Αν δεν αγαπάς την Ελληνική γλώσσα δεν είσαι Έλληνας.
Κι αν δεν αγαπάς το Χριστό, επίσης δεν είσαι Έλληνας.
Μετά το Βυζάντιο Έλληνες είναι οι Χριστιανοί.
Αυτοί ονομάζονται Ρωμηοί, για να διακρίνονται απ΄ τους
ειδωλολάτρες. Δεν χωρεί αμφισβήτηση ότι Έλληνες είναι οι Ρωμιοί.
Αν και κανείς πια δεν μιλάει για τη Ρωμιοσύνη και για τους Ρωμιούς.
Είδα , κάποτε, μια όμορφη, ψηλή, καλοντυμένη, νεαρή Αλβανή, και τη χάρηκα. Η όλη εμφάνισή της έδειχνε ότι διέθετε ανεπτυγμένη αισθητική καλλιέργεια, πράγμα που το επιβεβαίωνε και η άριστη γνώση της Ελληνικής γλώσσας. Μ’ αρέσει περισσότερο μια Αλβανή που μιλάει άριστα τα Ελληνικά, από μια Ελληνίδα που τα σκοτώνει. «Ελληνίδα θα είναι», μου λέει κάποιος φίλος μου. Από αυτήν την άποψη, όλοι Έλληνες είναι, όσοι διαθέτουν την Ελληνική μόρφωση.
Οι Έλληνες της Κάτω Ιταλίας δεν θέλουν να τους ονομάζουν
Ελληνόφωνους. "Είμαστε Έλληνες, δεν είμαστε Ελληνόφωνοι",λένε.
Ρώτησαν κάποτε ένα παιδί από την Καλημέρα: "Είσαστε Έλληνες;"
"Δεν είμαστε Έλληνες" , είπε. "Είμαστε οι Έλληνες".
Τώρα, εμείς στην Ελλάδα, δεν πονάμε τη
γλώσσα μας ούτε την πατρίδα μας.
Ντρεπόμαστε να πούμε ακόμα και τη λέξη"πατρίδα"
και ποτέ δεν τραγουδάμε τραγούδια της πατρίδας.
Κάποτε η Εκκλησία της Αγιάς Λαρίσης,φιλοξενούσε μερικά ορφανά παιδιά
από την Παλαιστίνη. Όλη τη μέρα τραγουδούσαν.
"Τί τραγουδατε;"τα ρώτησα.
"Τραγουδάμε τραγούδια της πατρίδας".
Δεν έχουν πατρίδα και την πονούν. Εμείς έχουμε και δεν
την πονάμε.
Ίσως αυτός είναι ένας από τους λόγους που η κοινωνία μας έχει αποτελματωθεί και με τίποτε δεν ανανεώνεται, γιατί δεν περιμένει τίποτε. Δεν έχει απαίτηση για την ποιότητα της ζωής. Δέχεται παθητικά ό,τι προσφέρεται και αγοράζει πειθήνια ό,τι της διατάξουν.
Την ευθύνη για την ανανέωση της κοινωνίας, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, την έχουν οι φιλόλογοι και οι θεολόγοι καθηγητές των γυμνασίων και των λυκείων της πατρίδας μας. Δυστυχώς δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα και οι ίδιοι την υψηλή αποστολή τους, να συνδέσουν το παρόν με την κλασική παιδεία και με την παράδοση της Εκκλησίας. Αλλά ο φιλόλογος υποτιμήθηκε , και γενικά τα κλασικά γράμματα σε όλον τον κόσμο. Αντίθετα προβάλλεται η μοντέρνα τέχνη και η υποκουλτούρα της, η άρνηση δηλαδή της τέχνης και των γραμμάτων. Είναι καιρός να αντιληφθούμε τις βλαβερές συνέπειες του χωρισμού και της ανησυχίας που προκαλεί η παρακμή της κοινωνίας μας.
Η κλασική Παιδεία εμβαθύνοντας στη σοφία του παρλθόντος,ανανεώνει τα ονόματα. Με αυτόν τον τρόπο η κοινωνία μας θα ξεπεράσει τη σύγχυση, που έσπειρε στον κόσμο το "διαίρει και βασίλευε", η μόνιμη πρακτική του Εχθρού. Μια νέα εποχή του πύργου της Βαβέλ είναι μπροστά μας, αυτή που δημιουργήθηκε με τον συνδικαλισμό και τον κομματισμό σε όλους τους τομείς.
Και να που οι πολιτικοί απευθύνονται πάλι στους συνδικαλιστές, για να επιλύσουν το πρόβλημα που οι ίδιοι,παραγκωνίζοντας τους άξιους συναδέλφους τους που δεν διέθεταν κομματικές και συνδικαλιστικές περγαμηνές,δημιούργησαν. Η κυβέρνηση, δυστυχώς, θεωρεί ότι το πρόβλημα της Παιδείας είναι τα σχολικά κτίρια και οι υπηρεσιακές ανάγκες των εκπαιδευτικών και όχι η ίδια η Παιδεία και ο άνθρωπος.
2 σχόλια:
Ωραίο κείμενο. Χάρηκα που ανακάλυψα αυτό το αξιόλογο ιστολόγιο. Καλή Ανάσταση σας εύχομαι.
Καλή Ανάσταση!
Σε ευχαριστώ για τα καά σας λόγια.
Χαίρομαι που μου δίνετε την ευκαιρία να επικοινωνήσω μαζί σας.
Το όνομα, για μένα, αρκεί για την επικοινωνία.Μπορεί καμιά φορά να ξεχάσεις τη μορφή κάποιου φίλου σου. Δεν χάνεις όμως την επαφή μαζί του, αν θυμάσαι και μνημονεύεις το όνομά του.
Αγαπώ το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, γιατί τα γράφει σαν να τα βλέπει και σε κάνεις και σένα να τα βλέπεις.
Έχω ένα Κρητικό θείο,Μαρκάκη στο επώνυμο.Έμενε στην Αθήνα, στην πλατεία Κολωνακίου.Όταν τον επισκεφτήκαμε με τον έκ μητρός παππού μου και με τη μητέρα μου, μετά το θάνατο του πατέρα μου, ήμουν έξη χρονών, για πρώτη φορά είδα πιάνο σε ένα μεγάλο σαλόνι και γυναίκες ξεμανίκωτες,η εξαδέρφη μου.
Η γιαγιά μου είναι το γένος Μαρκάκη, απ΄ τα Σκουλούφια της Κρήτης.
Εκτός από τη μητέρα μου, οι άλλοι δε ζουν, αλλά εμένα μ΄ αρέσει να χρησιμοποιώ τον ενεστώτα χρόνο, γιατί πιστεύω ότι ο θάνατος δεν είναι εξαφάνιση και καθένας που πεθαίνει "προστίθεται" στους πατέρες του και εκεί τα λένε όλα όσα συνέβησαν.
Οπότε ο θάνατος δεν είναι για λύπη, όταν μας περιμένουν τόσα αγαπημένα πρόσωπα γνωστά και άγνωστα για να μας δεχθούν.
Είναι αυτή φλυαρία ή δεν είναι;
Λένε ότι το μέτρο της φλυαρίας είναι αυτός που ακούει. Έτσι είναι.
Καλή Ανάσταση,
ευγενικέ Μάρκο!
Με φιλικά αισθήματα
Μόσχος Εμμανουήλ Λαγκουβάρδος
Δημοσίευση σχολίου