Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων

 

Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων

 Τρέχοντας πολύ καιρό σε μεγάλες αποστάσεις, ο μαραθωνοδρόμος δυναμώνει όχι μόνο το σώμα του, αλλά και το πνεύμα του. Γίνεται πλούσιος σε εσωτερικές εμπειρίες, όπως λέγονται οι εμπειρίες  του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου. Ο μαραθωνοδρόμος είναι ένα είδος ασκητή. Η άσκησή του είναι ο δρόμος και οδηγός του  η καθαρή καρδιά και η χάρη του Θεού, που κατοικεί στην καθαρή καρδιά. Ο δρόμος του διδάσκει να παρατηρεί όχι μόνο τη Φύση, αλλά και τον εαυτό του, μόνος καθώς τρέχει έξω στη Φύση, κοντά στα πλάσματα που δημιούργησε ο Θεός, για τον άνθρωπο.

 Στην μακρά διαδρομή του θα αποκτήσει την ικανότητα να καταλαβαίνει τους άλλους,  και να βλέπει τα μακρινά πράγματα, που πλησιάζουν, ενώ οι άλλοι δεν τα αντιλαμβάνονται. «Σοφοί δε προσιόντων», οι σοφοί λέει το ρητό, γνωρίζουν τα πράγματα που είναι κοντά να συμβούν, «ενώ εις τας οδούς ουδέν εννοούν οι λαοί». Όλες αυτές οι ικανότητες, που καλλιεργούνται στον δρομέα μεγάλων αποστάσεων, χρειάζονται για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Κάποτε ο δρομέας θα φτάσει τρέχοντας στην έκσταση, δηλαδή θα διευρύνει τη συνείδησή του τόσο, που δεν θα αισθάνεται τους περιορισμούς του περιβάλλοντος. Θα είναι για λίγες στιγμές εκτός τόπου και χρόνου.

Ο μαραθωνοδρόμος  με πίστη στο Θεό θα νικήσει τον πειρασμό  ή θα νικηθεί και θα πέσει στην υπερηφάνεια. Ο δρόμος μπορεί να γίνει τότε μια μηχανική συνήθεια, η οποία φθείρει το σώμα και την ψυχή. Στην Ορθοδοξία η άσκηση γίνεται πάντοτε με οδηγό, τον πνευματικό Γέροντα, γι’ αυτό ακριβώς, για να μην πέσουμε στην υπερηφάνεια.

Οι μαραθωνοδρόμοι, αν και τρέχουν κατά χιλιάδες στους αγώνες,  στην καθημερινή διαδρομή τους, είναι μόνοι. Έχουν πάντα μπροστά στα μάτια τους το ενδεχόμενο να τους προδώσει το σώμα τους, διότι σε κάθε διαδρομή υπερβαίνουν τα όριά του εαυτού τους και κινούνται στο άγνωστο..  

 Ο μαραθωνοδρόμος ανακαλύπτει πάντα καινούριες απέραντες εσωτερικές εκτάσεις, για να φτάσει στη θέα του εσωτερικού φωτός . Στον κρυμμένο θησαυρό που έχουμε μέσα μας, στη θεία χάρη, την ενέργεια του ζωοποιού Αγίου Πνεύματος. Χωρίς την ενέργεια αυτή του Θεού κανείς δε ζει. Ο Απόστολος Παύλος γράφει σε κάποια επιστολή του, πως η θεία χάρη τρέχει και δοξάζεται. Ο δρομέας μεγάλων αποστάσεων τρέχει πάντα μόνος. Η άσκησή του είναι σχεδόν καθημερινή για πολλά χρόνια. Μόνος του θα δει το ωραίο και μέσω του ωραίου θα του αποκαλυφθεί το μυστήριο της χάρης του Θεού. Θα δοξάσει το Θεό ή θα πέσει στην υπερηφάνεια και στον εγωισμό. Η αποκάλυψή του αυτή δεν έρχεται, αν δεν ζήσει την οδυνηρή περιπέτεια της ατέλειωτης μοναχικής άσκησης.

Μόσχος Λαγκουβάρδος

 

Τα επιστημονικά πειράματα και ο άνθρωπος

  

Αν θέλουμε ,σύμφωνα με την Ορθόδοξη Χριστιανική Διδασκαλία, να γνωρίζουμε ποιοί  είμαστε, πού βρισκόμαστε και πού πηγαίνουμε, πρέπει να γνωρίσουμε ποιό είναι το θέλημα του Θεού για τον άνθρωπο.

Η Γραφή ονομάζει τους πιστούς «υιούς φωτός». Η ορθόδοξη παράδοση του λαού μας είναι νηπτική (Ι.Ρωμανίδης ). Γρηγορούμε και νήφωμε, δηλαδή εξετάζουμε κάθε στιγμή, ποιο είναι το θέλημα του Θεού για μας. Δεν είμαστε όπως οι άλλοι, που «καθεύδουν». Ποιος είναι ο ύπνος τους; Ο ύπνος τους είναι η αδιαφορία για το θέλημα του Θεού.

Η πρώτη προς Θεσσαλονικεις επιστολή του Αποστόλου Παύλου είναι αποκαλυπτική ως προς το θέμα, για το οποίο μιλάμε. Παραθέτουμε εδώ μερικούς στίχους από το πέμπτο κεφάλαιο:

«Υμείς αδελφοί, ουκ εστέ εν σκότει, ίνα η ημέρα υμάς ως κλέπτης καταλάβει. Πάντες υμείς υιοί φωτός εστε και υιοί ημέρας.ουκ εσμέν νυκτός ουδέ σκότους. Άρα ουν μη καθεύδωμεν ως και οι λοιποί, αλλά γρηγορώμεν και νήφωμεν (…)

(Εσείς όμως, αδερφοί, δε ζείτε στο σκοτάδι, για να σας αιφνιδιάσει σαν τον κλέφτη η ημέρας της παρουσίας του Κυρίου.Είστε όλοι σας άνθρωποι του φωτός και της ημέρας. Δεν ανήκουμε στη νύχτα ούτε στο σκοτάδι.  Ας μην κοιμόμαστε, λοιπόν, όπως και οι άλλοι, αλλά ας είμαστε άγρυπνοι και νηφάλιοι.)

Παρακαλούμεν δε υμάς αδελφοί, νουθετείτε τους ατάκτους, παραμυθείστε τους ολιγοψύχους, αντέχεσθε των ασθενών, μακροθυμείτε προς πάντας.  Πάντοτε χαίρετε. Αδιαλείπτως προσεύχεσθε. Εν παντί ευχαριστείτε. Τούτο γαρ θέλημα του Θεού εν Χριστώ Ιησού εις υμάς.»

Ο αθεϊσμός, ο οποίος αρνείται το Θεό και στη θέση του Θεού βάζει τον άνθρωπο , πρέπει να γνωρίσουμε,  ποιο είναι το θέλημα του ανθρώπου που αρνείται το Θεό και πιστεύει στον άνθρωπο.

 Ο ζωϊκός αθεϊστής, (vitalism) (αθεϊστές  είναι πολλών ειδών), παρατηρεί την αλλαγή στη φύση και θεωρώντας τον άνθρωπο ζώο, πρέπει να ρωτήσει το ζώο, για να γνωρίσει κανείς, ποιό είναι το θέλημά του, ώστε να ζει και ο άνθρωπος  σύμφωνα με τις θελήσεις του ζώου. Το ζώο είναι για τον αθεϊστή αυτού του είδους ,το πρότυπο της φυσιολογικής ζωής. Αιτιολογεί την συμπεριφορά του, με τη συμπεριφορά του ζώου. Αφού το κάνουν και τα ζώα, άρα είναι φυσιολογικό και για τον άνθρωπο.

