Μόσχος Λαγκουβάρδος, Η οδύνη του κενού

Η οδύνη του κενού
Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

Απόψε είδα στο όνειρό μου ότι βρισκόμουν σ΄ ένα τεράστιο άδειο δώμα και δεν ήξερα γιατί βρισκόμουν εκεί, ώσπου άκουσα χτυπήματα. Κάποιος έδερνε ένα παιδί και πονούσα σαν να έδερνε εμένα.
Σκέφτηκα ότι το άδειο δώμα ήταν η ψυχή μου όταν ήμουν απόφοιτος της νομικής, ασκούμενος δικηγόρος , χωρίς δουλειά και χωρίς οικονομική υποστήριξη από πουθενά και ένιωθα ένα αδιάλειπτο αίσθημα ναυτίας. Η πίστη που έλαβα ως παιδί και ως έφηβος απ΄ την οικογένεια, το σχολείο και την Εκκλησία , με τα βιβλία του αθεϊσμού στο πανεπιστήμιο, έγινε κομμάτια.
Το αίσθημα αυτό της ναυτίας με συνόδεψε όσο διαρκούσε το κενό της απουσίας του Θεού στην ψυχή μου. Για να πιστέψω ότι ο Χριστός είναι η ζωή μου έπρεπε όχι απλώς να νιώσω το κενό μέσα στην ψυχή μου, αλλά και να πονέσω βαθιά γιατί η ζωή μου δεν είχε κανένα νόημα.
Ύστερα από αυτήν την οδυνηρή εμπειρία, νιώθω την ανάγκη να εκφράσω τη ζωή μου, που είναι ο Χριστός, με όση αλήθεια και δύναμη μπορώ. Αυτό που πρέπει να κάνω είναι αυτό που νιώθω ότι με εκφράζει. Κι αυτό που νιώθω τώρα να με εκφράζει είναι να γράφω τις θετικές μου συνειδητοποιήσεις με λόγια που να οικοδομούν και τους άλλους. Τα μικρά αυτά δοκίμια για τον άνθρωπο και τον πολιτισμό, δεν έχουν άλλον στόχο. Γράφω όσο πιο απλά μπορώ σαν ένας αναμεταδότης της αλήθειας, που είναι ο Χριστός.
Ίσως μπορούσα να εκφράσω και με άλλους τρόπους την αίσθηση της παρουσίας του Ιησού, εκτός απ΄ το γράψιμο. Ο τρόπος όμως που εκφράζει τον καθένα, νομίζω ότι αυτός είναι ο καλύτερος. Άλλος κάνει αγαθοεργίες, άλλος επισκέπτεται φυλακισμένους, άλλος περιποιείται αρρώστους , άλλος βοηθάει γέρους και εγκαταλειμμένους , άλλος ζει φτωχά.
Ζω φτωχά. Δεν πίνω , δεν καπνίζω, δεν συχνάζω στις ταβέρνες και στα καμπαρέ, δεν έχω περιουσία, εκτός απ΄ τα βιβλία, που κανένας δεν τα θέλει. Ακόμα και οι κλέφτες . Μπήκαν στην αποθήκη με τα βιβλία απ΄ το ανοιχτό παράθυρο κι ανακάτεψαν μόνο τα κουτιά. Δεν πήραν ούτε ένα βιβλίο για σουβενίρ!
Φτωχά ζούσε κι ο παππούς μου ο Αγγελάκης, όπως οι περισσότεροι στο χωριό, στη φτωχή Δεσκάτη Γρεβενών.. Όταν όμως κάποιος του είπε ότι είναι φτωχός, αρνήθηκε ότι ήταν φτωχός: «Δεν είμαι φτωχός» είπε, «ο Διάβολος είναι φτωχός».
Έχω καταλάβει έστω και αργά , πως αν δεν είμαι βέβαιος πως δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο και πιο ακριβό στον κόσμο απ’ την ειρήνη του Χριστού στην ψυχή, η ζωή μου πήγε χαμένη. Αυτό είναι που θέλω να μεταδώσω και στους άλλους, γιατί αφού βοήθησε εμένα, μπορεί κι άλλους να βοηθήσει να διακρίνουν το πολύτιμο, που είναι η γαλήνη της ψυχής και γενικά όλες οι αρετές απ΄ το ευτελές, που είναι η φιλαργυρία και η πλεονεξία , και η ταραχή και ο πόλεμος που προκαλούν.
Η σύγχρονη κοινωνία της προόδου, της βιομηχανικής επανάστασης, της εξέλιξης της επιστήμης και της τεχνικής , δεν ξέρει τι να κάνει με τις δύο αυτές μεγάλες κατηγορίες πολιτών, τους νέους και τους γέρους. Τους νέους τους αφήνει στην τύχη τους και τους γέρους τους έχει σαν ένα δυσβάστακτο βάρος, απ΄ το οποίο δεν μπορεί να απαλλαγεί.
Έτσι εξηγείται η διαιώνιση της ανεργίας των νέων και η φτώχεια των συνταξιούχων. Αυτό σημαίνει ο ευτελισμός των αξιών και η αντικατάστασή τους με το χρήμα. Γι’ αυτό εξευτελίζεται η φιλία, η εμπιστοσύνη , ο θεσμός της οικογένειας και γενικά όλες οι αξίες της ζωής, για να αντικατασταθούν απ΄ το χρήμα.
Αν ανήκεις σε μια απ΄ τις κατηγορίες αυτές μην απελπίζεσαι, έχεις ένα ακαταμάχητο όπλο: την πίστη. Αυτό που προέχει είναι το πνεύμα. Δεν γίνεται κανείς δούλος όσο έχει το πνεύμα του ελεύθερο.
Πολλοί απελπίζονται γιατί δεν πιστεύουν ότι ωφελεί , αν μόνο σκεφτόμαστε σωστά και δεν έχουμε τη δυνατότητα να επιβάλουμε τη σκέψη μας , με τα διάφορα μέσα, που διαθέτουν αυτοί που κατέχουν τον πλούτο.
Έτσι αφήνουν την απελπισία να τους κυριεύσει. Είτε είσαι νέος , είτε γέρος, γίνου πιστός. Ζήτησε απ΄ το Θεό να σου δώσει πίστη, για να μη σε κυριεύσει το πνεύμα της δειλίας και της απελπισίας. Γίνου πιστός μέχρι το θάνατο, λέει η Αγία Γραφή. Η πίστη είναι εμπιστοσύνη στο Θεό, ότι νοιάζεται για μας. Εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στα χέρια του Θεού.
Η πίστη εμπλουτίζει τη σκέψη με την ακαταμάχητη δύναμη της προσευχής. Η σκέψη με την πίστη δεν είναι μια απλή σκέψη χωρίς αντίκρισμα, γιατί δεν είναι του μυαλού. Ως τώρα, είπε κάποιος σύγχρονος διάσημος επιστήμονας ,πασχίζουμε με το μυαλό και δε γίνεται τίποτα. Γιατί δεν μετέχει η καρδιά.
Τώρα και η επιστήμη σιγά σιγά αναγνωρίζει ότι το κέντρο όλων των ψυχικών και πνευματικών δυνάμεων δεν είναι το μυαλό, αλλά η καρδιά. Τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε δίχως το Θεό. «Άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν».

"Ρεθεμνιώτικα Νέα"