Σκέψεις περί κρίσεων και επιδημιών

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Υπάρχουν άραγε ωφελημένοι από τις κρίσεις και τις επιδημίες; Κι αν όντως υπάρχουν ποιοι είναι «ωφελημένοι» και με ποιο «όφελος», στην περίπτωση που οι κρίσεις κι οι επιδημίες είναι «τεχνητές»;
Αλλά ποιος θα μπορούσε να προκαλέσει τις παγκόσμιες κρίσεις και επιδημίες, αν δεν είχε την απαιτούμενη δύναμη και τα όργανα σε όλα τα μέρη της γης;
Αν οι σκέψεις αυτές δεν είναι υποθέσεις και ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα πρέπει να διαπιστωθεί με στοιχεία, ποιος διαθέτει αυτή τη δύναμη και την οργάνωση να προκαλεί παγκόσμιες κρίσεις και επιδημίες και για ποιο σκοπό τις προκαλεί, ποιο είναι δηλαδή το όφελος.
Εικασίες μπορούν να γίνουν αλλά όχι και απόδειξη. Μια εικασία με βάση το φανερό αποτέλεσμα των κρίσεων και των επιδημιών, είναι τα αιτήματα των λαών από τους άρχοντες. Οι λαοί μετά τις κρίσεις και τις επιδημίες περιορίζονται στην επιβίωση με τα ψίχουλα. Δεν έχουν πια το σθένος να ζητήσουν περισσότερα ή να ζητήσουν από τους άρχοντες να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους και τις παραλείψεις του. Οι λαοί βάζουν νερό στο κρασί τους και συμβιβάζονται, γίνονται ολιγαρκείς και τους φτάνει μια μικρή αίσθηση ασφάλειας, στο εσώτατο άγχος της επιβίωσης.
Ότι ο επιδιωκόμενος σκοπός των τεχνητών κρίσεων και επιδημιών είναι να «χαμηλώσουν τα γράδα των λαών», αυτό φαίνεται απ΄ τη βιασύνη των αρχόντων να αλλάξει ο κόσμος, αντί να αλλάξουν οι ίδιοι, επί το φιλανθρωπέστερο,
Ο κόσμος συνήθως «αλλάζει», μετά τις τεχνητές κρίσεις και επιδημίες! Οι λαοί περιορίζουν τα αιτήματά τους και δέχονται παθητικά το διωγμό του πνεύματος και τον εξευτελισμό των γέρων.
Εμείς όμως έχουμε την ελπίδα στο Χριστό. Ο Θεός που έπλασε τον άνθρωπο να θυμάται, τον έπλασε και να ξεχνάει. Ο λαός μας που ξεχνάει γρήγορα, θα ξεχάσει και το φόβο των κρίσεων και των επιδημιών και θα ζητήσει τη θεία χάρη και την ενεργητικότητα, για να θεραπεύσει τα τραύματά του και να επιδοθεί στα έργα της ειρήνης και της δικαιοσύνης!