Αχ,το σπιτάκι μας

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Το σπιτάκι μας κι αυτό είχε ψυχή! Κανείς δε λέει την πολυκατοικία «σπίτι» του. Άλλη είναι η αίσθηση του σπιτιού και άλλη της πολυκατοικίας ή του διαμερίσματος. Το σπίτι δεν είναι μόνο το μέρος όπου μένουμε, διαμένουμε ή κατοικούμε. Το σπίτι ,εκτός από απλή διαμονή, είναι ζωντανό αίσθημα , όπως το εκφράζει το τραγούδι του Θεοδωράκη η «Δραπετσώνα», που με εκφραστικά το αποδίδει ο Μπιθικώτσης: Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από τους στίχους του:
Με αίμα χτισμένο κάθε πέτρα και καϋμός
Κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός.
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ΄ τη δουλειά
Εγώ κι εκείνη όνειρα φιλιά.
Το ‘δερνε αέρας κι η βροχή
Μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά
Και γλυκαπαντοχή.
.Μπορεί κανείς να μένει οπουδήποτε σε διαμέρισμα, φυλακή, νοσοκομείο, χώρο της δουλειάς κ.ά. χωρίς αυτό να είναι «σπίτι» του. Το σπίτι συνδέεται με τους γονείς μας και τους άλλους δικούς μας, παππούδες, αδέρφια. με την στέγη, με την αυλή και με άλλα μοναδικά πράγματα ,παιδικά χρόνια, γείτονες κ.ά. Πιο κοντά σ’ αυτό που είναι το σπίτι είναι αυτό που λέμε «στέγη». Η πολυκατοικία ή το διαμέρισμα δεν είναι κάν η στέγη μας. Όπως δεν είναι σπίτι το ξενοδοχείο. Δεν υπάρχει πιο φριχτή αποξένωση απ΄το να ‘χει κανείς για σπίτι, το ξενοδοχείο. Είναι σαν να έχει σπίτι το δρόμο. Hotel my home! Αποξένωση και αλλοτρίωση. Ο Ξένος του Καμύ αρχίζει με τα λόγια «Σήμερα πέθανε η μητέρα μου». Η τελευταία επιθυμία της μακαρίτισσας της γιαγιάς μου ήταν να μην πεθάνει στο νοσοκομείο. «Ανάγκασε» μου έλεγε με την ντοπιολαλιά της Δεσκάτης, που σημαίνει βιάσου. Περίμενε το ταξί, να την μεταφέρουμε στο σπίτι. Ακόμα κι ο θάνατος είναι είναι λιγότερο «ξένος» όταν συμβαίνει στο σπίτι!