Ο Ιησούς βρίσκεται με τους μαθητές Του στο σπίτι του Λαζάρου, ανάμεσα σε λίγους φίλους του, μεταξύ των οποίων είναι ο Λάζαρος και οι αδελφές του Μάρθα και Μαρία. Η Μαρία για να εκφράσει την αγάπη της προς τον Ιησού και την ευγνωμοσύνη της , που ανέστησε τον αδερφό της, αλείφει με ένα λίτρο πολύτιμο μύρο τα πόδια του Ιησού . Το σπίτι γεμίζει με την ευωδιά του μύρου. Ο Ιούδας δυσανασχετεί για την σπατάλη. «Θα μπορούσε να πουληθεί και τα χρήματα να μοιραστούν στους φτωχούς.» λέει.
Τι σημασία έχει αυτό το απλό περιστατικό; Γιατί το θεωρεί άξιο να καταγραφεί ο Ευαγγελιστής Ιωάννης; Μήπως για να δείξει την αντίδραση του Ιούδα, που διερωτάται, γιατί γίνεται αυτή η σπατάλη, ενώ θα μπορούσε ένα πουληθεί το μύρο και να διατεθεί στους φτωχούς;
Ο Ευαγγελιστής σχολιάζοντας τη στάση του Ιούδα εξηγεί, ότι ο Ιούδας δεν νοιαζόταν για τους φτωχούς, αλλά γιατί ήθελε τα χρήματα για τον εαυτό του. Γιατί καταγράφει το απλό αυτό περιστατικό ο Ευαγγελιστής Ιωάννης; Μήπως γιατί θέλει να μείνουν τα λόγια αυτά του Ιησού; (Ο Ιησούς δικαιολογεί το χυμένο μύρο, ότι γίνεται για την ημέρα του ενταφιασμού του. Ήταν συνήθεια των Εβραίων να αλείφουν με αρώματα τους νεκρούς τους, την ημέρα του ενταφιασμού τους): «Αφησέ την», λέει στον Ιούδα, « έχει φυλαγμένο το μύρο αυτό , για την ημέρα του ενταφιασμού μου ».
Τα λόγια αυτά του Ιησού δείχνουν τη θεϊκή παντογνωσία Του. Για τον Θεάνθρωπο Ιησού όλα έχουν συμβεί. Όλος ο χρόνος, παρελθών , παρών , μέλλων είναι αιωνίως παρών. Με την ίδια αιώνια προοπτική τελούνται οι ακολουθίες στους ιερούς ναούς, στους οποίους συμμετέχουν οι πιστοί με την αίσθηση της παρουσίας του Θεού.
Θυμάμαι τώρα τα λόγια ενός διάσημου ποιητή, του φίλου μου Ρόμπερτ Λαξ, ενός εξ Εβραίων χριστιανού, όταν έτυχε να συζητήσουμε γι΄ αυτό το θέμα: « Όταν ο ιερεύς στην εκκλησία, στην ακολουθία της Σταυρώσεως, εκφωνεί τα λόγια : «σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο την γην εν ύδασι κρεμάσας», αυτό είναι κάτι που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή μπροστά στα μάτια μας».
Η πίστη στο Χριστό στηρίζεται στο ιστορικό πρόσωπο ενός ανθρώπου που ζει. Η πίστη στο Χριστό στηρίζεται στην πραγματικότητα και όχι σε κάποια θεωρία.
Τα λόγια «σήμερον κρεμάται επί ξύλου», που εκφωνεί ο ιερέας, στην ακολουθία της σταυρώσεως , εκφωνούνται όχι προς απλούς θεατές , αλλά προς τους πιστούς για τους οποίους η σταύρωση του Χριστού συμβαίνει εκείνη τη στιγμή μπροστά τους. Εκείνη τι στιγμή ο χρόνος βιώνεται ως αιώνια παρών. Το γεγονός της σταύρωσης του Θεανθρώπου υπερβαίνει τη συμβατική διαίρεση του χρόνου της καθημερινής ζωής και βιώνεται όπως πραγματικά είναι, αιώνια παρόν.
Το περιστατικό με το μύρο δείχνει ότι η κάθε μέρα του Ιησού περιλαμβάνει όλο το χρόνο της ζωής Του στη γη. Το ίδιο και τα γεγονότα που συνδέονται με τη ζωή Του στη γη , όλα είναι παρόντα, η ζωή Του , ο θάνατός Του η ανάστασή Του. Μήπως δεν συμβαίνει το ίδιο και στον κάθε άνθρωπο με τη μνήμη; Έχει καμιά σημασία για το ζωντανό αίσθημα, η λογική διάκριση του χρόνου; Μήπως δεν είναι όλα αιωνίως παρόντα, ό,τι βιώνει ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του, όσο η μνήμη τα συντηρεί μέσα στην καρδιά του;
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου