Περί Οικουμενισμού

Μ.Ε.Λαγκουβάρδου


Η Ορθοδοξία είναι μέσα στην καρδιά μου σαν μια διαρκής ανησυχία για την πίστη μου. Απορώ βλέποντας πολλούς να εφησυχάζουν, ακόμα και επισκόπους και πατριάρχες! Η ελπίδα μου είναι οι μοναχοί και οι εφτά χιλιάδες που δεν προσκύνησαν τον Βάαλ.
Μετά από τριάντα χρόνια στενής φιλίας με έναν Αμερικανό ποιητή τον Ρόμπερτ Λαξ, καθολικό το θρήσκευμα, κατάλαβα ότι ήταν θύμα του Οικουμενισμού. Τόσο δύσκολο είναι να αντιληφθεί ένας κοσμικός όπως εγώ την πλάνη του Οικουμενισμού;
Είναι και για επισκόπους το ίδιο δύσκολο να αντιληφθούν την πλάνη του Οικουμενισμού; Πέφτουν κι αυτοί θύματα της πλάνης του Οικουμενισμού; Υπάρχουν επίσκοποι που δε διαφέρουν απ΄ τους συνηθισμένους ανθρώπους που θεωρούν άλλες απολαβές ανώτερες από τα πνευματικά αγαθά; Δεν είναι το πνεύμα αυτό που προέχει ; Ούτε την ανησυχία των πιστών νιώθουν;
Τα πρώτα σημάδια της πλάνης του Οικουμενισμού τα επισήμανα από την αρχή της γνωριμίας μου με τον φίλο μου συγγραφέα μεταφράζοντας αποσπάσματα απ΄ το πνευματικό του ημερολόγιο. Σε κάποιο σημείο έγραφε ότι «όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην αλήθεια» και ότι η μόνη διαφορά μεταξύ των θρησκειών είναι «ποιος είναι ο θρησκευτικός ηγέτης». Στην περίπτωση της Ορθοδοξίας και του Παπισμού έγραφε πως η διαφορά τους είναι στο ποιος θα είναι ο θρησκευτικός ηγέτης ο πάπας ή ο πατριάρχης.
Πρώτη και τελευταία φορά που διαφώνησα με το φίλο μου ήταν τριάντα χρόνια μετά την γνωριμία μας. « Πώς είναι δυνατόν όλες οι θρησκείες να είναι το ίδιο» τον ρώτησα. « Πώς εννοείς εν τοιαύτη περιπτώσει τα λόγια του Ιησού «εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή;»
Όταν άκουσε την ερώτησή μου είδα για πρώτη φορά μια αλλοίωση στο πρόσωπό του, που του αφαιρούσε όλη την λάμψη και την ομορφιά του. Το πρόσωπό του δεν ήταν όπως το έβλεπα τόσα χρόνια όμορφο, αθώο, με μια παιδική τρυφερότητα στα μάτια του.
«Πες μου, τι πρέπει άλλο να μάθω;» ψιθύρισε με δυσκολία. Δεν μπόρεσα δυστυχώς να τον βοηθήσω να δει την πλάνη του οικουμενισμού. Είναι απίστευτο πώς δεν έβλεπε π.χ. την αντίθεση ανάμεσα στο Χριστό και στον Ινδουϊσμό και τις άλλες δαιμονικές θρησκείες ή την αίρεση του παπισμού ή του προτεσταντισμού!
Μετά το θάνατο του φίλου μου έγραψα ένα δοκίμιο γι’ αυτόν στο οποίο εκτός απ΄ την περιγραφή του ίδιου και της ζωής του απαντούσα και στην πλάνη του οικουμενισμού με αποσπάσματα από τα βιβλία του Γέροντος Σωφρονίου. Το δοκίμιο αποτελούνταν από καμιά τριανταριά σελίδες και οι μισές από αυτές ήταν για τον οικουμενισμό.
Το δοκίμιο αυτό μεταφρασμένο στα αγγλικά το έστειλα στην Αμερική στο περιοδικό ενός καθολικού πανεπιστημίου, στο «Merton seasonal”. Την επιμέλεια της έκδοσης ανέλαβε κάποιος πανεπιστημιακός, που ήταν και ο επιμελητής του αρχείου του φίλου μου. Ύστερα από πολύ καιρό μου έστειλε ένα γράμμα στο οποίο μου ανακοίνωσε με λύπη του ότι το συμβούλιο δέχεται κατ΄ αρχήν το κείμενο με τον όρο να περικοπούν οι σελίδες περί οικουμενισμού. Ο επιμελητής με παρακαλούσε να μην του θυμώσω γιατί δεν είναι απόφαση δική του.
Τελικά υποχωρώντας στο δαίμονα της ματαιοδοξίας δέχτηκα να δημοσιευτεί έστω και χωρίς το σπουδαιότερο μέρος του. Τώρα βέβαια μετανοώ αλλά είναι αργά γιατί το κείμενο δημοσιεύτηκε.
Παραθέτω ένα απόσπασμα περί οικουμενισμού απ΄ το βιβλίο μιας ανώνυμης συγγραφέως, πρώην Ινδουίστριας, όπως δημοσιεύεται στο βιβλίο του Ιερομονάχου Σεραφείμ Ρόυζ «Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος», Εκδ. Μορφή, τυπωθήτω, σελ.50».
« Το απίστευτο γεγονός είναι ότι λίγοι βλέπουν ότι η ίδια η δύναμη που θα ανέτρεπε το χριστιανικό δόγμα δεν είναι από μόνη της τίποτα άλλο, παρά ένα αντίθετο σύστημα δογμάτων. Αυτά τα δυο δογματικά συστήματα δεν μπορούν να αναμειχθούν ή να εμπλουτίσουν» το ένα το άλλο, γιατί είναι τελείως αντίθετα.
Αν οι Χριστιανοί πειστούν να πετάξουν τα δόγματά τους ή να τα αλλοιώσουν για να προσαρμοστούν με την απαίτηση για ένα πιο εκσυγχρονισμένο ή παγκόσμιο¨ Χριστιανισμό, έχουν χάσει τα πάντα, γιατί αυτό που είναι αγαπητό στους Χριστιανούς και στους Ινδουιστές προέρχεται άμεσα από τα δόγματά τους. Κα τα ινδουιστικά δόγματα είναι ευθεία απόρριψη των χριστιανικών δογμάτων. Αυτό οδηγεί σε ένα συμπέρασμα που σοκάρει: ό,τι οι Χριστιανοί θεωρούν κακό, οι Ινδουιστές το θεωρούν καλό, και αντιστρόφως ό,τι οι Ινδουιστές θεωρούν κακό οι Χριστιανοί το θεωρού καλό.
Η αληθινή πάλη έγκειται σ΄ αυτό: ότι το έσχατο αμάρτημα για το Χριστιανό είναι η έσχατη συνειδητοποίηση καλού για τον Ινδουϊστή. Οι Χριστιανοί αναγνώριζαν πάντα την υπερηφάνεια ως το βασικό αμάρτημα- την πηγή όλων των αμαρτιών. Και ο Εωσφόρος είναι το αρχέτυπο της υπερηφάνειας.(…) Αλλά για τον Ινδουισμό γενικά η μόνη «αμαρτία» είναι να μην πιστεύεις στον εαυτό σου και στην ανθρωπότητα όπως στον ίδιο το Θεό: «Ο Θεός μας είναι ο άνθρωπος».
Από αυτό μπορεί κανείς να δει ότι τα δόγματα του Ινδουϊσμού και του Χριστιανισμού να στέκονται αντιμέτωπα, και το ένα προκαλεί ανοιχτά το άλλο ως προς τη φύση του Θεού, τη φύση του ανθρώπου και το σκοπό της ανθρώπινης ύπαρξης.
Στην Ινδία, συνεχίζει η ανώνυμη συγγραφέας ο «Θεός» λατρεύεται επίσης ως Κακό , με τη μορφή της θεάς Κάλι. Αυτό το τέρμα μας επιφυλάσσει το μέλλον, όταν πια δεν υπάρχει χριστιανικό δόγμα. Το λέω αυτό από προσωπική εμπειρία, επειδή έχω λατρέψει την Κάλι στην Ινδία και σ΄ αυτή τη χώρα τα (την Αμερική). Κι αυτή (η θεά Κάλι) που είναι ο σατανάς δεν είναι κορόϊδο. Αν εγκαταλείψεις τον Ζώντα Θεό, ο θρόνος δεν πρόκειται να παραμείνει άδειος.»
Το σήμα κατατεθέν του Ινδουϊσμού: «Ας λατρέψουμε τον Τρόμο για δική του χάρη. Πόσο λίγοι τολμούν να λατρέψουν το Θάνατο! Ποιος μπορεί να πει ότι ο Θεός δεν εκδηλώνεται ως Κακό, όπως εκδηλώνεται και ως Καλό; Αλλά μόνο οι Ινδουϊστές τολμούν να τον λατρέψουν ως Κακό» (Βιβεκανάντα).
Αυτό το τέρμα μας επιφυλάσσει το μέλλον, όταν πια δεν υπάρχει χριστιανικό δόγμα. «Όλοι οι θεοί των εθνών είναι δαιμόνια»