Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Ο διαχειριστής είναι επιφορτισμένος με την επιμέλεια της περιουσίας για την διατήρηση και την αύξησή της. Αν από την διαχείρισή του η περιουσία μειώνεται, δεν είναι καλός διαχειριστής όσον αφορά την διατήρηση και την αύξηση της περιουσίας. Συνεπώς δεν αξίζει να επιβραβευτεί από τον κύριο της περιουσίας.
Αν όμως από την διαχείριση της περιουσίας προκύπτει προσωπικό όφελος του κυρίου της περιουσίας π.χ. δημιουργήθηκαν φίλοι διότι η περιουσία βοήθησε κάποια πρόσωπα που είχαν ανάγκη και τα οποία αισθάνονται ευγνωμοσύνη για την βοήθεια που δέχθηκαν , αξίζει για την προσωπική αυτή ωφέλεια να αναγνωρίσει ο κύριος την υπηρεσία του κακού κατά τα άλλα διαχειριστή του.
Έχοντας υπόψει το προσωπικό όφελος του κυρίου της περιουσίας, δεν θα μας φανεί παράξενο, αν ο κύριος της περιουσίας παρόλο, που δεν είναι ευχαριστημένος με την διαχείριση της περιουσίας του και προτίθεται να αντικαταστήσει τον διαχειριστή του, εντούτοις επαινεί τον κακό διαχειριστή του, για την προσωπική ωφέλεια την οποία δέχθηκε.
Με αυτό το σκεπτικό θα αντιληφθούμε την παραβολή του Κυρίου για τον άδικο διαχειριστή, που ενώ προτίθεται να τον αντικαταστήσει, εντούτοις επιβραβεύει την πράξη του να δημιουργήσει φίλους, μειώνοντας αισθητά τα χρέη τους προς την περιουσία. Ο έπαινος επιβραβεύει την δημιουργία φίλων από την διαχείριση της περιουσίας.
Το συμπέρασμα που συνάγεται από την παραβολή είναι ότι η χρήση του πλούτου πρέπει να γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να ωφελείται ηθικά ο κύριός του. Μόνη η διατήρηση ή η αύξηση του πλούτου δεν προσφέρει ηθική ωφέλεια σ’ αυτόν που τον κατέχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου