Ένα "αρχετυπικό" όνειρο

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Ο Γιουγκ , όπως κι οι άλλοι ψυχολόγοι του βάθους (Φρόϊντ, Άντλερ) μελέτησε τα όνειρα και κατέληξε στο συμπέρασμα πως ορισμένα όνειρα τα βλέπουν όλοι οι άνθρωποι ,σε κάθε εποχή και σε κάθε τόπο και γι΄αυτό τα ονόμασε «αρχετυπικά». Ένα τέτοιο «αρχετυπικό» όνειρο είδα ψες το βράδυ και αξίζει να το γράψω, σε ενεστώτα χρόνο, όπως λένε ότι είναι καλά να αφηγούμαστε το όνειρο.

Βλέπω στο όνειρό μου αυτό , ότι είμαι φοιτητής και προετοιμάζομαι για τη γραπτή εξέταση σε κάποιον καθηγητή. Έχω πληροφορηθεί ότι ο καθηγητής στην εξέταση του προηγουμένου φοιτητή είχε κλειδωθεί μέσα στην αίθουσα που γινόταν η εξέταση και ύστερα από πολύ κόπο ξεκλειδώθηκε.

Ας σημειωθεί, ότι το «κλείδωμα» και το «ξεκλείδωμα» στη σπουδή γενικά, μου θυμίζει τον ορισμό που δίνω στα μικρά δοκίμια που γράφω. Είναι απλός ορισμός και σύντομος: Δοκίμιο, για μένα, είναι αυτό, που όταν κάτι κλειδώνει τον νου, το δοκίμιο, τον ξεκλειδώνει.

Μετά την παρένθεση αυτή συνεχίζω την αφήγηση του ονείρου μου: Με την πληροφορία αυτή, δεν με εκπλήττει ότι ο καθηγητής κλειδώνεται πάλι μπροστά μου στην αίθουσα και με πολλή προσπάθεια, ξεκλειδώνεται. Μπαίνω στην άδεια και μισοσκότεινη αίθουσα και κάθομαι κάπου περιμένοντας να ακούσω το θέμα της εξέτασης. Τον καθηγητή δεν τον βλέπω πουθενά. Νιώθω ότι βρίσκεται κάπου πίσω μου, στο σκοτάδι.

Με φωνή που μόλις ακούγεται , υπαγορεύει το θέμα της εξέτασης και το γράφω στην κόλλα μπροστά μου. Είναι μόνο μια μικρή φράση, που μοιάζει με τίτλο. Περιμένω να συνεχίσει το θέμα, αλλά ο καθηγητής μετά την εκφώνηση εξαφανιζεται. Το θέμα είναι το εξής: «Στη Σταυρούλα, θα βρεις όλα όσα είναι σ’ ένα παιδί».

Αυτό είναι όλο, ρωτώ, αλλά δεν μου απαντάει κανείς. Αρχίζω να γράφω γεμάτος περιέργεια για την παράξενη στάση του καθηγητή. Τα στοιχεία του παιδιού σημειώνω με όσο μπορώ πιο καθαρά και ευανάγνωστα γράμματα, είναι κυρίως ο θαυμασμός που νιώθει για τον κόσμο γύρω του και η έκσταση με την οποία βλέπει την ομορφιά και την χαίρεται. Το παιδί, καταλήγω στο συμπέρασμα στο κείμενό μου, είναι «ο βλέπων». Στην πραγματικότητα το αρχέτυπο του «βλέποντος» είναι ο Μωϋσής που είδε το Θεό, στην «καιομένη βάτο» και γι΄αυτό ονομάστηκε «Θεόπτης».

Σχολιάζοντας το όνειρό μου αυτό, νομίζω ότι σημαίνει πως η αποστολή του ανθρώπου είναι να δει το Θεό και με τη Θεία Χάρη και την δική του προσωπική συνέργεια , να ενωθεί μαζί Του. Και βέβαια πως θα ιδεί τον Θεό; Ο Κύριος διδάσκει, πως αν δεν γίνουμε σαν τα παιδιά, αν δεν αγωνιστούμε να επανακτήσουμε την χαμένη μας αθωότητα, δεν θα εισέλθουμε στη βασιλεία του Θεού:

 "Άφετε τα παιδία έρχεσθαι προς με και μη κωλύετε αυτά. των γαρ τοιούτων εστιν η βασιλεία του Θεού. αμήν λέγω υμίν, ος εάν μη δέξηται την βασιλεία του Θεού ως παιδίον, ου μη εισέλθη εις αυτήν." (Λουκ. 18:16-17)