Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
Υπάρχουν πολλών ειδών άνθρωποι. Ο Ντοστογιέφσκι ξεχώριζε δύο κατηγορίες, τους αγγελικούς και τους δαιμονικούς. Οι αγγελικοί είναι ταπεινοί ενώ οι δαιμονικοί είναι υπερήφανοι. Οι δαιμονικοί είναι οργισμένοι. Προσβάλλονται με το παραμικρό. Την ίδια διάκριση κάνει και η Αγία Γραφή: ''ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις. Ημείς δε εν ονόματι Κυρίου μεγαλυνθησόμεθα''.
Ο Ρόμπερτ Λαξ ξεχώριζε τρία είδη ανθρώπων, τους ξυπνητούς, τους μισοκοιμισμένους και τους κοιμισμένους. Τους κοιμισμένους τους φοβόταν: Δεν ξέρεις τί όνειρα βλέπουν. Ο Δάντης πάλι ξεχώριζε δύο είδη ανθρώπων, αυτούς που αξίζει να τους παρατηρείς και να τους μελετάς κι αυτούς που δεν αξίζει. Ο Δάντης αναζητούσε οδηγό για τη ζωή του, ακόμα και στην Κόλαση, τρόπος του λέγειν. Tόσο αναγκαίο θεωρούσε τον οδηγό στη ζωή του!
Ο Κύριος διακρίνει δυο κατηγορίες ανθρώπων, αυτούς που δέχονται ''τράτο'' όπως λένε στο χωριό μου τη συμβουλή που σε κάνει αληθινό άνθρωπο, και σ΄ αυτούς που δε δέχονται.Αυτοί που δέχονται συμβουλή είναι ενωμένοι με το Χριστό, όπως οι κληματόβεργες με το κλήμα. Σ' αυτό το είδος του ανθρώπου θέλω να ανήκω. Σ' αυτό ήθελα πάντοτε να ανήκω, Από παιδί, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αγάπησα τις συμβουλές, γιατί αγάπησα αυτόν που με συμβούλευε,, τον μακαρίτη τον παππού μου, τον Αγγελάκη Κοτίτσα από τη Δεσκάτη Γρεβενών, ο Θεός να αναπαύει την ψυχή του!
Για ένα πράγμα είμαι βέβαιος, ότι δεν μπορώ να ζώ μοναχός μου. Δεν θέλω να είμαι ούτε πάνω από τους άλλους ούτε κάτω. Θέλω να ζω ως ένας άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους. Για να γίνει αυτό πρέπει να ακολουθήσεις το δρόμο της διαρκούς μετάνοιας. Αναθεωρείς τη ζωή σου και αρχίζεις μια καινούρια ζωή. Πότε αρχίζει μια καινούρια ζωή; Μια καινούρια ζωή αρχίζει, όταν την αρχίζεις. Η ζωή χωρίς διαρκής μετάνοια είναι διαρκή αδιέξοδα. Είναι οι αυτοκαταστροφικοί δρόμοι. Είναι οι φανερές και οι κρυφές αυτοκτονίες.
Τον τελευταίο καιρό ψάχνω να βρω τίτλο για το βιβλίο μου, την καινούρια συλλογή δοκιμίων. Χωρίς τίτλο τα περιεχόμενα δεν έχουν σειρά και η ασυναρτησία τους με κουράζει. Το είπα στον πνευματικό μου. Εκείνος όπως πάντα με αφήνει να βρω μόνος μου τη λύση στο πρόβλημα που με απασχολεί. Η συμβολή του είναι στο ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που με ακούει και που προσεύχεται για μένα.
Προχθές ξαναπήγα για να εξομολογηθώ. Παρεπιμπτόντως του είπα για τον τίτλο: ''Πάτερ, κουράστηκα με την αναζήτηση του τίτλου. Θα βάλω απλώς τη λέξη ''Δοκίμια'' ως τίτλο. Βέβαια τα περιεχόμενα δεν θα έχουν κάποια νοηματική σειρά. . ''Βασάνισέ το ακόμα λίγο, είπε,χαμογελώντας. Με τα λόγια αυτά στο νου μου έφυγα από το μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα Αγιάς. Επιστρέφοντας στη Λάρισα άνοιξα την Αγία Γραφή και διάβασα τον πρώτο στίχο από τον έβδομο ψαλμό του Δαβίδ. Ένιωσα ξαφνικά τόσο χαρούμενος, από τη βεβαιότητα ότι αυτός είναι ο τίτλος του βιβλίου μου που ζητώ!
Την επόμενη μέρα διάβασα στο Ευαγγέλιο αυτά τα λόγια του Κυρίου. Τα παραθέτω εδώ , επειδή είναι για μένα η ενθάρρυνση την οποία χρειάζομαι στην προσπάθεια που κάνω με τα κείμενα που γράφω. '' Μείνατε εν εμοί, καγώ εν υμίν. καθώς το κλήμα ου δύναται καρπόν φέρειν αφ΄ εαυτού, εάν μη μείνη εν τη αμπέλω, ούτως ουδέ υμείς, εάν μη εν εμοί μείνητε. Εγώ ειμι η άμπελος, υμείς τα κλήματα. ο μένων εν εμοί, καγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, ότι χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν.''
(Μείνετε ενωμένοι μαζί μου κι εγώ ενωμένος μαζί σας. Όπως η κληματόβεργα δεν μπορεί να καρποφορήσει από μόνη της, το ίδιο κι εσείς αν δε μείνετε ενωμένοι μαζί μου. Εγώ είμαι το κλήμα , εσείς οι κληματόβεργες. Εκείνος που μένει ενωμένος μαζί μου, κι εγώ μαζί του, αυτός δίνει άφθονο καρπό, γιατί χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα.')
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου