Εκδόσεις Κατσάνος/Δοκίμιο
Από τις Εκδόσεις Κατσάνος, Αριστοτέλους 26, τηλ.235.683 κυκλοφόρησε το βιβλίο του Ιβάν Ίλιτς <<Ευτραπελία>> σε πρώτη έκδοση το 1973. Ένα βιβλίο πολύ ενδιαφέρον για τον σημερινό ευαισθητοποιημένο αναγνώστη. Το βιβλίο, όπως κάθε αληθινό βιβλίο, ξεπερνάει την εποχή του.
Ο τίτλος του βιβλίου είναι παρμένος , όπως γράφει στην παρουσίασή του ο Εκδότης, από τον Αριστοτέλη: <<Τοιούτος μεν ουν ο μέσος εστιν, είτ’ επιδέξιος είτ’ ευτράπελος λέγεται>>(Ηθ.Νικ. Δ 14,40). (Τέτοιος είναι , λοιπόν, αυτός που τηρεί το σωστό μέσον όρο, είτε επιδέξιος λέγεται είτε ευτράπελος).
Από το βιβλίο αυτό, για να εκτιμήσει ο αναγνώστης τη μεγάλη του αξία, θα παραθέσουμε εδώ ένα μικρό απόσπασμα από την 173 σελίδα του: << Η οδύνη μου είναι σχεδόν ανυπόφορη, όταν συνειδητοποιώ ότι το μόνο όπλο πού ’μεινε στα χέρια μας για ν’ αποτρέψουμε την καταστροφή είναι οι λέξεις, ο λόγος που μας έχει παραδώσει η ιστορία μας. Κι όμως, μόνο ο λόγος μες στην αδυναμία του μπορεί να ενώσει την πλειονότητα των ανθρώπων να μετατρέψουν επαναστατικά την αναπόφευκτη βία σε ευτραπελική ανασυγκρότηση. (Ευτραπελία με δυο λόγια είναι η μέση οδός, η διάκριση, η καλή πίστη, η επιείκεια, η ηπιότης, το εύτροπον κ.α.).
Η κατοχή της πατρίδας μας
Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου
Η κατοχή της πατρίδας μας από τους ξένους και τα εδώ όργανά τους γίνεται μέσω της <<ψευδο-ενημέρωσης, διότι ελέγχουν όλα τα ΜΜΕ. . Ποτέ οι απλοί πολίτες δεν θα μπορέσουν να αποκτήσουν τον έλεγχο των ΜΜΕ.
Στους απλούς πολίτες ανήκει η αληθινή, άμεση Ενημέρωση. Αυτή για να υπάρξει πρέπει οι πολίτες να κατανοήσουν ότι ο εχθρός τους είναι η αμοιβαία καχυποψία και η ανειλικρίνεια μεταξύ τους.
Λίγοι αληθινοί άνδρες αν υπάρξουν, θα νικήσουν το πνεύμα της δειλίας και με την ανδρεία τους θα δώσουν το θάρρος και στους άλλους, να είναι τίμιοι και ειλικρινείς μεταξύ τους, << πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες>>.
Ό,τι λέγεται με αγάπη, με ειλικρίνεια, με θάρρος θα ακουστεί παντού. Η <<ψευδο-ενημέρωση>> των κατοχικών ΜΜΕ θα καταπέσει από μόνη της.
Η κατοχή της πατρίδας μας από τους ξένους και τα εδώ όργανά τους γίνεται μέσω της <<ψευδο-ενημέρωσης, διότι ελέγχουν όλα τα ΜΜΕ. . Ποτέ οι απλοί πολίτες δεν θα μπορέσουν να αποκτήσουν τον έλεγχο των ΜΜΕ.
Στους απλούς πολίτες ανήκει η αληθινή, άμεση Ενημέρωση. Αυτή για να υπάρξει πρέπει οι πολίτες να κατανοήσουν ότι ο εχθρός τους είναι η αμοιβαία καχυποψία και η ανειλικρίνεια μεταξύ τους.
Λίγοι αληθινοί άνδρες αν υπάρξουν, θα νικήσουν το πνεύμα της δειλίας και με την ανδρεία τους θα δώσουν το θάρρος και στους άλλους, να είναι τίμιοι και ειλικρινείς μεταξύ τους, << πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες>>.
Ό,τι λέγεται με αγάπη, με ειλικρίνεια, με θάρρος θα ακουστεί παντού. Η <<ψευδο-ενημέρωση>> των κατοχικών ΜΜΕ θα καταπέσει από μόνη της.
ΟΙ άστοργοι πατέρες
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
<<Τούτων ουδείς λαλεί δίκαια, ουδέ έστι κρίσις εν αυτοίς αληθείας.
Πεποίθασι γαρ επί ματαίοις και λαλούσι κενά>>
Όσιος Νικήτας
Πολλούς διδασκάλους έχετε αλλά όχι πολλούς πατέρες. Εγώ σας γέννησα πνευματικώς, λέγει ο Απόστολος Παύλος. Αν δεν γεννηθείτε εξ ύδατος και εκ πνεύματος δε σώζεσθε, είπε ο Κύριος στον Νικόδημο, που τον επισκέφτηκε τη νύχτα γιατί φοβούνταν τους Ιουδαίους.
Πολλούς διδασκάλους έχουμε αλλά όχι πολλούς πατέρες. Αληθινούς πατέρες πνευματικούς έχουμε λίγους. Οι λοιποί , οι ιδιόρρυθμοι, οι νεωτεριστές, οι μεταρρυθμιστές και γενικά οι οικουμενιστές, πολλοί ή λίγοι , ο Θεός το ξέρει, δεν θέλουν να είναι πατέρες. Κι αφού δεν θέλουν ας μην είναι . Ας είναι οτιδήποτε άλλο θέλουν. Ας γίνουν καθηγητές, ας γίνουν ακαδημαϊκοί, ας ιδρύσουν ακαδημίες, ας γίνουν φιλόσοφοι, εκτός από πνευματικοί πατέρες στανικώς.
Η επιστήμη χωρίς ηθικά όρια είναι πανουργία, λέει ο Πλάτων. Κι η θεολογία χωρίς ταπείνωση είναι σχολαστικισμός. Όταν οι επιστήμονες δεν έχουν το ήθος και την αρετή ως βάση της επιστημονικής έρευνας πειραματίζονται με ανθρώπους, όπως έκαναν οι επιστήμονες των ναζί. Και οι κληρικοί που δεν υπακούουν και δεν σέβονται την παράδοση πειραματίζονται με τους πιστούς γιατί δεν τους πονάνε ως πατέρες προς τέκνα. Παράδειγμα οι οικουμενιστές κληρικοί.
Τι απομένει για τους πιστούς; Εμνήσθην του προφήτου βοώντος, κρυσφύγετο και φρούριό μου ο Θεός μου. Σ’ αυτόν ελπίζω: << Ο κατοικών εν βοηθεία του Υψίστου, εν σκέπη του Θεού του ουρανού αυλισθήσεται. Ερεί τω Κυρίω. Αντιλήπτωρ μου εί και καταφυγή μου, ο Θεός μου, και ελπιώ επ΄ αυτόν. Ότι αυτός ρύσεταί σε εκ παγίδος θηρευτών και από λόγου ταραχώδους.>> (Ψαλμ.90).
Πώς να μην μισήσουμε αυτούς που μας φέρονται άστοργα ή εχθρικά; Όλη η διδασκαλία του Κυρίου και όλος ο βίος των αγίων και του ιδίου του Κυρίου είναι ο δρόμος της αγάπης των εχθρών. Αυτός που δεν αγαπάει τους εχθρούς του δεν ξέρει τίποτε απ΄ το Θεό, είπε κάποιος σύγχρονος άγιος.
Ο Θεός μας έδωσε το θυμό για να τον χρησιμοποιούμε κατά των παθών μας και κατά των δαιμόνων όχι κατά του ανθρώπου. Πρέπει να ξεχωρίσουμε τον άνθρωπο από τη συμπεριφορά του. Ο θυμός μας δεν είναι εναντίον του ανθρώπου. Η στάση μας προς αυτόν είναι να στρέψουμε και το άλλο μάγουλο. Τι σημαίνει να στρέψουμε και το άλλο μάγουλο;
Ένα ζωντανό παράδειγμα είναι η Αμερική με τους διδύμους πύργους. Η Αμερική μπορούσε να απαντήσει στην πρόκληση της τρομοκρατίας θεραπεύοντας την αιτία που τη δημιουργεί, τη φτώχεια, την ανέχεια, την αμάθεια, την εκμετάλλευση, αντί να εξοντώσει τους αμάχους στο Αφγανιστάν. Η χριστιανική Αμερική δεν έμαθε τι σημαίνει να στρέψεις και το άλλο μάγουλο. Αυτό ήταν το κήρυγμα του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ στην Αμερική. Αλλά τον σκότωσαν. Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, που σκοτώνεις τους προφήτες.
Τα αισθήματα απέναντι σ΄ αυτούς που μας φέρονται εχθρικά ,που μας πληγώνουν ,που μας στενοχωρούν είναι πάντοτε αισθήματα αγάπης, γιατί ξεχωρίζουμε τη συμπεριφορά από τον άνθρωπο. Πώς μπορούμε όμως να μην έχουμε εχθρικά αισθήματα απέναντι στην συμπεριφορά που μας πληγώνει; Αν δεν μπορούμε να ζήσουμε υγιείς με την οργή, το μίσος, την κατάκριση και την μνησικακία πρέπει να βρούμε τρόπο να μην τρέφουμε εχθρικά αισθήματα ούτε απέναντι στην εχθρική συμπεριφορά.
Η καρδιά μας σφίγγει και πονάει όταν νιώθουμε έχθρα και θυμό. Ο φθόνος, η βασκανία, η έχθρα και ο θυμός μας φθείρουν και αργά ή γρήγορα θα μας σκοτώσουν.
Πρέπει να βλέπουμε την εχθρική συμπεριφορά όπως βλέπουμε την άγρια φύση. Την άγρια φύση δεν την μισείς. Απλώς φυλάγεσαι από αυτήν. Δεν μισώ το φίδι , τον σκορπιό. Απλώς φυλάγομαι από αυτούς, όπως φυλάγομαι από τον κεραυνό ή την φουρτουνιασμένη θάλασσα.
Όχι μόνο δεν μισούμε, αλλά προσευχόμαστε υπέρ αυτών που μας στενοχωρούν με την συμπεριφορά τους. Η ελευθερία είναι ενιαία, τόσο των διωκομένων, όσο και των διωκτών. Προσευχόμαστε υπέρ αυτών να γνωρίσουν την αλήθεια και να ελευθερωθούν από την κακία τους.
<<Τούτων ουδείς λαλεί δίκαια, ουδέ έστι κρίσις εν αυτοίς αληθείας.
Πεποίθασι γαρ επί ματαίοις και λαλούσι κενά>>
Όσιος Νικήτας
Πολλούς διδασκάλους έχετε αλλά όχι πολλούς πατέρες. Εγώ σας γέννησα πνευματικώς, λέγει ο Απόστολος Παύλος. Αν δεν γεννηθείτε εξ ύδατος και εκ πνεύματος δε σώζεσθε, είπε ο Κύριος στον Νικόδημο, που τον επισκέφτηκε τη νύχτα γιατί φοβούνταν τους Ιουδαίους.
Πολλούς διδασκάλους έχουμε αλλά όχι πολλούς πατέρες. Αληθινούς πατέρες πνευματικούς έχουμε λίγους. Οι λοιποί , οι ιδιόρρυθμοι, οι νεωτεριστές, οι μεταρρυθμιστές και γενικά οι οικουμενιστές, πολλοί ή λίγοι , ο Θεός το ξέρει, δεν θέλουν να είναι πατέρες. Κι αφού δεν θέλουν ας μην είναι . Ας είναι οτιδήποτε άλλο θέλουν. Ας γίνουν καθηγητές, ας γίνουν ακαδημαϊκοί, ας ιδρύσουν ακαδημίες, ας γίνουν φιλόσοφοι, εκτός από πνευματικοί πατέρες στανικώς.
Η επιστήμη χωρίς ηθικά όρια είναι πανουργία, λέει ο Πλάτων. Κι η θεολογία χωρίς ταπείνωση είναι σχολαστικισμός. Όταν οι επιστήμονες δεν έχουν το ήθος και την αρετή ως βάση της επιστημονικής έρευνας πειραματίζονται με ανθρώπους, όπως έκαναν οι επιστήμονες των ναζί. Και οι κληρικοί που δεν υπακούουν και δεν σέβονται την παράδοση πειραματίζονται με τους πιστούς γιατί δεν τους πονάνε ως πατέρες προς τέκνα. Παράδειγμα οι οικουμενιστές κληρικοί.
Τι απομένει για τους πιστούς; Εμνήσθην του προφήτου βοώντος, κρυσφύγετο και φρούριό μου ο Θεός μου. Σ’ αυτόν ελπίζω: << Ο κατοικών εν βοηθεία του Υψίστου, εν σκέπη του Θεού του ουρανού αυλισθήσεται. Ερεί τω Κυρίω. Αντιλήπτωρ μου εί και καταφυγή μου, ο Θεός μου, και ελπιώ επ΄ αυτόν. Ότι αυτός ρύσεταί σε εκ παγίδος θηρευτών και από λόγου ταραχώδους.>> (Ψαλμ.90).
Πώς να μην μισήσουμε αυτούς που μας φέρονται άστοργα ή εχθρικά; Όλη η διδασκαλία του Κυρίου και όλος ο βίος των αγίων και του ιδίου του Κυρίου είναι ο δρόμος της αγάπης των εχθρών. Αυτός που δεν αγαπάει τους εχθρούς του δεν ξέρει τίποτε απ΄ το Θεό, είπε κάποιος σύγχρονος άγιος.
Ο Θεός μας έδωσε το θυμό για να τον χρησιμοποιούμε κατά των παθών μας και κατά των δαιμόνων όχι κατά του ανθρώπου. Πρέπει να ξεχωρίσουμε τον άνθρωπο από τη συμπεριφορά του. Ο θυμός μας δεν είναι εναντίον του ανθρώπου. Η στάση μας προς αυτόν είναι να στρέψουμε και το άλλο μάγουλο. Τι σημαίνει να στρέψουμε και το άλλο μάγουλο;
Ένα ζωντανό παράδειγμα είναι η Αμερική με τους διδύμους πύργους. Η Αμερική μπορούσε να απαντήσει στην πρόκληση της τρομοκρατίας θεραπεύοντας την αιτία που τη δημιουργεί, τη φτώχεια, την ανέχεια, την αμάθεια, την εκμετάλλευση, αντί να εξοντώσει τους αμάχους στο Αφγανιστάν. Η χριστιανική Αμερική δεν έμαθε τι σημαίνει να στρέψεις και το άλλο μάγουλο. Αυτό ήταν το κήρυγμα του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ στην Αμερική. Αλλά τον σκότωσαν. Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, που σκοτώνεις τους προφήτες.
Τα αισθήματα απέναντι σ΄ αυτούς που μας φέρονται εχθρικά ,που μας πληγώνουν ,που μας στενοχωρούν είναι πάντοτε αισθήματα αγάπης, γιατί ξεχωρίζουμε τη συμπεριφορά από τον άνθρωπο. Πώς μπορούμε όμως να μην έχουμε εχθρικά αισθήματα απέναντι στην συμπεριφορά που μας πληγώνει; Αν δεν μπορούμε να ζήσουμε υγιείς με την οργή, το μίσος, την κατάκριση και την μνησικακία πρέπει να βρούμε τρόπο να μην τρέφουμε εχθρικά αισθήματα ούτε απέναντι στην εχθρική συμπεριφορά.
Η καρδιά μας σφίγγει και πονάει όταν νιώθουμε έχθρα και θυμό. Ο φθόνος, η βασκανία, η έχθρα και ο θυμός μας φθείρουν και αργά ή γρήγορα θα μας σκοτώσουν.
Πρέπει να βλέπουμε την εχθρική συμπεριφορά όπως βλέπουμε την άγρια φύση. Την άγρια φύση δεν την μισείς. Απλώς φυλάγεσαι από αυτήν. Δεν μισώ το φίδι , τον σκορπιό. Απλώς φυλάγομαι από αυτούς, όπως φυλάγομαι από τον κεραυνό ή την φουρτουνιασμένη θάλασσα.
Όχι μόνο δεν μισούμε, αλλά προσευχόμαστε υπέρ αυτών που μας στενοχωρούν με την συμπεριφορά τους. Η ελευθερία είναι ενιαία, τόσο των διωκομένων, όσο και των διωκτών. Προσευχόμαστε υπέρ αυτών να γνωρίσουν την αλήθεια και να ελευθερωθούν από την κακία τους.
29.10.10
Εξομολογητικά, σύντομα και ιστορικά
Του Κυπριανού Χριστοδουλίδη
Αγαπητέ Ροβεσπιέρο,
Τους ξέρω καλά όλους αυτούς, που μας έκαναν όπως ο Μίκης : "κόψε τούτο, κόψε κείνο, πάρ΄ τ΄αυγό και κούρεφ΄ το".
Δεκαετία του ΄60, φασαρίες με το γέρο-της-Δημοκρατίας. Νεαρός φοιτητής και χαμένος εγώ.
Η Ομάδα είχε αρχίσει να προβάλλει Γιανναρά και άλλους : Στιχοπλόκους, λογοπλόκους και λογοκλέφτες. Τι κανούμε τώρα; Ο γέρος κατεβάζει στο δρόμο τον κοσμάκη, το Παλάτι ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις. Φαγωμάρα. Ήταν όλοι τους με το γέρο, που ήθελε να πουλήσει την πρωθυπουργική "Κάντιλακ" για να φτιάξει, τρομάρα του, σχολεία. Ήταν και οι άλλοι, οι πατριώτες με τα μπλέ και με τα κόκκινα. Μπέρδεμα άλλο πράμα. Η Ομάδα μου συνέστησε να διαβάσω τη "Ζωή και το Πνεύμα", ενός πλαστογράφου που πήρε και αντέγραψε έναν Γάλλο και μας το έπαιζε διανοητής. Μου υποδείκνυαν να διαβάσω Ροζέ Γκαρωντύ, αυτός που στο τέλος έγινε Μωαμεθανός, μου έδιναν και άλλα αριστεροδέξια. Ακούσματα Θεδωράκη, Χατζηδάκη και το Νέο Κύμα. Α, ναι. Και σε όλα αυτά, μου σύστησαν να διαβάζω παρεμπιπτόντως και την Αγία Γραφή της Βιβλικής Εταιρείας!
Ευτυχώς είχα γείτονα μια καλή (άρρωστη) γερόντισσα του Παλαιού και μου είπε να το κάψω αυτό το βιβλίο.
Τους παρακολουθούσα μετά ως αντιστασιακούς λαπάδες και εντύπωση μου προκαλούσε ότι ο ιδιοκτήτης του περιοδκού "Σύνορο", κατέβασε μεν τα ρολά, μετά όμως άρχισε ακωλύτως να δημοσιογραφεί. Ποτέ η λογοκρισία δεν τον πετσόκοψε. Να μη γράψω, δε, σε ποιο σχολειό δίδασκε Θρησκευτικά. Πιστοποιητικό από τη CIA έπρεπε να έχεις για να μπεις εκεί μέσα.
Ήρθε ύστερα η Μεταπολίτευση και οι λαπάδες τύπου τραχανοκολοκυθο... κλπ, επέστρεψαν από τας Γαλλίας, και τας Αγγλίας, και τα Γερμανίας και τα λοιπάς ηνωμένας Πολιτείας. Έγραφαν ανεμπόδιστα τώρα για τα πάντα, έπιανα εγώ το χαρτί και το μολύβι και έστελνα γράμματα στις εφημερίδες. Ελάχιστα έβγαιναν, τα περισσότερα τα κατάπινε η "πληθώρα της ύλης".
Σιχάθηκα και τα παράτησα, βλέποντας οι μεν να αγωνίζονται για το ιδιωτικό (τους) Κεφάλαιο και οι άλλοι για το κρατικό Κεφάλαιο με τη σφραγίδα του ιδιωτικού κόμματος. Τάϊζαν το λαό με Μακρυγιάννη, με Παπαδιαμάντη, με Σολωμό και με άλλους οι άλλοι, έχοντας επενδύσει στην ιδιωτική αξία της προβολής τους και σε ό,τι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ζητούσε.
Τώρα με σένα και το ιντερνέτ, είπα να βγώ από την τρύπα μου. Όχι για μένα, δεν γράφω πράγματα που δεν είναι γνωστά. Όλα είναι καταγραμμένα, αλλά τα σκέπασε η αλλοτρίωση, αυτών που προσπάθησαν να μας φέρουν στα ίσα. Στην πραγματικότητα όμως, επειδή ήθελαν να βγάλουν από μέσα μας ό,τι ιερό και όσιο είχε απομείνει. Σαν την καλή εκείνη γερόντισσα, που από μικρός είχα γείτονα. Ας έχουμε την ευχή της.
Αυτά τα "εξομολογητικά" και ιστορικά όσο μπορούσα συντομότερα.
Πηγή:Ρεσάλτο
Αγαπητέ Ροβεσπιέρο,
Τους ξέρω καλά όλους αυτούς, που μας έκαναν όπως ο Μίκης : "κόψε τούτο, κόψε κείνο, πάρ΄ τ΄αυγό και κούρεφ΄ το".
Δεκαετία του ΄60, φασαρίες με το γέρο-της-Δημοκρατίας. Νεαρός φοιτητής και χαμένος εγώ.
Η Ομάδα είχε αρχίσει να προβάλλει Γιανναρά και άλλους : Στιχοπλόκους, λογοπλόκους και λογοκλέφτες. Τι κανούμε τώρα; Ο γέρος κατεβάζει στο δρόμο τον κοσμάκη, το Παλάτι ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις. Φαγωμάρα. Ήταν όλοι τους με το γέρο, που ήθελε να πουλήσει την πρωθυπουργική "Κάντιλακ" για να φτιάξει, τρομάρα του, σχολεία. Ήταν και οι άλλοι, οι πατριώτες με τα μπλέ και με τα κόκκινα. Μπέρδεμα άλλο πράμα. Η Ομάδα μου συνέστησε να διαβάσω τη "Ζωή και το Πνεύμα", ενός πλαστογράφου που πήρε και αντέγραψε έναν Γάλλο και μας το έπαιζε διανοητής. Μου υποδείκνυαν να διαβάσω Ροζέ Γκαρωντύ, αυτός που στο τέλος έγινε Μωαμεθανός, μου έδιναν και άλλα αριστεροδέξια. Ακούσματα Θεδωράκη, Χατζηδάκη και το Νέο Κύμα. Α, ναι. Και σε όλα αυτά, μου σύστησαν να διαβάζω παρεμπιπτόντως και την Αγία Γραφή της Βιβλικής Εταιρείας!
Ευτυχώς είχα γείτονα μια καλή (άρρωστη) γερόντισσα του Παλαιού και μου είπε να το κάψω αυτό το βιβλίο.
Τους παρακολουθούσα μετά ως αντιστασιακούς λαπάδες και εντύπωση μου προκαλούσε ότι ο ιδιοκτήτης του περιοδκού "Σύνορο", κατέβασε μεν τα ρολά, μετά όμως άρχισε ακωλύτως να δημοσιογραφεί. Ποτέ η λογοκρισία δεν τον πετσόκοψε. Να μη γράψω, δε, σε ποιο σχολειό δίδασκε Θρησκευτικά. Πιστοποιητικό από τη CIA έπρεπε να έχεις για να μπεις εκεί μέσα.
Ήρθε ύστερα η Μεταπολίτευση και οι λαπάδες τύπου τραχανοκολοκυθο... κλπ, επέστρεψαν από τας Γαλλίας, και τας Αγγλίας, και τα Γερμανίας και τα λοιπάς ηνωμένας Πολιτείας. Έγραφαν ανεμπόδιστα τώρα για τα πάντα, έπιανα εγώ το χαρτί και το μολύβι και έστελνα γράμματα στις εφημερίδες. Ελάχιστα έβγαιναν, τα περισσότερα τα κατάπινε η "πληθώρα της ύλης".
Σιχάθηκα και τα παράτησα, βλέποντας οι μεν να αγωνίζονται για το ιδιωτικό (τους) Κεφάλαιο και οι άλλοι για το κρατικό Κεφάλαιο με τη σφραγίδα του ιδιωτικού κόμματος. Τάϊζαν το λαό με Μακρυγιάννη, με Παπαδιαμάντη, με Σολωμό και με άλλους οι άλλοι, έχοντας επενδύσει στην ιδιωτική αξία της προβολής τους και σε ό,τι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ζητούσε.
Τώρα με σένα και το ιντερνέτ, είπα να βγώ από την τρύπα μου. Όχι για μένα, δεν γράφω πράγματα που δεν είναι γνωστά. Όλα είναι καταγραμμένα, αλλά τα σκέπασε η αλλοτρίωση, αυτών που προσπάθησαν να μας φέρουν στα ίσα. Στην πραγματικότητα όμως, επειδή ήθελαν να βγάλουν από μέσα μας ό,τι ιερό και όσιο είχε απομείνει. Σαν την καλή εκείνη γερόντισσα, που από μικρός είχα γείτονα. Ας έχουμε την ευχή της.
Αυτά τα "εξομολογητικά" και ιστορικά όσο μπορούσα συντομότερα.
Πηγή:Ρεσάλτο
28.10.10
Τρεις δρόμοι σωτηρίας
Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου
Τις περισσότερες μαζικές δολοφονίες στον κόσμο τις έκαναν οι αρχαίοι Αζτέκοι. Σε μια μόνο μέρα σκότωσαν 28.000 ανθρώπους ως θυσία στους θεούς στην πρωτεύουσά τους την Τενοτσιλτάν. Για τους Ρωμαίους και τους διωγμούς τους εναντίον των Χριστιανών δεν υπάρχει αριθμός. Οι αναγραφόμενοι στα Συναξάρια των Αγίων μάρτυρες, το νέφος των μαρτύρων που ανέρχονται σε κάποια εκατομμύρια είναι μόνον ένα ελάχιστο δείγμα που μπόρεσε να καταγραφεί, με τις συνθήκες εκείνης της εποχής. Δεν νομίζω ότι τους αρχαίους Αζτέκους και τους αρχαίους Ρωμαίους τους ξεπέρασε κανείς άλλος στις ανθρωποθυσίες, αν εξαιρέσουμε τις ανεξιχνίαστες δολοφονίες των γυναικών στις αμβλώσεις.
Στην αρχαία Ελλάδα δεν είναι δύσκολο να υποθέσεις τον μεγάλο αριθμό δολοφονιών, αν σκεφτείς ότι ακόμα και στη θρησκεία τους οι θεοί τους σκοτώνονταν μεταξύ τους και κανένας δεν τιμωρούνταν, σύμφωνα με το "δίκαιο" του ισχυροτέρου. Και μόνο να σκεφτείς ότι ο πατέρας των θεών, ο Δίας ήταν γιος του Κρόνου, που ...έτρωγε τα παιδιά του!
Ακόμα και μετά την διακήρυξη του σεβασμού της ζωής από το Χριστό όσοι παρέμειναν ειδωλολάτρες δεν ξέχασαν τις παλιές συνήθειες των ανθρωποθυσιών, όπως μαρτυρούν τα σχετικά τοπωνύμια σε όλη την Ελλάδα (γεροντόβραχος, γεροπόταμος κ.α.).
Στη μικρή Ελλάδα, στις μέρες μας, οι δολοφονίες των αγέννητων παιδιών ανέρχονται σε μισό εκατομμύριο περίπου το χρόνον δηλαδή γύρω στις χίλιες με δύο χιλιάδες αμβλώσεις την ημέρα, αν εξαιρέσουμε τις Κυριακές και τις αργίες. Οι δολοφονίες αυτές παραμένουν ανεξιχνίαστες κι αυτοί που τις διαπράττουν κυκλοφορούν ανάμεσά μας ελεύθεροι και ανενόχλητοι.
Γιατί άραγε οι περισσότερες από τις δολοφονίες που μένουν ανεξιχνίαστες διαπράττονται από γυναίκες; Γιατί οι άνδρες συλλαμβάνονται, φυλακίζονται ή βάζουν τέλος στη ζωή τους υπό το βάρος των τύψεων της συνειδήσεως;
Την απάντηση δίνει το λαϊκό άσμα περιγράφοντας με δυο λέξεις την ψυχοσύσταση της φόνισσας: "Δε λυπάται.Δε λυπάται." Ποιος είναι ο λόγος και η γυναίκα είναι πιο σκληρή από τον άντρα. Γιατί ο άντρας τρώγεται μέσα του και πεθαίνει, ενώ η γυναίκα επιβιώνει; Μια απάντηση ως προς τη διαφορετική ψυχοσύσταση της γυναίκας ανταποκρίνεται στην ανάγκη για την επιβίωση του γένους. Δεν λυπούνται, δεν πονούν και δεν υποφέρουν από τις τύψεις. Η ζωή τους πριν και μετά το φόνο είναι ίδια. Δεν υπάρχει κάτι διαφορετικό στο φέρσιμό τους, που να τις προδώσει.
Μόνον οι άγιοι διακρίνουν το σημάδι του φόνου σε κάποιον ακόμα και πριν τον διαπράξει. Το γεγονός αυτό κατέγραψε στους Αδελφούς Καραμαζώφ ο Ντοστογιέφσκι. Ο Γέρων Ζωσιμάς προσκύνησε τον Δημήτρη Καραμαζώφ, για την τραγική του ζωή, αφού θα γινόταν ο φονιάς του πατέρα του.
Το σημάδι αυτό που οι άγιοι με την πνευματική τους όραση βλέπουν στο φονιά είναι το σημάδι του αρχαίου όφεως, του διαβόλου. Ότι υπάρχει αυτό το σημάδι μαρτυρεί το ίδιο το όνομα "δρακονταειδής" που σημαίνει αυτόν που έχει τη μορφή του δράκοντος (φιδιού).
Πώς μπορεί άραγε να γλιτώσει κανείς από τον Πονηρό σ΄ αυτόν τον μάταιο και πονηρό κόσμο; Υπάρχουν τρεις δρόμοι σωτηρίας. Ένας δρόμος σωτηρίας είναι ο δρόμο της φυγής. Γνώρισα κάποιον, που κάθε φορά που στριμώχνονταν και έφτανε στα όριά του, το έβαζε στα πόδια, λέγοντας "με τη φυγή θα σωθούμε". Ένας άλλος δρόμος σωτηρίας είναι αυτός του γέλιου. Ούτε ο διάβολος μπορεί να βλάψει αυτόν που γελάει. Ο δρόμος αυτός είναι πιο δύσκολος, γιατί πως μπορεί κανείς να βλέπει το χάρο με τα μάτια και να γελάει. Ο τρίτος δρόμος σωτηρίας είναι η υπόσχεση του Κυρίου Ιησού σ' αυτούς που θα τον ακολουθήσουν. Θα σας δώσω τη δύναμη, είπε ο Κύριος Ιησούς, να πατάτε επάνω σε όφεις και σε σκορπιούς και σε όλη τη δύναμη του εχθρού και να μη σας βλάφτει.
Τις περισσότερες μαζικές δολοφονίες στον κόσμο τις έκαναν οι αρχαίοι Αζτέκοι. Σε μια μόνο μέρα σκότωσαν 28.000 ανθρώπους ως θυσία στους θεούς στην πρωτεύουσά τους την Τενοτσιλτάν. Για τους Ρωμαίους και τους διωγμούς τους εναντίον των Χριστιανών δεν υπάρχει αριθμός. Οι αναγραφόμενοι στα Συναξάρια των Αγίων μάρτυρες, το νέφος των μαρτύρων που ανέρχονται σε κάποια εκατομμύρια είναι μόνον ένα ελάχιστο δείγμα που μπόρεσε να καταγραφεί, με τις συνθήκες εκείνης της εποχής. Δεν νομίζω ότι τους αρχαίους Αζτέκους και τους αρχαίους Ρωμαίους τους ξεπέρασε κανείς άλλος στις ανθρωποθυσίες, αν εξαιρέσουμε τις ανεξιχνίαστες δολοφονίες των γυναικών στις αμβλώσεις.
Στην αρχαία Ελλάδα δεν είναι δύσκολο να υποθέσεις τον μεγάλο αριθμό δολοφονιών, αν σκεφτείς ότι ακόμα και στη θρησκεία τους οι θεοί τους σκοτώνονταν μεταξύ τους και κανένας δεν τιμωρούνταν, σύμφωνα με το "δίκαιο" του ισχυροτέρου. Και μόνο να σκεφτείς ότι ο πατέρας των θεών, ο Δίας ήταν γιος του Κρόνου, που ...έτρωγε τα παιδιά του!
Ακόμα και μετά την διακήρυξη του σεβασμού της ζωής από το Χριστό όσοι παρέμειναν ειδωλολάτρες δεν ξέχασαν τις παλιές συνήθειες των ανθρωποθυσιών, όπως μαρτυρούν τα σχετικά τοπωνύμια σε όλη την Ελλάδα (γεροντόβραχος, γεροπόταμος κ.α.).
Στη μικρή Ελλάδα, στις μέρες μας, οι δολοφονίες των αγέννητων παιδιών ανέρχονται σε μισό εκατομμύριο περίπου το χρόνον δηλαδή γύρω στις χίλιες με δύο χιλιάδες αμβλώσεις την ημέρα, αν εξαιρέσουμε τις Κυριακές και τις αργίες. Οι δολοφονίες αυτές παραμένουν ανεξιχνίαστες κι αυτοί που τις διαπράττουν κυκλοφορούν ανάμεσά μας ελεύθεροι και ανενόχλητοι.
Γιατί άραγε οι περισσότερες από τις δολοφονίες που μένουν ανεξιχνίαστες διαπράττονται από γυναίκες; Γιατί οι άνδρες συλλαμβάνονται, φυλακίζονται ή βάζουν τέλος στη ζωή τους υπό το βάρος των τύψεων της συνειδήσεως;
Την απάντηση δίνει το λαϊκό άσμα περιγράφοντας με δυο λέξεις την ψυχοσύσταση της φόνισσας: "Δε λυπάται.Δε λυπάται." Ποιος είναι ο λόγος και η γυναίκα είναι πιο σκληρή από τον άντρα. Γιατί ο άντρας τρώγεται μέσα του και πεθαίνει, ενώ η γυναίκα επιβιώνει; Μια απάντηση ως προς τη διαφορετική ψυχοσύσταση της γυναίκας ανταποκρίνεται στην ανάγκη για την επιβίωση του γένους. Δεν λυπούνται, δεν πονούν και δεν υποφέρουν από τις τύψεις. Η ζωή τους πριν και μετά το φόνο είναι ίδια. Δεν υπάρχει κάτι διαφορετικό στο φέρσιμό τους, που να τις προδώσει.
Μόνον οι άγιοι διακρίνουν το σημάδι του φόνου σε κάποιον ακόμα και πριν τον διαπράξει. Το γεγονός αυτό κατέγραψε στους Αδελφούς Καραμαζώφ ο Ντοστογιέφσκι. Ο Γέρων Ζωσιμάς προσκύνησε τον Δημήτρη Καραμαζώφ, για την τραγική του ζωή, αφού θα γινόταν ο φονιάς του πατέρα του.
Το σημάδι αυτό που οι άγιοι με την πνευματική τους όραση βλέπουν στο φονιά είναι το σημάδι του αρχαίου όφεως, του διαβόλου. Ότι υπάρχει αυτό το σημάδι μαρτυρεί το ίδιο το όνομα "δρακονταειδής" που σημαίνει αυτόν που έχει τη μορφή του δράκοντος (φιδιού).
Πώς μπορεί άραγε να γλιτώσει κανείς από τον Πονηρό σ΄ αυτόν τον μάταιο και πονηρό κόσμο; Υπάρχουν τρεις δρόμοι σωτηρίας. Ένας δρόμος σωτηρίας είναι ο δρόμο της φυγής. Γνώρισα κάποιον, που κάθε φορά που στριμώχνονταν και έφτανε στα όριά του, το έβαζε στα πόδια, λέγοντας "με τη φυγή θα σωθούμε". Ένας άλλος δρόμος σωτηρίας είναι αυτός του γέλιου. Ούτε ο διάβολος μπορεί να βλάψει αυτόν που γελάει. Ο δρόμος αυτός είναι πιο δύσκολος, γιατί πως μπορεί κανείς να βλέπει το χάρο με τα μάτια και να γελάει. Ο τρίτος δρόμος σωτηρίας είναι η υπόσχεση του Κυρίου Ιησού σ' αυτούς που θα τον ακολουθήσουν. Θα σας δώσω τη δύναμη, είπε ο Κύριος Ιησούς, να πατάτε επάνω σε όφεις και σε σκορπιούς και σε όλη τη δύναμη του εχθρού και να μη σας βλάφτει.
27.10.10
Ενημέρωση, το μυστικό όπλο του λαού κατά της τυραννίας
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Η ενημέρωση είναι το όπλο του λαού. Αυτός που έχει την ενημέρωση , αυτός κυβερνάει , είτε με τη θέλησή του λαού είτε παρά τη θέλησή του. Η σύγχρονη επανάσταση κατά της τυραννίας δεν γίνεται με όπλα, με φωτιές και με την αναρχία. Ο λαός αντί να καίει και να σπάζει αυτά που ο ίδιος τα έχτισε με αίμα και που ο ίδιος θα τα ξαναχτίσει και θα τα πληρώσει, χρησιμοποιεί το όπλο της Ενημέρωσης.Ποια είναι η έννοια της ενημέρωσης ως όπλο του λαού κατά της τυραννίας;
Η τυραννική εξουσία θέλει το λαό άοπλο και απροστάτευτο. Είναι ευνόητο να μη θέλει να ξέρει ο λαός το όπλο που διαθέτει. Έτσι χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να κάνει το λαό να πιστεύει ότι ποτέ δεν μπορεί ο ίδιος να έχει στα χέρια του ως όπλο την ενημέρωση. Η ενημέρωση είναι πάντα στα χέρια των λίγων, των πλουσίων, στους οποίους ανήκει ο τύπος, το ραδιόφωνο και η τηλεόραση. Οι λίγοι με τα χρήματά τους πληρώνουν όλους όσους απασχολούνται στον τύπο, στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση, και ιδίως τους δημοσιογράφους, τους οποίους αφού τους πληρώνουν εννοείται ότι τους λένε και τι θα γράψουν ή τι θα πουν.
Τα μέσα με τα οποία αποθαρρύνεται η άμεση Ενημέρωση των πολιτών μεταξύ τους είναι η καλλιέργεια της καχυποψίας, ο τρόμος, ο πανικός, η σύγχυση, ώστε να μην έχει κανείς το θάρρος της γνώμης του και να μη μιλάει κανείς με ειλικρίνεια για τα θέματα που τον αφορούν.
Είναι η άμεση ενημέρωση των πολιτών ανέφικτη; Η ενημέρωση θα εξαρτάται πάντα απ΄ τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ κι από τις τυραννικές κυβερνήσεις τους; Οι πολίτες θα είναι αιωνίως παθητικοί δέκτες των πληροφοριών και των γεγονότων, όπως χαλκεύονται από τους ιδιοκτήτες τους; Ο λαός δεν θα βρει ποτέ τη δύναμη να αντισταθεί στη φοβερή πλύση εγκεφάλου που υφίσταται εν γνώσει του. Από την Εκπαίδευση ακόμα αρχίζει να καταδιώκεται η ελευθερία της σκέψης και αυτή η ίδια η ικανότητα των νέων να σκέφτονται.
Οι Έλληνες λατρεύουν τη συζήτηση. Ο χαρακτήρας του Έλληνος είναι θεατρικός, με την έννοια ότι εξωτερικεύει τις σκέψεις του στη συζήτηση και στο διάλογο.Σε καιρό τυραννίας οι συζητήσεις είναι ψεύτικες από το φόβο, που τα σκεπάζει όλα. Σιγά σιγά όμως ο κόσμος, όταν βλέπει ότι όλοι σκέφτονται τα ίδια ξεθαρρεύει και μιλάει ανοιχτά.
Η συζήτηση είναι η ουσία της Ενημέρωσης. Κάτι που συζητείται στην Λάρισα, μπορεί να ακουστεί στον Καναδά σε μερικά λεπτά. Άρα η ουσία της ενημέρωσης δεν είναι ποιος έχει τους τηλεοπτικούς σταθμούς, αλλά είναι το θάρρος της γνώμης και η δυνατότητα να εκφράζεις με ειλικρίνεια τις σκέψεις σου. Να καταλάβεις ότι οι συζητήσεις για τις συζητήσεις ή για το ποδόσφαιρο είναι εκ του πονηρού.
Τρεις κακοποιοί μπορούν να ακινητοποιήσουν τους επιβάτες ενός βαγονιού. Ο λόγος είναι ότι κανένας από τους επιβάτες δεν έχει εμπιστοσύνη στο διπλανό του, ότι θα τον συντρέξει στην παραμικρή προσπάθεια αντίστασης. Έτσι η δύναμη τόσων ανδρών μέσα στο βαγόνι εξουδετερώνεται από την έλλειψη αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Κανένας δεν πιστεύει στο διπλανό του. Το αντίθετο συμβαίνει με τους κακοποιούς, τους οποίους συνδέει ο κοινός στόχος.
Το ίδιο συμβαίνει με την ενημέρωση. Η καχυποψία και η αμφιβολία του ενός για τον άλλον αποδυναμώνει το πνεύμα της ενημέρωσης, που διαφορετικά θα μπορούσε μέσα σε λίγα λεπτά να φτάσει στην άκρη της γης.
Οι τύραννοι φοβούνται να μη γίνει αντιληπτό από όλους ότι είναι επικίνδυνοι για τον ίδιο το λαό τους.
Η ενημέρωση είναι το όπλο του λαού. Αυτός που έχει την ενημέρωση , αυτός κυβερνάει , είτε με τη θέλησή του λαού είτε παρά τη θέλησή του. Η σύγχρονη επανάσταση κατά της τυραννίας δεν γίνεται με όπλα, με φωτιές και με την αναρχία. Ο λαός αντί να καίει και να σπάζει αυτά που ο ίδιος τα έχτισε με αίμα και που ο ίδιος θα τα ξαναχτίσει και θα τα πληρώσει, χρησιμοποιεί το όπλο της Ενημέρωσης.Ποια είναι η έννοια της ενημέρωσης ως όπλο του λαού κατά της τυραννίας;
Η τυραννική εξουσία θέλει το λαό άοπλο και απροστάτευτο. Είναι ευνόητο να μη θέλει να ξέρει ο λαός το όπλο που διαθέτει. Έτσι χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να κάνει το λαό να πιστεύει ότι ποτέ δεν μπορεί ο ίδιος να έχει στα χέρια του ως όπλο την ενημέρωση. Η ενημέρωση είναι πάντα στα χέρια των λίγων, των πλουσίων, στους οποίους ανήκει ο τύπος, το ραδιόφωνο και η τηλεόραση. Οι λίγοι με τα χρήματά τους πληρώνουν όλους όσους απασχολούνται στον τύπο, στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση, και ιδίως τους δημοσιογράφους, τους οποίους αφού τους πληρώνουν εννοείται ότι τους λένε και τι θα γράψουν ή τι θα πουν.
Τα μέσα με τα οποία αποθαρρύνεται η άμεση Ενημέρωση των πολιτών μεταξύ τους είναι η καλλιέργεια της καχυποψίας, ο τρόμος, ο πανικός, η σύγχυση, ώστε να μην έχει κανείς το θάρρος της γνώμης του και να μη μιλάει κανείς με ειλικρίνεια για τα θέματα που τον αφορούν.
Είναι η άμεση ενημέρωση των πολιτών ανέφικτη; Η ενημέρωση θα εξαρτάται πάντα απ΄ τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ κι από τις τυραννικές κυβερνήσεις τους; Οι πολίτες θα είναι αιωνίως παθητικοί δέκτες των πληροφοριών και των γεγονότων, όπως χαλκεύονται από τους ιδιοκτήτες τους; Ο λαός δεν θα βρει ποτέ τη δύναμη να αντισταθεί στη φοβερή πλύση εγκεφάλου που υφίσταται εν γνώσει του. Από την Εκπαίδευση ακόμα αρχίζει να καταδιώκεται η ελευθερία της σκέψης και αυτή η ίδια η ικανότητα των νέων να σκέφτονται.
Οι Έλληνες λατρεύουν τη συζήτηση. Ο χαρακτήρας του Έλληνος είναι θεατρικός, με την έννοια ότι εξωτερικεύει τις σκέψεις του στη συζήτηση και στο διάλογο.Σε καιρό τυραννίας οι συζητήσεις είναι ψεύτικες από το φόβο, που τα σκεπάζει όλα. Σιγά σιγά όμως ο κόσμος, όταν βλέπει ότι όλοι σκέφτονται τα ίδια ξεθαρρεύει και μιλάει ανοιχτά.
Η συζήτηση είναι η ουσία της Ενημέρωσης. Κάτι που συζητείται στην Λάρισα, μπορεί να ακουστεί στον Καναδά σε μερικά λεπτά. Άρα η ουσία της ενημέρωσης δεν είναι ποιος έχει τους τηλεοπτικούς σταθμούς, αλλά είναι το θάρρος της γνώμης και η δυνατότητα να εκφράζεις με ειλικρίνεια τις σκέψεις σου. Να καταλάβεις ότι οι συζητήσεις για τις συζητήσεις ή για το ποδόσφαιρο είναι εκ του πονηρού.
Τρεις κακοποιοί μπορούν να ακινητοποιήσουν τους επιβάτες ενός βαγονιού. Ο λόγος είναι ότι κανένας από τους επιβάτες δεν έχει εμπιστοσύνη στο διπλανό του, ότι θα τον συντρέξει στην παραμικρή προσπάθεια αντίστασης. Έτσι η δύναμη τόσων ανδρών μέσα στο βαγόνι εξουδετερώνεται από την έλλειψη αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Κανένας δεν πιστεύει στο διπλανό του. Το αντίθετο συμβαίνει με τους κακοποιούς, τους οποίους συνδέει ο κοινός στόχος.
Το ίδιο συμβαίνει με την ενημέρωση. Η καχυποψία και η αμφιβολία του ενός για τον άλλον αποδυναμώνει το πνεύμα της ενημέρωσης, που διαφορετικά θα μπορούσε μέσα σε λίγα λεπτά να φτάσει στην άκρη της γης.
Οι τύραννοι φοβούνται να μη γίνει αντιληπτό από όλους ότι είναι επικίνδυνοι για τον ίδιο το λαό τους.
26.10.10
Ημιμάθεια επισκόπου;
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Η Εκκλησιαστική γλώσσα είναι η επίσημη γλώσσα της Εκκλησίας. Η γλώσσα είναι όπως το ένδυμα. Ένδυμα γάμου, επίσημο, και ένδυμα της δουλειάς, καθημερινό. Έτσι είναι και η εκκλησιαστική γλώσσα, επίσημη σε σύγκριση με την λαϊκή γλώσσα, την καθημερινή. Το ίδιο είναι και οι ημέρες. Η Κυριακή και οι γιορτές είναι ημέρες επίσημες, έχουν σημασία διαφορετική από τις καθημερινές. Οι Κυριακές και οι γιορτές έχουν θεραπευτική δύναμη, που δεν γίνεται αντιληπτή με τη νόηση και με τη λογική. Η λογική και η διάνοια είναι για να ξέρουμε τι θα πληρώσουμε στην Εφορία. Ο πιστός πηγαίνει στην Εκκλησία όχι ως άξιος, αλλά ως τετραυματισμένος και δεόμενος ελέους. Πηγαίνει άρρωστος και επιστρέφει υγιής.
Αν οι επίσκοποι επιθυμούν να αντικαταστήσουν την εκκλησιαστική γλώσσα με τη λαϊκή πρέπει να αντικαταστήσουν και τα άμφιά τους με το καθημερινό ένδυμα των λαϊκών. Το ίδιο πρέπει να γίνει και με τα άμφια των αγίων. Στο τέλος η αλλαγή πρέπει να γίνει και στους ναούς, όπως έγινε στα δόγματα που άρχισαν τους νεωτερισμούς και δεν ξέρουν που να σταματήσουν. Όταν χαθεί και ο σεβασμός προς το αξίωμά τους από έλλειψη αυτοσεβασμού, θα είναι αργά.
Η «ημιμάθεια επισκόπου» είναι μια παραδοξότητα! Ο επίσκοπος είναι πνευματικό φως, είναι ο βαθμός του φωτισμένου κληρικού, ενώ η ημιμάθεια είναι σκοτάδι. Ενδέχεται ο επίσκοπος να αφήσει το πνευματικό του φως να γίνει σκοτάδι; Το Ευαγγέλιο λέει, πρόσεχε μήπως το πνευματικό σου φως είναι σκότος. Στις μέρες που ο Πονηρός απειλεί απροκάλυπτα πλέον το φως του πνεύματος θα δούμε ακόμα και επισκόπους, με έλλειμμα στην πίστη τους στην Ορθοδοξία; Θεός φυλάξει!
Στην Ορθοδοξία δεν υπάρχει αντικληρικαλισμός, όπως στη Δύση. Ποτέ δεν υπήρξε ανταγωνισμός ανάμεσα στην Εκκλησία και στον κόσμο, με τον τρόπο που υπαγορεύει ο ανταγωνισμός των κοσμικών ανθρώπων. Από τα αρχαία χρόνια ο ανταγωνισμός είναι στην αρετή και στην αγιότητα. Δεν έχει η Ορθοδοξία και οι επίσκοποι κράτος δικό τους , υπουργεία, τράπεζες, επιχειρήσεις κ.α. για να έχει και ανταγωνιστές.
Τα κίνητρα του ανθρώπου του κόσμου τούτου, δηλαδή η φήμη, το χρήμα, οι τιμές, οι διακρίσεις και γενικά οι υλικές απολαύσεις δεν ενδιαφέρουν την Εκκλησία. Η Εκκλησία δεν έχει κανέναν ανταγωνιστή. Η αποστολή της είναι μοναδική: Η Εκκλησία είναι η μόνη που αγιάζει τον κόσμο.
Εξάλλου ουδέποτε οι επίσκοποι ανταγωνίζονται μεταξύ τους όπως κάνει ο κοσμικός άνθρωπος, σε γνώσεις, σε πτυχία, σε γλώσσες, σε οπαδούς, σε υποστηριχτές, σε ψηφοφόρους και σε άλλες τέτοιες ματαιότητες και μανίες ψευδείς, όπως τις χαρακτηρίζει η Αγία Γραφή.
Ο επίσκοπος είναι ο φωτισμένος και ο φωτισμός του είναι η αγιότητα, η οποία είτε μεγάλη είναι είτε μικρή, δεν οφείλεται στη διανοητική προσπάθεια του Επισκόπου, αλλά σε δώρο του Θεού σε κείνους τους επισκόπους που την ζητούν. Η αγιότητα δίδεται σε όλους, αλλά η αποδοχή της δεν είναι η αυτή από όλους.
Δεν υπάρχουν επίσκοποι που έγιναν για να απολαμβάνουν τις ηδονές του κόσμου (χρήμα, φήμη, περιουσία, υλικές απολαύσεις κ.α.) αντί την αγιότητα. Το είδος αυτό του ημιμαθούς (μισοφωτισμένου) επισκόπου ο οποίος ανταγωνίζεται στην απόλαυση των αγαθών του κόσμου τούτου είναι άγνωστο στον τόπο μας . Είναι εντελώς καινούριο φρούτο. Εμφανίζεται στις μέρες μας ως τάση νεωτερισμού στην Εκκλησία.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίου δεν υπάρχει στην Ορθοδοξία και δεν υπήρξε ποτέ αντικληρικαλισμός. Οι ελάχιστοι εχθρικά διακείμενοι προς τον Κλήρο, αγνοούν την ιστορία του και παπαγαλίζουν τον αντικληρικαλισμό της Δύσης.
Επίσκοποι που με τις ιδιορρυθμίες τους θα σκανδαλίσουν τους πιστούς με αλλαγές και μεταρρυθμίσεις , δεν πιστεύει κανείς ότι θα υπάρξουν, πλην μεμονωμένων εξαιρέσεων ,στην Εκκλησία. Ο σεβασμός στην Παράδοση δεν συνάδει με την προσπάθεια να προσαρμοστεί η Εκκλησία στις απαιτήσεις της κάθε εποχής . Παράγει γαρ το σχήμα του κόσμου και η επιθυμία αυτού. Είναι μάταιη και ανωφελής η μίμηση του κόσμου και της επιθυμίας του. Η Εκκλησία δεν θα φτάσει τον κόσμο ποτέ στον κατήφορο που έχει πάρει. Ματαιοπονούν οι νεωτεριστές επίσκοποι, όποιοι και να είναι αυτοί. Δυστυχώς υπάρχουν!
Οι πιστοί μαθαίνουν στην οικογένεια ότι στην πίστη δεν αλλάζουμε τίποτα. Όπως τα βρήκαμε έτσι θα τα παραδώσουμε σ’ αυτούς που θά ’ρθουν. Δεν νοείται στην Εκκλησία αλλαγή για να συμφωνεί με τις αλλαγές του κόσμου. Να ζείτε στον κόσμο, αλλά να μη είσθε από τα στοιχεία του κόσμου, που φθείρονται και αλλάζουν μορφή.
Η Εκκλησιαστική γλώσσα είναι η επίσημη γλώσσα της Εκκλησίας. Η γλώσσα είναι όπως το ένδυμα. Ένδυμα γάμου, επίσημο, και ένδυμα της δουλειάς, καθημερινό. Έτσι είναι και η εκκλησιαστική γλώσσα, επίσημη σε σύγκριση με την λαϊκή γλώσσα, την καθημερινή. Το ίδιο είναι και οι ημέρες. Η Κυριακή και οι γιορτές είναι ημέρες επίσημες, έχουν σημασία διαφορετική από τις καθημερινές. Οι Κυριακές και οι γιορτές έχουν θεραπευτική δύναμη, που δεν γίνεται αντιληπτή με τη νόηση και με τη λογική. Η λογική και η διάνοια είναι για να ξέρουμε τι θα πληρώσουμε στην Εφορία. Ο πιστός πηγαίνει στην Εκκλησία όχι ως άξιος, αλλά ως τετραυματισμένος και δεόμενος ελέους. Πηγαίνει άρρωστος και επιστρέφει υγιής.
Αν οι επίσκοποι επιθυμούν να αντικαταστήσουν την εκκλησιαστική γλώσσα με τη λαϊκή πρέπει να αντικαταστήσουν και τα άμφιά τους με το καθημερινό ένδυμα των λαϊκών. Το ίδιο πρέπει να γίνει και με τα άμφια των αγίων. Στο τέλος η αλλαγή πρέπει να γίνει και στους ναούς, όπως έγινε στα δόγματα που άρχισαν τους νεωτερισμούς και δεν ξέρουν που να σταματήσουν. Όταν χαθεί και ο σεβασμός προς το αξίωμά τους από έλλειψη αυτοσεβασμού, θα είναι αργά.
Η «ημιμάθεια επισκόπου» είναι μια παραδοξότητα! Ο επίσκοπος είναι πνευματικό φως, είναι ο βαθμός του φωτισμένου κληρικού, ενώ η ημιμάθεια είναι σκοτάδι. Ενδέχεται ο επίσκοπος να αφήσει το πνευματικό του φως να γίνει σκοτάδι; Το Ευαγγέλιο λέει, πρόσεχε μήπως το πνευματικό σου φως είναι σκότος. Στις μέρες που ο Πονηρός απειλεί απροκάλυπτα πλέον το φως του πνεύματος θα δούμε ακόμα και επισκόπους, με έλλειμμα στην πίστη τους στην Ορθοδοξία; Θεός φυλάξει!
Στην Ορθοδοξία δεν υπάρχει αντικληρικαλισμός, όπως στη Δύση. Ποτέ δεν υπήρξε ανταγωνισμός ανάμεσα στην Εκκλησία και στον κόσμο, με τον τρόπο που υπαγορεύει ο ανταγωνισμός των κοσμικών ανθρώπων. Από τα αρχαία χρόνια ο ανταγωνισμός είναι στην αρετή και στην αγιότητα. Δεν έχει η Ορθοδοξία και οι επίσκοποι κράτος δικό τους , υπουργεία, τράπεζες, επιχειρήσεις κ.α. για να έχει και ανταγωνιστές.
Τα κίνητρα του ανθρώπου του κόσμου τούτου, δηλαδή η φήμη, το χρήμα, οι τιμές, οι διακρίσεις και γενικά οι υλικές απολαύσεις δεν ενδιαφέρουν την Εκκλησία. Η Εκκλησία δεν έχει κανέναν ανταγωνιστή. Η αποστολή της είναι μοναδική: Η Εκκλησία είναι η μόνη που αγιάζει τον κόσμο.
Εξάλλου ουδέποτε οι επίσκοποι ανταγωνίζονται μεταξύ τους όπως κάνει ο κοσμικός άνθρωπος, σε γνώσεις, σε πτυχία, σε γλώσσες, σε οπαδούς, σε υποστηριχτές, σε ψηφοφόρους και σε άλλες τέτοιες ματαιότητες και μανίες ψευδείς, όπως τις χαρακτηρίζει η Αγία Γραφή.
Ο επίσκοπος είναι ο φωτισμένος και ο φωτισμός του είναι η αγιότητα, η οποία είτε μεγάλη είναι είτε μικρή, δεν οφείλεται στη διανοητική προσπάθεια του Επισκόπου, αλλά σε δώρο του Θεού σε κείνους τους επισκόπους που την ζητούν. Η αγιότητα δίδεται σε όλους, αλλά η αποδοχή της δεν είναι η αυτή από όλους.
Δεν υπάρχουν επίσκοποι που έγιναν για να απολαμβάνουν τις ηδονές του κόσμου (χρήμα, φήμη, περιουσία, υλικές απολαύσεις κ.α.) αντί την αγιότητα. Το είδος αυτό του ημιμαθούς (μισοφωτισμένου) επισκόπου ο οποίος ανταγωνίζεται στην απόλαυση των αγαθών του κόσμου τούτου είναι άγνωστο στον τόπο μας . Είναι εντελώς καινούριο φρούτο. Εμφανίζεται στις μέρες μας ως τάση νεωτερισμού στην Εκκλησία.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίου δεν υπάρχει στην Ορθοδοξία και δεν υπήρξε ποτέ αντικληρικαλισμός. Οι ελάχιστοι εχθρικά διακείμενοι προς τον Κλήρο, αγνοούν την ιστορία του και παπαγαλίζουν τον αντικληρικαλισμό της Δύσης.
Επίσκοποι που με τις ιδιορρυθμίες τους θα σκανδαλίσουν τους πιστούς με αλλαγές και μεταρρυθμίσεις , δεν πιστεύει κανείς ότι θα υπάρξουν, πλην μεμονωμένων εξαιρέσεων ,στην Εκκλησία. Ο σεβασμός στην Παράδοση δεν συνάδει με την προσπάθεια να προσαρμοστεί η Εκκλησία στις απαιτήσεις της κάθε εποχής . Παράγει γαρ το σχήμα του κόσμου και η επιθυμία αυτού. Είναι μάταιη και ανωφελής η μίμηση του κόσμου και της επιθυμίας του. Η Εκκλησία δεν θα φτάσει τον κόσμο ποτέ στον κατήφορο που έχει πάρει. Ματαιοπονούν οι νεωτεριστές επίσκοποι, όποιοι και να είναι αυτοί. Δυστυχώς υπάρχουν!
Οι πιστοί μαθαίνουν στην οικογένεια ότι στην πίστη δεν αλλάζουμε τίποτα. Όπως τα βρήκαμε έτσι θα τα παραδώσουμε σ’ αυτούς που θά ’ρθουν. Δεν νοείται στην Εκκλησία αλλαγή για να συμφωνεί με τις αλλαγές του κόσμου. Να ζείτε στον κόσμο, αλλά να μη είσθε από τα στοιχεία του κόσμου, που φθείρονται και αλλάζουν μορφή.
Τί καινούριο κομίζουν οι γνωστοί πολιτικοί;
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Τί καινούριο κομίζουν οι γνωστοί πολιτικοί; Τι το διαφορετικό από αυτό που ξέρουμε; Μετέτρεψαν την πολιτική σε κερδοφόρα επιχείρηση κι οι ίδιοι έγιναν μεγαλοεπιχειρηματίες.
Και δεν φθάνει αυτό κήρυξαν τον πόλεμο κατά των μικρών επιχειρήσεων. Οι μικροεπιχειρηματίες και οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις τους και μόνο γι΄ αυτό πρέπει να τους αγνοήσουν και να απόσχουν από τις εκλογές.
Οι πολίτες που δεν περιμένουν τίποτε καινούριο από τους γνωστούς πολιτικούς, αργά ή γρήγορα θα καταλάβουν ότι το σύστημα που παράγει επιχειρηματίες πολιτικούς δεν πάει άλλο στην Ελλάδα, γιατί οι πολιτικοί έχουν αποκαλυφθεί όπως είναι στην πραγματικότητα, επαγγελματίες πολιτικοί.
Τα πολιτικά κόμματα με τους επαγγελματίες πολιτικούς δεν είναι κοινωφελείς οργανώσεις, αλλά κούφια ονόματα σαν τις «κούφιες βασιλείες» του Καβάφη. Ονόματα που όπως τα οικογενειακά ονόματα των πολιτικών μεταβιβάζονται μαζί με την εξουσία στους κληρονόμους τους.
Τι καινούριο κομίζουν οι γνωστοί πολιτικοί και ζητούν την ψήφο των πολιτών;
Αποδυνάμωσαν τους πολίτες και επαγγέλλονται μια δημοκρατία δίχως πολίτες και μάλιστα με την ψήφο τους.
Θυμίζουν τις αρχαίες ανθρωποθυσίες που ξεγελούσαν τα θύματά τους με την καλοπέραση για να τα θυσιάσουν στο τέλος με τη θέλησή τους.
Γνωρίζουν οι ίδιοι ότι δεν πάει άλλο το σύστημά τους. Αυτός είναι ο λόγος που κόπτονται να αναγνωρίσουν οι πολίτες ότι φταίνε οι ίδιοι για την κατάστασή τους. Ας πρόσεχαν. Ας μην ήταν ψεύτες, κλέφτες, αφερέγγυοι, σπάταλοι με ξένα χρήματα. Τέτοιοι πολίτες, τέτοιοι πολιτικοί. Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Αν δεν είμαστε εμείς θα έρθουν χειρότεροι από μας. Έτσι ζαλίζουν τον κόσμο. Μετά από μας το χάος.
Τα ΜΜΕ εφαρμόζουν για τον εκμαυλισμό των πολιτών την τακτική της κότας και του βάτραχου. Μια φορά, λέει ο μύθος, ένας μυλωνάς κάθισε να ψήσει μια κότα στη σούβλα.
Κάθισε δίπλα του ο διάβολος για να ψήσει ένα βάτραχο. Κάθε λίγο ο διάβολος σήκωνε τη σούβλα και χτυπούσε την κότα λέγοντας, εσύ κότα , εγώ βάτραχο, εσύ κότα , εγώ βάτραχο. Ώσπου αηδίασε ο μυλωνάς και πέταξε μακριά την κότα.
Ο μύθος θέλει να πει ότι όταν το αηδιαστικό συμφύρεται με το καθαρό, γίνεται συχαμερό και το καθαρό. Όταν ένας ποντικός περάσει μέσα από την κατσαρόλα, πετάς ολόκληρο το φαγητό. Θέλει να πει όμως και κάτι άλλο. Ότι μετά πρώτο και δέυτερο πάθημα, προσέχεις και δεν ψήνεις την κότα σου με το διάβολο, ούτε αφήνεις την κατσαρόλα σου ξεσκέπαστη. Ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη.
Τί καινούριο κομίζουν οι γνωστοί πολιτικοί; Τι το διαφορετικό από αυτό που ξέρουμε; Μετέτρεψαν την πολιτική σε κερδοφόρα επιχείρηση κι οι ίδιοι έγιναν μεγαλοεπιχειρηματίες.
Και δεν φθάνει αυτό κήρυξαν τον πόλεμο κατά των μικρών επιχειρήσεων. Οι μικροεπιχειρηματίες και οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις τους και μόνο γι΄ αυτό πρέπει να τους αγνοήσουν και να απόσχουν από τις εκλογές.
Οι πολίτες που δεν περιμένουν τίποτε καινούριο από τους γνωστούς πολιτικούς, αργά ή γρήγορα θα καταλάβουν ότι το σύστημα που παράγει επιχειρηματίες πολιτικούς δεν πάει άλλο στην Ελλάδα, γιατί οι πολιτικοί έχουν αποκαλυφθεί όπως είναι στην πραγματικότητα, επαγγελματίες πολιτικοί.
Τα πολιτικά κόμματα με τους επαγγελματίες πολιτικούς δεν είναι κοινωφελείς οργανώσεις, αλλά κούφια ονόματα σαν τις «κούφιες βασιλείες» του Καβάφη. Ονόματα που όπως τα οικογενειακά ονόματα των πολιτικών μεταβιβάζονται μαζί με την εξουσία στους κληρονόμους τους.
Τι καινούριο κομίζουν οι γνωστοί πολιτικοί και ζητούν την ψήφο των πολιτών;
Αποδυνάμωσαν τους πολίτες και επαγγέλλονται μια δημοκρατία δίχως πολίτες και μάλιστα με την ψήφο τους.
Θυμίζουν τις αρχαίες ανθρωποθυσίες που ξεγελούσαν τα θύματά τους με την καλοπέραση για να τα θυσιάσουν στο τέλος με τη θέλησή τους.
Γνωρίζουν οι ίδιοι ότι δεν πάει άλλο το σύστημά τους. Αυτός είναι ο λόγος που κόπτονται να αναγνωρίσουν οι πολίτες ότι φταίνε οι ίδιοι για την κατάστασή τους. Ας πρόσεχαν. Ας μην ήταν ψεύτες, κλέφτες, αφερέγγυοι, σπάταλοι με ξένα χρήματα. Τέτοιοι πολίτες, τέτοιοι πολιτικοί. Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Αν δεν είμαστε εμείς θα έρθουν χειρότεροι από μας. Έτσι ζαλίζουν τον κόσμο. Μετά από μας το χάος.
Τα ΜΜΕ εφαρμόζουν για τον εκμαυλισμό των πολιτών την τακτική της κότας και του βάτραχου. Μια φορά, λέει ο μύθος, ένας μυλωνάς κάθισε να ψήσει μια κότα στη σούβλα.
Κάθισε δίπλα του ο διάβολος για να ψήσει ένα βάτραχο. Κάθε λίγο ο διάβολος σήκωνε τη σούβλα και χτυπούσε την κότα λέγοντας, εσύ κότα , εγώ βάτραχο, εσύ κότα , εγώ βάτραχο. Ώσπου αηδίασε ο μυλωνάς και πέταξε μακριά την κότα.
Ο μύθος θέλει να πει ότι όταν το αηδιαστικό συμφύρεται με το καθαρό, γίνεται συχαμερό και το καθαρό. Όταν ένας ποντικός περάσει μέσα από την κατσαρόλα, πετάς ολόκληρο το φαγητό. Θέλει να πει όμως και κάτι άλλο. Ότι μετά πρώτο και δέυτερο πάθημα, προσέχεις και δεν ψήνεις την κότα σου με το διάβολο, ούτε αφήνεις την κατσαρόλα σου ξεσκέπαστη. Ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη.
25.10.10
Επαγγελματικά πολιτικά κόμματα και επαγγελματίες πολιτικοί
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Τα πολιτικά κόμματα σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, δεν είναι επαγγελματικές επιχειρήσεις. Ούτε οι πολιτικοί είναι επαγγελματίες. Τα πολιτικά κόμματα με τους επαγγελματίες πολιτικούς λειτουργούν εκ των πραγμάτων ως επαγγελματικές επιχειρήσεις, οι οποίες εξυπηρετούν τους επαγγελματίες πολιτικούς μετά συγγενών και φίλων.
Έτσι καταστρατηγούνται οι νόμοι του Κράτους. Η μεταμόρφωση των πολιτικών κομμάτων σε επαγγελματικές επιχειρήσεις και των πολιτικών σε επαγγελματίες ενός προσοδοφόρου επαγγέλματος προκαλεί την οργή και την αγανάκτηση του συνόλου των πολιτών, με εξαίρεση τους συγγενείς και φίλους, οι οποίοι ευνοούνται από τους δικούς τους.
Είναι πλέον κοινή συνείδηση ότι η κακοδαιμονία της πολιτικής ζωής του τόπου οφείλεται στα επαγγελματικά πολιτικά κόμματα και στους επαγγελματίες πολιτικούς. Αργά ή γρήγορα ο νομοθέτης θα θεσπίσει κωλύματα στον πολιτικό επαγγελματισμό. Η χώρα θα πάψει να είναι απροστάτευτη από τις καταχρήσεις της πολιτικής ιδιότητας των πολιτικών προσώπων. Η ανάμιξη στα κοινά δεν είναι ευκαιρία προς πλουτισμόν, αλλά ανιδιοτελής υπηρεσία χάριν του κοινωνικού συνόλου. Τα έσοδα των πολιτικών δεν είναι μισθός, αλλά αποζημίωση, για όσους την ζητούν. Έτσι αντιλαμβάνονται την πολιτική οι αληθινοί πολιτικοί άνδρες. Η αξία της πατρίδας τους είναι μεγαλύτερη γι’ αυτούς από τα οικονομικά τους συμφέροντα. Παράδειγμα ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος πρόσφερε ανιδιοτελώς τις υπηρεσίες του στην πατρίδα.
Στους πολιτικούς που θέλουν να είναι επαγγελματίες θα τεθεί όριο. Και η πρώτη προφύλαξη της κοινωνίας από αυτούς είναι να γίνεται γνωστή η προαίρεσή τους να κερδίσουν χρήμα και όνομα από την πολιτική τους ιδιότητα. Πρέπει να ξέρουν οι πολίτες ποιους εκλέγουν και γιατί.
Οι Έλληνες εξεδίωξαν την κληρονομική βασιλεία και την αντάλλαξαν με τους επαγγελματίες της πολιτικής και με τα ονόματά τους, τα οποία μεταβιβάζονται ως κληρονομία σε συγγενείς και φίλους. Ακριβώς όπως συμβαίνει και στις επαγγελματικές επιχειρήσεις, όπου το όνομα αποτελεί πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο για τους κληρονόμους. Παραφράζοντας το ρητό <<η οικονομία είναι καλή κατά την άποψη των κληρονόμων>> δεν θα απείχαμε από την αλήθεια λέγοντας πώς
<<η πολιτική είναι καλή για τους κληρονόμους>>.
Τα πολιτικά κόμματα τα οποία αποτελούνται από επαγγελματίες πολιτικούς στην πλειονότητά τους στην πραγματικότητα μετατρέπονται σε επαγγελματικές επιχειρήσεις. Το ίδιο συνέβη με τις ποδοσφαιρικές ομάδες. Από τότε που οι ποδοσφαιριστές έγιναν επαγγελματίες , έλαβαν και οι ποδοσφαιρικές ομάδες την μορφή των εμπορικών επιχειρήσεων. Κανείς δεν αγνοεί το γεγονός αυτό εκτός από τους παγιδευμένους φανατικούς οπαδούς, οι οποίοι διατηρούν ακόμα την ρομαντική
ιδεολογία τους.
Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι όταν ένα πολιτικό κόμμα αποτελείται από επαγγελματίες στην πλειονότητά τους πολιτικούς , το κόμμα αυτό κάνει κατάχρηση διότι καταστρατηγεί τους νόμους του κράτους. Στην πραγματικότητα δεν είναι πολιτικό κόμμα, αλλά επαγγελματική επιχείρηση.
Τα πολιτικά κόμματα σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, δεν είναι επαγγελματικές επιχειρήσεις. Ούτε οι πολιτικοί είναι επαγγελματίες. Τα πολιτικά κόμματα με τους επαγγελματίες πολιτικούς λειτουργούν εκ των πραγμάτων ως επαγγελματικές επιχειρήσεις, οι οποίες εξυπηρετούν τους επαγγελματίες πολιτικούς μετά συγγενών και φίλων.
Έτσι καταστρατηγούνται οι νόμοι του Κράτους. Η μεταμόρφωση των πολιτικών κομμάτων σε επαγγελματικές επιχειρήσεις και των πολιτικών σε επαγγελματίες ενός προσοδοφόρου επαγγέλματος προκαλεί την οργή και την αγανάκτηση του συνόλου των πολιτών, με εξαίρεση τους συγγενείς και φίλους, οι οποίοι ευνοούνται από τους δικούς τους.
Είναι πλέον κοινή συνείδηση ότι η κακοδαιμονία της πολιτικής ζωής του τόπου οφείλεται στα επαγγελματικά πολιτικά κόμματα και στους επαγγελματίες πολιτικούς. Αργά ή γρήγορα ο νομοθέτης θα θεσπίσει κωλύματα στον πολιτικό επαγγελματισμό. Η χώρα θα πάψει να είναι απροστάτευτη από τις καταχρήσεις της πολιτικής ιδιότητας των πολιτικών προσώπων. Η ανάμιξη στα κοινά δεν είναι ευκαιρία προς πλουτισμόν, αλλά ανιδιοτελής υπηρεσία χάριν του κοινωνικού συνόλου. Τα έσοδα των πολιτικών δεν είναι μισθός, αλλά αποζημίωση, για όσους την ζητούν. Έτσι αντιλαμβάνονται την πολιτική οι αληθινοί πολιτικοί άνδρες. Η αξία της πατρίδας τους είναι μεγαλύτερη γι’ αυτούς από τα οικονομικά τους συμφέροντα. Παράδειγμα ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος πρόσφερε ανιδιοτελώς τις υπηρεσίες του στην πατρίδα.
Στους πολιτικούς που θέλουν να είναι επαγγελματίες θα τεθεί όριο. Και η πρώτη προφύλαξη της κοινωνίας από αυτούς είναι να γίνεται γνωστή η προαίρεσή τους να κερδίσουν χρήμα και όνομα από την πολιτική τους ιδιότητα. Πρέπει να ξέρουν οι πολίτες ποιους εκλέγουν και γιατί.
Οι Έλληνες εξεδίωξαν την κληρονομική βασιλεία και την αντάλλαξαν με τους επαγγελματίες της πολιτικής και με τα ονόματά τους, τα οποία μεταβιβάζονται ως κληρονομία σε συγγενείς και φίλους. Ακριβώς όπως συμβαίνει και στις επαγγελματικές επιχειρήσεις, όπου το όνομα αποτελεί πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο για τους κληρονόμους. Παραφράζοντας το ρητό <<η οικονομία είναι καλή κατά την άποψη των κληρονόμων>> δεν θα απείχαμε από την αλήθεια λέγοντας πώς
<<η πολιτική είναι καλή για τους κληρονόμους>>.
Τα πολιτικά κόμματα τα οποία αποτελούνται από επαγγελματίες πολιτικούς στην πλειονότητά τους στην πραγματικότητα μετατρέπονται σε επαγγελματικές επιχειρήσεις. Το ίδιο συνέβη με τις ποδοσφαιρικές ομάδες. Από τότε που οι ποδοσφαιριστές έγιναν επαγγελματίες , έλαβαν και οι ποδοσφαιρικές ομάδες την μορφή των εμπορικών επιχειρήσεων. Κανείς δεν αγνοεί το γεγονός αυτό εκτός από τους παγιδευμένους φανατικούς οπαδούς, οι οποίοι διατηρούν ακόμα την ρομαντική
ιδεολογία τους.
Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι όταν ένα πολιτικό κόμμα αποτελείται από επαγγελματίες στην πλειονότητά τους πολιτικούς , το κόμμα αυτό κάνει κατάχρηση διότι καταστρατηγεί τους νόμους του κράτους. Στην πραγματικότητα δεν είναι πολιτικό κόμμα, αλλά επαγγελματική επιχείρηση.
Αναμνήσεις και συναντήσεις
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Μετά χαράς, αγαπητή φίλη Δήμητρα, ανταποκρίνομαι στην πρόσκλησή σου να γράψω αυτές τις γραμμές για τον ποιητή Νίκο Καββαδία. Γράφοντας δεν εκπληρώνω μόνο μια φιλική εντολή, αλλά και ένα χρέος προς τον ποιητή, ο οποίος υπήρξε από τους λίγους, που με ενθάρρυναν να γράφω. Να που ήρθε η στιγμή, περίπου μισό αιώνα μετά, να του εκφράσω δημοσίως την ευγνωμοσύνη μου.
Μιλώντας για ένα ποιητή κινδυνεύεις να μην μιλάς για τον ίδιο αλλά για τον εαυτό σου ή για οτιδήποτε άλλο. Μια φορά κάποιος μιλούσε για τον Μανώλη Αναγνωστάκη. Μετά το τέλος της ομιλίας, ο Αναγνωστάκης που ήταν παρών και άκουσε την ομιλία , είπε στον ομιλητή: <<Καλά τας είπες , αλλά δε μιλούσες για μένα>>.
Ο Αναγνωστάκης έχει δίκιο. Ποτέ δεν μπορείς να αποδώσεις τι νιώθει ο ποιητής ή να περιγράψεις τις σκέψεις και τα αισθήματα που εκφράζουν τα ποιήματα. Το ίδιο συμβαίνει με τη μουσική. Την ποίηση και την μουσική πρέπει να τις αφήνεις να μιλούν οι ίδιες για τον εαυτό τους.
Συνάντησα τον Νίκο Καββαδία στο γραφείο του Ντίνου Χριστιανόπουλου και γίναμε αμέσως οικείοι, λόγω της κοινής φιλίας μας μαζί του. Ήταν οι μέρες που είχε εκδοθεί από τη Διαγώνιο η πρώτη μου ποιητική συλλογή <<Στον Κήπο>>. Ήμουν γεμάτος αμφιβολία για την αξία των μικρών ποιημάτων της συλλογής και δεν μπορούσα να καταλάβω τον ενθουσιασμό του Χριστιανόπουλου. Με τον ίδιο ενθουσιασμό μίλησε για μένα και στον Καββαδία δίνοντάς του ένα αντίτυπο του βιβλίου. Εκείνος το κράτησε στο χέρι του και διάβαζε πότε- πότε κάποιο στίχο, χωρίς να κάνει λόγο για το βιβλίο.
Χάρηκα που δεν το αγνόησε αφήνοντάς το σε κάποια άκρη κι όλη την ώρα το κρατούσε στο χέρι του. Το γεγονός αυτό το ερμήνευσα ως συμπάθεια προς το βιβλίο, που πέρα από την αξία των στίχων ήταν ένα όμορφο βιβλίο με την υπογραφή του Χριστιανόπουλου και του Καρόλου Τζίζεκ.
Όλη την ώρα της αναμονής της γνώμης του Καββαδία για την πρώτη ποιητική μου συλλογή ένιωθα μέσα μου ανάμικτα αισθήματα. Για ένα πράγμα μόνο ήμουν βέβαιος: για το ότι είχα απέναντί μου έναν καλοπροαίρετο, ευγενικό άνθρωπο. Ό,τι και να μου έλεγε για το βιβλίο μου , ακόμα και μια αρνητική γνώμη δεν θα με δυσαρεστούσε, γιατί η φιλική του διάθεση ήταν το πιο σπουδαίο για μένα. Ήμουν χαρούμενος που είχα τη σπάνια τύχη να γνωρίσω έναν ποιητή. Οι νέοι της επαρχίας που έγραφαν εκείνη την εποχή είχαμε εξιδανικεύσει τους ποιητές και συγγραφείς. Όταν όμως γνωρίσαμε από κοντά κάποιους από αυτούς , χάσαμε την πίστη μας. <<Αν θέλεις να χάσεις την πίστη σου στην ποίηση, πιάσε φιλίες μ’ έναν ποιητή>>.
Ο Καββαδίας με το ρομαντικό φωτοστέφανο του αιώνιου ταξιδιώτη της θάλασσας ήταν διαφορετικός. Ίδίως για μένα , που έφτανε να είναι κανείς ναυτικός για να περάσει στη σφαίρα του ιδανικού. Ακόμα κι αν ήταν οικείος μου, που η οικειότητα σκοτώνει τη γοητεία της απόστασης.
Κάποια στιγμή ο Καββαδίας στάθηκε κοιτάζοντας κάποιον πίνακα, το γραφείο του Ντίνου ήταν και μια μικρή πινακοθήκη, η περίφημη Μικρή Πινακοθήκη της Διαγωνίου και στάθηκα κι εγώ δίπλα του. Ο Καββαδίας στράφηκε προς εμένα και μου είπε μόνο δυο λέξεις: <<Να γράφεις>>.
Από τότε πέρασαν πενήντα χρόνια περίπου και ποτέ δεν έπαψα να γράφω. Το γράψιμο είναι το πιο σημαντικό γεγονός της ζωής μου, ιδίως από τότε που το γράψιμό μου είναι μια προσευχή.
Πιστεύω ότι του άρεσαν τα ποιήματά μου, γιατί όπως και τα δικά του και του Χριστιανόπουλου είναι ποιήματα των πραγμάτων . Το θέμα τους είναι ο ίδιος ο ποιητής. Τα ίδια τα πράγματα γράφουν για τον εαυτό τους. Τα πράγματα και τα γεγονότα κάνουν ένα ποίημα για τον εαυτό τους. Ο Καβάφης το είπε καθαρά: <<Το θέμα μου είναι ο εαυτός μου>>. Δεν υπάρχει άλλωστε αμφιβολία ότι το θέμα αυτών των ποιητών είναι ο εαυτός τους.
Ύστερα από καιρό κουβεντιάζοντας με το Χριστιανόπουλο για τον Καββαδία, ο Ντίνος μου είπε λυπημένος, πως , δυστυχώς, ο Καββαδίας αντέγραψε κάποιον Γάλλο ποιητή. Ο Χριστιανόπουλος προτιμούσε να είναι κανείς μέτριος ποιητής απ΄ το να αντιγράφει, όσον κι αν τα ποιήματά του έχουν αξία. Δεν πίστευε ότι ο Καββαδίας μπορούσε να αντιγράψει κάποιον άλλον. Το αίσθημά του στην ποίησή του σε έπειθε για την γνησιότητά του. Ο Χριστιανόπουλος αγαπούσε και θαύμαζε τον Καββαδία.
Έφυγα από το γραφείο του με ανάμικτα αισθήματα. Δεν ήθελα να χαλάσει η εικόνα που σχημάτισα για τον ευγενικό ποιητή. Χάρηκα όταν λίγο καιρό αργότερα ο Χριστιανόπουλος μου είπε, πως η ποίηση του Καββαδία είναι πολύ ανώτερη από εκείνη του Γάλλου ποιητή και δεν μπορούσε να είναι αντιγραφή.
Λένε ότι τους ποιητές οι τελευταίοι που τους ξεχνούν είναι οι μιμητές τους.
Εγώ θα έλεγα ότι υπάρχουν κάποιοι που δεν τους ξεχνούν ποτέ. Είναι οι νέοι τους οποίους ενθάρρυναν στα πρώτα τους βήματα. Χρόνια πασχίζω να μάθω κάποιο μουσικό όργανο ως αυτοδίδακτος, βιολί ή βιολοντσέλο. Το μόνο τραγούδι που έμαθα να παίζω κάπως υποφερτά είναι το τραγούδι με τους στίχους του Καββαδία:
<< Έπεσε το πούσι αποβραδύς.
Το καραβοφάναρο σβησμένο.
Κι έφτασες χωρίς να σε προσμένω
Μέσ’ στην τιμονιέρα να με δεις>>.
Ευχαριστώ.
Μετά χαράς, αγαπητή φίλη Δήμητρα, ανταποκρίνομαι στην πρόσκλησή σου να γράψω αυτές τις γραμμές για τον ποιητή Νίκο Καββαδία. Γράφοντας δεν εκπληρώνω μόνο μια φιλική εντολή, αλλά και ένα χρέος προς τον ποιητή, ο οποίος υπήρξε από τους λίγους, που με ενθάρρυναν να γράφω. Να που ήρθε η στιγμή, περίπου μισό αιώνα μετά, να του εκφράσω δημοσίως την ευγνωμοσύνη μου.
Μιλώντας για ένα ποιητή κινδυνεύεις να μην μιλάς για τον ίδιο αλλά για τον εαυτό σου ή για οτιδήποτε άλλο. Μια φορά κάποιος μιλούσε για τον Μανώλη Αναγνωστάκη. Μετά το τέλος της ομιλίας, ο Αναγνωστάκης που ήταν παρών και άκουσε την ομιλία , είπε στον ομιλητή: <<Καλά τας είπες , αλλά δε μιλούσες για μένα>>.
Ο Αναγνωστάκης έχει δίκιο. Ποτέ δεν μπορείς να αποδώσεις τι νιώθει ο ποιητής ή να περιγράψεις τις σκέψεις και τα αισθήματα που εκφράζουν τα ποιήματα. Το ίδιο συμβαίνει με τη μουσική. Την ποίηση και την μουσική πρέπει να τις αφήνεις να μιλούν οι ίδιες για τον εαυτό τους.
Συνάντησα τον Νίκο Καββαδία στο γραφείο του Ντίνου Χριστιανόπουλου και γίναμε αμέσως οικείοι, λόγω της κοινής φιλίας μας μαζί του. Ήταν οι μέρες που είχε εκδοθεί από τη Διαγώνιο η πρώτη μου ποιητική συλλογή <<Στον Κήπο>>. Ήμουν γεμάτος αμφιβολία για την αξία των μικρών ποιημάτων της συλλογής και δεν μπορούσα να καταλάβω τον ενθουσιασμό του Χριστιανόπουλου. Με τον ίδιο ενθουσιασμό μίλησε για μένα και στον Καββαδία δίνοντάς του ένα αντίτυπο του βιβλίου. Εκείνος το κράτησε στο χέρι του και διάβαζε πότε- πότε κάποιο στίχο, χωρίς να κάνει λόγο για το βιβλίο.
Χάρηκα που δεν το αγνόησε αφήνοντάς το σε κάποια άκρη κι όλη την ώρα το κρατούσε στο χέρι του. Το γεγονός αυτό το ερμήνευσα ως συμπάθεια προς το βιβλίο, που πέρα από την αξία των στίχων ήταν ένα όμορφο βιβλίο με την υπογραφή του Χριστιανόπουλου και του Καρόλου Τζίζεκ.
Όλη την ώρα της αναμονής της γνώμης του Καββαδία για την πρώτη ποιητική μου συλλογή ένιωθα μέσα μου ανάμικτα αισθήματα. Για ένα πράγμα μόνο ήμουν βέβαιος: για το ότι είχα απέναντί μου έναν καλοπροαίρετο, ευγενικό άνθρωπο. Ό,τι και να μου έλεγε για το βιβλίο μου , ακόμα και μια αρνητική γνώμη δεν θα με δυσαρεστούσε, γιατί η φιλική του διάθεση ήταν το πιο σπουδαίο για μένα. Ήμουν χαρούμενος που είχα τη σπάνια τύχη να γνωρίσω έναν ποιητή. Οι νέοι της επαρχίας που έγραφαν εκείνη την εποχή είχαμε εξιδανικεύσει τους ποιητές και συγγραφείς. Όταν όμως γνωρίσαμε από κοντά κάποιους από αυτούς , χάσαμε την πίστη μας. <<Αν θέλεις να χάσεις την πίστη σου στην ποίηση, πιάσε φιλίες μ’ έναν ποιητή>>.
Ο Καββαδίας με το ρομαντικό φωτοστέφανο του αιώνιου ταξιδιώτη της θάλασσας ήταν διαφορετικός. Ίδίως για μένα , που έφτανε να είναι κανείς ναυτικός για να περάσει στη σφαίρα του ιδανικού. Ακόμα κι αν ήταν οικείος μου, που η οικειότητα σκοτώνει τη γοητεία της απόστασης.
Κάποια στιγμή ο Καββαδίας στάθηκε κοιτάζοντας κάποιον πίνακα, το γραφείο του Ντίνου ήταν και μια μικρή πινακοθήκη, η περίφημη Μικρή Πινακοθήκη της Διαγωνίου και στάθηκα κι εγώ δίπλα του. Ο Καββαδίας στράφηκε προς εμένα και μου είπε μόνο δυο λέξεις: <<Να γράφεις>>.
Από τότε πέρασαν πενήντα χρόνια περίπου και ποτέ δεν έπαψα να γράφω. Το γράψιμο είναι το πιο σημαντικό γεγονός της ζωής μου, ιδίως από τότε που το γράψιμό μου είναι μια προσευχή.
Πιστεύω ότι του άρεσαν τα ποιήματά μου, γιατί όπως και τα δικά του και του Χριστιανόπουλου είναι ποιήματα των πραγμάτων . Το θέμα τους είναι ο ίδιος ο ποιητής. Τα ίδια τα πράγματα γράφουν για τον εαυτό τους. Τα πράγματα και τα γεγονότα κάνουν ένα ποίημα για τον εαυτό τους. Ο Καβάφης το είπε καθαρά: <<Το θέμα μου είναι ο εαυτός μου>>. Δεν υπάρχει άλλωστε αμφιβολία ότι το θέμα αυτών των ποιητών είναι ο εαυτός τους.
Ύστερα από καιρό κουβεντιάζοντας με το Χριστιανόπουλο για τον Καββαδία, ο Ντίνος μου είπε λυπημένος, πως , δυστυχώς, ο Καββαδίας αντέγραψε κάποιον Γάλλο ποιητή. Ο Χριστιανόπουλος προτιμούσε να είναι κανείς μέτριος ποιητής απ΄ το να αντιγράφει, όσον κι αν τα ποιήματά του έχουν αξία. Δεν πίστευε ότι ο Καββαδίας μπορούσε να αντιγράψει κάποιον άλλον. Το αίσθημά του στην ποίησή του σε έπειθε για την γνησιότητά του. Ο Χριστιανόπουλος αγαπούσε και θαύμαζε τον Καββαδία.
Έφυγα από το γραφείο του με ανάμικτα αισθήματα. Δεν ήθελα να χαλάσει η εικόνα που σχημάτισα για τον ευγενικό ποιητή. Χάρηκα όταν λίγο καιρό αργότερα ο Χριστιανόπουλος μου είπε, πως η ποίηση του Καββαδία είναι πολύ ανώτερη από εκείνη του Γάλλου ποιητή και δεν μπορούσε να είναι αντιγραφή.
Λένε ότι τους ποιητές οι τελευταίοι που τους ξεχνούν είναι οι μιμητές τους.
Εγώ θα έλεγα ότι υπάρχουν κάποιοι που δεν τους ξεχνούν ποτέ. Είναι οι νέοι τους οποίους ενθάρρυναν στα πρώτα τους βήματα. Χρόνια πασχίζω να μάθω κάποιο μουσικό όργανο ως αυτοδίδακτος, βιολί ή βιολοντσέλο. Το μόνο τραγούδι που έμαθα να παίζω κάπως υποφερτά είναι το τραγούδι με τους στίχους του Καββαδία:
<< Έπεσε το πούσι αποβραδύς.
Το καραβοφάναρο σβησμένο.
Κι έφτασες χωρίς να σε προσμένω
Μέσ’ στην τιμονιέρα να με δεις>>.
Ευχαριστώ.
24.10.10
Η ψήφος του Διαβόλου
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
<<Το παραπέτασμα του φωτός, το φράγμα που υψώνεται από τον φαρισαϊσμό
είναι πιο επικίνδυνο από το πέπλο του σκότους που δημιουργεί στο νου
η αμαρτία>>
Μεβλανά Τζελανλουντί Ρουμί
<<Αυτός που δεν έχει έδαφος κάτω από τα πόδια του,δεν έχει μήτε Θεό.
Κι όποιος αρνείται την πατρίδα του, αρνείται και το Θεό. Υποκρίνεται
ότι αγαπάει την ανθρωπότητα ή ότι είναι οικουμενικός>>
Ντοστογιέφσκι,Ο πρίγκιπας Μίσκιν
Ποιό είναι το ζητούμενο στις εκλογές αυτές; Ποιο είναι το διάφορο για τους πολίτες και για την Ελλάδα; Ότι θα γλιτώσει ο κόσμος από την παρούσα κυβέρνηση, για να έρθει μια καλύτερη από αυτήν; Ή μήπως υπάρχει ο κίνδυνος να πάμε για μαλλί και να βγούμε κουρεμμένοι, δηλαδή να έρθουν άλλοι ακόμα χειρότεροι από αυτούς που έχουμε τώρα;
Υπάρχουν δυνάμεις που κατευθύνουν τα πράγματα κατά πως εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους και χειραγωγούν τους πολίτες προς τη μια ή προς την άλλη κατεύθυνση.
Ποιες είναι οι δυνάμεις αυτές και πως εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους; Ποιος θα το πει στους πολίτες ώστε να έχει κανείς μια ιδέα για την πιθανή εξέλιξη των πραγμάτων στο ενδεχόμενο μιας ολοκληρωτικής αποχής; Το δίλημμα αφορά τους πολίτες που επιθυμούν να απόσχουν από τις εκλογές.
Είναι φανερή η απροθυμία ανάμιξης των πολιτών στα κοινά, μετά την απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών στις μέρες μας. Κανείς δεν επιθυμεί να διακινδυνεύσει την κάθοδό του στην πολιτική με τα δεδομένα αυτά. Επόμενο είναι να μην αναδεικνύονται οι καλύτεροι στις μελλοντικές εκλογές, όταν η χώρα με αυτούς τους πολιτικούς πηγαίνει απ΄ το κακό στο χειρότερο.
Το δίλημμα της ψήφου ή της αποχής είναι ένα άλυτο δίλημμα; Η αποχή υπό τις παρούσες συνθήκες είναι θέμα αξιοπρέπειας: Δεν ψηφίζει κανείς επειδή δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο! Αν παρά ταύτα αγνοώντας την αξιοπρέπειά του κανείς λάβει μέρος στην ψηφοφορία, η ψήφος του θα είναι η ψήφος του διαβόλου. Ο Διάβολος όταν δεν είχε τι να κάνει <<κακοποιούσε>> τα παιδιά του.
Ο κόσμος επιλέγει ανάμεσα στην γνωστή κόλαση και στο Άγνωστο, τη γνωστή κόλαση. Ο κόσμος φοβάται το άγνωστο. Αυτή είναι η νοοτροπία των πολλών. Αυτό εκμεταλλεύται ο Πονηρός για να στέλνει πολύ κόσμο στην κόλαση. Το όπλο κατά του Πονηρού είναι η ενημέρωση. Η ενημέρωση είναι αποκάλυψη. Είναι το σήκωμα της πέτρας κάτω απ΄ την οποία κρύβεται το φίδι.
Ο πολίτης δεν φοβάται την αποχή, όταν ξέρει τι μέλλει γενέσθαι μετά. Ο πολίτης φοβάται την αναρχία. Η αναρχία είναι χειρότερη από την πιο χειρότερη κυβέρνηση. Ποιο είναι λοιπόν το επόμενο βήμα μετά την ολοκληρωτική αποχή; Θα ξαναγίνουν εκλογές με τα ίδια κόμματα; Θα δημιουργηθούν νέα πολιτικά κόμματα; Θα οριστεί υπηρεσιακή κυβέρνηση; Θα γίνει οικουμενική κυβέρνηση προκειμένου να σωθούν τα κόμματα που υπάρχουν;
Ποιος θα τραβήξει <<το παραπέτασμα του φωτός, το φράγμα που υψώνεται από τον φαρισαϊσμό, που είναι πιο επικίνδυνο από το πέπλο του σκότους που δημιουργεί στο νου η αμαρτία;>>
<<Το παραπέτασμα του φωτός, το φράγμα που υψώνεται από τον φαρισαϊσμό
είναι πιο επικίνδυνο από το πέπλο του σκότους που δημιουργεί στο νου
η αμαρτία>>
Μεβλανά Τζελανλουντί Ρουμί
<<Αυτός που δεν έχει έδαφος κάτω από τα πόδια του,δεν έχει μήτε Θεό.
Κι όποιος αρνείται την πατρίδα του, αρνείται και το Θεό. Υποκρίνεται
ότι αγαπάει την ανθρωπότητα ή ότι είναι οικουμενικός>>
Ντοστογιέφσκι,Ο πρίγκιπας Μίσκιν
Ποιό είναι το ζητούμενο στις εκλογές αυτές; Ποιο είναι το διάφορο για τους πολίτες και για την Ελλάδα; Ότι θα γλιτώσει ο κόσμος από την παρούσα κυβέρνηση, για να έρθει μια καλύτερη από αυτήν; Ή μήπως υπάρχει ο κίνδυνος να πάμε για μαλλί και να βγούμε κουρεμμένοι, δηλαδή να έρθουν άλλοι ακόμα χειρότεροι από αυτούς που έχουμε τώρα;
Υπάρχουν δυνάμεις που κατευθύνουν τα πράγματα κατά πως εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους και χειραγωγούν τους πολίτες προς τη μια ή προς την άλλη κατεύθυνση.
Ποιες είναι οι δυνάμεις αυτές και πως εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους; Ποιος θα το πει στους πολίτες ώστε να έχει κανείς μια ιδέα για την πιθανή εξέλιξη των πραγμάτων στο ενδεχόμενο μιας ολοκληρωτικής αποχής; Το δίλημμα αφορά τους πολίτες που επιθυμούν να απόσχουν από τις εκλογές.
Είναι φανερή η απροθυμία ανάμιξης των πολιτών στα κοινά, μετά την απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών στις μέρες μας. Κανείς δεν επιθυμεί να διακινδυνεύσει την κάθοδό του στην πολιτική με τα δεδομένα αυτά. Επόμενο είναι να μην αναδεικνύονται οι καλύτεροι στις μελλοντικές εκλογές, όταν η χώρα με αυτούς τους πολιτικούς πηγαίνει απ΄ το κακό στο χειρότερο.
Το δίλημμα της ψήφου ή της αποχής είναι ένα άλυτο δίλημμα; Η αποχή υπό τις παρούσες συνθήκες είναι θέμα αξιοπρέπειας: Δεν ψηφίζει κανείς επειδή δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο! Αν παρά ταύτα αγνοώντας την αξιοπρέπειά του κανείς λάβει μέρος στην ψηφοφορία, η ψήφος του θα είναι η ψήφος του διαβόλου. Ο Διάβολος όταν δεν είχε τι να κάνει <<κακοποιούσε>> τα παιδιά του.
Ο κόσμος επιλέγει ανάμεσα στην γνωστή κόλαση και στο Άγνωστο, τη γνωστή κόλαση. Ο κόσμος φοβάται το άγνωστο. Αυτή είναι η νοοτροπία των πολλών. Αυτό εκμεταλλεύται ο Πονηρός για να στέλνει πολύ κόσμο στην κόλαση. Το όπλο κατά του Πονηρού είναι η ενημέρωση. Η ενημέρωση είναι αποκάλυψη. Είναι το σήκωμα της πέτρας κάτω απ΄ την οποία κρύβεται το φίδι.
Ο πολίτης δεν φοβάται την αποχή, όταν ξέρει τι μέλλει γενέσθαι μετά. Ο πολίτης φοβάται την αναρχία. Η αναρχία είναι χειρότερη από την πιο χειρότερη κυβέρνηση. Ποιο είναι λοιπόν το επόμενο βήμα μετά την ολοκληρωτική αποχή; Θα ξαναγίνουν εκλογές με τα ίδια κόμματα; Θα δημιουργηθούν νέα πολιτικά κόμματα; Θα οριστεί υπηρεσιακή κυβέρνηση; Θα γίνει οικουμενική κυβέρνηση προκειμένου να σωθούν τα κόμματα που υπάρχουν;
Ποιος θα τραβήξει <<το παραπέτασμα του φωτός, το φράγμα που υψώνεται από τον φαρισαϊσμό, που είναι πιο επικίνδυνο από το πέπλο του σκότους που δημιουργεί στο νου η αμαρτία;>>
23.10.10
Το μαρτύριο της ελευθερίας στην Ελλάδα
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Η ελληνική αστυνομία απέλυσε τον αστυνομικό που για λόγους θρησκευτικής συνειδήσεως αρνήθηκε να παραλάβει την νέα αστυνομική ταυτότητα (ηλεκτρονική κάρτα). Ο αστυνομικός έπραξε το καθήκον του ως χριστιανός ορθόδοξος αρνούμενος να παραλάβει την κάρτα που παραβιάζει την θρησκευτική του ελευθερία. Με την πράξη του αυτή υπερασπίζεται το δικαίωμα της ελευθερίας.
Η ελευθερία εκτός του ότι αποτελεί την κορυφή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αυτό που είναι ακόμα πιο σπουδαίο για τους ορθοδόξους χριστιανούς είναι ότι αποτελεί την πεμπτουσία της Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστης.
Η ίδια η πίστη και η αγάπη στον Κύριον Ιησού Χριστόν δεν είναι παρά ελευθερία. Αν ομολογεί κανείς πίστη στο Χριστό και γίνεται θεληματικά δούλος αυτών που δεν σέβονται την ελευθερία του ανθρώπου, δεν λέει την αλήθεια. Δεν δύναται κανείς να είναι δούλος σε δυο κυρίους.
Η υπεράσπιση της θρησκευτικής ελευθερίας αποτελεί πρώτιστο καθήκον όχι μόνο του πιστού στο πρόσωπο του οποίου παραβιάζεται, αλλά και της διοίκησης της Εκκλησίας. Ο πιστός καλείται να σηκώσει το σταυρό του μαρτυρίου. Την εποχή του Χριστού δεν βρισκόταν κανείς με τη θέλησή του να βοηθήσει το Χριστό, γιατί ο σταυρός ήταν βαρύς και αγγάρεψαν κάποιον, δηλαδή τον ανάγκασαν με το ζόρι να το κάνει.
Η ιστορία αυτή επαναλαμβάνεται με τη διοίκηση της Εκκλησίας. Όχι μόνο δεν προθυμοποιείται με τη δύναμη που έχει να σηκώσει και εκείνη το σταυρό του μαρτυρίου.
Επί πλέον συνοδοιπορεί με την εξουσία που καταλύει την θρησκευτική ελευθερία του ορθοδόξου χριστιανού.
<<Μακάριος ανήρ ος ουκ επορεύθη εν βουλή ασεβών και εν οδώ αμαρτωλών ουκ έστη και επί καθέδρα λοιμών ουκ εκάθισεν.>>
Η ελληνική αστυνομία απέλυσε τον αστυνομικό που για λόγους θρησκευτικής συνειδήσεως αρνήθηκε να παραλάβει την νέα αστυνομική ταυτότητα (ηλεκτρονική κάρτα). Ο αστυνομικός έπραξε το καθήκον του ως χριστιανός ορθόδοξος αρνούμενος να παραλάβει την κάρτα που παραβιάζει την θρησκευτική του ελευθερία. Με την πράξη του αυτή υπερασπίζεται το δικαίωμα της ελευθερίας.
Η ελευθερία εκτός του ότι αποτελεί την κορυφή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αυτό που είναι ακόμα πιο σπουδαίο για τους ορθοδόξους χριστιανούς είναι ότι αποτελεί την πεμπτουσία της Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστης.
Η ίδια η πίστη και η αγάπη στον Κύριον Ιησού Χριστόν δεν είναι παρά ελευθερία. Αν ομολογεί κανείς πίστη στο Χριστό και γίνεται θεληματικά δούλος αυτών που δεν σέβονται την ελευθερία του ανθρώπου, δεν λέει την αλήθεια. Δεν δύναται κανείς να είναι δούλος σε δυο κυρίους.
Η υπεράσπιση της θρησκευτικής ελευθερίας αποτελεί πρώτιστο καθήκον όχι μόνο του πιστού στο πρόσωπο του οποίου παραβιάζεται, αλλά και της διοίκησης της Εκκλησίας. Ο πιστός καλείται να σηκώσει το σταυρό του μαρτυρίου. Την εποχή του Χριστού δεν βρισκόταν κανείς με τη θέλησή του να βοηθήσει το Χριστό, γιατί ο σταυρός ήταν βαρύς και αγγάρεψαν κάποιον, δηλαδή τον ανάγκασαν με το ζόρι να το κάνει.
Η ιστορία αυτή επαναλαμβάνεται με τη διοίκηση της Εκκλησίας. Όχι μόνο δεν προθυμοποιείται με τη δύναμη που έχει να σηκώσει και εκείνη το σταυρό του μαρτυρίου.
Επί πλέον συνοδοιπορεί με την εξουσία που καταλύει την θρησκευτική ελευθερία του ορθοδόξου χριστιανού.
<<Μακάριος ανήρ ος ουκ επορεύθη εν βουλή ασεβών και εν οδώ αμαρτωλών ουκ έστη και επί καθέδρα λοιμών ουκ εκάθισεν.>>
22.10.10
Η κάθοδος του Ιησού εις τον Άδην
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
<<Ότε κατήλθες προς τον θάνατον η ζωή η αθάνατος
τότε τον Άδην ενέκρωσας τη αστραπή της θεότητος,
ότε δε και τους τεθνεώτας εκ των καταχθονίων ανέστησας..>>
(Αναστάσιο Απολυτίκιο του Β΄ Ήχου)
Με την είσοδό μου στο πανεπιστήμιο έχασα την πίστη μου στο Θεό. Στα χρόνια εκείνα της φοιτητικής μου ζωής έπεσαν στα χέρια μου βιβλία συγγραφέων που ούτε οι ίδιοι πίστευαν , ούτε τους άλλους άφηναν να πιστέψουν. Μου άρεσε όμως να διαβάζω τους ψαλμούς του Δαβίδ για την ομορφιά τους.
Κάποτε ήμουν πολύ άρρωστος κι ένιωθα τρόμο και αγωνία στην ιδέα του θανάτου. Το συναίσθημα της αποξένωσης και της απελπισίας με τυραννούσε. Τότε διάβασα τους στίχους αυτούς του Δαβίδ, oι φίλοι μου και οι πλησίον εξ εναντίας ήγγισαν και έστησαν και οι έγγιστά μου μακρόθεν έστησαν. Οι στίχοι αυτοί σημαίνουν ότι κάποτε βρισκόμαστε σε τόσο δύσκολη κατάσταση, που δε νιώθουμε κανέναν κοντά μας, ούτε και τους δικούς μας, σαν να είμαστε εξόριστοι στην έρημο.
Διαβάζοντάς τους στίχους είδα τον εαυτό μου μέσα στον ψαλμό του Δαβίδ και το σπουδαιότερο ένιωσα τη βεβαιότητα ότι δεν ήμουν μόνος. Ο Ιησούς βρισκόταν εκεί μαζί μου, όπως βρίσκεται σε κάθε τόπο γιατί πορεύεται εκεί πριν από μας. Ακόμα και στο πιο φριχτό πεπρωμένο ο Ιησούς βρίσκεται εκεί πριν από μας.
Οι άγιοι της Εκκλησίας μας βιώνουν αυτό που ονομάζουν <<κάθοδο του νου στην καρδιά>>. Οι άγιοι βλέπουν την άβυσσο της ψυχής με οδηγό τη χάρη του Θεού, δηλαδή με πίστη, με υπομονή, με ελπίδα, με αγάπη κ.α. Βλέπουν την κόλαση αλλά δεν απελπίζονται γιατί ζητούν το έλεος του Κυρίου και ο Κύριος ακούει την προσευχή τους. Δεν μπορείς να δει κανείς την ψυχή του με μόνη την διανοητική του κατάληψη και να μην απελπιστεί.
Ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος στο βιβλίο του <<Λόγος περί της του Χριστού Αναστάσεως>> , Εκδ. Χ.Φ.Α. γράφει σχετικά: << Ο ίδιος ο Χριστός κατέρχεται από τον ουρανό , εισέρχεται στο σώμα μας σαν σε τάφο, ενώνεται με τις ψυχές μας και τις ανασταίνει από τον πνευματικό θάνατο, στον οποίο ομολογουμένως μέχρι τότε ήταν παραδομένες (….) Η ψυχή δεν μπορεί από μόνης της να έχει ζωή, εάν δεν ενωθεί αρρήτως και ασυγχύτως με τον Θεό, που είναι η όντως αιώνια ζωή. Πριν από την ένωσή της με το Θεό είναι νεκρή. (….) Στην πνευματική ζωή, εάν ο νους δεν δει όσα είναι πέρα από κάθε διανοητική κατάληψη, δεν αισθάνεται τη μυστική αναγεννητική ενέργεια της θείας χάριτος μέσα του.>> (Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, Λόγος περί της του Χριστού Αναστάσεως, Έκδοση Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης, Μαυρομιχάλη 32, 106 80, Αθήνα).
<<Ότε κατήλθες προς τον θάνατον η ζωή η αθάνατος
τότε τον Άδην ενέκρωσας τη αστραπή της θεότητος,
ότε δε και τους τεθνεώτας εκ των καταχθονίων ανέστησας..>>
(Αναστάσιο Απολυτίκιο του Β΄ Ήχου)
Με την είσοδό μου στο πανεπιστήμιο έχασα την πίστη μου στο Θεό. Στα χρόνια εκείνα της φοιτητικής μου ζωής έπεσαν στα χέρια μου βιβλία συγγραφέων που ούτε οι ίδιοι πίστευαν , ούτε τους άλλους άφηναν να πιστέψουν. Μου άρεσε όμως να διαβάζω τους ψαλμούς του Δαβίδ για την ομορφιά τους.
Κάποτε ήμουν πολύ άρρωστος κι ένιωθα τρόμο και αγωνία στην ιδέα του θανάτου. Το συναίσθημα της αποξένωσης και της απελπισίας με τυραννούσε. Τότε διάβασα τους στίχους αυτούς του Δαβίδ, oι φίλοι μου και οι πλησίον εξ εναντίας ήγγισαν και έστησαν και οι έγγιστά μου μακρόθεν έστησαν. Οι στίχοι αυτοί σημαίνουν ότι κάποτε βρισκόμαστε σε τόσο δύσκολη κατάσταση, που δε νιώθουμε κανέναν κοντά μας, ούτε και τους δικούς μας, σαν να είμαστε εξόριστοι στην έρημο.
Διαβάζοντάς τους στίχους είδα τον εαυτό μου μέσα στον ψαλμό του Δαβίδ και το σπουδαιότερο ένιωσα τη βεβαιότητα ότι δεν ήμουν μόνος. Ο Ιησούς βρισκόταν εκεί μαζί μου, όπως βρίσκεται σε κάθε τόπο γιατί πορεύεται εκεί πριν από μας. Ακόμα και στο πιο φριχτό πεπρωμένο ο Ιησούς βρίσκεται εκεί πριν από μας.
Οι άγιοι της Εκκλησίας μας βιώνουν αυτό που ονομάζουν <<κάθοδο του νου στην καρδιά>>. Οι άγιοι βλέπουν την άβυσσο της ψυχής με οδηγό τη χάρη του Θεού, δηλαδή με πίστη, με υπομονή, με ελπίδα, με αγάπη κ.α. Βλέπουν την κόλαση αλλά δεν απελπίζονται γιατί ζητούν το έλεος του Κυρίου και ο Κύριος ακούει την προσευχή τους. Δεν μπορείς να δει κανείς την ψυχή του με μόνη την διανοητική του κατάληψη και να μην απελπιστεί.
Ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος στο βιβλίο του <<Λόγος περί της του Χριστού Αναστάσεως>> , Εκδ. Χ.Φ.Α. γράφει σχετικά: << Ο ίδιος ο Χριστός κατέρχεται από τον ουρανό , εισέρχεται στο σώμα μας σαν σε τάφο, ενώνεται με τις ψυχές μας και τις ανασταίνει από τον πνευματικό θάνατο, στον οποίο ομολογουμένως μέχρι τότε ήταν παραδομένες (….) Η ψυχή δεν μπορεί από μόνης της να έχει ζωή, εάν δεν ενωθεί αρρήτως και ασυγχύτως με τον Θεό, που είναι η όντως αιώνια ζωή. Πριν από την ένωσή της με το Θεό είναι νεκρή. (….) Στην πνευματική ζωή, εάν ο νους δεν δει όσα είναι πέρα από κάθε διανοητική κατάληψη, δεν αισθάνεται τη μυστική αναγεννητική ενέργεια της θείας χάριτος μέσα του.>> (Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, Λόγος περί της του Χριστού Αναστάσεως, Έκδοση Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης, Μαυρομιχάλη 32, 106 80, Αθήνα).
21.10.10
Το θανάσιμο αμάρτημα της πολυφαγίας
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Χρόνια προσπαθώ να ελαττώσω την ποσότητα του φαγητού. Τα βράδια ιδίως δεν θέλω να τρώω καθόλου. Μια ρώσικη παροιμία λέει: <<Το πρωί φάγε για δύο. Το μεσημέρι για τον εαυτό σου. Το βράδυ δώσ’ το στον εχθρό σου>>.
Ο Τζωρτζ Μπέρναρ Σω ήταν μανιώδης καπνιστής. Σ’ αυτούς που του παραπονούνταν ότι δεν μπορούν να κόψουν το τσιγάρο , τους έλεγε: <<Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να κόψεις το τσιγάρο. Το έκοψα σαράντα φορές!>>
Το ίδιο συμβαίνει με αυτούς που δεν θέλουν να βλέπουν τηλεόραση ή να τρώνε τα βράδια. Αν τους πεις ότι έκοψες την τηλεόραση ή το βραδινό φαγητό θα συμφωνήσουν μαζί σου γιατί κι αυτοί το έκοψαν. Δεν υπάρχει θεατής ή γαστρίμαργος που να μην έκοψε την τηλεόραση και το βραδινό φαγητό όχι μία αλλά πάμπολλες φορές.
Ψες το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ γιατί έφαγα το απόγευμα. Η γαστριμαργία είναι θανάσιμη αμαρτία. Αν κοιμηθείς με γεμάτο στομάχι στην ηλικία μου δεν θα έχεις καμιά αμφιβολία ότι η γαστριμαργία είναι θανάσιμη αμαρτία. Όλη τη νύχτα θα βασανίζεσαι από τους δαίμονες στην Κόλαση.
Σηκώθηκα από το κρεβάτι στις τέσσερις η ώρα και ευχαρίστησα το Χριστό και την Παναγιά που ζω. Έπειτα κάθισα να γράψω. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο με τους δαίμονες ιδίως με το δαίμονα της λύπης, για την αδυναμία μου να επιβληθώ στον εαυτό μου. Καμιά λύπη δε μένει, είπε κάποιος, αν γράψεις γι΄ αυτήν. Αυτό έκανα κι εγώ. Κάθισα και έγραψα με θέμα τη λύπη μου για την αδυναμία μου να επιβληθώ στον εαυτό μου και να μην τρώω τα βράδια.
Και να τι έγραψα: Ότι ο άνθρωπος είναι σώμα, ψυχή και πνεύμα. Ότι έχει ανάγκες σωματικές, ψυχικές και πνευματικές. Ότι οι σωματικές ανάγκες είναι λίγο πολύ γνωστές. Ακόμα πιο γνωστές είναι οι πνευματικές (το πνεύμα του Θεού) γιατί είναι οι ίδιες φως που φωτίζει και που ελέγχουν τις άλλες ανάγκες. Εκείνες που είναι σκοτεινές και γι΄ αυτό λέγονται <<άλογες δυνάμεις>> είναι οι ανάγκες της ψυχής. <<Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου>>. Το πνεύμα του ανθρώπου ερευνά τα βάθη του ανθρώπου, όταν ο νους είναι ο κυβερνήτης του ανθρώπου. Όταν η ψυχή δεν ελέγχεται από το νου, ο άνθρωπος δεν κάνει αυτό που θέλει , αλλά αυτό που μισεί. Παράδειγμα το δικό μου. Μισώ να τρώω το βράδυ γιατι υποφέρω όλη τη νύχτα κι αυτό που μισώ αυτό κάνω.
Ο Απόστολος Παύλος ονομάζει αυτόν «τον ξένο άνθρωπο» που τον κουβαλάμε μέσα μας και μας κάνει ότι θέλει, «πτώμα». «Ποιος θα με απαλλάξει από το βάρος αυτού του πτώματος, αυτού του νεκρού ανθρώπου» αναρωτιέται. Ονομάζει τις ανάγκες που τον εξουσιάζουν παρά τη θέλησή του «νεκρό άνθρωπο», γιατί είναι χωρισμένες από το Θεό. Θάνατος στην πνευματική γλώσσα είναι ο χωρισμός του ανθρώπου από το Θεό.
Η γαστριμαργία είναι θανάσιμη αμαρτία γιατί μας χωρίζει απ΄ το Θεό.
Δείχνει ότι το πνεύμα μας είναι ανίσχυρο να ελέγξει τις άλογες δυνάμεις της ψυχής μας. Το Ευαγγέλιο γράφει γι΄ αυτούς που δεν έχουν ισχυρό πνεύμα. «Αυτοί θα χάσουν κι αυτό που έχουν».
Μέσα στην άβυσσο της ψυχής βρίσκονται οι πηγές της ουσίας του ανθρώπου. Δεν μπορεί κανείς να δει στα βάθη της ψυχής του με τις γνώσεις και με την κριτική σκέψη, παρά μόνο με την αγάπη και το αίσθημα μπορούμε να κατευθύνουμε τη συνείδησή μας μέχρι τις πηγές της ουσίας μας.
Θα μου πείτε, και γιατί πρέπει να δω στα βάθη της ψυχής μου. Ας δούμε τι λέει η Επιστήμη γι’ αυτό το θέμα. Η Επιστήμη επιβεβαιώνει αυτά που οι Άγιοι της Εκκλησίας με το Πνεύμα του Θεού γνώρισαν και όχι μόνο κατέγραψαν στα έργα τους, αλλά τα βίωσαν με τη ζωή τους και με το θάνατό τους.
Λέει λοιπόν η Επιστήμη ότι η άγνωστη συνείδηση (ασυνείδητο) που λέγεται κατώτερη συνείδηση, γιατί είναι σκοτεινή, αν δεν εξελιχθεί σε ανώτερη (φωτεινή) αυτo- εκριζώνεται. Με το ξερίζωμά του το ασυνείδητο παραμένει αδρανές, δεν ελέγχεται απ΄ τη συνείδηση και οδηγεί σε μια ιδιάζουσα ύπαρξη, η οποία είναι ενοχλητική για την συνειδητή κατεύθυνση της ζωής. Το αποτέλεσμα είναι ένα είδος διασπάσεως της προσωπικότητας.
Στις μέρες μας ο άνθρωπος βιώνει τις αντιφάσεις της χαοτικής ζωή του γιατί κουβαλάει μέσα του την ενοχή του Ιούδα: Σαν τον Ιούδα που πρόδωσε τον Κύριό του και Θεό του πρόδωσε κι αυτός και προδίδει τον καλύτερο εαυτό του για τα αργύρια που τον μετέτρεψαν σε υπάκουο καταναλωτή.
Χρόνια προσπαθώ να ελαττώσω την ποσότητα του φαγητού. Τα βράδια ιδίως δεν θέλω να τρώω καθόλου. Μια ρώσικη παροιμία λέει: <<Το πρωί φάγε για δύο. Το μεσημέρι για τον εαυτό σου. Το βράδυ δώσ’ το στον εχθρό σου>>.
Ο Τζωρτζ Μπέρναρ Σω ήταν μανιώδης καπνιστής. Σ’ αυτούς που του παραπονούνταν ότι δεν μπορούν να κόψουν το τσιγάρο , τους έλεγε: <<Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να κόψεις το τσιγάρο. Το έκοψα σαράντα φορές!>>
Το ίδιο συμβαίνει με αυτούς που δεν θέλουν να βλέπουν τηλεόραση ή να τρώνε τα βράδια. Αν τους πεις ότι έκοψες την τηλεόραση ή το βραδινό φαγητό θα συμφωνήσουν μαζί σου γιατί κι αυτοί το έκοψαν. Δεν υπάρχει θεατής ή γαστρίμαργος που να μην έκοψε την τηλεόραση και το βραδινό φαγητό όχι μία αλλά πάμπολλες φορές.
Ψες το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ γιατί έφαγα το απόγευμα. Η γαστριμαργία είναι θανάσιμη αμαρτία. Αν κοιμηθείς με γεμάτο στομάχι στην ηλικία μου δεν θα έχεις καμιά αμφιβολία ότι η γαστριμαργία είναι θανάσιμη αμαρτία. Όλη τη νύχτα θα βασανίζεσαι από τους δαίμονες στην Κόλαση.
Σηκώθηκα από το κρεβάτι στις τέσσερις η ώρα και ευχαρίστησα το Χριστό και την Παναγιά που ζω. Έπειτα κάθισα να γράψω. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο με τους δαίμονες ιδίως με το δαίμονα της λύπης, για την αδυναμία μου να επιβληθώ στον εαυτό μου. Καμιά λύπη δε μένει, είπε κάποιος, αν γράψεις γι΄ αυτήν. Αυτό έκανα κι εγώ. Κάθισα και έγραψα με θέμα τη λύπη μου για την αδυναμία μου να επιβληθώ στον εαυτό μου και να μην τρώω τα βράδια.
Και να τι έγραψα: Ότι ο άνθρωπος είναι σώμα, ψυχή και πνεύμα. Ότι έχει ανάγκες σωματικές, ψυχικές και πνευματικές. Ότι οι σωματικές ανάγκες είναι λίγο πολύ γνωστές. Ακόμα πιο γνωστές είναι οι πνευματικές (το πνεύμα του Θεού) γιατί είναι οι ίδιες φως που φωτίζει και που ελέγχουν τις άλλες ανάγκες. Εκείνες που είναι σκοτεινές και γι΄ αυτό λέγονται <<άλογες δυνάμεις>> είναι οι ανάγκες της ψυχής. <<Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου>>. Το πνεύμα του ανθρώπου ερευνά τα βάθη του ανθρώπου, όταν ο νους είναι ο κυβερνήτης του ανθρώπου. Όταν η ψυχή δεν ελέγχεται από το νου, ο άνθρωπος δεν κάνει αυτό που θέλει , αλλά αυτό που μισεί. Παράδειγμα το δικό μου. Μισώ να τρώω το βράδυ γιατι υποφέρω όλη τη νύχτα κι αυτό που μισώ αυτό κάνω.
Ο Απόστολος Παύλος ονομάζει αυτόν «τον ξένο άνθρωπο» που τον κουβαλάμε μέσα μας και μας κάνει ότι θέλει, «πτώμα». «Ποιος θα με απαλλάξει από το βάρος αυτού του πτώματος, αυτού του νεκρού ανθρώπου» αναρωτιέται. Ονομάζει τις ανάγκες που τον εξουσιάζουν παρά τη θέλησή του «νεκρό άνθρωπο», γιατί είναι χωρισμένες από το Θεό. Θάνατος στην πνευματική γλώσσα είναι ο χωρισμός του ανθρώπου από το Θεό.
Η γαστριμαργία είναι θανάσιμη αμαρτία γιατί μας χωρίζει απ΄ το Θεό.
Δείχνει ότι το πνεύμα μας είναι ανίσχυρο να ελέγξει τις άλογες δυνάμεις της ψυχής μας. Το Ευαγγέλιο γράφει γι΄ αυτούς που δεν έχουν ισχυρό πνεύμα. «Αυτοί θα χάσουν κι αυτό που έχουν».
Μέσα στην άβυσσο της ψυχής βρίσκονται οι πηγές της ουσίας του ανθρώπου. Δεν μπορεί κανείς να δει στα βάθη της ψυχής του με τις γνώσεις και με την κριτική σκέψη, παρά μόνο με την αγάπη και το αίσθημα μπορούμε να κατευθύνουμε τη συνείδησή μας μέχρι τις πηγές της ουσίας μας.
Θα μου πείτε, και γιατί πρέπει να δω στα βάθη της ψυχής μου. Ας δούμε τι λέει η Επιστήμη γι’ αυτό το θέμα. Η Επιστήμη επιβεβαιώνει αυτά που οι Άγιοι της Εκκλησίας με το Πνεύμα του Θεού γνώρισαν και όχι μόνο κατέγραψαν στα έργα τους, αλλά τα βίωσαν με τη ζωή τους και με το θάνατό τους.
Λέει λοιπόν η Επιστήμη ότι η άγνωστη συνείδηση (ασυνείδητο) που λέγεται κατώτερη συνείδηση, γιατί είναι σκοτεινή, αν δεν εξελιχθεί σε ανώτερη (φωτεινή) αυτo- εκριζώνεται. Με το ξερίζωμά του το ασυνείδητο παραμένει αδρανές, δεν ελέγχεται απ΄ τη συνείδηση και οδηγεί σε μια ιδιάζουσα ύπαρξη, η οποία είναι ενοχλητική για την συνειδητή κατεύθυνση της ζωής. Το αποτέλεσμα είναι ένα είδος διασπάσεως της προσωπικότητας.
Στις μέρες μας ο άνθρωπος βιώνει τις αντιφάσεις της χαοτικής ζωή του γιατί κουβαλάει μέσα του την ενοχή του Ιούδα: Σαν τον Ιούδα που πρόδωσε τον Κύριό του και Θεό του πρόδωσε κι αυτός και προδίδει τον καλύτερο εαυτό του για τα αργύρια που τον μετέτρεψαν σε υπάκουο καταναλωτή.
20.10.10
Ενημέρωση
του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
<<Μη μας ενημερώνετε για να μην ανησυχούμε>>
Είναι η ανησυχία για την κάρτα του πολίτη αδικαιολόγητη, επειδή <<δεν υπάρχει ενημέρωση>> και είναι δικαιολογημένος ο εφησυχασμός; Δεν ανησυχούν οι μη ενημερωμένοι για την κάρτα του πολίτη και έχουν αναπαυμένη τη συνείδησή τους, διότι δεν ξέρουν περί τίνος πρόκειται. Δεν έπρεπε να ανησυχούν για την άγνοιά τους αυτοί που εννοείται ότι διαθέτουν μεγαλύτερη ευαισθησία από τους πολλούς;
Ότι η ενημέρωση προκαλεί ανησυχία και η μη ενημέρωση εφησυχασμό, αυτό είναι κάτι που νιώθεται. Αυτό που δεν νιώθεται με τίποτε είναι το να μην ανησυχεί κανείς για την άγνοιά του και να επιμένει σ΄ αυτήν. Εκτός κι αν κάποιος είναι κλεισμένος στο γιάλινο πύργο του και δε νοιάζεται για το τί γίνεται γύρω του. Η ενημέρωση είναι το όπλο κατά των πονηρών.
Μια φορά ένας γύφτος πήγε να εξομολογηθεί:
-Tις ξέρεις τις Δέκα Εντολές; τον ρώτησε ο πνευματικός.
-Άρχισα να τις μαθαίνω, είπε ο άνθρωπος, αλλά άκουσα ότι θα τις καταργήσουν...
Δεν ανησυχούν λοιπόν μερικοί που έπρεπε να ανησυχούν ,ούτε γιατί είναι ανημέρωτοι. Όχι μόνο δεν τους νοιάζει, αλλά εκφράζουν εμμέσως και τη δυσαρέσκειά τους γι΄ αυτούς που νοιάζονται να ενημερωθούν, ενώ αν τους άκουγαν θα παρέμεναν ανημέρωτοι.
Ο απλός άνθρωπος ας βγάλει μόνος του το συμπέρασμα. Στην πολιτική, όταν οι κυβερνώντες δεν έχουν σκοπό να κάνουν τίποτε, καταρτίζουν επιτροπές και περιμένουν τα πορίσματά τους, για να ενημερωθούν.
Έτσι ο κόσμος δεν ανησυχεί πλέον διότι καταρτίστηκε επιτροπή και γιατί οι πολιτικοί έλαβαν το μήνυμά τους.
Για να δώσουμε μια εικόνα για τις επιτροπές που ορίζονται κάθε φορά για να μελετήσουν κάποιο θέμα, που δεν θέλουν να επιλύσουν οι κυβερνώντες θα αναφερθούμε σε κάτι ανάλογο που συνέβαινε παλιά στα δικαστήρια.
Στα δικαστήρια τώρα οι δικαστές κληρώνονται. Ο λόγος είναι ότι δεν πρέπει να είναι σχεδόν γνωστή εκ των προτέρων η έκβαση της δίκης. Γιατί όταν οι δικαστές είναι επιλεγμένοι οι αποφάσεις τους είναι σχεδόν γνωστές. Γιατί είναι γνωστή η ψυχοσύνθεσή τους, οι προκαταλήψεις τους και οι απόψεις επάνω σε ορισμένα θέματα.
Κάτι ανάλογο ισχύει για τις επιτροπές και τα πορίσματά τους. Όταν τα πορίσματα δεν είναι τα αναμενόμενα συνήθως ορίζονται νέες επιτροπές, ώσπου να βγει το επιθυμητό πόρισμα. ΟΙ επιτροπές βέβαια ξεπερνούν τα όρια της δικαιοσύνης. << Οι επιτροπές το παρακάνουν>> όπως λέει χαρακτηριστικά ο λαός. Αυτός είναι ένας σπουδαίος λόγος υπέρ της άποψης πως όταν σε ένα πολυμελές δικαστήριο η καταδικαστική απόφαση είναι ομόφωνη ο κατηγορούμενος πρέπει να αφήνεται ελεύθερος.(Βλ.κινηματογραφική ταινία <<12>> του Μιχάλκωφ.)
Κάποτε που το κόμμα που ήταν στην κυβέρνηση έχασε τις εκλογές στην << αυτοδιοίκηση>> ο αρχηγός του έκανε την εξής δήλωση: Σήμερα νίκησε η τοπική αυτοδιοίκηση.
Συμπέρασμα: << Μη μας ενημερώνετε για να μην ανησυχούμε!>>
<<Μη μας ενημερώνετε για να μην ανησυχούμε>>
Είναι η ανησυχία για την κάρτα του πολίτη αδικαιολόγητη, επειδή <<δεν υπάρχει ενημέρωση>> και είναι δικαιολογημένος ο εφησυχασμός; Δεν ανησυχούν οι μη ενημερωμένοι για την κάρτα του πολίτη και έχουν αναπαυμένη τη συνείδησή τους, διότι δεν ξέρουν περί τίνος πρόκειται. Δεν έπρεπε να ανησυχούν για την άγνοιά τους αυτοί που εννοείται ότι διαθέτουν μεγαλύτερη ευαισθησία από τους πολλούς;
Ότι η ενημέρωση προκαλεί ανησυχία και η μη ενημέρωση εφησυχασμό, αυτό είναι κάτι που νιώθεται. Αυτό που δεν νιώθεται με τίποτε είναι το να μην ανησυχεί κανείς για την άγνοιά του και να επιμένει σ΄ αυτήν. Εκτός κι αν κάποιος είναι κλεισμένος στο γιάλινο πύργο του και δε νοιάζεται για το τί γίνεται γύρω του. Η ενημέρωση είναι το όπλο κατά των πονηρών.
Μια φορά ένας γύφτος πήγε να εξομολογηθεί:
-Tις ξέρεις τις Δέκα Εντολές; τον ρώτησε ο πνευματικός.
-Άρχισα να τις μαθαίνω, είπε ο άνθρωπος, αλλά άκουσα ότι θα τις καταργήσουν...
Δεν ανησυχούν λοιπόν μερικοί που έπρεπε να ανησυχούν ,ούτε γιατί είναι ανημέρωτοι. Όχι μόνο δεν τους νοιάζει, αλλά εκφράζουν εμμέσως και τη δυσαρέσκειά τους γι΄ αυτούς που νοιάζονται να ενημερωθούν, ενώ αν τους άκουγαν θα παρέμεναν ανημέρωτοι.
Ο απλός άνθρωπος ας βγάλει μόνος του το συμπέρασμα. Στην πολιτική, όταν οι κυβερνώντες δεν έχουν σκοπό να κάνουν τίποτε, καταρτίζουν επιτροπές και περιμένουν τα πορίσματά τους, για να ενημερωθούν.
Έτσι ο κόσμος δεν ανησυχεί πλέον διότι καταρτίστηκε επιτροπή και γιατί οι πολιτικοί έλαβαν το μήνυμά τους.
Για να δώσουμε μια εικόνα για τις επιτροπές που ορίζονται κάθε φορά για να μελετήσουν κάποιο θέμα, που δεν θέλουν να επιλύσουν οι κυβερνώντες θα αναφερθούμε σε κάτι ανάλογο που συνέβαινε παλιά στα δικαστήρια.
Στα δικαστήρια τώρα οι δικαστές κληρώνονται. Ο λόγος είναι ότι δεν πρέπει να είναι σχεδόν γνωστή εκ των προτέρων η έκβαση της δίκης. Γιατί όταν οι δικαστές είναι επιλεγμένοι οι αποφάσεις τους είναι σχεδόν γνωστές. Γιατί είναι γνωστή η ψυχοσύνθεσή τους, οι προκαταλήψεις τους και οι απόψεις επάνω σε ορισμένα θέματα.
Κάτι ανάλογο ισχύει για τις επιτροπές και τα πορίσματά τους. Όταν τα πορίσματα δεν είναι τα αναμενόμενα συνήθως ορίζονται νέες επιτροπές, ώσπου να βγει το επιθυμητό πόρισμα. ΟΙ επιτροπές βέβαια ξεπερνούν τα όρια της δικαιοσύνης. << Οι επιτροπές το παρακάνουν>> όπως λέει χαρακτηριστικά ο λαός. Αυτός είναι ένας σπουδαίος λόγος υπέρ της άποψης πως όταν σε ένα πολυμελές δικαστήριο η καταδικαστική απόφαση είναι ομόφωνη ο κατηγορούμενος πρέπει να αφήνεται ελεύθερος.(Βλ.κινηματογραφική ταινία <<12>> του Μιχάλκωφ.)
Κάποτε που το κόμμα που ήταν στην κυβέρνηση έχασε τις εκλογές στην << αυτοδιοίκηση>> ο αρχηγός του έκανε την εξής δήλωση: Σήμερα νίκησε η τοπική αυτοδιοίκηση.
Συμπέρασμα: << Μη μας ενημερώνετε για να μην ανησυχούμε!>>
19.10.10
Καραγκιόζης και καραγκιόζηδες
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Μερικοί λένε με περισσή προχειρότητα πώς ο καραγκιόζης είναι τούρκικη λέξη. Αγνοούν ότι το όνομα κάθε πράγματος είναι όπως η επιγραφή στο μαγαζί. Η επιγραφή δείχνει τι πουλάει το μαγαζί. Δεν υπάρχει επιγραφή άσχετη με το εμπόρευμα, τουλάχιστον δεν υπήρχε όσο οι επιγραφές είχαν κάποιο νόημα και δεν είναι σαν τις σημερινές που ως επί το πλείστον δείχνουν μόνον την ξενομανία μας, εκτός αν δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
Τι σχέση έχει η τούρκικη λέξη “ καραγκιόζ” που σημαίνει μαυρομάτης με τον καραγκιόζη; Κάθε μαυρομάτης είναι καραγκιόζης; Φτάνει να δεις ποιους ο λαός μας ονομάζει καραγκιόζηδες για να καταλάβεις ότι άλλα είναι τα εξωτερικά και τα εσωτερικά γνωρίσματα του καραγκιόζη και όχι τα μαύρα μάτια του. Κανείς μα κανείς από όσους είδαν στη ζωή τους καραγκιόζη δεν έδωσε σημασία ποτέ στα μάτια του, αν είναι μαύρα ή καστανά ή πράσινα, ούτε γέλασε ποτέ με το χρώμα των ματιών του.
Καμιά σχέση δεν έχει το χρώμα των ματιών του καραγκιόζη με τον κοσμαγάπητο αυτόν ήρωα του λαού μας; Κοσμαγάπητο γιατί αποκαλύπτει τους καραγκιόζηδες της ζωής.
Άλλους ονομάζει καραγκιόζηδες ο λαός μας , δίνοντας σημασία όχι στο χρώμα των ματιών τους παρά σε άλλα ουσιώδη γνωρίσματα αυτά που δείχνουν το χαρακτήρα τους είτε είναι εξωτερικά είτε εσωτερικά. Ονομάζει καραγκιόζηδες αυτούς που είναι τόση η πονηρία, η θρασύτητά τους και η αρπακτική τους διάθεση που μόνο με τα αρπακτικά κοράκια μπορεί κανείς να τους παρομοιάσει. Ακόμα και το βάδισμά τους προδίδει το χαρακτήρα τους, γιατί κι αυτοί όπως οι κόρακες περπατάνε με τα γόνατα. Είτε καραγκιόζηδες της πολιτικής είναι είτε οτιδήποτε άλλο, έχουν το ίδιο χαρακτηριστικό στη στάση τους: την θρασυδειλία και την αρπακτική διάθεση: (προ της βίας έρπουν, προ της αδυναμίας μεταβάλλονται εις θηρία).
Θα μου πείτε και ποια είναι η ετυμολογία του καραγκιόζη στη γλώσσα μας;
Η ετυμολογία φαίνεται από τα παρόμοια ελληνικά ονόματα όπως είναι το κορακοζώης, το κορακοζώητος, το κορακόζογλου κ.α.; Ο κορακοζώης μπορεί εύκολα να γίνει κορακιόζης και καραγκιόζης στα χείλη του λαού. Να σκεφτείς μόνο ότι η
γλώσσα και οι λέξεις δεν είναι κάτι σαν τα σήματα μόρς. Η γλώσσα είναι η εκμυστήρευση του λαού μέσω των λογίων του. Δεν προήλθε χωρίς σχέδιο και νόημα απλώς από τις κραυγές και τους ήχους.
Ότι ο ήρωας του θεάτρου των σκιών καραγκιόζης είναι κορακοζώης, δηλαδή αιώνιος αυτό βγαίνει απ΄ τη δημιουργική φαντασία του ελληνικού λαού που θέλει όλους τους ήρωές του αιώνιους. Θυμηθείτε το περιστατικό από τη Φυλλάδα του Μεγαλέξαντρου, που αν κάποιος καπετάνιος αμφισβητούσε την αιώνια ζωή του Μεγαλέξαντρου η γοργόνα βούλιαζε το καράβι του.
Δείτε την καμπύλη που σχηματίζει η μορφή του κόρακα, η οποία ξεκινάει από την ουρά και φτάνει μέχρι και το ράμφος του για να είναι ολόκληρο αυτό το πλάσμα μια αρπακτική καμπύλη, που εκφράζει την εσωτερική του διάθεση και τον χαρακτήρα του. Ο καραγκιόζης για τους Έλληνες ιδίως της εποχής μας είναι μια ολοζώντανη μεταφορά.
Μερικοί λένε με περισσή προχειρότητα πώς ο καραγκιόζης είναι τούρκικη λέξη. Αγνοούν ότι το όνομα κάθε πράγματος είναι όπως η επιγραφή στο μαγαζί. Η επιγραφή δείχνει τι πουλάει το μαγαζί. Δεν υπάρχει επιγραφή άσχετη με το εμπόρευμα, τουλάχιστον δεν υπήρχε όσο οι επιγραφές είχαν κάποιο νόημα και δεν είναι σαν τις σημερινές που ως επί το πλείστον δείχνουν μόνον την ξενομανία μας, εκτός αν δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
Τι σχέση έχει η τούρκικη λέξη “ καραγκιόζ” που σημαίνει μαυρομάτης με τον καραγκιόζη; Κάθε μαυρομάτης είναι καραγκιόζης; Φτάνει να δεις ποιους ο λαός μας ονομάζει καραγκιόζηδες για να καταλάβεις ότι άλλα είναι τα εξωτερικά και τα εσωτερικά γνωρίσματα του καραγκιόζη και όχι τα μαύρα μάτια του. Κανείς μα κανείς από όσους είδαν στη ζωή τους καραγκιόζη δεν έδωσε σημασία ποτέ στα μάτια του, αν είναι μαύρα ή καστανά ή πράσινα, ούτε γέλασε ποτέ με το χρώμα των ματιών του.
Καμιά σχέση δεν έχει το χρώμα των ματιών του καραγκιόζη με τον κοσμαγάπητο αυτόν ήρωα του λαού μας; Κοσμαγάπητο γιατί αποκαλύπτει τους καραγκιόζηδες της ζωής.
Άλλους ονομάζει καραγκιόζηδες ο λαός μας , δίνοντας σημασία όχι στο χρώμα των ματιών τους παρά σε άλλα ουσιώδη γνωρίσματα αυτά που δείχνουν το χαρακτήρα τους είτε είναι εξωτερικά είτε εσωτερικά. Ονομάζει καραγκιόζηδες αυτούς που είναι τόση η πονηρία, η θρασύτητά τους και η αρπακτική τους διάθεση που μόνο με τα αρπακτικά κοράκια μπορεί κανείς να τους παρομοιάσει. Ακόμα και το βάδισμά τους προδίδει το χαρακτήρα τους, γιατί κι αυτοί όπως οι κόρακες περπατάνε με τα γόνατα. Είτε καραγκιόζηδες της πολιτικής είναι είτε οτιδήποτε άλλο, έχουν το ίδιο χαρακτηριστικό στη στάση τους: την θρασυδειλία και την αρπακτική διάθεση: (προ της βίας έρπουν, προ της αδυναμίας μεταβάλλονται εις θηρία).
Θα μου πείτε και ποια είναι η ετυμολογία του καραγκιόζη στη γλώσσα μας;
Η ετυμολογία φαίνεται από τα παρόμοια ελληνικά ονόματα όπως είναι το κορακοζώης, το κορακοζώητος, το κορακόζογλου κ.α.; Ο κορακοζώης μπορεί εύκολα να γίνει κορακιόζης και καραγκιόζης στα χείλη του λαού. Να σκεφτείς μόνο ότι η
γλώσσα και οι λέξεις δεν είναι κάτι σαν τα σήματα μόρς. Η γλώσσα είναι η εκμυστήρευση του λαού μέσω των λογίων του. Δεν προήλθε χωρίς σχέδιο και νόημα απλώς από τις κραυγές και τους ήχους.
Ότι ο ήρωας του θεάτρου των σκιών καραγκιόζης είναι κορακοζώης, δηλαδή αιώνιος αυτό βγαίνει απ΄ τη δημιουργική φαντασία του ελληνικού λαού που θέλει όλους τους ήρωές του αιώνιους. Θυμηθείτε το περιστατικό από τη Φυλλάδα του Μεγαλέξαντρου, που αν κάποιος καπετάνιος αμφισβητούσε την αιώνια ζωή του Μεγαλέξαντρου η γοργόνα βούλιαζε το καράβι του.
Δείτε την καμπύλη που σχηματίζει η μορφή του κόρακα, η οποία ξεκινάει από την ουρά και φτάνει μέχρι και το ράμφος του για να είναι ολόκληρο αυτό το πλάσμα μια αρπακτική καμπύλη, που εκφράζει την εσωτερική του διάθεση και τον χαρακτήρα του. Ο καραγκιόζης για τους Έλληνες ιδίως της εποχής μας είναι μια ολοζώντανη μεταφορά.
Ο Παπουλάκος για τα άθεα γράμματα,
(Αποσπάσματα από το βιβλίο του Κωστή Μπαστιά, «ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ»
ΕΚΔΟΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ 1987)
"Τα άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του Έθνους ξένους και άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας. Τ’ άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και τ’ αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του. Είναι ντροπή μας, ένα γένος που με το αίμα του πύργωσε τη λευτεριά του, που περπάτησε τη δύσκολη ανηφοριά, να παραδεχτή πώς δεν μπορεί να πορπατήσει στον ίσιο δρόμο άμα ειρήνεψε, κι ότι δεν ξέρουμε εμείς να συγυρίσουμε το σπίτι, που με το αίμα μας λευτερώσαμε, άλλά ξέρουν να το συγυρίσουν εκείνοι που δεν πολέμησαν, εκείνοι που δεν πίστευαν στον αγώνα, εκείνοι που πάνε να μας αποκόψουνε από τον Χριστό, και πασχίζουνε να μας ρίξουνε στη σκλαβιά άλλων αφεντικών, που’ ναι πιο δαιμονισμένοι από τους Τούρκους.
Γιατί κι εκείνα που εσεβάστηκεν ο Τούρκος, τ’ άθεα γράμματα τα πετάνε και πάνε να τα ξερριζώσουνε. Αφανίζουνε τα μοναστήρια, πομπεύουνε τους καλογέρους και τις καλόγριες, κλέβουνε τ’ άγια δισκοπότηρα και τα πουλούνε γι’ ασήμι που θα στολίσει τις βρωμογυναίκες. Αρπάζουνε τ’ άγια των αγίων και τα βάζουνε κάτω από τα πόδια της εξουσίας τους, που τα ορίζει κατά τα νιτερέσια της. Τ’ άθεα γράμματα υφαίνουνε το σάβανο του Γένους. Αυτά λοιπόν τα γράμματα θα μάθουνε τα παιδιά μας; Κι αν ακόμα συναχτούν όλοι οι άθεοι γραμματισμένοι και στυφτούνε σαν το λεμόνι, δεν θα πετύχουν να γράψουν μια αράδα που ν’ αξίζει μια γραμμή από τα ευαγγέλια. Αλλά τι λέω μια αράδα; Ούτε μία λέξη που να μοιάζει με μία του Θεοτοκικού αυτού βιβλίου. Γιατί κάθε τι εκεί μέσα είναι λόγος Κυρίου, είναι σοφία ορθή, και τα όσα λέει το χτίσμα δεν γίνεται να φτάσουν το λόγο του Πλάστη. Αντίς να μαθαίνουνε στα παιδία μας απ’ τ’ άγια συναξάρια το πως ζήσανε οι άγιοι της χριστιανοσύνης και το πως μαρτυρήσανε για την αγάπη του Χριστού, τους μαθαίνουνε την ιστορία του κολασμένου κόσμου.
Γιατί δυο λογιών είναι και οι ιστορίες. Είναι η αγιασμένη και η κολασμένη ιστορία. Αδιάκοπα φανερώνουμε την κολασμένη εικόνα του κόσμου και σιγά-σιγά καταφέραμε να πιστέψουμε πώς η εικόνα αυτή είναι η γνήσια εικόνα του ανθρώπου και πως όξω απ’ αυτήν άλλη ζωή δεν εστάθη. Όλα τούτα είναι άτιμα ψέματα, είναι τα ζιζάνια που σπέρνουνε στον αγρό του Κυρίου τ’ άθεα γράμματα. Μας μιλάνε για τους αρχαίους. Κι εγώ ο ταπεινός και αγράμματος κήρυκας του λόγου του Χριστού μας σας λέγω πώς κανένας αρχαίος δεν ξεπερνά σε παλικάρια, σε μεγαλείο και σε δόξα τον Άγιο Κοσμά, τους μάρτυρες και τους μεγάλους ασκητάδες. Γιατί αν εκείνοι πεθάνανε γιά μια πατρίδα, ο Άγιος Κοσμάς μαρτύρησε για μιαν Ελλάδα του Χριστού, και όχι γιά μιαν Ελλάδα δουλωμένη στον αντίχριστο"
Πηγή: http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=571&Itemid=267Ακτίνες,
Και από: http://aktines.blogspot.com/2009/01/blog-post_27.ht
ΕΚΔΟΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ 1987)
"Τα άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του Έθνους ξένους και άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας. Τ’ άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και τ’ αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του. Είναι ντροπή μας, ένα γένος που με το αίμα του πύργωσε τη λευτεριά του, που περπάτησε τη δύσκολη ανηφοριά, να παραδεχτή πώς δεν μπορεί να πορπατήσει στον ίσιο δρόμο άμα ειρήνεψε, κι ότι δεν ξέρουμε εμείς να συγυρίσουμε το σπίτι, που με το αίμα μας λευτερώσαμε, άλλά ξέρουν να το συγυρίσουν εκείνοι που δεν πολέμησαν, εκείνοι που δεν πίστευαν στον αγώνα, εκείνοι που πάνε να μας αποκόψουνε από τον Χριστό, και πασχίζουνε να μας ρίξουνε στη σκλαβιά άλλων αφεντικών, που’ ναι πιο δαιμονισμένοι από τους Τούρκους.
Γιατί κι εκείνα που εσεβάστηκεν ο Τούρκος, τ’ άθεα γράμματα τα πετάνε και πάνε να τα ξερριζώσουνε. Αφανίζουνε τα μοναστήρια, πομπεύουνε τους καλογέρους και τις καλόγριες, κλέβουνε τ’ άγια δισκοπότηρα και τα πουλούνε γι’ ασήμι που θα στολίσει τις βρωμογυναίκες. Αρπάζουνε τ’ άγια των αγίων και τα βάζουνε κάτω από τα πόδια της εξουσίας τους, που τα ορίζει κατά τα νιτερέσια της. Τ’ άθεα γράμματα υφαίνουνε το σάβανο του Γένους. Αυτά λοιπόν τα γράμματα θα μάθουνε τα παιδιά μας; Κι αν ακόμα συναχτούν όλοι οι άθεοι γραμματισμένοι και στυφτούνε σαν το λεμόνι, δεν θα πετύχουν να γράψουν μια αράδα που ν’ αξίζει μια γραμμή από τα ευαγγέλια. Αλλά τι λέω μια αράδα; Ούτε μία λέξη που να μοιάζει με μία του Θεοτοκικού αυτού βιβλίου. Γιατί κάθε τι εκεί μέσα είναι λόγος Κυρίου, είναι σοφία ορθή, και τα όσα λέει το χτίσμα δεν γίνεται να φτάσουν το λόγο του Πλάστη. Αντίς να μαθαίνουνε στα παιδία μας απ’ τ’ άγια συναξάρια το πως ζήσανε οι άγιοι της χριστιανοσύνης και το πως μαρτυρήσανε για την αγάπη του Χριστού, τους μαθαίνουνε την ιστορία του κολασμένου κόσμου.
Γιατί δυο λογιών είναι και οι ιστορίες. Είναι η αγιασμένη και η κολασμένη ιστορία. Αδιάκοπα φανερώνουμε την κολασμένη εικόνα του κόσμου και σιγά-σιγά καταφέραμε να πιστέψουμε πώς η εικόνα αυτή είναι η γνήσια εικόνα του ανθρώπου και πως όξω απ’ αυτήν άλλη ζωή δεν εστάθη. Όλα τούτα είναι άτιμα ψέματα, είναι τα ζιζάνια που σπέρνουνε στον αγρό του Κυρίου τ’ άθεα γράμματα. Μας μιλάνε για τους αρχαίους. Κι εγώ ο ταπεινός και αγράμματος κήρυκας του λόγου του Χριστού μας σας λέγω πώς κανένας αρχαίος δεν ξεπερνά σε παλικάρια, σε μεγαλείο και σε δόξα τον Άγιο Κοσμά, τους μάρτυρες και τους μεγάλους ασκητάδες. Γιατί αν εκείνοι πεθάνανε γιά μια πατρίδα, ο Άγιος Κοσμάς μαρτύρησε για μιαν Ελλάδα του Χριστού, και όχι γιά μιαν Ελλάδα δουλωμένη στον αντίχριστο"
Πηγή: http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=571&Itemid=267Ακτίνες,
Και από: http://aktines.blogspot.com/2009/01/blog-post_27.ht
Μέρες οργής (Dies irae)
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
«Θα γνωρίσετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας
ελευθερώσει.» (Ιωαν.8,32)
Ήρθε ο καιρός, ευγενικέ αναγνώστη, να προετοιμαστούμε για τις χειρότερες μέρες , τις μέρες οργής (Diaes irae), όπως λέγονται στην Τέχνη (μουσική, ποίηση κλπ), αυτές που μας βρίσκουν ξεχωριστά τον καθένα, όταν έρχεται η ώρα του ή όλους μαζί, όπως είναι στον πόλεμο ή στις θεομηνίες κ.α. ;
Αν πράγματι ήρθε ο καιρός της προετοιμασίας , πώς πρέπει άραγε να προετοιμαστούμε, για να μη μας καταλάβει ο πανικός και η απόγνωση; Αν και ο σημερινός κόσμος δεν κινδυνεύει να καταληφθεί από πανικό, γιατί είναι ήδη πανικόβλητος , ούτε κινδυνεύει να πέσει στην απελπισία , γιατί είναι ήδη απελπισμένος.
«Μέρες οργής» για τον κάθε άνθρωπο, είναι οι μέρες της ανίατης αρρώστιας, των γηρατειών και του θανάτου. Όταν «άλλοι σε ζώνουν και σε πάνε όπου θέλουν», όπως περιγράφει χαρακτηριστικά το Ευαγγέλιο. Και για τις μέρες αυτές , ιδίως γι΄ αυτές, πρέπει να είναι κανείς προετοιμασμένος, για να μην έρθουν , όπως έρχεται ο κλέφτης τη νύχτα., όταν κανένας δεν τον περιμένει και τον καταλάβουν !
Τι πρέπει να κάνουμε για να διατηρήσουμε το πνεύμα μας ελεύθερο; Κανείς δεν κινδυνεύει να εξουθενωθεί και να γίνει αξιολύπητος , όσο διατηρεί το πνεύμα του ελεύθερο; Την ίδια προετοιμασία , για να διατηρήσουμε το πνεύμα μας ελεύθερο πρέπει να κάνουμε και για τις μέρες που η δυστυχία, επιπίπτει σε όλους, όπως συμβαίνει στον πόλεμο ,στη μεγάλη θεομηνία, στην πείνα και στη δυστυχία από κάποια τυχαία ή προμελετημένη παγκόσμια οικονομική κρίση κ.α.
Η σωστή προετοιμασία γίνεται όταν ξέρεις την κατάσταση που θα αντιμετωπίσεις και τις αιτίες που την προκάλεσαν, για να τις αποφύγεις και για να μην επισπεύσεις ο ίδιος τις μέρες της οργής για σένα.
Αν είσαι πατέρας η μητέρα παρατήρησε τη συμπεριφορά των παιδιών σου; Τα σημερινά παιδιά είναι γεμάτα επιθυμίες, οι οποίες έχουν καταλάβει την ψυχή τους και δεσμεύσει την ελευθερία τους. Τα σημερινά παιδιά δεν είναι ελεύθερα ούτε τον καιρό του παιχνιδιού, τότε που τα παιδιά πρέπει να νιώθουν ελεύθερα.
Ότι τα παιδιά και στα παιχνίδια τους ακόμη είναι δέσμια των επιθυμιών τους φαίνεται απ΄ το ότι είναι ευέξαπτα. Η οργή είναι η αντεστραμμένη όψη της επιθυμίας. Κάθε εμπόδιο στην επιθυμία προκαλεί την οργή. Άλλωστε ετυμολογικά η λέξη οργή προέρχεται από το ρήμα «ορέγομαι» που θα πει «επιθυμώ». Η οργή δεν είναι παρά εμποδισμένη επιθυμία.
Ο επιθυμών αφ ενός μεν οργίζεται ο ίδιος , όταν εμποδίζεται να ικανοποιήσει την επιθυμία του και αφετέρου προκαλεί και την οργή και την εξέγερση των άλλων, όταν το αντικείμενο της επιθυμίας του ανήκει στους άλλους. Η αιτία της μαζικής βίας, υποστηρίζει ο Γάλλος φιλόσοφος Ρενέ Ζιράρ , είναι η επιθυμία αυτών που ανήκουν στους άλλους. Η επιθυμία αυτή και πριν ακόμα ικανοποιηθεί προκαλεί την εξέγερση των άλλων και την κίνηση του θυματοποιητικού μηχανισμού της μαζικής βίας. Ο Ρενέ Ζιράρ επαναλαμβάνει την Εντολή του Κυρίου στο Ευαγγέλιο « να μην επιθυμήσεις καθόλου», εννοείται αυτό που δεν μας ανήκει.
Πώς να μην επιθυμούμε καθόλου (τα ξένα πράγματα) είναι χρήσιμο να το διδάσκονται οι σημερινοί νέοι. Οι νέοι στην εποχή μας καλούνται να ζήσουν σ΄ ένα κόσμο, όπου προέχει η κλεψιά και η μαζική βία, που εκδηλώνεται ακόμα και στα σχολεία και κανείς δεν ξέρει που θα φτάσει. Πώς να μην επιθυμούμε καθόλου και να διατηρούμε το πνεύμα μας ελεύθερο απ΄ την επιθυμία , την οργή , το φόβο και τα άλλα πάθη, που στη γλώσσα της πίστης ονομάζονται «δαίμονες»;
Οι άγιοι περιγράφουν πώς τα πάθη (οι δαίμονες) εισέρχονται στην ψυχή και δεσμεύουν την ελευθερία της. Η φαντασία, λένε, είναι η γέφυρα πάνω απ΄ την οποία περνούν οι δαίμονες και μπαίνουν στην ψυχή , για να δεσμεύσουν την ελευθερία του πνεύματός μας ( παθητική φαντασία). Στα σχολεία πρέπει να μαθαίνουν πως λειτουργεί η φαντασία και πως μπορούν να τη διευθύνουν (ενεργητική φαντασία) , αντί να τους διευθύνει εκείνη, για να διατηρούν το πνεύμα τους ελεύθερο.
Πριν πολλά χρόνια διδασκόταν στην τελευταία τάξη του γυμνασίου το μάθημα της Λογικής. Οι μαθητές μάθαιναν έστω μερικά στοιχεία για τη λειτουργία του κριτικού νου και για το πώς να ελέγχουν τις επιθυμίες τους και τα πάθη τους , αντί να ελέγχονται από αυτές. (Η Επιστήμη δεν είχε συμπράξει ακόμα με το Εμπόριο. Ήταν αδιάφορο για το υπουργείο Παιδείας και για την Κυβέρνηση, αν οι μαθητές με το να διατηρούν το πνεύμα τους ελεύθερο δεν θα γίνουν υπάκουοι καταναλωτές και δεν θα αγοράζουν ό,τι τους διατάξουν και γι΄ αυτό το μάθημα υπήρχε. Αργότερα άλλαξε η νοοτροπία αυτών που διευθύνουν την Εκπαίδευση και το μάθημα της Λογικής καταργήθηκε!)
Κανείς τώρα δε χρησιμοποιεί την έκφραση «έχω τη γνώμη»! Ακόμα και αυτοί που πρέπει να σκέφτονται και να έχουν «γνώμη»! Ούτε αυτοί ακόμα που κατέχουν δημόσια αξιώματα και πρέπει να αποφασίζουν ύστερα από ώριμη σκέψη και όχι με την αίσθηση ή τη διαίσθησή τους!
Η έκφραση «έχω την αίσθηση» αντικατέστησε ολοκληρωτικά την έκφραση «έχω τη γνώμη». Αν και ο αισθανόμενος διαφέρει απ΄ τον σκεπτόμενο, όσο διαφέρει ένας που περπατάει μέσα στο όνειρό του (υπνοβάτης), από αυτόν που είναι ξυπνητός!
«Θα γνωρίσετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας
ελευθερώσει.» (Ιωαν.8,32)
Ήρθε ο καιρός, ευγενικέ αναγνώστη, να προετοιμαστούμε για τις χειρότερες μέρες , τις μέρες οργής (Diaes irae), όπως λέγονται στην Τέχνη (μουσική, ποίηση κλπ), αυτές που μας βρίσκουν ξεχωριστά τον καθένα, όταν έρχεται η ώρα του ή όλους μαζί, όπως είναι στον πόλεμο ή στις θεομηνίες κ.α. ;
Αν πράγματι ήρθε ο καιρός της προετοιμασίας , πώς πρέπει άραγε να προετοιμαστούμε, για να μη μας καταλάβει ο πανικός και η απόγνωση; Αν και ο σημερινός κόσμος δεν κινδυνεύει να καταληφθεί από πανικό, γιατί είναι ήδη πανικόβλητος , ούτε κινδυνεύει να πέσει στην απελπισία , γιατί είναι ήδη απελπισμένος.
«Μέρες οργής» για τον κάθε άνθρωπο, είναι οι μέρες της ανίατης αρρώστιας, των γηρατειών και του θανάτου. Όταν «άλλοι σε ζώνουν και σε πάνε όπου θέλουν», όπως περιγράφει χαρακτηριστικά το Ευαγγέλιο. Και για τις μέρες αυτές , ιδίως γι΄ αυτές, πρέπει να είναι κανείς προετοιμασμένος, για να μην έρθουν , όπως έρχεται ο κλέφτης τη νύχτα., όταν κανένας δεν τον περιμένει και τον καταλάβουν !
