Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
Να μην του βάζουμε ιδέες του παίχτη στο παιχνίδι της τρέλας. Όταν π.χ. του λέμε "εσύ θα μας κλέψεις, θα μας απειλήσεις, θα μας δυσφημήσεις", δεν είναι σαν να τον παρακινούμε να το κάνει; Ο παίχτης θέλει να ξέρει τί περιμένουμε από αυτόν.
Παίχτης: -"Περιμένετε να σας κλέψω, να σας απειλήσω, να σας δυσφημήσω;"
Εμείς: -"Ναι, περιμένουμε".
Παίχτης: - "Χμ. Και αυτό θα γίνει."
Να μην κάνουμε σαν τη νέα στο πρώτο ραντεβού που παρακινεί τον άτολμο νέο να τη φιλήσει λέγοντάς του: "Α, εσύ θα με φιλήσεις κιόλας".
Τί πρέπει να κάνουμε σ΄ αυτόν που παίζει το παιχνίδι της τρέλας, στο οποίο ο παίχτης εμφανίζεται ως ο μόνος δυνατός;
Το αντίδοτο στο παιχνίδι της τρέλας είναι η άρνηση να συμμετάσχουμε στην συμπαιγνία.
Όταν ο παίχτης ρωτάει "τί περιμένετε από εμένα, τον μόνο δυνατό", η απάντηση από αυτούς που δε θέλουν να γίνουν συμπαίχτες στο παιχνίδι του ,είναι: "Δεν περιμένουμε τίποτα. Εσύ τί περιμένεις από τον εαυτό σου;"
_______________________________
Πρβλ. "Το παιχνίδι της τρέλας",Έρικ Μπερν "Τα τρελά...τρελά παιχνίδια που παίζουν οι άνθρωποι", Εκδόσεις Αγκύρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου