Στο χωριό μου υπήρχαν δύο διαφορετικές ευχές. Άλλη ευχή των μικροαστών και άλλη του λαού.
Οι μικροαστοί στα κεράσματα όταν αντάλλασσαν επισκέψεις στα σπίτια τους εύχονταν συνήθως υπέρ υγείας: Εις υγείαν, στην υγειά σας, υγιαίνετε, με γειά σας κ.ά.
Ο λαός δεν ευχόταν υπέρ υγείας, αλλά υπέρ της ζωής. Στα καφενεία συνήθως έλεγαν "βίβα" και στα σπίτια έλεγαν την ευχή "να ζήσεις".
Η διαφορά στις ευχές δείχνει ποιό αγαθό ήταν πολυτιμότερο για τις δύο τάξεις. Για την αστική τάξη που είχε σίγουρο το ψωμί και τα ξύλα για το χειμώνα, το πολυτιμότερο αγαθό ήταν η υγεία. Δεν ανησυχούσαν για τη ζωή γιατί η θνησιμότητα στους αστούς ήταν μικρότερη σε σύγκριση με την θνησιμότητα στο λαό.
Για το λαό, στον οποίο ήταν αβέβαιο το ψωμί και τα ξύλα το χειμώνα, το πολυτιμότερο αγαθό ήταν η ζωή, γιατί δεν ήταν εξασφαλισμένη όπως στους αστούς. Ο λαός κέρδιζε τη ζωή του πολεμώντας με τα στοιχεία της Φύσης.
Οι αστοί δεν ένιωθαν ότι κινδύνευε η ζωή τους όσο κινδύνευε η υγεία τους.
Τώρα που είμαστε όλοι λιγότερο ή περισσότερο άρρωστοι και κανένας δεν πρόκειται να είναι στο μέλλον εντελώς υγιής , η ευχή "εις υγείαν" είναι άνευ αντικειμένου.
Αποδεικνύεται πως ο λαός είναι πάντοτε κοντά στο πραγματικό! Μήπως πρέπει να αλλάξει νοοτροπία και ο ιατρικός κόσμος, να μην δίνει τόσο μεγάλη σημασία στην ασθένεια, μια που δε κανείς δίχως ασθένεια και να δίνει σημασία στη ζωή; Έτσι δεν θα δαιμονοποιούνται κάποιες ασθένειες οι οποίες βασανίζουν και σκοτώνουν περισσότερο με την "ψυχολογία", παρά αυτές οι ίδιες.
Ετικέτες: Ευχές, μικροαστοί, λαός, υγεία, ζωή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου