Η κοινωνικότητα είναι έμφυτη

 Η κοινωνικότητα είναι έμφυτη, λέει ο Αριστοτέλης, εννοώντας στους Έλληνες, αλλά νομίζω ότι είναι έμφυτη σε όλους τους ανθρώπους. Φαίνεται ότι κάθε έθνος , όπως και κάθε άνθρωπος πρέπει να διανύσει το δρόμο του, ώσπου να φτάσει στην ολοκλήρωση.

Η κοινωνικότητα, λοιπόν, είναι έμφυτη στους Έλληνες . Δεν είναι "συμβατική", όπως πιστεύει ο δυτικός κόσμος. Κι αφού είμαστε Έλληνες και ανήκουμε στο Έθνος μας, δεν είναι στην δυνητική μας ευχέρεια να είμαστε κοινωνικοί. Νιώθουμε την ανάγκη να είμαστε κοινωνικοί.

Όταν λοιπόν, κάνουμε κάτι καλό, δεν το χαιρόμαστε μόνοι μας ούτε με τη σκέψη ότι το βλέπει ο Θεός. Θέλουμε να χαρούν μαζί μας κι οι άλλοι. Η παροιμία "κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό", δεν εννοεί να το χαιρόμαστε μόνοι μας. Εννοεί να μην το κάνουμε για να δείξουμε στους άλλους, ότι κάνουμε καλό. Για το "θεαθήναι τοις ανθρώποις".

Στην παραβολή του χαμένου προβάτου, όταν αυτός που το έχασε, όταν το βρει, καλεί τους άλλους για να χαρούν μαζί του, που το βρήκε.

Γνωρίζω κάποιον, που έχει την καλή συνήθεια, όταν θέλει να σου πει κάτι, αρχίζει με αυτά τα λόγια, "άκουσε να χαρείς".

Μ' αρέσει ο στίχος του ψαλμού "ευφρανθήσεται δίκαιος επί τω Κυρίω", δηλαδή "θα χαρεί ο δίκαιος μαζί με το Θεό." ή "θα χαρεί ο δικαιος τη χαρά του Θεού."

Μ' αρέσει επίσης αυτό που άκουσα να λέει κάποιος με χαρά και με ταπείνωση, στον εαυτό του, ότι ¨ο Θεός τον ξέρει." Τό άκουσα αυτό πριν χρόνια και μόνο τώρα το νιώθω βαθιά μέσ' στην ψυχή μου. Νιώθω τη χαρά, να με ξέρει ο Θεός. Την ίδια χαρά επίσης νιώθω, όταν κάνω κάτι καλό μπροστά στο Θεό.

Δεν μ' αρέσει όμως που δεν μου είναι αυτό αρκετό. Έπρεπε να μου αρκεί αυτό. Γιατί με νοιάζει να ξέρουν οι άλλοι, όταν έχω την επίγνωση αυτή, ότι ο Θεός με ξέρει, και ότι ο Θεός με βλέπει.

Είναι ανόητη αυτή η ανάγκη ή δικαιολογείται από την έμφυτη κοινωνικότητα;

Χαιρόμαστε την κοινωνία μας με τους άλλους, πόσο μάλλον την κοινωνία με το Θεό, όταν έχουμε επίγνωση ότι είναι ο Θεός μέσα μας. Θυμάμαι τα λόγια του ιερέως που κοινώνησε τη γιαγιά μου λίγο πριν την κοίμησί της "Μετάλαβε με επίγνωση", είπε ο σεβαστός λειτουργός του Υψίστου.

Τη χαρά της κοινωνίας με το Θεό εκφράζει στον ΡΙΔ΄ψαλμό του ο Ψαλμωδός: τον οποίο παραθέτουμε εδώ:

"Ηγάπησα ότι εισακούσεται ο Θεός

της φωνής της δεήσεώς μου,

ότι έκλινεν το ους αυτού εμοί,

και εν ταις ημέραις αυτού επεκαλεσάμην.

περιέσχον με ωδίνες θανάτου

κίνδυνοι άδου εύροσάν με.

θλίψιν και οδύνην εύρον.

και το όνομα Κυρίου επεκαλεσάμην.

Ω, Κύριε, ρύσαι την ψυχήν μου.

ελεήμων και δίκαιος ο κύριος,

και Κϋριος ο Θεός ημών ελεά.

φυλάσσων τα νήπια ο κύριος.

εταπεινώθην. και έσωσσέν με.

,επίστρεψον , η ψυχή μου, εις την ανάπακυσίν σου,

ότι Κύριος ευηργετησέν σε.

ότι εξείλατο την ψυχής μου εκ θανάτου,

τους οφθαλμούς μου από δακρύων,

κααι τους πόδας μου από ολισθηματος.

ευαρεστήσω εναντίον Κυρίου εν χώρα ζώνταν.

Ψαλμός ΡΙΔ'

Μόσχος Λαγκουβάρδος