Ο κοινωνικός αθεϊσμός πάλι ,στο ερώτημα πώς να ζει ο άνθρωπος, απαντάει ότι πρέπει να ζει σύμφωνα με το κοινωνικό συμβόλαιο. Αν π.χ. οι κρατούντες συντάξουν ένα κοινωνικό συμβόλαιο στα μέτρα τους, στο συμβόλαιο αυτό πρέπει να προσαρμόσουν τη ζωή τους όλοι οι άνθρωποι.Πρέπει δηλαδή να προσαρμόζει κανείς  τη ζωή του σε μια σύμβαση, στην οποία η μόνη σταθερότητα είναι η διαρκής αλλαγή! Όταν οι άνθρωποι φτάσουν σ’ αυτό το χαμηλό επίπεδο της παρακμής, θα εξευτελίζονται οι ανθρώπινες αξίες και θα υποκαθίστανται από τις αξίες των κρατούντων. Θα αποφασίζουν  αυτοί που ελέγχουν την επιστήμη, τη βιομηχανία και το εμπόριο, ποιός αξίζει να ζει και ποιος δεν αξίζει.

Ο Παυλώφ έκανε πειράματα στους σκύλους. Δεν έκανε πειράματα στους ανθρώπους. Αν και η σκυλίσια ζωή, συχνά παραλληλίζεται με την ζωή του σημερινού ανθρώπου. Άρα τα συμπεράσματα για τους σκύλους σε πολλές περιπτώσεις ταυτίζονται με αυτά των σκύλων. Είναι γνωστή η έκφραση «σκυλίσια ζωή». Τι σημαίνει άραγε η παροιμία «ζουν οι γάτες, ζουν οι σκύλοι, ζουν κι οι ποντικοί στις τρύπες.

Ένας κυβέρνησε μια χώρα με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν». Γιατί; Τόσα συνθήματα υπάρχουν, όπως «ελευθερία ή θάνατος», «και απ΄τον πατέρα κι απ΄τη μητέρα είναι πολυτιμότερη η πατρίδα», «Ό,τι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο είναι η Ελλάδα για την ανθρωπότητα» κ.ά. Το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» είναι ανώτερο από όλα;   

Όταν όλοι φοβούνται

 Στην κωμόπολη της Δεσκάτης Γρεβενών, στον ανταρτοπόλεμο, γίνονταν οδομαχίες. Αντάρτες και στρατός χρησιμοποιούσαν οπλοπολυβόλα, ακόμα και όλμους. Στα σπίτια του ο πληθυσμός δεν αισθανόταν κανένας ασφαλής. Όλοι φοβόντουσαν και έτρεχαν όπου νόμιζαν ότι υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια π.χ. σε κάποιο σπίτι με υπόγειο ή χτισμένο με πέτρα. Τα περισσότερα ήτανε πλινθόκτιστα.

Ο φόβος έμοιαζε με αρρώστια, με πυρετό. Ο φόβος σε άλλους προκαλεί κρύο και σε άλλους θέρμη, όπως ψήνεσαι στον πυρετό. Και δεν υπήρχε χάπι να πιείς να ρίξεις τον πυρετό. Υπήρχαν όμως μερικοί που είχαν το χάρισμα να εμπνέουν στους άλλους και στα γυναικόπαιδα σιγουριά.

΄"Ενας από αυτούς, στο δικό μας καταφύγιο, ήταν ο παππούς μου Αγγελάκης. Μόλις ερχόταν θεράπευε τον πυρετό όλων κι αυτοί που ο φόβος του προκαλούσε κρύο, ένιωθαν ζεστασία , στην παρουσία του παππού μου. Εγώ ανήκα σε κείνους που ψήνονταν στην πυρετό. Η παρουσία του παππού μου είχε, όπως λέει το τραγούδι, τα χάδια του αγεριού, του κήπου όλες τις βιόλες."

Τώρα ξέρω τί σημαίνει να φοβάται όλος ο πληθυσμός. Ο φόβος ήταν ίδιος με τον σημερινό που ενσπείρουν οι τηλεοράσεις και δεν υπάρχει κανείς να μην τον νιώθει στο πετσί του.

Ο κόσμος ,όπως τότε και τώρα, περιμένει να βρεθεί κάποιος να τον ηρεμήσει. Αλλά δεν βρίσκεται κάποιος Άγιος ή κάποιος πατέρας της Εκκλησία, να κοιτάξει στον ουρανό ψηλά και με υψωμένα τα χέρια, να κράξει, τρεις φορές, αυτά τα λόγια τουι Δέσποτα: "Κύριε, Κύριε, επίβλεψον εξ ουρανού και είδε και επίσκεψαι, την άμπελον ταύτην, και κατάρτισαι αυτήν , ήν εφύτευσεν η δεξιά σου."

 Μόσχος Λακουβάρδος 

 

Φιλία με το Θεό 

   

 

Με χαρούμενο στόμα/με χαρούμενη γλώσσα/τη μέρα/και το βράδυ/θα φωνάξεις./Νηστεύοντας θα τραγουδήσεις/με τη φωνή του κορυδαλλού/και ίσως/μες στην ευτυχία μας/μες στην αγαλλίασή μας/ από κάποιο σημείο της γης/ο δημιουργός του ανθρώπου/ο Παντοδύναμος Κύριος/να σε ακούσει./ «Ναι!» θα σου πει/και εσύ/όπου κι αν βρίσκεται/παντοτεινά/μ’ αυτόν μοναδικό σου Κύριο/θα ζεις, θα υπάρχεις. (Ινδιάνικη ποίηση, Εκδόσεις Πανός, μετάφραση Ειρήνη Βρης).

Το πανέμορφο αυτό  τραγούδι των Ινδιάνων της φυλής των Ίνκας της Αμερικής, εκφράζει τα συναισθήματα με τα οποία δημιουργείται η φιλία του ανθρώπου με το Θεό.

Φιλία με το Θεό, για μένα, σημαίνει να είμαι ο εαυτός μου κι αυτό που εμποδίζει τη φιλία αυτή είναι ο φόβος. Ο φόβος να είμαστε ο εαυτός μας που οφείλεται στα παιδικά μας χρόνια μας αποξενώνει από τους άλλους , από τον ίδιο τον εαυτό μας κι από το Θεό. ‘Έζησα τα παιδικά μου χρόνια την εποχή του πολέμου, όταν ο φόβος ήταν διάχυτος παντού και αυτό που φοβόμουν πάντα ήταν ο φόβος μου .

Προσπαθούσα πάντοτε να  είμαι ο εαυτός μου κι από τότε που γνώρισα το Χριστό, ήθελα να είμαι ο εαυτός μου, για χάριν της φιλίας μου με τον Ιησού και για χάρη της νοεράς προσευχής , που αγαπώ. Αλλά  δεν είχα συνειδητοποιήσει, ότι χωρίς αυτήν δεν μπορούσα να ζήσω.Υποσχόμουν  στην εξομολόγηση ότι δεν θα εμποδίζω τη χάρη του Θεού να με επισκεφθεί. Ήθελα να είμαι φίλος με τον Ιησού για να μπορώ να προσεύχομαι. Η προσευχή μαζί με το γράψιμο ,ήταν η συντροφιά μου στις ώρες της μοναξιάς μου. Έγραφα πάντα όπως προσεύχομαι. Η αγάπη μου για την εξομολόγηση είναι έμφυτη σε μένα.

Η Ευχή, όπως λέγεται εν συντομία η νοερά προσευχή του ονόματος του Ιησού  με προστάτευε , γιατί δεν ήθελα να τη στερούμαι, ιδίως όταν ήμουν μόνος και ήμουν μόνος τις περισσότερες φορές.

Από όλα τα  λάθη που έκανα  στη ζωή μου, αυτό που  πλήρωσα πιο ακριβά , ήταν το λάθος της ψευδο-ταυτοποίησης, όπως λέγεται το να μην είμαστε για οποιοδήποτε λόγο,  ο  εαυτός μας.  Το λάθος αυτό για μένα δεν ήταν θεληματικό. Ήθελα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, να είμαι ο εαυτός μου, αλλά την εποχή που άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου,  αυτό δεν ήταν κάτι που προείχε. Το σπουδαιότερο πράγμα, εκείνη την εποχή του πολέμου, ήταν η επιβίωση.

Αγαπώ την ειλικρίνεια. Η ψευδής ταυτοποίηση σε μένα δεν ήταν από τη δική μου προαίρεση ή από άγνοια . Ίσως ήταν έλλειψη  επαρκούς πνευματικής επαγρύπνησης. Δεν ήταν ο νους μου εκεί, σ’ αυτό το σημαντικό πράγμα για μένα.

Γνώριζα ενδόμυχα ότι η αρρώστια μας συνετίζει ως προς το ηθικό μέρος, αλλά και μας αφαιρεί τη δύναμη να προσευχόμαστε. . Όταν είμαστε άρρωστοι θυμούμαστε το Θεό, αλλά δεν έχουμε τη δύναμη να προσευχόμαστε.  Αντί να ζητάμε την αρρώστια, πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να είμαστε υγιείς.

 «Χαιρόμαστε εν τρόμω». Ζούμε δηλαδή ,τον τρόμο της απουσίας του Θεού και μέσα σ’ αυτόν τον τρόμο νιώθουμε τη χαρά της φιλίας  με το Θεό. Με τίποτε δεν αλλάζουμε πια τη φιλία μας  αυτή του Θεού που δοκιμάστηκε με τον τρόμο.

« Ο άνθρωπος αποκτάει συνείδηση του εαυτού του, τόσο. όσο ποτέ άλλοτε στην συνηθισμένη ζωή,  πλημμυρισμένος  συγχρόνως από τη γλύκα της αγάπης του Θεού. Βλέπει με το πνεύμα τον Αόρατο, Τον αναπνέει, βρίσκεται όλος κοντά Του» (Αρχ.Σωφρώνιος του Έσεξ).

Το παράδοξο είναι ότι ενώ όλοι διαθέτουμε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, δεν έχουμε όλοι επίγνωση  ότι αυτά  είναι δώρο του Θεού.  Ο πρώτος άνθρωπος που προσευχήθηκε στο Θεό για να τον ευχαριστήσει που του χάρισε τη ζωή είναι  ο Ενώς, ο γιος του Σήθ, εγγονός του Αδάμ: «Ούτος ήλπισεν επικαλείσθαι το όνομα του Κυρίου και Θεού του.» λέει η Γραφή. Από τότε άρχισαν οι άνθρωποι να προσεύχονται στο Θεό. (Γεν.4:26)

Μόσχος Λαγκουβάρδος

Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET

ΞΕΝΟΚΡΑΤΙΑ

 Ποιοί κυβερνούν τις διάφορες χώρες καθορίζει το πολίτευμα που ισχύει σε κάθε χώρα. Στη δημοκρατία π.χ. κυβερνάει ο λαός. Στην αριστοκρατία κυβερνάει η ελίτ. Στην αποικιοκρατία κυβερνούν τα συμφέροντα.

'Ετσι όπως έχουν τα πράγματα, υπάρχει επίσης το πολίτευμα της ξενοκρατίας, αν και δεν προβλέπεται από την νομική επιστήμη, .

Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της ξενοκρατίας είναι η δυστυχία του λαού. Όταν ο λαός δυστυχεί, αυτό σημαίνει ότι κυβερνούν οι ξένοι. Οι ξένοι δεν αγαπούν το λαό ούτε πονάνε τον τόπο.

Η τραγωδία των λαών είναι ότι δεν αποφασίζουν οι ίδιοι για την τύχη τους.

  

Το λυκόφως του αθεϊσμού

  

Το λυκόφως του αθεϊσμού

Υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από τη χαρά της ολοκλήρωσης;

 Ο αθεϊσμός αρνείται το Θεό. Τι καυχιέται ο αθεϊστής ; Είναι  άφρων, δεν έχει νου, αυτός που αρνείται το Θεό. Ο αθεϊστής δεν πιστεύει στο Θεό. Γνωρίζει άραγε σε τι δεν πιστεύει; Μήπως δεν πιστεύει στην ιδέα που έχει ο ίδιος για το Θεό,, δηλαδή καμία ιδέα που να στέκει στη λογική; Ο αθεϊστής αρνείται αυτό που δεν γνωρίζει, δηλαδή την ίδια τη λογική.

 Είναι λογική η άρνηση αυτού που δεν γνωρίζει ποιος είναι και αν υπάρχει ή δεν υπάρχει ή είναι άρνηση της ίδιας της λογικής και του νου; Αν π.χ. η πίστη στο Θεό είναι πίστη στην καθαρότητα, ο αθεϊστής αρνείται την καθαρότητα;  

Η σοφία του Θεού είναι αποθησαυρισμένη στην Ελληνική γλώσσα. Μελετώντας την Ελληνική γλώσσα, μαθαίνουμε σε ποιόν πιστεύουμε και σε τι πιστεύουμε.  Ο ορθόδοξος χριστιανός πιστεύει ότι ο Θεός είναι ο ουράνιος πατέρας μας. Αυτό σημαίνει ότι πιστεύουμε ότι και εμείς ως παιδιά του Θεού κληρονομούμε τις ιδιότητες του πατέρα μας. Σημαίνει ότι και εμείς είμαστε ουράνιοι και ζητάμε να γίνει σε μας το ουράνιο θέλημα του ουράνιου πατέρα μας. 

Παντού στο Ευαγγέλιο ο Κύριός μας και Θεός μας μιλάει για τον Ουράνιο Πατέρα μας. Οι πατέρες μας δίδουν τον άρτο, που τρώμε και πεινάμε πάλι. Ο Κύριος μας δίδει τον άρτο , που τρώμε και δεν πεινάμε, ξανά, δηλαδή τον άρτο της ολοκλήρωσης και όχι της έλλειψης. Δεν είμαστε λειψοί, όταν έχουμε μέσα μας το Χριστό.

"Υπάρχει μεγαλύτερη χαρά της ολοκλήρωσης, από τη χαρά του αγίου Συμεών, που είδε το Μεσσία όπως του αποκάλυψε το Άγιο Πνεύμα; Για τον άγιο Συμεών, η Γραφή λέει, πως ήταν άνθρωπος δίκαιος και ευλαβής, και δεν θα πεθάνει πριν δει τον Μεσσία Ιησού Χριστό;

Ποιόν αρνείται ο αθεϊσμός; Στην πραγματικότητα δε γνωρίζει ποιόν αρνείται, πέρα από την ιδέα του που έχει για το Θεό και που δεν είναι ο Θεός. Αν γνώριζε ποιόν αρνείται, δεν θα τον αρνούνταν. Αν εγνώριζαν ποιόν εσταύρωναν λέει ο Απόστολος Παύλος, δεν θα τον εσταύρωναν.

Την «άγνοια» στο χωριό μου, τη λένε «άννοια». Τους αδαείς, η γιαγιά μου, τους λυπούνταν. «Αχ, δεν τους κόβει, γιε μου, δεν τους κόβει», έλεγε αναστενάζοντας.  

Μόσχος Λαγκουβάρδος

Το υπέροχο μυστικό (Ε)

Στο Άγιον Όρος θεωρούν τους επαίνους ντροπή. Κάνει εντύπωση στους προσκυνητές, ότι οι μοναχοί δεν μιλούν, αν δεν ερωτηθούν.. Οι μοναχοί δεν επιδιώκουν να αρέσουν στους ανθρώπους. Τους αρκεί να αρέσουν στο Θεό. Δεν περιμένουν το «εύγε» των ανθρώπων. Είναι ολέθριο να επαινείται ο μοναχός. Η «ανθρωπαρέσκεια» είναι αμαρτία. Όλα είναι χαρίσματα του Θεού. Οι έπαινοι φέρνουν έπαρση και ερήμωση.

Εις εμέ ένα μόνον ύψιστον αγαθόν υπάρχει, λέει ο Δαβίδ,«να προσκολλώμαι εις τον Θεόν, να αποθέτω την ελπίδα μου εις τον Κύριον, να κηρύττω και να διαλαλώ όλους τους αίνους του και να τον ευχαριστώ για τις ευεργεσίες του.»

Ο προφήτης του Χριστού και βασιλεύς δίνει μια φοβερή εικόνα της έπαρσης στον 72ο ψαλμό του Παραθέτουμε μερικούς στίχους του, που αναφέρονται στον υπερήφανο άνθρωπο:

«Τώρα ευτυχούν, αλλά για τις δολιότητές τους επιφύλαξες γι΄αυτούς συμφορές. Θα τους ταπεινώσεις. Θα συντρίψεις την υπερηφάνειά τους. Πώς έξαφνα ερημώθηκαν όλοι; Εξαφανίστηκαν. Χάθηκαν εξαιτίας της παρανομίας τους. Όπως διαλύεται και σβήνει το όνειρο του ανθρώπου που ξυπνά και σηκώνεται, έτσι και συ, Κύριε, εκμηδένισες την πρόσκαιρη και λαμπρά εμφάνιση των αμαρτωλών. (…)

Για την Ορθοδοξία πάνω από όλα είναι το θέλημα του Θεού. Αυτή είναι η ουσία της Ορθόδοξης Χριστιανικής Διδασκαλίας, η “νήψη”, δηλαδή η επίγνωση ότι ο Θεός είναι παρών και ότι αυτός που επικαλείται το όνομά Του «δοκιμάζει» στα πάντα, ποιο είναι «το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.» (Απ.Παύλος)

Αυτός που ξέρει ότι o Θεός είναι παρών, είναι ειλικρινής και επιδιώκει ό,τι κάνει να αρέσει στο Θεό. Δεν κάνει τίποτε για να τον βλέπουν οι άλλοι. Δεν τον νοιάζει να αρέσει στους άλλους. Αν είναι μάρτυρας στο δικαστήριο, θα πει την αλήθεια. Δεν θα προδώσει τη φιλία του με το Θεό. Είναι αυταπάτη να ξεχνάς ότι ο Θεός είναι παρών, ότι δήθεν ο Θεός δεν μας βλέπει ή δεν ασχολείται με εμάς. Κρυβόμαστε σαν τον Αδάμ και την Εύα μετά την παρακοή.

Τα μόνα λόγια του που θυμάμαι του παππού μου Αγγελάκη, ενός απλού πιστού, είναι η ευχή του «στο Θεό ν’αρέσει». Ο παππούς μου ήταν λιγομίλητος, αλλά θυμάμαι που μου έδειχνε πάντα με αγάπη οτιδήποτε κινούσε το θαυμασμό του, απ΄ το πιο μικρό μυρμήγκι έως τον έναστρο ουρανό. Δόξαζε το Θεό στη δημιουργία Του. Αγαπούσε τα πλάσματα του Θεού. Ήθελε να προσέχουμε ό,τι κάνουμε και ό,τι λέμε. Όλα έχουν ένα αποτέλεσμα. Αυτός που αγαπάει τον Θεό, είναι γνωστός στο Θεό, λέει η Γραφή: «έγνωσται υπ αυτού» Είχε επίγνωση ότι ο Θεός είναι παρών και τον ξέρει. Αγαπούσε το Θεό και ο Θεός τον γνώριζε.

Βοηθώντας τους άλλους για χάρη της αγάπης του Θεού δεν είναι απλό πράγμα. Σημαίνει ότι μεταδίδουμε στους άλλους τη χάρη του Θεού και λαμβάνουμε νέα χάρη , αντί χάρης. Σημαίνει επίσης ότι δεν έχουμε την τάση να αρέσουμε στους άλλους (ανθρωπαρέσκεια). Αρκεί που ο Θεός μας ξέρει. Είμαστε ελεύθεροι από υποκρισία και φαρισαϊσμό. Χάρις στη φιλία μας με το Χριστό επεκτείνουμε την προσωπικότητά μας στο Χριστό. Ενοικούμε στο Χριστό. Ο Απόστολος Παύλος γράφει «Δεν ζω πια εγώ, ζει σε μένα ο Χριστός».

Ο Κύριος θεραπεύει τους πάσχοντες και τους ζητάει να μην λένε ποιος τους θεράπευσε. Ίσως για να μην εμποδίζεται το έργο Του από τους εχθρούς του. Δίνει όμως και ένα παράδειγμα στους ανθρώπους, να χαίρονται όταν βοηθούν τους άλλους, επειδή ο Θεός το ξέρει. Όταν κάποιος δίνει χαρά στον πατέρα του, δεν τον ενδιαφέρει, να το ξέρουν οι άλλοι. Χαίρεται που το ξέρει ο πατέρας του.

Να χαίρεσαι που ο Θεός σε ξέρει. Αυτό είναι το υπέροχο μυστικό: Μη χαίρεστε, λέει ο Κύριος στους Μαθητές Του, που και τα πνεύματα σας υπακούνε. Να χαίρεστε που ο Θεός σας ξέρει. «πλην εν τούτω μη χαίρετε ότι τα πνεύματα υμίν υποτάσσεται. Χαίρετε δε ότι τα ονόματα υμών εγράφη εν τοις ουρανοίς»

 

 

Είναι εφικτή η επικοινωνία με πονηρούς;

 Είναι εφικτή η επικοινωνία με πονηρούς; Μήπως επικοινωνούντες με πονηρούς συνεργούμε και συνευδοκούμε στον θυματοποιητικό μηχανισμό, που μας μετατρέπει σε θύματα;

 Ότι δεν είναι εφικτή η επικοινωνία μαζί τους, προκύπτει από τη στάση του Κυρίου Ιησού, ο οποίος ως κωφός ουκ ήκουε και ως άλαλος ούκ ήνοιξε το στόμα αυτού. Έγινε σαν άνθρωπος που δεν ακούει καθόλου και που δεν έχει εις το στόμα του δίκαιες αντιρρήσεις και λόγους αποστομωτικούς εναντίον εκείνων που τον κατηγορούν..

Ότι δεν είναι εφικτή η επικοινωνία με πονηρούς προκύπτει επίσης από αυτούς τους στίχους του Αμώμου: «Μέτοχος εγώ ειμί πάντων των φοβουμένων σε και των φυλασσόντων τας εντολας σου.

Αν μισείς τα έργα των πονηρών, είσαι νεώτερος και εξουδενωμένος. Αυτό σημαίνει ότι η επαφή με πονηρούς σε σκανδαλίζει.

Οι λόγοι του Κυρίου γι’ αυτούς που υποκριτικά τον τιμούν, ενώ η καρδιά τους πόρρω απέχει από αυτόν, ισχύουν επίσης για τους πονηρούς.

Άρα η σύμπνοια με πονηρούς είναι ανέφικτη. Για να έχουμε επικοινωνία με πονηρούς, με αυτούς που η  καρδιά τους πόρρω απέχει από το Χριστό, πρέπει κι εμείς πόρρω να απέχουμε από το Χριστό. Αλλά κανείς δεν το θέλει αυτό.

Νοερά προσευχή και ονόματα

 Η νοερά προσευχή γίνεται με το νου, δηλαδή με την καρδιά. Νους , καρδιά, πνεύμα, έχουν την ίδια σημασία. Η νοερά προσευχή  δε γίνεται με το μυαλό (διάνοια).

Στην καρδιά η νοερά προσευχή όπως και η  αγάπη είναι ενιαία. Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν, είναι η Εντολή.  Το ίδιο και στην νοερά προσευχή, προσευχόμενοι για τον εαυτό μας, προσευχόμαστε και για τους άλλους  Κύριε ελέησόν με σημαίνει Κύριε ελέησον σύμπαντα κόσμο σου.  

Στην νοερά προσευχή προσεύχεται ο νους και είναι επόμενο να προσεύχεται και υπέρ αυτών που είναι στο νου. Όταν λέμε σε κάποιον «σε έχω στο νου μου», σημαίνει  ότι τον αγαπάμε. Συνεπώς δεν είναι απαραίτητο ο νους  να μνημονεύει στην προσευχή του τα ονόματα των άλλων. Η προσευχή μας είναι υπέρ του σύμπαντος κόσμου.  Όταν αναφέρουμε ονόματα σημαίνει ότι θέλουμε να έχουμε την αίσθηση της παρουσίας των αγαπημένων προσώπων  υπέρ των οποίων προσευχόμαστε. Το όνομα είναι η αίσθηση της παρουσίας τους.(nomen e omem).  

Στην προσευχή υπέρ των άλλων ισχύει ό,τι και στην αγάπη των άλλων. Δεν εννοούμε την ανύπαρκτη γενική, διανοητική «αγάπη». Δεν αγαπάμε γενικά και αόριστα ένα κάποιον άνθρωπο, αλλά ένα συγκεκριμένο άνθρωπο. Η προσευχή υπέρ των άλλων όπως και η αγάπη είναι καθολική, δεν γίνεται με τη διάνοια, αλλά με την καρδιά .

Η Εκκλησία στην προσευχή υπέρ των άλλων, όταν δεν μνημονεύει κύρια όνοματα, μνημονεύει το επίθετο «δούλοι του Θεού». Ο άγιος Παϊσιος λέει πως προσευχόμενοι υπέρ των άλλων, μπορούμε  στην αρχή μόνον της νοεράς προσευχής να λέμε ονόματα.   

                 

ΑΠΟΔΟΧΗ ΚΑΙ ΕΓΚΑΡΤΕΡΗΣΗ

Έγνωσαν τον Θεόν, μάλλον γνωσθέντες υπό Θεού.

Γαλ.Δ΄, 8-21

Μια παροιμία λέει, "αν δεν το χαϊδέψεις το μωρό μαραζώνει ". Το μωρό βλέπει αυτόν που το χαϊδεύει σαν Θεό.  Το "χάδι" λέγεται στην καθαρεύουσα  "θωπεία", η οποία πιθανόν προήλθε από τη λέξη "θεοπτεία" που σημαίνει όραση του Θεού. 

Ο άνθρωπος, ως νήπιο είναι "θεόπτης" ,βλέπει το Θεό. Ο Κύριος λέει, πως θα δούμε το Θεό, αν γίνουμε σαν τα παιδιά, αν αποκτήσουμε ξανά την αθωότητα του παιδιού. 

"Αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών. και ος εάν δέξηται παιδίον τοιούτον εν επί τω ονόματί μου, εμέ δέχεται. ος δ' αν σκανδαλίση ένα των μικρών τούτων των πιστευόντων εις εμέ, συμφέρει αυτώ ίνα κρεμασθή μύλος ονικός εις τον τράχηλον αυτού και καταποντισθή εν τω πελάγει της θαλάσσης". 

Πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη αυτών που διοικούν την Εκπαίδευση, να μην γίνουν αφορμή να κλονιστεί η πίστη των παιδιών, τα οποία πιστεύουν στο Θεό! 

Αλλά και η λέξη "χάδι" έχει την ίδια έννοια του να είσαι σαν Θεός, για το μωρό. Η λέξη "χάδι" προέρχεται από το ρήμα "χανδάνω" , που σημαίνει είμαι ανοιχτός, δεκτικός. Η δεκτικότητα για το παιδί είναι σαν το Θεό. Δε ζει χωρίς τη δεκτικότητα. Το παιδί που το απορρίπτουν δεν μπορεί να ζήσει. 

Μια άλλη παροιμία λέει, "αν δε χτίσεις σπίτι κι αν δεν παντρέψεις παιδί, δεν είσαι νοικοκύρης". Κι η παροιμία αυτή σημαίνει την "δεκτικότητα". Το σπίτι και η αποκατάσταση του παιδιού είναι αναγκαία για το παιδί. Δεν είναι κανείς ολοκληρωμένος άνθρωπος, αν δεν είναι δεκτικός στο παιδί. 

Η νομοθεσία του Σόλωνος, χιλιάδες χρόνια πρίν από σήμερα προέβλεπε , ώστε η συμπεριφορά απέναντι στα παιδιά ,  να είναι πιο δεκτική για το παιδί, από ό,τι είναι σήμερα. Κατά τη νομοθεσία του Σόλωνος, η πολιτεία προέβλεπε  όχι μόνο για την μόρφωση των ορφανών των πολέμων, αλλά και για την επαγγελματική τους αποκατάσταση. 

Η αδιαφορία της πολιτείας για την ανεργία των νέων, είναι ακατανόητη πράξη, για τους Έλληνες της εποχής του Σόλωνος και για τους Έλληνες λόγιους, που δημιούργησαν την Ελληνική Γλώσσα.

Τα αρχαία, αλλά και τα σημερινά καθεστώτα καταρρέουν, επειδή δεν εννοούν ποιός είναι  ο ενδόμυχος πόθος των λαών και αδιαφορούν  για τη δουλεία και για την ανεργία των νέων. 

 Στον εσωτερικό μας κόσμο, χάδι και θωπεία είναι η αναγνώριση, που αν τη στερηθούμε για πολύ καιρό, μαραζώνουμε όπως τα νήπια.  Βλέπουμε σαν Θεό ή σαν Φύλακα Άγγελό μας αυτόν που μας γνωρίζει σ' έναν κόσμο που μας αγνοεί και στον οποίο είμαστε σαν χαμένοι. Εκ φύσεως γνωρίζουμε ότι υπάρχουμε επειδή  μας γνωρίζουν.

Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς τους Γαλάτες, γράφει το χαρμόσυνο  γι' αυτούς, ότι γνώρισαν το Θεό, αλλά σπεύδει να προσθέσει κάτι ακόμα πιο  χαρμόσυνο, ότι ο Θεός τους γνωρίζει. "Έγνωσαν τον Θεόν, μάλλον γνωσθέντες υπό Θεού. πώς επιστρέφετε πάλιν επί τα πτωχά και ασθενή στοιχεία." 

Μπορούμε να πούμε "με γνωρίζουν, άρα υπάρχω". Για τους άλλους που δεν μας γνωρίζουν είμαστε ανύπαρκτοι. Δεν είμαστε πραγματικοί. Σαν τον Ιησού, που οι Μαθητές του δεν τον αναγνώρισαν όταν περπατούσε πάνω στη θάλασσα. Τον θεώρησαν φάντασμα. και φώναξαν από το φόβο τους. 

Ο Ευαγγελιστής Μάρκος  σχολιάζει τη στάση τους, που δεν εννόησαν το θαύμα των άρτων, ότι ήταν η καρδιά τους πωρωμένη. Η καρδιά αυτών που δεν μας αναγνωρίζουν είναι σαν τους ανθρώπους που η καρδιά τους είναι πωρωμένη. Ακόμα κι αν φωνάξουμε βοήθεια, κανένας δε θα μας ακούσει, αφού κανένας δε μας βλέπει σαν πραγματικούς ανθρώπους. 

Πιστεύω ότι στον άλλον κόσμο, θα μας δεχθούν τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Και ο Φύλακας Άγγελός μας θα μας οδηγήσει να πάμε να προσκυνήσουμε το Χριστό.   Η ξενιτιά είναι πικρή, όχι γιατί δεν τη γνωρίζουμε, αλλά γιατί δεν μας γνωρίζει. Ο πιό πικρός στίχος στο μοιρολόγι του Λόρκα για το φίλο του ταυρομάχο Ιγνάτιο Σάντσεθ Μεχίας, που σκοτώθηκε στην αρένα, είναι ο στίχος "Κανένας δε θα θελήσει να κοιτάξει στα μάτια σου, γιατί είσαι νεκρός." 

 Επίσης είναι συνταρακτικός ο τίτλος στο ίδιο ποίημα, "Ψυχή απούσα". (alma ausente), που αρχίζει με αυτούς τους στίχους: "Δε σε γνωρίζει ο ταύρος, ούτε η συκιά, ούτε τα αλογα, ούτε τα μυρμήγκια του σπιτιού σου". 

Πνευματικές και υλικές χαρές

 

Πνευματικές και υλικές χαρές  

Δεν πιστεύω πως ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο να αγαπάει  τις υλικές χαρές  πιο πολύ από τις πνευματικές. Έπλασε άραγε  τον άνθρωπο να αγαπάει πιο πολύ την αισθησιακή χαρά ενός γλυκίσματος ,από την αισθητική χαρά της ακροάσεως μιας μουσικής ή της θέας ενός ωραίου τοπίου; Αισθησιακή χαρά είναι αυτή που νιώθουμε με τις αισθήσεις του σώματος και αισθητική χαρά είναι αυτή που απολαμβάνουμε με την αίσθηση του νου.

Αισθησιακή χαρά είναι ο έρωτας π.χ. και αισθητική χαρά είναι η χαρά από τη θέα του παιδιού μας ή ενός φίλου μας ή οποιουδήποτε αγαπημένου προσώπου. Στην ιαπωνική παράδοση ζεν, το να δεις ξαφνικά τον πατέρα σου στο δρόμο, ονομάζεται «σατόρι» και είναι η μεγαλύτερη πνευματική χαρά της φώτισης.  

 Ανάμεσα στις δύο αυτές χαρές, νομίζω ότι  πιο δυνατή είναι η πνευματική, αν και εκ πρώτης όψεως ,φαίνεται ότι είναι η υλική χαρά η πιο δυνατή.

ΚΙ αυτό συμβαίνει επειδή δεν τις  ζυγίζουμε δίκαια, αλλά κλέβουμε πάντοτε στο ζύγι την πνευματική χαρά. Δεν είναι ποτέ η πλάστιγγά μας ισοσταθμισμένη. Πάντοτε γέρνει προς το μέρος της υλικής χαράς.   

Αυτό γίνεται χωρίς να το αντιληφθούμε, επειδή δεν σκεφτόμαστε ότι η πνευματική κατάσταση είναι προϋπόθεση της υλικής χαράς. Χωρίς την πνευματική κατάσταση είναι αδύνατη η απόλαυση της υλικής χαράς . Κανένας δεν μπορεί να απολαύσει τίποτε, όταν δεν είναι νηφάλιος. Η αλλοτρίωση, το άγχος, η ανησυχία κ.ά. είναι ψυχικές και πνευματικές καταστάσεις, που  μας εμποδίζουν  να χαρούμε τις υλικές χαρές της ζωής, όταν μας αποξενώνουν από τον ίδιο τον εαυτό μας.

Η ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ

 Η ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ

Η θανατική ποινή έχει καταργηθεί. Προφανώς επειδή προσκρούει στην ευαισθησία αυτών που ψηφίζουν τους νόμους του κράτους.; Είναι ειλικρινείς αυτοί που επικαλούνται την ανθρώπινη ευαισθησια τους για τους κακούργους, ενώ δεν την επικαλούνται την ανθρώπινη ευαισθησία τους σε άλλες περιπτώσεις;

Ο κακούργος με τη θέλησή του τοποθετεί τον εαυτό του έξω από τα όρια της ανθρώπινης φύσης και γίνεται κτήνος. Στην πραγματικότητα αυτός που δεν επιδεικνύει σεβασμό στη ζωή του άλλου και τον σκοτώνει, αυτός ο άνθρωπος αυτοκτονεί

Οι υποστηρικτές της κατάργησης της θανατικής ποινής επικαλούνται την ευαισθησία για την ανθρώπινη ζωή των κακούργων. Δεν επικαλούνται όμως την ίδια ευαισθησία για κάθε ανθρώπινη ζωή. Δεν είναι αυτό υποκριτικό;

Αν υπερασπίζονται τη ζωή κάθε ανθρώπου και όχι μόνο τη ζωή ορισμένων κατηγοριών ανθρώπων, γιατί δεν νιώθουν την ίδια ευαισθησία π.χ. για το στρατό;; Μπορεί το κράτος να εγγυηθεί ότι ο στρατιώτης δεν ενδέχεται να χάσει τη ζωή του στον πόλεμο, όπως εγγυάται στον κακούργο ότι δεν θα χάσει τη ζωή του με την θανατική ποινή, διότι το κράτος την κατήργησε;

Αν δεν θέλουν τη θανατική ποινή, ας καταργήσουν και το στρατό. Πρέπει να λάβουμε θέση όλοι μας απέναντι σ' αυτό το έρώτημα.

Το Κόμμα των Πρασίνων στην Ολλανδία, δεν ήθελε στρατό . Η άμυνα της Ολλανδίας, αν ερχόταν το κόμμα αυτό στην κυβέρνηση θα ήταν ένα ηχογραφημένο μήνυμα, που θα έλεγε, πως όποιος θέλει να καταλάβει την Ολλανδία, ας έρθει να την καταλάβει. Δε θα συναντήσει κανένα εμπόδιο.

Η ΝΟΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΔΕΗΣΗ

 Η Νοερά Προσευχή είναι δέηση

Κατά την ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία, η νοερά προσευχή δεν είναι σκοπός, αλλά μέσον. Οι νηπτικοί Πατερες προσθέτουν στα λόγια της νοεράς προσευχής τη λέξη "αμαρτωλός", ακριβώς γι' αυτό. Για να μην νομίζει κανείς ότι πρέπει να θεραπευθεί από τα πάθη, για να προσεύχεται νοερά. Το αντίθετο συμβαίνει: προσευχόμαστε νοερά για να θεραπευτούμε από τα πάθη.

Ο Άγιος Νείλος, ο πνευματικός, γράφει στον "Νόμο Πνευματικό" του, πως στην Θεία Κοινωνία, προσερχόμαστε "ουχί ως άξιοι", αλλά "ως τετραυματισμένοι και δεόμενοι ελέους". Δεν ζητάμε τη δικαίωση, αλλά το έλεος.

Ο Απόστολος Παύλος γράφει στην επιστολή του προς τους Γαλάτας (Δ", 9-21) "Γίνεσθε δεόμενοι, όπως εγώ δέομαι υπέρ υμών",

Στη ορθόδοξη χριστιανική εικονογραφία δεν έχουμε εικόνες προσευχής, όπως συμβαίνει στους αιρετικούς. Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει διότι η νοερά προσευχή γίνεται παντού. Ακόμα και την ώρα που ο γιατρός χειρουργεί, μπορεί να προσεύχεται νοερά.

Η Νοερά Προσευχή δεν διασπά την προσοχή. Η νοερά προσευχή συγκεντρώνει την προσοχή στο νου. Μπορούμε να προσευχόμαστε νοερά παντού και πάντα. Δε χρειάζεται να πάρουμε κάποια ειδική στάση του σώματος, π.χ. ενώνοντας τα χέρια όπως κάνουμε όταν προσευχόμαστε εξωτερικά. Στους ναούς δεν είναι ωραίο, να παίρνουμε ειδικές στάσέις προσευχής. |Δείτε την εικόνα του Τελώνη και του Φαρισαίου. Ο Φαρισαίος προσεύχεται θεατρικά, επειδή η προσευχή του είναι εξωτερική (τυπικη).

Όσον αφορά εμένα η καλύτερη νοερά προσευχή είναι περπατώντας στο δρόμο.

Η ΑΡΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΟΣ

Γιατί θλίβομαι για τον αθεϊσμό; Στην πραγματικότητα βρίσκεται στο λυκόφως του. Θλίβομαι όμως ακόμα και για έναν άθεο. Γιατί; Αφού και όλος ο κόσμος να γίνει άθεος, πώς μπορεί να συγκριθεί με τον Παντοδύναμο Θεό; Όταν ο Θεός είναι μεθ ' ημών, ουδείς καθ ημών. Όσοι και να είναι οι άθεοι, στην πραγματικότητα δεν είναι κανένας.

Αυτοί που πιστεύουν στην αιωνιότητα είναι δειλοί, λέει ο άθεος. Άραγε είναι αυτό αλήθεια; Μήπως αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων το αντίθετο , ότι οι άθεοι φοβούνται και όχι οι χριστιανοί, οι οποίοι στηρίζουν την ελπίδα τους στο Θεό.

Οι άθεοι θεωρού το σύμπαν ότι είναι χάος αντίθετα με τους χριστιανούς , οι οποίοι πιστεύουμε ότι παντού στο Σύμπαν είναι η ενέργεια του Θεού και η αρμονία. Τα σύμπαντα πλησθήσσονται χρηστότητος, λέει ο Δαβίδ, χιλιάδες χρόνια πριν από σήμερα. Ποιοί λοιπόν φοβούνται; Αυτοί που προσβλέπουν στο Θεό ή αυτοί που τρέμουν μπροστά στο χάος; Ότι ο αθεϊσμός βρίσκεται στο λυκόφως, για να μην πω στο σκοτάδι φαίνεται ακόμα και από την Επιστήμη η οποία βεβαιώνει ότι υπάρχει αρμονία στο σύμπαν. (Χάϊζενμπεργκ).

Ποιός χαίρεται, λοιπόν, ο άθεος με το χάος ή οι πιστοί; "Πάντες οι πιστοί την αίγλη του νοερού φωτός απολαύουσι", λέει η Γραφή. Ο άνθρωπος του Θεού είναι άρτιος. Δεν χαίρεται στις ελλείψεις του, αλλά στην ολοκλήρωσή του.

Απλή λογική

  

Δεν έχω ιατρικές γνώσεις Σκέφτομαι με την απλή λογική. Λέω στον εαυτό μου, η μάσκα δεν είναι αποστειρωμένο περιβάλλον; Είναι αφού σε εμποδίζει να έρθεις σε επαφή με τους ιούς και να δημιουργήσεις αντισώματα. Πότε οι ιοί αποδυναμώνονται; Όταν βρίσκονται σε περιβάλλον με αντισώματα.

Αν όλος ο πληθυσμός είναι αποστειρωμένος και χωρίς αντισώματα, ποιος θα πολεμήσει τους ιους; Κανένας.

Άς πάμε στα παραδείγματα από αληθινά περιστατικά. Ένα ζευγάρι γιατρών μεγάλωνε το παιδί τους σε αποστειρωμένο περιβάλλον κι όταν το παιδί πέθανε, επειδή δεν είχε αντισώματα.

Ο μαχαραγιάς πατέρας του Βούδα, μεγάλωνε το παιδί του σε ηθικά αποστειρωμένο περιβάλλον. Απαγόρευε στο Βούδα να δει φτωχό, γέρο, άρρωστο, νεκρό, άσχημο και όταν ο νεαρός Βούδας βγήκε έξω από αυτό το ηθικά αποστειρωμένο περιβάλλον, δεν μπόρεσε να ζήσει μαζί με τους ανθρώπους και κατέφυγε στα βουνά, όπου ίδρυσε την θρησκεία της απελπισίας, τη μοναδική θρησκεία χωρίς θεό, στην οποία  δεν πιστεύουν ούτε επιδιώκουν την ζωή και την ύπαρξη, αλλά λατρεύουν το μηδέν και  την ανυπαρξία.

Με την απλή λογική ρωτάω, πώς διώκονται οι μη φέροντες μάσκα, όταν αυτοί μόνον έρχονται σε επαφή με τον ιό και δημιουργούν αντισώματα, ενώ οι άλλοι που ζούν αποστειρωμένοι δεν δημιουργούν αντισώματα; Ελπίζουν ότι θα αποστειρώσουν ολόκληρο τον πλανήτη; Κι αν ο ιός αλλάξει, θα αρχίσουν φτου κι απ’  την αρχή. Και πόσο θα αντέξει ο δύστυχος άνθρωπος της σημερινής εποχής τη θλίψη της ζωής ως αποστείρωση; Πού θα στηρίξουμε τις αξίες μας, αφού το Άγιο Πνεύμα είναι «ζωοποιόν» και όχι «αποστειρωτικόν»;

Η ανθρωπότητα με τους αδαείς βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο, κινδυνεύει να αυτοκτονήσει ομαδικά για να αποφύγει τη σκλάβιά. Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνους σκλαβιά και αποστείρωση.

 

Νέα πόλη

 ΝΕΑ ΠΟΛΗ

Στον ποιητικό μύθο του Ρόμπερτ Λαξ "Νέα πόλη", το θέμα είναι η ίδρυση μιας νέας πόλης εκ θεμελίων. Οι ιδρυτές, υποβάλλουν στην αρμόδια επιτροπή τα πιο τρελά σχέδια πόλης, που κι ο πιο ευφάνταστος νους δεν θα μπορούσε να φανταστεί. Η επιτροπή, που είναι κουρασμένη , εγκρίνει τα σχέδια της νέας πόλης και έτσι γίνεται μια νέα πόλη, στην οποία δεν μπορεί να ζήσει κανείς. Ο ποιητής δε γράφει γιατί άραγε φτιάχνουν την νέα πόλη, στην οποία δεν μπορεί να ζήσει κανείς;

Αναφέρομαι στο ποίημα αυτό του Λαξ, μόνο για την κουρασμένη επιτροπή. Αν υποθέσουμε ότι η ανθρωπότητα είναι οι μελλοντικοί κάτοικοι της καινούριας πόλης, τί συμπέρασμα βγαίνει απ΄την υπόθεσή μας. Δίδονται εντολές από κάπου, για τα πιο τρελά πράγματα. Σαν να λένε"κουράστε, εξουθενώστε με κάθε είδους ανοησία , ηλιθιότητα, τρέλα, φόβο, τρόμο, παραλογισμό, τον κόσμο, έτσι που να γίνει ο βίος του αβίωτος. Θα μου πείτε, γιατί να το κάνουν αυτό; Η ανθρωπότητα βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο. Να ξυπνήσουμε τη συνείδηση της ανθρωπότητας! Ο βραβευμένος με Νόμπελ Αμερικανός ποιητής Τόμας Έλιοτ, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου: Να εμποδίσουμε την αυτοκτονία της ανθρωπότητας.

NA MH ΓΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ

 ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ !

Οι ορθόδοξοι χριστιανοί έχουμε τις εορτές της Εκκλησίας και αυτές εορτάζουμε. Δεν αναγνωρίζουμε σε άλλα φυσικά ή νομικά ή οποιαδήποτε άλλα πρόσωπα, τη δυνατότητα να θεσπίζουν εορτές π.χ. σε πολυεθνικές εταιρείες ή σε υπερ-πλούσιους εμπόρους, που με τα χρήματά τους ορίζουν διάφορες άλλες γιορτές.

Και δεν αναγνωρίζουμε αυτή την δυνατότητα, διότι δεν υπάρχει εορτή, η οποία έχει οποιαδήποτε άλλη σημασία, πλην της θρησκευτικής.

Οι κοσμικές ημέρες, κακώς ονομάζονται "εορτές', από άγνοια της έννοιας του όρου. Από τα χρόνια του Ομήρου ακόμα, η εορτή είναι θρησκευτική έννοια.

Η παγκοσμιοποίηση κερδίζει έδαφος, όσο διαρκεί η γενική πνευματική νωθρότητα , η μητέρα της άγνοιας και της ημιμάθειας. Ας φωτίσει ο Θεός τον κόσμο να μη γίνουν τα πάντα εμπόρευμα!

Μόσχος Λαγκουβάρδος

Οι Φύλακες Άγγελοι

Οι φύλακες άγγελοι είναι, σύμφωνα με την Αγία Γραφή, πνεύματα λειτουργικά προς εξυπηρέτηση του ανθρώπου. Ο κάθε άνθρωπος έχει το φύλακα άγγελό του. Είναι λογικό, ότι κάθε πιστός θέλει να γνωρίζει το φύλακα άγγελό του, όχι μόνο, ποιό είναι όνομά του, αλλά ποιός είναι ως πνευματική οντότητα. Άρα η επιθυμία να γνωρίσουμε τον φύλακα άγγελό μας, δεν είναι από περιέργεια, αλλά από ενδιαφέρουν πνευματικό.

Κατ΄αρχήν από την προσωπική μας πείρα γνωρίζουμε ότι με αυτούς που νιώθουμε ασφάλεια στην παρουσία τους, με αυτούς μας συνδέει πνευματική συγγένεια. Με τον Κύριό μας Ιησού Χριστό , γινόμαστε ένα πρόσωπο, το ίδιο και με τον άγιο Τριαδικό Θεό με την ένωση μας, τη θέωση, όπως λέγεται στην Εκκλησία, για τους ανθρώπους, που βρήκαν τη σωτηρία τους ενωμένοι πνευματικά με το Θεό.

Οι φύλακες άγγελοι έχουν ως πνεύματα τα χαρίσματα με τα οποία τους προίκισε ο Θεός, και από αυτά γνωρίζονται, όπως συμβαίνει και με την υπόσταση του ανθρώπου, η οποία έχει τη δική της μοναδική και ανεπανάληπτη υπόσταση, το δικό της πρόσωπο.

Άρα μπορούμε να μάθουμε το φύλακα άγγελό μας, αν γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Το ίδιο συμβαίνει επίσης με το Θεό. Οι Πατέρες της Εκκλησίας λένε, πως η αυτογνωσία είναι θεογνωσία.

Πριν γνωρίσω το Θεό και αγαπήσω την νοερά προσευχή, νόμιζα ότι αυτό που θέλω και διαβάζω τα βιβλία, είναι να αποκτήσω σοφία. Όταν όμως γνώρισα το Θεό στο πρόσωπο του Κυρίου, δεν με ενδιέφερε η σοφία, αλλά η καρδιακή προσευχή και παρόλο που πέρασε από τότε περίπου μισός αιώνας, δεν υπάρχει κάτι άλλο, που να επιθυμώ μέ όλη τη δύναμη της ψυχής μου.

'Αρα ο φύλακας άγγελός μου είναι ο φύλακας άγγελος της προσευχής. ΠΙστεύω ότι είναι εκ Θεού το ότι όλοι αυτοί, που συνάντησα στη ζωή μου, όλοι με ένα στόμα , μου είπαν να προσεύχομαι και μετά να γράφω. Μνημονεύω τώρα μόνο αυτούς που απεδήμησαν εις Κύριον και οι συμβουλές τους , έχουν "δήλη ημέρα", όπως είναι ο Αμερικανός ποιητής Ρόμπερτ Λαξ, ο π. Σεραφείμ Δημόπουλος κ.ά. 

Μόσχος Λαγκουβάρδος 

Η ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ

.

Πολλοί για να αποδείξουν ότι ένιωσαν κάτι βαθιά μέσα τους , μια μουσική π.χ., λένε, πως ανατρίχιασαν. Αλλά είναι το ανατρίχιασμα ένδειξη εσωτερικού βάθους;

Μια άλλη σύγχυση είναι μεταξύ πνεύματος και ψυχής. Ψυχή έχουν και τα ζώα, ίσως και τα λάχανα. Έχουν τα ζώα υπόσταση;

Ένα λιονταράκι μεγάλωνε μαζί με τα πρόβατα και βέλαζε όπως τα πρόβατα. Και μόνο όταν ένα μεγάλο λιοντάρι το οδήγησε σε μια λιμνούλα και βγάζοντας έναν τρομερό βρυχηθμό, του έδειξε στον καθρέφτη τη λιμνούλας τη μορφή του, το λιονταράκι βρυχήθηκε κι αυτό σαν λιοντάρι.

Τα συναισθήματα όπως και τα αισθήματα, είναι όπως τα μάτια, βλέπουν τα πάντα έξω από αυτά, αλλά δε βλέπουν τον εαυτό τους. επειδή είναι στραμμένα προς τα έξω.

Το πνεύμα όμως είναι η χάρη του Θεού, είναι ενέργεια του τρίτου προσώπου του Αγίου Τριαδικού Θεού που η παρουσία Του είναι παντού και πληροί τα πάντα.

Είναι άλλο ο πνευματικός και άλλο ο ψυχικός άνθρωπος. Ο πνευματικός άνθρωπος έχει ψυχή. Ο ψυχικός άνθρωπος δεν έχει πνεύμα.

Για τον ψυχικό άνθρωπο διαβάζουμε στην ΙΚορ.2:4-16

"4 και ο λόγος μου και το κήρυγμά μου ουκ εν πειθοίς ανθρωπινης σοφίας λόγοις, αλλ' εν αποδειξει Πνεύματος και δυνάμεως.

5 ΊΝα η πίστις υμών μη η εν σοφία ανθρώπων, αλλ' εν δυνάμει Θεού.

6. Σοφίαν δε λαλούμεν εν τοιος τελείοις, σοφίαν δε ου του αώνος τούτου, ουδέ των αρχόντων του αιώνος τούτου των καταργουμένων.

7αλλά λαλούμε σοφίαν Θεού εν μυστηρίω, την αποκεκρυμμένην, ην προώρισεν ο Θεός προ των αιώνων εις δόξαν ημών,

8.ην ουδείς των αρχόντων του αιώνος τούτου έγνωκεν. ει γαρ έγνωσαν, ουκ αν τον Κύριον της δόξης εσταύρωσαν.

9.αλλά καθώς γέγραπται, α οφθαμός ουκ οίδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν.

10.ημίν δε ο Θεός απεκάλυψε δια του Πνεύματος αυτού. το γαρ Πνεύμα πάντα ερευνά και τα βάθη του Θεού.

11. τίς γαρ οιδεν ανθρώπων τα του ανθρώπου ει μη το πνεύμα του ανθρώπου το εν αυτώ; ούτε και τα του Θεού ουδείς οίδεν ει μη το Πνεύμα του Θεού.

12. ημείς δε ου το πνεύμα του κόσμου ελάβομεν αλλά το Πνεύμα το εκ του Θεού, είναι δειδώμεν τα υπό του Θεού χαρισθέντα ημίν.

13. α κσι λαλούμεν ουκ εν διδακτοίς ανθρωπίνης σοφίας λόγοις, αλλ 'εν διδακτοίς Πνεύματος Αγίου, πνευματικοίς πνευματικά συγκρίνοντες

14. ψυχικός δε άνθρωπος ου δέχεται τα του Πνεύματος του Θεού. μωρία γαρ αυτώ εστι, και ου δύναται γνώναι, ότι πνευματικώς ανακρίνεται.

15. ο δε πνευματικός ανακρίνει μεν πάντα, αυτός δε υπ' ουδενός ανακρίνεται. τίς γαρ έγνω νουν Κυρίου ος συμβιβάσει αυτόν; ημεις δε νουν Χριστού έχομεν."

Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑΣ

ει τις    θέλει πρώτος είναι πάντων έσχατος και πάντων διάκονος Μαρκ. 9,35

Η ιδιοτέλεια είναι αίρεση. Δεν μπορεί κανείς να είναι ιδιοτελής και  ορθόδοξος χριστιανός. Η Ορθοδοξία είναι ανιδιοτέλεια. Ο Χριστός είναι ανιδιοτελής. Δεν δέχθηκε ως μαθητή του, τον νέο που έβαζε την περιουσία του πάνω από την πίστη. Ότι η ιδιοτέλεια είναι αίρεση προκύπτει από τα ίδια τα λόγια του Ιησού, με τα οποία περιγράφει τον άξιο να είναι μαθητής Του. Έτσι θα γνωρίζει ο κόσμος ότι είσθε μαθητές μου, με το  να έχετε αγάπη μεταξύ σας. Και ο ύμνος της αγάπης του Αποστόλου Παύλου, περιγράφει αυτόν που έχει αγάπη και όχι ιδιοτέλεια.  Πώς μπορεί κανείς να γίνει πιστευτός ότι αγαπάει τον Ιησού Χριστό πάνω από όλα ,ενώ πάνω από όλα αγαπάει την ιδιοτέλεια , πάνω και από το Χριστό; 

Μπορούμε να δούμε τώρα με όρους θεολογικούς, αν το κριτήριο αυτό μεταξύ της Ορθοδοξίας και της αίρεσης ισχύει και στη Θεολογία. Το υπέρτατο κριτήριο περί της ακριβούς ορθοδόξου πίστεως είναι το πρόσωπο του Κυρίου Ημων Ιησού Χριστού, και η Διδασκαλία Του.

Ο ΙΗσούς Χριστός ειναι  ανιδιοτελής, άρα και οι  πιστοί στο Χριστό, είναι ανιδιοτελείς. Ο Χριστός δε δέχθηκε  τον νέο, που θέλησε να τον ακολουθήσει, αλλά δεν ήθελε να στερηθεί την περιουσία του χάριν της πίστεώς του. 

Είναι πεποίθηση όλων των ορθοδόξων χριστιανών, ότι η ιδιοτέλεια σταύρωσε το Χριστό.Ένας ολόκληρος κόσμους αποσχίσθηκε από την Ορθοδοξία, και ακολούθησε την αίρεση της ιδιοτέλειας. Αιρετικός γίνεται κανείς αν  θεωρεί τη χάρη κτιστή. Αυτός θεωρεί την πλάνη του Επικούρου, που δίδασκε τους μαθητές του, πώς ο Θεός έκανε τον κόσμο, αλλά δεν ενδιαφέρεται γι΄αυτόν. 

Στην πραγματικότητα η ελπίδα στον άνθρωπο, σημαίνει άρνηση της ενανθρώπισης του Θεού.  Ο κόσμος που υποκαθιστά την πίστη στο Χριστό με την πίστη στον άνθρωπο αυτός αρνείται το μόνο θεμέλιο του ανθρώπου που υπάρχει, και που είναι ο Ιησούς  Χριστός. "Θεμέλιον  άλλον ουδείς δύναται θείναι ειμή τον κείμενον , ος έστιν Ιησούς Χριστός." 

Μόσχος Λαγκουβάρδος