Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Το σύνθημα των νέων του Παρισιού, στις διαδηλώσεις τους το 1968, ήταν "αφού δεν έχουμε ελπίδα, ας κάψουμε το καλύβι μας."
Πράγματι , μόλις χάνουμε την ελπίδα μας, το πρώτο που νιώθουμε είναι μια τάση αυτοκαταστροφής. Μοιάζει σαν να παραδινόμαστε σε μια ξένη, εχθρική προς εμάς δύναμη, στην οποία δεν μπορούμε να αντισταθούμε, γιατί τη νιώθουμε ως δύναμη δική μας. Σαν μια δύναμη που βγαίνει από τα βάθη της ψυχής μας. Ο απελπισμένος νιώθει τη ζωή του σαν ένα ασήκωτο βάρος, απ΄ το οποίο θέλει να απαλλαγεί μια ώρα αρχύτερα. Απελπισμένοι άνθρωποι οι οποίοι παραδίνονται στην ενδόμυχη τάση της αυτοκαταστροφής είναι οι μη έχοντες ελπίδα στο Θεό.
Θα μου πείτε δεν υπάρχουν άνθρωποι απελπισμένοι σε όλα. Σε κάτι ελπίζουν και αυτοί που δεν ελπίζουν στο Θεό. Μπορεί να ελπίζουν σε επουσιώδη πράγματα, αλλά δεν τους βοηθάνε οι ελπίδες στα επουσιώδη πράγματα.
Ειναι σαν το ανέκδοτο του επιβάτη της βάρκας που βουλιάζει και δεν ξέρει να κολυμπάει. Ξέρει πολλά πράγματα, αλλά το μοναδικό που σώζει τη ζωή του, το κολύμπι, δεν το ξέρει. Εξαιτίας της άγνοιάς του αυτής δεν χάνει μόνο ένα μέρος της ζωής του, χάνει ολόκληρη τη ζωή του.
moschoblog.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου