Πώς αλλοτριώνεται ένας κόσμος; (Επανάληψη)

Λαρισινά

Δοκίμια

Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

                                              Πώς αλλοτριώνεται ένας κόσμος;

                                                                                                   «Ει γαρ δοκεί τις είναι τι, μηδέν ων,

                                                                                                                 εαυτόν φρεναπατά.» (Γαλ.6.3)

         Πώς αλλοτριώνεται ένας κόσμος που δεν αγρυπνεί, δεν προσεύχεται, δεν ασκείται; Γνωρίζω κάποιον που άρχισε να γράφει ένα ποίημα πριν μερικές δεκαετίες, όταν ήταν ακόμα νέος και δεν το τελείωσε ακόμα. Το ποίημα μιλάει για κάποιον που βίωσε τη διαδικασία αποξένωσης από τον ίδιο τον εαυτό του.

        Πώς αλλοτριώνεται ένας κόσμος που έχει εγκαταλείψει τον εαυτό του; Η ίδια η παθητικότητα είναι αλλοτρίωση. Η παθητικότητα κι η εγκατάλειψη είναι ένα είδος σχιζοφρένειας, όπως όταν ζει κανείς με ψευδαισθήσεις κι αυταπάτες.

        Το μείζον πρόβλημα σήμερα είναι η εμπειρία του υπερβατικού. Ζητάμε την ενότητα και την ειρήνη με τον εαυτό μας, δίχως την εμπειρία της ενότητας και της ειρήνης με το Θεό. Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν φοβάται μήπως ο διπλανός του οπλοφορεί και  τον σκοτώσει. Φοβάται μήπως ο ίδιος βγάλει το πιστόλι του και σκοτωθεί. Φοβάται τον ίδιο τον εαυτό του, γιατί δεν πιστεύει στο Θεό.

         Νηστεία δεν είναι μόνον η αποφυγή των αρτήσιμων φαγητών. Νηστεία είναι επίσης να μη βλέπεις τηλεόραση. Είναι φοβερό πώς η τηλεόραση αλλοτριώνει τον άνθρωπο. Πώς η ζωή του φεύγει σαν αστραπή. Τα χρόνια μοιάζουν με ημέρες.  Ο Χριστός είπε να νηστεύουμε και να αγρυπνούμε να μην αρπάξει την ψυχή μας ο διάβολος.. Τούτο το γένος, είπε, δεν σώζεται παρά μόνο με άσκηση νηστείας και προσευχής.  

       Παραθέτουμε μερικές  ιστορίες άσκησης στην αγάπη : Η πρώτη ιστορία είναι από τη ζωή μου στο χωριό, η ιστορία του Τζακ.   Ο μακαρίτης ο Τζακ, ο καφετζής στο χωριό, είχε τόσο καλή καρδιά που δε νοιαζόταν μόνο να θρέψει τα δώδεκα παιδιά του, αλλά έδινε δουλειά και σε κάποιο φτωχό, όταν μάθαινε ότι είχε ανάγκη να δουλέψει και δεν εύρισκε δουλειά.

        Ο Τζακ  καλούσε συχνά τα βιολιά να παίξουν για κείνον ή έστελνε κάποιον φτωχό να του φέρει σταφύλια απ΄ το αμπέλι μόνο και μόνο για να του δώσει κάποια απασχόληση, γιατί ένιωθε πως πιο πολύ υπόφερε ο άνθρωπος από την λύπη για την  ανεργία του, παρά από τη φτώχεια.

        Μόνιμο απασχολούμενο είχε κάποιον φτωχό που δεν ήξερε καμιά δουλειά να κάνει. Ο Τζακ ανέθετε σ΄ αυτόν διάφορα «θελήματα».  Η συνηθισμένη δουλειά του ήταν να του βαστάει πότε πότε την ομπρέλα για τον ήλιο ή να τον  κουβαλάει στις πλάτες, όταν είχε πιει. Ο Τζακ δεν ήθελε να τον βλέπουν οι συγχωριανοί του να πηγαίνει τρικλίζοντας στο σπίτι του.

       Με όλα αυτά ο μακαρίτης ο Τζακ δίδαξε στα παιδιά του την αγάπη στους ανθρώπους, κι όλα τα παιδιά του πρόκοψαν κι ο Θεός τους χάρισε μακρά και χαρούμενη ζωή.

      Αργότερα, όταν έφυγα απ΄  το χωριό όπου έζησα τα παιδικά μου χρόνια, μόνο το Τζακ και τα πρόσωπα που έδειχναν αγάπη θυμόμουν. Και τώρα κάθε φορά που γυρίζω στα παιδικά μου χρόνια, που μένουν μέσα μου σαν μια αστείρευτη πηγή ζωντανού νερού, τον Τζακ θυμάμαι και τα αγαπημένα μου πρόσωπα.

         Αλλά δεν είναι όλος ο κόσμος της αγάπης. Γνώρισα κι άλλα πρόσωπα, που για κάποιους λόγους δεν πίστευαν στην αγάπη, την οποία θεωρούσαν ανέφικτη ή τη θεωρούσαν υποκρισία, όπως όταν φιλάει κανείς το χέρι που δεν μπορεί να το δαγκώσει.(Νίτσε)

         Στο Γεροντικό, το βιβλίο που περιέχει ιστορίες από τη ζωή των ασκητών της Εκκλησίας μας, βρίσκουμε επίσης ιστορίες περί αγάπης. Παραθέτουμε δύο από αυτές:

         «Ο αββάς Αγάθων είπε: Ποτέ δεν πλάγιασα να κοιμηθώ, έχοντας δυσαρεστηθεί με κάποιον, αλλά ούτε και άφησα – όσο μπορούσα- άλλον να κοιμηθεί, έχοντας κάτι με εμένα».

         «Ενώ κάποιοι αδελφοί συζητούσαν γενικά για την αγάπη, ο αββάς Ιωσήφ είπε: Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι αγάπη. Και πρόσθεσε: Ο αββάς Αγάθων είχε ένα μικρό κλαδευτήρι.  Μια φορά που τον επισκέφτηκε ένας αδελφός το είδε και το επαίνεσε. Ε, δεν τον άφησε να φύγει, παρά μόνον αφού το πήρε μαζί του.»

          Γιατί είναι τόσο σπουδαία η άσκηση ώστε να μιλήσει ό Ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός γι΄ αυτήν;  

         Κάποιος φίλος μου απέδιδε τις δυσκολίες στη δουλειά του στη δύσκολη εποχή. Οι άνθρωποι γίνονται ολοένα πιο απότομοι και πιο ατομικιστές. Ήταν  όλα αυτά. Η βαθύτερη αιτία όμως ήταν  η γενική έλλειψη άσκησης κι η αλλοτρίωση.

         Η άσκηση μας συνδέει με το Θεό, με τον εαυτό μας και με τους άλλους. Είναι το αντίδοτο στη διαδικασία της αποξένωσης του ανθρώπου από τον ίδιο τον εαυτό του και της ταύτισής του με την υλική πραγματικότητα καθώς και της απόλυτης εξάρτησής του από αυτή. (Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής).

          Με την άσκηση της νηστείας συμμετέχουμε στην στέρηση των άλλων. Η  προσευχή επίσης  μας συνδέει  με το Θεό. Είμαστε ειρηνικοί με τον εαυτό μας και με τους άλλους, γιατί είμαστε ειρηνικοί με το Θεό.