Μόσχου Ε. Λαγκουβάρδου,
ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ Θ’ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ Ο ΠΟΛΙΤΗΣ…
Κάποια στιγμή θ’ αντιληφθεί ο πολίτης, θα δει τις απλωμένες παγίδες και τα εμπόδια και θ’ αντιληφθεί ότι η τόση σπουδή να αναλάβει κανείς δημόσιο αξίωμα συχνά είναι εκ του πονηρού. Το ίδιο και η σπατάλη των χρημάτων και η με κάθε μέσο αυτοπροβολή. Θα αντιληφθεί ο πολίτης αυτόν τον μεγάλο ανταγωνισμό για την εξουσία και θα προτιμήσει τον καταλληλότερο αντί αυτόν που εκμεταλλεύτηκε καλύτερα το σύστημα των δημοσίων σχέσεων ή που ξόδεψε τα περισσότερα χρήματα στα Μέσα για την προβολή του. Αλλά κανένας δεν επηρεάζει τον πολίτη παρά τη θέλησή του . Καθένας που επηρεάζεται με οποιοδήποτε τρόπο συνεργάζεται με αυτόν που τον επηρεάζει , για το δικαίωμα προσδοκίας ότι θα εξυπηρετηθεί στο μέλλον, αν χρειαστεί. Γεννάται το ερώτημα , τίνος είναι η εξουσία, η δικαιοσύνη, η οικονομία, η ζωή; . Για λογαριασμό τίνος ο πολίτης επιλέγει τον καταλληλότερο για κάποιο δημόσιο αξίωμα; Είναι η ψήφος του σαν ένα περιουσιακό δικαίωμα ή είναι ένα χρέος προς τον εαυτό του και τους άλλους;
Ο πολίτης κάποια στιγμή θα απελευθερωθεί από το πνεύμα του ωφελιμισμού και της χρησιμοθηρίας που τον οδηγεί στην ευτέλεια για να εκτιμήσει την πραγματική αξία όπου υπάρχει. Ο ωφελιμισμός ξεκίνησε με τη Γαλλική επανάσταση. Από τότε η αρχή της ηθικότητας ετέθη στο περιθώριο για να πάρει τη θέση της ο ωφελιμισμός σύμφωνα με τον οποίο κάθε τι ωφέλιμο είναι θεμιτό. Έτσι εκτιμώνται οι γνώσεις αντί η Γνώση. Δε λαμβάνεται υπόψη το ήθος και η ηθικότητα σύμφωνα με την οποία δεν έχει σημασία πόσα γνωρίζει κανείς, αλλά πώς χρησιμοποιεί τα όσα γνωρίζει! Το παράδοξο και το αντιφατικό είναι ότι οι ιδέες αυτές διαδίδονται δήθεν χάριν του «λαού» ενώ στο όνομα των ιδεών αυτών επικρατεί ο απάνθρωπος ανταγωνισμός και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κυρίως σε βάρος των φτωχών! Ο πιο απλός πολίτης γνωρίζει ότι περιφρονήθηκε η αρχή της ηθικότητας στη Δύση όχι για χάρη των φτωχών, αλλά για να εξυπηρετηθεί η φεουδαρχία. Ο απλός κόσμος γνωρίζει ότι το δέντρο απ΄ τους καρπούς του γνωρίζεται και ότι ο σεβασμός των αξιών και το ήθος αυτών που καταλαμβάνουν την εξουσία είναι ο μοναδικός του σύμμαχος!
Η δημοκρατία δεν στηρίζεται στο πρόσωπο του άρχοντα και στην ακεραιότητά του, αλλά στηρίζεται στις ιδέες (στο νόμο), όπως είναι η ισότητα, η δικαιοσύνη, η ελευθερία κλπ Το μειονέκτημά της είναι ότι διασπά την ευθύνη του προσώπου! Δεν έχει σημασία η ακεραιότητα του προσώπου, αλλά η αρμοδιότητα κάποιας επιτροπής στην οποία ο πολίτης μάταια αναζητεί έναν πραγματικά υπεύθυνο! Η δημοκρατία οπωσδήποτε είναι το καλύτερο από όλα τα άλλα πολιτεύματα, είναι καλύτερη γιατί έχει «φύλακες» να μας φυλάνε απ΄ την αυθαιρεσία και την αλαζονεία του άρχοντα. Αλλά ποιος μας φυλάει απ΄ την κακία και την αλαζονεία των « φυλάκων», αυτών που διαστρεβλώνουν τα ονόματα ώστε να μην αντιστοιχούν στην πραγματικότητα; Με την κακία και την αλαζονεία των «φυλάκων» και η ισότητα, η δικαιοσύνη, η ελευθερία, ο σεβασμός του προσώπου είναι ψεύτικες, όπως ψεύτικη είναι κάθε μεγάλη γενική ιδέα.
Απ’ την αρχαία Κίνα πάλι ένα παράδειγμα απόλυτης ακεραιότητας και ήθους. Ο Πο Γι και ο Σου Τσι αρνήθηκαν κι οι δύο, ο ένας μετά τον άλλον, να ανέλθουν στο θρόνο όταν πέθανε ο πατέρας τους που ήταν ηγεμόνας του κράτους, γιατί θεώρησαν ότι υπήρχαν άλλοι καταλληλότεροι από αυτούς να αναλάβουν το αξίωμα αυτό. Κατέφυγαν στην αυλή του βασιλιά Βεν. Όταν ο βασιλιάς αυτός ξεκίνησε πόλεμο τον επέπληξαν και αποσύρθηκαν στα βουνά , όπου προτίμησαν να πεθάνουν απ΄ την πείνα παρά να υπηρετήσουν τον νέο ηγεμόνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου