Ακούγοντας τη φωνή της ψυχής

 Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου 

        Γράφω για τη φωνή της ψυχής, γνωρίζοντας από την προσωπική μου πείρα, πως όταν την  ακούμε δε φοβούμαστε τη μοναξιά ή μάλλον δε φοβούμαστε τίποτα. Δε χωρεί αμφιβολία, ευγενικέ αναγνώστη, πως η ψυχή υπάρχει και μιλάει στον καθένα όταν χρειάζεται, ακόμα και σ΄αυτόν που δεν την ακούει ή δεν πιστεύει πως υπάρχει.
       Ακόμα και στον πωρωμένο εγκληματία υπάρχουν ίχνη ελευθερίας, που δείχνουν  ότι η ψυχή υπάρχει και έχει τα ουσιώδη γνωρίσματα της ελευθερίας , που είναι η αρετή και ο διαρκής αγώνας για την ελευθερία.  Η ψυχή είναι απούσα όταν οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν  την ελευθερία και δεν αγωνίζονται γι΄ αυτήν. Η εποχή αυτή ονομάζεται "ίχνη ανέμου'' και χαρακτηρίζεται από την έλλειψη του θάρρους να υπάρχεις.
       Όταν επικοινωνούμε με την  ψυχή, μας προστατεύει ο Θεός, γιατί η ψυχή είναι η κατοικία Του.  Όταν ήμουν μικρό παιδί βρέθηκα την ώρα της μάχης σε καταφύγιο για τα γυναικόπαιδα. Αν και είμαστε ασφαλείς , νιώθαμε  φόβο μέσα στην ψυχή μας. Θυμάμαι τη χαρά που ένιωθα όταν τύχαινε ναρθεί στο καταφύγιό μας  κάποιος που ενέπνεε θάρρος στους άλλους, παρόλο που ο ήχος της μάχης συνεχιζόταν αδιάπτωτος. Την ίδια χαρά νιώθω τώρα, την εποχή αυτή της αβεβαιότητας και της διάλυσης, όταν μέσα στην αποθάρρυνση συμβαδίζει ο Ιησούς και εγκαθιστά βέβαιες ελπίδες. Ο Ιησούς συμβαδίζει την αποθάρρυνσή μας, όταν Τον επικαλούμαστε.
      Πώς επικοινωνούμε με την ψυχή; Πώς ακούμε τη φωνή της;  Πώς δεν θα νιώθουμε το αίσθημα της απώλειας της  επαφής με την ψυχή που μας ακινητοποιεί. ''Χαλασμένους ασύρματους'' ονομάζει τους σημερινούς ανθρώπους ο σεβαστός φίλος μου παπα-Ηλίας. Δεν ακούν τη φωνή της ψυχής. Δεν έχουν επαφή με την ψυχή τους. Δεν έχουν το θάρρος του υπάρχειν!
      Προχθές την ώρα που ετοίμαζα τα φάρμακα που θα έπαιρνα μαζί μου στην τσάντα, ταξιδεύοντας για την Θεσσαλονίκη., άκουσα μια φωνή να μου λέει πως η τσάντα θα χαθεί και πρέπει να έχω φάρμακα στην τσέπη μου. Πράγματι έχασα την τσάντα μου και ευτυχώς που άκουσα τη φωνή και έβαλα μερικά φάρμακα στην τσέπη μου.
      Ποιανού ήταν αυτή η φωνή, που την άκουσα όχι με τ΄ αυτιά μου, αλλά με το μυαλό; Ήταν η φωνή του λογικού μου; Ήταν η φωνή της καθαρής συνείδησης; Ήταν η φωνή του Φύλακα Αγγέλου μου; Ήταν η φωνή της ψυχής;
      Πιστεύω πως ήταν η φωνή της ψυχής που έχει όλες αυτές τις ιδιότητες, τη λογική,  την καθαρή συνείδηση, την φροντίδα να μην πάθω κακό; Έχουμε άραγε επίγνωση πόσο σημαντικό είναι για μας το γεγονός ότι η ψυχή μας είναι η κατοικία του Θεού;  Την άλλη άποψη ότι η ύπαρξή μας δεν έχει νόημα, ούτε θέλω να τη σκέφτομαι.