Φιλοξενία
Όλος ο κόσμος είτε αυτός που επισκέφθηκε και έζησε στην Κρήτη είτε αυτός που απλώς περιμένει να μπορέσει κάποτε να την επισκεφθεί και να γνωρίσει την Κρήτη και τους Κρητικούς, για ένα πράγμα είναι βέβαιος, για τη φιλοξενία της. Η φιλοξενία είναι το άλλο όνομα της Κρήτης.
Γιατί αυτό; Μια εύκολη απάντηση είναι, γιατί έτσι ήταν πάντα. Απ’ τα μυθικά χρόνια ακόμη. Η Κρήτη φιλοξένησε τον πατέρα των θεών και των ανθρώπων της αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας, τον Δία, όταν ήταν μωρό. Ο Δίας ονομάστηκε έκτοτε «ξένιος» δηλαδή φιλόξενος, επειδή έλκυε την καταγωγή του απ΄ την Κρήτη, την πατρίδα της φιλοξενίας.
Ακόμα ηχεί στ΄ αυτιά μου η φωνή «κέρνα μια ρακή» σε όποιον καφενέ κι αν μπεις. Τελικά από όλα τα πράγματα μόνο η φωνή μένει! Κι από όλες τις αρετές, η αρετή της φιλοξενίας. Μήπως δεν στενάζουν οι άνθρωποι, σε όλη τη Γη, είτε πιστεύουν είτε όχι , για τον απολεσθέντα παράδεισο;
Παράδεισος της φιλοξενίας ήταν η Κρήτη ,η φιλόξενη γη της , ο καλός λόγος στα χείλη όλων, το φως, όλα ένας κήπος . Έτσι ήταν κάποτε ή Κρήτη. Η σημερινή Κρήτη, πολεμάει κι αυτή , να σώσει ό,τι μπορεί να σωθεί απ΄ τη φυσιογνωμία της κι απ’ την ουσία της.
Γράφω τις γραμμές αυτές για τα Ρεθεμνιώτικα Νέα., τη φιλόξενη αυτή Εφημερίδα που φιλοξενεί τα κείμενά μου πέντε ολόκληρα χρόνια τώρα ! Τι πιο λογικό και τίμιο, να φιλοξενήσω κι εγώ στη στήλη μου ό,τι πιο ωραίο κι αληθινό υπάρχει, το λόγο του Θεού, μια που η περασμένη Κυριακή, της παραβολής του μεγάλου δείπνου είναι μια «Κυριακή της φιλοξενίας».
Προχθές λοιπόν την Κυριακή, ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο μιλούσαν για τη φιλοξενία. Ο Απόστολος έμοιαζε σαν μια εισαγωγή, σαν να απαριθμούσε τα στοιχεία που χρειάζονται, για να προετοιμάσει κανείς τον εαυτό του, να δεχθεί τη φιλοξενία του Θεού. Το δε Ευαγγέλιο μιλούσε καθαρά για τη φιλοξενία, - ήταν η παραβολή του μεγάλου δείπνου- πως ο Θεός μας προσκαλεί κι εμείς τον αποφεύγουμε.
Το κείμενο από την επιστολή του Απόστόλου στους Κολασαείς είναι , σαν εισαγωγή στα λόγια της παραβολής του μεγάλου δείπνου (της φιλοξενίας). Το παραθέτουμε εδώ σε ελεύθερη απόδοση: « Αδελφοί, όταν ο Χριστός που είναι η αληθινή ζωή μας , φανερωθεί, τότε θα φανερωθείτε κι εσείς στην παρουσία του με λαμπρότητα, δηλαδή με καθαρή συνείδηση. Απονεκρώστε λοιπόν τι σας συνδέει με το αμαρτωλό παρελθόν, την πορνεία, την ηθική ακαθαρσία, το πάθος, την κακή επιθυμία και την πλεονεξία, που είναι ειδωλολατρία, με τα οποία έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας. Σ’ αυτούς ανήκατε και σεις κάποτε , όταν αυτά τα πάθη δυνάστευαν τη ζωή σας. Τώρα όμως πετάξτε τα όλα αυτά από πάνω σας, την οργή, το θυμό, την πονηρία, την κακολογία και την αισχρολογία. Μη λέτε ψέματα ο ένας στον άλλον, αφού βγάλατε από πάνω σας τον παλιό αμαρτωλό εαυτό σας με τις συνήθειές του. Τώρα πια έχετε ντυθεί τον καινούριο άνθρωπο, που ανανεώνεται συνεχώς σύμφωνα με την εικόνα του δημιουργού του., ώστε με τη νέα ζωή του να φτάσει στην τέλεια γνώση του Θεού. Σ’ αυτήν την κατάσταση δεν υπάρχουν πια Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή κι ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος. Αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός.»
Μετά τον Απόστολο ακολουθεί το Ευαγγέλιο που είναι έτσι περίπου κατά λέξη : «Άνθρωπός τις εποίησε δείπνον μέγα και εκάλεσε πολλούς. Και απέστειλε τον δούλον αυτού τη ώρα του δείπνου για να πει στους προσκαλεσμένους, να έρθουν γιατί είναι όλα έτοιμα. Και άρχισαν να παραιτούνται όλοι. Ο πρώτος είπε: αγρόν ηγόρασα και έχω ανάγκην εξελθείν και ιδείν αυτόν. Ερωτώ σε (σε παρακαλώ) έχε με παρητημένον. Και έτερος είπε: ζεύγη βοών ηγόρασα πέντε και πορεύομαι δοκιμάσαι αυτά. Ερωτώ σε , έχε με παρητημένον. Και έτερος είπε: γυναίκα έγημα (είμαι νιόπαντρος) και δια τούτο ου δύναμαι ελθείν. Και παραγενόμενος (ερχόμενος) ο δούλος εκείνος απήγγειλε τω κυρίω αυτού ταύτα. Τότε οργισθείς ο οικοδεσπότης είπε τω δούλω αυτού: έξελθε ταχέως εις τας πλατείας και ρύμας της πόλεως και τους πτωχούς και αναπήρους και χωλούς και τυφλούς εισάγαγε ώδε. Και είπεν ο δούλος , κύριε έγινε όπως πρόσταξες και υπάρχει ακόμη χώρος. Και είπεν ο κύριος προς τον δούλον: έξελθε εις τας οδούς και φραγμούς και ανάγκασον εισελθείν, ίνα γεμισθή ο οίκος μου. Σας λέγω λοιπόν ότι ουδείς των ανδρών εκείνων των κεκλημένων γεύσεταί μου του δείπνου».
3 σχόλια:
Η πεθερά μου είναι Κρητικιά. Άνθρωπος του Θεού. Και τα αδέρφια της, πολύ καλοί και πολύ φιλόξενοι άνθρωποι.
Εγώ είμαι πόντιος όπως και ο πεθερός μου. Δεν ξέρω για μας τους πόντιους, αλλά για την φιλοξενία των συγγενών μου (από της πεθεράς την μεριά) έχω να πω τα καλλίτερα.
Το καλοκαίρι που πήγαμε 4-5 μέρες στην Κρήτη, (Αγ. Γαλήνη & Λέντα) περάσαμε ωραία μεν, αλλά λίγο. Ωστόσο σε λίγα χρόνια δεν ξέρω αν μιλάει κανείς κρητικά στην Κρήτη. Εκεί έμαθα το αγγλικό πρωινό και μερικές αγγλικές σπεσιαλιτέ. Η Κρήτη πουλιέται στους ξένους.
Στο μεταξύ η διαμάχη των Κρητικών για το θέμα του λιμανιου στο Τυμπάκι εντείνεται. Οι μεν ενοχλούνται επειδή δεν θέλουν το μέρος να γίνει διακομιστικό λιμάνι (το 6ο μεγαλύτερο), οι δε θεωρούν την περιοχή ούτως ή άλλως υποβαθμισμένη.
Ξέρεις τι μου είπε ένας ταξιτζής που πάντρεψε την κόρη του (ή το γιο του) στην Κρήτη; Ότι οι καλύτεροι Κρητικοί έφυγαν απ΄ την Κρήτη.
Και κάτι άλλο επίσης λέγεται για τους Κρητικούς, ότι ή θα είναι πολύ καλοί ή πολύ κακοί. Μέσος όρος δεν υπάρχει.
Φαίνεται οτι αυτό ισχύει χάρις στο δυνατό ήλιο, που δεν αφήνει μεσοβέζικους τύπους.
Στην Κάλυμνο πάλι, ο κάθε Καλύμνιος είναι τύπος στν υπερβολή του.Αν συναντήσεις τσιγγούνη θα είναι πιο τσιγγούνης κι απ΄ τον ΣάΫλωκ κι αν είναι φιλότιμος θα είναι φιλότιμος στο έπακρο. Είναι όλοι των άκρων.
Ίσως αυτός είναι ο λόγος, που είχε έρθει μια ομάδα ανθρωπολόγων, με επικεφαλής τον πρίγκιπα Πέτρο, για να μελετήσουν τους Καλύμνιους.
Ο συνδυασμός Ποντίου πατέρα και μητέρας Κρητικιάς δεν ξέρω πώς είναι.
Είχαμε εδώ στη Λάρισα έναν ασκητικό ιερομόναχο, τον Σεραφείμ,
που ζούσε σε ένα μικρό σπιτάκι μακριά απ΄ την πόλη, στα χωράφια.
Στην πόλη πήγαινε με τα πόδια. Μερικές φορές πήγαινε και σε μακρινα χωριά, όπως ο Πυργετός, με τα πόδια.
Περιέθαλπε τους Αλβανούς λαθρομετανάστες, αλλά δέχθηκε αντί του μάνα χολήν κι αντί του ύδατος όξος.
Επίσης φρόντιζε τους φυλακισμένους, αλλά μια φορά ένας μεγαλόσωμος θανατοποινίτης τον χτύπησε τόσο δυνατά, που ο καϋμένος ο παπα-Σεραφείμ έκανε τούμπες, έτι μικρόσωμος που ήταν.
Είχε αυτό που λέμε εσωτερική καλλιέργεια. Διάβαζε λογοτεχνία και έγραφε πολύ.
Παράλληλα εύρισκε καιρό να σχολείται με το φιλανθρωπικό του έργο. Δημιούργησε ένα ίδρυμα για άπορους μαθητές και φοιτητές.
Τουλάχιστον δεν σκανδάλισε ποτέ κανένα φτωχό άνθρωπο, γιατί ζούσε, αλλά και έδειχνε σαν τον φτωχότερο από όλους.
Κοιμήθηκε πρόσφατα.
Σου έγραψα για τον παπα-Σεραφείμ, γιατί ήταν γόνος Ποντίου (ή Μικρασιάτη) και Κρητικιάς.
Μακάρι να μπορέσουμε όλοι να φτάσουμε έστω και στα πιο ελάχιστα βήματα των μεγάλων πατέρων.
Αφού δεν μπορούμε για τους διάφορους λόγους να καταφέρουμε και εμείς να ζούμε σε σπηλιές και σε έρημα μέρη, τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε με τα έργα μας να απαλύνουμε τον πόνο μας απο την καθημερινή και άσκοπη ψυχοτριβή που αναγκάζουμε τους ευατούς μας να ζούμε.
Είμαι η Βασιλική του Κυριάκου.
Δημοσίευση σχολίου