«Αγαπάτε τους κλέφτες!»

Μ. Ε. Λαγκουβάρδου


«Αγαπάτε τους κλέφτες!»
(Την κλεψιά πολλοί αγάπησαν, τον κλέφτη κανείς !)
Ελπίζω, ευγενικέ αναγνώστη, να πεισθείς ότι είναι ορθή η παράδοξη πρότασή μου να αγαπάμε τους κλέφτες, αν έχεις την υπομονή να διαβάσεις τις γραμμές αυτές. Δεν πρόκειται βέβαια να αναπτύξουμε στο σύντομο αυτό κείμενο λογικά επιχειρήματα και θεωρητικολογίες. Το δοκίμιο, ως λογοτεχνικό είδος αποφεύγει τη λογική ανάλυση, που ταιριάζει στη διατριβή και στη μελέτη και διατηρεί πάντα τη ζωντάνια του προφορικού λόγου. Για το δοκίμιο κάθε μεγάλη γενική ιδέα είναι ψέμα, γιατί κανείς δεν είδε ποτέ μια μεγάλη γενική ιδέα.
Κάποτε μου αφηγήθηκε ένας γνωστός μου, πως έγινε άθελά του ήρωας σε ένα επεισόδιο που δημιουργήθηκε στο λεοφορείο της αστικής συγκοινωνίας, στη Θεσσαλονίκη, όταν κάποια νεαρή γυναίκα του έκλεψε το πορτοφόλι του. Όταν τελείωσε την αφήγησή του ένιωσα λύπη και στοργή για την κοπέλα, που ειρήσθω εν παρόδω, ήταν και ωραία! Ήταν ό,τι πρέπει για να αγαπήσω τον κλέφτη και να μισήσω την κλοπή.
Η ηρωίδα του επεισοδίου κέρδισε τη συμπάθειά μου για τους εξής λόγους:
Πρώτον, γιατί όπως μου την περιέγραψε ο φίλος μου ήταν πράγματι συμπαθητική αν όχι πολύ ωραία!
Δεύτερον, γιατί δεν κατάφερε η καϋμενούλα να κάνει μια κλοπή της προκοπής!
Τρίτον , γιατί είχε πραγματική ανάγκη και δεν ήθελε να κλέψει από αγάπη για το «σπορ». Ήταν μια φτωχή μετανάστρια.
Τέταρτον, γιατί αποδοκιμάστηκε από ένα ολόκληρο πλήθος , που πάντα με φοβίζει και ποτέ δεν του έχω εμπιστοσύνη .Πάντα αποφεύγω το πλήθος είτε για «αθλητισμό» πρόκειται είτε για πολιτικές συγκεντρώσεις ή διαδηλώσεις.
(Κατά τους ειδικούς η νοημοσύνη του πλήθους είναι αντιστρόφως ανάλογη με το μέγεθός του. Όσο πιο μεγάλο το πλήθος τόσο πιο μικρή η νοημοσύνη. Μια φορά δυο καθηγητές πανεπιστημίου παρασύρθηκαν από το πλήθος κι έκαναν κλοπή, ο ένας μάλιστα ήταν καθηγητής της Εγκληματολογίας! ).
Πιστεύω ότι οι κλέφτες είναι σαν τις βδέλες . Δεν φταίνε οι κλέφτες, αν ο κόσμος χρειάζεται κάποτε κάποια οικονομική αφαίμαξη. Δεν είναι μόνο το Κράτος με τους διάφορους οργανισμούς του κατάλληλο γι’ αυτή τη δουλειά.
Αν ο καθένας από μας ζούσε λιτά και βοηθούσε τους άλλους που έχουν ανάγκη ούτε το Κράτος, ούτε οι κλέφτες θα έμπαιναν στον πειρασμό να κάνουν κανονική αφαίμαξη. Όπως πάνε όμως τα πράγματα είτε με το καλό είτε με το ζόρι, λόγω φτώχειας, θα αναγκαστούμε να επιλέξουμε τον ασκητισμό αντί τη σημερινή παραφροσύνη.
Τι προτείνεις λοιπόν να κάνουμε, θα με ρωτήσει ο ευγενικός αναγνώστης, που έστερξε να διαβάσει έως το τέλος τα γραφόμενά μου αυτά: Να ενθαρρύνουμε τους κλέφτες να μας κλέβουν;
Κατ΄ αρχήν και αυτό είναι μια λύση που μερικοί την εφαρμόζουν. Γνώριζα κάποιον διοικητή Τραπέζης, που άφηνε πάντα στο κομοδίνο του ένα χρηματικό ποσό για τους κλέφτες. Έλεγε ότι το κάνει από φόβο, αλλά εγώ πιστεύω ότι κατά βάθος το έκανε από συμπάθεια και αγάπη για τον κλέφτη.
Κάποιος άλλος είχε προβλέψει στην κατοικία του ειδική είσοδο με την επιγραφή «Είσοδος Κλεπτών». Μια νύχτα την ώρα που επέστρεφε στο σπίτι του βρήκε τον κλέφτη να πηδάει απ΄ το παράθυρο και του έκανε παρατήρηση, γιατί δεν χρησιμοποίησε την είσοδο των κλεπτών!
Προτείνω λοιπόν , αφού με τις νέες ιδέες το να βοηθάς αυτούς που έχουν ανάγκη θεωρείται ντροπή, να φροντίσουμε αν θέλουμε να είμαστε ώριμοι και ολοκληρωμένοι άνθρωποι να αγαπήσουμε τους κλέφτες και να μισήσουμε την κλεψιά, ιδίως εκείνη που διαπράττουμε οι ίδιοι με διάφορους τρόπους ,φανερά ή κρυφά.