Χαμογελώντας θλιμμένα

Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

Χαμογελώντας θλιμμένα, σ’ ένα κόσμο που αυτοκτονεί!
( Η τέχνη να είσαι χαλαρός)

Χαμογελώντας θλιμμένα , σ΄ ένα κόσμο που αυτοκτονεί , είναι ένας τρόπος , ίσως ο μοναδικός , όχι μόνο να επιβιώνεις, αλλά και να ζεις με ποιότητα.. Χαμογελώντας θλιμμένα ,σ΄ ένα κόσμο που αυτοκτονεί , σημαίνει ότι χαμογελάς επάνω στα θανάσιμα αμαρτήματα , που διαπράττει αυτός ο κόσμος και που ισοδυναμούν με αυτοκτονία.
Είναι άπειρος ο αριθμός των αμαρτημάτων, που διαπράττει ο κόσμος στην εποχή μας και δεν είναι δυνατόν να τα γνωρίσει κανείς , έστω και θεωρητικά και να ζήσει. (Μόνο ο Διάβολος γνωρίζει όλο αυτό το κακό του κόσμου και ζει και βασιλεύει , γιατί είναι δημιούργημά του). Οι τελευταίοι αιώνες είναι οι πιο αμαρτωλοί αιώνες της ιστορίας του ανθρώπου! Τα πιο συνηθισμένα αμαρτήματα, που μας φθείρουν , μας αρρωσταίνουν και μας στέλνουν πριν την ώρα μας στον άλλο κόσμο, είναι γνωστά σε όλους.
Τα θανάσιμα αμαρτήματα του σύγχρονου κόσμου δεν είναι καινούρια. Ήταν γνωστά απ΄ τα αρχαία μυθικά χρόνια, όπως φαίνονται απ΄ τους μύθους των αρχαίων λαών κι απ΄ τις διάφορες θρησκείες της ανθρωπότητας.
Σύμφωνα με τη χριστιανική Διδασκαλία θανάσιμα αμαρτήματα είναι αυτά που χωρίζουν την ψυχή απ΄ το Θεό. Θάνατος είναι ο χωρισμός της ψυχής απ΄ το Θεό εξαιτίας των θανάσιμων αμαρτημάτων.
Παραπλήσια ήταν και η πίστη των αρχαίων Ελλήνων, που τα θανάσιμα αμαρτήματα, αυτά που αποτελούσαν «ύβρη» προς το Θείο, τα τιμωρούσαν οι Θεοί με αιώνιες καταδίκες. Παρόμοιες «ύβρεις», που συνεπάγονται αιώνια καταδίκη είναι αυτές που διέπρατταν καθημερινά μερικοί απ΄ τους γνωστούς μου που τιμωρήθηκαν με εγκεφαλικά, ένας δε από αυτούς πήγε στον ουρανό και «προσετέθη στους πατέρες του».
Τι έκανε ο άνθρωπος αυτός και γέμισε από το άγχος που τον σκότωσε; Ήταν αυστηρός με τον εαυτό του και με τους γύρω του. Σπανίως γελούσε. Η αυστηρότητά του δεν τον επέτρεπε να δει με θλιμμένο χαμόγελο όλα αυτά τα πράγματα γύρω του, που τον στενοχωρούσαν. Δεν είχε ίσως καιρό, γιατί τον απασχολούσε διαρκώς το επάγγελμά του, προς χάριν του οποίου έβαλε σε δεύτερη μοίρα ακόμα και την οικογένειά του.
Η υποτίμηση της οικογένειας, στους αρχαίους Έλληνες ήταν θανάσιμο αμάρτημα, που επιφέρει αιώνια καταδίκη. Πότε άραγε χαλάρωνε ο άνθρωπος αυτός; Ίσως όταν έτρωγε (ήταν υπέρβαρος) ή όταν έκανε έρωτα. Αλλά κανείς δεν μπορεί να τρώει ή να κάνει έρωτα όλη τη μέρα, για να είναι χαλαρός.
Ανάλογες είναι και οι αμαρτίες των άλλων. Δεν μας επιτρέπει ο χώρος να επεκταθούμε και σ΄ αυτές μία προς μία. Άλλωστε καθένας από εμάς έχει πληθώρα από τέτοια παραδείγματα απ΄ την προσωπική, την οικογενειακή και την κοινωνική του ζωή. Έχουν δίκιο, τελικά, οι άγιοι που μας λένε , να μην αμαρτάνουμε ,για να μην πέσουμε στα χέρια των γιατρών!
Ας επιστρέψουμε στην αρχή αυτού του θλιμμένου δοκιμίου, ( μαυρίζει η ψυχή του ανθρώπου όταν συλλογιέται όλα αυτά τα στενόχωρα πράγματα).
Το θλιμμένο χαμόγελο επάνω σε όλα αυτά που μας στενοχωρούν έχει ευεργετική επίδραση στην ψυχή μας και την προφυλάσσει απ’ τη φθορά. Ο Διάβολος που θέλει το κακό του ανθρώπου δεν αντέχει να βλέπει χαμογελαστά πρόσωπα.
Το θλιμμένο χαμόγελο δείχνει ταπείνωση και πόνο. Χωρίς ταπείνωση και πόνο δεν αποκτάς πνευματικότητα. «Δος αίμα , λάβε πνεύμα». Με την ταπείνωση θα αγαπήσεις την ομορφιά της μουσικής, την ομορφιά της φύσης και τον ίδιο το Θεό, που είναι η πηγή της Ομορφιάς, της Αλήθειας και της Καλοσύνης!