Πέντε Έλληνες πολιτικοί που δεν έμαθαν να κουβεντιάζουν, αυτό είναι πραγματικά είδηση! Πέντε Έλληνες πολιτικοί αρχηγοί της σημερινής βουλής απέδειξαν προσφάτως, (αν και δύσκολο να το πιστέψεις), ότι δεν είναι ικανοί να κάνουν ούτε μια συζήτηση μεταξύ τους, ενώ και οι πιο απλοί Έλληνες πολίτες συζητούν άνετα, όπου κι αν βρίσκονται, στο καφενείο, στην ταβέρνα, στην πλατεία, παντού!
Οι Έλληνες φημίζονται για την αγάπη τους στη συζήτηση. Δεν χάνουν ευκαιρία να κουβεντιάσουν μεταξύ τους.Κανένας δεν θέλει την απομόνωση. Δεν καταλαβαίνουν τους ξένους που χάνονται πίσω από μια εφημερίδα και ένα μπουκάλι μπύρα.
Οι ξένοι δυσκολεύονται να βγουν απ΄ τον εαυτό τους και να κουβεντιάσουν, αν δεν έχουν κάποιο όφελος να περιμένουν από τον άλλον. Όταν κουβεντιάζουν, το κάνουν για τις δουλειές τους και πάντα με στόχο το όφελος. Έτσι, για το όφελος οργανώνουν ακόμα και τα λεγόμενα "γεύματα εργασίας", όπου αντί να πίνουν το κρασί τους με την παρουσία των φίλων τους, (το μόνο, που όπως λέει η Αγία Γραφή, μένει) ασχολούνται ακόμα και τότε με τις δουλειές και με το όφελος. Ο λόγος είναι ότι θεωρούν την προσωπική επικοινωνία τυπική, δηλαδή ανειλικρινή και την αγάπη ανέφικτη.
Όσο για τους Αμερικανούς, αυτοί αποφεύγουν τη συζήτηση για άλλους λόγους. Οι Αμερικανοί είναι μαθημένοι, αντί να συζητούν οτιδήποτε τους απασχολεί, να λύνουν τις διαφορές τους με τις γροθιές."Εμείς, στην Αμερική,", μου είπε κάποτε ένας Αμερικανός φίλος μου - θαυμαστής των Ελλήνων - λύνουμε τις διαφορές μας με το "μποξ", ακόμα κι όταν γεράσουμε. Είναι συνηθισμένο φαινόμενο να βλέπεις εβδομηντάρηδες να γρονθοκοπούνται στα μπαρ, στους δρόμους, στις πλατείες, οπουδήποτε. Γύρω τους συγκεντρώνεται κόσμος, που απολαμβάνει το θέαμα και μερικοί στοιχηματίζουν υπέρ του πιθανού νικητή. Ενώ οι Έλληνες, μετά τα πενήντα τους, γίνονται φιλόσοφοι και ρήτορες".
Αυτά μου είπε ο Αμερικανός φίλος μου και δεν έχω λόγο, να μην τον πιστέψω, αφού Αμερικάνοι είναι αυτοί που επινόησαν το λεγόμενο "ντιμπαίητ",που το μόνο που ήξερα πριν να το δω για λίγα λεπτά στην Τι Βι,ήταν ότι μου θύμισε το σταφίλι "ντιμπαντίκι". Τέλος πάντων , οι Έλληνες αγαπούν τις συζητήσεις, αλλά είναι και ο πιο μιμητικός λαός του κόσμου (γι΄ αυτό και ο πιο φιλομαθής).
Οι συγκεκριμένοι Έλληνες πολιτικοί, ή δεν μπορούν , λόγω αυτισμού, να κουβεντιάσουν μεταξύ τους, όπως κουβεντιάζει όλος ο κόσμος και χρειάζονται το λεγόμενο "ντιμπέϊτ" ή το κάνουν από μίμηση των ξένων και δη των Αμερικανών. Άλλωστε το αμερικανικό μοντέλο ανθρώπου επικράτησε σε όλη τη Γη. Ό,τι και να συμβαίνει το αποτέλεσμα είναι το ίδιο ανιαρό, ανούσιο και κακάσχημο σαν " ξύλα, πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι".
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
Μόσχος Ε. Λαγκουβάρδος , Η λατρεία του απόλυτου
«Όταν αγαπώ την ανθρωπότητα
μισώ τον άνθρωπο»
Φεοντόρ Ντοστογιέφσκι
Στη λατρεία του απόλυτου οι πιστοί λατρεύουν τις μεγάλες , γενικές ιδέες, σε οποιοδήποτε τομέα π.χ. στη θρησκεία, στα πολιτεύματα, στην οικονομία κλπ. Η λατρεία του απόλυτου είναι λατρεία στις μεγάλες γενικές ιδέες. Όλες οι θρησκείες, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είναι λατρείες του απόλυτου. Με αυτήν την έννοια η Ορθόδοξη Πίστη δεν είναι θρησκεία, διότι δεν είναι πίστη στο απόλυτο, αλλά είναι πίστη στον Θεάνθρωπο Ιησού. Ο Παπισμός ως θρησκεία , (ο Πάπας υποκατέστησε τον Ιησού στη Γη) , είναι μια επίσης λατρεία του απόλυτου.
Ο Παπισμός , ενώ συγγενεύει με όλες τις θρησκείες του κόσμου, ακόμα και με τις ανατολικές θρησκείες (βουδισμός, ινδουισμός κ.α) , δεν συγγενεύει με την Ορθοδοξία, για το λόγο που προαναφέραμε. Η λεγόμενη «Ένωση των Εκκλησιών» για την οποία τόση προσπάθεια καταβάλλεται από τους θιασώτες της και τόσα χρήματα, που βγαίνουν με ιδρώτα και αίμα, ξοδεύονται , είναι επίσης μια γενική ιδέα, (δηλαδή ένα ψέμα), διότι η πραγματικότητα είναι ότι μόνο μία Εκκλησία υπάρχει, αυτή που ίδρυσε ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός.
Ως «Ένωση των Εκκλησιών», λοιπόν, οι ζηλωτές της δεν εννοούν την ενότητα της πίστης, αλλά ένα είδος συμβολαίου μεταξύ των «αρχηγών» Ο «αρχηγός της Ορθοδοξίας) ,( ένα είδος «Πάπα» της Ορθοδοξίας) , θα υποκαταστήσει στη Γη τον Θεάνθρωπο και θα υπογράψει ως «Αρχηγός της Ορθοδοξίας» το συμβόλαιο της Ένωσης με τον Πάπα των Καθολικών. Με αυτόν τον τρόπο η Ορθοδοξία θα επαναλάβει την πτώση του Πάπα, που είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πτώση του ανθρώπου, μετά την πτώση του Αδάμ!
Κρίμα στον όψιμο ζήλο της μικράς ελίτ των ορθοδόξων κληρικών και πανεπιστημιακών προς τον παπισμό! «Ο κόσμος το ’χει τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι», ότι ο παπισμός έχει χάσει το ζήλο των δικών του εδώ και αιώνες . Με τα λάθη του ( Αλάθητο του Πάπα, Σταυροφορίες, Ιερά Εξέταση, Εγκλήματα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, άσκηση κοσμικής εξουσίας κ.α.) ευθύνεται για την απομάκρυνση του Δυτικού Κόσμου από την εκκλησία (ο Θεός απέθανε).
Ανατολικές θρησκείες, απολυταρχισμός, ολοκληρωτικά καθεστώτα, αναρχισμός, κινήματα της Τέχνης (μοντέρνα τέχνη, υπερρεαλισμός κ.α.), είναι λατρεία σε μεγάλες γενικές ιδέες. «Κάθε γενική ιδέα είναι ψέμα» (Καμύ).
« Έχουν στο μυαλό τους » γράφει ο Ισπανός ποιητής Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα γι΄ αυτούς που λατρεύουν μεγάλες γενικές ιδέες, « τη μάταιη αστρονομία της βίας».
Δεν στηρίζονται στην πραγματικότητα, αλλά στην πίστη στις ιδέες τους. Συλλαμβάνουν με το νου τους μάταιες ιδέες, περί Θεού, περί ενώσεως των « εκκλησιών», περί ισότητας κλπ. , τις οποίες επιβάλλουν στους άλλους ακόμα και με τη βία.
Θυμηθείτε τα λόγια των διωκτών του Ιησού: «Συμφέρει να χαθεί ένας άνθρωπος ( ο Ιησούς) , για να σωθεί ο λαός» , δηλαδή συμφέρει να χαθεί ένας άνθρωπος για την γενική ιδέα του λαού.
Μια απλή γυναίκα από τη Δεσκάτη Γρεβενών, στον ανταρτοπόλεμο (ή εμφύλιο) είχε ένα γιο στρατιώτη κι ένα γιο αντάρτη. Η μητέρα αυτή είχε συνειδητοποιήσει ότι η αλήθεια είναι η πραγματικότητα και όχι οι γενικές ιδέες για ισότητα και για εξόντωση του Κακού, για να μείνουν μόνον οι «καλοί» και να τρώνε με χρυσά κουτάλια.! «Αυτοί δεν αγαπούν το Χριστό» έλεγε στο γιο της τον αντάρτη,
(εννοώντας αυτούς που τους έβγαλαν στα βουνά) και θα αγαπήσουν εμάς;».
Η Ορθοδοξία είναι πίστη στον Θεάνθρωπο Ιησού. Όπως είπε, εάν τούτο ποιήσετε σε έναν από τους αδερφούς μου, τους ελαχίστους, σε εμένα το εποιήσατε. Αυτό σημαίνει ότι η πραγματικότητα είναι η αλήθεια του Χριστού και όχι οι μεγάλες , γενικές ιδέες, στο όνομα των οποίων έγιναν και γίνονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα εις βάρος της ανθρωπότητας.
Μια ιδέα για την «ένωση των εκκλησιών (!!)» είναι ότι ο Παπισμός δε διαφέρει απ΄ την Ορθοδοξία. Η μόνη διαφορά τους είναι ποιος θα είναι ο «Αρχηγός»!!
Το Ευαγγέλιο γράφει ότι ο άρχοντες καταδυναστεύουν τους λαούς. Το Ψαλτήριο γράφει, «μην πιστεύετε σε άρχοντες, σε υιούς ανθρώπων». Υπάρχουν επίσκοποι που ζήλεψαν τους κοσμικούς άρχοντες; «Μη δος την δόξαν σου λαώ αλλοτρίω»!
μισώ τον άνθρωπο»
Φεοντόρ Ντοστογιέφσκι
Στη λατρεία του απόλυτου οι πιστοί λατρεύουν τις μεγάλες , γενικές ιδέες, σε οποιοδήποτε τομέα π.χ. στη θρησκεία, στα πολιτεύματα, στην οικονομία κλπ. Η λατρεία του απόλυτου είναι λατρεία στις μεγάλες γενικές ιδέες. Όλες οι θρησκείες, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είναι λατρείες του απόλυτου. Με αυτήν την έννοια η Ορθόδοξη Πίστη δεν είναι θρησκεία, διότι δεν είναι πίστη στο απόλυτο, αλλά είναι πίστη στον Θεάνθρωπο Ιησού. Ο Παπισμός ως θρησκεία , (ο Πάπας υποκατέστησε τον Ιησού στη Γη) , είναι μια επίσης λατρεία του απόλυτου.
Ο Παπισμός , ενώ συγγενεύει με όλες τις θρησκείες του κόσμου, ακόμα και με τις ανατολικές θρησκείες (βουδισμός, ινδουισμός κ.α) , δεν συγγενεύει με την Ορθοδοξία, για το λόγο που προαναφέραμε. Η λεγόμενη «Ένωση των Εκκλησιών» για την οποία τόση προσπάθεια καταβάλλεται από τους θιασώτες της και τόσα χρήματα, που βγαίνουν με ιδρώτα και αίμα, ξοδεύονται , είναι επίσης μια γενική ιδέα, (δηλαδή ένα ψέμα), διότι η πραγματικότητα είναι ότι μόνο μία Εκκλησία υπάρχει, αυτή που ίδρυσε ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός.
Ως «Ένωση των Εκκλησιών», λοιπόν, οι ζηλωτές της δεν εννοούν την ενότητα της πίστης, αλλά ένα είδος συμβολαίου μεταξύ των «αρχηγών» Ο «αρχηγός της Ορθοδοξίας) ,( ένα είδος «Πάπα» της Ορθοδοξίας) , θα υποκαταστήσει στη Γη τον Θεάνθρωπο και θα υπογράψει ως «Αρχηγός της Ορθοδοξίας» το συμβόλαιο της Ένωσης με τον Πάπα των Καθολικών. Με αυτόν τον τρόπο η Ορθοδοξία θα επαναλάβει την πτώση του Πάπα, που είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πτώση του ανθρώπου, μετά την πτώση του Αδάμ!
Κρίμα στον όψιμο ζήλο της μικράς ελίτ των ορθοδόξων κληρικών και πανεπιστημιακών προς τον παπισμό! «Ο κόσμος το ’χει τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι», ότι ο παπισμός έχει χάσει το ζήλο των δικών του εδώ και αιώνες . Με τα λάθη του ( Αλάθητο του Πάπα, Σταυροφορίες, Ιερά Εξέταση, Εγκλήματα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, άσκηση κοσμικής εξουσίας κ.α.) ευθύνεται για την απομάκρυνση του Δυτικού Κόσμου από την εκκλησία (ο Θεός απέθανε).
Ανατολικές θρησκείες, απολυταρχισμός, ολοκληρωτικά καθεστώτα, αναρχισμός, κινήματα της Τέχνης (μοντέρνα τέχνη, υπερρεαλισμός κ.α.), είναι λατρεία σε μεγάλες γενικές ιδέες. «Κάθε γενική ιδέα είναι ψέμα» (Καμύ).
« Έχουν στο μυαλό τους » γράφει ο Ισπανός ποιητής Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα γι΄ αυτούς που λατρεύουν μεγάλες γενικές ιδέες, « τη μάταιη αστρονομία της βίας».
Δεν στηρίζονται στην πραγματικότητα, αλλά στην πίστη στις ιδέες τους. Συλλαμβάνουν με το νου τους μάταιες ιδέες, περί Θεού, περί ενώσεως των « εκκλησιών», περί ισότητας κλπ. , τις οποίες επιβάλλουν στους άλλους ακόμα και με τη βία.
Θυμηθείτε τα λόγια των διωκτών του Ιησού: «Συμφέρει να χαθεί ένας άνθρωπος ( ο Ιησούς) , για να σωθεί ο λαός» , δηλαδή συμφέρει να χαθεί ένας άνθρωπος για την γενική ιδέα του λαού.
Μια απλή γυναίκα από τη Δεσκάτη Γρεβενών, στον ανταρτοπόλεμο (ή εμφύλιο) είχε ένα γιο στρατιώτη κι ένα γιο αντάρτη. Η μητέρα αυτή είχε συνειδητοποιήσει ότι η αλήθεια είναι η πραγματικότητα και όχι οι γενικές ιδέες για ισότητα και για εξόντωση του Κακού, για να μείνουν μόνον οι «καλοί» και να τρώνε με χρυσά κουτάλια.! «Αυτοί δεν αγαπούν το Χριστό» έλεγε στο γιο της τον αντάρτη,
(εννοώντας αυτούς που τους έβγαλαν στα βουνά) και θα αγαπήσουν εμάς;».
Η Ορθοδοξία είναι πίστη στον Θεάνθρωπο Ιησού. Όπως είπε, εάν τούτο ποιήσετε σε έναν από τους αδερφούς μου, τους ελαχίστους, σε εμένα το εποιήσατε. Αυτό σημαίνει ότι η πραγματικότητα είναι η αλήθεια του Χριστού και όχι οι μεγάλες , γενικές ιδέες, στο όνομα των οποίων έγιναν και γίνονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα εις βάρος της ανθρωπότητας.
Μια ιδέα για την «ένωση των εκκλησιών (!!)» είναι ότι ο Παπισμός δε διαφέρει απ΄ την Ορθοδοξία. Η μόνη διαφορά τους είναι ποιος θα είναι ο «Αρχηγός»!!
Το Ευαγγέλιο γράφει ότι ο άρχοντες καταδυναστεύουν τους λαούς. Το Ψαλτήριο γράφει, «μην πιστεύετε σε άρχοντες, σε υιούς ανθρώπων». Υπάρχουν επίσκοποι που ζήλεψαν τους κοσμικούς άρχοντες; «Μη δος την δόξαν σου λαώ αλλοτρίω»!
28.5.09
Moschos Lagouvardos,Invocacion a un Hellenista
Estimado Senor Olalla,
Exercite su autoridad a favor
de la verdad y de la justicia.
Creemos en su amor de la
lengua, historia y civlizacion
de Grecia.
De todo el mundo, creemos
que los amigos Espanoles estan
muy cerca de nos.
Es preciso no dejar la cruda violencia
de los fuertes del dinero y de la politica
imponer sobre el mundo suya nueva barbarie.
Puede firmar, por favor, el adjuntado texto a presidente
Obama de los Hellenistas por el nombre de
Macedonia.
Paz y amistad
Moschos Lagouvardos
Exercite su autoridad a favor
de la verdad y de la justicia.
Creemos en su amor de la
lengua, historia y civlizacion
de Grecia.
De todo el mundo, creemos
que los amigos Espanoles estan
muy cerca de nos.
Es preciso no dejar la cruda violencia
de los fuertes del dinero y de la politica
imponer sobre el mundo suya nueva barbarie.
Puede firmar, por favor, el adjuntado texto a presidente
Obama de los Hellenistas por el nombre de
Macedonia.
Paz y amistad
Moschos Lagouvardos
Μόσχος Λαγκουβάρδος, Ο Αίσωπος και οι εκλογές
Στους μύθους, ενώ παρακολουθούμε την ιστορία κάποιων ζώων, ο νους μας είναι στους ανθρώπους. Ο μύθος π.χ. για ένα λιοντάρι και μια αλεπού που εξαπατούν μια ελαφίνα , ότι δήθεν θα κυβερνάει αυτή και την τρώνε, δεν έχει σκοπό να περιγράψει πώς ένα λιοντάρι και μια αλεπού τρώνε μια ελαφίνα. Μέσα από την περιγραφή του πραγματικού γεγονότος, ο μύθος μεταφέρει το πνευματικό του περιεχόμενο, που είναι ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να αφήνει να του θολώνουν το νου υποσχέσεις, που δεν πραγματοποιούνται.
Ο μύθος π.χ. του Αισώπου για το λιοντάρι, την αλεπού και την ελαφίνα, λέει πως ένα λιοντάρι ήταν άρρωστο και κείτονταν σ΄ ένα φαράγγι. Είπε δε στην αγαπημένη του αλεπού: «Αν θέλεις να γίνω καλά και να ζω, φέρε μου τη μεγάλη ελαφίνα, αφού την εξαπατήσεις με τα γλυκά σου λόγια. Την επιθυμώ από τα βάθη της καρδιάς μου».
Η αλεπού πήγε και βρήκε την ελαφίνα να πηδάει στο χορτάρι κι αφού τη χαιρέτησε της είπε: « Καλά μηνύματα σου φέρνω. Ξέρεις ότι ο βασιλιάς μας λέων είναι ετοιμοθάνατος. Σκέφτεται, ποιο απ΄ τα θηρία θα βασιλέψει μετά από αυτόν. Ο ποντικός είναι αγνώμων, η αρκούδα είναι νωθρή, η λεοπάρδαλη είναι όλο οργισμένη, η τίγρη είναι αλαζονική. Η Ελαφίνα είναι αξιοτάτη. Είναι ψηλή, ζει πολύ, το κέρατό της είναι φοβερό στους όφεις. Και να μη σου τα πολυλογώ κυρώθηκες να βασιλεύεις.» Έτσι ο νους της τυφλώθηκε από τα λόγια και πήγε στη σπηλιά χωρίς να ξέρει τι την περιμένει. Το λιοντάρι όρμησε επάνω της , αλλά η ελαφίνα του ξέφυγε και γλίτωσε με μερικές μόνο γρατσουνιές.
Το λιοντάρι στέναξε γιατί το βασάνιζε η πείνα και η λύπη και ικέτευε την αλεπού να πάει να ξαναφέρει την ελαφίνα. Όταν η ελαφίνα την είδε έφριξε και της είπε: « Ω κάθαρμα, μη με πλησιάσεις γιατί δε θα ζήσεις. Να βρεις άλλους , που δεν έχουν πείρα από λιοντάρια, να τους εξαπατήσεις.». «Εμάς τους φίλους υποπτεύεσαι;» είπε η αλεπού. « Το λιοντάρι ήθελε να σε πιάσει από το αυτί για να σου δώσει συμβουλές πώς να κυβερνάς, διότι πεθαίνει. Ορκίζομαι ότι δεν θα πάθεις τίποτα.»
Έτσι ξεγελάστηκε πάλι η ελαφίνα, και ξαναπήγε στην σπηλιά του λιονταριού, και έγινε το δείπνο του. Το λιοντάρι έφαγε τις σάρκες και το μυαλό της ελαφίνας. Την καρδιά της όμως την άρπαξε κρυφά και την έφαγε η αλεπού, το σύμβολο της πονηρίας .Όταν το λιοντάρι ζήτησε την καρδιά της ελαφίνας η αλεπού του είπε: «Αυτή δεν είχε καρδιά. Αν είχε δεν θα έμπαινε δυο φορές στη σπηλιά του λιονταριού». ( Κάνει εντύπωση το γεγονός ότι ο Αίσωπος , όπως ακριβώς και η Ορθόδοξη Παράδοση, θεωρεί την καρδιά και όχι το μυαλό πνευματικό κέντρο του ανθρώπου. Αυτός είναι ο λόγος, που ο Αίσωπος βάζει την αλεπού να τρώει την καρδιά, γιατί το πνευματικό κέντρο δεν έχει εχθρό την ωμή βία, αλλά την πονηρία, την οποία συμβολίζει η αλεπού ).
Ακούγοντας , ευγενικέ αναγνώστη, το μύθο αυτό που μιλάει για κυβέρνηση , για απατηλές υποσχέσεις και για τον χαμό της ελαφίνας, που πίστεψε στην πονηρή αλεπού, πάει καθόλου ο νους σου σε κάποια πολιτικά κόμματα; Θα μπορούσες να συνδέσεις το μύθο του Αισώπου με τα πολιτικά κόμματα ,που παραπλανούν τους ψηφοφόρους τους, με υποσχέσεις που δεν τις τηρούν; Πρόβλεψε ο σοφός Αίσωπος χιλιάδες χρόνια πριν , ότι θα ένιωθε κανείς φρίκη με την ιδέα να ψηφίσει ;
Άραγε τα κόμματα της βουλής συνειδητοποίησαν την αντιπάθεια των ψηφοφόρων για την ψήφο; Αδιαφορούν όλα, χωρίς εξαίρεση, για την άνιση μεταχείριση που γίνεται εις βάρος κάποιων κομμάτων, όπως π.χ. του Πανελλήνιου Μακεδονικού Μετώπου, ενώ θα διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους από οργή και αγανάκτηση, αν η άδικη αυτή συμπεριφορά γινόταν εις βάρος τους.
Το περί δικαίου αίσθημα και η περί δικαίου συνείδηση εξεγείρεται μόνον όταν πρόκειται για τους ίδιους, ενώ εφησυχάζει, όταν πρόκειται για τους άλλους; Δεν προκαλούν έτσι το φιλότιμο των πολιτών; Δέχονται οι πολίτες να τους χειραγωγούν τα κόμματα της βουλής και να αποφασίζουν για λογαριασμό τους, τι πρέπει να ξέρουν και τι δεν πρέπει ;
Οι πολίτες γνωρίζουν ότι η δικαιοσύνη είναι ενιαία και μόνον γι΄ αυτήν αξίζει να αγωνιστεί κανείς είτε πολίτης είναι, είτε πολιτικό κόμμα. Υπάρχουν άραγε τέτοιοι πολιτικοί και τέτοια κόμματα στην Ελλάδα; Δυστυχώς δεν υπάρχουν. Πρέπει οι πολίτες να το απαιτήσουμε. Οι εκλογές αυτές είναι μια ευκαιρία.
«Ρεθεμνιώτικα Νέα»
Ο μύθος π.χ. του Αισώπου για το λιοντάρι, την αλεπού και την ελαφίνα, λέει πως ένα λιοντάρι ήταν άρρωστο και κείτονταν σ΄ ένα φαράγγι. Είπε δε στην αγαπημένη του αλεπού: «Αν θέλεις να γίνω καλά και να ζω, φέρε μου τη μεγάλη ελαφίνα, αφού την εξαπατήσεις με τα γλυκά σου λόγια. Την επιθυμώ από τα βάθη της καρδιάς μου».
Η αλεπού πήγε και βρήκε την ελαφίνα να πηδάει στο χορτάρι κι αφού τη χαιρέτησε της είπε: « Καλά μηνύματα σου φέρνω. Ξέρεις ότι ο βασιλιάς μας λέων είναι ετοιμοθάνατος. Σκέφτεται, ποιο απ΄ τα θηρία θα βασιλέψει μετά από αυτόν. Ο ποντικός είναι αγνώμων, η αρκούδα είναι νωθρή, η λεοπάρδαλη είναι όλο οργισμένη, η τίγρη είναι αλαζονική. Η Ελαφίνα είναι αξιοτάτη. Είναι ψηλή, ζει πολύ, το κέρατό της είναι φοβερό στους όφεις. Και να μη σου τα πολυλογώ κυρώθηκες να βασιλεύεις.» Έτσι ο νους της τυφλώθηκε από τα λόγια και πήγε στη σπηλιά χωρίς να ξέρει τι την περιμένει. Το λιοντάρι όρμησε επάνω της , αλλά η ελαφίνα του ξέφυγε και γλίτωσε με μερικές μόνο γρατσουνιές.
Το λιοντάρι στέναξε γιατί το βασάνιζε η πείνα και η λύπη και ικέτευε την αλεπού να πάει να ξαναφέρει την ελαφίνα. Όταν η ελαφίνα την είδε έφριξε και της είπε: « Ω κάθαρμα, μη με πλησιάσεις γιατί δε θα ζήσεις. Να βρεις άλλους , που δεν έχουν πείρα από λιοντάρια, να τους εξαπατήσεις.». «Εμάς τους φίλους υποπτεύεσαι;» είπε η αλεπού. « Το λιοντάρι ήθελε να σε πιάσει από το αυτί για να σου δώσει συμβουλές πώς να κυβερνάς, διότι πεθαίνει. Ορκίζομαι ότι δεν θα πάθεις τίποτα.»
Έτσι ξεγελάστηκε πάλι η ελαφίνα, και ξαναπήγε στην σπηλιά του λιονταριού, και έγινε το δείπνο του. Το λιοντάρι έφαγε τις σάρκες και το μυαλό της ελαφίνας. Την καρδιά της όμως την άρπαξε κρυφά και την έφαγε η αλεπού, το σύμβολο της πονηρίας .Όταν το λιοντάρι ζήτησε την καρδιά της ελαφίνας η αλεπού του είπε: «Αυτή δεν είχε καρδιά. Αν είχε δεν θα έμπαινε δυο φορές στη σπηλιά του λιονταριού». ( Κάνει εντύπωση το γεγονός ότι ο Αίσωπος , όπως ακριβώς και η Ορθόδοξη Παράδοση, θεωρεί την καρδιά και όχι το μυαλό πνευματικό κέντρο του ανθρώπου. Αυτός είναι ο λόγος, που ο Αίσωπος βάζει την αλεπού να τρώει την καρδιά, γιατί το πνευματικό κέντρο δεν έχει εχθρό την ωμή βία, αλλά την πονηρία, την οποία συμβολίζει η αλεπού ).
Ακούγοντας , ευγενικέ αναγνώστη, το μύθο αυτό που μιλάει για κυβέρνηση , για απατηλές υποσχέσεις και για τον χαμό της ελαφίνας, που πίστεψε στην πονηρή αλεπού, πάει καθόλου ο νους σου σε κάποια πολιτικά κόμματα; Θα μπορούσες να συνδέσεις το μύθο του Αισώπου με τα πολιτικά κόμματα ,που παραπλανούν τους ψηφοφόρους τους, με υποσχέσεις που δεν τις τηρούν; Πρόβλεψε ο σοφός Αίσωπος χιλιάδες χρόνια πριν , ότι θα ένιωθε κανείς φρίκη με την ιδέα να ψηφίσει ;
Άραγε τα κόμματα της βουλής συνειδητοποίησαν την αντιπάθεια των ψηφοφόρων για την ψήφο; Αδιαφορούν όλα, χωρίς εξαίρεση, για την άνιση μεταχείριση που γίνεται εις βάρος κάποιων κομμάτων, όπως π.χ. του Πανελλήνιου Μακεδονικού Μετώπου, ενώ θα διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους από οργή και αγανάκτηση, αν η άδικη αυτή συμπεριφορά γινόταν εις βάρος τους.
Το περί δικαίου αίσθημα και η περί δικαίου συνείδηση εξεγείρεται μόνον όταν πρόκειται για τους ίδιους, ενώ εφησυχάζει, όταν πρόκειται για τους άλλους; Δεν προκαλούν έτσι το φιλότιμο των πολιτών; Δέχονται οι πολίτες να τους χειραγωγούν τα κόμματα της βουλής και να αποφασίζουν για λογαριασμό τους, τι πρέπει να ξέρουν και τι δεν πρέπει ;
Οι πολίτες γνωρίζουν ότι η δικαιοσύνη είναι ενιαία και μόνον γι΄ αυτήν αξίζει να αγωνιστεί κανείς είτε πολίτης είναι, είτε πολιτικό κόμμα. Υπάρχουν άραγε τέτοιοι πολιτικοί και τέτοια κόμματα στην Ελλάδα; Δυστυχώς δεν υπάρχουν. Πρέπει οι πολίτες να το απαιτήσουμε. Οι εκλογές αυτές είναι μια ευκαιρία.
«Ρεθεμνιώτικα Νέα»
27.5.09
Μόσχος Λαγκουβάρδος, Η αγανάκτηση των πολιτών
Πολλοί ψηφοφόροι είναι αγανακτισμένοι με τα κόμματα της βουλής για διαφόρους λόγους.
Όταν στην αγανάκτησή τους προστίθεται και η χειραγώγηση για το τί πρέπει να ξέρουν ή να μην ξέρουν εκ μέρους των κομμάτων της βουλής και των πλουσίων υποστηρικτών τους που ελέγχουν τον Τύπο, τότε μοιάζει τα κόμματα αυτά να ρίχνουν βενζίνη στη φωτιά.
Είναι όμως τόσο μεγάλη η αλαζονεία τους που τους εμποδίζει να κατανοήσουν αυτήν την ολοφάνερη αλήθεια.
Δυστυχώς γι΄ αυτούς, η πληροφορία με το διαδίκτιο δεν είναι υπό τον έλεγχό τους. Είναι πολύ πιθανόν με την τακτική της χειραγώγησης και τη σιωπής τα κόμματα αυτά να βρεθούν στις προσεχείς εκλογές προ εκπλήξεως.
Όταν στην αγανάκτησή τους προστίθεται και η χειραγώγηση για το τί πρέπει να ξέρουν ή να μην ξέρουν εκ μέρους των κομμάτων της βουλής και των πλουσίων υποστηρικτών τους που ελέγχουν τον Τύπο, τότε μοιάζει τα κόμματα αυτά να ρίχνουν βενζίνη στη φωτιά.
Είναι όμως τόσο μεγάλη η αλαζονεία τους που τους εμποδίζει να κατανοήσουν αυτήν την ολοφάνερη αλήθεια.
Δυστυχώς γι΄ αυτούς, η πληροφορία με το διαδίκτιο δεν είναι υπό τον έλεγχό τους. Είναι πολύ πιθανόν με την τακτική της χειραγώγησης και τη σιωπής τα κόμματα αυτά να βρεθούν στις προσεχείς εκλογές προ εκπλήξεως.
26.5.09
Juliana Acosta, Monografia sobre Aristoteles
es una cagada esta monografia
Moschos Laguvardos on Mayo 26th, 2009 2:42 pm Querida Juliana,
muy bue dices que el padre de Pfilipos y Alejandro
quieran crear un mundo Panellenico. Makedonia es un parte de este mundo Panellenico, Makedones son Griegos y no Eslavos, como politica Amerikana dice, contra la verita historica.
Todos los hombres que aman la verita historica tienen que elevar sus voces para defender la veridad.
Juliana espero que haga algo
porque puedes y como oigo tus palabras
me allegro de tu amor para Aristoteles
Amistad, serenidad y Justicia
Moschos Lagouvardos
escritor
Aporta tu opinión sobre este contenido
Nombre (necesario)
Email (necesario)
URL
Moschos Laguvardos on Mayo 26th, 2009 2:42 pm Querida Juliana,
muy bue dices que el padre de Pfilipos y Alejandro
quieran crear un mundo Panellenico. Makedonia es un parte de este mundo Panellenico, Makedones son Griegos y no Eslavos, como politica Amerikana dice, contra la verita historica.
Todos los hombres que aman la verita historica tienen que elevar sus voces para defender la veridad.
Juliana espero que haga algo
porque puedes y como oigo tus palabras
me allegro de tu amor para Aristoteles
Amistad, serenidad y Justicia
Moschos Lagouvardos
escritor
Aporta tu opinión sobre este contenido
Nombre (necesario)
Email (necesario)
URL
Μόσχος Ε. Λαγκουβάρδος, «Μην απελπίζεσαι»
«Μην απελπίζεσαι». Ανάμεσα στην ελπίδα και στην απελπισία, μη διαλέγεις την απελπισία.. Ακόμα κι όταν δε βλέπεις καμιά ελπίδα, μη διαλέγεις την απελπισία. «Να ελπίζεις στο ανέλπιστο». Ποτέ κανείς δεν μπορεί να σου στερήσει τη δυνατότητα να κάνεις την επιλογή σου. Κάθε άνθρωπος είναι προικισμένος απ΄ το Δημιουργό του με το αυτεξούσιο, με τη δυνατότητα , δηλαδή, να επιλέγει ανάμεσα στο να ελπίζει ή να μην ελπίζει.
Στο ερώτημα, αν ο σύγχρονος κόσμος ελπίζει ή είναι απελπισμένος ο Αμερικανός φιλόσοφος Χένρι Ντέϊβιντ Θορώ (1817-1862 ), μιλώντας για την Αμερική του 19ου αιώνα, επισήμανε , πως οι Αμερικάνοι κάτοικοι των πόλεων είναι εντελώς απελπισμένοι, ότι ζουν μέσα στη βουβή απελπισία. Η απελπιστική κατάσταση της εποχής του στην Αμερική όχι μόνο δεν θεραπεύτηκε, με την πάροδο των αιώνων , αλλά επεκτάθηκε στην εποχή μας σε όλο τον κόσμο. Το αμερικάνικο μοντέλο του απελπισμένου ανθρώπου, που απομακρύνθηκε απ΄ το Θεό, επικράτησε παντού.
Οι Έλληνες στην εποχή μας, στη συντριπτική τους πλειονότητα, είναι απελπισμένοι. Παράδειγμα η απελπισία τους από την πολιτική κατάσταση που επικρατεί και από τα πολιτικά κόμματα της βουλής που είναι υπεύθυνα γι΄ αυτήν. Δεν έχει σημασία, αν τα κόμματα αυτά της βουλής ευθύνονται για την αχρήστευση της ψήφου των πολιτών. Οι απελπισμένοι ψηφοφόροι τα ψηφίζουν , αν και δεν περιμένουν τίποτα, αφού η πολιτική που χαράσσεται για την κάθε κυβέρνηση είναι η ίδια για όλα τα κόμματα. Ο απελπισμένος απ΄ την απελπισία του πιάνεται.
Οι σοφοί ,σε κάθε εποχή, βλέπουν τα δεινά που απειλούν τον κόσμο ενώ «κάτω εις τας οδούς ουδέν εννοούν οι λαοί», όπως λέει ο αρχαίος σοφός. Ο Εχθρός βάζει τους επιτήδειους να παραπλανούν τους λαούς , για να μην μπορούν να εννοήσουν τον κίνδυνο και να σωθούν. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά σε όλες τις εποχές και σε όλους τους λαούς.
Όταν υπάρχει αληθινή δημοκρατία , οι άξιοι ηγέτες προσέχουν σαν κόρη οφθαλμού την Παιδεία, για να μπορούν οι λαοί, χάρις στη μόρφωση, να αποφεύγουν τα εμπόδια που τους στήνει εμπρός τους ο Διάβολος (εκμετάλλευση, ανεργία, πόλεμοι κ.α.).
Η ιστορία του Υπουργείου Παιδείας, πρέπει να είναι γνωστή , να είναι γνωστά τα πρόσωπα που το διοικούν και γνωστή η κατεύθυνση στην οποία οδηγούν τη νεότητα. Τα πρόσωπα αυτά πρέπει να είναι οι άριστοι, γιατί είναι ο πύργος που προστατεύει τα παιδιά.. Όταν ο πύργος γκρεμίζεται ο Εχθρός επιτίθεται στα παιδιά. Δεν αρκεί η αγάπη για την εξουσία , ούτε οι επιτυχίες στο συνδικαλισμό ή στον κομματισμό, για να γίνει κανείς υπουργός Παιδείας ή για να ηγείται της Εκπαίδευσης.
Η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας πρέπει να εκλέγεται από τους αρίστους . Να μην έχει σχέση με τις κομματικές και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι οποίες προβάλλουν εκείνους που εργάζονται περισσότερο με ιδιοτέλεια προσωπική, κομματική ή συνδικαλιστική. Ποιο είναι το έργο που προσέφεραν στην επιστήμη τους και στην κοινωνία οι υπουργοί Παιδείας των τελευταίων ετών, έργο που θα μείνει και που από αυτό θα τους κρίνει ο κόσμος; Ποιο μπορεί να είναι όταν ο συνδικαλισμός και ο κομματισμός εκλέγει ακόμα και το εκπαιδευτικό προσωπικό των ανωτάτων ιδρυμάτων της χώρας;
Στο ειλητάριο της εικόνας του Αγίου Σιλουανού του Αγιορείτη , του τελευταίου αγίου της Ορθοδοξίας, είναι γραμμένα αυτά τα λόγια : «Να ’χεις το νου σου στον Άδη και να μην απελπίζεσαι».Άδης είναι το απόλυτο σκότος, εκεί όπου δεν βλέπεις πρόσωπο ανθρώπου. «Να ’χεις το νου σου στον Άδη και να μην απελπίζεσαι», σημαίνει ότι γνωρίζεις ότι στο τιμόνι είναι ο Χριστός.
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
Στο ερώτημα, αν ο σύγχρονος κόσμος ελπίζει ή είναι απελπισμένος ο Αμερικανός φιλόσοφος Χένρι Ντέϊβιντ Θορώ (1817-1862 ), μιλώντας για την Αμερική του 19ου αιώνα, επισήμανε , πως οι Αμερικάνοι κάτοικοι των πόλεων είναι εντελώς απελπισμένοι, ότι ζουν μέσα στη βουβή απελπισία. Η απελπιστική κατάσταση της εποχής του στην Αμερική όχι μόνο δεν θεραπεύτηκε, με την πάροδο των αιώνων , αλλά επεκτάθηκε στην εποχή μας σε όλο τον κόσμο. Το αμερικάνικο μοντέλο του απελπισμένου ανθρώπου, που απομακρύνθηκε απ΄ το Θεό, επικράτησε παντού.
Οι Έλληνες στην εποχή μας, στη συντριπτική τους πλειονότητα, είναι απελπισμένοι. Παράδειγμα η απελπισία τους από την πολιτική κατάσταση που επικρατεί και από τα πολιτικά κόμματα της βουλής που είναι υπεύθυνα γι΄ αυτήν. Δεν έχει σημασία, αν τα κόμματα αυτά της βουλής ευθύνονται για την αχρήστευση της ψήφου των πολιτών. Οι απελπισμένοι ψηφοφόροι τα ψηφίζουν , αν και δεν περιμένουν τίποτα, αφού η πολιτική που χαράσσεται για την κάθε κυβέρνηση είναι η ίδια για όλα τα κόμματα. Ο απελπισμένος απ΄ την απελπισία του πιάνεται.
Οι σοφοί ,σε κάθε εποχή, βλέπουν τα δεινά που απειλούν τον κόσμο ενώ «κάτω εις τας οδούς ουδέν εννοούν οι λαοί», όπως λέει ο αρχαίος σοφός. Ο Εχθρός βάζει τους επιτήδειους να παραπλανούν τους λαούς , για να μην μπορούν να εννοήσουν τον κίνδυνο και να σωθούν. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά σε όλες τις εποχές και σε όλους τους λαούς.
Όταν υπάρχει αληθινή δημοκρατία , οι άξιοι ηγέτες προσέχουν σαν κόρη οφθαλμού την Παιδεία, για να μπορούν οι λαοί, χάρις στη μόρφωση, να αποφεύγουν τα εμπόδια που τους στήνει εμπρός τους ο Διάβολος (εκμετάλλευση, ανεργία, πόλεμοι κ.α.).
Η ιστορία του Υπουργείου Παιδείας, πρέπει να είναι γνωστή , να είναι γνωστά τα πρόσωπα που το διοικούν και γνωστή η κατεύθυνση στην οποία οδηγούν τη νεότητα. Τα πρόσωπα αυτά πρέπει να είναι οι άριστοι, γιατί είναι ο πύργος που προστατεύει τα παιδιά.. Όταν ο πύργος γκρεμίζεται ο Εχθρός επιτίθεται στα παιδιά. Δεν αρκεί η αγάπη για την εξουσία , ούτε οι επιτυχίες στο συνδικαλισμό ή στον κομματισμό, για να γίνει κανείς υπουργός Παιδείας ή για να ηγείται της Εκπαίδευσης.
Η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας πρέπει να εκλέγεται από τους αρίστους . Να μην έχει σχέση με τις κομματικές και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι οποίες προβάλλουν εκείνους που εργάζονται περισσότερο με ιδιοτέλεια προσωπική, κομματική ή συνδικαλιστική. Ποιο είναι το έργο που προσέφεραν στην επιστήμη τους και στην κοινωνία οι υπουργοί Παιδείας των τελευταίων ετών, έργο που θα μείνει και που από αυτό θα τους κρίνει ο κόσμος; Ποιο μπορεί να είναι όταν ο συνδικαλισμός και ο κομματισμός εκλέγει ακόμα και το εκπαιδευτικό προσωπικό των ανωτάτων ιδρυμάτων της χώρας;
Στο ειλητάριο της εικόνας του Αγίου Σιλουανού του Αγιορείτη , του τελευταίου αγίου της Ορθοδοξίας, είναι γραμμένα αυτά τα λόγια : «Να ’χεις το νου σου στον Άδη και να μην απελπίζεσαι».Άδης είναι το απόλυτο σκότος, εκεί όπου δεν βλέπεις πρόσωπο ανθρώπου. «Να ’χεις το νου σου στον Άδη και να μην απελπίζεσαι», σημαίνει ότι γνωρίζεις ότι στο τιμόνι είναι ο Χριστός.
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
25.5.09
Άγιος Σιλουανός
στιγμές που θα΄ρθουν τις δύσκολες, τις τελευταίες...
Kόποι μιά ζωής που πάνε χαμένοι,
μέσα σ΄ατέλειωτο κυνηγητό,
μα τώρα η ψυχή, νοιώθει θλιμμένη,
με αλυσίδες βαριές των παθών.
Με Σε Χριστέ όμως ζώ, (2)
μαζί ΣΟΥ και στην κόλασι να βρεθώ,
ποσώς, ποσώς, ποσώς, μ΄ένδιαφέρει
Με Σε Χριστέ όμως ζω, (2)
με Σε το σκοτάδι πλημμυρίζει Φως!
Παγίδα ο θάνατος σε όλους στημένη,
τίποτα δεν θα καταφέρει ο γιατρός.
Έρχεται ξαφνικά η φωτεινή νεφέλη,
κι ο άγγελος φύλακας, ο στοργικός
Με Σε Χριστέ όμως ζώ...
Kόποι μιά ζωής που πάνε χαμένοι,
μέσα σ΄ατέλειωτο κυνηγητό,
μα τώρα η ψυχή, νοιώθει θλιμμένη,
με αλυσίδες βαριές των παθών.
Με Σε Χριστέ όμως ζώ, (2)
μαζί ΣΟΥ και στην κόλασι να βρεθώ,
ποσώς, ποσώς, ποσώς, μ΄ένδιαφέρει
Με Σε Χριστέ όμως ζω, (2)
με Σε το σκοτάδι πλημμυρίζει Φως!
Παγίδα ο θάνατος σε όλους στημένη,
τίποτα δεν θα καταφέρει ο γιατρός.
Έρχεται ξαφνικά η φωτεινή νεφέλη,
κι ο άγγελος φύλακας, ο στοργικός
Με Σε Χριστέ όμως ζώ...
Μόσχος Ε.Λαγκουβάρδος, Δύναμη και λογική
Ο Γάλλος συγγραφέας Ρομαίν Ρολλάν, (1866-1944) καταδίκασε από την εποχή του τα σχέδια της πολιτικής ομογενοποίησης της ανθρωπότητας με βάση το αμερικανικό μοντέλο. Στο άρθρο του , με χρονολογία 10 Σεπτεμβρίου 1926 και με τίτλο «Προειδοποίηση στην Αμερική», (Ευθύνη, Ιούνιος 2000), γράφει: « Η αγγλοσαξονική ιδιοσυγκρασία της Αμερικής έχει την τάση να πιστεύει πως ό,τι είναι αληθινό για κείνη, πως ό,τι είναι καλό για εκείνη, πρέπει να είναι καλό για όλους τους άλλους λαούς της Γης και πως αν εκείνοι δεν το κρίνουν έτσι, είναι εκείνοι που αυταπατώνται και πως η Αμερική έχει το δικαίωμα να το επιβάλλει για το συμφέρον του κόσμου και το δικό της συμφέρον (…) Θα ήταν ολέθριο, συνεχίζει ο Γάλλος συγγραφέας, για ολόκληρη την ανθρωπότητα, αν μια φυλή, ένας λαός, ένα κράτος, όσο υψηλό και να είναι, επέβαλε στη λαμπρή ποικιλομορφία του σύμπαντος τον άκαμπτο και μονότονο ομοιομορφισμό της δικής του προσωπικότητας. Προσθέτω ότι αυτός ο όλεθρος θα ξαναέπεφτε στο λαό που θα ασκούσε αυτήν την τυφλή καταπίεση: γιατί οι ακαταμάχητες δυνάμεις της συμπιεσμένης φύσης θα έστρεφαν την εκδίκησή τους εναντίον του».
Ο Ρομαίν Ρολλάν, ο μεγάλος αυτός συγγραφέας, ο οποίος ετιμήθη με το βραβείο Νόμπελ και υπήρξε εκτός από συγγραφέας και ένας κοινωνικός αγωνιστής, καταλήγει στο άρθρο του αυτό με την προτροπή: Όσοι από τους πολίτες των ΗΠΑ είναι φωτισμένοι και θαρραλέοι, να γίνουν οι φάροι του λαού τους, οι οποίοι θα εξαναγκάσουν την Αμερική να αποκτήσει αυτογνωσία και επίσης να γνωρίσει τις διαφορετικές ατομικότητες, τα συμπληρωματικά προτερήματα των άλλων φυλών.
Ο Αμερικανός ψυχίατρος Έρικ Μπερν, στο βιβλίο του «Τα τρελά, τρελά παιχνίδια που παίζουν οι άνθρωποι», Έκδόσεις Αγκύρας, γράφει πως ένα από τα παιχνίδια αυτά είναι το παιχνίδι της τρέλας. Το παιχνίδι της τρέλας , γράφει ο δρ. Μπερν, παίζει αυτός που έχει συναίσθηση απόλυτης ισχύος και που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ισχύ του. Όσοι παίζουν το παιχνίδι του υποκρίνονται ότι ο άνθρωπος είναι τρελός. Τι περιμένετε από κάποιον που είναι τρελός; Ρωτάει ο παίκτης τους συμπαίκτες του, οι οποίοι παραδέχονται πως όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς.
Το αντίδοτο στο παιχνίδι αυτό που μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτός που δε θέλει να συμμετέχει στην υποκρισία του παίκτη, είναι να εξαναγκάσει τον παίκτη να συνειδητοποιήσει αυτό που περιμένει αυτός από τον εαυτό του, να τον εξαναγκάσει να συνειδητοποιήσει το ασυνείδητό του. Το ίδιο πράγμα λέει ο Ρομαίν Ρολλάν, όταν παρακινεί όσους από τους πολίτες των ΗΠΑ έχουν τη φώτιση και το θάρρος να βοηθήσουν την Αμερική να αποκτήσει αυτογνωσία και να αναγνωρίσει και την αξία των διαφορετικών προτερημάτων των άλλων λαών.
Αυτή η πρακτική στρέφει την κατεύθυνση της δύναμης προς τη σοφία. Έτσι αυτοί που αισθάνονται οι μόνοι ισχυροί, δεν έχουν την τάση να κυριαρχούν στους άλλους και να τους καταδυναστεύουν.
Ο επίσης Γάλλος φιλόσοφος Ζωρζ Ντυαμέλ στο άρθρο του «Εγκώμιο στην ευγένεια» (Ευθύνη, Μάϊος 2001) γράφει: « Ο μηχανικός πολιτισμός επανέφερε τους νόμους της ζούγκλας. Η μηχανική έθεσε στη διάθεση όλων και του καθενός μια απεριόριστη δύναμη. Είναι πολύ δύσκολο να διατηρήσεις τη λογική, όταν διαθέτεις τέτοια δύναμη.»
Με τις σκέψεις αυτές πιστεύω πως οι σημερινοί άνθρωποι για να βγουν απ΄ το αδιέξοδο, πρέπει να δώσουν ως λαοί και ως πρόσωπα, έμφαση στη σοφία και στην αγάπη.
Ο Ρομαίν Ρολλάν, ο μεγάλος αυτός συγγραφέας, ο οποίος ετιμήθη με το βραβείο Νόμπελ και υπήρξε εκτός από συγγραφέας και ένας κοινωνικός αγωνιστής, καταλήγει στο άρθρο του αυτό με την προτροπή: Όσοι από τους πολίτες των ΗΠΑ είναι φωτισμένοι και θαρραλέοι, να γίνουν οι φάροι του λαού τους, οι οποίοι θα εξαναγκάσουν την Αμερική να αποκτήσει αυτογνωσία και επίσης να γνωρίσει τις διαφορετικές ατομικότητες, τα συμπληρωματικά προτερήματα των άλλων φυλών.
Ο Αμερικανός ψυχίατρος Έρικ Μπερν, στο βιβλίο του «Τα τρελά, τρελά παιχνίδια που παίζουν οι άνθρωποι», Έκδόσεις Αγκύρας, γράφει πως ένα από τα παιχνίδια αυτά είναι το παιχνίδι της τρέλας. Το παιχνίδι της τρέλας , γράφει ο δρ. Μπερν, παίζει αυτός που έχει συναίσθηση απόλυτης ισχύος και που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ισχύ του. Όσοι παίζουν το παιχνίδι του υποκρίνονται ότι ο άνθρωπος είναι τρελός. Τι περιμένετε από κάποιον που είναι τρελός; Ρωτάει ο παίκτης τους συμπαίκτες του, οι οποίοι παραδέχονται πως όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς.
Το αντίδοτο στο παιχνίδι αυτό που μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτός που δε θέλει να συμμετέχει στην υποκρισία του παίκτη, είναι να εξαναγκάσει τον παίκτη να συνειδητοποιήσει αυτό που περιμένει αυτός από τον εαυτό του, να τον εξαναγκάσει να συνειδητοποιήσει το ασυνείδητό του. Το ίδιο πράγμα λέει ο Ρομαίν Ρολλάν, όταν παρακινεί όσους από τους πολίτες των ΗΠΑ έχουν τη φώτιση και το θάρρος να βοηθήσουν την Αμερική να αποκτήσει αυτογνωσία και να αναγνωρίσει και την αξία των διαφορετικών προτερημάτων των άλλων λαών.
Αυτή η πρακτική στρέφει την κατεύθυνση της δύναμης προς τη σοφία. Έτσι αυτοί που αισθάνονται οι μόνοι ισχυροί, δεν έχουν την τάση να κυριαρχούν στους άλλους και να τους καταδυναστεύουν.
Ο επίσης Γάλλος φιλόσοφος Ζωρζ Ντυαμέλ στο άρθρο του «Εγκώμιο στην ευγένεια» (Ευθύνη, Μάϊος 2001) γράφει: « Ο μηχανικός πολιτισμός επανέφερε τους νόμους της ζούγκλας. Η μηχανική έθεσε στη διάθεση όλων και του καθενός μια απεριόριστη δύναμη. Είναι πολύ δύσκολο να διατηρήσεις τη λογική, όταν διαθέτεις τέτοια δύναμη.»
Με τις σκέψεις αυτές πιστεύω πως οι σημερινοί άνθρωποι για να βγουν απ΄ το αδιέξοδο, πρέπει να δώσουν ως λαοί και ως πρόσωπα, έμφαση στη σοφία και στην αγάπη.
24.5.09
Μόσχος Ε. Λαγκουβάρδος, Συνωμοσία σιωπής
Η σιωπή καμιά φορά ακούγεται περισσότερο από τα λόγια. Μια παροιμία λέει "Μόνο τα λόγια που λέγονται με αγάπη θα ακουστούν".
Οπωσδήποτε δεν ξεχείλισαν από αγάπη τα κόμματα, που συνωμοτούν, για να μην ακουστεί η φωνή του Πανελληνίου Μακεδονικού Μετώπου.
Μοιράζονται με πλήρη σύμπνοια τα χρήματα που τους πληρώνουν οι πολίτες, για να παίξουν όσο καλύτερα μπορούν το ρόλο τους στην πολιτική σκηνή, σαν ένα καλό και ακριβοπληρωμένο θέατρο.
Όποιο παίξει καλύτερα θα κερδίσει την προτίμηση των πολιτών,ώσπου ο πολίτης να αποκτήσει μια καινούρια κατανόηση του εαυτού του.
Η Ελλάδα έχει ανάγκη από ένα κόμμα, που δεν θα επιδιώκει να το ψηφίσουν, αλλά να το ακούσουν, που η αποστολή του είναι να διαλύσει τους μύθους και τις ψευδαισθήσεις.
Οι μύθοι και οι ψευδαισθήσεις είναι σαν ένα φίδι κρυμμένο κάτω απ΄ την πέτρα. Όταν σηκώσεις την πέτρα το φίδι εξαφανίζεται.
Ο Έλληνας πρέπει να βοηθηθή να αποκτήσει μια νέα κατανόηση του εαυτού του.
Όσο κι αν αγαπάει τις συζητήσεις και το θέατρο, πρέπει να σταματήσει να πληρώνει και την πολιτική των κομμάτων,για το θέατρό τους.
Όταν καταλάβει, θα τιμωρήσει με την περιφρόνησή του, αυτούς που αποφασίζουν τι πρέπει να διαβάζει ή όχι και τί πρέπει να ακούει ή όχι.
Η συνωμοσία της σιωπής θα πέσει επάνω σ΄ αυτούς που νομίζουν ότι για πάντα θα χειραγωγούν τον πολίτη, σαν να μην μπορεί να σκεφτεί και να αποφασίσει μόνος του.
Θα επιλέξουμε λοιπόν μεταξύ αυτών που είναι ίδιοι και όμοιοι;
Οπωσδήποτε δεν ξεχείλισαν από αγάπη τα κόμματα, που συνωμοτούν, για να μην ακουστεί η φωνή του Πανελληνίου Μακεδονικού Μετώπου.
Μοιράζονται με πλήρη σύμπνοια τα χρήματα που τους πληρώνουν οι πολίτες, για να παίξουν όσο καλύτερα μπορούν το ρόλο τους στην πολιτική σκηνή, σαν ένα καλό και ακριβοπληρωμένο θέατρο.
Όποιο παίξει καλύτερα θα κερδίσει την προτίμηση των πολιτών,ώσπου ο πολίτης να αποκτήσει μια καινούρια κατανόηση του εαυτού του.
Η Ελλάδα έχει ανάγκη από ένα κόμμα, που δεν θα επιδιώκει να το ψηφίσουν, αλλά να το ακούσουν, που η αποστολή του είναι να διαλύσει τους μύθους και τις ψευδαισθήσεις.
Οι μύθοι και οι ψευδαισθήσεις είναι σαν ένα φίδι κρυμμένο κάτω απ΄ την πέτρα. Όταν σηκώσεις την πέτρα το φίδι εξαφανίζεται.
Ο Έλληνας πρέπει να βοηθηθή να αποκτήσει μια νέα κατανόηση του εαυτού του.
Όσο κι αν αγαπάει τις συζητήσεις και το θέατρο, πρέπει να σταματήσει να πληρώνει και την πολιτική των κομμάτων,για το θέατρό τους.
Όταν καταλάβει, θα τιμωρήσει με την περιφρόνησή του, αυτούς που αποφασίζουν τι πρέπει να διαβάζει ή όχι και τί πρέπει να ακούει ή όχι.
Η συνωμοσία της σιωπής θα πέσει επάνω σ΄ αυτούς που νομίζουν ότι για πάντα θα χειραγωγούν τον πολίτη, σαν να μην μπορεί να σκεφτεί και να αποφασίσει μόνος του.
Θα επιλέξουμε λοιπόν μεταξύ αυτών που είναι ίδιοι και όμοιοι;
23.5.09
Ε. Λαγκουβάρδος, Το όνομα "Μακεδονικό" στο Ευρωκοινοβούλιο
Και μόνο η παρουσία Ελληνικού πολιτικού κόμματος ,στο Ευρωκοινοβούλιο, με το όνομα "Μακεδονικό" , συνιστά εκ μέρους της Ενωμένης Ευρώπης νόμιμη, έμπρακτη και αδιαμφισβήτη αποδοχή του γεγονότος, ότι το όνομα και η ιστορία της Μακεδονίας ανήκουν στην Ελλάδα.
Η ενέργεια αυτή της Ενωμένης Ευρώπης ,μαζί με την συμβολή εγκρίτων επιστημόνων , η οποία εκδηλώνεται μέρα με τη μέρα από όλο τον κόσμο, θα αποκαταστήσει ,επί τέλους, το σεβασμό στην πραγματικότητα και στην ιστορική αλήθεια και είναι τεραστίας σημασίας τόσο για τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδος, όσο και για την ειρήνη και την σταθερότητα στην περιοχή.
Ύστερα από αυτά το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να εργαστούμε για την ενημέρωση της κοινής γνώμης, η οποία δυστυχώς είναι δύσκολη, διότι ισχυρά συμφέροντα επιβάλλουν τη σιωπή.
moschoblog.blogspot.com
Η ενέργεια αυτή της Ενωμένης Ευρώπης ,μαζί με την συμβολή εγκρίτων επιστημόνων , η οποία εκδηλώνεται μέρα με τη μέρα από όλο τον κόσμο, θα αποκαταστήσει ,επί τέλους, το σεβασμό στην πραγματικότητα και στην ιστορική αλήθεια και είναι τεραστίας σημασίας τόσο για τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδος, όσο και για την ειρήνη και την σταθερότητα στην περιοχή.
Ύστερα από αυτά το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να εργαστούμε για την ενημέρωση της κοινής γνώμης, η οποία δυστυχώς είναι δύσκολη, διότι ισχυρά συμφέροντα επιβάλλουν τη σιωπή.
moschoblog.blogspot.com
Μόσχος Ε.Λαγκουβάρδος, Ένας φτωχός επίσκοπος
Είχα ακούσει για τον Αντώνιο, τον μητροπολίτη Σιατίστης, ότι είναι απλός, ότι ζει φτωχικά και αξίζει να τον ιδείς και να πάρεις την ευλογία του. Πήγαμε με ένα φίλο μου δάσκαλο, παρά τις άσχημες καιρικές συνθήκες : Ήταν χειμώνας καιρός και σε όλη τη διαδρομή από τη Λάρισα μέχρι τη Σιάτιστα χιόνιζε. Μας δέχθηκε πολύ απλά, σε ένα χώρο χωρίς θέρμανση και μας έκανε καλό, που είχαμε μπροστά μας έναν άνθρωπο, σαν αυτόν .
Είχαμε ανάγκη από την παρουσία του, γιατί νιώθαμε μια γλυκιά ανάπαυση στην ψυχή μας, έτσι ψυχικά ταλαιπωρημένοι που είμαστε κι οι δυο, ο φίλος μου από τον πρόσφατο θάνατο του γιου του κι εγώ από το χωρισμό μου. Φεύγοντας μας ξεπροβόδισε μέχρι την εξώπορτα, ενώ έξω έπεφτε πυκνό χιόνι, ασκεπής, δίχως παλτό, με το φτωχό του ράσο μόνο. Δεν είμαστε γνωστοί του. Ήταν η πρώτη φορά που πήγαμε. Έκλεισε την σιδερένια πόρτα πίσω μας κι αφού έμεινε λίγο να μας κοιτάζει, γύρισε στην ερημική του κατοικία.
Μας έκανε βαθιά εντύπωση γιατί δεν είχαμε ξαναδεί έναν τέτοιο άνθρωπο, που δεν τον άγγιξαν καθόλου τα εξωτερικά μεγαλεία της υψηλής θέσης του. Μήπως ήταν ένας επίσκοπος που εκλέχτηκε από τους μοναχούς των μοναστηριών, όπως εκλέγονταν παλιά οι επίσκοποι και όχι από τους αρχιμανδρίτες των πόλεων; Θύμιζε περισσότερο μοναχό παρά επίσκοπο. Ήταν φτωχός, ακτήμων και επισκεπτόταν τους γέρους και τους εγκαταλειμμένους που τους φρόντιζε ο ίδιος μεταβαίνοντας στα σπίτια τους πεζή. Ο χαρακτήρας του και η ζωή του δεν σκανδάλισε κανέναν. Αυτό ζήτησε απ΄ το Θεό στις προσευχές του, αυτό του χάρισε ο Θεός: ταπείνωση, καθαρή συνείδηση και ψυχική γαλήνη. Ο επίσκοπος Αντώνιος μετέστη εις Κύριον και προσετέθη στους πατέρες του πριν από μερικά χρόνια.
Με δυσκόλεψε πολύ να καταλάβω γιατί τα πνευματικά αγαθά είναι ανώτερα απ΄ τα υλικά, αν και θεωρητικά υποστήριζα ότι αυτό που προέχει είναι το πνεύμα. Κάποιος γνωστός μου γιατρός, σε σχετική συζήτηση, μου είπε κάποτε: «Μόσχο, τίποτε δεν είναι τόσο πειστικό από τη νοστιμιά της μπριτζόλας», εννοώντας ότι τα υλικά αγαθά προέχουν και όχι τα πνευματικά. Τα πνευματικά αγαθά είναι για τους αργόσχολους, γι΄ αυτούς που έχουν λύσει το οικονομικό τους πρόβλημα.
Έτσι διδάχτηκε στο πανεπιστήμιο ο γιατρός, όπως όλοι μας. Τώρα έτσι διδάσκονται και στο λύκειο και στο γυμνάσιο. Αλλά δεν είναι αυτή η αλήθεια. Το ήξερα από μαθητής του γυμνασίου. Από τότε με βασάνισε η ρωγμή που ένιωσα μέσα μου , με τη διαστρέβλωση της έννοιας του πνεύματος και της πνευματικής ζωής, που προσπαθούσαν να μου επιβάλλουν οι καθηγητές μου. « Πρέπει να λύσεις τα προβλήματα της ζωής και μετά να ασχοληθείς με τα πνευματικά.». Αυτό ήταν το συμπέρασμα της διδασκαλίας στο γυμνάσιο.
Αυτά είχαν διδαχθεί στο πανεπιστήμιο απ΄ τους καθηγητές τους που σπούδασαν στην Ευρώπη κι αυτά μετέφεραν και σε μας τους φτωχούς μαθητές , που με άλλες αρχές μας είχε αναθρέψει η οικογένεια και μας είχε διδάξει το σχολείο και η Εκκλησία. Για τους ευρωπαίζοντες καθηγητές μας το πνεύμα είναι κάτι μεταξύ τυρός και αχλαδίου. Ουδέποτε κατενόησαν τι σημαίνουν τα λόγια του Ιησού «εγώ ειμί η αλήθεια, η οδός και η ζωή».
Με αυτό το νόημα η Ορθοδοξία είναι εμπειρική: η διδασκαλία μεταδίδεται με εμπειρίες και βιώματα και η πίστη στηρίζεται στο ιστορικό πρόσωπο του Ιησού και όχι σε θεωρίες και σε κανόνες. Από τα αρχαία χρόνια η διδασκαλία στην Ελλάδα δεν γινόταν με θεωρίες, αλλά με το ζωντανό παράδειγμα. Πρέπει να δεις έναν αληθινά πνευματικό άνθρωπο για να ξέρεις τι είναι πνεύμα και τι είναι πνευματική ζωή. Αυτό σημαίνει η πικρή διαπίστωση του Έλληνα πολίτη, ότι δεν έχουμε πρότυπα.
«’Ελθετε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτιμένοι καγώ αναπαύσω υμάς». Πήγαμε στον επίσκοπο Αντώνιο και αναπαύθηκε η ψυχή μας, γιατί νιώσαμε την παρουσία του Ιησού μέσα του.
Μια φορά, μαθητής του γυμνασίου, διάβασα το διήγημα του Έρνεστ Χεμινγουαίη «Οι δολοφόνοι». Ο Χεμινγουαίη περιγράφει τόσο ζωντανά την αγωνία ενός ανθρώπου, ο οποίος κρύβεται για να γλιτώσει απ τους επαγγελματίες φονιάδες που κυνηγούν να τον σκοτώσουν, που με έκανε να νιώσω ότι δεν υπάρχει τίποτα, τίποτα πιο ανώτερο από την καθαρή συνείδηση κι από την γαλήνη της ψυχής.
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
Είχαμε ανάγκη από την παρουσία του, γιατί νιώθαμε μια γλυκιά ανάπαυση στην ψυχή μας, έτσι ψυχικά ταλαιπωρημένοι που είμαστε κι οι δυο, ο φίλος μου από τον πρόσφατο θάνατο του γιου του κι εγώ από το χωρισμό μου. Φεύγοντας μας ξεπροβόδισε μέχρι την εξώπορτα, ενώ έξω έπεφτε πυκνό χιόνι, ασκεπής, δίχως παλτό, με το φτωχό του ράσο μόνο. Δεν είμαστε γνωστοί του. Ήταν η πρώτη φορά που πήγαμε. Έκλεισε την σιδερένια πόρτα πίσω μας κι αφού έμεινε λίγο να μας κοιτάζει, γύρισε στην ερημική του κατοικία.
Μας έκανε βαθιά εντύπωση γιατί δεν είχαμε ξαναδεί έναν τέτοιο άνθρωπο, που δεν τον άγγιξαν καθόλου τα εξωτερικά μεγαλεία της υψηλής θέσης του. Μήπως ήταν ένας επίσκοπος που εκλέχτηκε από τους μοναχούς των μοναστηριών, όπως εκλέγονταν παλιά οι επίσκοποι και όχι από τους αρχιμανδρίτες των πόλεων; Θύμιζε περισσότερο μοναχό παρά επίσκοπο. Ήταν φτωχός, ακτήμων και επισκεπτόταν τους γέρους και τους εγκαταλειμμένους που τους φρόντιζε ο ίδιος μεταβαίνοντας στα σπίτια τους πεζή. Ο χαρακτήρας του και η ζωή του δεν σκανδάλισε κανέναν. Αυτό ζήτησε απ΄ το Θεό στις προσευχές του, αυτό του χάρισε ο Θεός: ταπείνωση, καθαρή συνείδηση και ψυχική γαλήνη. Ο επίσκοπος Αντώνιος μετέστη εις Κύριον και προσετέθη στους πατέρες του πριν από μερικά χρόνια.
Με δυσκόλεψε πολύ να καταλάβω γιατί τα πνευματικά αγαθά είναι ανώτερα απ΄ τα υλικά, αν και θεωρητικά υποστήριζα ότι αυτό που προέχει είναι το πνεύμα. Κάποιος γνωστός μου γιατρός, σε σχετική συζήτηση, μου είπε κάποτε: «Μόσχο, τίποτε δεν είναι τόσο πειστικό από τη νοστιμιά της μπριτζόλας», εννοώντας ότι τα υλικά αγαθά προέχουν και όχι τα πνευματικά. Τα πνευματικά αγαθά είναι για τους αργόσχολους, γι΄ αυτούς που έχουν λύσει το οικονομικό τους πρόβλημα.
Έτσι διδάχτηκε στο πανεπιστήμιο ο γιατρός, όπως όλοι μας. Τώρα έτσι διδάσκονται και στο λύκειο και στο γυμνάσιο. Αλλά δεν είναι αυτή η αλήθεια. Το ήξερα από μαθητής του γυμνασίου. Από τότε με βασάνισε η ρωγμή που ένιωσα μέσα μου , με τη διαστρέβλωση της έννοιας του πνεύματος και της πνευματικής ζωής, που προσπαθούσαν να μου επιβάλλουν οι καθηγητές μου. « Πρέπει να λύσεις τα προβλήματα της ζωής και μετά να ασχοληθείς με τα πνευματικά.». Αυτό ήταν το συμπέρασμα της διδασκαλίας στο γυμνάσιο.
Αυτά είχαν διδαχθεί στο πανεπιστήμιο απ΄ τους καθηγητές τους που σπούδασαν στην Ευρώπη κι αυτά μετέφεραν και σε μας τους φτωχούς μαθητές , που με άλλες αρχές μας είχε αναθρέψει η οικογένεια και μας είχε διδάξει το σχολείο και η Εκκλησία. Για τους ευρωπαίζοντες καθηγητές μας το πνεύμα είναι κάτι μεταξύ τυρός και αχλαδίου. Ουδέποτε κατενόησαν τι σημαίνουν τα λόγια του Ιησού «εγώ ειμί η αλήθεια, η οδός και η ζωή».
Με αυτό το νόημα η Ορθοδοξία είναι εμπειρική: η διδασκαλία μεταδίδεται με εμπειρίες και βιώματα και η πίστη στηρίζεται στο ιστορικό πρόσωπο του Ιησού και όχι σε θεωρίες και σε κανόνες. Από τα αρχαία χρόνια η διδασκαλία στην Ελλάδα δεν γινόταν με θεωρίες, αλλά με το ζωντανό παράδειγμα. Πρέπει να δεις έναν αληθινά πνευματικό άνθρωπο για να ξέρεις τι είναι πνεύμα και τι είναι πνευματική ζωή. Αυτό σημαίνει η πικρή διαπίστωση του Έλληνα πολίτη, ότι δεν έχουμε πρότυπα.
«’Ελθετε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτιμένοι καγώ αναπαύσω υμάς». Πήγαμε στον επίσκοπο Αντώνιο και αναπαύθηκε η ψυχή μας, γιατί νιώσαμε την παρουσία του Ιησού μέσα του.
Μια φορά, μαθητής του γυμνασίου, διάβασα το διήγημα του Έρνεστ Χεμινγουαίη «Οι δολοφόνοι». Ο Χεμινγουαίη περιγράφει τόσο ζωντανά την αγωνία ενός ανθρώπου, ο οποίος κρύβεται για να γλιτώσει απ τους επαγγελματίες φονιάδες που κυνηγούν να τον σκοτώσουν, που με έκανε να νιώσω ότι δεν υπάρχει τίποτα, τίποτα πιο ανώτερο από την καθαρή συνείδηση κι από την γαλήνη της ψυχής.
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
Νεοεποχίτικες ιδέες και πρακτική σε ορθόδοξο μοναστήρι εν αγνοία του!!!
ΟΜΟΙΟΔΥΝΑΜΙΚΗ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ: Εἶναι πολύ ἁπλᾶ ἡ ὁμοιοπαθητική ἄποψη γιά τήν καλλιέργεια μέ τήν δυναμοποίηση καί ἀραίωση τῶν φαρμάκων καί τήν χρήση ἀστρολογικῶν και ἄλλων ὁλιστικῶν στοιχείων.
Στήν ἴδια, ὅμως ὑποενότητα συναντοῦμε καί τό παρακάτω ἄκρως ἀπατηλό κάλεσμα τῶν ὑπευθύνων τοῦ «Πελίτι»: «Θά βρεῖς ἀρκετούς πού ἡ μητρική τους γλῶσσα εἶναι τά Ἑλληνικά, ἀλλά καί ἀρκετούς πού ἡ μητρική τους γλῶσσα εἶναι κάποια ἄλλη καί δέν μποροῦν νά συνεννοηθοῦν μέ ἄνεση στά Ἑλληνικά. Θά βρεῖς χριστιανούς στό θρήσκευμα, ἀλλά καί μωαμεθανούς. Θά βρεῖς ὀρθόδοξα μοναστήρια, καί ἀνθρώπους τῆς νέας ἐποχῆς. Θά βρεῖς ἀνθρώπους πού ζοῦν στό κέντρο τῆς Ἀθήνας, ἀλλά καί ἀνθρώπους πού ζοῦν πολύ μακριά ἀπό ἀστικά κέντρα, κ.λπ. Θά ἤθελα νά σεβαστεῖς τήν ὅποια διαφορετικότητα ὑπάρχει μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Τό κοινό πού μᾶς ἑνώνει ὅλους στό συγκεκριμένο δίκτυο εἶναι τό θέμα τῶν ντόπιων ποικιλιῶν».
Καί εἶναι ὄντως ἀπατηλό καί παραπλανητικό τό κείμενο ἀφοῦ προσπαθεῖ νά καλέσει ἀκόμα καί τούς ὀρθοδόξους στήν κοινότητα μέ τό ἐπιχείρημα ὅτι γίνεται ἀποδεκτή ἡ διαφορετικότητα τοῦ καθενός ἀκόμα καί ὡς πρός τήν Πίστη του. Ποιά εἶναι ἡ ἀπάτη; Ἡ ἀπάτη ἔγκειται στό γεγονός ὅτι ἀποκρύβεται ἡ ἀλήθεια ὅτι ἡ ἀποδοχή τῶν νεοεποχήτικων ἀπόψεων τῆς κίνησης σημαίνουν αὐτοστιγμή καί τήν ἄρνηση τῆς πίστεως. Δέν γίνεται ἀποδεκτή ἡ Πίστη τῶν Ὀρθοδόξων ἁπλούστατα διότι ἡ συνειδητή συμμμετοχή στίς ἐργασίες τῆς κίνησης, πού ταυτόχρονα σημαίνει ἀποδοχή τοῦ σαθροῦ καί ἀσυμβίβαστου μέ τήν Ὀρθόδοξη Πίστη φιλοσοφικοῦ ὑποβάθρου, εἶναι ΕΥΘΕΙΑ ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΣΤΟΝ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΘΕΟ. Νά σημειώσουμε ἐδῶ ὅτι σέ καμία παραθρησκευτική ὁμάδα δέν ἀπαιτεῖται νά ἀφήσεις τήν πίστη σου διότι ὅλοι οἱ «ὁμαδάρχες» γνωρίζουν πολύ καλά ὅτι καί μόνο ἡ ἀποδοχή τῶν θεωριῶν τους σέ ἀπογυμνώνουν ἀπό τή Θεία Χάρη ἀφοῦ ἀποτελοῦν ἄρνηση τῆς πίστης καί ἀθέτηση τῶν ὑποσχέσεων πού κατά τό Ἅγιο Βάπτισμα ὅλοι δώσαμε.
Πανελλαδικό Δίκτυο Ἀνταλλαγής Ἀγαθῶν καί Ὑπηρεσιῶν Χωρίς Χρήματα, τοῦ Πελίτι
Στή σέλιδα αὐτή θά βροῦμε νά προσφέρονται κυρίως μαθήματα ρέικι, ρεφλεξολογίας, χοροῦ τῆς κοιλιᾶς, τάντρα, ἀστρολογίας καί ἕνα σωρός ἀπό νεοεποχήτικα ψευτοκουλτουριάρικα ἐφευρήματα πού εἶναι σήμερα τῆς μόδας. Σέ ἐκεῖνο ὅμως πού θά σταθοῦμε εἶναι ἡ προσφορά τοῦ ἐμπνευστῆ τοῦ „Πελίτι”. Τί προσφέρει, λοιπόν, ἡ «ψυχή» τῆς κίνησης ὁ κος Σαϊνατούδης ; «ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕ ΤΗΝ «ΕΝΕΡΓΕΙΑ»».. Καί ἀσφαλῶς μέ τόν ὅρο «ἐνέργεια» δεν νοεῖται ἡ ἠλεκτρική ἐνέργεια καί αὐτό ἀποδεικνύεται στήν ἐνότητα «Πανελλαδική Γιορτή Ἀνταλλαγῆς Ντόπιων Ποικιλιῶν. Σύντομο Ἱστορικό» ὅπου δίδεται ἡ ἀπάντηση τοῦ συλλόγου σέ ὅσους προσπάθησαν νά οἰκειοποιηθοῦν τό ἔργο του: «Ἡ μεγαλύτερη ἀπειλή γιά τόν κόσμο εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού κινοῦνται μέ πολύ χαμηλά κίνητρα. Γι' αὐτό δέν ἔχει νόημα νά ἀλλάξουμε μόνο τή διατροφή μας ἤ τόν τρόπο καλλιέργειας χωρίς νά ἀλλάξουμε ὡς ἄνθρωποι. Ἡ ἀλλαγή πρέπει νά εἶναι ἐσωτερική καί μετά θά γίνουν καί οἱ ἐξωτερικές ἀλλαγές. Ὅλα αὐτά πού βλέπουμε εἶναι εἰκόνες τῶν ἐπιθυμιῶν μας καί τῆς ἐσωτερικῆς μας καταστάσης. Θά πρέπει νά αὐξήσουμε τήν ἐνέργειά μας καί τό ἐνεργειακό μας πεδίο ἔτσι αὐξάνουμε τό ἐνεργειακό πεδίο τῆς γῆς καί ἀποτρέπουμε τούς ἀνθρώπους μέ τίς χαμηλές δονήσεις». Να λοιπόν με ποιόν τρόπο προσπαθοῦν οἱ ἄνθρωποι τοῦ ΠΕΛΙΤΙ νά πετύχουν τούς σκοπούς τους. Βέβαια ζητᾶμε συγνώμη ἄν μέ τήν δημοσίευση τοῦ παρόντος διαταράξουμε τό ἐνεργεικό πεδίο τῆς γῆς καί δέν καρποφορήσουν οἱ πατάτες ( ! ) ἀλλά πιστεύουμε ὅτι οἱ δονήσεις μας θά φανοῦν λίγες μπροστά στήν ἐνεργειακή δύναμη πού φέρουν οἱ ἄνθρωποί του.
ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ
Τό Χειρότερο ἀπ’ὅλα εἶναι ὅτι ἡ κίνηση αὐτή ἔχει ἄμεση σχέση καί συνδέεται, στηστηρίζεται καί φιλοξενεῖται ἀπό ἕνα Ὀρθόδοξο μοναστήρι, τήν Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Κισσάβου Ν. Λάρισας πού ἀνήκει στήν Ἱερά Μητρόπολη Δημητριάδος καί Ἀλμυροῦ. Στούς χώρους τῆς μονῆς φιλοξενεῖται μάλιστα συνήθως ἡ ἑορτή τῆς ἀνταλλαγῆς τῶν σπόρων καί ἔτσι οἱ ὀρθόδοξες μοναχές, τό πιό πιθανόν χωρίς νά ἔχουν ἀντιληφθεῖ περί τίνος πρόκειται, πλανῶνται καί πλανοῦν καί ὁδηγοῦν ἀνυποψίαστους ἀνθρώπους στά ὀλέθρια δίκτυα τῆς Νέας Ἐποχῆς.
Στό πρόγραμμα, μάλιστα ἀναφέρεται πώς ὑπῆρξε χαιρετισμός ἐκπροσώπου τῆς Μητροπόλεως, ἡ ὁποία ἀντί νά κάνει ἀντιαιρετικό ἀγώνα, ἀντί νά ἐνημερώνει τό ποίμνιο γιά τόν κίνδυνο τῶν λύκων συμμετέχει, πιστεύουμε ἀκούσια, στήν παραπλάνηση τοῦ ποιμνίου. Μάλιστα κατά τίς συγκεντρώσεις αὐτές ψάλλεται τό «Χριστός Ἀνέστη» μπροστά σέ ἀνθρώπους εἰδωλολάτρες. Παραδίδονται ἔτσι «τά ἅγια τοις κυσί» ἐνῷ δέν λείπει ἡ σιωπηλή προσευχή γιά τήν παγκόσμια εἰρήνη.
Ἕνα Ὀρθόδοξο Μοναστήρι με τίς εὐλογίες μιᾶς Μητροπόλεως, λοιπόν, γίνεται αἰτία νά μυηθοῦν ἄνθρωποι καί νά συνδεθοῦν μέ ὁμάδες ἀσυμβίβαστες μέ τήν Ὀρθόδοξη Πίστη! Τί κρῖμα!
--------------------------------------------------------------------------------
[1] Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου δρ. θεολ. Δρ. Φιλοσ. „ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ -ΑΥΤΟΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ - ΣΩΤΗΡΙΑ” Ἔκδοση Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νικοπόλεως σελ.15, 16
Στήν ἴδια, ὅμως ὑποενότητα συναντοῦμε καί τό παρακάτω ἄκρως ἀπατηλό κάλεσμα τῶν ὑπευθύνων τοῦ «Πελίτι»: «Θά βρεῖς ἀρκετούς πού ἡ μητρική τους γλῶσσα εἶναι τά Ἑλληνικά, ἀλλά καί ἀρκετούς πού ἡ μητρική τους γλῶσσα εἶναι κάποια ἄλλη καί δέν μποροῦν νά συνεννοηθοῦν μέ ἄνεση στά Ἑλληνικά. Θά βρεῖς χριστιανούς στό θρήσκευμα, ἀλλά καί μωαμεθανούς. Θά βρεῖς ὀρθόδοξα μοναστήρια, καί ἀνθρώπους τῆς νέας ἐποχῆς. Θά βρεῖς ἀνθρώπους πού ζοῦν στό κέντρο τῆς Ἀθήνας, ἀλλά καί ἀνθρώπους πού ζοῦν πολύ μακριά ἀπό ἀστικά κέντρα, κ.λπ. Θά ἤθελα νά σεβαστεῖς τήν ὅποια διαφορετικότητα ὑπάρχει μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Τό κοινό πού μᾶς ἑνώνει ὅλους στό συγκεκριμένο δίκτυο εἶναι τό θέμα τῶν ντόπιων ποικιλιῶν».
Καί εἶναι ὄντως ἀπατηλό καί παραπλανητικό τό κείμενο ἀφοῦ προσπαθεῖ νά καλέσει ἀκόμα καί τούς ὀρθοδόξους στήν κοινότητα μέ τό ἐπιχείρημα ὅτι γίνεται ἀποδεκτή ἡ διαφορετικότητα τοῦ καθενός ἀκόμα καί ὡς πρός τήν Πίστη του. Ποιά εἶναι ἡ ἀπάτη; Ἡ ἀπάτη ἔγκειται στό γεγονός ὅτι ἀποκρύβεται ἡ ἀλήθεια ὅτι ἡ ἀποδοχή τῶν νεοεποχήτικων ἀπόψεων τῆς κίνησης σημαίνουν αὐτοστιγμή καί τήν ἄρνηση τῆς πίστεως. Δέν γίνεται ἀποδεκτή ἡ Πίστη τῶν Ὀρθοδόξων ἁπλούστατα διότι ἡ συνειδητή συμμμετοχή στίς ἐργασίες τῆς κίνησης, πού ταυτόχρονα σημαίνει ἀποδοχή τοῦ σαθροῦ καί ἀσυμβίβαστου μέ τήν Ὀρθόδοξη Πίστη φιλοσοφικοῦ ὑποβάθρου, εἶναι ΕΥΘΕΙΑ ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΣΤΟΝ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΘΕΟ. Νά σημειώσουμε ἐδῶ ὅτι σέ καμία παραθρησκευτική ὁμάδα δέν ἀπαιτεῖται νά ἀφήσεις τήν πίστη σου διότι ὅλοι οἱ «ὁμαδάρχες» γνωρίζουν πολύ καλά ὅτι καί μόνο ἡ ἀποδοχή τῶν θεωριῶν τους σέ ἀπογυμνώνουν ἀπό τή Θεία Χάρη ἀφοῦ ἀποτελοῦν ἄρνηση τῆς πίστης καί ἀθέτηση τῶν ὑποσχέσεων πού κατά τό Ἅγιο Βάπτισμα ὅλοι δώσαμε.
Πανελλαδικό Δίκτυο Ἀνταλλαγής Ἀγαθῶν καί Ὑπηρεσιῶν Χωρίς Χρήματα, τοῦ Πελίτι
Στή σέλιδα αὐτή θά βροῦμε νά προσφέρονται κυρίως μαθήματα ρέικι, ρεφλεξολογίας, χοροῦ τῆς κοιλιᾶς, τάντρα, ἀστρολογίας καί ἕνα σωρός ἀπό νεοεποχήτικα ψευτοκουλτουριάρικα ἐφευρήματα πού εἶναι σήμερα τῆς μόδας. Σέ ἐκεῖνο ὅμως πού θά σταθοῦμε εἶναι ἡ προσφορά τοῦ ἐμπνευστῆ τοῦ „Πελίτι”. Τί προσφέρει, λοιπόν, ἡ «ψυχή» τῆς κίνησης ὁ κος Σαϊνατούδης ; «ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕ ΤΗΝ «ΕΝΕΡΓΕΙΑ»».. Καί ἀσφαλῶς μέ τόν ὅρο «ἐνέργεια» δεν νοεῖται ἡ ἠλεκτρική ἐνέργεια καί αὐτό ἀποδεικνύεται στήν ἐνότητα «Πανελλαδική Γιορτή Ἀνταλλαγῆς Ντόπιων Ποικιλιῶν. Σύντομο Ἱστορικό» ὅπου δίδεται ἡ ἀπάντηση τοῦ συλλόγου σέ ὅσους προσπάθησαν νά οἰκειοποιηθοῦν τό ἔργο του: «Ἡ μεγαλύτερη ἀπειλή γιά τόν κόσμο εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού κινοῦνται μέ πολύ χαμηλά κίνητρα. Γι' αὐτό δέν ἔχει νόημα νά ἀλλάξουμε μόνο τή διατροφή μας ἤ τόν τρόπο καλλιέργειας χωρίς νά ἀλλάξουμε ὡς ἄνθρωποι. Ἡ ἀλλαγή πρέπει νά εἶναι ἐσωτερική καί μετά θά γίνουν καί οἱ ἐξωτερικές ἀλλαγές. Ὅλα αὐτά πού βλέπουμε εἶναι εἰκόνες τῶν ἐπιθυμιῶν μας καί τῆς ἐσωτερικῆς μας καταστάσης. Θά πρέπει νά αὐξήσουμε τήν ἐνέργειά μας καί τό ἐνεργειακό μας πεδίο ἔτσι αὐξάνουμε τό ἐνεργειακό πεδίο τῆς γῆς καί ἀποτρέπουμε τούς ἀνθρώπους μέ τίς χαμηλές δονήσεις». Να λοιπόν με ποιόν τρόπο προσπαθοῦν οἱ ἄνθρωποι τοῦ ΠΕΛΙΤΙ νά πετύχουν τούς σκοπούς τους. Βέβαια ζητᾶμε συγνώμη ἄν μέ τήν δημοσίευση τοῦ παρόντος διαταράξουμε τό ἐνεργεικό πεδίο τῆς γῆς καί δέν καρποφορήσουν οἱ πατάτες ( ! ) ἀλλά πιστεύουμε ὅτι οἱ δονήσεις μας θά φανοῦν λίγες μπροστά στήν ἐνεργειακή δύναμη πού φέρουν οἱ ἄνθρωποί του.
ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ
Τό Χειρότερο ἀπ’ὅλα εἶναι ὅτι ἡ κίνηση αὐτή ἔχει ἄμεση σχέση καί συνδέεται, στηστηρίζεται καί φιλοξενεῖται ἀπό ἕνα Ὀρθόδοξο μοναστήρι, τήν Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Κισσάβου Ν. Λάρισας πού ἀνήκει στήν Ἱερά Μητρόπολη Δημητριάδος καί Ἀλμυροῦ. Στούς χώρους τῆς μονῆς φιλοξενεῖται μάλιστα συνήθως ἡ ἑορτή τῆς ἀνταλλαγῆς τῶν σπόρων καί ἔτσι οἱ ὀρθόδοξες μοναχές, τό πιό πιθανόν χωρίς νά ἔχουν ἀντιληφθεῖ περί τίνος πρόκειται, πλανῶνται καί πλανοῦν καί ὁδηγοῦν ἀνυποψίαστους ἀνθρώπους στά ὀλέθρια δίκτυα τῆς Νέας Ἐποχῆς.
Στό πρόγραμμα, μάλιστα ἀναφέρεται πώς ὑπῆρξε χαιρετισμός ἐκπροσώπου τῆς Μητροπόλεως, ἡ ὁποία ἀντί νά κάνει ἀντιαιρετικό ἀγώνα, ἀντί νά ἐνημερώνει τό ποίμνιο γιά τόν κίνδυνο τῶν λύκων συμμετέχει, πιστεύουμε ἀκούσια, στήν παραπλάνηση τοῦ ποιμνίου. Μάλιστα κατά τίς συγκεντρώσεις αὐτές ψάλλεται τό «Χριστός Ἀνέστη» μπροστά σέ ἀνθρώπους εἰδωλολάτρες. Παραδίδονται ἔτσι «τά ἅγια τοις κυσί» ἐνῷ δέν λείπει ἡ σιωπηλή προσευχή γιά τήν παγκόσμια εἰρήνη.
Ἕνα Ὀρθόδοξο Μοναστήρι με τίς εὐλογίες μιᾶς Μητροπόλεως, λοιπόν, γίνεται αἰτία νά μυηθοῦν ἄνθρωποι καί νά συνδεθοῦν μέ ὁμάδες ἀσυμβίβαστες μέ τήν Ὀρθόδοξη Πίστη! Τί κρῖμα!
--------------------------------------------------------------------------------
[1] Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου δρ. θεολ. Δρ. Φιλοσ. „ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ -ΑΥΤΟΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ - ΣΩΤΗΡΙΑ” Ἔκδοση Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νικοπόλεως σελ.15, 16
22.5.09
Μόσχος Λαγκουβάρδος, Ο διάλογος για το διάλογο!
Οι Έλληνες πάντα αγαπούσαν τις συζητήσεις. Από τα αρχαία χρόνια ακόμα.. Οι αρχαίοι Αθηναίοι π.χ. έστελναν τους δούλους στις δουλειές κι αυτοί απολάμβαναν τις συζητήσεις. Οι συζητήσεις έχουν πάντα τη χάρη τους. Οι χάρες όμως των συζητήσεων στις διεθνείς συναντήσεις χάριν του εκκλησιαστικού διαλόγου, υπερβαίνουν πάντα νουν! Δικαίως λοιπόν οι ζηλωτές του διαλόγου θεωρούν τις συναντήσεις και τις συζητήσεις ως αυτοσκοπό, ως διάλογο για το διάλογο.
Τα μέλη των διεθνών εκκλησιαστικών συζητήσεων ( ανώτατοι και ανώτεροι κληρικοί, θεολόγοι, θρησκειολόγοι, καθηγητές , συγγραφείς, εκπρόσωποι του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου μετά της συνοδείας αυτών κ.α.) πέραν της χαράς των συζητήσεων απολαμβάνουν, δωρεάν , χίλιες δυο άλλες επιδαψιλεύσεις, (αεροπορικά ταξίδια σε διάφορες χώρες του κόσμου, διαμονή σε πολυτελή ξενοδοχεία, πλούσια συμπόσια, γνωριμίες με τους ισχυρούς της Γης, με σπουδαία πρόσωπα της επιστήμης και της Τέχνης, με ανθρώπους του πλούτου και της φήμης και το σπουδαιότερο ανεβαίνουν στα μάτια των άλλων, και ειδικότερα των ιθαγενών χριστιανών. Αποκτούν την ιδιότητα του μέλους μιας διεθνούς κοσμοπολίτικης ελίτ, την οποία ούτε είχαν φανταστεί, όταν, απλά παιδιά του κατηχητικού, διδάσκονταν θεωρητικά την ταπείνωση και τη θεληματική πτωχεία, το «πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν».
Ποιος ύστερα από όλα αυτά, ακόμα κι αν διαθέτει αδαμάντινο χαρακτήρα , θα μείνει αμέτοχος στη μαγεία αυτού του είδους των συναντήσεων και των συζητήσεων και δεν θα απεμπολήσει τα ιερά και τα όσια, τα οποία ορκίστηκε ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων να φυλάττει και να μην τα προδίδει;
Θα μου πείτε ότι αυτή είναι η διαδικασία του διαλόγου, ας δούμε την ουσία του. Στο περίφημο διάλογο για την ένωση της Ορθοδοξίας με τους Παπικούς π.χ. , ποια είναι τα ουσιώδη ερωτήματα, χάριν των οποίων γίνονται οι ατέλειωτες συζητήσεις; Είναι αυτονόητο ότι οι συζητήσεις δεν γίνονται για επουσιώδη θέματα, αλλά για τα ουσιώδη. Ποια είναι λοιπόν τα ουσιώδη θέματα για τα οποία μπορούν να γίνονται συζητήσεις και διαπραγματεύσεις, δεδομένου ότι υπάρχουν θέματα, τα οποία δεν είναι για διαπραγμάτευση. Αν όντως υπάρχουν ουσιώδη θέματα μη διαπραγματεύσιμα, ο διάλογος είναι άνευ αντικειμένου, και στοχεύει στον ίδιο το διάλογο. Είναι ο διάλογος για το διάλογο.
Το πιο ουσιώδες στο διάλογο με τους Παπικούς είναι το εξής ερώτημα: Δέχεται ο Πάπας να συνυπάρξει με άλλους, χωρίς να έχει αυτός την εξουσία και οι άλλοι να είναι υποτακτικοί του; Θα δεχθεί ποτέ ο Πάπας να εγκαταλείψει το σύστημα της «ενός ανδρός αρχή» στη διοίκηση της Εκκλησίας; Θα κάνει η Ορθοδοξία υπακοή στον Πάπα, χωρίς να πάψει να είναι Ορθοδοξία;
Πώς εννοούν την ένωση οι συζητητές του Πάπα; Ας το κάνουν γνωστό στον κόσμο. Θα υπαχθεί ο Πάπας στην Ορθοδοξία; Θα υπαχθεί η Ορθοδοξία στον Πάπα; Δεν θα υπαχθεί κανένας; Μήπως εννοούν την ένωση ότι οι ορθόδοξοι θα αφήσουν τη δική τους παράδοση και θα εγκολπωθούν την παράδοση των παπικών ή το αντίθετο;
Ή μήπως το ερώτημα αυτό δεν τους απασχολεί και συζητούν για άλλα πράγματα και ποια είναι αυτά;
Μια φορά όταν ρωτήθηκε κάποιος διάσημος παπικός οικουμενιστής, για τη διαφορά της Ορθοδοξίας και του Παπισμού , απάντησε ότι δεν υπάρχει καμία άλλη διαφορά, εκτός απ΄ το ποιος είναι ο αρχηγός. Κι αυτός είναι ο Πάπας, αν θέλουμε να μην υπάρχει διαφορά.
Ένα δεύτερο ακόμα πιο ουσιώδες ερώτημα, διότι αφορά την πνευματικότητα της Εκκλησίας είναι το εξής: Με την ένωση θα δεχθεί ο Πάπας τις διδασκαλίες των αγίων και θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας, τις οποίες εγκατέλειψαν οι παπικοί, για να είναι ελεύθεροι να ασκήσουν την κοσμική εξουσία τους, να έχουν κράτος δικό τους, υπουργεία, πρεσβείες, στρατό, νόμισμα, τράπεζες, όπως είναι η περίφημη «Τράπεζα του Αγίου Πνεύματος», εμπόριο, βιομηχανίες, εργοστάσια ακόμα και όπλων, ναρκωτικών κ.α.
Θα δεχθεί η Ορθοδοξία να εγκαταλείψει τους Πατέρες της Εκκλησίας για να επιδοθεί απερίσπαστη στην άσκηση παρόμοιας κοσμικής εξουσίας, λησμονώντας την πνευματική αποστολή της που είναι ο αγιασμός του κόσμου;
Μήπως ο διάλογος γίνεται για άλλα θέματα που θεωρούνται σοβαρά, ενώ δεν είναι π.χ. για την αμφίεση των παπικών και των ορθοδόξων κληρικών; Μήπως έγινε βαρετό το ράσο και ζηλεύουν οι ορθόδοξοι τα βυσινί και τα χρωματιστά των παπικών; Ή μήπως τους ενοχλούν τα γένια και ζηλεύουν τους παπικούς που όταν τους πρωτοείδαν οι ορθόδοξοι με ξυρισμένα πρόσωπα , τους ονόμασαν «γυναικο-πρόσωπους»;
Αν τους απασχολούν αυτά τα θέματα στο διάλογο και δεν τους απασχολεί, πώς και οι ορθόδοξοι επίσκοποι θα διευθύνουν υπουργεία, πρεσβείες, βιομηχανικές και εμπορικές εταιρείες, εμπορικές τράπεζες κ.α. παρόμοιες επιχειρήσεις για το κέρδος, «κουρεμός», όπως έλεγε η γιαγιά μου Βασιλική.
Φαίνεται πως ούτε αυτό ακριβώς τους απασχολεί τους δικούς μας τουλάχιστον. Γιατί οι παπικοί ξέρουν καλά τί θέλουν, και έχουν στην πατρίδα μας τους δικούς τους που δουλεύουν με σύστημα και με επιστημονικό τρόπο, για να το επιτύχουν.
Το συμπέρασμα που συνάγεται από όλα αυτά, αν λάβουμε υπόψη και την έμφυτη αγάπη των Ελλήνων για τις συζητήσεις, είναι ότι ο διάλογος με τους παπικούς και με τους άλλους γίνεται για το διάλογο! Ότι τα ταξίδια και οι συναντήσεις γίνονται για τη χαρά των ταξιδιών και των συναντήσεων!Τουτέστιν "ντόλτσε βίτα"!
«Ρεθεμνιώτικα Νέα»
Moschoblog.blogspot.com
Τα μέλη των διεθνών εκκλησιαστικών συζητήσεων ( ανώτατοι και ανώτεροι κληρικοί, θεολόγοι, θρησκειολόγοι, καθηγητές , συγγραφείς, εκπρόσωποι του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου μετά της συνοδείας αυτών κ.α.) πέραν της χαράς των συζητήσεων απολαμβάνουν, δωρεάν , χίλιες δυο άλλες επιδαψιλεύσεις, (αεροπορικά ταξίδια σε διάφορες χώρες του κόσμου, διαμονή σε πολυτελή ξενοδοχεία, πλούσια συμπόσια, γνωριμίες με τους ισχυρούς της Γης, με σπουδαία πρόσωπα της επιστήμης και της Τέχνης, με ανθρώπους του πλούτου και της φήμης και το σπουδαιότερο ανεβαίνουν στα μάτια των άλλων, και ειδικότερα των ιθαγενών χριστιανών. Αποκτούν την ιδιότητα του μέλους μιας διεθνούς κοσμοπολίτικης ελίτ, την οποία ούτε είχαν φανταστεί, όταν, απλά παιδιά του κατηχητικού, διδάσκονταν θεωρητικά την ταπείνωση και τη θεληματική πτωχεία, το «πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν».
Ποιος ύστερα από όλα αυτά, ακόμα κι αν διαθέτει αδαμάντινο χαρακτήρα , θα μείνει αμέτοχος στη μαγεία αυτού του είδους των συναντήσεων και των συζητήσεων και δεν θα απεμπολήσει τα ιερά και τα όσια, τα οποία ορκίστηκε ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων να φυλάττει και να μην τα προδίδει;
Θα μου πείτε ότι αυτή είναι η διαδικασία του διαλόγου, ας δούμε την ουσία του. Στο περίφημο διάλογο για την ένωση της Ορθοδοξίας με τους Παπικούς π.χ. , ποια είναι τα ουσιώδη ερωτήματα, χάριν των οποίων γίνονται οι ατέλειωτες συζητήσεις; Είναι αυτονόητο ότι οι συζητήσεις δεν γίνονται για επουσιώδη θέματα, αλλά για τα ουσιώδη. Ποια είναι λοιπόν τα ουσιώδη θέματα για τα οποία μπορούν να γίνονται συζητήσεις και διαπραγματεύσεις, δεδομένου ότι υπάρχουν θέματα, τα οποία δεν είναι για διαπραγμάτευση. Αν όντως υπάρχουν ουσιώδη θέματα μη διαπραγματεύσιμα, ο διάλογος είναι άνευ αντικειμένου, και στοχεύει στον ίδιο το διάλογο. Είναι ο διάλογος για το διάλογο.
Το πιο ουσιώδες στο διάλογο με τους Παπικούς είναι το εξής ερώτημα: Δέχεται ο Πάπας να συνυπάρξει με άλλους, χωρίς να έχει αυτός την εξουσία και οι άλλοι να είναι υποτακτικοί του; Θα δεχθεί ποτέ ο Πάπας να εγκαταλείψει το σύστημα της «ενός ανδρός αρχή» στη διοίκηση της Εκκλησίας; Θα κάνει η Ορθοδοξία υπακοή στον Πάπα, χωρίς να πάψει να είναι Ορθοδοξία;
Πώς εννοούν την ένωση οι συζητητές του Πάπα; Ας το κάνουν γνωστό στον κόσμο. Θα υπαχθεί ο Πάπας στην Ορθοδοξία; Θα υπαχθεί η Ορθοδοξία στον Πάπα; Δεν θα υπαχθεί κανένας; Μήπως εννοούν την ένωση ότι οι ορθόδοξοι θα αφήσουν τη δική τους παράδοση και θα εγκολπωθούν την παράδοση των παπικών ή το αντίθετο;
Ή μήπως το ερώτημα αυτό δεν τους απασχολεί και συζητούν για άλλα πράγματα και ποια είναι αυτά;
Μια φορά όταν ρωτήθηκε κάποιος διάσημος παπικός οικουμενιστής, για τη διαφορά της Ορθοδοξίας και του Παπισμού , απάντησε ότι δεν υπάρχει καμία άλλη διαφορά, εκτός απ΄ το ποιος είναι ο αρχηγός. Κι αυτός είναι ο Πάπας, αν θέλουμε να μην υπάρχει διαφορά.
Ένα δεύτερο ακόμα πιο ουσιώδες ερώτημα, διότι αφορά την πνευματικότητα της Εκκλησίας είναι το εξής: Με την ένωση θα δεχθεί ο Πάπας τις διδασκαλίες των αγίων και θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας, τις οποίες εγκατέλειψαν οι παπικοί, για να είναι ελεύθεροι να ασκήσουν την κοσμική εξουσία τους, να έχουν κράτος δικό τους, υπουργεία, πρεσβείες, στρατό, νόμισμα, τράπεζες, όπως είναι η περίφημη «Τράπεζα του Αγίου Πνεύματος», εμπόριο, βιομηχανίες, εργοστάσια ακόμα και όπλων, ναρκωτικών κ.α.
Θα δεχθεί η Ορθοδοξία να εγκαταλείψει τους Πατέρες της Εκκλησίας για να επιδοθεί απερίσπαστη στην άσκηση παρόμοιας κοσμικής εξουσίας, λησμονώντας την πνευματική αποστολή της που είναι ο αγιασμός του κόσμου;
Μήπως ο διάλογος γίνεται για άλλα θέματα που θεωρούνται σοβαρά, ενώ δεν είναι π.χ. για την αμφίεση των παπικών και των ορθοδόξων κληρικών; Μήπως έγινε βαρετό το ράσο και ζηλεύουν οι ορθόδοξοι τα βυσινί και τα χρωματιστά των παπικών; Ή μήπως τους ενοχλούν τα γένια και ζηλεύουν τους παπικούς που όταν τους πρωτοείδαν οι ορθόδοξοι με ξυρισμένα πρόσωπα , τους ονόμασαν «γυναικο-πρόσωπους»;
Αν τους απασχολούν αυτά τα θέματα στο διάλογο και δεν τους απασχολεί, πώς και οι ορθόδοξοι επίσκοποι θα διευθύνουν υπουργεία, πρεσβείες, βιομηχανικές και εμπορικές εταιρείες, εμπορικές τράπεζες κ.α. παρόμοιες επιχειρήσεις για το κέρδος, «κουρεμός», όπως έλεγε η γιαγιά μου Βασιλική.
Φαίνεται πως ούτε αυτό ακριβώς τους απασχολεί τους δικούς μας τουλάχιστον. Γιατί οι παπικοί ξέρουν καλά τί θέλουν, και έχουν στην πατρίδα μας τους δικούς τους που δουλεύουν με σύστημα και με επιστημονικό τρόπο, για να το επιτύχουν.
Το συμπέρασμα που συνάγεται από όλα αυτά, αν λάβουμε υπόψη και την έμφυτη αγάπη των Ελλήνων για τις συζητήσεις, είναι ότι ο διάλογος με τους παπικούς και με τους άλλους γίνεται για το διάλογο! Ότι τα ταξίδια και οι συναντήσεις γίνονται για τη χαρά των ταξιδιών και των συναντήσεων!Τουτέστιν "ντόλτσε βίτα"!
«Ρεθεμνιώτικα Νέα»
Moschoblog.blogspot.com
21.5.09
Μόσχος Λαγκουβάρδος,"Δεν έχω άνθρωπο"
Σε όλες τις θεραπείες που έκανε ο Ιησούς, οι ασθενείς ζητούσαν από Αυτόν να τους θεραπεύσει την πάθηση από την οποία έπασχαν. Ο παράλυτος μόνο δεν ζήτησε από τον Ιησού να τον θεραπεύσει, αλλά του είπε μόνο την αιτία που δεν γινόταν καλά. «Τι θέλεις να σου κάνω;» τον ρώτησε ο Ιησούς, όπως ρωτούσε και τους άλλους. Ο παράλυτος δεν απάντησε όπως όλοι, ότι επιθυμεί να θεραπευθεί. Η απάντησή του είναι η δικαιολογία, γιατί μένει παράλυτος πολλά χρόνια.
Όταν ο Ιησούς ρώτησε τον τυφλό, «τι θέλεις να σου κάνω ;», ο τυφλός απάντησε ευθέως, « Κύριε, ίνα αναβλέψω,» ( Κύριε,θέλω να δώ). Ο εκατόνταρχος πάλι, του είπε ευθέως, «ο παις μου πεθαίνει. Θέλω με το λόγο σου να τον θεραπεύσεις». Ο παράλυτος αντί να απαντήσει ,«θέλω να περπατήσω», είπε μόνο την αιτία που μένει παράλυτος τόσα πολλά χρόνια. «Είμαι παράλυτος πολλά χρόνια, γιατί δεν έχω άνθρωπο», εννοώντας ότι δεν έχει άνθρωπο, να τον χρησιμοποιήσει για τη μεταφορά του, για να τον βάλει πρώτον στην κολυμβήθρα ,όταν ο άγγελος κατεβαίνει και ταράσσει τα νερά.
Η έλλειψη του ανθρώπου, δεν είναι πραγματική έλλειψη ανθρώπου, αλλά έλλειψη μεταφορικού μέσου. Δεν νιώθει την έλλειψη του ανθρώπου , γιατί λαχταράει να του προσφέρει τον εαυτό του, να τον αγαπήσει , αλλά νιώθει την έλλειψη ανθρώπου, να τον μεταφέρει όταν παραστεί ανάγκη. Ποιος είναι διατεθειμένος, να περιμένει να γίνει πολύτιμος για κάποιον άλλον, όχι επειδή είναι πολύτιμος, αλλά επειδή κάποτε θα είναι χρήσιμος σε κάποιον; Κανένας.
Ο Ιησούς τον ρωτάει τι θέλει, για να τον βοηθήσει να συνειδητοποιήσει και την ψυχική και την πνευματική του παράλυση. Θέλει να του θεραπεύσει τόσο τη σωματική όσο και την εσωτερική του παραλυσία. Μπορεί η μία να είναι η αιτία της άλλης. Ο παράλυτος της κολυμβήθρας του Σιλωάμ είναι ψυχικά και σωματικά παράλυτος.
Ως ψυχικά παράλυτος είναι ένας αντιπροσωπευτικός τύπος σημερινού ανθρώπου. Πολλοί άνθρωποι στην εποχή μας πάσχουν από εσωτερική παραλυσία. Δεν έχουν άνθρωπο, γιατί δεν ζητούν άνθρωπο. Δεν ζητούν να αγαπήσουν κάποιον , αλλά να τον χρησιμοποιήσουν . Δεν βάζουν οι ίδιοι αυτό που περιμένουν από τους άλλους. Αν κανείς δεν βάζει αγάπη, ποιος θα βρει αγάπη, όταν δεν είναι κανείς διατεθειμένος να την προσφέρει, ούτε αυτοί που την ζητούν από τους άλλους;
Τα λόγια του παράλυτου προς τον Ιησού «δεν έχω άνθρωπο» σημαίνουν, πως ούτε εγώ είμαι άνθρωπος για κανέναν. Δεν μας προσφέρει κανείς την αγάπη του, αλλά δεν προσφέρουμε κι εμείς την αγάπη μας σε κανέναν.
Σε κάποια κινηματογραφική ταινία με θέμα τη μοναξιά, ο πρωταγωνιστής της ταινίας , ένας μοναχικός νέος, πιστεύει ότι τον αποφεύγουν οι γυναίκες, ενώ εκείνος τις αποφεύγει. Η ταινία τελειώνει στο σταθμό του τραίνου, όπου ο νέος φεύγει κατά λάθος με το τραίνο, ενώ η κοπέλα που φοβάται ότι θα τον εγκαταλείψει μένει.
Η αγάπη είναι ρίσκο. Όταν δεν ρισκάρουμε για να μην μας απορρίψουν στην πραγματικότητα εμείς απορρίπτουμε τους άλλους.
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
Όταν ο Ιησούς ρώτησε τον τυφλό, «τι θέλεις να σου κάνω ;», ο τυφλός απάντησε ευθέως, « Κύριε, ίνα αναβλέψω,» ( Κύριε,θέλω να δώ). Ο εκατόνταρχος πάλι, του είπε ευθέως, «ο παις μου πεθαίνει. Θέλω με το λόγο σου να τον θεραπεύσεις». Ο παράλυτος αντί να απαντήσει ,«θέλω να περπατήσω», είπε μόνο την αιτία που μένει παράλυτος τόσα πολλά χρόνια. «Είμαι παράλυτος πολλά χρόνια, γιατί δεν έχω άνθρωπο», εννοώντας ότι δεν έχει άνθρωπο, να τον χρησιμοποιήσει για τη μεταφορά του, για να τον βάλει πρώτον στην κολυμβήθρα ,όταν ο άγγελος κατεβαίνει και ταράσσει τα νερά.
Η έλλειψη του ανθρώπου, δεν είναι πραγματική έλλειψη ανθρώπου, αλλά έλλειψη μεταφορικού μέσου. Δεν νιώθει την έλλειψη του ανθρώπου , γιατί λαχταράει να του προσφέρει τον εαυτό του, να τον αγαπήσει , αλλά νιώθει την έλλειψη ανθρώπου, να τον μεταφέρει όταν παραστεί ανάγκη. Ποιος είναι διατεθειμένος, να περιμένει να γίνει πολύτιμος για κάποιον άλλον, όχι επειδή είναι πολύτιμος, αλλά επειδή κάποτε θα είναι χρήσιμος σε κάποιον; Κανένας.
Ο Ιησούς τον ρωτάει τι θέλει, για να τον βοηθήσει να συνειδητοποιήσει και την ψυχική και την πνευματική του παράλυση. Θέλει να του θεραπεύσει τόσο τη σωματική όσο και την εσωτερική του παραλυσία. Μπορεί η μία να είναι η αιτία της άλλης. Ο παράλυτος της κολυμβήθρας του Σιλωάμ είναι ψυχικά και σωματικά παράλυτος.
Ως ψυχικά παράλυτος είναι ένας αντιπροσωπευτικός τύπος σημερινού ανθρώπου. Πολλοί άνθρωποι στην εποχή μας πάσχουν από εσωτερική παραλυσία. Δεν έχουν άνθρωπο, γιατί δεν ζητούν άνθρωπο. Δεν ζητούν να αγαπήσουν κάποιον , αλλά να τον χρησιμοποιήσουν . Δεν βάζουν οι ίδιοι αυτό που περιμένουν από τους άλλους. Αν κανείς δεν βάζει αγάπη, ποιος θα βρει αγάπη, όταν δεν είναι κανείς διατεθειμένος να την προσφέρει, ούτε αυτοί που την ζητούν από τους άλλους;
Τα λόγια του παράλυτου προς τον Ιησού «δεν έχω άνθρωπο» σημαίνουν, πως ούτε εγώ είμαι άνθρωπος για κανέναν. Δεν μας προσφέρει κανείς την αγάπη του, αλλά δεν προσφέρουμε κι εμείς την αγάπη μας σε κανέναν.
Σε κάποια κινηματογραφική ταινία με θέμα τη μοναξιά, ο πρωταγωνιστής της ταινίας , ένας μοναχικός νέος, πιστεύει ότι τον αποφεύγουν οι γυναίκες, ενώ εκείνος τις αποφεύγει. Η ταινία τελειώνει στο σταθμό του τραίνου, όπου ο νέος φεύγει κατά λάθος με το τραίνο, ενώ η κοπέλα που φοβάται ότι θα τον εγκαταλείψει μένει.
Η αγάπη είναι ρίσκο. Όταν δεν ρισκάρουμε για να μην μας απορρίψουν στην πραγματικότητα εμείς απορρίπτουμε τους άλλους.
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
20.5.09
Moschos Lagouvardos, La literatura moderna
La literatura moderna de lo espiritual, es por lo general vacía. Usted no encontrará en esta razón para abrazar la vida. La literatura moderna no tiene ninguna razón es la vida infantil, el antiguo sentido de la palabra «infantil» (una epopeya, sin razón).
¿Por qué, me refiero a la razón de la vida de la literatura moderna, por ejemplo en la poesía de Seferis y Elytis, tanto el griego moderno representante de los poetas?
«Reserva de mi vida / viaje entre el / los árboles de color amarillo», escribe en un poema de Seferis. Y otra se refiere a una mujer amada escribe: «Para Helen, una camisa de vacío». ¿Qué es lo que estas palabras de Seferi? Esto significa que el sentido de la vida está vacía y el deterioro, y el amarillo simboliza Helen árboles? Este es el sentido de la vida en la poesía de Seferis;
Un ejemplo de la poesía de Elytis: «Las montañas de mi fundaciones» (Santo Εστί). . ¿Qué es lo que estas palabras Elytis, que las bases de una vida humana no son los valores de la vida, el espíritu no es lo que importa, no el amor, la bondad, la confianza en el cuidado de Dios, pero los objetos físicos; Es físicamente más estable que el mundo espiritual? Pero las cosas han ido ya, y el deseo de las personas que para ellos, como dice la Biblia,.
¿Qué es la razón por la cual la vida Kazantzaki? - Yo no creo nada, no hay esperanza, no tengo miedo. Estoy libre. - ¿Qué es lo que estas palabras? - Significa que lo más importante es evitar el miedo? ¿Es la libertad la desesperación? El hombre vive sin esperanza? No sabemos los efectos prácticos de la desesperación para el mundo si se dejan allí y no se mueve en la fe Dios?
El mismo «yo» es el Embirikos surrealista. ¿Cuál es el significado de la vida en la poesía de Empirikos; «Estamos membrillos». Esta es una respuesta poética a la búsqueda de la experiencia. Otra expresión de la desesperación ..
En su libro «El arte y la vida» Profesor Theodoridis apoya la perspectiva sociológica sobre la creación artística. En términos sociológicos, es de los trabajos generales y de utilidad.
Un abogado sé que apoyaron este punto de vista, no encuentra ningún sentido en la vida de su padre, porque era viejo y no podía trabajar. «¿Por qué vivir? No ofrecen nada.», Dijo el oiktirontas.
Es el sentido de la vida de utilidad. Usted merece la vida de un hombre, pero el valor está en lo que ofrecemos
Durante muchos años, y leer literatura moderna. Buscando fuentes de la razón de la vida, en la literatura moderna no lo encuentra. «Estamos de viaje», dice mi amigo Chatzoulis, pintor, es decir, la espiritual viajes. «El otro está dañado». Literatura moderna en el mundo y el deterioro de costumbre vacía. La relación de la vida intencionalmente. Una vez que Jesús dejó Jerusalén por el enviado Judio y enviados a decir, y hacia la izquierda, no de que su reinado en ellas. Estas palabras de Cristo se aplican a nuestra época: "Jerusalén, Jerusalén. Posakis ithelisa episynagagein sus hijos como la gallina nossia su cuenta, pero indispensables ithelisate ».
"Nueva Rethemniotika"
¿Por qué, me refiero a la razón de la vida de la literatura moderna, por ejemplo en la poesía de Seferis y Elytis, tanto el griego moderno representante de los poetas?
«Reserva de mi vida / viaje entre el / los árboles de color amarillo», escribe en un poema de Seferis. Y otra se refiere a una mujer amada escribe: «Para Helen, una camisa de vacío». ¿Qué es lo que estas palabras de Seferi? Esto significa que el sentido de la vida está vacía y el deterioro, y el amarillo simboliza Helen árboles? Este es el sentido de la vida en la poesía de Seferis;
Un ejemplo de la poesía de Elytis: «Las montañas de mi fundaciones» (Santo Εστί). . ¿Qué es lo que estas palabras Elytis, que las bases de una vida humana no son los valores de la vida, el espíritu no es lo que importa, no el amor, la bondad, la confianza en el cuidado de Dios, pero los objetos físicos; Es físicamente más estable que el mundo espiritual? Pero las cosas han ido ya, y el deseo de las personas que para ellos, como dice la Biblia,.
¿Qué es la razón por la cual la vida Kazantzaki? - Yo no creo nada, no hay esperanza, no tengo miedo. Estoy libre. - ¿Qué es lo que estas palabras? - Significa que lo más importante es evitar el miedo? ¿Es la libertad la desesperación? El hombre vive sin esperanza? No sabemos los efectos prácticos de la desesperación para el mundo si se dejan allí y no se mueve en la fe Dios?
El mismo «yo» es el Embirikos surrealista. ¿Cuál es el significado de la vida en la poesía de Empirikos; «Estamos membrillos». Esta es una respuesta poética a la búsqueda de la experiencia. Otra expresión de la desesperación ..
En su libro «El arte y la vida» Profesor Theodoridis apoya la perspectiva sociológica sobre la creación artística. En términos sociológicos, es de los trabajos generales y de utilidad.
Un abogado sé que apoyaron este punto de vista, no encuentra ningún sentido en la vida de su padre, porque era viejo y no podía trabajar. «¿Por qué vivir? No ofrecen nada.», Dijo el oiktirontas.
Es el sentido de la vida de utilidad. Usted merece la vida de un hombre, pero el valor está en lo que ofrecemos
Durante muchos años, y leer literatura moderna. Buscando fuentes de la razón de la vida, en la literatura moderna no lo encuentra. «Estamos de viaje», dice mi amigo Chatzoulis, pintor, es decir, la espiritual viajes. «El otro está dañado». Literatura moderna en el mundo y el deterioro de costumbre vacía. La relación de la vida intencionalmente. Una vez que Jesús dejó Jerusalén por el enviado Judio y enviados a decir, y hacia la izquierda, no de que su reinado en ellas. Estas palabras de Cristo se aplican a nuestra época: "Jerusalén, Jerusalén. Posakis ithelisa episynagagein sus hijos como la gallina nossia su cuenta, pero indispensables ithelisate ».
"Nueva Rethemniotika"
Μόσχος Λαγκουβάρδος, Η σύγχρονη λογοτεχνία
Η σύγχρονη λογοτεχνία από πνευματική άποψη, κατά κανόνα είναι κενή. Δε θα βρεις σ΄ αυτήν λόγο ζωής, να τον εγκολπωθείς. Η σύγχρονη λογοτεχνία δεν έχει λόγο ζωής , είναι νηπιώδης, με την αρχαία σημασία του όρου «νήπιος» (νη-έπος, όχι- λόγος ).
Ποιος είναι ο λόγος , εννοώ το λόγο της ζωής, της σύγχρονης λογοτεχνίας π.χ. στην ποίηση του ο Σεφέρη ή του Ελύτη , δυο αντιπροσωπευτικών συγχρόνων Ελλήνων ποιητών;
«Κράτησα τη ζωή μου/ ταξιδεύοντας ανάμεσα /σε κίτρινα δέντρα», γράφει σε κάποιο ποίημά του ο Σεφέρης. Και σε κάποιο άλλο που αναφέρεται σε κάποια αγαπημένη γυναίκα γράφει: «Για μια Ελένη, για ένα άδειο πουκάμισο» . Τι σημαίνουν τα λόγια αυτά του Σεφέρη; Σημαίνουν ότι το νόημα της ζωής είναι το κενό, και η φθορά, που συμβολίζει η Ελένη και τα κίτρινα δέντρα; Αυτό είναι το νόημα της ζωής στην ποίηση του Σεφέρη;
Ένα παράδειγμα από την ποίηση του Ελύτη: «Τα θεμέλιά μου στα βουνά» (Άγιον Εστί). . Τι σημαίνουν τα λόγια αυτά του Ελύτη; Ότι τα θεμέλια της ζωής ενός ανθρώπου δεν είναι οι αξίες της ζωής , δεν είναι το πνεύμα αυτό που προέχει, δεν είναι η αγάπη, η καλοσύνη, η εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού, αλλά τα υλικά αντικείμενα; Είναι πιο σταθερός ο υλικός κόσμος απ΄ τον πνευματικό; Κι όμως τα πράγματα παρέρχονται και η επιθυμία των ανθρώπων γι΄ αυτά, όπως λέει η Αγία Γραφή,.
-Ποιος είναι ο λόγος ζωής του Καζαντζάκη;- Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα , δεν φοβάμαι. Είμαι ελεύθερος. – Τι σημαίνουν τα λόγια αυτά ; - Σημαίνουν ότι το σπουδαιότερο είναι η αποφυγή του φόβου; Είναι η ελευθερία απελπισία; Ζει ο άνθρωπος χωρίς καμιά ελπίδα; Δεν ξέρουμε τα πρακτικά αποτελέσματα της απελπισίας για τον κόσμο, όταν μένει εκεί και δεν προχωράει στην πίστη στο Θεό;
Το ίδιο «πιστεύω» έχει και ο υπερρεαλιστής Εμπειρίκος. Ποιο είναι το νόημα της ζωής στην ποίηση του Εμπειρίκου; «Δεν έχουμε κυδώνια». Αυτή είναι η ποιητική απάντηση στην αναζήτηση του λόγου στον Εμπειρίκο. Μια άλλη έκφρασης της απελπισίας..
Στο βιβλίο του «Τέχνη και Ζωή» ο καθηγητής Θεοδωρίδη υποστηρίζει την κοινωνιολογική άποψη όσον αφορά την καλλιτεχνική δημιουργία. Κατά την κοινωνιολογική άποψη αυτό που προέχει είναι η εργασία και γενικά η χρησιμότητα.
Κάποιος γνωστός μου δικηγόρος, που υποστήριζε την άποψη αυτή , δεν έβρισκε κανένα νόημα στη ζωή του πατέρα του, γιατί ήταν γέρος και δεν μπορούσε να εργάζεται. «Γιατί να ζει; Δεν προσφέρει τίποτα.», έλεγε οικτίροντάς τον.
Είναι το νόημα της ζωής η χρησιμότητα. Δεν αξίζει η ίδια η ζωή ενός ανθρώπου, αλλά η αξία της είναι σ΄ αυτό που προσφέρει
Εδώ και πολλά χρόνια δε διαβάζω σύγχρονη λογοτεχνία . Αναζητώ στις πηγές το λόγο της ζωής, που στη σύγχρονη λογοτεχνία δεν τον βρίσκω. «Για μας είναι τα ταξίδια», λέει ο φίλος μου Χατζούλης, ζωγράφος , εννοώντας τα πνευματικά ταξίδια. «Τα άλλα είναι φθορά». Η σύγχρονη λογοτεχνία συνηθίζει τον κόσμο στο κενό και στη φθορά. Ο λόγος της ζωής καταδιώκεται. Κάποτε ο Ιησούς έφευγε απ την Ιερουσαλήμ και οι Ιουδαίοι έστειλαν απεσταλμένους να του πούνε , καθώς έφευγε, ότι δεν τον θέλουν να βασιλέψει σ΄ αυτούς. Τα λόγια αυτά του Κυρίου ισχύουν και στην εποχή μας : «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ. Ποσάκις ηθέλησα επισυναγαγείν τα τέκνα σου, ως η όρνις τα νοσσία εαυτής, αλλ’ ουκ ηθελήσατε.»
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
Ποιος είναι ο λόγος , εννοώ το λόγο της ζωής, της σύγχρονης λογοτεχνίας π.χ. στην ποίηση του ο Σεφέρη ή του Ελύτη , δυο αντιπροσωπευτικών συγχρόνων Ελλήνων ποιητών;
«Κράτησα τη ζωή μου/ ταξιδεύοντας ανάμεσα /σε κίτρινα δέντρα», γράφει σε κάποιο ποίημά του ο Σεφέρης. Και σε κάποιο άλλο που αναφέρεται σε κάποια αγαπημένη γυναίκα γράφει: «Για μια Ελένη, για ένα άδειο πουκάμισο» . Τι σημαίνουν τα λόγια αυτά του Σεφέρη; Σημαίνουν ότι το νόημα της ζωής είναι το κενό, και η φθορά, που συμβολίζει η Ελένη και τα κίτρινα δέντρα; Αυτό είναι το νόημα της ζωής στην ποίηση του Σεφέρη;
Ένα παράδειγμα από την ποίηση του Ελύτη: «Τα θεμέλιά μου στα βουνά» (Άγιον Εστί). . Τι σημαίνουν τα λόγια αυτά του Ελύτη; Ότι τα θεμέλια της ζωής ενός ανθρώπου δεν είναι οι αξίες της ζωής , δεν είναι το πνεύμα αυτό που προέχει, δεν είναι η αγάπη, η καλοσύνη, η εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού, αλλά τα υλικά αντικείμενα; Είναι πιο σταθερός ο υλικός κόσμος απ΄ τον πνευματικό; Κι όμως τα πράγματα παρέρχονται και η επιθυμία των ανθρώπων γι΄ αυτά, όπως λέει η Αγία Γραφή,.
-Ποιος είναι ο λόγος ζωής του Καζαντζάκη;- Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα , δεν φοβάμαι. Είμαι ελεύθερος. – Τι σημαίνουν τα λόγια αυτά ; - Σημαίνουν ότι το σπουδαιότερο είναι η αποφυγή του φόβου; Είναι η ελευθερία απελπισία; Ζει ο άνθρωπος χωρίς καμιά ελπίδα; Δεν ξέρουμε τα πρακτικά αποτελέσματα της απελπισίας για τον κόσμο, όταν μένει εκεί και δεν προχωράει στην πίστη στο Θεό;
Το ίδιο «πιστεύω» έχει και ο υπερρεαλιστής Εμπειρίκος. Ποιο είναι το νόημα της ζωής στην ποίηση του Εμπειρίκου; «Δεν έχουμε κυδώνια». Αυτή είναι η ποιητική απάντηση στην αναζήτηση του λόγου στον Εμπειρίκο. Μια άλλη έκφρασης της απελπισίας..
Στο βιβλίο του «Τέχνη και Ζωή» ο καθηγητής Θεοδωρίδη υποστηρίζει την κοινωνιολογική άποψη όσον αφορά την καλλιτεχνική δημιουργία. Κατά την κοινωνιολογική άποψη αυτό που προέχει είναι η εργασία και γενικά η χρησιμότητα.
Κάποιος γνωστός μου δικηγόρος, που υποστήριζε την άποψη αυτή , δεν έβρισκε κανένα νόημα στη ζωή του πατέρα του, γιατί ήταν γέρος και δεν μπορούσε να εργάζεται. «Γιατί να ζει; Δεν προσφέρει τίποτα.», έλεγε οικτίροντάς τον.
Είναι το νόημα της ζωής η χρησιμότητα. Δεν αξίζει η ίδια η ζωή ενός ανθρώπου, αλλά η αξία της είναι σ΄ αυτό που προσφέρει
Εδώ και πολλά χρόνια δε διαβάζω σύγχρονη λογοτεχνία . Αναζητώ στις πηγές το λόγο της ζωής, που στη σύγχρονη λογοτεχνία δεν τον βρίσκω. «Για μας είναι τα ταξίδια», λέει ο φίλος μου Χατζούλης, ζωγράφος , εννοώντας τα πνευματικά ταξίδια. «Τα άλλα είναι φθορά». Η σύγχρονη λογοτεχνία συνηθίζει τον κόσμο στο κενό και στη φθορά. Ο λόγος της ζωής καταδιώκεται. Κάποτε ο Ιησούς έφευγε απ την Ιερουσαλήμ και οι Ιουδαίοι έστειλαν απεσταλμένους να του πούνε , καθώς έφευγε, ότι δεν τον θέλουν να βασιλέψει σ΄ αυτούς. Τα λόγια αυτά του Κυρίου ισχύουν και στην εποχή μας : «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ. Ποσάκις ηθέλησα επισυναγαγείν τα τέκνα σου, ως η όρνις τα νοσσία εαυτής, αλλ’ ουκ ηθελήσατε.»
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
18.5.09
Μ.Ε.Λαγκουβάρδου, "Είναι όλοι καλοί"; (Μια παραλλαγή(
Κάποτε στη Θεσσαλονίκη πήγαινα στο καφενείο ενός συμπαθητικού Μικρασιάτη, εξήντα περίπου χρονών. Το όμορφο , βασανισμένο πρόσωπό του ανέδιδε μια γλυκιά έκφραση γεμάτη καλοσύνη. Ήμουν βέβαιος ότι ήταν ένας άνθρωπος με καλό χαρακτήρα. Χάρηκα, όταν τον άκουσα να λέει σε κάποιον συνομήλικό του : «Είναι όλοι καλοί». Δυσκολεύτηκα να καταλάβω τι εννοούσε. Ήταν όλοι καλοί ή τους έβλεπε αυτός έτσι; Αλλά πώς μπορούσε να τους βλέπει όλους καλούς;
Στο καφενείο ερχόταν κάπου- κάπου και ο γαμπρός του, που ήταν εντελώς διαφορετικός χαρακτήρας από αυτόν. Στάθμευε τη μοτοσικλέτα του μπροστά στο καφενείο, ανάμεσα στα τραπέζια και τις καρέκλες , όπου κάθονταν οι πελάτες του και έμπαινε στο κατάστημα χωρίς να χαιρετήσει κανέναν. Το ύφος του έδειχνε μια μόνιμη οργή. Σκεφτόμουν τι θα γίνει, όταν αναλάβει αυτός το καφενείο.
Το καφενείο ήταν για κάμποσα χρόνια ακόμα γεμάτο κόσμο. Ο κόσμος ερχόταν γιατί ο ιδιοκτήτης του ήταν καλός άνθρωπος . Ο γαμπρός πήγαινε και ερχόταν με την αστραφτερή μοτοσικλέτα του. Ύστερα έπαψε να έρχεται ο καλός άνθρωπος και το μαγαζί το ανέλαβε για ένα μικρό χρονικό διάστημα η κόρη του. Σταμάτησα κι εγώ να πηγαίνω γιατί έφυγα απ΄ τη Θεσσαλονίκη. Όταν γύρισα μετά από κάμποσο καιρό είδα ότι το καφενείο έκλεισε και μετατράπηκε σε κατάστημα πωλήσεως μοτοσικλετών.
Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβω την πίστη του ανθρώπου αυτού στην καλοσύνη και στην αγάπη, παρόλο που με παρόμοιο τρόπο σκεφτόμουν κι εγώ. Η δυσκολία να δεχθούμε το κακό είναι ότι κάθε φορά, που σκεφτόμαστε τους ανθρώπους, ο νους μας πάει στους δικούς μας, σ’ αυτούς που δεν παύουμε ποτέ να τους αγαπάμε, ακόμα κι όταν έχουν φύγει.
Είναι δύσκολο να πεισθείς ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί. Πόσα πρέπει να πάθει κανείς για να μάθει ότι στον κόσμο υπάρχει και το κακό. Κατά μία άποψη, αυτήν που μας διδάσκει η Ορθόδοξη Πίστη μας η τάση του ανθρώπου προς το καλό είναι έμφυτη. Ο ι άνθρωποι γεννιούνται καλοί και έχουν όλα τα εφόδια για να μπορούν να υπερνικήσουν τις τάσεις τους προς το κακό. Όλοι οι άνθρωποι χωρίς εξαίρεση έχουν την ικανότητα να συγκρατούν τις τάσεις τους προς το κακό. Κανένας δεν μπορεί να μας στερήσει την ικανότητα να αντισταθούμε στις κακές παρορμήσεις μας , αν δεν το θελήσουμε οι ίδιοι.
Νομίζω ότι εξαρτάται απ΄ τα παιδικά μας χρόνια. Όσοι είχαν ευτυχισμένα παιδικά χρόνια , μεγαλώνοντας κοντά σε πράους και ειρηνικούς ανθρώπους δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι δεν είναι όλοι καλοί και ότι υπάρχουν άνθρωποι κακοί . Ίσως δεν θα το πιστέψουν ποτέ.
Σύμφωνα με το μύθο του Αισώπου «ο Λύκος και ο Ερωδιός», μια φορά στάθηκε ένα κόκαλο στο λαιμό ενός λύκου. Ο λύκος φώναξε τον ερωδιό με το μακρύ του ράμφος, να το βγάλει και του υποσχέθηκε ότι θα τον ανταμείψει. Ο ερωδιός έβαλε το κεφάλι του στο στόμα του λύκου και έβγαλε το κόκαλο. Ύστερα περίμενε την ανταμοιβή. Ο λύκος του είπε: «Μικρή ανταμοιβή είναι που γλίτωσες από το στόμα του λύκου» ;
Ποια είναι η απάντηση στο ερώτημα που τέθηκε στην αρχή; Είναι όλοι καλοί; Ο Αίσωπος φαίνεται ότι θέλει να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε την ευθύνη που έχουμε για τον εαυτό μας. Ο μύθος του μιλάει γι’ αυτόν που ζει με αυταπάτες, που πρέπει να είναι ευχαριστημένος, όταν γλιτώνει από αυτές. Μικρό κέρδος είναι που γλίτωσες απ΄ τις αυταπάτες σου και ελευθερώθηκες απ΄ τον ίδιο τον εαυτό σου, φαίνεται να λέει ο Αίσωπος στους ανθρώπους κάθε εποχής.
Όσον αφορά όμως το νόημά του στη σύγχρονη εποχή, αν υπάρχει κάτι πιο συγκεκριμένο, σε σχέση π.χ. με την πολιτική κατάσταση ή με την οικονομική κρίση, ποιος είναι λύκος και ποιος ερωδιός , ας το βρει ο αναγνώστης μόνος του.
Στο καφενείο ερχόταν κάπου- κάπου και ο γαμπρός του, που ήταν εντελώς διαφορετικός χαρακτήρας από αυτόν. Στάθμευε τη μοτοσικλέτα του μπροστά στο καφενείο, ανάμεσα στα τραπέζια και τις καρέκλες , όπου κάθονταν οι πελάτες του και έμπαινε στο κατάστημα χωρίς να χαιρετήσει κανέναν. Το ύφος του έδειχνε μια μόνιμη οργή. Σκεφτόμουν τι θα γίνει, όταν αναλάβει αυτός το καφενείο.
Το καφενείο ήταν για κάμποσα χρόνια ακόμα γεμάτο κόσμο. Ο κόσμος ερχόταν γιατί ο ιδιοκτήτης του ήταν καλός άνθρωπος . Ο γαμπρός πήγαινε και ερχόταν με την αστραφτερή μοτοσικλέτα του. Ύστερα έπαψε να έρχεται ο καλός άνθρωπος και το μαγαζί το ανέλαβε για ένα μικρό χρονικό διάστημα η κόρη του. Σταμάτησα κι εγώ να πηγαίνω γιατί έφυγα απ΄ τη Θεσσαλονίκη. Όταν γύρισα μετά από κάμποσο καιρό είδα ότι το καφενείο έκλεισε και μετατράπηκε σε κατάστημα πωλήσεως μοτοσικλετών.
Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβω την πίστη του ανθρώπου αυτού στην καλοσύνη και στην αγάπη, παρόλο που με παρόμοιο τρόπο σκεφτόμουν κι εγώ. Η δυσκολία να δεχθούμε το κακό είναι ότι κάθε φορά, που σκεφτόμαστε τους ανθρώπους, ο νους μας πάει στους δικούς μας, σ’ αυτούς που δεν παύουμε ποτέ να τους αγαπάμε, ακόμα κι όταν έχουν φύγει.
Είναι δύσκολο να πεισθείς ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί. Πόσα πρέπει να πάθει κανείς για να μάθει ότι στον κόσμο υπάρχει και το κακό. Κατά μία άποψη, αυτήν που μας διδάσκει η Ορθόδοξη Πίστη μας η τάση του ανθρώπου προς το καλό είναι έμφυτη. Ο ι άνθρωποι γεννιούνται καλοί και έχουν όλα τα εφόδια για να μπορούν να υπερνικήσουν τις τάσεις τους προς το κακό. Όλοι οι άνθρωποι χωρίς εξαίρεση έχουν την ικανότητα να συγκρατούν τις τάσεις τους προς το κακό. Κανένας δεν μπορεί να μας στερήσει την ικανότητα να αντισταθούμε στις κακές παρορμήσεις μας , αν δεν το θελήσουμε οι ίδιοι.
Νομίζω ότι εξαρτάται απ΄ τα παιδικά μας χρόνια. Όσοι είχαν ευτυχισμένα παιδικά χρόνια , μεγαλώνοντας κοντά σε πράους και ειρηνικούς ανθρώπους δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι δεν είναι όλοι καλοί και ότι υπάρχουν άνθρωποι κακοί . Ίσως δεν θα το πιστέψουν ποτέ.
Σύμφωνα με το μύθο του Αισώπου «ο Λύκος και ο Ερωδιός», μια φορά στάθηκε ένα κόκαλο στο λαιμό ενός λύκου. Ο λύκος φώναξε τον ερωδιό με το μακρύ του ράμφος, να το βγάλει και του υποσχέθηκε ότι θα τον ανταμείψει. Ο ερωδιός έβαλε το κεφάλι του στο στόμα του λύκου και έβγαλε το κόκαλο. Ύστερα περίμενε την ανταμοιβή. Ο λύκος του είπε: «Μικρή ανταμοιβή είναι που γλίτωσες από το στόμα του λύκου» ;
Ποια είναι η απάντηση στο ερώτημα που τέθηκε στην αρχή; Είναι όλοι καλοί; Ο Αίσωπος φαίνεται ότι θέλει να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε την ευθύνη που έχουμε για τον εαυτό μας. Ο μύθος του μιλάει γι’ αυτόν που ζει με αυταπάτες, που πρέπει να είναι ευχαριστημένος, όταν γλιτώνει από αυτές. Μικρό κέρδος είναι που γλίτωσες απ΄ τις αυταπάτες σου και ελευθερώθηκες απ΄ τον ίδιο τον εαυτό σου, φαίνεται να λέει ο Αίσωπος στους ανθρώπους κάθε εποχής.
Όσον αφορά όμως το νόημά του στη σύγχρονη εποχή, αν υπάρχει κάτι πιο συγκεκριμένο, σε σχέση π.χ. με την πολιτική κατάσταση ή με την οικονομική κρίση, ποιος είναι λύκος και ποιος ερωδιός , ας το βρει ο αναγνώστης μόνος του.
Μόσχος Λαγκουβάρδος, Είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί;
«Κανείς δεν είναι με τη θέλησή του κακός»
Σωκράτης
Κάποτε στη Θεσσαλονίκη πήγαινα στο καφενείο ενός συμπαθητικού Μικρασιάτη, εξήντα περίπου χρονών. Το όμορφο , βασανισμένο πρόσωπό του ανέδιδε μια γλυκιά έκφραση γεμάτη καλοσύνη. Ήμουν βέβαιος ότι ήταν ένας άνθρωπος με καλό χαρακτήρα. Χάρηκα, όταν τον άκουσα να λέει σε κάποιον συνομήλικό του : «Είναι όλοι καλοί». Δυσκολεύτηκα να καταλάβω τι εννοούσε. Ήταν όλοι καλοί ή τους έβλεπε αυτός έτσι; Αλλά πώς μπορούσε να τους βλέπει όλους καλούς;
Στο καφενείο ερχόταν κάπου- κάπου και ο γαμπρός του, που ήταν εντελώς διαφορετικός χαρακτήρας από αυτόν. Στάθμευε τη μοτοσικλέτα του μπροστά στο καφενείο, ανάμεσα στα τραπέζια και τις καρέκλες , όπου κάθονταν οι πελάτες του και έμπαινε στο κατάστημα χωρίς να χαιρετήσει κανέναν. Το ύφος του έδειχνε μια μόνιμη οργή. Σκεφτόμουν τι θα γίνει, όταν αναλάβει αυτός το καφενείο.
Το καφενείο ήταν για κάμποσα χρόνια ακόμα γεμάτο κόσμο. Ο κόσμος ερχόταν γιατί ο ιδιοκτήτης της ήταν καλός άνθρωπος . Ο γαμπρός πήγαινε και ερχόταν με την αστραφτερή μοτοσικλέτα του. Ύστερα έπαψε να έρχεται ο καλός άνθρωπος και το μαγαζί το ανέλαβε για ένα μικρό χρονικό διάστημα η κόρη του. Σταμάτησα κι εγώ να πηγαίνω γιατί έφυγα απ΄ τη Θεσσαλονίκη. Όταν γύρισα μετά από κάμποσο καιρό είδα ότι το καφενείο έκλεισε και μετατράπηκε σε κατάστημα πωλήσεως μοτοσικλετών.
Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβω την πίστη του ανθρώπου αυτού στην καλοσύνη και στην αγάπη, παρόλο που με παρόμοιο τρόπο σκεφτόμουν κι εγώ. Η δυσκολία να δεχθούμε το κακό είναι ότι κάθε φορά, που σκεφτόμαστε τους ανθρώπους, ο νους μας πάει στους δικούς μας, σ’ αυτούς που δεν παύουμε ποτέ να τους αγαπάμε, ακόμα κι όταν έχουν φύγει.
Είναι δύσκολο να πεισθείς ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί. Πόσα πρέπει να πάθει κανείς για να μάθει ότι στον κόσμο υπάρχει και το κακό. Κατά μία άποψη, αυτήν που μας διδάσκει η Ορθόδοξη Πίστη μας η τάση του ανθρώπου προς το καλό είναι έμφυτη. Ο ι άνθρωποι γεννιούνται καλοί και έχουν όλα τα εφόδια για να μπορούν να υπερνικήσουν τις τάσεις τους προς το κακό. Όλοι οι άνθρωποι χωρίς εξαίρεση έχουν την ικανότητα να συγκρατούν τις τάσεις τους προς το κακό. Κανένας δεν μπορεί να μας στερήσει την ικανότητα να αντισταθούμε στις κακές παρορμήσεις μας , αν δεν το θελήσουμε οι ίδιοι.
Αν είχες την τύχη, να μεγαλώσεις ανάμεσα σε καλούς ανθρώπους, θα δυσκολευτείς να πιστέψεις ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί και ότι υπάρχουν άνθρωποι κακοί . Ίσως δεν θα το πιστέψεις ποτέ. Ό, τι και να σου συμβεί, θα πιστεύεις ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί, ότι όλοι δίνουν τον αγώνα τους. Κανένας δεν είναι με τη θέλησή του κακός. Αν ήσουν κι εσύ στη θέση τους, ίσως να έκανες το ίδιο. Η Διοτίμα έλεγε, πως όλοι οι άνθρωποι αγαπούν το καλό.
Σύμφωνα με το μύθο του Αισώπου «ο Λύκος και ο Ερωδιός», μια φορά στάθηκε ένα κόκαλο στο λαιμό ενός λύκου. Ο λύκος φώναξε τον ερωδιό με το μακρύ του ράμφος, να το βγάλει και του υποσχέθηκε ότι θα τον ανταμείψει. Ο ερωδιός έβαλε το κεφάλι του στο στόμα του λύκου και έβγαλε το κόκαλο. Ύστερα περίμενε να λάβει την ανταμοιβή. Κι ο λύκος του είπε: «Μικρή ανταμοιβή είναι που γλίτωσες από το στόμα του λύκου» ;
Ο μύθος θέλει να πει ότι ο άνθρωπος που ζει με αυταπάτες μοιάζει με ερωδιό στο στόμα του λύκου. «Σε μια τέτοια αυταπάτη παραμένει, ο «παλαιός άνθρωπος» αυτός που προσδιορίζεται απ΄ το παρελθόν του.(…). Ο άνθρωπος πρέπει να είναι ή να γίνει ελεύθερος από τον ίδιο τον εαυτό του, με τη χάρη του Θεού (..) Η Καινή Διαθήκη διακηρύσσει τον Ιησού Χριστό ως το γεγονός, ως την πράξη του Θεού δια της οποίας ο Θεός έβαλε ένα τέλος στον παλαιό κόσμο».(Ρούντολφ Μπούλτμαν, Η Αιωνιότητα ως Παρόν).
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
moschoblog.blogspot.com
Σωκράτης
Κάποτε στη Θεσσαλονίκη πήγαινα στο καφενείο ενός συμπαθητικού Μικρασιάτη, εξήντα περίπου χρονών. Το όμορφο , βασανισμένο πρόσωπό του ανέδιδε μια γλυκιά έκφραση γεμάτη καλοσύνη. Ήμουν βέβαιος ότι ήταν ένας άνθρωπος με καλό χαρακτήρα. Χάρηκα, όταν τον άκουσα να λέει σε κάποιον συνομήλικό του : «Είναι όλοι καλοί». Δυσκολεύτηκα να καταλάβω τι εννοούσε. Ήταν όλοι καλοί ή τους έβλεπε αυτός έτσι; Αλλά πώς μπορούσε να τους βλέπει όλους καλούς;
Στο καφενείο ερχόταν κάπου- κάπου και ο γαμπρός του, που ήταν εντελώς διαφορετικός χαρακτήρας από αυτόν. Στάθμευε τη μοτοσικλέτα του μπροστά στο καφενείο, ανάμεσα στα τραπέζια και τις καρέκλες , όπου κάθονταν οι πελάτες του και έμπαινε στο κατάστημα χωρίς να χαιρετήσει κανέναν. Το ύφος του έδειχνε μια μόνιμη οργή. Σκεφτόμουν τι θα γίνει, όταν αναλάβει αυτός το καφενείο.
Το καφενείο ήταν για κάμποσα χρόνια ακόμα γεμάτο κόσμο. Ο κόσμος ερχόταν γιατί ο ιδιοκτήτης της ήταν καλός άνθρωπος . Ο γαμπρός πήγαινε και ερχόταν με την αστραφτερή μοτοσικλέτα του. Ύστερα έπαψε να έρχεται ο καλός άνθρωπος και το μαγαζί το ανέλαβε για ένα μικρό χρονικό διάστημα η κόρη του. Σταμάτησα κι εγώ να πηγαίνω γιατί έφυγα απ΄ τη Θεσσαλονίκη. Όταν γύρισα μετά από κάμποσο καιρό είδα ότι το καφενείο έκλεισε και μετατράπηκε σε κατάστημα πωλήσεως μοτοσικλετών.
Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβω την πίστη του ανθρώπου αυτού στην καλοσύνη και στην αγάπη, παρόλο που με παρόμοιο τρόπο σκεφτόμουν κι εγώ. Η δυσκολία να δεχθούμε το κακό είναι ότι κάθε φορά, που σκεφτόμαστε τους ανθρώπους, ο νους μας πάει στους δικούς μας, σ’ αυτούς που δεν παύουμε ποτέ να τους αγαπάμε, ακόμα κι όταν έχουν φύγει.
Είναι δύσκολο να πεισθείς ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί. Πόσα πρέπει να πάθει κανείς για να μάθει ότι στον κόσμο υπάρχει και το κακό. Κατά μία άποψη, αυτήν που μας διδάσκει η Ορθόδοξη Πίστη μας η τάση του ανθρώπου προς το καλό είναι έμφυτη. Ο ι άνθρωποι γεννιούνται καλοί και έχουν όλα τα εφόδια για να μπορούν να υπερνικήσουν τις τάσεις τους προς το κακό. Όλοι οι άνθρωποι χωρίς εξαίρεση έχουν την ικανότητα να συγκρατούν τις τάσεις τους προς το κακό. Κανένας δεν μπορεί να μας στερήσει την ικανότητα να αντισταθούμε στις κακές παρορμήσεις μας , αν δεν το θελήσουμε οι ίδιοι.
Αν είχες την τύχη, να μεγαλώσεις ανάμεσα σε καλούς ανθρώπους, θα δυσκολευτείς να πιστέψεις ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί και ότι υπάρχουν άνθρωποι κακοί . Ίσως δεν θα το πιστέψεις ποτέ. Ό, τι και να σου συμβεί, θα πιστεύεις ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί, ότι όλοι δίνουν τον αγώνα τους. Κανένας δεν είναι με τη θέλησή του κακός. Αν ήσουν κι εσύ στη θέση τους, ίσως να έκανες το ίδιο. Η Διοτίμα έλεγε, πως όλοι οι άνθρωποι αγαπούν το καλό.
Σύμφωνα με το μύθο του Αισώπου «ο Λύκος και ο Ερωδιός», μια φορά στάθηκε ένα κόκαλο στο λαιμό ενός λύκου. Ο λύκος φώναξε τον ερωδιό με το μακρύ του ράμφος, να το βγάλει και του υποσχέθηκε ότι θα τον ανταμείψει. Ο ερωδιός έβαλε το κεφάλι του στο στόμα του λύκου και έβγαλε το κόκαλο. Ύστερα περίμενε να λάβει την ανταμοιβή. Κι ο λύκος του είπε: «Μικρή ανταμοιβή είναι που γλίτωσες από το στόμα του λύκου» ;
Ο μύθος θέλει να πει ότι ο άνθρωπος που ζει με αυταπάτες μοιάζει με ερωδιό στο στόμα του λύκου. «Σε μια τέτοια αυταπάτη παραμένει, ο «παλαιός άνθρωπος» αυτός που προσδιορίζεται απ΄ το παρελθόν του.(…). Ο άνθρωπος πρέπει να είναι ή να γίνει ελεύθερος από τον ίδιο τον εαυτό του, με τη χάρη του Θεού (..) Η Καινή Διαθήκη διακηρύσσει τον Ιησού Χριστό ως το γεγονός, ως την πράξη του Θεού δια της οποίας ο Θεός έβαλε ένα τέλος στον παλαιό κόσμο».(Ρούντολφ Μπούλτμαν, Η Αιωνιότητα ως Παρόν).
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
moschoblog.blogspot.com
Μ.Λαγκουβάρδος, Μια απάντηση για τον οικουμενισμό
Μόνον ευγνωμοσύνη και χαρά μπορεί να εκφράσει κάθε ορθόδοξος χριστιανός προς τους σεβαστούς πατέρες για την ομολογία τους κατά του οικουμενισμού.
Δυσκολεύομαι να πιστέψω στη διάθεση για ειρωνία, που είδα στο άρθρο του κ. Νίκου Παπαχρήστου, με τον ατυχή τίτλο "απεταξάμην το διάλογο", που δημοσιεύεται στον "Zoiforos.gr", στη στήλη "Επίκαιρα 5".
Ο κ. Παπαχρήστου δεν διαφωνεί με την αλήθεια του περιεχομένου της συγκεκριμένης ομολογίας κατά του οικουμενισμού. Απλώς ειρωνεύεται τους σεβαστούς πατέρες , που έχουν το θάρρος να ταχθούν με καθαρότητα, σαφήνεια και χωρίς υστερόβουλες σκέψεις και υπεκφυγές, υπέρ αυτής. Όπως θα έκανε κάθε ορθόδοξος χριστιανός, που δεν θά είχε άλλα στο μυαλό του, ξένα προς την Ορθόδοξη Πίστη.
Κανείς δεν θα μπορούσε να διαφωνήσει με την αλήθεια του περιεχομένου της Ομολογίας, χωρίς να έρθει αντιμέτωπος με την Ορθόδοξη Πίστη. Ούτε ο κ. Παπαχρήστου διαφωνεί. Αντιθέτως αποφεύει εντελώς να λάβει θέση ΄για οποιοδήποτε θέμα, διότι είναι σκληρό το "προς κέντρα λακτίζειν".
Επόμενο είναι , λοιπόν, όταν δεν τολμά κανείς να διαφωνήσει με την ουσία, να δίνει το βάρος στις εντυπώσεις και να παρουσιάζει τα σχόλιά του όχι ως προσωπικές σκέψεις του, όπως είναι , αλλά ως γεγονότα. Τακτική, η οποία εφαρμόζεται στην εποχή μας, κατά κόρον στον τομέα της δημοσιογραφίας.
Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες προς τους σεβαστούς πατέρες που διατύπωσαν με αξιοθαύμαστη σαφήνεια και ακρίβεια την ομολογία τους κατά του οικουμενισμού.
Μακάρι να γίνει το παράδειγμα σε όλους , για να βγούμε απ΄ την παθητικότητα που έγινε κανόνας στη σύγχρονη εποχή.
Η ομολογία της πίστεώς μας είναι δεδομένη. Θάρρος και ανιδιοτέλεια χρειάζεται. "Θαρσείν χρη".
Δυσκολεύομαι να πιστέψω στη διάθεση για ειρωνία, που είδα στο άρθρο του κ. Νίκου Παπαχρήστου, με τον ατυχή τίτλο "απεταξάμην το διάλογο", που δημοσιεύεται στον "Zoiforos.gr", στη στήλη "Επίκαιρα 5".
Ο κ. Παπαχρήστου δεν διαφωνεί με την αλήθεια του περιεχομένου της συγκεκριμένης ομολογίας κατά του οικουμενισμού. Απλώς ειρωνεύεται τους σεβαστούς πατέρες , που έχουν το θάρρος να ταχθούν με καθαρότητα, σαφήνεια και χωρίς υστερόβουλες σκέψεις και υπεκφυγές, υπέρ αυτής. Όπως θα έκανε κάθε ορθόδοξος χριστιανός, που δεν θά είχε άλλα στο μυαλό του, ξένα προς την Ορθόδοξη Πίστη.
Κανείς δεν θα μπορούσε να διαφωνήσει με την αλήθεια του περιεχομένου της Ομολογίας, χωρίς να έρθει αντιμέτωπος με την Ορθόδοξη Πίστη. Ούτε ο κ. Παπαχρήστου διαφωνεί. Αντιθέτως αποφεύει εντελώς να λάβει θέση ΄για οποιοδήποτε θέμα, διότι είναι σκληρό το "προς κέντρα λακτίζειν".
Επόμενο είναι , λοιπόν, όταν δεν τολμά κανείς να διαφωνήσει με την ουσία, να δίνει το βάρος στις εντυπώσεις και να παρουσιάζει τα σχόλιά του όχι ως προσωπικές σκέψεις του, όπως είναι , αλλά ως γεγονότα. Τακτική, η οποία εφαρμόζεται στην εποχή μας, κατά κόρον στον τομέα της δημοσιογραφίας.
Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες προς τους σεβαστούς πατέρες που διατύπωσαν με αξιοθαύμαστη σαφήνεια και ακρίβεια την ομολογία τους κατά του οικουμενισμού.
Μακάρι να γίνει το παράδειγμα σε όλους , για να βγούμε απ΄ την παθητικότητα που έγινε κανόνας στη σύγχρονη εποχή.
Η ομολογία της πίστεώς μας είναι δεδομένη. Θάρρος και ανιδιοτέλεια χρειάζεται. "Θαρσείν χρη".
Μόσχος Λαγκουβάρδος, Σχόλιο στην ομολογία κατά του Οικουμενισμού
Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες προς τους σεβαστούς πατέρες που διατύπωσαν με αξιοθαύμαστη σαφήνεια και ακρίβεια την ομολογία τους κατά του οικουμενισμού.
Μακάρι να γίνει το παράδειγμα σε όλους , για να βγούμε απ΄ την παθητικότητα που έγινε κανόνας στη σύγχρονη εποχή.
Η ομολογία της πίστης μας είναι δεδομένη. Θάρρος χρειάζεται. "Θαρσείν χρη".
Μακάρι να γίνει το παράδειγμα σε όλους , για να βγούμε απ΄ την παθητικότητα που έγινε κανόνας στη σύγχρονη εποχή.
Η ομολογία της πίστης μας είναι δεδομένη. Θάρρος χρειάζεται. "Θαρσείν χρη".
17.5.09
"Όσοι με τη Χάρη του Θεού ανατραφήκαμε με ευσεβή δόγματα
"Όσοι με τη Χάρη του Θεού ανατραφήκαμε με ευσεβή δόγματα και ακολουθούμε σε όλα την Μία, Αγία, Καθολική, και Αποστολική Εκκλησία πιστεύουμε ότι:Η μοναδική οδός σωτηρίας των ανθρώπων είναι η πίστη στην Αγία Τριάδα, στο έργο και στη διδασκαλία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, τα συνεχιζόμενα εις το σώμα Αυτού, την Αγία Εκκλησία. Ο Χριστός είναι το μόνο αληθινό φως, δεν υπάρχουν άλλα φώτα να μας φωτίσουν, ούτε άλλα ονόματα που μπορούν να μας σώσουν…Όλα τα άλλα πιστεύματα, όλες οι θρησκείες, που αγνοούν και δεν ομολογούν τον Χριστό «εν σαρκί εληλυθότα» είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα και έργα του Διαβόλου…Οι Χριστιανοί πιστεύοντες εις την Αγία Τριάδα, δεν έχουμε τον ίδιο Θεό με καμμία άλλη θρησκεία, ούτε με τις λεγόμενες μονοθεϊστικές θρησκείες, τον Ιουδαϊσμό και τον Μωαμεθανισμό, οι οποίες δεν πιστεύουν στην Αγία Τριάδα….Κατά συνέπεια οι βασικές θέσεις της Ομολογίας μας είναι οι εξής:
1.Φυλαττουμε αμετακίνητα και απαραχάρακτα όσα οι Σύνοδοι και οι Πατέρες εθέσπισαν. Αποδεχόμαστε όσα εκείνοι αποδέχονται και καταδικάζουμε όσα καταδικάζουν, αποφεύγουμε δε την επικοινωνία με όσους καινοτομούν εις τα της πίστεως…Μετά των Αγίων Πατέρων και των Συνόδων απορρίπτουμε και αναθεματίζουμε όλες τις αιρέσεις που παρουσιάσθηκαν κατά την ιστορική διαδρομή της Εκκλησίας…
2.Διακηρύσσουμε ότι ο Παπισμός είναι η μήτρα αιρέσεων και πλανών. Η διδασκαλία του Filioque, της εκπορεύσεως δηλαδή του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού, είναι αντίθετη προς όσα ο ίδιος ο Χριστός εδίδαξε περί του Αγίου Πνεύματος…Ο σημερινός Παπισμός παρεξέκλινε πολύ περισσότερο του μεσαιωνικού Παπισμού από την διδασκαλία της Εκκλησίας, ώστε δεν αποτελεί πλέον συνέχεια της αρχαίας Δυτικής Εκκλησίας…Ο δογματικός μινιμαλισμός ωδήγησε και σε μείωση των ηθικών απαιτήσεων λόγω του δεσμού δόγματος και ήθους, με συνέπεια τις ηθικές πτώσεις κορυφαίων κληρικών και την αύξηση μεταξύ των κληρικών των ηθικών εκτροπών της ομοφυλοφιλίας και της παιδοφιλίας…
3.Τα ίδια ισχύουν, σε μεγαλύτερο βαθμό, για τον Προτεσταντισμό, ο οποίος ως τέκνο του Παπισμού κληρονόμησε πολλές αιρέσεις, πρόσθεσε δε πολύ περισσότερες…
4.Ο μόνος τρόπος για να αποκατασταθεί η κοινωνία μας με τους αιρετικούς είναι η εκ μέρους τους αποκήρυξη της πλάνης και η μετάνοια, ώστε να υπάρξει αληθινή ένωση και ειρήνη. Ένωση με την αλήθεια και όχι με την πλάνη και την αίρεση…Είναι γι’ αυτό αθεμελίωτη και μετέωρη η νέα προσπάθεια των Οικουμενιστών να προβάλλουν την θέση ότι έχουμε κοινό βάπτισμα με τους αιρετικούς…
5.Εφ’ όσον οι αιρετικοί εξακολουθούν να παραμένουν στην πλάνη, αποφεύγουμε την μετ’αυτών κοινωνία, ιδιαίτερα τις συμπροσευχές.
6.Μέχρι των αρχών του 20ου αιώνος η Εκκλησία σταθερά και αμετάβλητα είχε απορριπτική και καταδικαστική στάση έναντι όλων των αιρέσεων…Δυστυχώς αυτή η ενιαία, σταθερή και αταλάντευτη στάση της Εκκλησίας άρχισε σταδιακά να εγκαταλείπεται, μετά την εγκύκλιο που εξαπέλυσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1920 «Προς τας απανταχού εκκλησίας του Χριστού», η οποία για πρώτη φορά χαρακτηρίζει επισήμως τις αιρέσεις ως εκκλησίες, που δεν είναι αποξενωμένες από την Εκκλησία, αλλά είναι οικείες και συγγενείς…Άνοιξε πλέον ο δρόμος για να υιοθετηθεί, να διαμορφωθεί και να αναπτυχθεί στο χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας η προτεσταντικής κατ’ αρχήν επινοήσεως, τώρα δε και παπικής αποδοχής, αίρεση του Οικουμενισμού, αυτή παναίρεση, που υιοθετεί και νομιμοποιεί όλες τις αιρέσεις ως εκκλησίες και προσβάλει το δόγμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής, και Αποστολικής Εκκλησίας. Αναπτύχθηκε πλέον, διδάσκεται και επιβάλλεται από Πατριάρχες και επισκόπους νέο δόγμα περί Εκκλησίας, νέα εκκλησιολογία…
7.Ο διαχριστιανικός αυτός συγκρητισμός, διευρύνθηκε τώρα και σε διαθρησκειακό συγκρητισμό, ο οποίος εξισώνει όλες τις θρησκείες, με την μοναδική, θεόθεν αποκαλυφθείσα από τον Χριστό θεοσέβεια, θεογνωσία και κατά Χριστόν ζωή…Είναι η χειρότερη πλάνη, η μεγαλύτερη αίρεση των αιώνων…
8.Εμείς πιστεύουμε και ομολογούμε ότι μόνον εν τω Χριστώ υπάρχει η δυνατότης σωτηρίας. Οι θρησκείες του κόσμου και οι αιρέσεις οδηγούν στην απώλεια…Αυτή την παναίρεση έχουν αποδεχθεί εκ των Ορθοδόξων πολλοί πατριάρχες, αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι, κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί. Την διδάσκουν «γυμνή τη κεφαλή», την εφαρμόζουν και την επιβάλλουν στην πράξη κοινωνούντες παντοιοτρόπως με τους αιρετικούς, με συμπροσευχές, ανταλλαγές επισκέψεων, ποιμαντικές συνεργασίες, θέτωντας ουσιαστικώς εαυτούς εκτός Εκκλησίας. Η στάση μας εκ των συνοδικών κανονικών αποφάσεων και εκ του παραδείγματος των Αγίων είναι προφανής. Ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του.
9.Υπάρχουν βέβαια και συλλογικές ευθύνες, και κυρίως των οικουμενιστικών φρονημάτων Ιεραρχών και Θεολόγων μας, απέναντι στο ορθόδοξο πλήρωμα και το ποίμνιο τους. Προς αυτούς δηλώνουμε με φόβο Θεού και αγάπη, ότι η στάση τους αυτή και τα ανοίγματά τους στις οικουμενιστικές δραστηριότητες είναι από πάσης πλευράς καταδικαστέα.
10.Όταν κινδυνεύει η πίστη με την υποστήριξη παλαιών και νέων αιρέσεων, τις οποίες υποψιθυρίζει ο Διάβολος, για να αποκόψει τους πιστούς από την Εκκλησία, τότε όλοι οι πιστοί οφείλουν να ομολογούν και να διακηρύσσουν την αλήθεια των δογμάτων, ιδιαίτερα όμως οι ποιμένες, που οφείλουν να εκδιώκουν τους λύκους από την αυλή των προβάτων, και οι μοναχοί, οι οποίοι, με την δικαιολογημένη ευαισθησία τους σε θέματα πίστεως, αναδείχθηκαν σε στύλους και προμάχους της Ορθοδοξίας. Γι’ αυτό κληρικοί, μοναχοί, λαϊκοί , με προθυμία και χαρά υπογράφουμε αυτήν την Ομολογία".
(αποπάσματα)
1.Φυλαττουμε αμετακίνητα και απαραχάρακτα όσα οι Σύνοδοι και οι Πατέρες εθέσπισαν. Αποδεχόμαστε όσα εκείνοι αποδέχονται και καταδικάζουμε όσα καταδικάζουν, αποφεύγουμε δε την επικοινωνία με όσους καινοτομούν εις τα της πίστεως…Μετά των Αγίων Πατέρων και των Συνόδων απορρίπτουμε και αναθεματίζουμε όλες τις αιρέσεις που παρουσιάσθηκαν κατά την ιστορική διαδρομή της Εκκλησίας…
2.Διακηρύσσουμε ότι ο Παπισμός είναι η μήτρα αιρέσεων και πλανών. Η διδασκαλία του Filioque, της εκπορεύσεως δηλαδή του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού, είναι αντίθετη προς όσα ο ίδιος ο Χριστός εδίδαξε περί του Αγίου Πνεύματος…Ο σημερινός Παπισμός παρεξέκλινε πολύ περισσότερο του μεσαιωνικού Παπισμού από την διδασκαλία της Εκκλησίας, ώστε δεν αποτελεί πλέον συνέχεια της αρχαίας Δυτικής Εκκλησίας…Ο δογματικός μινιμαλισμός ωδήγησε και σε μείωση των ηθικών απαιτήσεων λόγω του δεσμού δόγματος και ήθους, με συνέπεια τις ηθικές πτώσεις κορυφαίων κληρικών και την αύξηση μεταξύ των κληρικών των ηθικών εκτροπών της ομοφυλοφιλίας και της παιδοφιλίας…
3.Τα ίδια ισχύουν, σε μεγαλύτερο βαθμό, για τον Προτεσταντισμό, ο οποίος ως τέκνο του Παπισμού κληρονόμησε πολλές αιρέσεις, πρόσθεσε δε πολύ περισσότερες…
4.Ο μόνος τρόπος για να αποκατασταθεί η κοινωνία μας με τους αιρετικούς είναι η εκ μέρους τους αποκήρυξη της πλάνης και η μετάνοια, ώστε να υπάρξει αληθινή ένωση και ειρήνη. Ένωση με την αλήθεια και όχι με την πλάνη και την αίρεση…Είναι γι’ αυτό αθεμελίωτη και μετέωρη η νέα προσπάθεια των Οικουμενιστών να προβάλλουν την θέση ότι έχουμε κοινό βάπτισμα με τους αιρετικούς…
5.Εφ’ όσον οι αιρετικοί εξακολουθούν να παραμένουν στην πλάνη, αποφεύγουμε την μετ’αυτών κοινωνία, ιδιαίτερα τις συμπροσευχές.
6.Μέχρι των αρχών του 20ου αιώνος η Εκκλησία σταθερά και αμετάβλητα είχε απορριπτική και καταδικαστική στάση έναντι όλων των αιρέσεων…Δυστυχώς αυτή η ενιαία, σταθερή και αταλάντευτη στάση της Εκκλησίας άρχισε σταδιακά να εγκαταλείπεται, μετά την εγκύκλιο που εξαπέλυσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1920 «Προς τας απανταχού εκκλησίας του Χριστού», η οποία για πρώτη φορά χαρακτηρίζει επισήμως τις αιρέσεις ως εκκλησίες, που δεν είναι αποξενωμένες από την Εκκλησία, αλλά είναι οικείες και συγγενείς…Άνοιξε πλέον ο δρόμος για να υιοθετηθεί, να διαμορφωθεί και να αναπτυχθεί στο χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας η προτεσταντικής κατ’ αρχήν επινοήσεως, τώρα δε και παπικής αποδοχής, αίρεση του Οικουμενισμού, αυτή παναίρεση, που υιοθετεί και νομιμοποιεί όλες τις αιρέσεις ως εκκλησίες και προσβάλει το δόγμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής, και Αποστολικής Εκκλησίας. Αναπτύχθηκε πλέον, διδάσκεται και επιβάλλεται από Πατριάρχες και επισκόπους νέο δόγμα περί Εκκλησίας, νέα εκκλησιολογία…
7.Ο διαχριστιανικός αυτός συγκρητισμός, διευρύνθηκε τώρα και σε διαθρησκειακό συγκρητισμό, ο οποίος εξισώνει όλες τις θρησκείες, με την μοναδική, θεόθεν αποκαλυφθείσα από τον Χριστό θεοσέβεια, θεογνωσία και κατά Χριστόν ζωή…Είναι η χειρότερη πλάνη, η μεγαλύτερη αίρεση των αιώνων…
8.Εμείς πιστεύουμε και ομολογούμε ότι μόνον εν τω Χριστώ υπάρχει η δυνατότης σωτηρίας. Οι θρησκείες του κόσμου και οι αιρέσεις οδηγούν στην απώλεια…Αυτή την παναίρεση έχουν αποδεχθεί εκ των Ορθοδόξων πολλοί πατριάρχες, αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι, κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί. Την διδάσκουν «γυμνή τη κεφαλή», την εφαρμόζουν και την επιβάλλουν στην πράξη κοινωνούντες παντοιοτρόπως με τους αιρετικούς, με συμπροσευχές, ανταλλαγές επισκέψεων, ποιμαντικές συνεργασίες, θέτωντας ουσιαστικώς εαυτούς εκτός Εκκλησίας. Η στάση μας εκ των συνοδικών κανονικών αποφάσεων και εκ του παραδείγματος των Αγίων είναι προφανής. Ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του.
9.Υπάρχουν βέβαια και συλλογικές ευθύνες, και κυρίως των οικουμενιστικών φρονημάτων Ιεραρχών και Θεολόγων μας, απέναντι στο ορθόδοξο πλήρωμα και το ποίμνιο τους. Προς αυτούς δηλώνουμε με φόβο Θεού και αγάπη, ότι η στάση τους αυτή και τα ανοίγματά τους στις οικουμενιστικές δραστηριότητες είναι από πάσης πλευράς καταδικαστέα.
10.Όταν κινδυνεύει η πίστη με την υποστήριξη παλαιών και νέων αιρέσεων, τις οποίες υποψιθυρίζει ο Διάβολος, για να αποκόψει τους πιστούς από την Εκκλησία, τότε όλοι οι πιστοί οφείλουν να ομολογούν και να διακηρύσσουν την αλήθεια των δογμάτων, ιδιαίτερα όμως οι ποιμένες, που οφείλουν να εκδιώκουν τους λύκους από την αυλή των προβάτων, και οι μοναχοί, οι οποίοι, με την δικαιολογημένη ευαισθησία τους σε θέματα πίστεως, αναδείχθηκαν σε στύλους και προμάχους της Ορθοδοξίας. Γι’ αυτό κληρικοί, μοναχοί, λαϊκοί , με προθυμία και χαρά υπογράφουμε αυτήν την Ομολογία".
(αποπάσματα)
MAKEDONIA
MAKEDONIA
For those who seek a name for “MAKEDONIA”.
The name of the area before World War II was VARDARSKA.
The name MAKEDONIA was given to them by their leader Josef Tito (Hereabove you will find their map before 1940)
So, VARDARSKA it is.
And below a few notes for those who do not know:
1.Alexander the Great and his teacher Aristotle spoke Greek. Not any Slavic language.
2.The capital city of Macedonia was Pella(not Skopje), which lies in Greece.
3.The biggest city of Macedonia, Thessaloniki, lies in Greece.
4.The sacred city of Macedonians, called Dion also lies in Greece.
5.The tombs of the Macedonian Kings of Vergina lie in Greece, too.
6.The biggest and also the most important part of Macedonia lies in Greece as well.
7.The Macedonians spoke Greek, worshipped the Olympian Gods – Mount Olympus lies in Greece – and took part in the Olympic Games which were particularly organized for the Greeks and only Greek people were allowed to participate in them.
After all, how can it be possible for Macedonia to be somewhere out of Greece;
We’ve had enough with this joke.
Spread this message all over the world.
For those who seek a name for “MAKEDONIA”.
The name of the area before World War II was VARDARSKA.
The name MAKEDONIA was given to them by their leader Josef Tito (Hereabove you will find their map before 1940)
So, VARDARSKA it is.
And below a few notes for those who do not know:
1.Alexander the Great and his teacher Aristotle spoke Greek. Not any Slavic language.
2.The capital city of Macedonia was Pella(not Skopje), which lies in Greece.
3.The biggest city of Macedonia, Thessaloniki, lies in Greece.
4.The sacred city of Macedonians, called Dion also lies in Greece.
5.The tombs of the Macedonian Kings of Vergina lie in Greece, too.
6.The biggest and also the most important part of Macedonia lies in Greece as well.
7.The Macedonians spoke Greek, worshipped the Olympian Gods – Mount Olympus lies in Greece – and took part in the Olympic Games which were particularly organized for the Greeks and only Greek people were allowed to participate in them.
After all, how can it be possible for Macedonia to be somewhere out of Greece;
We’ve had enough with this joke.
Spread this message all over the world.
16.5.09
Moschos Lagouvardos, Negação
"É a minha vida contido / viajando entre as árvores amarelos". Que Significan estes versículos Seferi? "Mantido minha vida" não é habitual, mas não está vencida espiritual. O mundo está em trevas espirituais.
Essa imagem do intelectual atitude em relação à escuridão espiritual iconographers descrever nossa Igreja desde tempos imemoriais. Olhe para os santos que são santos e palmas das mãos levantadas, o que indica a negação.
Necesitamos viajar muito tempo, para encontrar um homem real. Esta é talvez a última idade do homem. Humor diz São João Crisóstomo. "Nesta época não quis encontrar quer meus sapatos."
Uma imagem também foi profético em viografia de Esopo. Esopo era um escravo de Xanthos. Xanthos dia enviou-a para ver em banheiros públicos, onde existem muitas pessoas. O Esopo ficava na entrada a olhar para a multidão que estava no banhos públicos. Todos trobezaban a uma pedra e não havia ninguém para atirar para o lado e deixar.
Esopo Xanthos disse: Eu não vi nenhum homem no banheiro público ". Xanthos vai acreditar que o único banheiro em paz, sem as pessoas, era a casa de banho e vi a multidão lá. Imediatamente levantou o bastão para acertar o Esopo. "Espera. Não hits. Ouve-me antes com sucesso ", diz Esopo. O Xanthos, reconheceu o grande visão espiritual de Esopo e ele gostava de ouvir suas histórias. Então ponha o pau e estava à espera de ouvir. O Xanthos Esopo disse o que tinha acontecido e aproveitou a oportunidade para dar uma boa lição sobre pessoas reais.
Seferis chamado "Amarelo Árvore", que as pessoas, enquanto a Esopo são considerados inexistentes. O povo, ao contrário dos políticos, perseguindo outros objetivos, para compreender o valor de uma boa educação e de uma verdadeira educação.
A luta política é para o nosso mercado interno e questões nacionais, porque são dois lados da mesma moeda. O cidadão sabe que la pasividade em assuntos nacionais é passividade e assuntos internos.
Essa imagem do intelectual atitude em relação à escuridão espiritual iconographers descrever nossa Igreja desde tempos imemoriais. Olhe para os santos que são santos e palmas das mãos levantadas, o que indica a negação.
Necesitamos viajar muito tempo, para encontrar um homem real. Esta é talvez a última idade do homem. Humor diz São João Crisóstomo. "Nesta época não quis encontrar quer meus sapatos."
Uma imagem também foi profético em viografia de Esopo. Esopo era um escravo de Xanthos. Xanthos dia enviou-a para ver em banheiros públicos, onde existem muitas pessoas. O Esopo ficava na entrada a olhar para a multidão que estava no banhos públicos. Todos trobezaban a uma pedra e não havia ninguém para atirar para o lado e deixar.
Esopo Xanthos disse: Eu não vi nenhum homem no banheiro público ". Xanthos vai acreditar que o único banheiro em paz, sem as pessoas, era a casa de banho e vi a multidão lá. Imediatamente levantou o bastão para acertar o Esopo. "Espera. Não hits. Ouve-me antes com sucesso ", diz Esopo. O Xanthos, reconheceu o grande visão espiritual de Esopo e ele gostava de ouvir suas histórias. Então ponha o pau e estava à espera de ouvir. O Xanthos Esopo disse o que tinha acontecido e aproveitou a oportunidade para dar uma boa lição sobre pessoas reais.
Seferis chamado "Amarelo Árvore", que as pessoas, enquanto a Esopo são considerados inexistentes. O povo, ao contrário dos políticos, perseguindo outros objetivos, para compreender o valor de uma boa educação e de uma verdadeira educação.
A luta política é para o nosso mercado interno e questões nacionais, porque são dois lados da mesma moeda. O cidadão sabe que la pasividade em assuntos nacionais é passividade e assuntos internos.
Moschos Lagouvardos, Negación
«Contenia a mi vida / viajando entre árboles amarillos». Que quieren decir estos versos de Seferi? «mantenia mi vida», no sea habitual,no sea infructuosa pero espiritual. El mundo está en oscuridad espiritual.
Esa imagen de la actitud intelectual hacia la oscuridad espiritual describir los iconographers de nuestra Iglesia desde los tiempos antiguos. Mira a los santos y santas que tienen la palma de la mano planteadas, lo que indica la negación.
Necesitamos viajar mucho tempo, para encontrar un verdadero hombre. Esta es quizás la última edad del hombre. Con humor dice San Juan Crisóstomo. «En esta época no queria encontrar ni mi zapatos».
Una imagen profética era también en la viografia de Esopo. Esopo era esclavo de Xanthos. Un día Xanthos le envio a ver en los baños públicos, si hay mucha gente. El Esopo se situó en la entrada mirando a la multitud que entraba en los baños públicos. Todos se trobezaban a una piedra y no había nadie para echar la y dejarla a un lado.
Esopo dijo a Xanthos: No he visto ningún hombre en baño público ». El Xanthos creyendo que hará solo en el cuarto de baño, en la la tranquilidad sin la población, fue al baño y vio la multitud allí. Levanto de inmediato el palo para golpear el Esopo. «Espera. No golpee. Escúchame con éxito antes », dice Esopo. El Xanthos, reconoció la gran visión espiritual de Esopo y le gustaba escuchar sus historias. Así que ponga el palo y se espera oír. El Esopo conte a Xanthos en lo que había ocurrido y aprovechó la oportunidad para darle una buena lección en personas reales.
Seferis ha llamado «amarillo árboles» cuales personas , mientras que Esopo se los considera como inexistente. El pueblo, a diferencia de los políticos, persiguen otros objetivos, a comprender el valor de una buena educación y una verdadera educación.
La lucha política es para nuestros problemas nacionales y internas, porque son dos partes de la misma moneda. El ciudadano sabe que la pasividad en los asuntos nacionales es la pasividad y nuestros asuntos internos.
Esa imagen de la actitud intelectual hacia la oscuridad espiritual describir los iconographers de nuestra Iglesia desde los tiempos antiguos. Mira a los santos y santas que tienen la palma de la mano planteadas, lo que indica la negación.
Necesitamos viajar mucho tempo, para encontrar un verdadero hombre. Esta es quizás la última edad del hombre. Con humor dice San Juan Crisóstomo. «En esta época no queria encontrar ni mi zapatos».
Una imagen profética era también en la viografia de Esopo. Esopo era esclavo de Xanthos. Un día Xanthos le envio a ver en los baños públicos, si hay mucha gente. El Esopo se situó en la entrada mirando a la multitud que entraba en los baños públicos. Todos se trobezaban a una piedra y no había nadie para echar la y dejarla a un lado.
Esopo dijo a Xanthos: No he visto ningún hombre en baño público ». El Xanthos creyendo que hará solo en el cuarto de baño, en la la tranquilidad sin la población, fue al baño y vio la multitud allí. Levanto de inmediato el palo para golpear el Esopo. «Espera. No golpee. Escúchame con éxito antes », dice Esopo. El Xanthos, reconoció la gran visión espiritual de Esopo y le gustaba escuchar sus historias. Así que ponga el palo y se espera oír. El Esopo conte a Xanthos en lo que había ocurrido y aprovechó la oportunidad para darle una buena lección en personas reales.
Seferis ha llamado «amarillo árboles» cuales personas , mientras que Esopo se los considera como inexistente. El pueblo, a diferencia de los políticos, persiguen otros objetivos, a comprender el valor de una buena educación y una verdadera educación.
La lucha política es para nuestros problemas nacionales y internas, porque son dos partes de la misma moneda. El ciudadano sabe que la pasividad en los asuntos nacionales es la pasividad y nuestros asuntos internos.
15.5.09
Μόσχος Λαγκουβάρδος , Άρνηση
«Κράτησα τη ζωή μου / ταξιδεύοντας ανάμεσα / σε κίτρινα δέντρα». Τι θέλουν να πουν αυτοί οι στίχοι του Σεφέρη; «Κράτησα τη ζωή μου», δηλαδή δεν έζησα τη συνηθισμένη , τη δίχως νόημα, την πνευματικά άκαρπη ζωή της εποχής μου. Δεν επιδίωξα όλα εκείνα που οι γύρω μου θεωρούσαν ότι αξίζουν ,ενώ δεν έχουν αξία. Κανένα φως στην κορυφή τους. Ο κόσμος βρίσκεται σε πνευματικό σκοτάδι .
Μια τέτοια εικόνα πνευματικής στάσης του ανθρώπου απέναντι στο πνευματικό σκοτάδι περιγράφουν οι αγιογράφοι της Εκκλησίας μας από τα αρχαία χρόνια, όταν ιστορούν τον άγιο ή την αγία με την παλάμη του χεριού υψωμένη , να δείχνει την άρνηση.
Θα ’ρθεί εποχή, που δεν θα συναντάς άνθρωπο. Θα κάνεις μέρες δρόμο, για να συναντήσεις άνθρωπο. Αυτήν την εποχή την προβλέπουν οι άγιοι. Ίσως είναι η τελευταία εποχή του ανθρώπου. Με χιούμορ την αναφέρει σε κάποιο κείμενο ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. «Σ’ αυτήν την εποχή» λέει « δεν θα ήθελα να βρεθούν ούτε τα παπούτσια μου».
Μια προφητική εικόνα τέτοιας εποχής δίνει επίσης ο βιογράφος του Αισώπου καταγράφοντας αυτό το απλό περιστατικό από τη ζωή του. Ο Αίσωπος ήταν δούλος του Ξάνθου. Μια μέρα ο Ξάνθος τον έστειλε να δει στα δημόσια λουτρά , αν υπάρχουν άνθρωποι. Ο Αίσωπος πήγε και στάθηκε στην είσοδο κοιτάζοντας το πλήθος που μπαινόβγαινε στα δημόσια λουτρά. Όλοι σκόνταφταν σε μια πέτρα που υπήρχε εκεί και κανένας δεν έσκυψε να την πάρει και να την βάλει στην άκρη.
Ο Αίσωπος γύρισε στον κύριό του και του είπε: Δεν είδα κανέναν άνθρωπο στα δημόσια λουτρά». Ο Ξάνθος ξεθαρρεμένος ότι θα κάνει το λουτρό του με την ησυχία του πήγε στα δημόσια λουτρά και εξοργίστηκε μόλις είδε το πλήθος που μπαινόβγαινε εκεί. Σήκωσε αμέσως το ραβδί του να χτυπήσει τον Αίσωπο. «Στάσου. Μη χτυπάς. Άκουσέ με πριν με χτυπήσεις», είπε ο Αίσωπος. . Ο Ξάνθος, αναγνώριζε τη μεγάλη πνευματική οξυδέρκεια του Αίσωπου και του άρεσε να ακούει τις κωμικές ιστορίες του. Γι’ αυτό κατέβασε το ραβδί του και περίμενε να ακούσει. Ο Αίσωπος διηγήθηκε στον Ξάνθο τί είχε συμβεί και βρήκε την ευκαιρία να του δώσει ένα καλό μάθημα περί του αληθινού ανθρώπου.
Ο Σεφέρης ονομάζει «κίτρινα δέντρα» τους ανθρώπους της εποχής του, ενώ ο Αίσωπος δεν τους ονομάζει καθόλου, γιατί τους θεωρεί ανύπαρκτους. Οι πολίτες , αντίθετα με τους πολιτικούς, που επιδιώκουν άλλους στόχους, αντιλαμβάνονται την αξία που έχει η σωστή Παιδεία και η αληθινή μόρφωση.
Ο απλός πολίτης αγωνιά τόσο για τα εθνικά μας θέματα όσο και για τα εσωτερικά, γιατί είναι οι δύο όψεις του αυτού νομίσματος. Ο πολίτης γνωρίζει ότι η παθητικότητα στα εθνικά θέματα είναι παθητικότητα και στα εσωτερικά μας θέματα.
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
moschoblog.blogspot.com
Μια τέτοια εικόνα πνευματικής στάσης του ανθρώπου απέναντι στο πνευματικό σκοτάδι περιγράφουν οι αγιογράφοι της Εκκλησίας μας από τα αρχαία χρόνια, όταν ιστορούν τον άγιο ή την αγία με την παλάμη του χεριού υψωμένη , να δείχνει την άρνηση.
Θα ’ρθεί εποχή, που δεν θα συναντάς άνθρωπο. Θα κάνεις μέρες δρόμο, για να συναντήσεις άνθρωπο. Αυτήν την εποχή την προβλέπουν οι άγιοι. Ίσως είναι η τελευταία εποχή του ανθρώπου. Με χιούμορ την αναφέρει σε κάποιο κείμενο ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. «Σ’ αυτήν την εποχή» λέει « δεν θα ήθελα να βρεθούν ούτε τα παπούτσια μου».
Μια προφητική εικόνα τέτοιας εποχής δίνει επίσης ο βιογράφος του Αισώπου καταγράφοντας αυτό το απλό περιστατικό από τη ζωή του. Ο Αίσωπος ήταν δούλος του Ξάνθου. Μια μέρα ο Ξάνθος τον έστειλε να δει στα δημόσια λουτρά , αν υπάρχουν άνθρωποι. Ο Αίσωπος πήγε και στάθηκε στην είσοδο κοιτάζοντας το πλήθος που μπαινόβγαινε στα δημόσια λουτρά. Όλοι σκόνταφταν σε μια πέτρα που υπήρχε εκεί και κανένας δεν έσκυψε να την πάρει και να την βάλει στην άκρη.
Ο Αίσωπος γύρισε στον κύριό του και του είπε: Δεν είδα κανέναν άνθρωπο στα δημόσια λουτρά». Ο Ξάνθος ξεθαρρεμένος ότι θα κάνει το λουτρό του με την ησυχία του πήγε στα δημόσια λουτρά και εξοργίστηκε μόλις είδε το πλήθος που μπαινόβγαινε εκεί. Σήκωσε αμέσως το ραβδί του να χτυπήσει τον Αίσωπο. «Στάσου. Μη χτυπάς. Άκουσέ με πριν με χτυπήσεις», είπε ο Αίσωπος. . Ο Ξάνθος, αναγνώριζε τη μεγάλη πνευματική οξυδέρκεια του Αίσωπου και του άρεσε να ακούει τις κωμικές ιστορίες του. Γι’ αυτό κατέβασε το ραβδί του και περίμενε να ακούσει. Ο Αίσωπος διηγήθηκε στον Ξάνθο τί είχε συμβεί και βρήκε την ευκαιρία να του δώσει ένα καλό μάθημα περί του αληθινού ανθρώπου.
Ο Σεφέρης ονομάζει «κίτρινα δέντρα» τους ανθρώπους της εποχής του, ενώ ο Αίσωπος δεν τους ονομάζει καθόλου, γιατί τους θεωρεί ανύπαρκτους. Οι πολίτες , αντίθετα με τους πολιτικούς, που επιδιώκουν άλλους στόχους, αντιλαμβάνονται την αξία που έχει η σωστή Παιδεία και η αληθινή μόρφωση.
Ο απλός πολίτης αγωνιά τόσο για τα εθνικά μας θέματα όσο και για τα εσωτερικά, γιατί είναι οι δύο όψεις του αυτού νομίσματος. Ο πολίτης γνωρίζει ότι η παθητικότητα στα εθνικά θέματα είναι παθητικότητα και στα εσωτερικά μας θέματα.
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
moschoblog.blogspot.com
13.5.09
Μόσχος Λαγκουβάρδος, Είναι οι πολλές σκέψεις αρρώστια;(moschoblog.blogspot.com)
«Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία,
ότι αυτοί τον Θεόν όψονται»
Ματθ.5,8
Αν κρίνουμε απ΄ τους λιγόλογους Σπαρτιάτες, οι πολλές οι σκέψεις είναι αρρώστια . Οι Σπαρτιάτες δεν μιλούσαν πολύ για δυο λόγους: 1) για να μην κάνουν πολλές σκέψεις και 2) για να αναγκάζουν τους άλλους να κάνουν πολλές σκέψεις.
Όταν ο Φίλιππος της Μακεδονίας τους έστειλε μια μεγάλη επιστολή, γεμάτη απειλές, για το τι θα τους κάνει, αν κατεβεί κάτω στην Πελοπόννησο και διαβεί τον Ισθμό, οι Σπαρτιάτες του απάντησαν με μια μόνο λέξη: «Εάν».
(Ακόμα κι αυτή την μονολεκτική απάντηση των Σπαρτιατών προς το βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππο δεν θα την καταλάβει κανείς, αν δεν μιλάει Ελληνικά, ούτε το νόημά της θα κατανοήσει, αν δεν έχει λάβει Ελληνική μόρφωση. Ας μάθουν λοιπόν Ελληνικά οι Σκοπιανοί κι ας τύχουν Ελληνικής Παιδείας , αν τόσο πολύ θέλουν από Σλάβοι που είναι, να γίνουν Μακεδόνες).
Επίσης όταν ο Σπαρτιάτης στρατηγός Γύλιππος εξεστράτευσε εναντίον των Αθηνών, οι Αθηναίοι έστειλαν πρέσβεις και τον ρώτησαν , «τί θα μας κάνεις».Ο Γύλιππος είπε : «οι τέττιγγες αυτής χαμόθεν άσονται» (και τα τζιτζίκια θα τραγουδήσουν κατάχαμα).
Το δεινό ύφος είναι μεγάλη αρετή στο λόγο και στην Τέχνη γενικά. Στον κινηματογράφο π.χ. ή στην ποίηση η λιτή (υπαινικτική) έκφραση είναι ανώτερη απ΄ την ωμή αντιγραφή της πραγματικότητας. Κάποιος Ιάπωνας σκηνοθέτης του κινηματογράφου απέδωσε τον τρόμο του πολέμου, με το στιγμιαίο άκουσμα του καλπασμού των αλόγων των επιτιθεμένων ανδρών ή με τον επίσης στιγμιαίο ήχο των σπαθιών.
Τα αισθήματα του φόβου που κουβαλάμε μέσα μας, μας τρομάζουν περισσότερο από κάθε εξωτερική περιγραφή. Αυτός είναι ο λόγος, που η απειλή του αγνώστου μας προκαλεί μεγαλύτερο φόβο, απ΄ την απειλή του γνωστού. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντέξει τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, που κουβαλάει εντός του. Ανάμεσα στην κόλαση και στο άγνωστο προτιμάει την κόλαση, όταν είναι γνωστή. Η ψυχανάλυση σ΄ αυτό το απλό γεγονός στηρίζεται, στο ότι όταν το άγνωστο που μας προκαλεί φόβο και ταραχή γίνεται γνωστό χάνει τη δεινότητά του.
Τα σκυλιά που σύμφωνα με την αρχαία μυθολογία, φυλάγουν τις πύλες του Άδη, προστατεύουν τους ζωντανούς, απ΄ το φόβο να βλέπουν τους νεκρούς τους, να κυκλοφορούν ελεύθερα μαζί τους. Όταν εξαιτίας του Ηρακλή οι πύλες του Άδη έμειναν αφύλακτες βγήκαν οι νεκροί απ΄ τον κάτω κόσμο και κυκλοφορούν από τότε μαζί με τους ζωντανούς. Τόσο τρομερό είναι , θέλει να πει ο αρχαίος μύθος, να μη μας φυλάει ο Θεός απ΄ τον ίδιο τον εαυτό μας (ασυνείδητο).
Αυτό είναι το νόημα των στίχων του Ψαλμού του Δαβίδ, «προορώμην τον Κύριόν μου, ότι εκ δεξιών εστί, ίνα μη σαλευθώ», δηλαδή έβλεπα μπροστά μου τον Κύριό μου να στέκει στα δεξιά μου, δηλαδή να με προστατεύει, για να μην κλονιστώ).
Απ’ τους Σπαρτιάτες έμαθε ο κόσμος ότι ο λόγος , που είναι λιτός και σφιχτοδεμένος είναι δεινός, δηλαδή φοβερός. Γι’ αυτό είπαν την παροιμία , «το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν). Τα λίγα λόγια (και οι λίγες σκέψεις) είναι σοφία. Το να μη σκέφτεσαι καθόλου, αυτό είναι ίδιον των τελείων. Το να μη σκέφτεσαι καθόλου δεν σημαίνει να είσαι απερίσκεπτος ή σκεπτικιστής.
Κανείς δεν μπορεί να σου περιγράψει την κατάσταση του ανθρώπου, ο οποίος απελευθερώθηκε απ΄ τους λογισμούς. Μόνον οι άγιοι φτάνουν σ΄ αυτήν την καθαρότητα της συνείδησης. Ο Κύριος αφιέρωσε έναν απ΄ τους μακαρισμούς Του στους καθαρούς στη συνείδηση, λέγοντας, ότι μόνον αυτοί θα δουν το Θεό».
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
ότι αυτοί τον Θεόν όψονται»
Ματθ.5,8
Αν κρίνουμε απ΄ τους λιγόλογους Σπαρτιάτες, οι πολλές οι σκέψεις είναι αρρώστια . Οι Σπαρτιάτες δεν μιλούσαν πολύ για δυο λόγους: 1) για να μην κάνουν πολλές σκέψεις και 2) για να αναγκάζουν τους άλλους να κάνουν πολλές σκέψεις.
Όταν ο Φίλιππος της Μακεδονίας τους έστειλε μια μεγάλη επιστολή, γεμάτη απειλές, για το τι θα τους κάνει, αν κατεβεί κάτω στην Πελοπόννησο και διαβεί τον Ισθμό, οι Σπαρτιάτες του απάντησαν με μια μόνο λέξη: «Εάν».
(Ακόμα κι αυτή την μονολεκτική απάντηση των Σπαρτιατών προς το βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππο δεν θα την καταλάβει κανείς, αν δεν μιλάει Ελληνικά, ούτε το νόημά της θα κατανοήσει, αν δεν έχει λάβει Ελληνική μόρφωση. Ας μάθουν λοιπόν Ελληνικά οι Σκοπιανοί κι ας τύχουν Ελληνικής Παιδείας , αν τόσο πολύ θέλουν από Σλάβοι που είναι, να γίνουν Μακεδόνες).
Επίσης όταν ο Σπαρτιάτης στρατηγός Γύλιππος εξεστράτευσε εναντίον των Αθηνών, οι Αθηναίοι έστειλαν πρέσβεις και τον ρώτησαν , «τί θα μας κάνεις».Ο Γύλιππος είπε : «οι τέττιγγες αυτής χαμόθεν άσονται» (και τα τζιτζίκια θα τραγουδήσουν κατάχαμα).
Το δεινό ύφος είναι μεγάλη αρετή στο λόγο και στην Τέχνη γενικά. Στον κινηματογράφο π.χ. ή στην ποίηση η λιτή (υπαινικτική) έκφραση είναι ανώτερη απ΄ την ωμή αντιγραφή της πραγματικότητας. Κάποιος Ιάπωνας σκηνοθέτης του κινηματογράφου απέδωσε τον τρόμο του πολέμου, με το στιγμιαίο άκουσμα του καλπασμού των αλόγων των επιτιθεμένων ανδρών ή με τον επίσης στιγμιαίο ήχο των σπαθιών.
Τα αισθήματα του φόβου που κουβαλάμε μέσα μας, μας τρομάζουν περισσότερο από κάθε εξωτερική περιγραφή. Αυτός είναι ο λόγος, που η απειλή του αγνώστου μας προκαλεί μεγαλύτερο φόβο, απ΄ την απειλή του γνωστού. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντέξει τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, που κουβαλάει εντός του. Ανάμεσα στην κόλαση και στο άγνωστο προτιμάει την κόλαση, όταν είναι γνωστή. Η ψυχανάλυση σ΄ αυτό το απλό γεγονός στηρίζεται, στο ότι όταν το άγνωστο που μας προκαλεί φόβο και ταραχή γίνεται γνωστό χάνει τη δεινότητά του.
Τα σκυλιά που σύμφωνα με την αρχαία μυθολογία, φυλάγουν τις πύλες του Άδη, προστατεύουν τους ζωντανούς, απ΄ το φόβο να βλέπουν τους νεκρούς τους, να κυκλοφορούν ελεύθερα μαζί τους. Όταν εξαιτίας του Ηρακλή οι πύλες του Άδη έμειναν αφύλακτες βγήκαν οι νεκροί απ΄ τον κάτω κόσμο και κυκλοφορούν από τότε μαζί με τους ζωντανούς. Τόσο τρομερό είναι , θέλει να πει ο αρχαίος μύθος, να μη μας φυλάει ο Θεός απ΄ τον ίδιο τον εαυτό μας (ασυνείδητο).
Αυτό είναι το νόημα των στίχων του Ψαλμού του Δαβίδ, «προορώμην τον Κύριόν μου, ότι εκ δεξιών εστί, ίνα μη σαλευθώ», δηλαδή έβλεπα μπροστά μου τον Κύριό μου να στέκει στα δεξιά μου, δηλαδή να με προστατεύει, για να μην κλονιστώ).
Απ’ τους Σπαρτιάτες έμαθε ο κόσμος ότι ο λόγος , που είναι λιτός και σφιχτοδεμένος είναι δεινός, δηλαδή φοβερός. Γι’ αυτό είπαν την παροιμία , «το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν). Τα λίγα λόγια (και οι λίγες σκέψεις) είναι σοφία. Το να μη σκέφτεσαι καθόλου, αυτό είναι ίδιον των τελείων. Το να μη σκέφτεσαι καθόλου δεν σημαίνει να είσαι απερίσκεπτος ή σκεπτικιστής.
Κανείς δεν μπορεί να σου περιγράψει την κατάσταση του ανθρώπου, ο οποίος απελευθερώθηκε απ΄ τους λογισμούς. Μόνον οι άγιοι φτάνουν σ΄ αυτήν την καθαρότητα της συνείδησης. Ο Κύριος αφιέρωσε έναν απ΄ τους μακαρισμούς Του στους καθαρούς στη συνείδηση, λέγοντας, ότι μόνον αυτοί θα δουν το Θεό».
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
Μόσχος Λαγκουβάρδος , Ας προσευχηθούμε
"Αν σε ξεχάσω Ιερουσαλήμ, να ξεραθεί το χέρι μου.
Να κολληθεί η γλώσσα μου στο λάρυγγά μου,
αν δε σε θυμηθώ" (Ψαλμ.136)
Ας προσευχηθούμε. Ας προσευχηθούμε για την Ελλάδα, για την εθνική και προσωπική μας αξιοπρέπεια. Ας προσευχηθούμε ο Θεός να κάμει να κατοχυρωθεί το όνομα της Μακεδονίας στο Ευρωκοινοβούλιο, όπου κανένας δεν θα διανοηθεί να το προσβάλει και να το σφετερισθεί.
Έτσι η Ελλάδα θα διορθώσει το σφάλμα της να συζητάει και να διαπραγματεύεται αυτά που δεν είναι για συζήτηση και για διαπραγμάτευση, τα ιερά και τα όσια.
Η Μακεδονία είναι η μητέρα μας. Το όνομά της είναι η ταυτότητά της. Θα διαπραγματευόταν κανείς τη μητέρα του; Το όνομα της Μακεδονίας και η ιστορία της ανήκει σε όλες τις γενιές των Ελλήνων, σ’ αυτές που έζησαν , σ΄ αυτές που ζουν και σ΄ αυτές που θα ρθουν. Η παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας θα δημιουργήσει νόμιμη αιτία υπέρ των σφετεριστών του, τόσο για το όνομα της Μακεδονίας, όσο και για τις εδαφικές διεκδικήσεις τους εις βάρος της.
Ελπίζουμε ότι δε θα βρεθεί ποτέ Ελληνική κυβέρνηση τόσο ανόητη, ανιστόρητη και ανεύθυνη, να υπογράψει με οποιοδήποτε πρόσχημα την παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας και της ιστορίας της και να δεχθεί για πάντα το στίγμα μιας τέτοιας ατιμωτικής πράξης.
Ας προσευχηθούμε ο Θεός να κάμει να κατοχυρωθεί στο Ευρωκοινοβούλιο το όνομα της Μακεδονίας , προς χάριν της εθνικής και της προσωπικής μας αξιοπρέπειας. Η εθνική αξιοπρέπεια ταυτίζεται με την προσωπική αξιοπρέπεια. Τα εθνικά θέματα ταυτίζονται με τα εσωτερικά θέματα. Αν δεν αγωνιζόμαστε για την εθνική μας αξιοπρέπεια, για τα εθνικά μας θέματα , ούτε για την προσωπική μας αξιοπρέπεια, για τα εσωτερικά μας θέματα, αγωνιζόμαστε. «Πενία ταπεινοί άνδρα».
moschoblog.blogspot.com
Να κολληθεί η γλώσσα μου στο λάρυγγά μου,
αν δε σε θυμηθώ" (Ψαλμ.136)
Ας προσευχηθούμε. Ας προσευχηθούμε για την Ελλάδα, για την εθνική και προσωπική μας αξιοπρέπεια. Ας προσευχηθούμε ο Θεός να κάμει να κατοχυρωθεί το όνομα της Μακεδονίας στο Ευρωκοινοβούλιο, όπου κανένας δεν θα διανοηθεί να το προσβάλει και να το σφετερισθεί.
Έτσι η Ελλάδα θα διορθώσει το σφάλμα της να συζητάει και να διαπραγματεύεται αυτά που δεν είναι για συζήτηση και για διαπραγμάτευση, τα ιερά και τα όσια.
Η Μακεδονία είναι η μητέρα μας. Το όνομά της είναι η ταυτότητά της. Θα διαπραγματευόταν κανείς τη μητέρα του; Το όνομα της Μακεδονίας και η ιστορία της ανήκει σε όλες τις γενιές των Ελλήνων, σ’ αυτές που έζησαν , σ΄ αυτές που ζουν και σ΄ αυτές που θα ρθουν. Η παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας θα δημιουργήσει νόμιμη αιτία υπέρ των σφετεριστών του, τόσο για το όνομα της Μακεδονίας, όσο και για τις εδαφικές διεκδικήσεις τους εις βάρος της.
Ελπίζουμε ότι δε θα βρεθεί ποτέ Ελληνική κυβέρνηση τόσο ανόητη, ανιστόρητη και ανεύθυνη, να υπογράψει με οποιοδήποτε πρόσχημα την παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας και της ιστορίας της και να δεχθεί για πάντα το στίγμα μιας τέτοιας ατιμωτικής πράξης.
Ας προσευχηθούμε ο Θεός να κάμει να κατοχυρωθεί στο Ευρωκοινοβούλιο το όνομα της Μακεδονίας , προς χάριν της εθνικής και της προσωπικής μας αξιοπρέπειας. Η εθνική αξιοπρέπεια ταυτίζεται με την προσωπική αξιοπρέπεια. Τα εθνικά θέματα ταυτίζονται με τα εσωτερικά θέματα. Αν δεν αγωνιζόμαστε για την εθνική μας αξιοπρέπεια, για τα εθνικά μας θέματα , ούτε για την προσωπική μας αξιοπρέπεια, για τα εσωτερικά μας θέματα, αγωνιζόμαστε. «Πενία ταπεινοί άνδρα».
moschoblog.blogspot.com
12.5.09
Μόσχος Λαγκουβάρδος , Στα χέρια του Θεού
« Η ελληνική κουλτούρα δεν είναι στείρα,
αλλά σε εμπλουτίζει κάθε στιγμή».
Jacqueline de Romilly
Για τους Έλληνες εκείνο που προέχει είναι η πίστη όχι η λογική. Μια φορά η Ενωμένη Ευρώπη ζητούσε απ΄ την Ελλάδα να μάθει πόσοι Έλληνες είναι εργοδότες και πόσοι είναι εργαζόμενοι. Η Ελλάδα βρισκόταν σε αδυναμία, να τους μετρήσει. Εργοδότες και εργαζόμενοι άλλαζαν τόσο γρήγορα , που ήταν αδύνατο να καταμετρηθούν. Εργοδότες γίνονταν εργαζόμενοι και αντιστρόφως ή είχαν και τις δυο ιδιότητες μαζί.
Τελικά η αδυναμία των Ελλήνων να μπούν σε καλούπια έχει και την ευχάριστη πλευρά. Λένε, ότι οι Έλληνες δεν έχουν να φοβηθούν τις απότομες αλλαγές, π.χ. την σημερινή οικονομική κρίση ή οποιαδήποτε άλλη κρίση, επειδή είναι λαός εκπαιδευμένος στο χάος!
Η παρούσα οικονομική κρίση που ταλανίζει όλο τον κόσμο, εμάς ,λένε, δεν πρόκειται να μας αγγίξει, επειδή έχουμε αναπτυγμένη «παρα-οικονομία»! Κινδυνεύουν περισσότερο αυτοί που έχουν αναπτυγμένη κανονική οικονομία, που αγαπούν τους νόμους και την τάξη πάνω από όλα!
Οι Έλληνες πιστεύουμε ότι η κατάσταση βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Η ιδιοσυγκρασία του Έλληνα έχει κέντρο της ζωής του το Θεό. Αυτό που προέχει είναι το πνεύμα . Αντίθετα με το δυτικό άνθρωπο, που έχει κέντρο τον άνθρωπο και τη λογική.
Οι Έλληνες σαν αρχαίος λαός έχουμε αφήσει χιλιάδες χρόνια πίσω την εποχή που θεοποιούσαμε τους ανθρώπους και τα πράγματα . Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στην εποχή των μύθων. Αυτό σημαίνει ότι δεν θεοποιούμε ,όπως άλλοι λαοί, τα πράγματα.
«Εμείς αφήνουμε το Θεό να επέμβει. Οι ξένοι έχουν τη λογική, εμείς έχουμε την πίστη. Εμπιστευόμαστε τη Θεία Δικαιοσύνη», λέει ο Μανώλης, ο μεγάλος μου γιος, που από μικρός αγαπούσε την ιστορία και του άρεσε να διαβάζει ιστορικά βιβλία. « Με τη λογική φύλαγαν τις Θερμοπύλες; Με τη λογική πολέμησαν με τους Γερμανούς»;
Ο Στίβεν Ράνσιμαν στο βιβλίο του «Δύση και Ανατολή σε σχίσμα», εκδόσεις Εν πλω, αποδίδει το σχίσμα των δύο Εκκλησιών στην «διαφορετικότητα της ιδεολογίας και την μακρά ιδιοσυγκρασιακή διαφορά μεταξύ της Ρώμης και της Ελλάδας – με την πρώτη να χαρακτηρίζεται από μια δικανική και απολυταρχική λογική και τη δεύτερη από μια φιλοσοφική και ατομικιστική θεώρηση».
Τι σημαίνει ότι εμείς αφήνουμε το Θεό να επέμβει; Μήπως αυτό σημαίνει ότι είμαστε μοιρολάτρες; Νομίζω αυτό που θέλει να πει ο Μανώλης μου , είναι ότι δεχόμαστε τη ζωή μας από τα χέρια του Θεού, δεχόμαστε ότι κάθε στοιχείο της έρχεται από τον ίδιο το Θεό.
Αυτό σημαίνουν παροιμίες όπως «και τα καλά και τα κακά δεχούμενα» ή « τί ρίχνει ο Θεός και η γή δεν το δέχεται» κ.α. Σημαίνουν ότι τα πάντα έρχονται απ΄ το Θεό και ότι στα δυσάρεστα πρέπει να κάνουμε υπομονή. «Τα καλά τα δεχτήκαμε απ΄ το Θεό, τα κακά δεν θα τα δεχθούμε;» λέει ο Ιώβ.
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
moschoblog.blogspot.com
αλλά σε εμπλουτίζει κάθε στιγμή».
Jacqueline de Romilly
Για τους Έλληνες εκείνο που προέχει είναι η πίστη όχι η λογική. Μια φορά η Ενωμένη Ευρώπη ζητούσε απ΄ την Ελλάδα να μάθει πόσοι Έλληνες είναι εργοδότες και πόσοι είναι εργαζόμενοι. Η Ελλάδα βρισκόταν σε αδυναμία, να τους μετρήσει. Εργοδότες και εργαζόμενοι άλλαζαν τόσο γρήγορα , που ήταν αδύνατο να καταμετρηθούν. Εργοδότες γίνονταν εργαζόμενοι και αντιστρόφως ή είχαν και τις δυο ιδιότητες μαζί.
Τελικά η αδυναμία των Ελλήνων να μπούν σε καλούπια έχει και την ευχάριστη πλευρά. Λένε, ότι οι Έλληνες δεν έχουν να φοβηθούν τις απότομες αλλαγές, π.χ. την σημερινή οικονομική κρίση ή οποιαδήποτε άλλη κρίση, επειδή είναι λαός εκπαιδευμένος στο χάος!
Η παρούσα οικονομική κρίση που ταλανίζει όλο τον κόσμο, εμάς ,λένε, δεν πρόκειται να μας αγγίξει, επειδή έχουμε αναπτυγμένη «παρα-οικονομία»! Κινδυνεύουν περισσότερο αυτοί που έχουν αναπτυγμένη κανονική οικονομία, που αγαπούν τους νόμους και την τάξη πάνω από όλα!
Οι Έλληνες πιστεύουμε ότι η κατάσταση βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Η ιδιοσυγκρασία του Έλληνα έχει κέντρο της ζωής του το Θεό. Αυτό που προέχει είναι το πνεύμα . Αντίθετα με το δυτικό άνθρωπο, που έχει κέντρο τον άνθρωπο και τη λογική.
Οι Έλληνες σαν αρχαίος λαός έχουμε αφήσει χιλιάδες χρόνια πίσω την εποχή που θεοποιούσαμε τους ανθρώπους και τα πράγματα . Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στην εποχή των μύθων. Αυτό σημαίνει ότι δεν θεοποιούμε ,όπως άλλοι λαοί, τα πράγματα.
«Εμείς αφήνουμε το Θεό να επέμβει. Οι ξένοι έχουν τη λογική, εμείς έχουμε την πίστη. Εμπιστευόμαστε τη Θεία Δικαιοσύνη», λέει ο Μανώλης, ο μεγάλος μου γιος, που από μικρός αγαπούσε την ιστορία και του άρεσε να διαβάζει ιστορικά βιβλία. « Με τη λογική φύλαγαν τις Θερμοπύλες; Με τη λογική πολέμησαν με τους Γερμανούς»;
Ο Στίβεν Ράνσιμαν στο βιβλίο του «Δύση και Ανατολή σε σχίσμα», εκδόσεις Εν πλω, αποδίδει το σχίσμα των δύο Εκκλησιών στην «διαφορετικότητα της ιδεολογίας και την μακρά ιδιοσυγκρασιακή διαφορά μεταξύ της Ρώμης και της Ελλάδας – με την πρώτη να χαρακτηρίζεται από μια δικανική και απολυταρχική λογική και τη δεύτερη από μια φιλοσοφική και ατομικιστική θεώρηση».
Τι σημαίνει ότι εμείς αφήνουμε το Θεό να επέμβει; Μήπως αυτό σημαίνει ότι είμαστε μοιρολάτρες; Νομίζω αυτό που θέλει να πει ο Μανώλης μου , είναι ότι δεχόμαστε τη ζωή μας από τα χέρια του Θεού, δεχόμαστε ότι κάθε στοιχείο της έρχεται από τον ίδιο το Θεό.
Αυτό σημαίνουν παροιμίες όπως «και τα καλά και τα κακά δεχούμενα» ή « τί ρίχνει ο Θεός και η γή δεν το δέχεται» κ.α. Σημαίνουν ότι τα πάντα έρχονται απ΄ το Θεό και ότι στα δυσάρεστα πρέπει να κάνουμε υπομονή. «Τα καλά τα δεχτήκαμε απ΄ το Θεό, τα κακά δεν θα τα δεχθούμε;» λέει ο Ιώβ.
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
moschoblog.blogspot.com
10.5.09
Μόσχος Λαγκουβάρδος, Ας προσευχηθούμε
"Αν σε ξεχάσω Ιερουσαλήμ, να ξεραθεί το χέρι μου.
Να κολληθεί η γλώσσα μου στο λάρυγγά μου,
αν δε σε θυμηθώ" (Ψαλμ.136)
Ας προσευχηθούμε. Ας προσευχηθούμε για την Ελλάδα, για την εθνική και προσωπική μας αξιοπρέπεια. Ας προσευχηθούμε ο Θεός να κάμει να εκλεγεί στο Ευρωκοινοβούλιο βουλευτής του Πανελλήνιου Μακεδονικού Μετώπου .
Η ύπαρξη βουλευτή του Πανελληνίου Μακεδονικού Μετώπου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κατοχυρώνει το όνομα της Μακεδονίας στην Ένωμένη Ευρώπη όπου κανένας δεν θα διανοηθεί να το προσβάλει και να το σφετερισθεί.
Έτσι η Ελλάδα θα διορθώσει το σφάλμα της να συζητάει και να διαπραγματεύεται αυτά που δεν είναι για συζήτηση και για διαπραγμάτευση, τα ιερά και τα όσια.
Η Μακεδονία είναι η μητέρα μας. Το όνομά της είναι η ταυτότητά της. Θα διαπραγματευόταν κανείς τη μητέρα του; Το όνομα της Μακεδονίας και η ιστορία της ανήκει σε όλες τις γενιές των Ελλήνων, σ’ αυτές που έζησαν , σ΄ αυτές που ζουν και σ΄ αυτές που θα ρθουν. Η παραχώρησή του θα δημιουργήσει νόμιμη αιτία υπέρ των σφετεριστών του, τόσο για το όνομα της Μακεδονίας, όσο και για τις εδαφικές διεκδικήσεις τους εις βάρος της Ελλάδας.
Ελπίζουμε ότι δε θα βρεθεί ποτέ Ελληνική κυβέρνηση τόσο ανόητη, ανιστόρητη και ανεύθυνη, να υπογράψει με οποιοδήποτε πρόσχημα την παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας και της ιστορίας της στους Σκοπιανούς και να δεχθεί το στίγμα μιας τέτοιας ατιμωτικής πράξης.
Ας προσευχηθούμε ο Θεός να κάμει να εκλεγεί στο Ευρωκοινοβούλιο βουλευτής του Πανελληνίου Μακεδονικού Μετώπου , προς χάριν της εθνικής και της προσωπικής μας αξιοπρέπειας. Η εθνική αξιοπρέπεια ταυτίζεται με την προσωπική αξιοπρέπεια. Τα εθνικά θέματα ταυτίζονται με τα εσωτερικά θέματα. Αν δεν αγωνιζόμαστε για την εθνική μας αξιοπρέπεια, για τα εθνικά μας θέματα , ούτε για την προσωπική μας αξιοπρέπεια, για τα εσωτερικά μας θέματα, αγωνιζόμαστε. «Πενία ταπεινoί άνδρα».
Να κολληθεί η γλώσσα μου στο λάρυγγά μου,
αν δε σε θυμηθώ" (Ψαλμ.136)
Ας προσευχηθούμε. Ας προσευχηθούμε για την Ελλάδα, για την εθνική και προσωπική μας αξιοπρέπεια. Ας προσευχηθούμε ο Θεός να κάμει να εκλεγεί στο Ευρωκοινοβούλιο βουλευτής του Πανελλήνιου Μακεδονικού Μετώπου .
Η ύπαρξη βουλευτή του Πανελληνίου Μακεδονικού Μετώπου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κατοχυρώνει το όνομα της Μακεδονίας στην Ένωμένη Ευρώπη όπου κανένας δεν θα διανοηθεί να το προσβάλει και να το σφετερισθεί.
Έτσι η Ελλάδα θα διορθώσει το σφάλμα της να συζητάει και να διαπραγματεύεται αυτά που δεν είναι για συζήτηση και για διαπραγμάτευση, τα ιερά και τα όσια.
Η Μακεδονία είναι η μητέρα μας. Το όνομά της είναι η ταυτότητά της. Θα διαπραγματευόταν κανείς τη μητέρα του; Το όνομα της Μακεδονίας και η ιστορία της ανήκει σε όλες τις γενιές των Ελλήνων, σ’ αυτές που έζησαν , σ΄ αυτές που ζουν και σ΄ αυτές που θα ρθουν. Η παραχώρησή του θα δημιουργήσει νόμιμη αιτία υπέρ των σφετεριστών του, τόσο για το όνομα της Μακεδονίας, όσο και για τις εδαφικές διεκδικήσεις τους εις βάρος της Ελλάδας.
Ελπίζουμε ότι δε θα βρεθεί ποτέ Ελληνική κυβέρνηση τόσο ανόητη, ανιστόρητη και ανεύθυνη, να υπογράψει με οποιοδήποτε πρόσχημα την παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας και της ιστορίας της στους Σκοπιανούς και να δεχθεί το στίγμα μιας τέτοιας ατιμωτικής πράξης.
Ας προσευχηθούμε ο Θεός να κάμει να εκλεγεί στο Ευρωκοινοβούλιο βουλευτής του Πανελληνίου Μακεδονικού Μετώπου , προς χάριν της εθνικής και της προσωπικής μας αξιοπρέπειας. Η εθνική αξιοπρέπεια ταυτίζεται με την προσωπική αξιοπρέπεια. Τα εθνικά θέματα ταυτίζονται με τα εσωτερικά θέματα. Αν δεν αγωνιζόμαστε για την εθνική μας αξιοπρέπεια, για τα εθνικά μας θέματα , ούτε για την προσωπική μας αξιοπρέπεια, για τα εσωτερικά μας θέματα, αγωνιζόμαστε. «Πενία ταπεινoί άνδρα».
8.5.09
Μόσχος Λαγκουβάρδος, Πλούσιοι και φτωχοί
Η δυνατότητα διαφυγής από τους κινδύνους είναι το πιο σπουδαίο κριτήριο, για να διακρίνεις τους πλούσιους απ΄ τους φτωχούς . Ένας πλούσιος μπορεί να πάει να ζήσει σε ένα ήσυχο μέρος, όταν στον τόπο του κινδυνεύει, ενώ ο φτωχός δεν μπορεί. Ο Τληπόλεμος π.χ.ο ιδρυτής της Ρόδου, σύμφωνα με τον Πίνδαρο, όταν πάνω στο θυμό του χτύπησε μια μέρα, μ΄ ένα ραβδί από σκληρό ξύλο αγριελιάς τον Λικύμνιο και τον σκότωσε, πήγε στο Μαντείο των Δελφών για να ρωτήσει το θεό. Και ο χρυσοκόμης θεός, από τον ευωδιαστό ναό του, του είπε που να πάει για να είναι ασφαλής. «Σ’ αυτή τη γη θα βρει τη λύτρωση επιτέλους ο Τληπόλεμος, έπειτα από τις ημέρες τις πικρές που είχε περάσει. Εκεί των Τιρυνθίων ο αρχηγέτης , θα τιμάται ωσάν θεός» γράφει ο Πίνδαρος στον έβδομο ολυμπιόνικο, που αφιέρωσε στον Διαγόρα το Ρόδιο.
Αν και ούτε αυτό είναι ασφαλές κριτήριο, γιατί συμβαίνει και το αντίθετο. Υπάρχουν άνθρωποι που αντί να αποφύγουν τον κίνδυνο, τον επιζητούν, όπως οι Φιλέλληνες, που ήρθαν στην εμπόλεμη πατρίδα μας να πολεμήσουν και πολλοί έχασαν και τη ζωή τους, όπως αυτοί που πήγαν στους λεπρούς και τους υπηρετούσαν ή όπως ο Σουηδός γιατρός και συγγραφέας του Χρονικού του Σαν Μικέλε, που πήγε στην Ιταλία , κατά την επιδημία της πανώλης και βοηθούσε τους αρρώστους χωρίς αμοιβή κ.α.. Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τους πλούσιους απ΄ τους φτωχούς. Π.χ. στους πλούσιους ή στους φτωχούς θα κατατάξεις τον αρχαίο φιλόσοφο Κράτη, που έριξε την περιουσία του στη θάλασσα, και έζησε τον υπόλοιπο βίο του με τη βοήθεια των άλλων; Ή τους αδερφούς Ζωσιμάδες, που έδωσαν όλη την περιουσία τους στην πατρίδα; Ο παππούς μου, όταν κάποιος τον είπε φτωχό, του απάντησε, «είμαι πλούσιος, φτωχός είναι ο Διάβολος».
Τα πράγματα μπερδεύονται ακόμα περισσότερο με την αγάπη για τον τόπο τους. Ο κόσμος λέει , ότι οι πλούσιοι δεν έχουν πατρίδα. Απ΄ την άλλη μεριά υπήρξαν πλούσιοι που θυσίασαν τα πλούτη τους και τη ζωή τους ακόμα για την πατρίδα, όπως οι αγωνιστές του Εικοσιένα. Αυτές όμως φαίνεται να είναι οι φωτεινές εξαιρέσεις. Κατά κανόνα , η αγάπη των πλουσίων και των φτωχών για την πατρίδα τους δεν είναι η ίδια. Ούτε το μίσος για τον πόλεμο και για την αδικία είναι το ίδιο στους πλούσιους και στους φτωχούς. Οι φτωχοί πονάνε περισσότερο τον τόπο τους. Η πατρίδα τους είναι η ζωή τους.
Ακόμα και απέναντι στο πρόσωπο του Χριστού είναι διαφορετική η στάση των πλουσίων και των φτωχών. Οι φτωχοί νιώθουν το Χριστό γιατί δεν υπήρξε πλούσιος και γιατί καταδίκασε την υποκρισία των πλουσίων. Για τους φτωχούς είπε, όποιος κάνει καλό στους φτωχούς, στους ελαχίστους, όπως τους ονόμασε, σε μένα το κάνει. Οι πλούσιοι όμως μπορεί να πέσουν στο πειρασμό να θέλουν το Χριστό να τους μοιάζει, δηλαδή να έχει πλούτο και κοσμική δύναμη. Δεν εννοούν τα λόγια Του, ότι είναι ευκολότερο να περάσει ένα καραβόσκοινο από την τρύπα μιας βελόνας, παρά να εισέλθη πλούσιος στη βασιλεία του Θεού.
Πλούσιοι και φτωχοί με την έννοια που είπαμε, θα υπάρχουν πάντοτε. Εκείνο που δεν πρέπει να υπάρχει είναι η πνευματική φτώχεια, η άγνοια, που δημιουργεί θύματα. Ο κόσμος περιμένει τα πάντα από την μόρφωση , αν και δεν είναι ενημερωμένος για το που ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα της Παιδείας. Σήμερα το λόγο στην Παιδεία έχουν οι συνδικαλιστές της Εκπαίδευσης , οι οποίοι ενδιαφέρονται για τον κλάδο τους . Δεν τους ενδιαφέρει ο στόχος της Παιδείας, ούτε η ποιότητα της παρεχόμενης μάθησης, γιατί δεν επιλέγονται με επιστημονικά, αλλά με κομματικά κριτήρια.
Αν και ούτε αυτό είναι ασφαλές κριτήριο, γιατί συμβαίνει και το αντίθετο. Υπάρχουν άνθρωποι που αντί να αποφύγουν τον κίνδυνο, τον επιζητούν, όπως οι Φιλέλληνες, που ήρθαν στην εμπόλεμη πατρίδα μας να πολεμήσουν και πολλοί έχασαν και τη ζωή τους, όπως αυτοί που πήγαν στους λεπρούς και τους υπηρετούσαν ή όπως ο Σουηδός γιατρός και συγγραφέας του Χρονικού του Σαν Μικέλε, που πήγε στην Ιταλία , κατά την επιδημία της πανώλης και βοηθούσε τους αρρώστους χωρίς αμοιβή κ.α.. Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τους πλούσιους απ΄ τους φτωχούς. Π.χ. στους πλούσιους ή στους φτωχούς θα κατατάξεις τον αρχαίο φιλόσοφο Κράτη, που έριξε την περιουσία του στη θάλασσα, και έζησε τον υπόλοιπο βίο του με τη βοήθεια των άλλων; Ή τους αδερφούς Ζωσιμάδες, που έδωσαν όλη την περιουσία τους στην πατρίδα; Ο παππούς μου, όταν κάποιος τον είπε φτωχό, του απάντησε, «είμαι πλούσιος, φτωχός είναι ο Διάβολος».
Τα πράγματα μπερδεύονται ακόμα περισσότερο με την αγάπη για τον τόπο τους. Ο κόσμος λέει , ότι οι πλούσιοι δεν έχουν πατρίδα. Απ΄ την άλλη μεριά υπήρξαν πλούσιοι που θυσίασαν τα πλούτη τους και τη ζωή τους ακόμα για την πατρίδα, όπως οι αγωνιστές του Εικοσιένα. Αυτές όμως φαίνεται να είναι οι φωτεινές εξαιρέσεις. Κατά κανόνα , η αγάπη των πλουσίων και των φτωχών για την πατρίδα τους δεν είναι η ίδια. Ούτε το μίσος για τον πόλεμο και για την αδικία είναι το ίδιο στους πλούσιους και στους φτωχούς. Οι φτωχοί πονάνε περισσότερο τον τόπο τους. Η πατρίδα τους είναι η ζωή τους.
Ακόμα και απέναντι στο πρόσωπο του Χριστού είναι διαφορετική η στάση των πλουσίων και των φτωχών. Οι φτωχοί νιώθουν το Χριστό γιατί δεν υπήρξε πλούσιος και γιατί καταδίκασε την υποκρισία των πλουσίων. Για τους φτωχούς είπε, όποιος κάνει καλό στους φτωχούς, στους ελαχίστους, όπως τους ονόμασε, σε μένα το κάνει. Οι πλούσιοι όμως μπορεί να πέσουν στο πειρασμό να θέλουν το Χριστό να τους μοιάζει, δηλαδή να έχει πλούτο και κοσμική δύναμη. Δεν εννοούν τα λόγια Του, ότι είναι ευκολότερο να περάσει ένα καραβόσκοινο από την τρύπα μιας βελόνας, παρά να εισέλθη πλούσιος στη βασιλεία του Θεού.
Πλούσιοι και φτωχοί με την έννοια που είπαμε, θα υπάρχουν πάντοτε. Εκείνο που δεν πρέπει να υπάρχει είναι η πνευματική φτώχεια, η άγνοια, που δημιουργεί θύματα. Ο κόσμος περιμένει τα πάντα από την μόρφωση , αν και δεν είναι ενημερωμένος για το που ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα της Παιδείας. Σήμερα το λόγο στην Παιδεία έχουν οι συνδικαλιστές της Εκπαίδευσης , οι οποίοι ενδιαφέρονται για τον κλάδο τους . Δεν τους ενδιαφέρει ο στόχος της Παιδείας, ούτε η ποιότητα της παρεχόμενης μάθησης, γιατί δεν επιλέγονται με επιστημονικά, αλλά με κομματικά κριτήρια.
7.5.09
Μόσχος Λαγκουβάρδος, Η γοητεία της απόστασης
Λέξημα / Βήμα του Λογοτέχνη/ Κυρ 8 Μαϊ 2005
Η γοητεία είναι συνεδεδεμένη με την απόσταση. Καταργώντας την απόσταση από ένα γοητευτικό πράγμα καταργείς και τη γοητεία του.
Οι ποιητές τραγούδησαν με πάθος τις απόμακρες γυναίκες.Η γυναίκα ασκεί την γοητεία της απόστασης (άκτσιο ιν ντίστανς). Ο Νϊτσε παρομοιάζει τη γοητεία των γυναικών με τη γοητεία των μακρινών πλοίων. .Ένας παλιός ναυτικός μου μιλούσε κάποτε για τη γοητεία που ένιωθε , όταν έβλεπε από μακριά τα πλοία στο πέλαγος. Ιδίως όταν έβλεπε τα κατάλευκα πλοία του Ωνάση, σε κάποια μακκρινή θάλασσα. Θάμπωνε ο νους του.
Ο Όμηρος τραγούδησε την ωραία Ελένη, που ήταν γυναίκα του Μενέλαου και κατόπιν του Πάρη. Δεν ξέρουμε αν θα της είχε αφιερώσει έστω και ένα στίχο, αν ήταν δική του γυναίκα.Όχι γιατί η Ελένη θα έπαυε ως γυναίκα του μέγιστου ποιητή , να είναι ωραία. Η έλλειψη απόστασης θα εξουδετέρωνε τη γοητεία της. Ο Κνουτ Χάμσουν μίσησε το θέατρο , επειδή η γυναίκα του ήταν θεατρίνα. Η οικειότητα είναι το πιο αρνητικό στοιχείο στην αισθητική. Το συνηθισμένο σκοτώνει την ομορφιά.
Αυτό το γνώριζε εκείνος ο ανατολίτης άρχοντας , που αγάπησε μια γυναίκα ερωτευμένη με κάποιον άλλον. , Για να κάνει τη γυναίκα αυτή να μισήσει τον αγαπημένο της. ανάγκασε του δυο ερωτευμένους να βρίκσονται πάντα ο ένας κοντά στον άλλο, δένοντάς τους. Κατάργησε δηλαδή τη γοητεία της απόστασης.
Η διάκριση η αιδώς και η σεμνότης είναι έμφυτα χαρίσματα της γυναίκας. Ο Δημιουργός στόλισε τη γυναίκα με τα χαρίσματα αυτά , για να διαφυλάσσεται η τόσο λεπτή γοητεία της απόστασης. Ακόμα και τα ζώα φυλάγουν τη γοητεία της απόστασης . Αυτό φαίνεται όταν το θηλυκό περιμένει να αναδειχθή το πιο δυνατό από τα αρσενικά με το οποίο θα ζευγαρώσει
Άλλωστε η κατάργηση της γοητείας της απόστασης και η ανάληψη ενερηγτικού ρόλου από μέρους της γυναίκας αποβαίνει εις βάρος της. Η εκπόορθηση του ανδρικού φρουρίου είναι άχρηστη για τη γυναίκα. Η γυναίκα είναι ανικανοποίητη όταν καταργεί τη γοητεία της απόστασης και εμφανίζεται ως επιθετική δίχως σεμνότητα και αιδώ.
<< Κάθε μεγάλος θόρυβος >> λέει ο Νϊτσε , << μας αναγκάζει να τοποθετούμε την ευτυχία μέσα στη σιωπή και στο απόμακρο. ΄Οταν ένας άνθρωπος βρίσκεται μέσα στο θέορυβό του , καμιά φορά του τυχαίνει να βλέπει να περνούν από σιμά του πλάσματα γεμάτα γαλήνη και με νεραϊδένια ομορφιά , πλάσματα που τα ζηλεύει , γιατί είναι ευτυχισμένα : τα πλάσματα αυτά είναι οι γυναίκες (....) Κι όμως , ευγενικέ ονειροπόλε, , ακόμα και στα πιο όμορφα τρικάταρτα καράβια υπάρχει πολύς θόρυβος και πολλή οχλοβοή , υπάρχει η πιο μικρόχαρη οχλοβοή >> . (Μ.Λαγκουβάρδου, Η μοναξιά της νυχτερινής σκοπιάς, Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2002).
Lexima.gr
Η γοητεία είναι συνεδεδεμένη με την απόσταση. Καταργώντας την απόσταση από ένα γοητευτικό πράγμα καταργείς και τη γοητεία του.
Οι ποιητές τραγούδησαν με πάθος τις απόμακρες γυναίκες.Η γυναίκα ασκεί την γοητεία της απόστασης (άκτσιο ιν ντίστανς). Ο Νϊτσε παρομοιάζει τη γοητεία των γυναικών με τη γοητεία των μακρινών πλοίων. .Ένας παλιός ναυτικός μου μιλούσε κάποτε για τη γοητεία που ένιωθε , όταν έβλεπε από μακριά τα πλοία στο πέλαγος. Ιδίως όταν έβλεπε τα κατάλευκα πλοία του Ωνάση, σε κάποια μακκρινή θάλασσα. Θάμπωνε ο νους του.
Ο Όμηρος τραγούδησε την ωραία Ελένη, που ήταν γυναίκα του Μενέλαου και κατόπιν του Πάρη. Δεν ξέρουμε αν θα της είχε αφιερώσει έστω και ένα στίχο, αν ήταν δική του γυναίκα.Όχι γιατί η Ελένη θα έπαυε ως γυναίκα του μέγιστου ποιητή , να είναι ωραία. Η έλλειψη απόστασης θα εξουδετέρωνε τη γοητεία της. Ο Κνουτ Χάμσουν μίσησε το θέατρο , επειδή η γυναίκα του ήταν θεατρίνα. Η οικειότητα είναι το πιο αρνητικό στοιχείο στην αισθητική. Το συνηθισμένο σκοτώνει την ομορφιά.
Αυτό το γνώριζε εκείνος ο ανατολίτης άρχοντας , που αγάπησε μια γυναίκα ερωτευμένη με κάποιον άλλον. , Για να κάνει τη γυναίκα αυτή να μισήσει τον αγαπημένο της. ανάγκασε του δυο ερωτευμένους να βρίκσονται πάντα ο ένας κοντά στον άλλο, δένοντάς τους. Κατάργησε δηλαδή τη γοητεία της απόστασης.
Η διάκριση η αιδώς και η σεμνότης είναι έμφυτα χαρίσματα της γυναίκας. Ο Δημιουργός στόλισε τη γυναίκα με τα χαρίσματα αυτά , για να διαφυλάσσεται η τόσο λεπτή γοητεία της απόστασης. Ακόμα και τα ζώα φυλάγουν τη γοητεία της απόστασης . Αυτό φαίνεται όταν το θηλυκό περιμένει να αναδειχθή το πιο δυνατό από τα αρσενικά με το οποίο θα ζευγαρώσει
Άλλωστε η κατάργηση της γοητείας της απόστασης και η ανάληψη ενερηγτικού ρόλου από μέρους της γυναίκας αποβαίνει εις βάρος της. Η εκπόορθηση του ανδρικού φρουρίου είναι άχρηστη για τη γυναίκα. Η γυναίκα είναι ανικανοποίητη όταν καταργεί τη γοητεία της απόστασης και εμφανίζεται ως επιθετική δίχως σεμνότητα και αιδώ.
<< Κάθε μεγάλος θόρυβος >> λέει ο Νϊτσε , << μας αναγκάζει να τοποθετούμε την ευτυχία μέσα στη σιωπή και στο απόμακρο. ΄Οταν ένας άνθρωπος βρίσκεται μέσα στο θέορυβό του , καμιά φορά του τυχαίνει να βλέπει να περνούν από σιμά του πλάσματα γεμάτα γαλήνη και με νεραϊδένια ομορφιά , πλάσματα που τα ζηλεύει , γιατί είναι ευτυχισμένα : τα πλάσματα αυτά είναι οι γυναίκες (....) Κι όμως , ευγενικέ ονειροπόλε, , ακόμα και στα πιο όμορφα τρικάταρτα καράβια υπάρχει πολύς θόρυβος και πολλή οχλοβοή , υπάρχει η πιο μικρόχαρη οχλοβοή >> . (Μ.Λαγκουβάρδου, Η μοναξιά της νυχτερινής σκοπιάς, Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2002).
Lexima.gr
6.5.09
Μόσχος Λαγκουβάρδος, Είσαι μόνο ένας επισκέπτης; (Δύο μικρά ποιήματα)
Μόσχος Ε. Λαγκουβάρδος,
“Είσαι μόνο ένας επισκέπτης;”
Δυο μικρά ποιήματα του Ρόμπερτ Λαξ ,το ποίημα «γαυγίζει» και το ποίημα «είσαι ένας επισκέπτης;», είναι δυο μικρές παραβολές. Στη μορφή μοιάζουν με τα γιαπωνέζικα δεκαεπτασύλλαβα (χάϊ κου). Και τα δυο αναφέρονται σε ένα σκύλο. Το ποίημα, το «γαυγίζει», αποτελείται από εφτά λέξεις μόνο, απ΄ τις οποίες οι τρεις είναι όμοιες. Ουσιαστικά αποτελείται από πέντε λέξεις: "Γαυγίζει, γαυγίζει, γαυγίζει/ και κανείς δεν απαντάει".
Αυτό το μικρό ποίημα πέρα απ΄ την ατμόσφαιρα, που μεταδίδει, ενός έρημου δρόμου, όπου κάποιος σκύλος, το βράδυ γαυγίζει, γαυγίζει, γαυγίζει και κανείς δεν απαντάει, έχει και ένα άλλο, κρυμμένο νόημα. (Ο Ηράκλειτος λέει, πως στην ομορφιά αρέσει να κρύβεται). Μιλάει για τον μοναχικό άνθρωπο, που παρ΄ όλες τις προσπάθειές του να έρθει σε επικοινωνία με έναν άλλον άνθρωπο, για να νιώσει ως άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους, δεν τα καταφέρνει. Κι όπως ο σκύλος που γαυγίζει δίχως απάντηση, παρηγορείται με την ίδια του τη φωνή, ως κάτι καλύτερο απ΄ το τίποτα, ο μοναχικός άνθρωπος, που διψάει για επικοινωνία, έχει την ικανοποίηση, ότι τουλάχιστον δεν απελπίζεται και ότι κάνει ότι μπορεί.
Μόνο, αν έχεις νιώσει πολλά χρόνια μοναξιά, νιώθεις να παίρνεις δύναμη από αυτήν την μοναχική σου φωνή που δεν σταματάει να φωνάζει ενώ κανείς δεν απαντάει.Υπάρχει ένα θαυμάσιο ποίημα του Ισπανού ποιητή Ραφαέλ Αλμπέρτι για τη φωνή ενός μοναχικού ναυτικού. Για μένα είναι μια απ΄ τις πιο όμορφες μεταφράσεις του Αλμπέρτι απ΄τα Ισπανικά. Το μεταφέρω εδώ για να το χαρείτε:
" Αν η φωνή μου πεθαίνει στη στεριά/ Φέρτε την στην επιφάνεια της θάλασσας/ κι αφήστε την στην ακτή./ Φέρτε την στην επιφάνεια της θάλασσας/ και κάντε την καπετάνισσα/ Σ' ένα λευκό πολεμικό καράβι./ Ω, φωνή μου στολισμένη/ Με τα ναυτικά σύμβολα:/ Πάνω στην καρδιά μου μια άγκυρα./ Και πάνω στην άγκυρα ένα άστρο/ Και πάνω στο άστρο ο άνεμος/ Και πάνω στον άνεμο το πανί." (Διαγώνιος, Θεσσαλονίκη 1975).
Το δεύτερο μικρό ποίημα του Ρόμπερτ Λαξ, που κι αυτό παρά την φαινομενική του απλότητα κρύβει ένα ουσιαστικό νόημα, αναφέρεται επίσης σ΄ ένα σκυλί. Λέει το ποίημα:
" -Είσαι ένας επισκέπτης;/ ρωτάει το σκυλί./ - Ναί./-Είσαι μόνο ένας επισκέπτης;/ Πάρε με μαζί σου."
Σαν ποίημα , περισσότερο το νιώθεις με το αίσθημά σου, παρά το καταλαβαίνεις με τη λογική. Εμένα πάντως μου αρέσει να δίνω σ’ αυτή τη μικρή στιχομυθία, ένα βαθύτερο νόημα από αυτό που φαίνεται: Ότι ένας άνθρωπος που ζει σ' αυτόν τον κόσμο, χωρίς να είναι εκ του κόσμου τούτου,(όπως είπε ο Κύριος), είναι ευτυχία ακόμα και για τα ζώα, που δεν διαθέτουν λογική. Ένας άνθρωπος που ζει στον κόσμο αυτόν, χωρίς να είναι από τα στοιχεία αυτού του κόσμου, σώζει τους γύρω του, ακόμα και την άλογη φύση. Αυτό σημαίνουν επίσης τα λόγια του Αγίου Σεραφίμ του Σαρώφ: "Απόκτησε την εσωτερική σου ειρήνη, και χίλιοι άνθρωποι γύρω σου θα σωθούν".
Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ έζησε στην έρημο της ρωσικής στέπας χίλιες μέρες και χίλιες νύχτες μόνος του, με την συντροφιά μιας αρκούδας.
'Ενα άλλο νόημα που μπορεί να σημαίνουν οι απλοί αυτοί στίχοι, είναι ότι ο ψεύτικος κόσμος έχει γίνει αντιληπτός, ακόμα κι απ΄ τα ζώα, αντίθετα με πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι νομίζουν ότι θα ζήσουν αιώνια στη γη. Οι σκύλοι ήταν πιο ευτυχείς από μένα, όταν είχα χάσει την πίστη μου στην μετά το θάνατο ζωή και στην στοργή του ουράνιου Πατέρα. Ο Κύριος να αναπαύει την ψυχή του δούλου του Ρόμπερτ, του οποίου η αγαπημένη παρουσία , όσο ζούσε, ήταν ένα ζωντανό παράδειγμα πιστού ανθρώπου.
Ο Πασκάλ έλεγε, πως "Οι άνθρωποι μη μπορώντας να θεραπεύσουν τον θάνατο, προσπαθούν να μην τον σκέφτονται
“Είσαι μόνο ένας επισκέπτης;”
Δυο μικρά ποιήματα του Ρόμπερτ Λαξ ,το ποίημα «γαυγίζει» και το ποίημα «είσαι ένας επισκέπτης;», είναι δυο μικρές παραβολές. Στη μορφή μοιάζουν με τα γιαπωνέζικα δεκαεπτασύλλαβα (χάϊ κου). Και τα δυο αναφέρονται σε ένα σκύλο. Το ποίημα, το «γαυγίζει», αποτελείται από εφτά λέξεις μόνο, απ΄ τις οποίες οι τρεις είναι όμοιες. Ουσιαστικά αποτελείται από πέντε λέξεις: "Γαυγίζει, γαυγίζει, γαυγίζει/ και κανείς δεν απαντάει".
Αυτό το μικρό ποίημα πέρα απ΄ την ατμόσφαιρα, που μεταδίδει, ενός έρημου δρόμου, όπου κάποιος σκύλος, το βράδυ γαυγίζει, γαυγίζει, γαυγίζει και κανείς δεν απαντάει, έχει και ένα άλλο, κρυμμένο νόημα. (Ο Ηράκλειτος λέει, πως στην ομορφιά αρέσει να κρύβεται). Μιλάει για τον μοναχικό άνθρωπο, που παρ΄ όλες τις προσπάθειές του να έρθει σε επικοινωνία με έναν άλλον άνθρωπο, για να νιώσει ως άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους, δεν τα καταφέρνει. Κι όπως ο σκύλος που γαυγίζει δίχως απάντηση, παρηγορείται με την ίδια του τη φωνή, ως κάτι καλύτερο απ΄ το τίποτα, ο μοναχικός άνθρωπος, που διψάει για επικοινωνία, έχει την ικανοποίηση, ότι τουλάχιστον δεν απελπίζεται και ότι κάνει ότι μπορεί.
Μόνο, αν έχεις νιώσει πολλά χρόνια μοναξιά, νιώθεις να παίρνεις δύναμη από αυτήν την μοναχική σου φωνή που δεν σταματάει να φωνάζει ενώ κανείς δεν απαντάει.Υπάρχει ένα θαυμάσιο ποίημα του Ισπανού ποιητή Ραφαέλ Αλμπέρτι για τη φωνή ενός μοναχικού ναυτικού. Για μένα είναι μια απ΄ τις πιο όμορφες μεταφράσεις του Αλμπέρτι απ΄τα Ισπανικά. Το μεταφέρω εδώ για να το χαρείτε:
" Αν η φωνή μου πεθαίνει στη στεριά/ Φέρτε την στην επιφάνεια της θάλασσας/ κι αφήστε την στην ακτή./ Φέρτε την στην επιφάνεια της θάλασσας/ και κάντε την καπετάνισσα/ Σ' ένα λευκό πολεμικό καράβι./ Ω, φωνή μου στολισμένη/ Με τα ναυτικά σύμβολα:/ Πάνω στην καρδιά μου μια άγκυρα./ Και πάνω στην άγκυρα ένα άστρο/ Και πάνω στο άστρο ο άνεμος/ Και πάνω στον άνεμο το πανί." (Διαγώνιος, Θεσσαλονίκη 1975).
Το δεύτερο μικρό ποίημα του Ρόμπερτ Λαξ, που κι αυτό παρά την φαινομενική του απλότητα κρύβει ένα ουσιαστικό νόημα, αναφέρεται επίσης σ΄ ένα σκυλί. Λέει το ποίημα:
" -Είσαι ένας επισκέπτης;/ ρωτάει το σκυλί./ - Ναί./-Είσαι μόνο ένας επισκέπτης;/ Πάρε με μαζί σου."
Σαν ποίημα , περισσότερο το νιώθεις με το αίσθημά σου, παρά το καταλαβαίνεις με τη λογική. Εμένα πάντως μου αρέσει να δίνω σ’ αυτή τη μικρή στιχομυθία, ένα βαθύτερο νόημα από αυτό που φαίνεται: Ότι ένας άνθρωπος που ζει σ' αυτόν τον κόσμο, χωρίς να είναι εκ του κόσμου τούτου,(όπως είπε ο Κύριος), είναι ευτυχία ακόμα και για τα ζώα, που δεν διαθέτουν λογική. Ένας άνθρωπος που ζει στον κόσμο αυτόν, χωρίς να είναι από τα στοιχεία αυτού του κόσμου, σώζει τους γύρω του, ακόμα και την άλογη φύση. Αυτό σημαίνουν επίσης τα λόγια του Αγίου Σεραφίμ του Σαρώφ: "Απόκτησε την εσωτερική σου ειρήνη, και χίλιοι άνθρωποι γύρω σου θα σωθούν".
Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ έζησε στην έρημο της ρωσικής στέπας χίλιες μέρες και χίλιες νύχτες μόνος του, με την συντροφιά μιας αρκούδας.
'Ενα άλλο νόημα που μπορεί να σημαίνουν οι απλοί αυτοί στίχοι, είναι ότι ο ψεύτικος κόσμος έχει γίνει αντιληπτός, ακόμα κι απ΄ τα ζώα, αντίθετα με πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι νομίζουν ότι θα ζήσουν αιώνια στη γη. Οι σκύλοι ήταν πιο ευτυχείς από μένα, όταν είχα χάσει την πίστη μου στην μετά το θάνατο ζωή και στην στοργή του ουράνιου Πατέρα. Ο Κύριος να αναπαύει την ψυχή του δούλου του Ρόμπερτ, του οποίου η αγαπημένη παρουσία , όσο ζούσε, ήταν ένα ζωντανό παράδειγμα πιστού ανθρώπου.
Ο Πασκάλ έλεγε, πως "Οι άνθρωποι μη μπορώντας να θεραπεύσουν τον θάνατο, προσπαθούν να μην τον σκέφτονται
Μόσχος Λαγκουβάρδος, Η φωνή του κυρίου τους
Μια φορά με κάλεσε μια φίλη δημοσιογράφος για μια εκπομπή στο ραδιόφωνο, παραμονές Χριστουγέννων. Μου είπε ότι η εκπομπή θα κρατήσει περίπου μια ώρα με θέμα τις γιορτές των Χριστουγέννων. Δεν προλάβαμε να αρχίσουμε τη συζήτηση, και ο κύριος του ραδιοφωνικού σταθμού με έκοψε.
Η φίλη μου δικαιολογήθηκε, ότι ήρθαν κάποιες γυναίκες από ένα χωριό, που πρέπει να μιλήσουν για τα γλυκίσματά τους. Δεν άρεσαν τα λόγια μου στον ιδιοκτήτη του σταθμού, γιατί έλεγα, ότι η γνώμη μου είναι να μην κάνουμε κατάχρηση στην κατανάλωση και να προσέχουμε κυρίως τις βασικές ανάγκες. Δεν ήταν αυτά τα λόγια σύμφωνα με το πνεύμα των παραμονών των γιορτών, που ο κόσμος πρέπει να ενισχύεται να ξοδεύει, για να δουλέψει η Αγορά.
Η φίλη μου που είναι και συγγραφέας, υπάκουσε αμέσως στη θέληση του κυρίου της. Αυτό είναι ένα μικρό παράδειγμα, πως τα λόγια αυτών που μιλούν στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο είναι η φωνή του κυρίου τους, (his master voice), όπως λένε οι Αμερικανοί.
Καλά είναι να ξέρουμε ποιοι μιλούν στην πραγματικότητα μέσα απ΄ τα διάφορα κανάλια της τηλεόρασης και ποιων γνώμες και θελήσεις εμφανίζουν ως γεγονότα και γιατί. Αν κάθε φορά που ακούμε κάποιο κανάλι σκεφτόμαστε ότι μέσω αυτού μιλάει ο τάδε ή ο δείνα ιδιοκτήτης κι αυτός δεν είναι παρά η φωνή του κυρίου του, θα ήταν διαφορετικά. Δεν θα πέφταμε θύματα της ψευδαίσθησης, ότι οι γνώμες και οι θελήσεις του ιδιοκτήτη είναι γεγονότα και έτσι θα τις εκτιμούσαμε όχι ως πραγματικότητα, αλλά ως γνώμες και θελήσεις. Αυτή είναι η θέληση του τάδε κι αυτή είναι η θέληση του δείνα ιδιοκτήτη. Η ψευδαίσθηση δεν είναι η πραγματικότητα, αλλά κατασκευάζεται για να χρησιμοποιούν τον κόσμο, όπως θέλουν.
Διαβάστε αυτά τα λόγια, που αντέγραψα από κάποιο ντοκιμαντέρ για τη δύναμη της τηλεόρασης: «Κάνετε ό,τι σας πει η τηλεόραση. Ντύνεστε όπως στην τηλεόραση, τρώτε όπως στην τηλεόραση. Αυτό είναι μαζική τρέλα. Για όνομα του Θεού, εσείς είστε οι πραγματικοί, δε βλέπετε; Η τηλεόραση είναι η ψευδαίσθηση. Αυτή τη στιγμή υπάρχει μια ολόκληρη γενιά, που δεν ξέρει τίποτα άλλο απ΄ αυτά που βγαίνουν απ΄ την τηλεόραση. Αυτή η τηλεόραση είναι το ευαγγέλιο, είναι η απόλυτη αποκάλυψη. Αυτή η τηλεόραση μπορεί να φτιάξει ή να κατεβάσει προέδρους, πάπες, πρωθυπουργούς. Αυτή είναι η πιο φοβερή δύναμη σ΄ αυτόν τον αθεόφοβο κόσμο.»
Η τηλεόραση έχει τη δύναμη να δημιουργεί ψευδαισθήσεις. Το ερώτημα είναι, πώς να μην πέφτουμε θύματα των ψευδαισθήσεων που κατασκευάζουν τα κανάλια της τηλεόρασης.
Τι είναι ψευδαίσθηση; Θα καταλάβουμε τί είναι αν ξέρουμε ότι η διαφορά ανάμεσα στο ψέμα και στην αλήθεια, είναι ότι το ψέμα προσπαθεί να φανεί αληθινό. Άρα ψευδαισθήσεις δεν δημιουργεί η αλήθεια. Ψευδαισθήσεις δημιουργεί το ψέμα που προσπαθεί να φαίνεται ως αλήθεια, ενώ δεν είναι. Ξέρουμε συνεπώς εκ των προτέρων, ότι οι ψευδαισθήσεις δεν είναι η πραγματικότητα και η αλήθεια.
Τι είναι ψευδαίσθηση λοιπόν; Η ψευδαίσθηση είναι το φαινόμενο κατά το οποίο σχηματίζεται στη συνείδησή μας μια φανταστική παράσταση με τόση σαφήνεια και ζωηρότητα, ώστε να την αντιλαμβανόμαστε ως πραγματική. Π.χ. Λέμε, ότι ο τάδε ζει με ψευδαισθήσεις. Του καλλιεργούν την ψευδαίσθηση ότι αυτός διευθύνει τα πάντα, για να τον χρησιμοποιούν καλύτερα.(Λεξικό της κοινής Νεοελληνικής). Το συμπέρασμα είναι ότι η τηλεόραση καλλιεργεί την ψευδαίσθηση για να χρησιμοποιούν τον κόσμο οι κύριοι των καναλιών, ως μέσον για τους σκοπούς τους.
Το κοινό της τηλεόρασης είναι κουρασμένο και δεν διακρίνει τι θέλουν οι κύριοι των καναλιών με το να παρουσιάζουν τις θελήσεις τους και τις γνώμες τους, ως γεγονότα. Δεν μπορεί πια να διακρίνει την ψευδαίσθηση απ΄ την πραγματικότητα. Κάθε φορά που ακούμε κάποιο κανάλι της τηλεόρασης, πρέπει να ξέρουμε ποιος μιλάει, τι θέλει και γιατί. Κανείς από μας δεν θα δεχόταν να του καλλιεργούν ψευδαισθήσεις, για να τον χρησιμοποιούν, ως μέσον για τους σκοπούς τους.
Η φίλη μου δικαιολογήθηκε, ότι ήρθαν κάποιες γυναίκες από ένα χωριό, που πρέπει να μιλήσουν για τα γλυκίσματά τους. Δεν άρεσαν τα λόγια μου στον ιδιοκτήτη του σταθμού, γιατί έλεγα, ότι η γνώμη μου είναι να μην κάνουμε κατάχρηση στην κατανάλωση και να προσέχουμε κυρίως τις βασικές ανάγκες. Δεν ήταν αυτά τα λόγια σύμφωνα με το πνεύμα των παραμονών των γιορτών, που ο κόσμος πρέπει να ενισχύεται να ξοδεύει, για να δουλέψει η Αγορά.
Η φίλη μου που είναι και συγγραφέας, υπάκουσε αμέσως στη θέληση του κυρίου της. Αυτό είναι ένα μικρό παράδειγμα, πως τα λόγια αυτών που μιλούν στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο είναι η φωνή του κυρίου τους, (his master voice), όπως λένε οι Αμερικανοί.
Καλά είναι να ξέρουμε ποιοι μιλούν στην πραγματικότητα μέσα απ΄ τα διάφορα κανάλια της τηλεόρασης και ποιων γνώμες και θελήσεις εμφανίζουν ως γεγονότα και γιατί. Αν κάθε φορά που ακούμε κάποιο κανάλι σκεφτόμαστε ότι μέσω αυτού μιλάει ο τάδε ή ο δείνα ιδιοκτήτης κι αυτός δεν είναι παρά η φωνή του κυρίου του, θα ήταν διαφορετικά. Δεν θα πέφταμε θύματα της ψευδαίσθησης, ότι οι γνώμες και οι θελήσεις του ιδιοκτήτη είναι γεγονότα και έτσι θα τις εκτιμούσαμε όχι ως πραγματικότητα, αλλά ως γνώμες και θελήσεις. Αυτή είναι η θέληση του τάδε κι αυτή είναι η θέληση του δείνα ιδιοκτήτη. Η ψευδαίσθηση δεν είναι η πραγματικότητα, αλλά κατασκευάζεται για να χρησιμοποιούν τον κόσμο, όπως θέλουν.
Διαβάστε αυτά τα λόγια, που αντέγραψα από κάποιο ντοκιμαντέρ για τη δύναμη της τηλεόρασης: «Κάνετε ό,τι σας πει η τηλεόραση. Ντύνεστε όπως στην τηλεόραση, τρώτε όπως στην τηλεόραση. Αυτό είναι μαζική τρέλα. Για όνομα του Θεού, εσείς είστε οι πραγματικοί, δε βλέπετε; Η τηλεόραση είναι η ψευδαίσθηση. Αυτή τη στιγμή υπάρχει μια ολόκληρη γενιά, που δεν ξέρει τίποτα άλλο απ΄ αυτά που βγαίνουν απ΄ την τηλεόραση. Αυτή η τηλεόραση είναι το ευαγγέλιο, είναι η απόλυτη αποκάλυψη. Αυτή η τηλεόραση μπορεί να φτιάξει ή να κατεβάσει προέδρους, πάπες, πρωθυπουργούς. Αυτή είναι η πιο φοβερή δύναμη σ΄ αυτόν τον αθεόφοβο κόσμο.»
Η τηλεόραση έχει τη δύναμη να δημιουργεί ψευδαισθήσεις. Το ερώτημα είναι, πώς να μην πέφτουμε θύματα των ψευδαισθήσεων που κατασκευάζουν τα κανάλια της τηλεόρασης.
Τι είναι ψευδαίσθηση; Θα καταλάβουμε τί είναι αν ξέρουμε ότι η διαφορά ανάμεσα στο ψέμα και στην αλήθεια, είναι ότι το ψέμα προσπαθεί να φανεί αληθινό. Άρα ψευδαισθήσεις δεν δημιουργεί η αλήθεια. Ψευδαισθήσεις δημιουργεί το ψέμα που προσπαθεί να φαίνεται ως αλήθεια, ενώ δεν είναι. Ξέρουμε συνεπώς εκ των προτέρων, ότι οι ψευδαισθήσεις δεν είναι η πραγματικότητα και η αλήθεια.
Τι είναι ψευδαίσθηση λοιπόν; Η ψευδαίσθηση είναι το φαινόμενο κατά το οποίο σχηματίζεται στη συνείδησή μας μια φανταστική παράσταση με τόση σαφήνεια και ζωηρότητα, ώστε να την αντιλαμβανόμαστε ως πραγματική. Π.χ. Λέμε, ότι ο τάδε ζει με ψευδαισθήσεις. Του καλλιεργούν την ψευδαίσθηση ότι αυτός διευθύνει τα πάντα, για να τον χρησιμοποιούν καλύτερα.(Λεξικό της κοινής Νεοελληνικής). Το συμπέρασμα είναι ότι η τηλεόραση καλλιεργεί την ψευδαίσθηση για να χρησιμοποιούν τον κόσμο οι κύριοι των καναλιών, ως μέσον για τους σκοπούς τους.
Το κοινό της τηλεόρασης είναι κουρασμένο και δεν διακρίνει τι θέλουν οι κύριοι των καναλιών με το να παρουσιάζουν τις θελήσεις τους και τις γνώμες τους, ως γεγονότα. Δεν μπορεί πια να διακρίνει την ψευδαίσθηση απ΄ την πραγματικότητα. Κάθε φορά που ακούμε κάποιο κανάλι της τηλεόρασης, πρέπει να ξέρουμε ποιος μιλάει, τι θέλει και γιατί. Κανείς από μας δεν θα δεχόταν να του καλλιεργούν ψευδαισθήσεις, για να τον χρησιμοποιούν, ως μέσον για τους σκοπούς τους.
Μόσχος Λαγκουβάρδος, Νέα ηλεκτρονική διεύθυνση
Η νέα ηλεκτρονική μου διεύθυνση είναι
moschos.lagouvardos@gmail.com
moschos.lagouvardos@gmail.com
5.5.09
Μ.Ε. Λαγκουβάρδου,Ο φόβος του υπερπληθυσμού
Μια πληθώρα οργανώσεων της εποχής μας για το κλίμα, για το περιβάλλον, για τους λαούς που πεινούν, αυτό που ονομάζεται οικολογικό κίνημα της εποχής ζητεί την συνδρομή του κοινού υλική και ηθική, χωρίς όμως να θέτει το πρόβλημα, που θέλει να συμβάλει στη λύση του, στη σωστή του βάση. Όλες αυτές οι οργανώσεις, των οποίων οι εμπνευστές και οι δημιουργοί τους είναι άγνωστοι εν πολλοίς, έχουν μια κοινή μηχανιστική φιλοσοφία, που συνοψίζεται, στο συμπέρασμα, ότι η πείνα και οι αρρώστιες και η καταστροφή του περιβάλλοντος είναι αποτέλεσμα του υπερπληθυσμού.
Η μηχανιστική τους σκέψη στηρίζεται στο ότι μια πιο ορθολογιστική εξουσία, θα μπορούσε να λύσει τα προβλήματα της Γης, με την ανάλογη μείωση της ελευθερίας και των άλλων δικαιωμάτων των ανθρώπων. Η φιλοσοφία αυτή υπαινίσσεται ως λύση των προβλημάτων του ανθρώπου μια παγκόσμια εξουσία, η οποία ως προς το οικονομικό μέρος, ονομάζεται παγκοσμιοποίηση. Οι φιλόσοφοι αυτή της εποχής αγνοούν δύο βασικές αλήθειες: 1) ότι το πρόβλημα είναι ηθικό, δηλαδή ότι το μέγιστον ποσοστό του παγκοσμίου προϊόντος , το καρπούνται λίγοι, αφήνοντας τα ψίχουλα για να θρέψουν τους άλλους λαούς και δεν είναι πρόβλημα τεχνικό και 2) ότι η Γη μπορεί να θρέψει τον πληθυσμό της και μάλιστα χωρίς τις επιθετικές τεχνολογίες της εποχής.
Ο φόβος του υπερπληθυσμού είναι ο φόβος των λίγων πλουσίων της Γης, που φοβούνται ότι η αύξηση του πληθυσμού θέτει σε κίνδυνο τα πλούτη και την εξουσία τους. Υπό το κράτος του φόβου τους καταστρώνουν σχέδια, στα οποία μυείται μια ελίτ ατόμων, τα οποία τύφλωσε η μανία για την εξουσία και για το χρήμα και δεν μπορούν να δουν την καταστροφή που απεργάζονται. Οι οργανώσεις που κινητοποιούν τον κόσμο και ζητούν τη συμμετοχή του στον αγώνα τους για την προστασία της Γης, υλική και ηθική, στην πραγματικότητα εργάζονται για την εφαρμογή των σχεδίων, που αποσκοπούν στην μείωση του πληθυσμού της Γης, με την εξόντωση του μέγιστου μέρους του πληθυσμού της.
Πώς γίνεται αυτό; Με τον ίδιο τρόπο που οι έμποροι ναρκωτικών ή οι έμποροι των όπλων οργανώνουν και διευθύνουν την προπαγάνδα εναντίον των ναρκωτικών και εναντίον των εξοπλισμών!
Η αντίσταση κατά του πονηρού ενισχύει το πονηρό. Μια παροιμία λέει, «βρίσε με, αλλά πες το όνομά μου καθαρά». Το ερώτημα είναι , αν δεν αντιστέκεται ο κόσμος στο πονηρό, δεν θα θριαμβεύσει το πονηρό; Ναι, θα θριαμβεύσει, αλλά ο μόνος τρόπος, να το σταματήσεις, είναι η συνειδητοποίηση.
Το τελευταίο πράγμα που θέλει το Κακό είναι ένα συνειδητοποιημένο κοινό, ικανό να αναπτύξει κριτική σκέψη. Το Κακό είναι όπως το φίδι κάτω από την πέτρα. Όταν σηκώσεις την πέτρα και αποκαλυφθεί, το φίδι εξαφανίζεται. Το Κακό έχει ηττηθεί στον πνευματικό τομέα. Αυτό σημαίνει ότι δεν τολμά να εμφανίζεται, όπως είναι, αλλά μεταμορφώνεται σε άγγελο φωτός για να εξαπατά τον κόσμο.
Η οικολογία εμφανίζεται ως ένας άγγελος φωτός, γιατί αγωνίζεται για την προστασία του περιβάλλοντος. Αγωνίζεται πράγματι για την προστασία του περιβάλλοντος; Για την προστασία του περιβάλλοντος ζητεί την υλική και ηθική υποστήριξη του κοινού; Είναι όντως αυτή η αλήθεια; Αν η οικολογία οδηγεί στο να πει ο κόσμος, μέσα στην απόγνωσή του, «ας έρθει ένας παγκόσμιος δικτάτορας, για να σωθεί το περιβάλλον», είναι η οικολογία και οι άλλες παρεμφερείς οργανώσεις της εποχής, πράγματι άγγελοι φωτός ή είναι άγγελοι του σκότους; Η οικολογία αυτή μάχεται υπέρ του περιβάλλοντος ή υπέρ του παγκόσμιου δικτάτορα; Έγινε κοινή συνείδηση, τί σημαίνει παγκόσμιος δικτάτορας και παγκόσμια εξουσία; Αν μάθαμε κάτι ως τώρα, είναι ότι η εξουσία διαφθείρει κι όταν η εξουσία είναι απόλυτη, όπως μια παγκόσμια εξουσία, διαφθείρει απόλυτα.
Αυτό σημαίνει ότι όλοι αυτοί που εμφανίζονται ότι μάχονται εναντίον του Κακού ενισχύουν το Κακό. Σ’ αυτόν τον κόσμο τα πάντα έχουν διαστραφεί. «Η αρχή του Κακού που επικρατεί σ΄ αυτόν τον κόσμο οδηγεί την μη συνειδητοποιημένη πνευματική ανάγκη στην καταστροφή, αν δεν αντισταθμιστεί από μια γνήσια θρησκευτική εμπειρία, (από την πίστη στο Θεό)» (Καρλ Γιουγκ, Επιστολή προς τον Ουίλλιαμ Ουίλσον, 30 Ιανουαρίου 1961 ).
Με πονηρό τρόπο, παρακάμπτουν την κριτική σκέψη και υποβάλλουν κατ΄ ευθείαν στην ψυχή μας το φόβο του υπερπληθυσμού. Δεν ερευνούν όλες τις πλευρές των ζητημάτων και δεν τις θέτουν υπόψη του κοινού. «Το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται οι άνθρωποι πίσω απ΄ τις κουρτίνες, είναι ένα συνειδητοποιημένο κοινό, ικανό να αναπτύξει κριτική σκέψη. Γι’ αυτό ένα διαρκώς απατηλό πνεύμα εποχής εξέρχεται μέσω της θρησκείας, των μέσων μαζικής ενημέρωσης και του εκπαιδευτικού συστήματος. Προσπαθούν να κρατήσουν την ανθρωπότητα σε μια παραζαλισμένη φούσκα». Πίσω από όλα αυτά τα καταχθόνια σχέδια οι ισχυροί της Γης κρύβουν τον ενδόμυχο φόβο τους του υπερπληθυσμού και την απόγνωσή τους γιατί δεν πιστεύουν στο Θεό.
Η μηχανιστική τους σκέψη στηρίζεται στο ότι μια πιο ορθολογιστική εξουσία, θα μπορούσε να λύσει τα προβλήματα της Γης, με την ανάλογη μείωση της ελευθερίας και των άλλων δικαιωμάτων των ανθρώπων. Η φιλοσοφία αυτή υπαινίσσεται ως λύση των προβλημάτων του ανθρώπου μια παγκόσμια εξουσία, η οποία ως προς το οικονομικό μέρος, ονομάζεται παγκοσμιοποίηση. Οι φιλόσοφοι αυτή της εποχής αγνοούν δύο βασικές αλήθειες: 1) ότι το πρόβλημα είναι ηθικό, δηλαδή ότι το μέγιστον ποσοστό του παγκοσμίου προϊόντος , το καρπούνται λίγοι, αφήνοντας τα ψίχουλα για να θρέψουν τους άλλους λαούς και δεν είναι πρόβλημα τεχνικό και 2) ότι η Γη μπορεί να θρέψει τον πληθυσμό της και μάλιστα χωρίς τις επιθετικές τεχνολογίες της εποχής.
Ο φόβος του υπερπληθυσμού είναι ο φόβος των λίγων πλουσίων της Γης, που φοβούνται ότι η αύξηση του πληθυσμού θέτει σε κίνδυνο τα πλούτη και την εξουσία τους. Υπό το κράτος του φόβου τους καταστρώνουν σχέδια, στα οποία μυείται μια ελίτ ατόμων, τα οποία τύφλωσε η μανία για την εξουσία και για το χρήμα και δεν μπορούν να δουν την καταστροφή που απεργάζονται. Οι οργανώσεις που κινητοποιούν τον κόσμο και ζητούν τη συμμετοχή του στον αγώνα τους για την προστασία της Γης, υλική και ηθική, στην πραγματικότητα εργάζονται για την εφαρμογή των σχεδίων, που αποσκοπούν στην μείωση του πληθυσμού της Γης, με την εξόντωση του μέγιστου μέρους του πληθυσμού της.
Πώς γίνεται αυτό; Με τον ίδιο τρόπο που οι έμποροι ναρκωτικών ή οι έμποροι των όπλων οργανώνουν και διευθύνουν την προπαγάνδα εναντίον των ναρκωτικών και εναντίον των εξοπλισμών!
Η αντίσταση κατά του πονηρού ενισχύει το πονηρό. Μια παροιμία λέει, «βρίσε με, αλλά πες το όνομά μου καθαρά». Το ερώτημα είναι , αν δεν αντιστέκεται ο κόσμος στο πονηρό, δεν θα θριαμβεύσει το πονηρό; Ναι, θα θριαμβεύσει, αλλά ο μόνος τρόπος, να το σταματήσεις, είναι η συνειδητοποίηση.
Το τελευταίο πράγμα που θέλει το Κακό είναι ένα συνειδητοποιημένο κοινό, ικανό να αναπτύξει κριτική σκέψη. Το Κακό είναι όπως το φίδι κάτω από την πέτρα. Όταν σηκώσεις την πέτρα και αποκαλυφθεί, το φίδι εξαφανίζεται. Το Κακό έχει ηττηθεί στον πνευματικό τομέα. Αυτό σημαίνει ότι δεν τολμά να εμφανίζεται, όπως είναι, αλλά μεταμορφώνεται σε άγγελο φωτός για να εξαπατά τον κόσμο.
Η οικολογία εμφανίζεται ως ένας άγγελος φωτός, γιατί αγωνίζεται για την προστασία του περιβάλλοντος. Αγωνίζεται πράγματι για την προστασία του περιβάλλοντος; Για την προστασία του περιβάλλοντος ζητεί την υλική και ηθική υποστήριξη του κοινού; Είναι όντως αυτή η αλήθεια; Αν η οικολογία οδηγεί στο να πει ο κόσμος, μέσα στην απόγνωσή του, «ας έρθει ένας παγκόσμιος δικτάτορας, για να σωθεί το περιβάλλον», είναι η οικολογία και οι άλλες παρεμφερείς οργανώσεις της εποχής, πράγματι άγγελοι φωτός ή είναι άγγελοι του σκότους; Η οικολογία αυτή μάχεται υπέρ του περιβάλλοντος ή υπέρ του παγκόσμιου δικτάτορα; Έγινε κοινή συνείδηση, τί σημαίνει παγκόσμιος δικτάτορας και παγκόσμια εξουσία; Αν μάθαμε κάτι ως τώρα, είναι ότι η εξουσία διαφθείρει κι όταν η εξουσία είναι απόλυτη, όπως μια παγκόσμια εξουσία, διαφθείρει απόλυτα.
Αυτό σημαίνει ότι όλοι αυτοί που εμφανίζονται ότι μάχονται εναντίον του Κακού ενισχύουν το Κακό. Σ’ αυτόν τον κόσμο τα πάντα έχουν διαστραφεί. «Η αρχή του Κακού που επικρατεί σ΄ αυτόν τον κόσμο οδηγεί την μη συνειδητοποιημένη πνευματική ανάγκη στην καταστροφή, αν δεν αντισταθμιστεί από μια γνήσια θρησκευτική εμπειρία, (από την πίστη στο Θεό)» (Καρλ Γιουγκ, Επιστολή προς τον Ουίλλιαμ Ουίλσον, 30 Ιανουαρίου 1961 ).
Με πονηρό τρόπο, παρακάμπτουν την κριτική σκέψη και υποβάλλουν κατ΄ ευθείαν στην ψυχή μας το φόβο του υπερπληθυσμού. Δεν ερευνούν όλες τις πλευρές των ζητημάτων και δεν τις θέτουν υπόψη του κοινού. «Το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται οι άνθρωποι πίσω απ΄ τις κουρτίνες, είναι ένα συνειδητοποιημένο κοινό, ικανό να αναπτύξει κριτική σκέψη. Γι’ αυτό ένα διαρκώς απατηλό πνεύμα εποχής εξέρχεται μέσω της θρησκείας, των μέσων μαζικής ενημέρωσης και του εκπαιδευτικού συστήματος. Προσπαθούν να κρατήσουν την ανθρωπότητα σε μια παραζαλισμένη φούσκα». Πίσω από όλα αυτά τα καταχθόνια σχέδια οι ισχυροί της Γης κρύβουν τον ενδόμυχο φόβο τους του υπερπληθυσμού και την απόγνωσή τους γιατί δεν πιστεύουν στο Θεό.