Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
Το διάβασμα του καλού βιβλίου και το γράψιμο επίσης, αυτήν την δύσκολη για την Ελλάδα και για όλο τον κόσμο εποχή, δεν είναι για να περάσει κανείς ευχάριστα την ώρα του ή για κερδίσει αυτός που γράφει χρήματα ή φήμη. Είναι σαν μια αποστολή για ένα ανώτερο σκοπό, για χάρη όλου του κόσμου. Μια αποστολή με σκοπό να ανακαλύψει τους φωτισμένους εκείνους ανθρώπους, που δεν λείπουν ποτέ από καμιά εποχή, που με το έργο τους και τη ζωή τους υπήρξαν οι στυλοβάτες του πνεύματος, της μόρφωσης και του πολιτισμού.
Ένας τέτοιος φωτισμένος άνθρωπος είναι η Ζακλίν ντε Ρομιλλύ, η συγγραφεύς του βιβλίου «Μία ορισμένη αίσθηση της Ελλάδος» και πληθώρας άλλων βιβλίων, αφιερωμένων στην Ελλάδα. Η Ζακλίν ντε Ρομιλλύ αφιέρωσε τη ζωή της και το έργο της στην Ελλάδα. Όλα τα βιβλία που έγραψε απαντούν στο βασικό ερώτημα: «Γιατί η Ελλάδα».
«Η Ζακλίν ντε Ρομιλλύ είναι μια εξέχουσα ελληνίστρια της εποχής μας με διεθνή αναγνώριση. Ανάλωσε τη ζωή της στη μελέτη της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας.(...) Η ζωή της είναι μια αδιάκοπη σειρά συγγραφής και διδασκαλίας. Είναι ομότιμος καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας και της Ακαδημίας Αθηνών, κάτοχος του βραβείου Ωνάση και πολιτογραφημένη Ελληνίδα από το 1995.» (Εσώφυλλο του βιβλίου)
Το βιβλίο είναι σε μορφή διαλόγου, κατ' εξοχήν ελληνικό λογοτεχνικό είδος, έχει δε τη ζωντάνια του προφορικού λόγου, γιατί η Ρομιλλύ το υπαγόρευσε στον Αλεξάντρ Γκρανταζί, υπό τύπον συνεντεύξεων, λόγω του ότι είναι τυφλή. Για μένα το βιβλίο της Ρομιλλύ περιλαμβάνεται ανάμεσα στα πρότυπα βιβλία, γιατί χρησιμεύει σαν ένας οδηγός για τον τρόπο που θα ήθελα να γράφω.
Στο Επίμετρο 1 του βιβλίου της η Ρομιλλύ μέσα σε λίγες γραμμές εκφράζει την πεμπτουσία του Ελληνικού Πολιτισμού όσον αφορά τον αρμονικό πνευματικό γάμο της σκέψης και του ζωντανού αισθήματος. Από την εποχή του Σχίσματος και μετά ο Δυτικός Κόσμος έχασε την αίσθηση της αρμονίας ανάμεσα στη σκέψη και στο αίσθημα, για να καταλήξει στο σημερινό μηδενισμό, τη διάλυση των σχέσεων, τον ευτελισμό των πνευματικών αξιών και της υποβάθμισης της αξίας της ζωής, σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να θεωρείται ότι μία από τις τρεις μεγάλες πτώσεις της ανθρωπότητας είναι αυτή του Παπικού κόσμου.
Στο Επίμετρο αυτό η Ζακλίν ντε Ρομιλλύ λέει: «Πώς να εξηγήσω την περίεργη αίσθηση δυσφορίας, με την οποία ξανακοιτάζω αυτά που εξέθεσα (εννοεί τα κείμενα του βιβλίου της που υπαγόρευσε στον Αλεξάντρ Γκρανταζί). Δεν οφείλεται στο ότι μέσα σε λίγες σελίδες διένυσα μια ολόκληρη ζωή, που ξεκινάει από τα πρώτα μαθητικά μου χρόνια και φθάνει έως και μετά τη σύνταξη μου (...)
Η πραγματική αιτία της δυσφορίας μου είναι ότι ακολουθώντας μια συγκεκριμένη διαδρομή, δεν ανέφερα όλα αυτά που συμπλήρωναν και στήριξαν την καριέρα μου ως ελληνίστριας. Παραμέρισα όλες τις συγκινήσεις , τις χαρές και τις λύπες και τις τρυφερές στιγμές. Αλλά για μένα όλα είναι αναμεμειγμένα και θα μπορούσα να είχα διηγηθεί τη ζωή μου με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο. (....) Παντρεύοντας την πνευματική μου σκέψη με τις συγκεκριμένες χαρές, επειδή για μένα όλα συνδέονται. ) (...)
Αυτό το αεράκι μπερδεύονταν με την διανοητική δύναμη του κειμένου που διάβαζα. Και με διαπερνούσε συνοδευόμενο από ένα είδος υπερηφάνειας και εμπιστοσύνης. Το ένα έδενε με το άλλο. Πάντοτε η αίσθηση όσων μου είχε δώσει η Ελλάδα έκαναν πολυτιμότερες και βαθιές τις χαρές που ζούσα και τις εμπειρίες που γνώρισα (...) Η ελληνική κουλτούρα δεν είναι στείρα αλλά σε εμπλουτίζει κάθε στιγμή: τουλάχιστον αυτό υπήρξε για μένα.»
"Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΡΙΣΜΟΥ",Βιβλιοπωλεία "Παιδεία", Λάρισα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου