Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
Το 1947 η συγκοινωνία Ελασσόνας Δεσκάτης γινόταν απ΄ τον παλιό δρόμο που περνούσε μέσα από το ποτάμι, το Βούλγαρη, επειδή τη γέφυρα την βομβάρδισαν οι Γερμανοί. Ο δρόμος ήταν γεμάτος νάρκες που τις έβαζαν οι αντάρτες. Μια φορά ένας γέρο-βοσκός είδε κάποιους να βάζουν μια νάρκη στο δρόμο. Σε λίγο περνούσε από εκεί ένα στρατιωτικό αυτοκίνητο που μετέφερε στρατιώτες στη Δεσκάτη. Ο γέρος είπε στους στρατιώτες να σταματήσουν γιατί θα πατήσουν τη νάρκη. Οι στρατιώτες έβγαλαν τη νάρκη και συνέχισαν το δρόμο τους. Ύστερα γύρισαν οι αντάρτες και σκότωσαν το γέρο.
Γιατί θυμήθηκα το τραγικό αυτό συμβάν σήμερα το πρωϊ; Μπορεί ακόμα να επηρεάζει τη ζωή μου ο πόλεμος μετά από εβδομήντα χρόνια περίπου; Ίσως θυμήθηκα την ιστορία αυτή , όπως μου τη διηγήθηκε ο εγγονός του γερο-βοσκού, γιατί συνδέεται με τη δυσκολία μου να δεχθώ πως στον ίδιο άνθρωπο μπορεί να υπάρχει το καλό και το κακό. Από τα παιδικά μου χρόνια δεν καταλάβαινα τον αντιφατικό άνθρωπο, είτε αυτός ήταν κάποιος άλλος είτε εγώ ο ίδιος.
Από τα δύσκολα παιδικά μου χρόνια βιώνω αυτό που ονομάζω σύνδρομο του κινέζικου βάζου.
Νιώθω σαν να έχω σπάσει ένα σπάνιο κινέζικο βάζο που ανήκε σε όλους και δεν μπορώ να το αντικαταστήσω με τίποτε. Έτσι νιώθω χρεώστης σε όλους τους ανθρώπους είτε είναι καλοί είτε κακοί.
Με αυτό το πλέγμα ενοχής το παραμικρό με πληγώνει.Μέσα μου το καλό είναι μαζί με το κακό. Δεν μπορείς να βρεις άκρη.
Οι νεκροί την ώρα της νεκρώσιμης ακολουθίας, πριν δεχθούν τον τελευταίο ασπασμό συγγενών και φίλων, λένε κάτι πολύ σημαντικό στους δικούς τους. Τους λένε το συμπέρασμα που έβγαλαν από όσα έζησαν στη μακρά ή σύντομη ζωή τους. Τους λένε ότι βρήκαν την οδό, η οποία οδηγεί μέσα από την μετάνοια στη σωτηρία. Με άλλα λόγια λένε στους δικούς τους αυτό που θα ήθελαν να το ξέρουν και να το εφαρμόζουν πάντα, τη διαρκή μετάνοια. Και δέκα φορές την ημέρα να κάνεις το ίδιο αμάρτημα να μετανοήσεις, να μη μείνεις αμετανόητος.
Το 1947 η συγκοινωνία Ελασσόνας Δεσκάτης γινόταν απ΄ τον παλιό δρόμο που περνούσε μέσα από το ποτάμι, το Βούλγαρη, επειδή τη γέφυρα την βομβάρδισαν οι Γερμανοί. Ο δρόμος ήταν γεμάτος νάρκες που τις έβαζαν οι αντάρτες. Μια φορά ένας γέρο-βοσκός είδε κάποιους να βάζουν μια νάρκη στο δρόμο. Σε λίγο περνούσε από εκεί ένα στρατιωτικό αυτοκίνητο που μετέφερε στρατιώτες στη Δεσκάτη. Ο γέρος είπε στους στρατιώτες να σταματήσουν γιατί θα πατήσουν τη νάρκη. Οι στρατιώτες έβγαλαν τη νάρκη και συνέχισαν το δρόμο τους. Ύστερα γύρισαν οι αντάρτες και σκότωσαν το γέρο.
Γιατί θυμήθηκα το τραγικό αυτό συμβάν σήμερα το πρωϊ; Μπορεί ακόμα να επηρεάζει τη ζωή μου ο πόλεμος μετά από εβδομήντα χρόνια περίπου; Ίσως θυμήθηκα την ιστορία αυτή , όπως μου τη διηγήθηκε ο εγγονός του γερο-βοσκού, γιατί συνδέεται με τη δυσκολία μου να δεχθώ πως στον ίδιο άνθρωπο μπορεί να υπάρχει το καλό και το κακό. Από τα παιδικά μου χρόνια δεν καταλάβαινα τον αντιφατικό άνθρωπο, είτε αυτός ήταν κάποιος άλλος είτε εγώ ο ίδιος.
Από τα δύσκολα παιδικά μου χρόνια βιώνω αυτό που ονομάζω σύνδρομο του κινέζικου βάζου.
Νιώθω σαν να έχω σπάσει ένα σπάνιο κινέζικο βάζο που ανήκε σε όλους και δεν μπορώ να το αντικαταστήσω με τίποτε. Έτσι νιώθω χρεώστης σε όλους τους ανθρώπους είτε είναι καλοί είτε κακοί.
Με αυτό το πλέγμα ενοχής το παραμικρό με πληγώνει.Μέσα μου το καλό είναι μαζί με το κακό. Δεν μπορείς να βρεις άκρη.
Οι νεκροί την ώρα της νεκρώσιμης ακολουθίας, πριν δεχθούν τον τελευταίο ασπασμό συγγενών και φίλων, λένε κάτι πολύ σημαντικό στους δικούς τους. Τους λένε το συμπέρασμα που έβγαλαν από όσα έζησαν στη μακρά ή σύντομη ζωή τους. Τους λένε ότι βρήκαν την οδό, η οποία οδηγεί μέσα από την μετάνοια στη σωτηρία. Με άλλα λόγια λένε στους δικούς τους αυτό που θα ήθελαν να το ξέρουν και να το εφαρμόζουν πάντα, τη διαρκή μετάνοια. Και δέκα φορές την ημέρα να κάνεις το ίδιο αμάρτημα να μετανοήσεις, να μη μείνεις αμετανόητος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου