Μόσχος Εμμ. Λαγκουβάρδος, Το καλύτερο από μας ζει

<<Επί πλείον πλύνον με από της ανομίας μου,
και απο της αμαρτίας μου καθαρισόν με.>>
Ψαλμ.Ν'(50)


Το καλύτερο από μας ζει. Το καλύτερο δεν το πειράζει ούτε η σκουριά, ούτε ο σκόρος, ούτε οι κλέφτες. Δεν βουλιάζει στους δισταγμούς και στην αμφιβολία. Δ ε μας φθείρει και δε μας αρρωσταίνει. Το καλύτερο από μας ευαρεστεί το Θεό.

Αλλά ποια είναι η πνευματική μας κατάσταση σήμερα; Η μικρή αυτή ιστορία απ΄ το Γεροντικό είναι πάντα επίκαιρη: «Επισκέφθηκαν μερικοί αδελφοί τον Αββάν Αντώνιον και του λέγουν: ειπέ μας λόγον, πώς να σω θούμε. Τους λέγει ο Γέρων, ακούετε την Αγίαν Γραφήν. Ειναι αρκετή για εσάς. Οι δε είπαν, θέλουμε ν’ ακούσουμε κι από σένα, πάτερ. Είπε σ΄ αυτούς ο Γέρων, λέγει το Ευαγγέλιον, εαν σε ραπίσει κανείς εις την δεξιάν παρειάν, στρέψε σ΄ αυτόν και την άλλην. Του λέγουν, δεν μπορούμε να το κάνουμε. Τους λέγει ο Γέρων, αν δεν μπορείτε να στρέψετε και την άλλην, υπομείνατε τουλάχιστον την μίαν. Του λέγουν, ούτε τούτο μπορούμε. Λέγει ο Γέρων, εάν ούτε τούτο μπορείτε, μη ανταποδώσετε δι΄ εκείνην όπου λάβατε. Και είπαν, ούτε τούτο μπορούμε. Λέγει ο Γέρων είς τον μαθητήν του, κάμε τους ολίγη σούπα μπληγούρι, διότι είναι άρρωστοι. Και τους λέγει, εάν τούτο δεν ημπορείτε κι εκείνο δεν θέλετε, τι να σας κάμω; Ευχαί χρειάζονται.» (Γεροντικόν, Έκδόσεις Ορθοδόξου Ιδρύματος Ο Απόστολος Βαρνάβας).

Ότι το καλύτερο από μας ζει το αποδεικνύει η ίδια η μνήμη που από τα παλιά κρατάει τα καλά και τα δυσάρεστα τα σβήνει. Η νοσταλγία επίσης είναι μια επιβεβαίωση ότι το καλύτερο από μας ζει. Η νοσταλγία είναι για το καλύτερο. Ο Οδυσσέας που πάλεψε με τα κύματα δέκα χρόνια, πάλεψε για το καλύτερο από αυτόν, που τον συνέδεε με την πατρίδα του. Τις άσχημες στιγμές κανείς δεν θέλει να τις θυμάται και πολύ περισσότερο κανείς δεν θέλει να επιστρέψει σ΄ αυτές και να τις ζήσει ξανά. «Να μην ξανάρθουν αυτά τα χρόνια» εύχονται όλοι για τις άσχημες καταστάσεις που πέρασαν. Μόνο σε μερικούς αθεράπευτους, εξαρτημένους από τα πάθη αρέσει να θυμούνται πολέμους , σκοτωμούς, εμπρησμούς, βιασμούς, πλιάτσικο, μίσος και φόβο.

Γι’ αυτό λέει η Αγία Γραφή «είμαστε το χωράφι του Θεού, το οικοδόμημα του Θεού. (…) Ο καθένας ας προσέχει πώς χτίζει. Γιατί κανένας δεν μπορεί να βάλει άλλο θεμέλιο εκτός από αυτό που υπάρχει και που είναι ο Ιησούς Χριστός. (…) Δεν ξέρετε πως είστε ναός του Θεού κι ότι το Πνεύμα του κατοικεί μέσα σας. (….) Σ’ εσάς ανήκει όλος ο κόσμος, και η ζωή και ο θάνατος και το παρόν και το μέλλον. Όλα σ΄ εσάς ανήκουν, εσείς όμως ανήκετε στο Χριστό και ο Χριστός στο Θεό.».

Η απομάκρυνση από την πηγή (απ΄ το καλύτερο) και το κενό της καρδιάς, θα είναι ολοένα πιο οδυνηρή και κανείς δεν θα μπορεί να την αντέξει. Κανείς πια δεν θα μπορέσει, μετά την αποκάλυψη του Θεού, να μην αγαπάει το Χριστό.

Κατά τον π. Σέργιο Μπουλγκάγκωφ η εικόνα του χωρισμού των προβάτων από τα ερίφια που χρησιμοποιεί το Ευαγγέλιο, « επιτρέπει να βλέπουμε κάπως πιο εσωτερικευμένα την έννοια της Κρίσεως ως μιας διαλογής δηλαδή, όχι μεταξύ ανθρώπων, αλλά μέσα σε κάθε άνθρωπο. Έτσι κατά την άποψη αυτή, τα λεγόμενα για την καταστροφή, τον εκμηδενισμό, τον δεύτερο θάνατο, θα αναφέρονται όχι στα ανθρώπινα όντα, αλλά στα δαιμονικά στοιχεία που έχουν αυτά μέσα των. Το πυρ νοείται λιγότερο ως μαρτύριο και τιμωρία και περισσότερο ως καθαρμός και ίαση. (…) Η θεία ρομφαία, εισδύοντας μές΄ στα ανθρώπινα βάθη, αποκαλύπτει ό,τι προσφέρθηκε απ΄ τον Θεό ως δώρημα και δεν έγινε δεκτό και ενεργό. Το κενό αυτό αποτελεί την ουσία του πόνου της κολάσεως: είναι η αγάπη που δεν πραγματώθηκε, η τραγική ασυμφωνία μεταξύ της εικόνας και της ομοιώσεως» ( Παύλου Ευδοκίμωφ, Η Ορθοδοξία, Εκδόσεις Β. Ρηγοπούλου, σελ. 444-445).

Το καλύτερο από μας ζει. «Άφησε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους»., λέγει η Αγία Γραφή.«Παράγει ο κόσμος και η επιθυμία αυτού». Ευτυχώς. Μοιάζει με πέρασμα από τελωνείο, όπου αφήνουμε τα δαιμονικά στοιχεία στους δαίμονες στους οποίους ανήκουν και παίρνουμε μαζί μας το καλύτερο από μας. «Μια κακία μένει», λέει η παροιμία, εννοώντας ότι αυτό είναι το κέρδος του κακού. «Αρκετόν τη ημέρα η κακία αυτής», λέει η Αγία Γραφή στον μνησίκακο άνθρωπο. «Μην κατακρίνεις» και μην απωθείς» σημαίνει μην εμποδίζεις τη μνήμη να σβήσει τα δυσάρεστα. Η λήθη είναι η αρχή της συγνώμης.
Το καλύτερο από μας ζει.

"Ρεθεμνιώτικα Νέα"