Σε ποιόν ουρανό πηγαίνουν οι νεκροί;

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Σε ποιόν ουρανό πηγαίνουν οι νεκροί; Ποιο όνομα παίρνουμε μαζί μας στον άλλο κόσμο; Θα πάρουμε στον ουρανό και το επώνυμο ή θα πάμε μόνο με το κύριο όνομά μας. Η Εκκλησία μας μνημονεύει μόνο το όνομα. Το επώνυμο μένει εδώ στη γη. Υπάρχει μόνο για τις ανάγκες στη γη. Δεν παίζει ρόλο στον πνευματικό κόσμο. Εκείνο που μένει στον πνευματικό κόσμο είναι το κύριο όνομα. Το ουσιαστικό όνομα. Δεν υπάρχει τρόπος να το αλλάξουμε ούτε να βαπτιστούμε δύο φορές. Το επώνυμο είναι επιπρόσθετο και δε διαρκεί. Προσδιορίζει το όνομα. Μπορούμε να αλλάξουμε επώνυμο, με μια διαδικασία η οποία προβλέπεται από το νόμο.

Αυτοί που ερμηνεύουν κατά γράμμα την Αγία Γραφή, όταν ακούν τη λέξη «ουρανός» ή «αέρας» ή «νεφέλες» νομίζουν ότι η Αγία Γραφή εννοεί τον φυσικό ουρανό, τον φυσικό αέρα ή τα φυσικά σύννεφα. Ενώ ο ουρανός κι ο αέρας κι οι νεφέλες είναι πνευματικές έννοιες, που συμβολίζουν τον πνευματικό κόσμο. Όταν λέει η Γραφή ότι οι νεκροί πηγαίνουν στον ουρανό κοντά στο Θεό, εννοεί τον πνευματικό ουρανό, στον οποίο κατοικεί ο Θεός και οι Άγγελοι του Θεού, και ο διάβολος επίσης.
Όταν η Γραφή δεν χρησιμοποιεί το σύμβολο του ουρανού, ως κατοικία του Θεού, λέει πως ο Θεός κατοικεί μέσα στον άνθρωπο, μέσα στην καθαρή συνείδηση του ανθρώπου. Ουρανός είναι η καθαρή συνείδηση του ανθρώπου, η καθαρή καρδιά. Η ανάβαση στον ουρανό είναι ανάβαση στον πνευματικό κόσμο. Εννοείται αφού στο θάνατο αφήνουμε εδώ στο φυσικό κόσμο τα φυσικά μας σώματα, εννοείται ότι πηγαίνουμε ως πνεύματα στον πνευματικό κόσμο, με το όνομά μας και με τη μορφή μας.

ΟΙ ποιητές και οι ζωγράφοι γνωρίζουν ότι τα φυσικά σώματα και οι φυσικές μορφές δεν είναι μόνο φυσικές. Γράφοντας ποιήματα και ζωγραφίζοντας έργα ζωγραφικής με θέμα τον άνθρωπο, δεν αντιγράφουν τον φυσικό άνθρωπο, αλλά εκφράζουν την πνευματική του ύπαρξη, όπως αποτυπώνεται στον καθρέφτη του σώματος. «Οία η μορφή, τοιάδε η ψυχή», όποια είναι η μορφή είναι και η ψυχή, λέει η παροιμία. Το εκφραστικό πρόσωπο δείχνει ότι δεν είναι μόνο ένα φυσικό αντικείμενο χωρίς έκφραση και νόημα.

Αν στον πνευματικό κόσμο όπου πιστεύουμε ότι πηγαίνουμε, δεν παίρναμε μαζί μας το όνομα και τη μορφή μας, αυτό θα σήμαινε ότι δεν υπάρχει παράδεισος. Πώς θα υπήρχε, αν δεν αναγνωρίζαμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα από την πνευματική μορφή τους και από το όνομά τους. Πιστεύουμε στην ύπαρξη του παραδείσου στον πνευματικό κόσμο, πώς αλλιώς θα αγαπούσαμε τους νεκρούς μας, αν εξαφανίζονταν η μορφή τους και το όνομά τους.  Αν η αγάπη μας δε διαρκούσε και μετά το θάνατό τους θα  μπορούσαμε να αμφιβάλλουμε για τον πνευματικό κόσμο και για τον Παράδεισο.

Ο Θεός που μας έφερε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη , μας έφερε για να ζήσουμε . Ερχόμαστε στην γη με όλες τις δυνάμεις, που είναι απαραίτητες για να ζήσουμε, όχι για να πεθάνουμε. Μας πλούτισε με τον απέραντο πλούτο των αρετών για να ζήσουμε αιώνια ,ως ελεύθερες υπάρξεις,  μαζί Του. Αμήν