άνθρωποι και γιορτές (2)

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

«Η συνεχής μνήμη του Θεού. Εκεί βρίσκεται το περιεχόμενο και ο σκοπός του κάθε πράγματος. Εκεί είναι η ζωή. Ο κόσμος, δηλαδή το εξωτερικό περιβάλλον, μας έχει δοθεί για να κάνει δυνατή αυτή τη μνήμη, για να μεταμορφώνει τα πάντα σε κοινωνία με το Θεό»

Φαντάσου, όλα τα πράγματα μας έχουν δοθεί για να είμαστε μέσω αυτών σε συνεχή κοινωνία με το Θεό. Αν δεν είμαστε σε συνεχή κοινωνία με το Θεό, γιατί απομακρυνθήκαμε από Αυτόν, δε σημαίνει μόνον ότι κάνουμε κατάχρηση του κόσμου. Σημαίνει επίσης ότι η ζωή μας δεν έχει νόημα. Και ζωή δίχως νόημα είναι ανυπόφορη.
Η λέξη «άδειος» πιθανόν είναι σύνθετη απ’ το στερητικό «α» και το όνομα «δέος», που σημαίνει φόβο (ή θαυμασμό) του Θεού. Μακριά απ΄ το Θεό είμαστε άδειοι από το δέος και το θαυμασμό. Η αίσθηση του εσωτερικού κενού μας βασανίζει. Η ίδια η ετυμολογία της λέξης «άδειος» μαρτυρεί ότι το εσωτερικό κενό είναι η έλλειψη κοινωνίας με το Θεό.
Η συνεχής κοινωνία με τον Θεό. Τίποτε δεν μας δίνει αληθινή χαρά όπως η μέσω των πραγμάτων συνεχής κοινωνία με το Θεό και τίποτε δεν μας δίνει τόση πίκρα απ΄ το κενό της απουσίας του Θεού. « Η αίσθηση της παρουσίας του Ιησού, μας δίνει ό, τι χρειαζόμαστε». Και το σπουδαιότερο μας δίνει την ποθητή πληρότητα και ολοκλήρωση.
Οι χριστιανικές γιορτές είναι γιορτές κοινωνίας με το Θεό, είναι γιορτές ζωής. Συνδέουν τις μέρες της χαράς με τη λατρεία του Θεού και με την αρετή. Η πεμπτουσία της χριστιανικής γιορτής είναι η αρετή. Το ρήμα «αρετάω» σημαίνει γιορτάζω. «Άφησε το δώρο σου. Συμφιλιώσω πρώτα με το φίλο σου και κατόπιν έλα να προσφέρεις το δώρο σου στην εκκλησία».
Οι γιορτές είναι μέρες χαράς αλλά και μέρες που οι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να εξαγνίσουν τη ζωή τους. Αρκετή είναι η κακία της καθημερινής τους ζωής. Δεν πρέπει να την κουβαλούν μέσα τους και τις μέρες των γιορτών. Πρέπει να είναι καθαροί από τα πάθη , να ξεχάσουν τους οφειλέτες τους, ( η λήθη είναι η αρχή της συγχώρησης), για να είναι η χαρά τους αληθινή. Όταν η αίγλη, το φως του θεού πέφτει επάνω στους ανθρώπους, τα πρόσωπά τους λάμπουν , οι καρδιές τους είναι ειρηνικές.
«Στη ρίζα κάθε πολέμου βρίσκεται ο φόβος: όχι τόσο πολύ ο φόβος που οι άνθρωποι έχουν ο ένας για τον άλλον, όσο ο φόβος που έχουν για το καθετί. Δεν είναι απλώς ότι δεν εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον : δεν εμπιστεύονται ακόμα και τους εαυτούς τους. Αν νιώθουν αβεβαιότητα, επειδή οποιαδήποτε στιγμή κάποιος μπορεί να γυρίσει και να τους σκοτώσει, νιώθουν ακόμα μεγαλύτερη αβεβαιότητα, όταν μπορούν να σκοτώσουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους. Δεν μπορούν να εμπιστευθούν τίποτα γιατί έχουν πάψει να πιστεύουν στο Θεό».
Οι μέρες των γιορτών είναι μέρες εσωτερικής πληρότητας. Δεν αισθανόμαστε άδειοι όταν μετέχουμε στη χαρά των γιορτών. Εκτός αν οι γιορτές οι ίδιες είναι άδειες, απ΄ το πνευματικό τους περιεχόμενο και μόνο το όνομα έχουν της γιορτής, όπως είναι οι «γιορτές» της παγκοσμιοποίησης, που δεν έχουν κανένα δεσμό με το θεϊκό στοιχείο του ανθρώπου. Οι γιορτές όταν αυτονομούνται από την πίστη και την αναφορά στο Θεό, χάνουν το περιεχόμενό τους. Καταχρηστικώς φέρουν το όνομα της γιορτής. Δεν έχουν καμιά θεραπευτική δύναμη για την ψυχή. Απλώς εξυπηρετούν ιδιοτελείς σκοπούς. Η χριστιανική γιορτή μας διδάσκει να έχουμε συνεχή μνήμη του Θεού, που σημαίνει να είμαστε σε κοινωνία με το Θεό.