Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Συνάντησα στην πλατεία τον Νίκο, έναν γνωστό μου από τη Βέροια. Ανησυχεί τί θα γίνουν τα παιδιά μας. Όλος ο κόσμος ανησυχεί, του λέω. Μήπως πρέπει αντί να ανησυχούμε, να έχουμε την ελπίδα μας στο Θεό; Ο Νίκος συμφωνεί μαζί μου.
Είναι απίστευτη η ευκολία με την οποία πιστεύουμε ό,τι είναι ενθαρρυντικό. Ο πνευματικός μου είχε καταλάβει πόσο ευκολόπιστος είναι κανείς όταν του λες αυτό που θέλει ν' ακούσει. Συνήθως πήγαινα να τον βρω, όταν ένιωθα αποθαρρυμένος.
Ο παπα Δημήτρις μούλεγε:
-Εσείς, κ. Μόσχο, είσθε ασφαλής. Θα ζήσετε πολλά χρόνια.
Άκουγα τα λόγια του και τα πίστευα. Θαρρώ , αν μού 'λεγε, δεν θα πεθαίνω ποτέ, κι αυτό θα το πίστευα. Τόση ήταν η ανάγκη μου ν' ακούσω καλά λόγια από κάποιον. Επόμενο ήταν, ύστερα από αυτά που άκουγα στην Ανάκριση.
Είναι απόγευμα. Δεν ξέρω από πού προέρχεται η κακή μου διάθεση. Είναι από την ανησυχία του Νίκου ή απ' την μπόρα, που θα ξεσπάσει και ηλεκτρίζει την ατμόσφαιρα; Όταν είμαι ανήσυχος διαβάζω τον 90ό ψαλμό:
"Ότι συ, Κύριε, η ελπίς μου.
τον Ύψιστον έθου καταφυγήν σου.
Ου προσλεύσεται προς σε κακά,
και μάστιξ ουκ εγγιεί εν τω σκηνώματί σου.
Ότι τοις αγγέλοις αυτού εντελείται περί σου,
του διαφυλάξαι σε εν πάσαις ταις οδοίς σου."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου