο και απογοητευτική απάντηση στην ερώτηση σε ποιον ανήκει η ζωή, είναι ότι η ζωή σήμερα ανήκει στα πολυκαταστήματα και στα σούπερ μάρκετ. Αν κλείσουν αυτά μερικές μέρες θα πεθάνουμε όλοι από την πείνα, εκτός από μερικές προβλεπτικές γριές που φυλάγουν στα ντουλάπια τους κονσέρβες, αλεύρι, ζάχαρη , καφέ κ.α. απαραίτητα είδη , για τις έκτακτες περιπτώσεις αναρχίας , πολέμου ή γενικής πτώχευσης.

"Ρεθεμνιώτικα Νέα"