Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
«και εκόπασεν ο άνεμος, και εγένετο γαλήνη μεγάλη. Και είπεν αυτοίς. Τι δειλοί εστε ούτω. Πώς ουκ έχετε πίστιν;» (Μαρκ.δ΄,39-40)
Κάθε άνθρωπος έχει το χάρισμά του, κάποια κλίση, κάποιο ταλέντο, κάτι που του αρέσει να κάνει, το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος,. Για όλους και για όλα τα χαρίσματα υπάρχει χώρος, για να καλλιεργήσει ο καθένας αυτό που αγαπάει.
Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα. Μπορεί το χάρισμά του να ΄ναι αδύνατο, απραγματοποίητο υπό τις παρούσες συνθήκες. Σημασία έχει ότι ελπίζει στο χάρισμά του.
Στην κινηματογραφική ταινία του Αντρέϊ Ταρκόφσκι, ο πατέρας και ο γιος ποτίζουν μαζί ένα ξεραμένο δέντρο, με την ελπίδα ότι θα ανθίσει. Το δέντρο τους είναι ξεραμένο, αλλά η ελπίδα τους μένει ζωντανή, για να τους συγκεντρώνει κάθε μέρα στη ρίζα του. Το ξεραμένο δέντρο είναι βέβαιο πως δεν θα ανθίσει , αν το βλέπουμε από την εξωτερική πλευρά των πραγμάτων. Είναι όμως και η εσωτερική πλευρά των πραγμάτων, είναι αυτό που νιώθουν πατέρας και γιος διατηρώντας κοινές ελπίδες. Από την πλευρά αυτή άνθιση είναι τα αισθήματα που νιώθουν κάθε φορά που ποτίζουν το δέντρο που τους ενώνει.
Στο βιβλίο της Γενέσεως διαβάζουμε, πως η ανθρωπότητα άρχισε να προσεύχεται και να ζητεί τη βοήθεια του Θεού, με τον Ενως, τον υιό του Σήθ, υιού του Αδάμ και της Εύας. Ο Ενώς ήλπισε να τον βοηθήσει ο Θεός και επικαλέστηκε τη βοήθειά Του. «Ούτος ήλπισεν επικαλείσθαι το όνομα Κυρίου του Θεού», λέει η Γραφή (Γεν.δ΄,26)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου