Αυτό που με φοβίζει και που σκιάζει κάθε μου χαρά, αυτό τον δύσκολο καιρό, είναι η σκέψη για τις ανάγκες του ανθρώπου σήμερα: Άραγε δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ζούμε την κάθε μέρα μας υπερβαίνοντας τις ανάγκες μας Ο πόθος να υπερβούμε τις ανάγκες μας και να ζούμε ελεύθεροι από αυτές είναι έμφυτος στον κάθε άνθρωπο. Σ' αυτό διαφέρουμε από τα ζώα που δεν νιώθουν ποτέ τον πόθο να υπερβούν τις ανάγκες τους.
Στον άνθρωπο είναι έμφυτος ο πόθος του να γίνει όμοιος με τον Θεό, με το μόνο Ον που είναι ανώτερο από τις ανάγκες και από τον κτιστό αυτόν κόσμο. Η ιδέα ότι κι ο Θεός υπακούει στις ανάγκες είναι η ιδέα του αθεϊσμού ή της πολυθεΐας, που είναι το ίδιο.
Στο βιβλίο του Ιβάν Ίλιτς με τίτλο «Για τις ανάγκες του ανθρώπου σήμερα», Εκδόσεις Νησίδες, στο κεφάλαιο «βιομηχανικά ή συμβιωτικά εργαλεία», ο ξεχωριστός αυτός φιλόσοφος γράφει: Ο άνθρωπος παύει ν' αναγνωρίζεται ως άνθρωπος, όταν δεν μπορεί πια να διαμορφώνει τις ανάγκες του χρησιμοποιώντας λιγότερο ή περισσότερο επιδέξια τα εργαλεία που του παρέχει η κουλτούρα του.
Στο οπισθόφυλλο του ίδιου βιβλίου, διαβάζουμε τα εξής: Η κρατούσα ιδεολογία σήμερα ταυτίζει την πρόοδο με την αφθονία. Ο καταναλωτής αντικαθιστά της ανάγκες που νιώθει με τις ανάγκες που του επιβάλλονται. Με το κυνήγι των αναγκών μας ως να είναι πράγματα, σε εποχές σαν τη δική μας σήμερα, ξεχνάμε ότι έχουμε εσωτερικό κόσμο, που χρειάζεται την προσοχή μας περισσότερο από τα πράγματα και τις επιθυμίες τους.
Έχουμε αφαιρέσει την προσοχή μας ακόμα και από αυτούς που αγαπούμε, τα παιδιά μας και τους γέρους μας. Η αγάπη δεν έχει τόπο να σταθεί, σ΄ ένα κόσμο που τα αντικείμενα απορροφούν ολοκληρωτικά την προσοχή μας, σε σημείο να ξεχνάμε τον εσωτερικό μας κόσμο. Ο υιός του ανθρώπου, δεν έχει πού την κεφαλήν κλίναι, λέει ο Κύριος Ιησούς για τον εαυτό ΤουΔεν βρίσκω πουθενά τόπο να ακουμπήσω την καρδιά μου, γράφει ο Αλμπέρ Καμύ στον «Ξένο» του.
Το να διατηρούμε τον εσωτερικό μας κόσμο καθαρό δεν είναι απαίτηση του Θεού. Δεν έχει ανάγκη ο Θεός από την καθαρότητα του εσωτερικού μας κόσμου κι από την ελευθερία μας. Εμείς θέλουμε την εσωτερική καθαρότητα για να μην εμποδίζεται η χάρη του Θεού να μείνει μέσα μας. Η σκηνή στην οποία ο Κύριος διώχνει τους εμπόρους του ναού, είναι και μια παραβολή. Ο νους του ανθρώπου είναι ο ναός του Θεού, καθαρός από ιδιοτέλεια.
Επιβίωση και αυτοεκτίμηση
Δεν ξέρω αν όταν ήμουν νέος έδινα τόσο μεγάλη σημασία στο πνεύμα , όσο τώρα που είναι εμφανής η φθορά στο σώμα μου. Δεν ξέρω αν θα ένιωθα την ίδια χαρά και ανακούφιση με τα λόγια του Ευαγγελίου για τον Ιησού "Αυτός τας ασθενείας ημών έλαβε και τας νόσους εβάστασεν." Στο χωριό μου κουραζόσουν νά 'χεις το πρόσωπό σου καθαρό για να βλέπεις τον κόσμο και να σε βλέπει ο κόσμος. Σε πονούσε η φθορά του. Η φθορά του προσώπου σου υλική ή ηθική σου προκαλούσε βαθιά οδύνη. Με τί πρόσωπο να αντικρύσω τον κόσμο; σκεφτόσουν. Το άχος της επιβίωσης δεν περιλαμβάνει μόνο τις υλικές ανάγκες της αυτοσυντήρησης. Είναι μαζί κι η αγωνία για το πνεύμα μας.
Μόνο όταν αρχίζει να φθείρεται το σώμα μας, καταλαβαίνουμε πόσο απαραίτητο είναι να έχουμε το πνεύμα μας δυνατό, για να στηρίξουμε την αυτοεκτίμηση και για να μην πέσουμε στην αυτολύπη και στην κατάθλιψη.
Μπορούμε να περιορίσουμε τις ανάγκες μας σε τροφή και σε ένδυση μέχρι ένα βαθμό. Αλλά δεν μπορούμε να χάσουμε την αυτοεκτίμηση και τον αυτοσεβασμό. Αυτό δεν το υποφέρουμε και θα προτιμούσαμε να μη ζούμε, παρά να υποστούμε εξευτελισμό και να χάσουμε την εκτίμηση των συνανθρώπων μας. Στην πραγματικότητα αυτό κάνουμε ,αυτοκαταστρεφόμαστε.
Λέμε στον ανοσοποιητικό μας σύστημα πως δε θέλουμε να ζήσουμε και το ανοσοποιητικό μας σύστημα δεν μας φυλάει πια από τις θανατηφόρες ασθένειες
