"Ζωή μέχρι το βράδυ¨"

  Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

 

                                                              «Ζωή μέχρι το βάδυ»

 

          Άρχισα να γράφω αυτές τις γραμμές για τη «ζωή μέχρι το βράδυ», τη ζωή χωρίς μεγάλο πρόγραμμα, μετά το διάβασμα μιας βιογραφίας για τον Λέοντα Τολστόη. Ο Τολστόη, όπως φαίνεται δεν έμαθε ποτέ πώς να ζει μέχρι το βράδυ, πώς να ζει  χωρίς μεγάλη προοπτική,όπως δεν μάθαμε πολλοί από μας, αν και υπήρξε μεγάλος και δοξασμένος συγγραφέας. Γιατί αν ξέρει κανείς πώς να ζει τη ζωή μέχρι το βράδυ δεν νιώθει το φόβο του θανάτου, που βασάνιζε τον Τολστόη σε όλη του τη ζωή.

        Τί συμβαίνει; Αναρωτιέται κανείς. Μεγάλοι άντρες, συγγραφείς, ποιητές,φιλόσοφοι, φοβούνται, ενώ απλοί άνθρωποι, με την πίστη στο Χριστό έχουν ελευθερωθεί από το φόβο του θανάτου! Οι ίδιοι βρίσκουν συνήθως δύσκολο το Ευαγγέλιο και τις Εντολές, ενώ για τους απλούς είναι φυσικό να ζουν με αυτό! Ο Ιησούς απέστειλε τους μαθητές χωρίς προετοιμασία, χωρίς έγνοια για το μέλλον και δεν τους έλειψε τίποτα.

        Δεν είναι δύσκολες οι Εντολές σ΄  αυτούς που θέλουν να τις εφαρμόσουν, γιατί όλα είναι δυνατά όταν ζητάμε απ΄ το Θεό το ψωμί της σημερινής ημέρας, ως να είναι όλη η ζωή μια μέρα, σαν να είναι η ζωή μέχρι το βράδυ.

        Είναι η ζωή μέχρι το βράδυ όπως η τροφή: Λίγη τροφή σε κρατάει λίγες ώρες. Το ίδιο μπορούμε να κάνουμε  υπομονή για λίγο καιρό. Όλα είναι δυνατά αν δεν έχεις μεγάλο πρόγραμμα. Ακόμα και η ανεφάρμοση δημοκρατία, μπορεί να ισχύσει για μια μέρα, αν θέλουν οι πολιτικοί. Αλλά δεν ισχύει ούτε για μια μέρα ‘οπως δείχνει η εμπειρία.

        Για τη ζωή μέχρι το βράδυ έριχνε ο Θεός το μάννα στους Εβραίους, στην έρημο.Δεν μπορούσαν να το αποθηκεύσουν για την αυριανή μέρα. Ο Κύριος δίδαξε να μην μεριμνάμε, να έχουμε εμπιστοσύνη στον ουράνιο Πατέρα μας.

        Η ζωή μέχρι το βράδυ θεραπεύει την ιδιοτέλεια . Η ιδιοτέλεια είναι αρρώστια της ψυχής, όπως αρρώστια της ψυχής είναι και ο φόβος του θανάτου . Γι΄ αυτό πηγαίνουμε  στην εκκλησία , για να θεραπευτούμε με τα άγια  μυστήρια.

        Μήπως πραγματικά η ζωή μας δόθηκε να τη ζήσουμε σαν να είναι μια μέρα;Μήπως είναι ψευδαίσθηση ότι δεν είναι όλες μέρες μια μέρα;  Όταν είναι για μια μέρα, όλα τα μπορούμε.Τα πάντα είναι δυνατά, αν ζούμε χωρίς άλλη προοπτική. Και να υπομένουμε μπορούμε και να αγαπούμε, και να συγχωρούμε.

         Μόνο στον παρόντα χρόνο τα γεγονότα και τα πράγματα είναι βέβαια. Οι κατηγορούμενοι νιώθουν ανακούφιση όταν το δικαστήριο αναβάλλει τη δίκη. Η ανακούφιση έρχεται από τη ζωή μέχρι το βράδυ. Κανείς δεν ξέρει το μέλλον, μπορεί κατι να συμβεί ή να μη συμβεί.

         Ζούμε , κατά τον Αριστοτέλη , σε δύο κόσμους, στον κοινό κόσμο , που ζούμε με τους άλλους και στον δικό μας κόσμο, που είναι ο κόσμος που ζούμε χωριστά από τους άλλους, όπως όταν ονειρεύομαστε. Κι ο φόβος του θανάτου είναι μέρος του δικού μας κόσμου. Κανείς δεν μπορεί να μοιραστεί μαζί μας το φόβο μας εκτός από τον Κυριό μας και Θεό μας. Αυτό σημαίνουν τα λόγια της Γραφής, ότι ο Θεός εξετάζει νεφρούς και καρδίας. Από την εμπειρία των Αγίων γνωρίζουμε ότι ο Ιησούς συμβαδίζει στην αποθάρρυνση και εγκαθιστά βέβαιες ελπίδες. Στον Κύριό μας καταφεύγουμε με την προσευχή και την μετάνοια. Το βράδυ να μην κοιμηθούμε μαζί με την κακία της ημέρας.

          Η «ζωή μέχρι το βράδυ» είναι η μόνη αληθινή ζωή για δύο λόγους: πρώτον γιατί είναι η ζωή που μας αποκάλυψε το αψευδές στόμα του Κυρίου και δεύτερον γιατί γι΄ αυτόν που ζει μέχρι το βράδυ όλες οι αρετές είναι δυνατές και το φορτίο των εντολών ελαφρύ. Στη «ζωή μέχρι το βράδυ» δε φοβούμαστε το θάνατο.

         Σ΄ αυτή την αποκάλυψη έφτασε ο ΛέωνΤολστόη, στο τέλος της ζωής του. Αυτή είναι πράγματι η αποκάλυψη του θανάτου, γράφει ο βιογράφος του φιλόσοφος Λεφ Σεστώβ: «Εκεί κάτω στη γη, όλα αυτά ήταν σημαντικά. Εδώ χρειάζεται κάτι άλλο: φεύγωμεν δη φίλην ες πατρίδα... Πατρίς δη ημίν, όθενπερ ήλθομεν, και πατήρ εκεί. (Πλωτίνος, Ι,6,8»

        (Ας φύγουμε για την προσφιλή μας πατρίδα...από εκεί έχουμε έλθει, και εκεί βρίσκεται ο Πατέρας μας).

Ποιος παραμερίζει τους ικανούς;

Λαρισινά
δοκίμια
του Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

Ποιος παραμερίζει τους ικανούς;

        Ποιος παραμερίζει τους ικανούς να αναλάβουν  τα δημόσια αξιώματα και τα καταλαμβάνουν αυτοί που δεν τα αξίζουν; Δεν τα αξίζουν ή είναι άξιοι γι΄ αυτά; Η οικτρή κατάσταση στον τόπο μας π.χ. οφείλεται στην αναξιότητα μερικών ανθρώπων ή μήπως δεν είναι λάθος και αποτυχία και είναι επιτυχία των σχεδίων του Εχθρού; Είναι από λάθος οι καταστάσεις που βασανίζουν τους λαούς ή είναι επιτυχία αυτών που σχεδιάζουν εναντίον τους;
       Παράδειγμα, η κατάσταση στην παιδεία.  Τα όργανα εκείνα της εκπαίδευσης που βλάπτουν αντί να ωφελήσουν, βλάπτουν  από άγνοια; Αν η αποστολή της εθνικής παιδείας δεν είναι αυτή που πρέπει να είναι, δεν είναι επόμενο να προσελκύσει τους ανάλογους εκπαιδευτικούς, τουλάχιστον στις υψηλότερες θέσεις; Δεν αναφερόμαστε στους εκπαιδευτικούς που η αγάπη τους για την παιδεία και τους νέους είναι βαρύς σταυρός!
       Στην εποχή μας οι κοινωνίες αποτελματώθηκαν κι ο κόσμος υποφέρει από τη γενική διαφθορά, που κατ΄ευφημισμόν ονομάζεται οικονομική κρίση. Σύμφωνα με την αρχαία σοφία, οι κοινωνίες που βρίσκονται, όπως οι σημερινές, σε τέλμα και δεν μπορούν να βγουν από εκεί, πρέπει να εμβαθύνουν στη σοφία της γλώσσης, και μάλιστα της Ελληνικής Γλώσσης, στην οποία οι Έλληνες λόγιοι και ο Ελληνικός λαός, στην μακραίωνα πορεία του , εκμυστηρεύθηκε τη σοφία του και τον πολιτισμό του.

      Σε ποιους πρέπει να απονέμονται τα δημόσια αξιώματα;  Ο Θουκυδίδης λέει με άλλα λόγια αυτά που ο Ίδιος ο Κύριος είπε, για την επιλογή των αξίων, από τα έργα τους. Θα τους γνωρίσετε  από τις πράξεις  τους. Τί πρόσφεραν στην κοινωνία, αυτοί που καταλαμβάνουν τα δημόσια αξιώματα; 

 .     Η Γραφή προφητεύει πως στους έσχατους καιρούς θα εμφανιστούν λύκοι άρπαγες , εν ενδύμασι προβάτων.. Έσχατα πράγματα είναι οι λέξεις, η γλώσσα, (όλοι ομολογούν ότι στην εποχή μας, το μόνο όπλο που διαθέτουν οι άνθρωποι είναι η σκέψη , δηλαδή η γλώσσα, οι λέξεις, ο λόγος).
       Γιατί εκλείπουν σήμερα οι ανιδιοτελείς; Να ένα θέμα που ζητεί απάντηση από κάθε σκεπτόμενο. Μια απάντηση είναι ότι το σύστημα δεν λειτουργεί με αυτούς και τους αγνοεί. Άλλη απάντηση είναι ότι οι ίδιοι δεν θέλουν να συνεργαστούν μαζί του και γίνονται θεληματικοί ερημίτες (αναχωρούν στην έρημο).
      Μια άλλη απάντηση είναι ότι το σύστημα δυσκολεύεται με τους καλούς ανθρώπους, γιατί από τη μια τους θέλει όλους σκλάβους (άβουλους, κι από την άλλη οι σκλάβοι δεν είναι αποδοτικοί). Στην τέως Σοβιετία και στα άλλα ολοκληρωτικά καθεστώτα, ίσως και σε άλλα που τα ζήσαμε στο "πετσί" μας, διαπιστώνουμε ,πως χωρίς ελευθερία στερεύει κι η  δημιουργία.
      Κάποιος πολιτικός ετοιμαζόταν να μιλήσει στο κοινό της τηλεόρασης. Ο τεχνικός του είπε να σταθεί κάπου κι ύστερα άλλαξε γνώμη και του είπε να σταθεί κάπου αλλού και τρίτη φορά είχε μια καλύτερη ιδέα και έβαλε τον πολιτικό να μιλήσει πίσω από ένα γιαλί, που ήταν στηριγμένο σ΄ ένα ξύλο: Ο πολιτικός υπάκουε κάθε φορά στις επινοήσεις και στις υποδείξεις του τεχνικού.
       Κάθε γεγονός έχει ένα κρυμμένο νόημα για κείνον που στοχάζεται: Ποιο είναι το κρυμμένο νόημα στην προετοιμασία του πολιτικού που ετοιμάζεται να μιλήσει στο κοινό της τηλεόρασης;
Νομίζω ότι το κρυμμένο νόημα είναι " Όσο δεν ορίζεις ούτε τον εαυτό σου, πώς μπορείς ν΄ ασχοληθείς με τη διακυβέρνηση του κόσμου;"
       Ο Θουκυδίδης πίστευε ότι τα δημόσια αξιώματα πρέπει να απονέμονται σ΄ αυτούς που έγιναν επιφανείς με τα έργα τους. "Ανδρών επιφανών έργω γενομένων, έργω και δηλούσθαι τα τιμάς". Δηλαδή σ΄ αυτούς που με τα έργα τους έγιναν επιφανείς, σ΄ αυτούς να απονέμει η κοινωνία τα δημόσια αξιώματα. Έτσι φαίνεται ότι γινόταν κάποτε , την εποχή του Θουκυδίδη, γιατί ο Θουκυδίδης κάπου το είδε και δεν πιστεύω ότι το έβγαλε από το μυαλό του.
       Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στη θύραθεν σοφία όσον αφορά τα συστήματα διακυβέρνησης, σταχυολογούμε μερικές απαντήσεις από το βιβλίο του μεγαλύτερου μετά τον Κομφούκιο σοφού της Κίνας, τον Τσουάγνκ Τσου: Ένα σύστημα είναι αυτό που λέγεται "Άφησέ τα ήσυχα, όπως είναι".
      Ένα άλλο είναι το σύστημα να κυβερνιέται το κράτος στην τύχη. Πόσο μπορεί να κυβερνηθεί ένα κράτος στην τύχη και να μη χαθεί; Ούτε ένας στις δέκα χιλιάδες μπορεί να κρατήσει ένα κράτος έτσι και οι πιθανότητες να το χάσει είναι περισσότερες από δέκα χιλιάδες στη μία. Κρίμα που οι κάτοχοι της γης δεν γνωρίζουν αυτόν τον κίνδυνο.
    Τα παλιά τα χρόνια, διηγείται ο Κινέζος σοφός,  όταν η αρετή κυβερνούσε τον κόσμο, οι άνθρωποι δούλευαν χωρίς να περιμένουν αμοιβή, πρόσεχαν και σέβονταν χωρίς να φοβούνται τιμωρίες. Στην ερώτηση πώς πρέπει να είναι ένας ηγέτης, απάντησε: "Να σέβεται, να είναι σεμνός και μετρημένος, να δίνει αξιώματα σε  ανθρώπους πιστούς που νοιάζονται για το γενικό καλό και να μην ανέχεται κολακείες και εύνοιες γύρω του. Όταν αναθέτει αξιώματα δεν παραμερίζει τους ικανούς.

ΤΟ ΩΡΑΙΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΙΣ ΕΝΩΣΕΙΣ!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Μας δίδει μαθήματα η Δύση για το Πνεύμα, ενώ δε θά ΄πρεπε. Η Δύση προηγείται στον τεχνικό πολιτισμό (civilization). Στο πνεύμα βρίσκεται πίσω και πρέπει να μαθαίνει από εμάς.

Ένα παράδειγμα: Η Δύση διδάσκει τον κόσμο, κι εμάς, ότι τις ενώσεις τις δημιουργεί το κοινό συμφέρον και τα συμφέροντα γενικά. Ενώ σύμφωνα με την αρχαία σοφία και με την Ορθόδοξη Παράδοση εντελώς το αντίθετο συμβαίνει: Το ωραίο, δηλαδή η ανιδιοτέλεια , δημιουργεί τις αληθινές ενώσεις και όχι τα συμφέροντα.

Αν δεν το βλέπουμε αυτό είμαστε άρρωστοι και πρέπει να γιατρευτούμε απ΄ την ιδιοτέλεια. Η αρρώστια και η άγνοια δεν είναι θεμέλιο για τίποτα, ούτε για τις ενώσεις που στηρίζονται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη.

Τώρα δεχόμαστε μαθήματα απ΄ τη Δύση ,γιατί επικράτησε η κομμουνιστική καχυποψία και κανένας δεν πιστεύει κανέναν. Αυτό όμως δεν είναι κοινωνία, αλλά διάλυση της κοινωνίας.

Η Ελλάδα ζει τώρα τον κομμουνισμό της για να βάλει μυαλό και να στραφεί στην αρχαία σοφία και στην Ορθόδοξη Παράδοση.

Οι κοινωνίες αποτελματώνονται και κινδυνεύουν να καταστραφούν και η ο μόνος τρόπος να ανανεωθούν είναι η εμβάθυνση στη γλώσσα της Παράδοσης! (Ιβάν Ίλιτς)

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΤΕΛΗΣ !

 Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Ο Απόστολος Παύλος λέει για την αληθινή αγάπη, πως δεν είναι ιδιοτελής: "Η αγάπη ου ζητεί τα εαυτής".

'Ενας ασκητής στην έρημο, την ώρα που γύριζε, το βράδυ,  στο κελί του, είδε έναν κλέφτη να φεύγει άπρακτος, γιατί δεν βρήκε τίποτα να κλέψει.

Ο άσκητής κοίταξε με λύπη τη φεγγαρόλουστη νύχτα  κι είπε αναστενάζοντας:  αχ, φτωχέ άνθρωπε, να μπορούσα να σου χαρίσω αυτό το ωραίο φεγγαρόφωτο!

Η ομορφιά δεν είναι ποτέ συμβατή με την ιδιοτέλεια. Θα μπορούσαμε να ορίσουμε το ωραίο ως κάτι που δεν μπορούμε ποτέ να το χαρούμε όσο περιμένουμε άλλη απολαβή από αυτό, εκτός από την αισθητική απόλαυση.

Οι Έλληνες, λαός καλλιεργημένος αισθητικά με την ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, θεωρεί απαράδεκτο παν ό,τι δεν είναι ωραίο. Απεχθάνεται την δίψα για το κέρδος και τη δύναμη, σε αντίθεση με άλλους λαούς , που τους διέπει η βουλησιαρχία.

Δυστυχώς, άλλοι λαοί, όπως οι Γερμανοί π.χ. που είναι προσηλωμένοι στο χρήσιμο και στο ωφέλιμο, δεν μπορούν να καταλάβουν τους Έλληνες , το ίδιο κι οι κομπλεξικοί απέναντι στους ξένους δικοί μας, και τους θεωρούν τεμπέληδες ή παιδιά.

Ανιδοτέλεια ζητεί ο Κύριος από τον άνθρωπο, όταν λέγει, πως αν δεν γίνετε όπως τα παιδιά, δεν θα μπείτε στη βασιλεία του Θεού!

Το παράπονο ενός μοναχικού ανθρώπου

Λαρισινά
δοκίμια
Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

                                     Το παράπονο ενός μοναχικού ανθρώπου

        "Δεν είναι καλό να είναι ο άνθρωπος μόνος" είπε ο Θεός όταν έπλασε τη σύντροφό του, τη γυναίκα. Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο όπως είναι ο Ίδιος, ελεύθερος από τις ανάγκες. Έπλασε τη δημιουργία, τον κτιστό κόσμο εκ του μηδενός, αλλά δεν έπλασε  τη χρήση του  από τον άνθρωπο., όπως σε άλλα πλάσματα που κατευθύνονται από το ένστικτο. Στα μυρμήγκια π.χ. δεν υπάρχει ούτε ένα μοναχικό μυρμήγκι σε όλη τη γη.
       Ένας ποιητής έγραψε στο ποιητικό του ημερολόγιο: "Φορώ την κάλτσα μου στο αριστερό μου πόδι, βγαίνει έξω το χοντρό μου δάχτυλο. Τη φορώ στο δεξί, το ίδιο. Δεν φταίνε οι κάλτσες. Φταίω εγώ που δεν παντρεύομαι".
       Οι στίχοι είναι της αλλοτινής εποχής, σήμερα οι γυναίκες δεν μπαλώνουν κάλτσες. Δείχνουν όμως το παράπονο του μοναχικού, που δεν έχει ανθρώπους να του συμπαρσταθούν στις δυσκολίες της ζωής του. Η κοινωνικότητα, σ'  εμάς τους ορθοδόξους δεν είναι συμβατική , όπως στη Δύση, αλλά έμφυτη. Δεν περιμένουμε το κοινωνικό συμβόλαιο.
       Δεν θα επεκταθώ  σ΄ αυτές τις σκέψεις γιατί η θεωρητικολογία κουράζει. Μ'  αρέσει να σκέφτομαι με συγκεκριμένα πράγματα και να γράφω συγκεκριμένη ποίηση, σαν τους στίχους με τις τρύπιες κάλτσες.
      Τα πράγματα είναι λέξεις με τις οποίες μας μιλάει η ζωή. Έχουν δίκιο οι απλοί άνθρωποι όταν λένε ότι σπούδασαν στο "πανεπιστήμιο της ζωής". Κάθε πράγμα είναι σύμβολο, δηλαδή σημαίνει κάτι. Κάθε γεγονός είναι παραβολή, που σημαίνει ότι πίσω από τα γεγονότα υπάρχει ένα κρυμμένο νόημα, γι΄ αυτόν που εμβαθύνει στα πράγματα και δεν αναζητεί παντού τη διασκέδαση.
      Χθες συνάντησα μια καλή φίλη που ζει μόνη με την άρρωστη μητέρα της. Καθώς την άκουγα να μιλάει για τις δυσκολίες της ζωής της, δυσκολίες μιας γυναίκας μόνης, σκεφτόμουν ότι δεν πρέπει να την προσπαθήσω να την πείσω ότι αδίκως παραπονείται. Οι  δυσκολίες είναι αυτό το υλικό της ζωής, δεν είναι ατυχίες.
     Η φίλη μου όπως και όλοι μας σχεδόν πέσαμε θύματα ξενόφερτων ιδεών που δεν ταιριάζουν στην ψυχική ιδιοσυγκρασία μας. Εμείς αγαπάμε το Χριστό και την Παναγία, την πατρίδα μας, την ελευθερία μας και πονάμε γιατί μας απέκοψαν από τις ρίζες μας.
     Ο σύγχρονος ορθόδοξος Έλληνας δεν μπορεί να δεχτεί ότι αρέσει  στο Θεό να ζει χαμένος πίσω από την εφημερίδα του κι από ένα μπουκάλι μπύρα, ενώ τα παιδιά του παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς.
     Δεν βλέπουμε το Θεό σαν κανένα οργισμένο δυνάστη που πρέπει με την ηθική μας και με τα καλά μας έργα να τον εξευμενίσουμε. Είμαστε εκ φύσεως κοινωνικοί, φιλόξενοι κι όσοι έρχονται εδώ χορταίνουν ψωμί. Δεν έχουμε εμείς λέξεις όπως "ρατσισμός" ή "φασισμός" γιατί δεν υπάρχει στον τόπο μας το περιεχόμενό τους. Αυτοί που θέλουν να μας κατηγορήσουν ας το πουν ελληνικά.

Διογένης, ο υπαίθριος ζωγράφος της Θεσσαλονίκης και άλλες ιστορίες!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

ΔΙΟΓΕΝΗΣ Ο ΥΠΑΙΘΡΙΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Γίναμε φίλοι με τον υπαίθριο ζωγράφο της Θεσσαλονίκης Διογένη, γιατί τον κοίταζα να ζωγραφίζει στην οδό Αριστοτέλους, χωρίς να μιλώ. Οι περαστικοί τον ρωτούσαν γιατί αυτό το ζωγραφίζει έτσι και δεν το ζωγραφίζει αλλιώς.

Ο Διογένης δεν απαντούσε και συνέχιζε να ζωγραφίζει. Μια φορά γύρισε προς το μέρος μου και είπε:

-Εσύ, γιατί δε μιλάς , δάσκαλε;

'Εκτοτε γίναμε φίλοι!

ΝΑ ΑΦΗΝΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ!
(Ακόμα κι ο ανόητος έχει την ιστορία του)

Αν πεις σε κάποιο ζωγράφο πώς να ζωγραφίσει κάτι, θα σου πει να το κάνεις εσύ.

Μια φορά ένας παπάς διόρθωσε τον ψάλτη. Ο ψάλτης θύμωσε και δεν έψαλε.
-Ψάλε , είπε ο παπάς. Γιατί δεν ψάλεις;
-Να ψάλεις εσύ, είπε ο ψάλτης.

'Οταν δεν υπάρχει διάκριση προβάλει ο θυμός.

ΕΝΑ ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ!

Η βασίλισσα των μυρμηγκιών τρέφεται από τον εαυτό της ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΥΛΙΚΟ από έξω.

Γεννάει δυο χιλιάδες αυγά, όσο ακριβώς είναι το βάρος της. Από αυτά τρώει τα πεντακόσια και με τα άλλα τρέφει τις νυμφες.

Η ίδια παράγει την τροφή της από τα στοιχεία της, χωρίς να παίρνει τίποτε από πουθενά.

ΟΛΑ ΤΑ ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ, ΕΝΑ ΜΥΡΜΗΓΚΙ

Όλα τα μυρμήγκια μιας αποικίας είναι ένα μυρμήγκι. Αγαπούν και τρέφουν τα άλλα ακόμα και τους εχθρούς. Ό,τι έχουν είναι για τα άλλα. Δεν κρατούν τίποτα για τον εαυτό τους.

Κανείς δεν ξέρει πώς τρέφονται. Ίσως με την πρωινή δροσιά. Μπορουν να μείνουν νηστικά επί ένα χρόνο!

Αν μοιάζαμε τα μυρμήγκια θα μπορούσαμε να μείνουμε νηστικοί,χωρίς τρώμε τίποτα, δέκα έξη με είκοσι χρόνια!



ΜΕΛΙΣΣΕΣ ΚΑΙ ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ

Από τα δέκα χιλιάδες είδη μελισσών, αντίθετα με ό,τι πιστεύεται, μόνο 500 είδη ζουν κοινωνικά.

Ενώ δεν υπάρχει ούτε ένα μοναχικό μυρμήγκι!

(Από το βιβλίο του Μορις Μέτερνινγκ "Η ζωή των μυρμηγκιών", εκδόσεις "Παρατηρητής")
Μου αρέσει! ·

Ρατζί, απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου στα ΙμαλάΪα του Νεπάλ;

FEB

7

Ρατζί, απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου στα ΙμαλάΪα του Νεπάλ;
(Επανάληψη)

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

       Δείτε την ταινία του Ερίκ Βαλί "Κυνηγοί μελισσών" για τους Ρατζί (βασιλικούς) και ακούστε τη γλώσσα τους. Θα ακούσετε πολλές ελληνικές λέξεις, όπως "άκων" "άκονα" "κύτουνα"(Κύτος της βάρκας) "έλα" κ.α.

       Δείτε τον τρόπο που δένουν το κεφαλομάντυλό τους, σαν περικεφαλαία του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

      Δείτε πως δεν έχουν καμιά ιδιοκτησία γης, πως δε ζητούν τίποτε από κανέναν, πως δεν έχουν καμία συγγένεια με τους ντόπιους, πως ξεχωρίζουν για την ευγένεια και τον πολιτισμό τους...

      Έγραψα στον |Ερίκ Βαλί αλλά δεν μου απάντησε. Δεν ξέρω αν έλαβε την επιστολή μου.
Έγραψα κάποια άρθρα στον τύπο, δεν ενδιαφέρθηκε κανείς.

      Ο Βαλί λέει πως ξέχασαν ποιοι είναι οι πρόγονοί τους. Από τα όσα σχολιάζει φαίνεται ότι οι ίδιοι γνωρίζουν ότι είναι από βασιλική γενιά και το όνομα που δίνουν στον εαυτό τους Ρατζί, σημαίνει "βασιλικός".

      Αν βρείτε κανένα στοιχείο, θα ήθελα να ξέρω, αν πράγματι η φυλή αυτή είναι ελληνική, όπως πιστεύω.

      Θα δείτε και τη θυσία που κάνουν πριν αρχίσουν την εργασία τους.

      Θα ακούσετε τα επιφωνήματά τους, αρχαία ελληνικά επιφωνήματα, όπως το αρχαίο ελληνικό επιφώνημα πόνου "του του του" κ.α.

Απόγονοι του Μεγαλέξαντρου; (Ελληνική λαλιά στο Νεπάλ) 

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Είναι οι "Ρατζί" οι κυνηγοί μελισσών στο Νεπάλ απόγονοι της στρατιάς του Μεγάλου Αλεξάνδρου; Οι μορφές τους, ο πολιτισμός τους, η γλώσσα τους, η απασχόλησή τους αποκλειστικώς με το άγριο μέλι, το ότι δεν απέκτησαν δική τους γη και δεν ασχολήθηκαν με τη γεωργία κα την κτηνοτροφία όπως οι γύρω τους φυλές, κάνει την καρδιά του Έλληνα θεατή του ντοκυμανταίρ του Ερίκ Βαλί "Κυνηγοί αγρίων μελισσών" να σκιρτήσει στη σκέψη ότι η όμορφη αυτή φυλή όπως παρουσιάζεται στην ταινία πιθανόν να είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων .


Οι κυνηγοί αγρίων μελισσών ζουν από το άγριο μέλι της μεγαλύτερης μέλισσας του κόσμου της μέλισσας "άπις λαμποριόσας" ,όπως λέγεται. Όταν οι μέλισσες φεύγουν οι νομάδες αυτοί των Ιμαλαϊων του Νεπάλ γίνονται αλιείς. Κανείς δεν ξέρει ποια είναι η ρίζα τους. Δεν έχουν καμία συγγένεια με τους γύρω λαούς. Δεν ασχολούνται με τη γεωργία, όπως οι γύρω τους και δεν κατέχουν καθόλου δική τους γης. Ζουν νομαδικά και πηγαίνουν όπου πηγαίνουν οι μέλισσες. Είναι ευγενικοί, όμορφοι, φιλοτιμοι, φλόξενοι και δεν ζήτησαν ποτέ από κανέναν τίποτα.


Οι οχτώ στις δέκα λέξεις που ακούγονται στην ταινία είναι αρχαίες ελληνικές, όπως "άκων" (ακόντιο)(άκουνα), "κήτουνα" από το "κήτος" ( το κοίλο μέρος της βάρκας) , "μαχατόρ", που σημαίνει μάστορας, οδηγός, από το "μέγας" και "τορ", από το ρήμα ομηρικό ρήμα "τόρω", που σημαίνει ανοίγω δρόμο (τορό), οδηγώ. Από την ίδια λέξη "τορώ" γίνονται και οι λέξεις διδάκτωρ, μαγαζάτωρ κλπ. Από την ίδια ρίζα "ρω" προέρχεται και οι λέξεις "ρίζα" και "ρήγας". Η λέξη "ρόπο" που είναι επίσης Ομηρική και σημαίνει "χαμόκλαδο".¨"Ρόπο" οι Ρατζί λένε τα χαμόκλαδα που τα κάνουν δεμάτι και τα ανάβουν για να διώχνουν τις μέλισσες με τον καπνό. Άλλες λέξεις που ακούγονται στην ταινία είναι οι λέξεις "έλα Μαχούρ", που φωνάζει ο βοηθός του τον "μαχατόρ" που βρίσκεται ψηλά στο δέντρο και του φωνάζει να τραβήξει το σχοινί με το αναμένο "ρόπο" (χαμόκλαδο), η λέξη "βάστα" που σημαίνει να κρατήσει και να μην αμολάει άλλο το σχοινί με την κερύθρα. η λέξη "τάμε" απ΄ την Ομηρική "τάμω" (διακόπτω), το επιφώνημα ελαφρού πόνου από τσίμπημα ή από κάψιμο, "του,του,του" κ.α.



Η πανέμορφη αυτή φυλή, με την ανεπτυγμένη αισθητική και την εσωτερική καλλιέργεια που φανερώνει έναν ανώτερο πολιτισμό, που όπως είπαμε είναι ξεκομένη εντελώς από τις φυλές των ιθαγενών γύρως τους και κανείς δεν ξέρει από που προήλθε ονομάζει τον εαυτό της "Ραγκί", δηλαδή "βασιλικοί" απ΄ την ελληνική λέξη "Ρήγας",("Ραγικοί, ραγκί"), που σημαίνει απόγονοιτου βασιλιά. Συγκινητική είναι η θυσία του κόκκορα που κάνουν στα θεμέλια του έργου τους, στη ρίζα του μεγάλου δέντρου,πριν αρχίσει το τρύγημα του άγριου μελιού της μέλισσας " άπις λαμποριόσας", που θυμίζει τη θυσία του κόκκορα, που γινόταν σε μας μέχρι τελευταία στην αρχή κάθε μεγάλου έργου. Κάνει εντύπωση ότι δεν απέκτησαν δική τους γη και δεν ασχολήθηκαν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Επίσης κάνει εντύπωση η έλλειψη της παραμικρής συγγένειας με τις γύρω φυλές,πράγμα που δείχνει ότι ήρθαν από κάπου μακριά και ποτέ δε ρίζωσαν πουθενά, αλλά έμειναν εκεί να ζουν ως νομάδες, για να μένει πάντοτε μέσα στην ψυχή τους η νοσταλγία της μακρινής πατρίδας και ο πόθος του γυρισμού τους σ΄αυτήν.



Είναι πολύ πιθανόν και η φυλή αυτή των "Ρατζί" να είναι απόγονοι του στρατού του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και μάλιστα Κρήτες, αφού στην Κρήτη πρέπει να υπήρχε η παράδοση της ασχολίας με το κυνήγι του άγριου μελιού. (Στην Κρήτη ανετράφη ο Δίας, τρεφόμενος με μέλι). Οι Ρατζί δεν ασχολήθηκαν με τίποτε άλλο παρά με το μέλι και το ψάρι και δεν απέκτησαν ποτέ δική τους γης. Δεν θέλουν να προσαρμόσουν τη φύση στις ανάγκες του, αλλά προσαρμόζονται οι ίδιοι στη Φύση με ένα σεβασμό που είναι άγνωστος στις φυλές που ζούνε γύρω τους.



Την υπόθεση αυτή ενισχύει η ιδιαίτερότητά τους,σε σύγκριση με τους άλλους, πράγμα το οποίο τονίζει ο δημιουργός της ταινίας, ο Ερίκ Βαλί, ο οποίος ασχοληθηκε μαζί τους και μελέτησε τον πολιτισμό τους πάνω από 25 χρόνια. Αν και στην ταινία δεν αναφέρει τίποτε σχετικό με την καταγωγή τους - απλώς επισημαίνει ότι είναι διαφορετικοί από τους άλλους και ξεχωρίζουν για την ευγένεια,την ομορφιά, την
καλαισθησία,την υπερηφάνεια (ποτέ δεν ζήτησαν από κανέναν τίποτα, λέει χαρακτηριστικά) , τη φιλοξενία τους και τη φιλοτιμία τους- ο Έλληνας θεατής που ακούει τις ελληνικές λέξεις, που βλέπει το ευγενικό τους φέρσιμο και τη φιλοτιμία τους νιώθει μέσα του τη βεβαιότητα , ότι οι Ρατζοί είναι όπως το λένε οι ίδιοι απόγονοι του μεγάλου Ρήγα, του Μεγαλέξαντρου. Μπορεί οι παππούδες τους να θυμούνταν, ίσως και οι ίδιοι να θυμούνται το όνομά του. Είναι΄μοναδικός ο τρόπος που φορούν το κεφαλομάντηλο που το κάνουν να έχει εκπληκτική ομοιότητα του μαντηλιού με ελληνική περικεφαλαία.



Ο Ερίκ Βαλί λέει πως κίνησε την περιέργειά του η μνεία που γίνεται σ΄ αυτούς σε κείμενα του 1930. Του έγραψα ένα γράμμα (ένα μήνυμα σε κάποια διεύθυνση στο διάδίκτυο, αλλά δεν ξέρω αν το έλαβε, γιατί δεν μου απάντησε ποτέ. Ίσως κάποιος δικός μας μελετητής, να ξέρει γι΄ αυτούς. Μακάρι να γράψει κάτι, να μάθουμε κι εμείς περισσότερα.



Συνιστούμε ολόψυχα στον ευγενικό αναγνώστη να δει την ωραία και ενδιαφέρουσα αυτή κινηματογραφική ταινία, που είναι γεμάτη όμορφους, αξιαγάπητους ανθρώπους, θαυμάσια τοπία και πανέμορφη μουσική.


Ετικέττες: "Eric Valli", "Jungle Nomads", "Ραγκί", "Apis laboriosa"", "Ελληνική λαλιά στο Νεπάλ", "Ομηρικές λέξεις στη γλώσσα των Ραγκί",

Η αφοβία του θανάτου!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Η αφοβία του θανάτου είναι τώρα για μένα η πιο μεγάλη επιθυμία. Πόσο θα ήθελα να μη φοβάμαι το θάνατο! Να μην είμαι δούλος του φόβου του θανάτου. Νιώθω ότι η ζωή μου πηγαίνει χαμένη, όσο ο φόβος του θανάτου ή της ανίατης αρρώστιας σκιάζει τη ζωή μου. "Εξέλιπον αι ημέραι ημών εν ματαιότητι". Μάταια χάθηκαν οι μέρες αυτού που εξακολουθεί να είναι δούλος του φόβου του θανάτου. Πόσο θαυμάζω τους ανθρώπους που ξεπερνούν το φόβο του θανάτου! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία για μένα από τη λύτρωση από το φόβο του θανάτου. Ευτυχία είναι η ελευθερία από το φόβο του θανάτου.
Όταν ήμουν παιδί, ένιωθα ευτυχισμένος, που ο αγαπημένος μου παππούς, ο Αγγελάκης, δε φοβόταν. Μια νύχτα διέσπασε τον αποκλεισμό των ανταρτών στο λόφο του Τρέτιμου, στη Δεσκάτη Γρεβενών, και ανέβηκε στην κορυφή, για να εμψυχώσει τους πολιορκημένους στρατιώτες!
Οι μέρες που προσδοκώ , είναι οι μέρες της ελευθερίας από το χειρότερο φόβο, το φόβο του θανάτου. Η προσευχή μου επικεντρώνεται σ΄ αυτό το αίτημα: "Κύριε, λύτρωσέ με από το φόβο του θανάτου!" Νιώθω θαυμασμό, όταν θυμάμαι τα λόγια του Κωνσταντίνου Κανάρη, "απόψε Κωνσταντή, πεθαίνεις". Ελεύθερος από το φόβο του θανάτου, ο Κωνσταντίνος Κανάρης, δε φοβόταν τίποτε, τη νύχτα, που πυρπόλησε την τουρκική ναυαρχίδα!
Όταν βάζουμε κάτι ανώτερο από τη ζωή μας νιώθουμε ευτυχισμένοι. Τίποτε δεν μπορεί να μας φοβίσει. Ο Απόστολος Παύλος αγαπούσε το Χριστό πάνω από όλα, πάνω κι απ΄ την ζωή του: "Ευδοκώ εν ασθενείαις, εν ύβρεσιν, εν ανάγκαις, εν διωγμοίς, εν στενοχωρίαις, υπέρ Χριστού, όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός ειμί".
Αυτός που φοβάται το θάνατο είναι δούλος του θανάτου και υφίσταται τα πάντα για να μην πεθάνει. Να μην προδώσουμε, λέει ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, την δωρεά που μας δόθηκε. "Ου γαρ ελάβομεν, είπε, Πνεύμα δειλίας, αλλά Πνεύμα δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού. Στώμεν ουν γεναίως καταγελώντες τον θάνατον".*
Στο τέταρτο κεφάλαιο του κατά Μάρκον ευαγγελίου στ. 10 έως 23 διαβάζουμε ότι οι μαθητές του Κυρίου, μετά την παραβολή του Καλού Σπορέως, όταν έφυγαν οι όχλοι , ρώτησαν τον Ιησού τί σημαίνει η παραβολή αυτή. Ο Κύριος είπε σ΄ αυτούς: " υμίν δέδοται γνώναι τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού.εκείνοις δε τοις έξω εν παραβολαίς τα πάντα γίνεται, ίνα βλέποντες βλέπωσι και μη ίδωσι, και ακούοντες ακούωσι και μη συνιώσι, μήποτε επιστρέψωσι και αφεθεί αυτοίς τα αμαρτήματα. "
 (σε σας δόθηκε να γνωρίσετε τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού. σ΄ εκείνους δε που δεν ενδιαφέρονται για τη βασιλεία του Θεού τα πάντα δίνονται με παραβολές, για να βλέπουν και να μην βλέπουν και να ακούνε και να μην ακούνε και να μην έχουν επίγνωση, για να μην επιστρέψουν και αφεθούν τα αμαρτήματά τους). 

________________________________________________________________________
(Παράθεμα στο βιβλίο του Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου, Το προπατορικόν αμάρτημα", εκδόσεις Δόμος, σελ.169).

Όταν το κακό θριαμβεύει παθαίνει πανωλεθρία!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Όταν το κακό ετοιμάζεται να γιορτάσει το θρίαμβό του, παθαίνει πανωλεθρία!

Κάποιος αγόρασε τόσα πολλά έπιπλα που δεν χωρούσε να μπει στο διαμέρισμά του και νοίκιασε άλλο διαμέρισμα για να μένει.

Ένας έμπορος πάλι, γέμισε το μαγαζί του εμπόρευμα και αυτός έμενε στην πόρτα και εμπορευόταν μόνο ό,τι βρισκόταν κοντά στην πόρτα.

Αυτό θα πάθει και η ιδιωτικοποίηση. Θα τα ιδιωτικοποιήσει όλα για να αναγκαστεί να τα εθνικοποιήσει.

Λένε , θα μας πάρουν και τα σπίτια. Ας τα πάρουν. Ρευστό πού θα βρουν αν τα πάρουν όλα;

Αννα : - Δυστυχώς, θα τα αγοράσουν οι ξένοι, ίσως.

Δεν είναι αγορά το πλιάτσικο. Έρχεται η νομιμότητα και βάζει πάλι τα πράγματα στη θέση τους.

Όταν το κακό ετοιμάζεται να γιορτάσει το θρίαμβό του, παθαίνει πανωλεθρία, σαν πύρρεια νίκη και σαν το μυρμήγκι που πεθαίνει επάνω στο γλυκό. Ακόμα μια τέτοια νίκη είπε ο Πύρρος, όταν νίκησε τους Ρωμαίους και έχασε το μισό του στρατό, και θά 'χουμε στρατό.

Ο ι μπολσεβίκοι όταν επικράτησαν είδαν , όσοι δεν τους είχε τυφλώσει το πάθος για την εξουσία, ότι σκότωναν τους καλύτερους πολίτες. Το αδιέξοδο του καπιταλισμού είναι ότι μετατρέπει τους πολίτες σε δούλους, αλλά οι δούλοι δεν είναι αποδοτικοί.

"Για τις ανάγκες του ανθρώπου σήμερα"

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Αυτό που με φοβίζει και που σκιάζει κάθε μου χαρά, αυτό τον δύσκολο καιρό, είναι η σκέψη για τις ανάγκες του ανθρώπου σήμερα: Άραγε δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ζούμε την κάθε μέρα μας υπερβαίνοντας τις ανάγκες μας; Οι ανάγκες θα μας καταπιέζουν όσο θα ζούμε στον μάταιο και πονηρό αυτό κόσμο;
Ο πόθος να υπερβούμε τις ανάγκες μας και να ζούμε ελεύθεροι από αυτές είναι έμφυτος στον κάθε άνθρωπο. Σ' αυτό διαφέρουμε από τα ζώα που δεν νιώθουν ποτέ τον πόθο να υπερβούν τις ανάγκες τους. (Τα ζώα είναι ευχαριστημένα όταν ικανοποιούν τις ανάγκες τους. Δεν νιώθουν τον πόθο να τις υπερβούν. Να είναι ανώτερα από αυτές με το να τις έχουν υπό τον έλεγχό τους).
Στον άνθρωπο είναι έμφυτος ο πόθος του να γίνει όμοιος με το Θεό, με το μόνο Ον που είναι ανώτερο από τις ανάγκες και από τον κτιστό αυτόν κόσμο. Η ιδέα ότι κι ο Θεός υπακούει στις ανάγκες είναι η ιδέα του αθεϊσμού ή της πολυθεϊας, που είναι το ίδιο.
Στο βιβλίο του Ιβάν Ίλιτς με τίτλο "Για τις ανάγκες του ανθρώπου σήμερα" , Εκδόσεις Νησίδες, , στο κεφάλαιο "βιομηχανικά ή συμβιωτικά* εργαλεία", ο ξεχωριστός αυτός φιλόσοφος γράφει: "Ο άνθρωπος παύει ν' αναγνωρίζεται ως άνθρωπος, όταν δεν μπορεί πια να διαμορφώνει τις ανάγκες του χρησιμοποιώντας λιγότερο ή περισσότερο επιδέξια τα εργαλεία που του παρέχει η κουλτούρα του. "
Στο οπισθόφυλλο του ίδιου βιβλίου , διαβάζουμε τα εξής από το επίμετρο του Κώστα Χαζηκυριάκου: "Η κρατούσα ιδεολογία σήμερα ταυτίζει την πρόοδο με την αφθονία. Ο καταναλωτής αντικαθιστά της ανάγκες που νιώθει με τις ανάγκες που του επιβάλλονται. Βομβαρδίζεται από εκατό και πάνω διαφημίσεις την ημέρα. Ως και ορκισμένοι καταναλωτές αποκτούν, μαζί με κάθε καινούριο εμπόρευμα, την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά. Υποπτεύονται ότι έχουν αγοράσει κάτι αμφίβολης αξίας, πιθανόν άχρηστο έως επικίνδυνο, κάτι που απαιτεί ακόμα πιο ακριβά συμπληρώματα. Ο δε πολίτης που δεν έχει ανάγκες, είναι ύποπτος".
Με το κυνήγι των αναγκών μας ως να είναι πράγματα, σε εποχές σαν τη δική μας σήμερα, ξεχνάμε ότι έχουμε εσωτερικό κόσμο, που χρειάζεται την προσοχή μας περισσότερο από τα πράγματα και τις επιθυμίες τους. Έχουμε αφαιρέσει την προσοχή μας ακόμα και από αυτούς που αγαπούμε, τα παιδιά μας και τους γέρους μας. Η αγάπη δεν έχει τόπο να σταθεί, σ΄ ένα κόσμο που τα αντικείμενα απορροφούν ολοκληρωτικά την προσοχή μας, σε σημείο να ξεχνάμε τον εσωτερικό μας κόσμο. "Ο υιός του ανθρώπου, δεν έχει πού την κεφαλήν κλίναι" λέει ο Κύριος Ιησούς για τον εαυτό Του. "Δεν βρίσκω πουθενά τόπο να ακουμπήσω την καρδιά μου" γράφει ο Αλμπέρ Καμύ στον "Ξένο" του.
Το να διατηρούμε τον εσωτερικό μας κόσμο καθαρό δεν είναι απαίτηση του Θεού. Δεν έχει ανάγκη ο Θεός από την καθαρότητα του εσωτερικού μας κόσμου κι από την ελευθερία μας. Εμείς θέλουμε την εσωτερική καθαρότητα για να μην εμποδίζεται η χάρη του Θεού να μείνει μέσα μας. Η σκηνή στην οποία ο Κύριος διώχνει τους εμπόρους του ναού, είναι και μια παραβολή. Ο νους του ανθρώπου είναι ο ναός του Θεού, καθαρός από ιδιοτέλεια.

*Συμβιωτικά εργαλεία: Συμβιωτικά είναι, κατά τον Ίβάν Ίλιτς, τα εργαλεία με τα οποία το φάσμα της δραστηριότητάς τους κρατιέται μέσα σε φυσικές κλίμακες και υποβάλλεται σε φυσικούς περιορισμούς

Μην μελαγχολείς!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

ΜΗΝ ΜΕΛΑΓΧΟΛΕΙΣ
«Ούτε ο διάβολος μπορεί να κάνει τίποτε σ΄ αυτόν που γελάει»

«Ούτε ο διάβολος μπορεί να κάνει τίποτε σ΄ αυτόν που γελάει». Άρα ούτε οι πολιτικοί είναι τόσο επικίνδυνοι , αφού ο κόσμος γελάει όπως κάνει πάντα με τις δικτατορίες, τους ολοκληρωτισμούς και την πολιτική βία.

Οι πολιτικοί είναι σαν να βγήκαν μέσα από ανέκδοτα με κουφούς ή μέσα από κάποιο έργο των αδελφών Μαρξ, του χοντρού λιγνού ή των δικών μας κωμικών του ελληνικού κινηματογράφου.

Στη λαϊκή μουσική επίσης συναντάμε στις μέρες μας το κωμικό στοιχείο που δείχνει τη διάθεση του ελληνικού λαού να αντισταθεί στην πολιτική βία με το γέλιο. Ένα από τα τελευταία λαϊκά τραγούδια ανήκει στην κατηγορία των παρηγορητικών τραγουδιών είναι αυτό που εκθειάζει τη χρησιμότητα που έχει το μπεγλέρι αυτόν τον δύσκολο καιρό.

Το τραγούδι παρηγορεί τον σημερινό Έλληνα με το μπεγλέρι. Σε κάθε δυσκολία, λέει το τραγουδάκι να μια συμβουλή:

«Το καλύτερο μπεγλέρι
είναι τα κλειδιά στο χέρι.
Τάκα τάκα, τάκα τάκα
κι όλα τα ξεχνάς ατάκα.»


ΠΕΡΙ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ

Οι αρχαίοι γιατροί απέδιδαν τη μελαγχολία στη μέλαινα χολή. Από αυτό βγαίνει το ρήμα "χολιώ" ή "χολοσκάω". Οι μελαγχολικοί είναι διαρκώς χολωμένοι.

Από αυτό συμπεραίνει κανείς ότι η μελαγχολία δεν είναι άσχετη με την υπερηφάνεια, αφού οι υπερήφανοι θυμώνουν με το παραμικρό και μπορεί κανείς να τους προσβάλλει κάθε στιγμή.

Σπανίως ο ταπεινός άνθρωπος να γίνει μελαγχολικός. Η πίστη του είναι πως "δεχόμαστε και τα καλά και τα κακά", αφού σ΄ αυτούς που αγαπούν το Θεό, τα πάντα συντελούν στο καλό.

"Και τα καλά και τα κακά δεχούμενα". "Τί ρίχνει ο ουρανός και τα βουνά δεν το δέχονται".

"Κατά καιρούς έχουν δοθεί διάφοροι ορισμοί στη μελαγχολία, της οποίας τα συμπτώματα ποικίλουν. Κοινός όμως παρονομαστής παραμένει το άγχος, που εκδηλώνεται κυρίως ως φοβία, ως φόβος για το φόβο και ως αναιτιολόγητη λύπη" (Μ.Ζ. Κοπιδάκης).


ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΥ ΣΤΟΝ ΗΡΑΚΛΕΙΤΟ

Κλάψε, Ηράκλειτε, το θέλει αυτό η δύσμοιρη εποχή, γιατί παντού είναι θλίψη κι ασκήμια.
Κι εσύ , Δημόκριτε, γέλα όσο θες, γέλα γιατί δε βλέπεις παρά μονάχα πράγματα κενά, ανόητα.
Ο ένας με το δάκρυ, ο άλλος με το γέλιο θ' αλαφρύνει..
Ίδιος καϋμός, ίδιος πόνος και στους δυο.
Τώρα είναι χρεία (η πλάση όλη, αλίμονο, αλλοφρόνησε).
Όχι για έναν Ηράκλειτο και Δημοσθένη , μα για χιλιάδες.
Τώρα είναι ανάγκη ( είναι μεγάλη η τρέλα ) να τρέξει όλος ο κόσμος στην Αντίκυρα, να σπέρνουν μόνον ελέβορο.*

_______________________
Ελέβορος, βότανο που έδιναν στους μανιακούς.


ΑΝ ΔΕΝ ΕΝΙΩΣΕΣ Ο ΙΔΙΟΣ ΤΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

Αν δεν ένιωσες ο ίδιος τη μελαγχολία (τότε μόνο την ξέρει κανείς καλά), μπορώ να σου συστήσω το κλασικό βιβλίο "Ανατομία της μελαγχολίας" του Ρόμπερτ Μπέρτον. Παρόλο που δεν πιστεύω ότι κερδίζει κανείς σε σοφία με το διάβασμα, χωρίς την εμπειρία.

Το βιβλίο του Μπέρτον 625 σελίδων είναι γεμάτο παραθέματα, γύρω στα 13.333! Κινδυνεύεις να μελαγχολήσεις διαβάζοντας το βιβλίο αυτό ποταμός. εκτός αν παραβλέψεις τα μελαγχολικά θέματα και προσέξεις μόνο τα εύθυμα παραθέματα, όπως είναι αυτό το επίγραμμα του γελαστού φιλοσόφου Δημόκριτου προς τον σκοτεινό Ηράκλειτο.


ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ!

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια κατευθυνόμενη μελαγχολία! Θα ξέρουμε ποιος την κατευθύνει , αν σκεφτούμε τα κίνητρα και τον σκοπό. Γιατί η μελαγχολία; Τί θέλουν με αυτήν και ποιους ευνοεί;

Ας είναι. Δε χολοσκάμε γι΄ αυτό. Το κακό όταν παραγίνει αυτοκαταστρέφεται.

Γιατί αυτοκαταστρέφεται; Γιατί χτυπάει τελικά αυτούς που του δείχνουν πλήρη εμπιστοσύνη.

Βλέπεις πότε η βιομηχανική κοινωνία πότε τρώει τα παιδιά της; Όταν της δείχνουν πλήρη εμπιστοσύνη, όπως τώρα στην Ελλάδα.

Η μακροθυμία του Θεού

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

"Ο Θεός καταπολεμεί το κακόν, όχι δια της βίας και της αφαιρέσεως της ελευθερίας των όντων, αλλ' ως μακρόθυμος δια της αγάπης και δικαιοσύνης χωρίς να πάθη η θεία ουσία, αλλά και χωρίς να μειούται η του κακού ελευθερία και πραγματικότης. Την στιγμήν καθ ήν η του κακού ελευθερία θα ήρετο, τότε αυτομάτως θα καθίστατο αίτιος του κακού ο Θεός" (Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης, Το προπατορικόν αμάρτημα, Εκδόσεις Δόμος, σελ. 66).

Ο Θεός είναι ο πατέρας των ανθρώπων. Το ίδιο μακροθυμεί κάθε πατέρας. Ο λαός λέει "όποιο δάχτυλο κι αν κόψεις πονάει το ίδιο".

                                                                   ***



 Στον ουρανό (πνευματικό κόσμο), οι άνθρωποι ζουν ως άγγελοι.
Αυτό κάνει η μνήμη από μόνη της. Κρατάει τα καλά και σβήνει τα άσχημα. Νοσταλγούμε ακόμα και τους τόπους, όπου περάσαμε βασανιστική ζωή. Ο Σολτζενίσκιν νοσταλγούσε τη ζωή του στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. "Στρατόπεδο συγκεντρώσεως, σπίτι μου!" έλεγε. Το καλύτερο από μας δεν πεθαίνει. Το διατηρούν ζωντανό ,για μας, στη μνήμη τους , οι Άγγελοι του Θεού!
Δυστυχώς κρατούν στα θλιβερά αρχεία τους οι δαίμονες και τις αμετανόητες πράξεις μας, τίς πράξεις για τις οποίες δεν μετανοήσαμε ακόμη. Οι άγιοι εύχονται να μην τους εύρει ξαφνικά ο θάνατος, για να θυμηθούν μήπως είναι κάποια αμαρτία για την οποία δεν μετενόησαν. Καλόν είναι να κάνουμε αυτοεξέταση κάθε βράδυ. Να μην κοιμούμαστε με την μνησικακία μας. Εμποδίζει τους Αγγέλους να προβούν στις εργασίες ανανέωσης, που γίνονται κατά τη διάρκεια του ύπνου. "Ανακαινισθήσεται ως αετού η νεότης σου. Ποιών ελεημοσύνας ο Κύριος και κρίμα πάσι τοις αδικουμένοις." Ας μη χάνουμε το θάρρος μας. Ο Ιησούς συμβαδίζει στην αποθάρρυνση και εγκαθιστά βάσιμες ελπίδες! Θα μας θυμούνται επίσης (και θα τους θυμούμαστε) όσοι είμαστε δεμένοι με το σύνδεσμο της αγάπης: "Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει".


                                                                    ***




Πόσο αργά καταλαβαίνει ο άνθρωπος! Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί στον τεχνικό πολιτισμό (civilization), ακολουθούμε τους δυτικούς τριάντα μίχρόνια πίσω, ενώ στον πνευματικό πολιτισμό ακολουθούν οι δυτικοί αμέτρητα χρόνια πίσω (έτσι θά ΄πρεπε τουλάχιστον), αν είμαστε αληθινά ορθόδοξοι!

Όταν ,πριν πολλά χρόνια , ρώτησα τη θεία μου πόσο φαγητό τρώει, (παραπονιόταν για το υπερβολικό βάρος της), μου απάντησε πως δεν τρώει καθόλου. Εννοώντας ότι τρώει λίγο.

Πέρασαν πολλά χρόνια, τριάντα χρόνια περίπου, για να καταλάβω πόσο αργά αποκτάμε επίγνωση αυτού που μας ωφελεί κι αυτού που μας βλάφτει. Παράδειγμα, αν λες σε κάποιο νέο είκοσι χρονών ότι το τσιγάρο θα του προκαλέσει καρκίνο, δεν θα καταλάβει τίποτε. Πρέπει να περάσουν τουλάχιστον τριάντα χρόνια για να καταλάβει τί σημαίνει αυτό.

Για μένα πέρασαν τώρα τριάντα χρόνια για να καταλάβω ότι "λίγη τροφή για λίγες ώρες" είναι ιδανικό. Λίγη τροφή για τρεις ώρες, πέντε μικρά γεύματα είναι ό,τι πρέπει για να βρεις το ιδανικό σου βάρος.

Ο αντιφατικός άνθρωπος

 Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

                                                                              "Ο μισώ, τούτο ποιώ". Ρωμ. 7,15

Έχεις ακούσει, ευγενικέ αναγνώστη, για το "κοινωνικό κράτος", τις "κοινωνικές οργανώσεις", την "κοινωνική αλληλεγγύη" για "χώρες ελευθερίας" και για άλλα παρόμοια. Στις μέρες μας αποκαλύπτονται αυτό που είναι στην πραγματικότητα: με το μέρος πάντα αυτών που τα κατευθύνουν. Τίποτε δεν είναι βέβαιο. Το "ανθρώπινο πρόσωπο" σήμερα, αύριο γίνεται απρόσωπο, εχθρικό, βάρβαρο, ανάλογα με το αν είμαστε αρεστοί ή όχι.
Το ερώτημα είναι, τί κάνουμε με τους εχθρούς; Είναι χριστιανικό να μισούμε τους εχθρούς μας; Μήπως πρέπει να προσποιούμαστε ότι δεν βλέπουμε την πραγματικότητα; Είναι η χριστιανική αγάπη, όπως λέει ο Νίτσε, που κατόπιν τρελάθηκε, κρυμμένη μνησικακία;
Νομίζω η απάντηση είναι αυτό που έκαναν στο χωριό μου στη φιλοξενία. Φέρονταν στον ξένο, όχι όμως ήταν αυτός, αλλά όπως ήταν εκείνοι. Στο χωριό μου μ' άρεσε που ο επισκέπτης δεν άλλαζε τις συνήθειες και το χαρακτήρα της οικογένειας που τον φιλοξενούσε. Η οικογένεια τον δεχόταν ως να ήταν ένας από τα μέλη της. Το φαγητό ήταν αυτό που βρισκόταν. Στο τραπέζι η οικογένεια προσευχόταν είτε ο επισκέπτης ήταν πιστός είτε όχι. Ο πατέρας σταύρωνε το ψωμί πριν το τεμαχίσει.
Η οικογένεια ήταν αυτή που ήταν είτε υπήρχε ο ξένος είτε όχι. Ήταν καλή με τον ξένο, επειδή ήταν καλή, δεν γινόταν καλή για τον ξένο. Η γιαγιά μου δεν ήξερε ποτέ αν θα έχουμε κάποιον επισκέπτη στο τραπέζι. Ο παππούς μου έφερνε μαζί του κάποιον επισκέπτη χωρίς να την προειδοποιήσει. Ο ξένος δεν έβλεπε ποτέ στο πρόσωπό της την επιτήδευση, τις ιδιαίτερες φροντίδες, την κούραση στο πρόσωπό της, όχι γιατί η γιαγιά μου την έκρυβε, αλλά γιατί δεν υπήρχε. Κανείς δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία στα πράγματα. Σημασία είχαν τα αισθήματα. Ήταν καλύτερη η καλή διάθεση, παρά τα καινούρια τραπεζομάντιλα και τα ιδιαίτερα φαγητά.
Ο επισκέπτης ένιωθε όπως στο σπίτι του. Το ίδιο παράδειγμα έδινε η εκκλησία. Οι εκκλησιαζόμενοι έμεναν ήσυχοι, τα παιδιά αφήνονταν να κινούνται ελεύθερα. Δεν υπήρχε εκείνη η αποστειρωμένη ατμόσφαιρα της επιβολής της τάξης. Οι άνθρωποι ήταν ταπεινοί, όπως βρέθηκαν, όπως ήταν, δεν τους άλλαζαν οι εξωτερικές συνθήκες.
Ο Θεός βρέχει επί δικαίους και αδίκους. Ακούει τις προσευχές όχι μόνο των δικαίων, αλλά και των αμαρτωλών. Ο Θεός μας αγαπάει γιατί είναι αγάπη. Αυτή η αγάπη είναι και η φυσική κατάσταση του ανθρώπου, να αγαπάει όχι μόνο τους δικούς του, αλλά και τους εχθρούς του, γιατί το φυσικό του είναι να αγαπάει. Δεν είναι η αγάπη κάτι ιδιαίτερο, κάτι επί πλέον, μια πολυτέλεια, όταν όλα πάνε καλά. Δεν αλλάζει η ύπαρξή μας ανάλογα με τις περιστάσεις. Αυτούς που άλλαζαν ανάλογα με τις περιστάσεις ο κόσμος του λυπούνταν, τον αντιφατικό άνθρωπο. Αλίμονο, λέει ο Απόστολος Παύλος, κουβαλάμε μαζί μας ένα νεκρό. Αφείστε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους, λένε τα αψευδή χείλη του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Ο άνθρωπος που έχει θεμέλιο τον Ιησού Χριστό μένει αυτός που είναι, σε ένα κόσμο που αλλάζει διαρκώς. "Εκ νυκτός ορθρίζει το πνεύμα μου προς σε ο Θεός. Ότι φως τα προστάγματά σου επί της γης".(Ωδή πέμπτη).