Τι πρέπει να κάνουμε για να διατηρήσουμε το πνεύμα μας ελεύθερο; Κανείς δεν κινδυνεύει να εξουθενωθεί και να γίνει αξιολύπητος , όσο διατηρεί το πνεύμα του ελεύθερο; Την ίδια προετοιμασία , για να διατηρήσουμε το πνεύμα μας ελεύθερο πρέπει να κάνουμε και για τις μέρες που η δυστυχία, επιπίπτει σε όλους, όπως συμβαίνει στον πόλεμο ,στη μεγάλη θεομηνία, στην πείνα και στη δυστυχία από κάποια τυχαία ή προμελετημένη παγκόσμια οικονομική κρίση κ.α.
Η σωστή προετοιμασία γίνεται όταν ξέρεις την κατάσταση που θα αντιμετωπίσεις και τις αιτίες που την προκάλεσαν, για να τις αποφύγεις και για να μην επισπεύσεις ο ίδιος τις μέρες της οργής για σένα.
Αν είσαι πατέρας η μητέρα παρατήρησε τη συμπεριφορά των παιδιών σου; Τα σημερινά παιδιά είναι γεμάτα επιθυμίες, οι οποίες έχουν καταλάβει την ψυχή τους και δεσμεύσει την ελευθερία τους. Τα σημερινά παιδιά δεν είναι ελεύθερα ούτε τον καιρό του παιχνιδιού, τότε που τα παιδιά πρέπει να νιώθουν ελεύθερα.
Ότι τα παιδιά και στα παιχνίδια τους ακόμη είναι δέσμια των επιθυμιών τους φαίνεται απ΄ το ότι είναι ευέξαπτα. Η οργή είναι η αντεστραμμένη όψη της επιθυμίας. Κάθε εμπόδιο στην επιθυμία προκαλεί την οργή. Άλλωστε ετυμολογικά η λέξη οργή προέρχεται από το ρήμα «ορέγομαι» που θα πει «επιθυμώ». Η οργή δεν είναι παρά εμποδισμένη επιθυμία.
Ο επιθυμών αφ ενός μεν οργίζεται ο ίδιος , όταν εμποδίζεται να ικανοποιήσει την επιθυμία του και αφετέρου προκαλεί και την οργή και την εξέγερση των άλλων, όταν το αντικείμενο της επιθυμίας του ανήκει στους άλλους. Η αιτία της μαζικής βίας, υποστηρίζει ο Γάλλος φιλόσοφος Ρενέ Ζιράρ , είναι η επιθυμία αυτών που ανήκουν στους άλλους. Η επιθυμία αυτή και πριν ακόμα ικανοποιηθεί προκαλεί την εξέγερση των άλλων και την κίνηση του θυματοποιητικού μηχανισμού της μαζικής βίας. Ο Ρενέ Ζιράρ επαναλαμβάνει την Εντολή του Κυρίου στο Ευαγγέλιο « να μην επιθυμήσεις καθόλου», εννοείται αυτό που δεν μας ανήκει.
Πώς να μην επιθυμούμε καθόλου (τα ξένα πράγματα) είναι χρήσιμο να το διδάσκονται οι σημερινοί νέοι. Οι νέοι στην εποχή μας καλούνται να ζήσουν σ΄ ένα κόσμο, όπου προέχει η κλεψιά και η μαζική βία, που εκδηλώνεται ακόμα και στα σχολεία και κανείς δεν ξέρει που θα φτάσει. Πώς να μην επιθυμούμε καθόλου και να διατηρούμε το πνεύμα μας ελεύθερο απ΄ την επιθυμία , την οργή , το φόβο και τα άλλα πάθη, που στη γλώσσα της πίστης ονομάζονται «δαίμονες»;
Οι άγιοι περιγράφουν πώς τα πάθη (οι δαίμονες) εισέρχονται στην ψυχή και δεσμεύουν την ελευθερία της. Η φαντασία, λένε, είναι η γέφυρα πάνω απ΄ την οποία περνούν οι δαίμονες και μπαίνουν στην ψυχή , για να δεσμεύσουν την ελευθερία του πνεύματός μας ( παθητική φαντασία). Στα σχολεία πρέπει να μαθαίνουν πως λειτουργεί η φαντασία και πως μπορούν να τη διευθύνουν (ενεργητική φαντασία) , αντί να τους διευθύνει εκείνη, για να διατηρούν το πνεύμα τους ελεύθερο.
Πριν πολλά χρόνια διδασκόταν στην τελευταία τάξη του γυμνασίου το μάθημα της Λογικής. Οι μαθητές μάθαιναν έστω μερικά στοιχεία για τη λειτουργία του κριτικού νου και για το πώς να ελέγχουν τις επιθυμίες τους και τα πάθη τους , αντί να ελέγχονται από αυτές. (Η Επιστήμη δεν είχε συμπράξει ακόμα με το Εμπόριο. Ήταν αδιάφορο για το υπουργείο Παιδείας και για την Κυβέρνηση, αν οι μαθητές με το να διατηρούν το πνεύμα τους ελεύθερο δεν θα γίνουν υπάκουοι καταναλωτές και δεν θα αγοράζουν ό,τι τους διατάξουν και γι΄ αυτό το μάθημα υπήρχε. Αργότερα άλλαξε η νοοτροπία αυτών που διευθύνουν την Εκπαίδευση και το μάθημα της Λογικής καταργήθηκε!)
Κανείς τώρα δε χρησιμοποιεί την έκφραση «έχω τη γνώμη»! Ακόμα και αυτοί που πρέπει να σκέφτονται και να έχουν «γνώμη»! Ούτε αυτοί ακόμα που κατέχουν δημόσια αξιώματα και πρέπει να αποφασίζουν ύστερα από ώριμη σκέψη και όχι με την αίσθηση ή τη διαίσθησή τους!
Η έκφραση «έχω την αίσθηση» αντικατέστησε ολοκληρωτικά την έκφραση «έχω τη γνώμη». Αν και ο αισθανόμενος διαφέρει απ΄ τον σκεπτόμενο, όσο διαφέρει ένας που περπατάει μέσα στο όνειρό του (υπνοβάτης), από αυτόν που είναι ξυπνητός!
18.10.10
Εναντίον της ψήφου
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Τις παραμονές των εκλογών, έχεις συνήθως την ψευδαίσθηση ότι η ψήφος σου είναι σπουδαία και πρέπει να σκεφτείς καλά , που θα τη ρίξεις. Πιστεύεις ότι η ψήφος του πολίτη έχει βαρύτητα στη δημοκρατία, αφού η δημοκρατία στηρίζεται στις ελεύθερες εκλογές.
Η σκέψη αυτή είναι σωστή, αν πιστεύεις ότι η κυβέρνηση δεν είναι αποκλειστικά και μόνο για την οικονομική διαχείριση και για την οικονομική πολιτική. Αν αντιθέτως πιστεύεις ότι τα πάντα είναι η οικονομική πολιτική, θα αναρωτιέσαι για ποιο λόγο να ψηφίσεις, αφού η οικονομική πολιτική που αναγκαστικά πρόκειται να ακολουθηθεί από όλα τα κόμματα θα είναι, ουσιαστικά, η ίδια.
Πρώτη φορά, ίσως , στην ιστορία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας οι ελεύθερες εκλογές έχασαν το νόημά τους. Αυτό το νιώθει ο πολίτης, που κατευθύνεται να πιστεύει ότι η οικονομική πολιτική είναι τα πάντα και είναι εξοργισμένος με όλα τα κόμματα. Νιώθει ότι οι ελεύθερες εκλογές δεν εγγυώνται πια τη δημοκρατία. Ο πολίτης ξέρει ότι το τελευταίο που ενδιαφέρει αυτούς που ασκούν την εξουσία είναι ποιο κόμμα θα εκλεγεί, γιατί όλα τα κόμματα και όλες οι κυβερνήσεις ακολουθούν πιστά την πολιτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.
«Η αδυναμία των ψηφοφόρων των συγχρόνων οικονομιών να επιλέξουν ανάμεσα σε περισσότερες πολιτικές, με την επιβολή μίας και μοναδικής οικονομικής πολιτικής φοβάμαι ότι καταργεί τη δημοκρατία. Οι ψηφοφόροι, λοιπόν, στις σύγχρονες δημοκρατίες σύρονται στις εκλογές, χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν γιατί χρειάζεται να ψηφίσουν. Ίσως , μόνο, επειδή έτσι διατηρείται η ψευδαίσθηση της δημοκρατίας.» (Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη).
Τις παραμονές των εκλογών, έχεις συνήθως την ψευδαίσθηση ότι η ψήφος σου είναι σπουδαία και πρέπει να σκεφτείς καλά , που θα τη ρίξεις. Πιστεύεις ότι η ψήφος του πολίτη έχει βαρύτητα στη δημοκρατία, αφού η δημοκρατία στηρίζεται στις ελεύθερες εκλογές.
Η σκέψη αυτή είναι σωστή, αν πιστεύεις ότι η κυβέρνηση δεν είναι αποκλειστικά και μόνο για την οικονομική διαχείριση και για την οικονομική πολιτική. Αν αντιθέτως πιστεύεις ότι τα πάντα είναι η οικονομική πολιτική, θα αναρωτιέσαι για ποιο λόγο να ψηφίσεις, αφού η οικονομική πολιτική που αναγκαστικά πρόκειται να ακολουθηθεί από όλα τα κόμματα θα είναι, ουσιαστικά, η ίδια.
Πρώτη φορά, ίσως , στην ιστορία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας οι ελεύθερες εκλογές έχασαν το νόημά τους. Αυτό το νιώθει ο πολίτης, που κατευθύνεται να πιστεύει ότι η οικονομική πολιτική είναι τα πάντα και είναι εξοργισμένος με όλα τα κόμματα. Νιώθει ότι οι ελεύθερες εκλογές δεν εγγυώνται πια τη δημοκρατία. Ο πολίτης ξέρει ότι το τελευταίο που ενδιαφέρει αυτούς που ασκούν την εξουσία είναι ποιο κόμμα θα εκλεγεί, γιατί όλα τα κόμματα και όλες οι κυβερνήσεις ακολουθούν πιστά την πολιτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.
«Η αδυναμία των ψηφοφόρων των συγχρόνων οικονομιών να επιλέξουν ανάμεσα σε περισσότερες πολιτικές, με την επιβολή μίας και μοναδικής οικονομικής πολιτικής φοβάμαι ότι καταργεί τη δημοκρατία. Οι ψηφοφόροι, λοιπόν, στις σύγχρονες δημοκρατίες σύρονται στις εκλογές, χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν γιατί χρειάζεται να ψηφίσουν. Ίσως , μόνο, επειδή έτσι διατηρείται η ψευδαίσθηση της δημοκρατίας.» (Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη).
15.10.10
Βιβιάν Φορεστέρ: Η Οικονομική Φρίκη
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Η εργασία, κατά τη Γαλλίδα συγγραφέα Βιβιάν Φορεστέρ, έχει ουσιαστικά καταργηθεί, αφού η ανεργία δεν είναι πια μια προσωρινή κατάσταση, που πλήττει μόνο ορισμένους τομείς. Η Φορεστέρ υποστηρίζει ότι η εργασία στην πραγματικότητα είναι ένας μύθος, μια καλοστημένη απάτη, μια οντότητα χωρίς ουσία και οι αγώνες των εργαζομένων για να αποκτήσουν τον έλεγχο της δήθεν «αγοράς εργασίας» είναι μάταιοι.
«Τί απάτη! Πόσες ζωές (ανέργων) σφαγιασμένες με μοναδικό σκοπό να διατηρηθεί το ομοίωμα μιας εξαφανισμένης κοινωνίας, που βασιζόταν στην εργασία και όχι στην απουσία της (….) Ο άνεργος σήμερα δεν αποτελεί πια το αντικείμενο ενός προσωρινού, ευκαιριακού παραμερισμού, που πλήττει μόνο ορισμένους τομείς. Ο άνεργος έχει να αντιμετωπίσει μία γενικευμένη κατάρρευση.»
Η Βιβιάν Φορεστέρ είναι μυθιστοριογράφος, δημοσιογράφος και κριτικός της λογοτεχνίας στην εφημερίδα Μοντ. Το βιβλίο της «Η Οικονομική Φρίκη» κυκλοφορεί στις εκδόσεις «Τα Σύνορα», στη σειρά «Κοινωνία και Εξουσία», σε μετάφραση της Αγγέλας Βερυκοκάκη. Η Φορεστέρ διαθέτει όχι μόνο τις ανάλογες γνώσεις που απαιτεί η ανάλυση σε βάθος των προβλημάτων που πραγματεύεται στο βιβλίο της αλλά και την τόλμη να αποκαλύψει τις τραγικές πλευρές τους, που με τη συνηθισμένη θεώρηση δεν είναι ορατές.
«Οι απόψεις μας για την εργασία» υποστηρίζει η Φορεστέρ «και επομένως και για την ανεργία, γύρω από τις οποίες διαδραματίζεται (ή ισχυρίζεται ότι διαδραματίζεται) η πολιτική έχουν μετατραπεί σε ψευδαισθήσεις και οι αγώνες μας γι΄ αυτές είναι εξίσου παραληρηματικοί όσο οι μάχες του Δον Κιχώτη με τους ανεμόμυλους. (….) Ο άνεργος είναι το θύμα μιας οικουμενικής λογικής, η οποία βασίζεται στην κατάργηση αυτού που ονομάζουμε εργασία, δηλαδή των θέσεων απασχόλησης».
«Τα θύματα της εξαφάνισης της εργασίας, οι άνεργοι, αντιμετωπίζονται και κρίνονται στη βάση των ίδιων κριτηρίων που ίσχυαν την εποχή που οι θέσεις εργασίας αφθονούσαν. (….) Οι άνεργοι αυτοκατηγορούνται – όπως κατηγορούνται απ΄ τους άλλους – επειδή ζουν μία ζωή αθλιότητας ή απειλούνται από μία τέτοια ζωή.
Όλα αυτά που δεν έχουν τίποτα το αθώο οδηγούν τους άνεργους στην ντροπή, στη συναίσθηση της αναξιότητάς τους και στην πλήρη υποταγή. Από αυτό το σύστημα προκύπτει ένα ουσιαστικό ερώτημα: πρέπει να είναι κανείς «άξιος» για να ζήσει, για να έχει δικαίωμα να ζει;»
Το οικονομικό πρόβλημα απασχολεί τους Έλληνες πιο πολύ από όλα τα άλλα προβλήματα, αν και δεν γίνεται αισθητό από όλους με την αυτή ένταση και σε όλο το τραγικό βάθος, με το οποίο το περιγράφει η Βιβιάν Φορεστέρ στο αξιόλογο βιβλίο της «Η Οικονομική Φρίκη».
Η Φορεστέρ συνδέει το οικονομικό πρόβλημα με το πρόβλημα της Παιδείας. «Η σκέψη» γράφει « δε μαθαίνεται, είναι το πιο διαδεδομένο πράγμα στον κόσμο, το πιο αυθόρμητο, το πιο οργανικό. Όμως είναι επίσης και το πράγμα απ΄το οποίο μας αποτρέπουν περισσότερο. Μπορεί να ξεμάθουμε να σκεφτόμαστε. Όλα συντείνουν σ΄ αυτό (….) Για να εντρυφήσουμε στη σκέψη, απαιτείται να έχουμε κάποια εξάσκηση π.χ. να ξεχάσουμε τα επίθετα που την παρουσιάζουν ως αυστηρή, δυσχερή, απωθητική, ελιτιστική, παραλυτική και εξαιρετικά ανιαρή. Πρέπει ακόμα να μην υποκύπτουμε στην απάτη που θέλει να μας κάνει να πιστεύουμε ότι υπάρχει ένα χάσμα ανάμεσα στο πνεύμα και στο σώμα, ανάμεσα στη σκέψη και το συναίσθημα. Όταν το καταφέρουμε αυτό, θα έχουμε πετύχει κάτι που μοιάζει φοβερά με τη σωτηρία. Κι αυτό θα επιτρέψει στον καθένα να γίνει καλώς ή κακώς αυτοδίκαιος, αυτόνομος πολίτης όποια κι αν είναι η κοινωνική του θέση.»
«Δεν είναι παράξενο ότι αυτό δεν ενθαρρύνεται καθόλου. Γιατί τίποτε δεν κινητοποιεί όσο η σκέψη (….) Η σκέψη είναι πολιτική. Κι όχι μόνο η πολιτική σκέψη. Κάθε άλλο! Και μόνο το γεγονός ότι κάποιος σκέφτεται είναι πολιτική. Σ΄ αυτό οφείλεται ο ύπουλος και γι΄ αυτό αποτελεσματικός αγώνας που γίνεται στις μέρες μας, περισσότερο από ποτέ, εναντίον της σκέψης. Εναντίον της ικανότητας των ανθρώπων να σκέφτονται. Η σκέψη αποτελεί, ωστόσο, και θα αποτελεί όλο και πιο πολύ το μοναδικό όπλο μας».
( Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΡΙΣΜΟΥ, Βιβλιοπωλεία Παιδεία Λάρισας)
Η εργασία, κατά τη Γαλλίδα συγγραφέα Βιβιάν Φορεστέρ, έχει ουσιαστικά καταργηθεί, αφού η ανεργία δεν είναι πια μια προσωρινή κατάσταση, που πλήττει μόνο ορισμένους τομείς. Η Φορεστέρ υποστηρίζει ότι η εργασία στην πραγματικότητα είναι ένας μύθος, μια καλοστημένη απάτη, μια οντότητα χωρίς ουσία και οι αγώνες των εργαζομένων για να αποκτήσουν τον έλεγχο της δήθεν «αγοράς εργασίας» είναι μάταιοι.
«Τί απάτη! Πόσες ζωές (ανέργων) σφαγιασμένες με μοναδικό σκοπό να διατηρηθεί το ομοίωμα μιας εξαφανισμένης κοινωνίας, που βασιζόταν στην εργασία και όχι στην απουσία της (….) Ο άνεργος σήμερα δεν αποτελεί πια το αντικείμενο ενός προσωρινού, ευκαιριακού παραμερισμού, που πλήττει μόνο ορισμένους τομείς. Ο άνεργος έχει να αντιμετωπίσει μία γενικευμένη κατάρρευση.»
Η Βιβιάν Φορεστέρ είναι μυθιστοριογράφος, δημοσιογράφος και κριτικός της λογοτεχνίας στην εφημερίδα Μοντ. Το βιβλίο της «Η Οικονομική Φρίκη» κυκλοφορεί στις εκδόσεις «Τα Σύνορα», στη σειρά «Κοινωνία και Εξουσία», σε μετάφραση της Αγγέλας Βερυκοκάκη. Η Φορεστέρ διαθέτει όχι μόνο τις ανάλογες γνώσεις που απαιτεί η ανάλυση σε βάθος των προβλημάτων που πραγματεύεται στο βιβλίο της αλλά και την τόλμη να αποκαλύψει τις τραγικές πλευρές τους, που με τη συνηθισμένη θεώρηση δεν είναι ορατές.
«Οι απόψεις μας για την εργασία» υποστηρίζει η Φορεστέρ «και επομένως και για την ανεργία, γύρω από τις οποίες διαδραματίζεται (ή ισχυρίζεται ότι διαδραματίζεται) η πολιτική έχουν μετατραπεί σε ψευδαισθήσεις και οι αγώνες μας γι΄ αυτές είναι εξίσου παραληρηματικοί όσο οι μάχες του Δον Κιχώτη με τους ανεμόμυλους. (….) Ο άνεργος είναι το θύμα μιας οικουμενικής λογικής, η οποία βασίζεται στην κατάργηση αυτού που ονομάζουμε εργασία, δηλαδή των θέσεων απασχόλησης».
«Τα θύματα της εξαφάνισης της εργασίας, οι άνεργοι, αντιμετωπίζονται και κρίνονται στη βάση των ίδιων κριτηρίων που ίσχυαν την εποχή που οι θέσεις εργασίας αφθονούσαν. (….) Οι άνεργοι αυτοκατηγορούνται – όπως κατηγορούνται απ΄ τους άλλους – επειδή ζουν μία ζωή αθλιότητας ή απειλούνται από μία τέτοια ζωή.
Όλα αυτά που δεν έχουν τίποτα το αθώο οδηγούν τους άνεργους στην ντροπή, στη συναίσθηση της αναξιότητάς τους και στην πλήρη υποταγή. Από αυτό το σύστημα προκύπτει ένα ουσιαστικό ερώτημα: πρέπει να είναι κανείς «άξιος» για να ζήσει, για να έχει δικαίωμα να ζει;»
Το οικονομικό πρόβλημα απασχολεί τους Έλληνες πιο πολύ από όλα τα άλλα προβλήματα, αν και δεν γίνεται αισθητό από όλους με την αυτή ένταση και σε όλο το τραγικό βάθος, με το οποίο το περιγράφει η Βιβιάν Φορεστέρ στο αξιόλογο βιβλίο της «Η Οικονομική Φρίκη».
Η Φορεστέρ συνδέει το οικονομικό πρόβλημα με το πρόβλημα της Παιδείας. «Η σκέψη» γράφει « δε μαθαίνεται, είναι το πιο διαδεδομένο πράγμα στον κόσμο, το πιο αυθόρμητο, το πιο οργανικό. Όμως είναι επίσης και το πράγμα απ΄το οποίο μας αποτρέπουν περισσότερο. Μπορεί να ξεμάθουμε να σκεφτόμαστε. Όλα συντείνουν σ΄ αυτό (….) Για να εντρυφήσουμε στη σκέψη, απαιτείται να έχουμε κάποια εξάσκηση π.χ. να ξεχάσουμε τα επίθετα που την παρουσιάζουν ως αυστηρή, δυσχερή, απωθητική, ελιτιστική, παραλυτική και εξαιρετικά ανιαρή. Πρέπει ακόμα να μην υποκύπτουμε στην απάτη που θέλει να μας κάνει να πιστεύουμε ότι υπάρχει ένα χάσμα ανάμεσα στο πνεύμα και στο σώμα, ανάμεσα στη σκέψη και το συναίσθημα. Όταν το καταφέρουμε αυτό, θα έχουμε πετύχει κάτι που μοιάζει φοβερά με τη σωτηρία. Κι αυτό θα επιτρέψει στον καθένα να γίνει καλώς ή κακώς αυτοδίκαιος, αυτόνομος πολίτης όποια κι αν είναι η κοινωνική του θέση.»
«Δεν είναι παράξενο ότι αυτό δεν ενθαρρύνεται καθόλου. Γιατί τίποτε δεν κινητοποιεί όσο η σκέψη (….) Η σκέψη είναι πολιτική. Κι όχι μόνο η πολιτική σκέψη. Κάθε άλλο! Και μόνο το γεγονός ότι κάποιος σκέφτεται είναι πολιτική. Σ΄ αυτό οφείλεται ο ύπουλος και γι΄ αυτό αποτελεσματικός αγώνας που γίνεται στις μέρες μας, περισσότερο από ποτέ, εναντίον της σκέψης. Εναντίον της ικανότητας των ανθρώπων να σκέφτονται. Η σκέψη αποτελεί, ωστόσο, και θα αποτελεί όλο και πιο πολύ το μοναδικό όπλο μας».
( Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΡΙΣΜΟΥ, Βιβλιοπωλεία Παιδεία Λάρισας)
Nα τρως και να πίνεις παρέα με τους καλούς σου φίλους
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Να τρως και να πίνεις παρέα με τους καλούς σου φίλους. Αυτό είναι το δώρο του Θεού σε σένα, λέει ο Εκκλησιαστής. <<Ιδού είδον εγώ αγαθόν, ο εστί καλόν, του φαγείν και του πιείν/ και του ιδείν αγαθωσύνην.>> Είναι καλό , λέει ο Εκκλησιαστής, να τρως και πίνεις, παρέα με τους καλούς σου φίλους. Αυτό είναι το μερίδιό σου , που σε έδωσε ο Θεός. Αυτό είναι το δώρο του Θεού.
Ο Εκκλησιαστής είναι επηρεασμένος από την Στωϊκή φιλοσοφία, που δεν είναι και πολύ αισιόδοξη και χαρούμενη. Ο δημιουργός του Κρητικού ριζίτικου τραγουδιού έχει διαφορετική άποψη. Πιστεύει ότι υπάρχει κάτι που είναι ακόμα πιο καλό απ’ το να τρως και να πίνεις παρέα με τους καλούς σου φίλους. Υπάρχει η διήγηση και η συζήτηση. <<Τρώτε και πίνετε, άρχοντες, κι εγώ θα σας εδιηγούμαι>>, λέει το γνωστό αυτό ριζίτικο τραγούδι.
Η διήγηση, για τους Έλληνες , είναι το καλύτερο μερίδιο από ό,τι σου δόθηκε σ΄ αυτή τη ζωή. Οι Έλληνες αγαπούσαν τη συζήτηση και τις διηγήσεις πάνω από όλα. Την αγάπη τους αυτήν την εκμεταλλεύτηκαν, δυστυχώς, οι πολιτικοί και χόρτασταν με λόγια και με υποσχέσεις που ποτέ δεν τήρησαν, τον Ελληνικό λαό.
Το κριτήριο του καλού είναι για τους Έλληνες το χάρισμα του λόγου.
Εμείς δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι δυο άνθρωποι θα είναι μαζί και δεν θα μιλούν, όπως κάνουν στην Άπω Ανατολή, όταν πίνουν σιωπηλοί το τσάϊ τους και όχι μόνο δεν μιλούν, αλλά ούτε σκέφτονται κάτι άλλο εκτός απ΄ το να μη κάνουν θόρυβο τα σκεύη. Όλο το ενδιαφέρον τους και η προσοχή τους εξαντλείται στο να μην κάνουν θόρυβο όταν ακουμπούν το φλιτζάνι του τσαγιού στο πιατάκι.
Η ταινία <<ο τελευταίος κυνηγός>> είναι ένα ντοκυμαντέρ με θέμα τη ζωή ενός ελαφοκυνηγού στον Καναδά. Ο κυνηγός αυτός αρνούνταν να χρησιμοποιήσει τη μηχανή , το έλκηθρο- σκούτερ και τα άλλα τεχνικά μέσα του κυνηγιού. Ήταν ο μόνος που εξακολουθούσε να κυνηγάει όπως οι παλιοί ελαφοκυνηγοί, με έλκηθρο και με ειδικά γυμνασμένα σκυλιά Πίστευε ότι με τα τεχνικά μέσα και τη μηχανή ο άνθρωπος βιάζει τη φύση για να την προσαρμόσει στις ανάγκες του, αντί να προσαρμόσει τις ανάγκες του στη φύση. Ο άνθρωπος πρέπει να ζει μαζί με τη φύση και όχι εναντίον της φύσης.
Με τη φιλοσοφία του αυτή της ανιδιοτελούς αγάπης , δεν ήταν εύκολο να βρει κάποιον φίλο ο οποίος να έχει την ίδια αντίληψη με αυτόν για τη σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση. Δεν υπήρχε πια κανείς να μένει μόνος επάνω στα ψηλά βουνά του Καναδά μέσα σε κάποια αυτοσχέδια ξύλινη καλύβα, παρέα με τους σκύλους του. Χρειάστηκε να κάνει πορεία μερικών ημερών με το έλκηθρο ανάμεσα σε επικίνδυνες πλαγιές, σε παγωμένες λίμνες, και σε χαράδρες, ώσπου να φτάσει στην καλύβα κάποιου φίλου του, που ζούσε κι αυτός μόνος , μακριά από κάθε κατοικημένη περιοχή.
Σου έδινε χαρά να βλέπεις τη σκηνή της συνάντησης των δύο φίλων στην ερημική καλύβα, στην αχανή παγωμένη έκταση όπου η φωτιά και το ζεστό τσάϊ ήταν το πιο φιλικό και το πιο οικείο πράγμα στον κόσμο. Μαθημένοι κι οι δυο στη σιωπή, χαίρονταν ο ένας την παρουσία του άλλου, λέγοντας που και που κάποια κουβέντα για το κυνήγι . Η χαρά τους ήταν να βρίσκονται μαζί και να πίνουν το τσάϊ τους. Μέρες ολόκληρες δρόμο, για να πιεις παρέα με τον καλό σου φίλο μια κούπα αχνιστό τσάϊ!
Όλα είναι μάταια λέει η Γραφή στον Εκκλησιαστή, εκτός απ΄ το να τρως την τροφή σου και να πίνεις το πιοτό σου παρέα με τους καλούς σου φίλους. Αυτό είναι το μερίδιό σου , που σε έδωσε ο Θεός. Αυτό είναι το δώρο του Θεού. Τα άλλα είναι φθορά. Ματαιότης ματαιοτήτων.
Να τρως και να πίνεις παρέα με τους καλούς σου φίλους. Αυτό είναι το δώρο του Θεού σε σένα, λέει ο Εκκλησιαστής. <<Ιδού είδον εγώ αγαθόν, ο εστί καλόν, του φαγείν και του πιείν/ και του ιδείν αγαθωσύνην.>> Είναι καλό , λέει ο Εκκλησιαστής, να τρως και πίνεις, παρέα με τους καλούς σου φίλους. Αυτό είναι το μερίδιό σου , που σε έδωσε ο Θεός. Αυτό είναι το δώρο του Θεού.
Ο Εκκλησιαστής είναι επηρεασμένος από την Στωϊκή φιλοσοφία, που δεν είναι και πολύ αισιόδοξη και χαρούμενη. Ο δημιουργός του Κρητικού ριζίτικου τραγουδιού έχει διαφορετική άποψη. Πιστεύει ότι υπάρχει κάτι που είναι ακόμα πιο καλό απ’ το να τρως και να πίνεις παρέα με τους καλούς σου φίλους. Υπάρχει η διήγηση και η συζήτηση. <<Τρώτε και πίνετε, άρχοντες, κι εγώ θα σας εδιηγούμαι>>, λέει το γνωστό αυτό ριζίτικο τραγούδι.
Η διήγηση, για τους Έλληνες , είναι το καλύτερο μερίδιο από ό,τι σου δόθηκε σ΄ αυτή τη ζωή. Οι Έλληνες αγαπούσαν τη συζήτηση και τις διηγήσεις πάνω από όλα. Την αγάπη τους αυτήν την εκμεταλλεύτηκαν, δυστυχώς, οι πολιτικοί και χόρτασταν με λόγια και με υποσχέσεις που ποτέ δεν τήρησαν, τον Ελληνικό λαό.
Το κριτήριο του καλού είναι για τους Έλληνες το χάρισμα του λόγου.
Εμείς δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι δυο άνθρωποι θα είναι μαζί και δεν θα μιλούν, όπως κάνουν στην Άπω Ανατολή, όταν πίνουν σιωπηλοί το τσάϊ τους και όχι μόνο δεν μιλούν, αλλά ούτε σκέφτονται κάτι άλλο εκτός απ΄ το να μη κάνουν θόρυβο τα σκεύη. Όλο το ενδιαφέρον τους και η προσοχή τους εξαντλείται στο να μην κάνουν θόρυβο όταν ακουμπούν το φλιτζάνι του τσαγιού στο πιατάκι.
Η ταινία <<ο τελευταίος κυνηγός>> είναι ένα ντοκυμαντέρ με θέμα τη ζωή ενός ελαφοκυνηγού στον Καναδά. Ο κυνηγός αυτός αρνούνταν να χρησιμοποιήσει τη μηχανή , το έλκηθρο- σκούτερ και τα άλλα τεχνικά μέσα του κυνηγιού. Ήταν ο μόνος που εξακολουθούσε να κυνηγάει όπως οι παλιοί ελαφοκυνηγοί, με έλκηθρο και με ειδικά γυμνασμένα σκυλιά Πίστευε ότι με τα τεχνικά μέσα και τη μηχανή ο άνθρωπος βιάζει τη φύση για να την προσαρμόσει στις ανάγκες του, αντί να προσαρμόσει τις ανάγκες του στη φύση. Ο άνθρωπος πρέπει να ζει μαζί με τη φύση και όχι εναντίον της φύσης.
Με τη φιλοσοφία του αυτή της ανιδιοτελούς αγάπης , δεν ήταν εύκολο να βρει κάποιον φίλο ο οποίος να έχει την ίδια αντίληψη με αυτόν για τη σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση. Δεν υπήρχε πια κανείς να μένει μόνος επάνω στα ψηλά βουνά του Καναδά μέσα σε κάποια αυτοσχέδια ξύλινη καλύβα, παρέα με τους σκύλους του. Χρειάστηκε να κάνει πορεία μερικών ημερών με το έλκηθρο ανάμεσα σε επικίνδυνες πλαγιές, σε παγωμένες λίμνες, και σε χαράδρες, ώσπου να φτάσει στην καλύβα κάποιου φίλου του, που ζούσε κι αυτός μόνος , μακριά από κάθε κατοικημένη περιοχή.
Σου έδινε χαρά να βλέπεις τη σκηνή της συνάντησης των δύο φίλων στην ερημική καλύβα, στην αχανή παγωμένη έκταση όπου η φωτιά και το ζεστό τσάϊ ήταν το πιο φιλικό και το πιο οικείο πράγμα στον κόσμο. Μαθημένοι κι οι δυο στη σιωπή, χαίρονταν ο ένας την παρουσία του άλλου, λέγοντας που και που κάποια κουβέντα για το κυνήγι . Η χαρά τους ήταν να βρίσκονται μαζί και να πίνουν το τσάϊ τους. Μέρες ολόκληρες δρόμο, για να πιεις παρέα με τον καλό σου φίλο μια κούπα αχνιστό τσάϊ!
Όλα είναι μάταια λέει η Γραφή στον Εκκλησιαστή, εκτός απ΄ το να τρως την τροφή σου και να πίνεις το πιοτό σου παρέα με τους καλούς σου φίλους. Αυτό είναι το μερίδιό σου , που σε έδωσε ο Θεός. Αυτό είναι το δώρο του Θεού. Τα άλλα είναι φθορά. Ματαιότης ματαιοτήτων.
14.10.10
Άνθρωποι και καταστάσεις του έσχατου καιρού
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είπε πως θαρθούν τέτοιες καταστάσεις που δεν θάθελε να βρεθούν σ΄ αυτές ούτε τα παπούτσια του. Προφανώς εννοεί τις καταστάσεις στις οποίες, όπως λέει η Γραφή οι άνθρωποι γίνονται ψεύτες, εξαχρειώνεται ο ένας με τον άλλον και αντιγράφουν στη συμπεριφορά τους τα κτήνη τα ανόητα. <<Δεν θα καταμείνει σ΄ αυτούς το πνεύμα μου, γιατί είναι σάρκες>>, λέει ο Θεός με το στόμα των προφητών.
Ο σαρκικός άνθρωπος αντί να ακούσει το λόγο του Θεού, χρησιμοποιεί ως γνώμονα της ζωής του τα άλογα ζώα. Τα ζώα στη φύση, λέει στον εαυτό του , είναι ασύδοτα σεξουαλικά, δεν διακρίνουν αν είναι πατέρας , μητέρα, αδερφή ή αδερφός. Αυτό είναι το φυσιολογικό και στον άνθρωπο. Για να είναι ασύδοτος στις ηδονές του λέει ακόμα και ψέματα πως δήθεν τα ζώα δεν έχουν όρια στην σεξουαλική τους ζωή.
Στην προσευχή του <<πάτερ ημών>> που μας δίδαξε ο ίδιος ο Κύριος απευθύνουμε στον Ουράνιο Πατέρα μας μεταξύ των άλλων και αυτά τα λόγια <<και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, >>. Κατά γράμμα σημαίνουν << και μη μας βάζεις σε πειρασμό..>> Αλλά ο Κύριος δεν βάζει κανέναν σε πειρασμό. Ο πατέρας δεν βάζει σε πειρασμό τα παιδιά του. Συνεπώς τα λόγια αυτά δεν επιδέχονται ερμηνεία κατά γράμμα και πρέπει να τα ερμηνεύσουμε σύμφωνα με το πνεύμα του Ευαγγελίου. Ο Κύριος δεν βάζει το πλάσμα του σε πειρασμό.
Να μαθαίνουμε χωρίς να δοκιμαζόμαστε. Αυτό είναι το νόημα της προσευχής. Αν πρέπει να αρρωστήσουμε από κάποια αρρώστια για να μάθουμε να φυλαγόμαστε από αυτήν οι αρρώστιες δεν τελειώνουν ποτέ. Παρακαλούμε το Θεό να μας φωτίσει να μαθαίνουμε από το λόγο Του, χωρίς να δοκιμάσουμε την εμπειρία του κακού. Οι πρωτόπλαστοι στον παράδεισο ήθελαν να έχουν εμπειρία του κακού και απώλεσαν τον παράδεισο. Φέρθηκαν σαν τα νήπια, που δεν έχουν λόγο και μαθαίνουν μόνον με παθήματα.
Ο άνθρωπος που ακολουθεί το δρόμο αυτό του να μαθαίνει με πειρασμούς και με παθήματα μοιάζει με το νήπιο στο πνεύμα του. Η οδός του Κυρίου Ιησού είναι η φώτιση. Είναι το φως το αληθινό και το πνεύμα το επουράνιο. Είναι η αποχή από την εμπειρία του κακού. Ο Ιησούς όταν τον προκάλεσε ο σατανάς επικαλέστηκε το λόγο του Θεού. Έλα να με προσκυνήσεις, είπε ο σατανάς, και θα σου χαρίσω όλα τα βασίλεια της Γης. Η Γραφή λέει μόνο το Θεό σου να προσκυνήσεις, απάντησε ο Κύριος. Τα λόγια <<ύπαγε οπίσω μου σατανά>>, σημαίνουν ότι οδηγός του ανθρώπου δεν είναι ο πειρασμός, αλλά ο Λόγος του Θεού.
Αναλόγως του δρόμου που ακολουθούν οι άνθρωποι διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες: στους σαρκικούς, στους ψυχικούς και στους πνευματικούς. Ο άγιος Νικήτας στο έργο του Φυσικά Κεφάλαια ( Φιλοκαλία, Γ΄, σ.299-300), περιγράφει τις τρεις αυτές κατηγορίες και τις αντίστοιχες καταστάσεις της ζωής, ως εξής: Παραθέτουμε εδώ χάριν συντομίας μια μικρή περίληψη από το κεφάλαιο αυτό του Αγίου.
Τρεις καταστάσεις του βίου , λέει ο Άγιος, γνωρίζει ο λόγος, σαρκική, ψυχική και πνευματική, που η καθεμία έχει τη δική της διάθεση της ζωής και διακρίνεται από τις άλλες. Η σαρκική κατάσταση καταγίνεται ολόκληρη και σε όλα τα πράγματα με τις ηδονές και τις απολαύσεις αυτής της ζωής. Η σαρκική κατάσταση δεν έχει ούτε θέλει να έχει τίποτε από τις άλλες, από την ψυχική και την πνευματική. Οι άνθρωποι δεσμεύουν το αξίωμα του λόγου. (Δεν έχουν σημείο αναφοράς το λόγο. Δεν νοιάζονται αν αυτά που σκέφτονται, που λένε και πράττουν αρέσουν στο Θεό ή όχι). Αυτά που δεν καταλαβαίνουν τα βλαστημούν και με αυτά που ενστικτωδώς όπως τα ζώα γνωρίζουν, φθείρονται. Ο ένας με τον άλλον μάχονται για τα χρήματα, τη δόξα και τις ηδονές της σάρκας.
Για την κατάσταση αυτή που επικρατεί στις μέρες μας κάποιος σύγχρονος φιλόσοφος είπε, πως όταν η επιδίωξη των απολαύσεων γίνεται επιστήμη, στην πραγματικότητα οι άνθρωποι δεν έχουν το θάρρος της υπάρξεως και ενδομύχως ποθούν την ανυπαρξία. (Παράβαλε την τρομακτική αύξηση του αριθμού των αυτοκτονιών των νέων στις αναπτυγμένες χώρες της Δύσης).
Η δεύτερη κατηγορία είναι αυτή της ψυχικής κατάστασης και των ψυχικών ανθρώπων. Το κύριο χαρακτηριστικό της ψυχικής κατάστασης είναι ότι αποβλέπει στον έπαινο των ανθρώπων και ούτε σαρκική είναι ούτε πνευματική. Αποφεύγει και την κακία και την αρετή. Την κακία γιατί φοβάται τις συνέπειες και την αρετή γιατί θέλει κόπο και τόλμη. Δεν πρόσκειται σε καμιά ούτε στην αρετή, ούτε στην κακία για να αποφεύγει τις δυσκολίες της καθεμιάς.
Οι ψυχικώς ζώντες είναι λέει ο άγιος Νικήτας <<ημίμωροι>> (μισόχαζοι). Κενοί από άγιο πνεύμα και δίχως κανένα από τα χαρίσματά του. Φουσκώνουν από υπερηφάνεια, ενώ είναι ανήμποροι να εμβαθύνουν εις τα βάθη του πνεύματος. Δεν υπάρχει σ΄ αυτούς φως να τους οδηγεί για να κατανοούν τις Γραφές ούτε ανέχονται να ακούουν τους άλλους να μιλούν γι΄ αυτές.
<< Οι άνθρωποι αυτοί (οι ψυχικοί) είναι γογγυσταί, μεμψίμοιροι, κατά τας επιθυμίας αυτών πορευόμενοι, και το στόμα αυτών λαλεί υπέρογκα, θαυμάζοντες πρόσωπα ωφελείας χάριν. Σεις δε αγαπητοί, θυμηθείτε τα προφητικά λόγια των αποστόλων του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Στους έσχατους καιρούς, σας έλεγαν, θα εμφανιστούν άνθρωποι που θα σας εμπαίζουν και θα ζουν σύμφωνα με τις αμαρτωλές επιθυμίες τους. Αυτοί είναι που προκαλούν τις διαιρέσεις. Κυριαρχούνται από τις φυσικές τους επιθυμίες κι όχι από το Πνεύμα του Θεού>>.
Η τρίτη κατηγορία είναι η πνευματική. Στην κατηγορία αυτοί ανήκουν οι άνθρωποι οι οποίοι σε όλη τους τη ζωή και με όλο τους το είναι ποθούν να αρέσουν στο Θεό. Με την προσευχή και με την μελέτη φωτίζουν το νου τους, και χωρίζουν την ψυχή τους από τα θελήματα του σώματος. Αυτοί όχι μόνο γνωρίζονται ότι είναι πνευματικοί, αλλά ευλόγως έτσι τους αποκαλούν όλοι. Ο Κύριος είπε γι΄ αυτούς, υμείς εστέ το φως του κόσμου και το άλας της γης.
Το συμπέρασμα που βγαίνει για όλους εμάς είναι τα λόγια αυτά της Γραφής: << Σχολάσατε και γνώτε ότι εγώ ειμί ο Θεός>>. Τα λόγια αυτά στην πράξη σημαίνουν, ότι δεν είναι τίποτε και για κανέναν σπουδαίο, αν σ΄ αυτό δεν υπάρχει ο Θεός.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είπε πως θαρθούν τέτοιες καταστάσεις που δεν θάθελε να βρεθούν σ΄ αυτές ούτε τα παπούτσια του. Προφανώς εννοεί τις καταστάσεις στις οποίες, όπως λέει η Γραφή οι άνθρωποι γίνονται ψεύτες, εξαχρειώνεται ο ένας με τον άλλον και αντιγράφουν στη συμπεριφορά τους τα κτήνη τα ανόητα. <<Δεν θα καταμείνει σ΄ αυτούς το πνεύμα μου, γιατί είναι σάρκες>>, λέει ο Θεός με το στόμα των προφητών.
Ο σαρκικός άνθρωπος αντί να ακούσει το λόγο του Θεού, χρησιμοποιεί ως γνώμονα της ζωής του τα άλογα ζώα. Τα ζώα στη φύση, λέει στον εαυτό του , είναι ασύδοτα σεξουαλικά, δεν διακρίνουν αν είναι πατέρας , μητέρα, αδερφή ή αδερφός. Αυτό είναι το φυσιολογικό και στον άνθρωπο. Για να είναι ασύδοτος στις ηδονές του λέει ακόμα και ψέματα πως δήθεν τα ζώα δεν έχουν όρια στην σεξουαλική τους ζωή.
Στην προσευχή του <<πάτερ ημών>> που μας δίδαξε ο ίδιος ο Κύριος απευθύνουμε στον Ουράνιο Πατέρα μας μεταξύ των άλλων και αυτά τα λόγια <<και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, >>. Κατά γράμμα σημαίνουν << και μη μας βάζεις σε πειρασμό..>> Αλλά ο Κύριος δεν βάζει κανέναν σε πειρασμό. Ο πατέρας δεν βάζει σε πειρασμό τα παιδιά του. Συνεπώς τα λόγια αυτά δεν επιδέχονται ερμηνεία κατά γράμμα και πρέπει να τα ερμηνεύσουμε σύμφωνα με το πνεύμα του Ευαγγελίου. Ο Κύριος δεν βάζει το πλάσμα του σε πειρασμό.
Να μαθαίνουμε χωρίς να δοκιμαζόμαστε. Αυτό είναι το νόημα της προσευχής. Αν πρέπει να αρρωστήσουμε από κάποια αρρώστια για να μάθουμε να φυλαγόμαστε από αυτήν οι αρρώστιες δεν τελειώνουν ποτέ. Παρακαλούμε το Θεό να μας φωτίσει να μαθαίνουμε από το λόγο Του, χωρίς να δοκιμάσουμε την εμπειρία του κακού. Οι πρωτόπλαστοι στον παράδεισο ήθελαν να έχουν εμπειρία του κακού και απώλεσαν τον παράδεισο. Φέρθηκαν σαν τα νήπια, που δεν έχουν λόγο και μαθαίνουν μόνον με παθήματα.
Ο άνθρωπος που ακολουθεί το δρόμο αυτό του να μαθαίνει με πειρασμούς και με παθήματα μοιάζει με το νήπιο στο πνεύμα του. Η οδός του Κυρίου Ιησού είναι η φώτιση. Είναι το φως το αληθινό και το πνεύμα το επουράνιο. Είναι η αποχή από την εμπειρία του κακού. Ο Ιησούς όταν τον προκάλεσε ο σατανάς επικαλέστηκε το λόγο του Θεού. Έλα να με προσκυνήσεις, είπε ο σατανάς, και θα σου χαρίσω όλα τα βασίλεια της Γης. Η Γραφή λέει μόνο το Θεό σου να προσκυνήσεις, απάντησε ο Κύριος. Τα λόγια <<ύπαγε οπίσω μου σατανά>>, σημαίνουν ότι οδηγός του ανθρώπου δεν είναι ο πειρασμός, αλλά ο Λόγος του Θεού.
Αναλόγως του δρόμου που ακολουθούν οι άνθρωποι διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες: στους σαρκικούς, στους ψυχικούς και στους πνευματικούς. Ο άγιος Νικήτας στο έργο του Φυσικά Κεφάλαια ( Φιλοκαλία, Γ΄, σ.299-300), περιγράφει τις τρεις αυτές κατηγορίες και τις αντίστοιχες καταστάσεις της ζωής, ως εξής: Παραθέτουμε εδώ χάριν συντομίας μια μικρή περίληψη από το κεφάλαιο αυτό του Αγίου.
Τρεις καταστάσεις του βίου , λέει ο Άγιος, γνωρίζει ο λόγος, σαρκική, ψυχική και πνευματική, που η καθεμία έχει τη δική της διάθεση της ζωής και διακρίνεται από τις άλλες. Η σαρκική κατάσταση καταγίνεται ολόκληρη και σε όλα τα πράγματα με τις ηδονές και τις απολαύσεις αυτής της ζωής. Η σαρκική κατάσταση δεν έχει ούτε θέλει να έχει τίποτε από τις άλλες, από την ψυχική και την πνευματική. Οι άνθρωποι δεσμεύουν το αξίωμα του λόγου. (Δεν έχουν σημείο αναφοράς το λόγο. Δεν νοιάζονται αν αυτά που σκέφτονται, που λένε και πράττουν αρέσουν στο Θεό ή όχι). Αυτά που δεν καταλαβαίνουν τα βλαστημούν και με αυτά που ενστικτωδώς όπως τα ζώα γνωρίζουν, φθείρονται. Ο ένας με τον άλλον μάχονται για τα χρήματα, τη δόξα και τις ηδονές της σάρκας.
Για την κατάσταση αυτή που επικρατεί στις μέρες μας κάποιος σύγχρονος φιλόσοφος είπε, πως όταν η επιδίωξη των απολαύσεων γίνεται επιστήμη, στην πραγματικότητα οι άνθρωποι δεν έχουν το θάρρος της υπάρξεως και ενδομύχως ποθούν την ανυπαρξία. (Παράβαλε την τρομακτική αύξηση του αριθμού των αυτοκτονιών των νέων στις αναπτυγμένες χώρες της Δύσης).
Η δεύτερη κατηγορία είναι αυτή της ψυχικής κατάστασης και των ψυχικών ανθρώπων. Το κύριο χαρακτηριστικό της ψυχικής κατάστασης είναι ότι αποβλέπει στον έπαινο των ανθρώπων και ούτε σαρκική είναι ούτε πνευματική. Αποφεύγει και την κακία και την αρετή. Την κακία γιατί φοβάται τις συνέπειες και την αρετή γιατί θέλει κόπο και τόλμη. Δεν πρόσκειται σε καμιά ούτε στην αρετή, ούτε στην κακία για να αποφεύγει τις δυσκολίες της καθεμιάς.
Οι ψυχικώς ζώντες είναι λέει ο άγιος Νικήτας <<ημίμωροι>> (μισόχαζοι). Κενοί από άγιο πνεύμα και δίχως κανένα από τα χαρίσματά του. Φουσκώνουν από υπερηφάνεια, ενώ είναι ανήμποροι να εμβαθύνουν εις τα βάθη του πνεύματος. Δεν υπάρχει σ΄ αυτούς φως να τους οδηγεί για να κατανοούν τις Γραφές ούτε ανέχονται να ακούουν τους άλλους να μιλούν γι΄ αυτές.
<< Οι άνθρωποι αυτοί (οι ψυχικοί) είναι γογγυσταί, μεμψίμοιροι, κατά τας επιθυμίας αυτών πορευόμενοι, και το στόμα αυτών λαλεί υπέρογκα, θαυμάζοντες πρόσωπα ωφελείας χάριν. Σεις δε αγαπητοί, θυμηθείτε τα προφητικά λόγια των αποστόλων του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Στους έσχατους καιρούς, σας έλεγαν, θα εμφανιστούν άνθρωποι που θα σας εμπαίζουν και θα ζουν σύμφωνα με τις αμαρτωλές επιθυμίες τους. Αυτοί είναι που προκαλούν τις διαιρέσεις. Κυριαρχούνται από τις φυσικές τους επιθυμίες κι όχι από το Πνεύμα του Θεού>>.
Η τρίτη κατηγορία είναι η πνευματική. Στην κατηγορία αυτοί ανήκουν οι άνθρωποι οι οποίοι σε όλη τους τη ζωή και με όλο τους το είναι ποθούν να αρέσουν στο Θεό. Με την προσευχή και με την μελέτη φωτίζουν το νου τους, και χωρίζουν την ψυχή τους από τα θελήματα του σώματος. Αυτοί όχι μόνο γνωρίζονται ότι είναι πνευματικοί, αλλά ευλόγως έτσι τους αποκαλούν όλοι. Ο Κύριος είπε γι΄ αυτούς, υμείς εστέ το φως του κόσμου και το άλας της γης.
Το συμπέρασμα που βγαίνει για όλους εμάς είναι τα λόγια αυτά της Γραφής: << Σχολάσατε και γνώτε ότι εγώ ειμί ο Θεός>>. Τα λόγια αυτά στην πράξη σημαίνουν, ότι δεν είναι τίποτε και για κανέναν σπουδαίο, αν σ΄ αυτό δεν υπάρχει ο Θεός.
13.10.10
Το πνεύμα σου το αγαθόν οδηγήσει με
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Οι άγιοι λένε ότι ο Κύριος κατευθύνει τη ζωή μας. Το ίδιο λέει κι ο Δαβίδ με τους στίχους του: <<Κύριος ποιμαίνει με και εις ουδέν με υστερήσει. Εις κήπον χλόης εκεί με κατεσκήνωσεν (….) Προορώμην τον Κύριόν μου ότι εκ δεξιών μου εστί ίνα μη σαλευθώ>>. Πρίν να γνωρίσουμε την αλήθεια ότι ο Κύριος είναι ο οδηγός μας, ξοδεύουμε τη ζωή μας σε <<ματαιότητες και μανίας ψευδείς>>.
Η ζωή μας αρχίζει από τη στιγμή που αισθανόμαστε την παρουσία του Κυρίου Ιησού. Ο χρόνος πριν αποκτήσουμε την αίσθηση της παρουσίας του Κυρίου είναι σαν να μην υπήρξε. Νιώθουμε σαν να μην ζούσαμε πριν από την αίσθηση αυτή.
Ο καλύτερος τρόπος να αποκτήσουμε την αίσθηση της παρουσίας του Κυρίου Ιησού είναι η νοερά προσευχή.
Η νοερά προσευχή (η αδιάλειπτη προσευχή του Ιησού, Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού ελέησόν με τον αμαρτωλό), είναι πολύτιμη για την αίσθηση της παρουσίας του Ιησού. Εκείνοι που ασκούν αδιαλείπτως την νοερά προσευχή νιώθουν ευτυχείς για το θησαυρό τους αυτόν που ούτε κλέφτες αρπάζουν, ούτε σκόρος και σκουριά αφανίζει.
Δεν αποδέχονται όλοι οι άνθρωποι ότι το χέρι του Θεού κατευθύνει τη ζωή μας. Ότι είτε ζούμε είτε πεθαίνουμε είμαστε του Κυρίου. Άλλοι νομίζουν ότι η ζωή ανήκει σ’ αυτούς τους ίδιους, σαν να γέννησαν οι ίδιοι τον εαυτό τους και οι ίδιοι την κατευθύνουν κι άλλοι δεν ξέρουν. Αυτοί άλλοτε νομίζουν ότι ο Θεός κατευθύνει τη ζωή τους κι άλλοτε αμφιβάλλουν ότι ο Θεός ασχολείται μαζί τους και ότι η ζωή τους έχει κάποιο νόημα πέρα από τα αισθητά πράγματα.
Η απάντηση σε όλους είναι: << έρχου και ίδε>> (έλα και δες).
Όλες αυτές οι σκέψεις είναι ένα προοίμιο στο κύριο θέμα, που είναι η ενότητα
στη ζωή του ανθρώπου. Ένα θέμα πολύ χρήσιμο για το σημερινό άνθρωπο, που έχει την αίσθηση της χαοτικής ζωής γύρω του και μέσα του και κινδυνεύει να πέσει στην απελπισία και στην κατάθλιψη. Ιδίως οι νέοι, που δεν έχουν την πείρα της ωριμότητας, αν και διαθέτουν πληθώρα γνώσεων, αλλά όχι τη Γνώση.
Θυμάμαι τη μόνιμη αντίρρηση ενός φίλου μου : << Δεν μπορώ να δεχθώ ότι ο Θεός ασχολείται μαζί μου και καταγράφει τις πράξεις μου>>. Την απάντηση στο φίλο μου δίνει ο στίχος του Δαβίδ, <<η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί δια παντός>>. <<Εσύ ο ίδιος είσαι το βιβλίο, όπου καταγράφονται τα πάντα στη ζωή σου>>, είπα στο φίλο μου και ησύχασε. <Θα δώσουμε λόγο, ακόμα και για μια μάταιη σκέψη μέσα στην καρδιά μας, λέει η Αγία Γραφή, όταν θα ανοιχτούν τα βιβλία>>.
<<Ο Γκρέγκ μου έκοψε τα χέρια>> είπε ο διευθυντής των φυλακών, όταν ο Γκρεγκ που εξέτιε ποινή καθείρξεως 12 ετών, αποφυλακίστηκε. <<Τον εμπιστευόμουν περισσότερο απ΄ τους δικούς μου>>. Ο Γκρέγκ ήταν κρατούμενος στις φυλακές Λαρίσης. Έμαθα ότι δεν είχε κανέναν και τον επισκεπτόμουνα ώσπου γίναμε φίλοι. Μου έγραφε προσευχές σε στίχους και μου τις έδινε. Ήταν ένας βασανισμένος άνθρωπος. Τις νύχτες δεν κοιμόταν. Ένιωθε ένα ατσάλινο χέρι να σφίγγει την καρδιά του. Η προσευχή και η νοσταλγία της πατρίδας του κρατούσε ζωντανό το πνεύμα του.
Οι άγιοι λένε ότι ο Κύριος κατευθύνει τη ζωή μας. Το ίδιο λέει κι ο Δαβίδ με τους στίχους του: <<Κύριος ποιμαίνει με και εις ουδέν με υστερήσει. Εις κήπον χλόης εκεί με κατεσκήνωσεν (….) Προορώμην τον Κύριόν μου ότι εκ δεξιών μου εστί ίνα μη σαλευθώ>>. Πρίν να γνωρίσουμε την αλήθεια ότι ο Κύριος είναι ο οδηγός μας, ξοδεύουμε τη ζωή μας σε <<ματαιότητες και μανίας ψευδείς>>.
Η ζωή μας αρχίζει από τη στιγμή που αισθανόμαστε την παρουσία του Κυρίου Ιησού. Ο χρόνος πριν αποκτήσουμε την αίσθηση της παρουσίας του Κυρίου είναι σαν να μην υπήρξε. Νιώθουμε σαν να μην ζούσαμε πριν από την αίσθηση αυτή.
Ο καλύτερος τρόπος να αποκτήσουμε την αίσθηση της παρουσίας του Κυρίου Ιησού είναι η νοερά προσευχή.
Η νοερά προσευχή (η αδιάλειπτη προσευχή του Ιησού, Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού ελέησόν με τον αμαρτωλό), είναι πολύτιμη για την αίσθηση της παρουσίας του Ιησού. Εκείνοι που ασκούν αδιαλείπτως την νοερά προσευχή νιώθουν ευτυχείς για το θησαυρό τους αυτόν που ούτε κλέφτες αρπάζουν, ούτε σκόρος και σκουριά αφανίζει.
Δεν αποδέχονται όλοι οι άνθρωποι ότι το χέρι του Θεού κατευθύνει τη ζωή μας. Ότι είτε ζούμε είτε πεθαίνουμε είμαστε του Κυρίου. Άλλοι νομίζουν ότι η ζωή ανήκει σ’ αυτούς τους ίδιους, σαν να γέννησαν οι ίδιοι τον εαυτό τους και οι ίδιοι την κατευθύνουν κι άλλοι δεν ξέρουν. Αυτοί άλλοτε νομίζουν ότι ο Θεός κατευθύνει τη ζωή τους κι άλλοτε αμφιβάλλουν ότι ο Θεός ασχολείται μαζί τους και ότι η ζωή τους έχει κάποιο νόημα πέρα από τα αισθητά πράγματα.
Η απάντηση σε όλους είναι: << έρχου και ίδε>> (έλα και δες).
Όλες αυτές οι σκέψεις είναι ένα προοίμιο στο κύριο θέμα, που είναι η ενότητα
στη ζωή του ανθρώπου. Ένα θέμα πολύ χρήσιμο για το σημερινό άνθρωπο, που έχει την αίσθηση της χαοτικής ζωής γύρω του και μέσα του και κινδυνεύει να πέσει στην απελπισία και στην κατάθλιψη. Ιδίως οι νέοι, που δεν έχουν την πείρα της ωριμότητας, αν και διαθέτουν πληθώρα γνώσεων, αλλά όχι τη Γνώση.
Θυμάμαι τη μόνιμη αντίρρηση ενός φίλου μου : << Δεν μπορώ να δεχθώ ότι ο Θεός ασχολείται μαζί μου και καταγράφει τις πράξεις μου>>. Την απάντηση στο φίλο μου δίνει ο στίχος του Δαβίδ, <<η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί δια παντός>>. <<Εσύ ο ίδιος είσαι το βιβλίο, όπου καταγράφονται τα πάντα στη ζωή σου>>, είπα στο φίλο μου και ησύχασε. <Θα δώσουμε λόγο, ακόμα και για μια μάταιη σκέψη μέσα στην καρδιά μας, λέει η Αγία Γραφή, όταν θα ανοιχτούν τα βιβλία>>.
<<Ο Γκρέγκ μου έκοψε τα χέρια>> είπε ο διευθυντής των φυλακών, όταν ο Γκρεγκ που εξέτιε ποινή καθείρξεως 12 ετών, αποφυλακίστηκε. <<Τον εμπιστευόμουν περισσότερο απ΄ τους δικούς μου>>. Ο Γκρέγκ ήταν κρατούμενος στις φυλακές Λαρίσης. Έμαθα ότι δεν είχε κανέναν και τον επισκεπτόμουνα ώσπου γίναμε φίλοι. Μου έγραφε προσευχές σε στίχους και μου τις έδινε. Ήταν ένας βασανισμένος άνθρωπος. Τις νύχτες δεν κοιμόταν. Ένιωθε ένα ατσάλινο χέρι να σφίγγει την καρδιά του. Η προσευχή και η νοσταλγία της πατρίδας του κρατούσε ζωντανό το πνεύμα του.
12.10.10
Δημοκρατία δίχως πολίτες!
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Μια μέρα, διηγείται ο βιογράφος του Ηράκλειτου, Διογένης Λαέρτιος,
μια παρέα Εφεσίων βρήκε τον Ηράκλειτο να παίζει ζάρια με μια ομάδα παιδιών και τον ρώτησε, γιατί το έκανε αυτό. « Γιατί εκπλήσσεστε, άχρηστοι άνθρωποι;» απάντησε ο Ηράκλειτος. «Δεν είναι προτιμότερο να παίζω ζάρια, από το να παίζω μαζί σας το παιχνίδι της πολιτικής;»
Ο Ηράκλειτος έζησε σε ταραγμένους καιρούς , δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν από σήμερα. Κατά τη διάρκεια της ζωής του πανάρχαιες αυτοκρατορίες ξαφνικά κατέρρευσαν και νέες δημιουργήθηκαν. Ο Ηράκλειτος πίστευε ότι ένας πολίτης είναι καλύτερος από 10.000 πολίτες - μάζα.
Ο παρών λόγος κατά πολιτικών είναι απλός. Στηρίζεται στην απλή σκέψη ότι οι πολιτικοί αδικούν κατάφωρα τους πολίτες: πρώτον, τους αδικούν γιατί κάνουν τα κόμματα και την πολιτική αυτοσκοπό και δεύτερον τους αδικούν γιατί τους εμποδίζουν να είναι πολίτες και τους μετατρέπουν σε μάζα.(Πολίτης είναι αυτός που μετέχει κρίσεως και εξουσίας). Η μάζα ούτε κρίνει ούτε εκλέγει, μόνο ακολουθεί.
Μια μέρα, διηγείται ο βιογράφος του Ηράκλειτου, Διογένης Λαέρτιος,
μια παρέα Εφεσίων βρήκε τον Ηράκλειτο να παίζει ζάρια με μια ομάδα παιδιών και τον ρώτησε, γιατί το έκανε αυτό. « Γιατί εκπλήσσεστε, άχρηστοι άνθρωποι;» απάντησε ο Ηράκλειτος. «Δεν είναι προτιμότερο να παίζω ζάρια, από το να παίζω μαζί σας το παιχνίδι της πολιτικής;»
Ο Ηράκλειτος έζησε σε ταραγμένους καιρούς , δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν από σήμερα. Κατά τη διάρκεια της ζωής του πανάρχαιες αυτοκρατορίες ξαφνικά κατέρρευσαν και νέες δημιουργήθηκαν. Ο Ηράκλειτος πίστευε ότι ένας πολίτης είναι καλύτερος από 10.000 πολίτες - μάζα.
Ο παρών λόγος κατά πολιτικών είναι απλός. Στηρίζεται στην απλή σκέψη ότι οι πολιτικοί αδικούν κατάφωρα τους πολίτες: πρώτον, τους αδικούν γιατί κάνουν τα κόμματα και την πολιτική αυτοσκοπό και δεύτερον τους αδικούν γιατί τους εμποδίζουν να είναι πολίτες και τους μετατρέπουν σε μάζα.(Πολίτης είναι αυτός που μετέχει κρίσεως και εξουσίας). Η μάζα ούτε κρίνει ούτε εκλέγει, μόνο ακολουθεί.
Πολυτυραννία
Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου
Δεν είναι καλή η πολυτυραννία, κατά τον Πλάτωνα, το να υπάρχουν δηλαδή πολλοί τύραννοι σ΄ ένα τόπο. Τύραννος σημαίνει κύριος, άρχων, βασιλεύς, ηγέτης, όπως λέμε σήμερα. Πρώτη φορά που άκουσα τη λέξη «τυραννία» ήταν στο χωριό μου, όταν χαρακτήριζαν κάποιον άνθρωπο φτωχό, που βασανίζεται, χωρίς ελπίδα να τελειώσουν ποτέ τα βάσανά του. Ένα τέτοιον άνθρωπο, στο χωριό μου τον έλεγαν «χαμένη τυράννια». Τώρα τα χωριά και οι πόλεις γέμισαν «χαμένες τυράννιες,», ανθρώπους που δεν περιμένουν να τελειώσουν οι ταλαιπωρίες και τα βάσανά τους ποτέ και τους δέρνει η μαύρη απελπισία και το σκοτάδι.
Ο κόσμος , όπως ο Πλάτων, προτιμάει τον ένα τύραννο απ΄ τους πολλούς. Έτσι εξηγείται που τα κόμματα, οι εφημερίδες, η τηλεόραση , το ραδιόφωνο, και όλος αυτός ο κόσμος του τύπου προβάλλουν τον ένα και δεν προβάλλουν την συλλογική ηγεσία. Ο κόσμος δεν θέλει το μαζικό στην εξουσία. Η προτίμηση αυτή επιδέχεται διαφορετικές ερμηνείες. Μια ερμηνεία είναι ότι ένας είναι ο χαρισματικός, που η αξία του μεγαλώνει γιατί είναι σπάνιος. Αν υπάρχουν σωρός από χαρισματικούς πέφτει και η αξία τους.
Η άλλη ερμηνεία είναι πως όσο λιγότεροι είναι οι ηγέτες τόσο καλύτερα. Μη λυπηθείς , όταν δεις κάποιον με ένα χέρι, γράφει στη Σιδηρά Διαθήκη του ο Πολύβιος Δημητρακόπουλος. Ένα χέρι λιγότερο, χίλια κακά λιγότερα στον κόσμο. Αν η σκέψη αυτή είναι αληθινή, μπορεί κανείς να εικάσει ότι ο πολίτης σκέφτεται αναλόγως, ένας ηγέτης λιγότερος δυο χιλιάδες κακά λιγότερα στον κόσμο. Ιδίως αν οι ηγέτες, όπως οι σημερινοί, σπανίως έχουν το Χριστό μέσα τους και κατευθύνονται απ΄ την αρχομανία τους περισσότερο παρά απ΄ την αγάπη τους για τους πολίτες.
Δεν είναι καλή η πολυτυραννία, κατά τον Πλάτωνα, το να υπάρχουν δηλαδή πολλοί τύραννοι σ΄ ένα τόπο. Τύραννος σημαίνει κύριος, άρχων, βασιλεύς, ηγέτης, όπως λέμε σήμερα. Πρώτη φορά που άκουσα τη λέξη «τυραννία» ήταν στο χωριό μου, όταν χαρακτήριζαν κάποιον άνθρωπο φτωχό, που βασανίζεται, χωρίς ελπίδα να τελειώσουν ποτέ τα βάσανά του. Ένα τέτοιον άνθρωπο, στο χωριό μου τον έλεγαν «χαμένη τυράννια». Τώρα τα χωριά και οι πόλεις γέμισαν «χαμένες τυράννιες,», ανθρώπους που δεν περιμένουν να τελειώσουν οι ταλαιπωρίες και τα βάσανά τους ποτέ και τους δέρνει η μαύρη απελπισία και το σκοτάδι.
Ο κόσμος , όπως ο Πλάτων, προτιμάει τον ένα τύραννο απ΄ τους πολλούς. Έτσι εξηγείται που τα κόμματα, οι εφημερίδες, η τηλεόραση , το ραδιόφωνο, και όλος αυτός ο κόσμος του τύπου προβάλλουν τον ένα και δεν προβάλλουν την συλλογική ηγεσία. Ο κόσμος δεν θέλει το μαζικό στην εξουσία. Η προτίμηση αυτή επιδέχεται διαφορετικές ερμηνείες. Μια ερμηνεία είναι ότι ένας είναι ο χαρισματικός, που η αξία του μεγαλώνει γιατί είναι σπάνιος. Αν υπάρχουν σωρός από χαρισματικούς πέφτει και η αξία τους.
Η άλλη ερμηνεία είναι πως όσο λιγότεροι είναι οι ηγέτες τόσο καλύτερα. Μη λυπηθείς , όταν δεις κάποιον με ένα χέρι, γράφει στη Σιδηρά Διαθήκη του ο Πολύβιος Δημητρακόπουλος. Ένα χέρι λιγότερο, χίλια κακά λιγότερα στον κόσμο. Αν η σκέψη αυτή είναι αληθινή, μπορεί κανείς να εικάσει ότι ο πολίτης σκέφτεται αναλόγως, ένας ηγέτης λιγότερος δυο χιλιάδες κακά λιγότερα στον κόσμο. Ιδίως αν οι ηγέτες, όπως οι σημερινοί, σπανίως έχουν το Χριστό μέσα τους και κατευθύνονται απ΄ την αρχομανία τους περισσότερο παρά απ΄ την αγάπη τους για τους πολίτες.
9.10.10
Διάλογος με φίλη αναγνώστρια για τη γλώσσα
"Αρκεί να βρίσκεται κανείς στην Ελλάδα της ομορφιάς και του πνεύματος,
για να λάμπει."
Μαριάνα Μακ Ντόλαντ
heart n soul: -μου κακοφαίνεται η επιλογή της καθαρεύουσας.
Μ.Λ. -Εγώ αγαπώ τις γλώσσες όπως τα τραγούδια. Αρκεί να είναι ωραία.
heart n soul: -Δεν με ενοχλεί η καθαρεύουσα σα γλώσσα, ούτε αναφέρομαι στην αισθητική της, στο αν την αγαπώ ή όχι, αν είναι ωραία ή όχι, αλλά στο αντίκτυπο που έχει όταν επιλέγεται σαν μέσο επικοινωνίας σε συγκεκριμένες περιστάσεις, όταν για παράδειγμα ξέρεις ότι δε θα γίνεις κατανοητός από τα άτομα στα οποία απευθύνεσαι. Ο Μητροπολίτης εδώ απευθύνεται στον Πρόεδρο και τους Αδελφούς άμεσα,οι οποίοι μπορεί να τον καταλαβαίνουν, αλλά δεν προορίζεται για όλους στην ουσία το μήνυμά του; Εγώ ως γλωσσολόγος το καταλαβαίνω, αλλά με ενοχλεί που π.χ. ο πατέρας μου δε θα το καταλάβει, γιατί επιλέχθηκε μια γλώσσα ακατανόητη πια γι αυτόν και για πολλούς.
Μ.Λ. -Δεν θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς, όπως τοποθετείς τα πράγματα.
Αν μου επιτρέπεται, να διατυπώσω μια διαφορετική γνώμη εντελώς προσωπική.
Από την αγάπη μου για τις μεταφράσεις αντιλήφθηκα μια διαφορετική από τη συνηθισμένη λειτουργία της γλώσσας.
Θα έλεγα ότι υπάρχει και ένα άλλο είδος κατανόησης της γλώσσας εκτός από αυτό,στο οποίο η γλώσσα χρησιμοποιείται απλώς στην μετάδοση νοημάτων, σαν σήματα μορς.
Με αυτή την έννοια δεν γίνεται αντιληπτό, πώς "μόνον αυτό που λέγεται με αγάπη θα ακουστεί". Ή αυτό που λένε οι Κινέζοι: "Αν κάποιος μείνει στο δωμάτιό του και κάνει μια σωστή σκέψη, η σκέψη αυτή θα ακουστεί παντού, έστω κι αν δεν την πει, δεν τη γράψει, δεν την εκφωνήσει".
Σε καμιά ίσως γλώσσα του κόσμου, πλην της Ελληνικής, δεν διακρίνουν το λόγο από τη λέξη. το "Εν αρχή ην ο λόγος.." το αποδίδουν στην Αγγλική, με το "In the begining was the Word",στην Ισπανική με το " Al principio ya existia la Palabra"...
Νομίζω ότι χωρίς την Ελληνική γλώσσα δεν θα μπορούσε να διατυπωθεί το δόγμα της Αγίας Τριάδος. Χωρίς τον πλούτο της όσον αφορά τη σκέψη και το λόγο.
Το παράδοξο είναι ότι η λειτουργική γλώσσα με τους αρχαίους τύπους δεν ενοχλεί τους απλούς ανθρώπους, που εκκλησιάζονται τακτικά, ενώ ενοχλεί τους πεπαιδευμένους.
Ένας πρόεδρος του δικαστηρίου ανέβηκε στην κορφή ενός βουνού και συνάντησε εκεί έναν αγράμματο βοσκό.
Ενώ ο πρόεδρος στην έδρα ερμήνευε την καθαρεύουσα στην δημοτική λέγοντας π.χ. καλά-κακά ή πιθανά ή προηγούμενα και άλλες τέτοιες ελληνικούρες ο βοσκός χρησιμοποιούσε άνετα τους λόγιους τύπους "κακήν κακώς" , "προηγουμένως", "πιθανόν" κ.ά.
Θέλω να πω ότι η Ελληνική γλώσσα είναι ενιαία όπως κάθε γλώσσα με αρχαία ιστορία και παράδοση και δεν ανέχεται "γύψο" χωρίς να γίνει "ξύλινη".
Αν διαβάσετε τη μετάφραση των ΟΜηρικών επών από τον Δούκα θα καταλάβετε τί θέλω να πω.
Ο Δούκας απέδειξε ότι η Ομηρική γλώσσα ανταποκρίνεται πλήρως στο σύγχρονο γλωσσικό αισθητήριο του Νεοέλληνα.
Η γλώσσα είναι ζωντανός οργανισμός και δεν επιδέχεται, όπως κάθε ζωντανός οργανισμός ανάλυση. Η ανάλυση εξυπηρετεί μεν την επιστήμη, αλλά δεν είναι δυνατόν να αναπαράγει τη ζωή στο επιστημονικό πείραμα.
Τί έγινε τώρα με τους "καθαρευουσιάνους δημοτικιστές";
Το ίδιο που έγινε με τους "καθαρευουσιάνους της καθαρεύουσας".
Στο ποινικό δικαστήριο, όταν η απόφαση είναι ομόφωνη ο καταδικασθείς πρέπει να αφήνεται ελεύθερος.
Αυτή είναι η κεντρική ιδέα της ταινίας του Μιχάλκωφ "Δώδεκα".
Αξίζει να τη δεις. Είναι ένα αριστούργημα!
Η γλώσσα δε διαφέρει στις καταλήξεις αλλά στο νου αυτού που την μιλάει ή τη γράφει, αν είναι γυμνασμένος ή αγύμναστος.
Η γυμνασμένη καρδιά έχει έναν ορισμένο αριθμό σφυγμών, συνήθως γύρω στους εξήντα. Η αγύμναστη έχει από τους 80 ή ενενήντα και πάνω.
Ποιος πρέπει να είναι ο στόχος;
Να γυμνάζομαι την καρδιά ή να την αφήνουμε αγύμναστη ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΠΙΑΖΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ;
Το αυτό συμβαίνει με το νου και με το λόγο. Ο γυμνασμένος νους εκφράζεται με συνθετικό λόγο, ό αγύμναστος και τα παιδιά με παρατατικό λόγο. Δεν συνθέτει τα νοήματα, αλλά τα παρατάσσει.
Η διαφορά είναι στην ταχύτητα της αντίληψης.
Γυμνασμένο νου μπορεί να έχει και ένας αγράμματος και αγύμναστο νου μπορεί να έχει και ένας γραμματισμένος.
Είναι θέμα άσκησης του νου και όχι γνώστης της γραμματικής.
Η ξύλινη γλώσσα κι αυτοί που την επινόησαν και την μεταχειρίζονται νομίζουν ότι προσφέρουν υπηρεσία στο λαό, είναι φίλοι του λαού, αφήνοντάς τον αγύμναστο, χάριν ευκολίας. Ευτυχώς ο λαός με το γλωσσικό του αίσθημα αντιλαμβάνεται την αλήθεια και δεν ακολουθεί το στραβό τους δρόμο.
Κανένας λαϊκός τύπος δεν χρησιμοποιεί την ξύλινη γλώσσα, εκτός απ΄ τους γραμματισμένους κομματικούς.
heart n soul: - Καλημέρα κ. Μόσχο και ευχαριστώ και για τη φιλική προσφώνηση και για τον διάλογο:) Ωραία όσα γράφετε, και, ως συνήθως δε διαφωνώ, διατηρώ όμως το αρχικό μου συναίσθημα. Να διευκρινήσω, μια που αναφερθήκατε, ότι τα λειτουργικά κείμενα μ'αρέσουν όπως είναι, και όχι μεταφρασμένα, αλλά δε μπορώ να συγκρίνω τα δύο: άλλο η λειτουργία, όπου η γλώσσα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του μυστηρίου, και είναι κάτι που ο πιστός θα ακούει, και θα βιώνει μυστηριακά, σε όλη του τη ζωή, κι άλλο μια συζήτηση όπου θέλω ο συνομιλών/ακροατής μου να καταλάβει τι θέλω να του πω. Για να το πω πιο χοντροκομένα, θαυμάσια γλώσσα και η π.χ. αγγλική, αλλά αν μιλήσω αγγλικά σε κάποιον που δε τα ξέρει, δε θα με καταλάβει. Ναι, σύμφωνοι, θα καταλάβει τον τόνο μου, αν του μιλώ γλυκά ή θυμωμένα, αλλά δε θα ξέρει τι του λέω. Και εντάξει αν δεν έχουμε κοινή γλώσσα να συνεννοηθούμε, αν όμως έχουμε; εγώ αυτή δεν πρέπει να διαλέξω;
Να συμπληρώσω ακόμα ότι τις ταινίες τις θέλω με υπότιτλους και όχι μεταγλωτισμένες, τα γαλλικά τραγούδια στα γαλλικά και τα ισπανικά στα ισπανικά, κι ας μην καταλαβαίνω τι λένε:) και θέλω να κουραστώ διαβάζοντας Παπαδιαμάντη:) Αλλά με τον ανθρώπο που μιλάω και θέλω να επικοινωνήσω θέλω να καταλαβαινόμαστε και ψάχνω για κοινή και για τους δυό μας γλώσσα. Ευχαριστώ για τη φιλοξενία,
πάω να ψάξω το Δώδεκα!
Μ.Λ. -Η μεγαλύτερη αρετή κατά τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας είναι η διάκριση. Και η διάκριση ακολουθεί το ενδιαφέρον. Με το ενδιαφέρον καθένας από εμάς έχει μέσα του μια ιεραρχική κλίμακα. Με το ενδιαφέρον εργάζεται και ο νους και αποθησαυρίζει αναλόγως το άπειρο πλήθος των πληροφοριών.
Είναι θέμα δεκτικότητος του αναγνώστη ή του ακροατή, δηλαδή ενδιαφέροντος και ανάγνωσης ή ακρόασης πνευματικής ή φευγαλέας, όπως στις εφημερίδες, που κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν πρέπει να τις διαβάζει ή να γράφει σ΄ αυτές, γιατί γράφονται στο γόνατο και διαβάζονται φευγαλέα, χωρίς αληθινό ενδιαφέρον.
Το πνευματικό ενδιαφέρον προϋποθέτει καθαρή καρδιά και καθαρό νου.
Μιλάμε για την Ελληνική γλώσσα και για Έλληνες που έχουν έστω και ένα μικρό πλούτο λέξεων και εκφράσεων, μικρό, αλλά πλούτο. Ακόμα και οι απλούστεροι. Εξαιρούνται οι ημιμαθείς.
Κι εμένα μ΄ αρέσει ν’ ακούω τις γλώσσες. Έχω μια ευχέρεια να τις μαθαίνω γρήγορα, πράγμα που με εμπόδισε να μάθω έστω και μία. Το ίδιο μάθαινα γρήγορα τα μουσικά όργανα και δεν παίζω, παρά μόνο για τον εαυτό μου. Κανένας δεν υποφέρει να με ακούσει να γρατσουνάω το βιολάκι μου.
Η άγνοια και η έλλειψη ενδιαφέροντος δεν είναι επιχείρημα και μάλιστα εναντίον της Ελληνικής γλώσσας.
Αξίζει να διαβάσεις για την Μαριάννα Μακ Ντόναλντ που διέθεσε όλη την περιουσία της για το "Θησαυρό της Ελληνικής γλώσσας" σε ηλεκτρονική μορφή. Το 1970 είχε φτάσει στα
εξήντα εκατομμύρια λέξεις. "Σπασμένα τα ελληνικά της, αλλά κατανοητά και τα αρχαία ελληνικά της τέλεια" σημειώνει η κ. Νίνα Βλάχου, απ΄ το βιβλίο της οποίας αντλώ τις πληροφορίες αυτές. Το βιβλίο της κ. Βλάχου έχει τον τίτλο "ΟΙ γυναίκες μου" Εκδ. Λαβύρινθος. "Αρκεί να βρίσκεται κανείς στην Ελλάδα της ομορφιάς και του πνεύματος, για να λάμπει. Είναι η 30ή φορά που έρχομαι και κάθε μου ερχομός με πλημμυρίζει ευτυχία. Είστε πολύ τυχερή που είστε Ελληνίδα. Ανακάλυψα την Ελλάδα μέσα από τα αρχαία κείμενα και από τότε της έχω αφιερωθεί ολοκληρωτικά".
για να λάμπει."
Μαριάνα Μακ Ντόλαντ
heart n soul: -μου κακοφαίνεται η επιλογή της καθαρεύουσας.
Μ.Λ. -Εγώ αγαπώ τις γλώσσες όπως τα τραγούδια. Αρκεί να είναι ωραία.
heart n soul: -Δεν με ενοχλεί η καθαρεύουσα σα γλώσσα, ούτε αναφέρομαι στην αισθητική της, στο αν την αγαπώ ή όχι, αν είναι ωραία ή όχι, αλλά στο αντίκτυπο που έχει όταν επιλέγεται σαν μέσο επικοινωνίας σε συγκεκριμένες περιστάσεις, όταν για παράδειγμα ξέρεις ότι δε θα γίνεις κατανοητός από τα άτομα στα οποία απευθύνεσαι. Ο Μητροπολίτης εδώ απευθύνεται στον Πρόεδρο και τους Αδελφούς άμεσα,οι οποίοι μπορεί να τον καταλαβαίνουν, αλλά δεν προορίζεται για όλους στην ουσία το μήνυμά του; Εγώ ως γλωσσολόγος το καταλαβαίνω, αλλά με ενοχλεί που π.χ. ο πατέρας μου δε θα το καταλάβει, γιατί επιλέχθηκε μια γλώσσα ακατανόητη πια γι αυτόν και για πολλούς.
Μ.Λ. -Δεν θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς, όπως τοποθετείς τα πράγματα.
Αν μου επιτρέπεται, να διατυπώσω μια διαφορετική γνώμη εντελώς προσωπική.
Από την αγάπη μου για τις μεταφράσεις αντιλήφθηκα μια διαφορετική από τη συνηθισμένη λειτουργία της γλώσσας.
Θα έλεγα ότι υπάρχει και ένα άλλο είδος κατανόησης της γλώσσας εκτός από αυτό,στο οποίο η γλώσσα χρησιμοποιείται απλώς στην μετάδοση νοημάτων, σαν σήματα μορς.
Με αυτή την έννοια δεν γίνεται αντιληπτό, πώς "μόνον αυτό που λέγεται με αγάπη θα ακουστεί". Ή αυτό που λένε οι Κινέζοι: "Αν κάποιος μείνει στο δωμάτιό του και κάνει μια σωστή σκέψη, η σκέψη αυτή θα ακουστεί παντού, έστω κι αν δεν την πει, δεν τη γράψει, δεν την εκφωνήσει".
Σε καμιά ίσως γλώσσα του κόσμου, πλην της Ελληνικής, δεν διακρίνουν το λόγο από τη λέξη. το "Εν αρχή ην ο λόγος.." το αποδίδουν στην Αγγλική, με το "In the begining was the Word",στην Ισπανική με το " Al principio ya existia la Palabra"...
Νομίζω ότι χωρίς την Ελληνική γλώσσα δεν θα μπορούσε να διατυπωθεί το δόγμα της Αγίας Τριάδος. Χωρίς τον πλούτο της όσον αφορά τη σκέψη και το λόγο.
Το παράδοξο είναι ότι η λειτουργική γλώσσα με τους αρχαίους τύπους δεν ενοχλεί τους απλούς ανθρώπους, που εκκλησιάζονται τακτικά, ενώ ενοχλεί τους πεπαιδευμένους.
Ένας πρόεδρος του δικαστηρίου ανέβηκε στην κορφή ενός βουνού και συνάντησε εκεί έναν αγράμματο βοσκό.
Ενώ ο πρόεδρος στην έδρα ερμήνευε την καθαρεύουσα στην δημοτική λέγοντας π.χ. καλά-κακά ή πιθανά ή προηγούμενα και άλλες τέτοιες ελληνικούρες ο βοσκός χρησιμοποιούσε άνετα τους λόγιους τύπους "κακήν κακώς" , "προηγουμένως", "πιθανόν" κ.ά.
Θέλω να πω ότι η Ελληνική γλώσσα είναι ενιαία όπως κάθε γλώσσα με αρχαία ιστορία και παράδοση και δεν ανέχεται "γύψο" χωρίς να γίνει "ξύλινη".
Αν διαβάσετε τη μετάφραση των ΟΜηρικών επών από τον Δούκα θα καταλάβετε τί θέλω να πω.
Ο Δούκας απέδειξε ότι η Ομηρική γλώσσα ανταποκρίνεται πλήρως στο σύγχρονο γλωσσικό αισθητήριο του Νεοέλληνα.
Η γλώσσα είναι ζωντανός οργανισμός και δεν επιδέχεται, όπως κάθε ζωντανός οργανισμός ανάλυση. Η ανάλυση εξυπηρετεί μεν την επιστήμη, αλλά δεν είναι δυνατόν να αναπαράγει τη ζωή στο επιστημονικό πείραμα.
Τί έγινε τώρα με τους "καθαρευουσιάνους δημοτικιστές";
Το ίδιο που έγινε με τους "καθαρευουσιάνους της καθαρεύουσας".
Στο ποινικό δικαστήριο, όταν η απόφαση είναι ομόφωνη ο καταδικασθείς πρέπει να αφήνεται ελεύθερος.
Αυτή είναι η κεντρική ιδέα της ταινίας του Μιχάλκωφ "Δώδεκα".
Αξίζει να τη δεις. Είναι ένα αριστούργημα!
Η γλώσσα δε διαφέρει στις καταλήξεις αλλά στο νου αυτού που την μιλάει ή τη γράφει, αν είναι γυμνασμένος ή αγύμναστος.
Η γυμνασμένη καρδιά έχει έναν ορισμένο αριθμό σφυγμών, συνήθως γύρω στους εξήντα. Η αγύμναστη έχει από τους 80 ή ενενήντα και πάνω.
Ποιος πρέπει να είναι ο στόχος;
Να γυμνάζομαι την καρδιά ή να την αφήνουμε αγύμναστη ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΠΙΑΖΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ;
Το αυτό συμβαίνει με το νου και με το λόγο. Ο γυμνασμένος νους εκφράζεται με συνθετικό λόγο, ό αγύμναστος και τα παιδιά με παρατατικό λόγο. Δεν συνθέτει τα νοήματα, αλλά τα παρατάσσει.
Η διαφορά είναι στην ταχύτητα της αντίληψης.
Γυμνασμένο νου μπορεί να έχει και ένας αγράμματος και αγύμναστο νου μπορεί να έχει και ένας γραμματισμένος.
Είναι θέμα άσκησης του νου και όχι γνώστης της γραμματικής.
Η ξύλινη γλώσσα κι αυτοί που την επινόησαν και την μεταχειρίζονται νομίζουν ότι προσφέρουν υπηρεσία στο λαό, είναι φίλοι του λαού, αφήνοντάς τον αγύμναστο, χάριν ευκολίας. Ευτυχώς ο λαός με το γλωσσικό του αίσθημα αντιλαμβάνεται την αλήθεια και δεν ακολουθεί το στραβό τους δρόμο.
Κανένας λαϊκός τύπος δεν χρησιμοποιεί την ξύλινη γλώσσα, εκτός απ΄ τους γραμματισμένους κομματικούς.
heart n soul: - Καλημέρα κ. Μόσχο και ευχαριστώ και για τη φιλική προσφώνηση και για τον διάλογο:) Ωραία όσα γράφετε, και, ως συνήθως δε διαφωνώ, διατηρώ όμως το αρχικό μου συναίσθημα. Να διευκρινήσω, μια που αναφερθήκατε, ότι τα λειτουργικά κείμενα μ'αρέσουν όπως είναι, και όχι μεταφρασμένα, αλλά δε μπορώ να συγκρίνω τα δύο: άλλο η λειτουργία, όπου η γλώσσα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του μυστηρίου, και είναι κάτι που ο πιστός θα ακούει, και θα βιώνει μυστηριακά, σε όλη του τη ζωή, κι άλλο μια συζήτηση όπου θέλω ο συνομιλών/ακροατής μου να καταλάβει τι θέλω να του πω. Για να το πω πιο χοντροκομένα, θαυμάσια γλώσσα και η π.χ. αγγλική, αλλά αν μιλήσω αγγλικά σε κάποιον που δε τα ξέρει, δε θα με καταλάβει. Ναι, σύμφωνοι, θα καταλάβει τον τόνο μου, αν του μιλώ γλυκά ή θυμωμένα, αλλά δε θα ξέρει τι του λέω. Και εντάξει αν δεν έχουμε κοινή γλώσσα να συνεννοηθούμε, αν όμως έχουμε; εγώ αυτή δεν πρέπει να διαλέξω;
Να συμπληρώσω ακόμα ότι τις ταινίες τις θέλω με υπότιτλους και όχι μεταγλωτισμένες, τα γαλλικά τραγούδια στα γαλλικά και τα ισπανικά στα ισπανικά, κι ας μην καταλαβαίνω τι λένε:) και θέλω να κουραστώ διαβάζοντας Παπαδιαμάντη:) Αλλά με τον ανθρώπο που μιλάω και θέλω να επικοινωνήσω θέλω να καταλαβαινόμαστε και ψάχνω για κοινή και για τους δυό μας γλώσσα. Ευχαριστώ για τη φιλοξενία,
πάω να ψάξω το Δώδεκα!
Μ.Λ. -Η μεγαλύτερη αρετή κατά τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας είναι η διάκριση. Και η διάκριση ακολουθεί το ενδιαφέρον. Με το ενδιαφέρον καθένας από εμάς έχει μέσα του μια ιεραρχική κλίμακα. Με το ενδιαφέρον εργάζεται και ο νους και αποθησαυρίζει αναλόγως το άπειρο πλήθος των πληροφοριών.
Είναι θέμα δεκτικότητος του αναγνώστη ή του ακροατή, δηλαδή ενδιαφέροντος και ανάγνωσης ή ακρόασης πνευματικής ή φευγαλέας, όπως στις εφημερίδες, που κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν πρέπει να τις διαβάζει ή να γράφει σ΄ αυτές, γιατί γράφονται στο γόνατο και διαβάζονται φευγαλέα, χωρίς αληθινό ενδιαφέρον.
Το πνευματικό ενδιαφέρον προϋποθέτει καθαρή καρδιά και καθαρό νου.
Μιλάμε για την Ελληνική γλώσσα και για Έλληνες που έχουν έστω και ένα μικρό πλούτο λέξεων και εκφράσεων, μικρό, αλλά πλούτο. Ακόμα και οι απλούστεροι. Εξαιρούνται οι ημιμαθείς.
Κι εμένα μ΄ αρέσει ν’ ακούω τις γλώσσες. Έχω μια ευχέρεια να τις μαθαίνω γρήγορα, πράγμα που με εμπόδισε να μάθω έστω και μία. Το ίδιο μάθαινα γρήγορα τα μουσικά όργανα και δεν παίζω, παρά μόνο για τον εαυτό μου. Κανένας δεν υποφέρει να με ακούσει να γρατσουνάω το βιολάκι μου.
Η άγνοια και η έλλειψη ενδιαφέροντος δεν είναι επιχείρημα και μάλιστα εναντίον της Ελληνικής γλώσσας.
Αξίζει να διαβάσεις για την Μαριάννα Μακ Ντόναλντ που διέθεσε όλη την περιουσία της για το "Θησαυρό της Ελληνικής γλώσσας" σε ηλεκτρονική μορφή. Το 1970 είχε φτάσει στα
εξήντα εκατομμύρια λέξεις. "Σπασμένα τα ελληνικά της, αλλά κατανοητά και τα αρχαία ελληνικά της τέλεια" σημειώνει η κ. Νίνα Βλάχου, απ΄ το βιβλίο της οποίας αντλώ τις πληροφορίες αυτές. Το βιβλίο της κ. Βλάχου έχει τον τίτλο "ΟΙ γυναίκες μου" Εκδ. Λαβύρινθος. "Αρκεί να βρίσκεται κανείς στην Ελλάδα της ομορφιάς και του πνεύματος, για να λάμπει. Είναι η 30ή φορά που έρχομαι και κάθε μου ερχομός με πλημμυρίζει ευτυχία. Είστε πολύ τυχερή που είστε Ελληνίδα. Ανακάλυψα την Ελλάδα μέσα από τα αρχαία κείμενα και από τότε της έχω αφιερωθεί ολοκληρωτικά".
8.10.10
"Η Εκκλησία έχει την ιεράν υποχρέωση να αρθρώνη προδρομικό λόγο"
Βαρυσήμαντη δήλωση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ,
Ἐν Πειραιεῖ τῇ 7ῃ Ὀκτωβρίου 2010
Δ Η Λ Ω Σ Ι Σ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ
ΔΙΑ ΤΑ ΠΡΑΚΤΙΚΑ
ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
τῆς 5ης - 8ης Ὀκτωβρίου 2010
Μακαριώτατε Ἅγιε Πρόεδρε,
Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀδελφοί,
Επί του θέματος της τακτικής συγκλήσεως της Ι. Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος: «Τα αίτια της συγχρόνου ποικιλομόρφου κρίσης και η Εκκλησία ως ελπίδα και ενότητα της κοινωνίας και ως νοηματοδότηση της ζωής του ανθρώπου» επάγομαι τα κάτωθι, παρακαλών δια την περίληψιν αυτών εις τα Πρακτικά:
1) Η Αγιωτάτη ημών Εκκλησία, Σώμα του Δομήτορος Αυτής Κυρίου, έχει την ιεράν υποχρέωσιν να αρθρώνη πάντοτε και διϊστορικώς λόγον προδρομικόν και να καταδεικνύη τα ουσιώδη των ιστορικών περιόδων με την χαρισματικήν Αυτής διάκρισιν των γεγονότων. Αυτό ουδόλως αποτελεί κομματισμόν η πολιτικολογία, που ασφαλώς αποκλείονται δια κάθε εκκλησιαστικόν άνδρα εκ της οντολογίας της Εκκλησίας, η οποία ως όλον δεν δύναται να κατατμάται εις μερίδια.
Το ιερόν όμως χρέος αρθρώσεως προδρομικού λόγου τυγχάνει εντολή του Τρισαγίου Ιδρυτού Αυτής και εν ταυτώ διαχρονικόν τρόπον εκφράσεως των Αγίων και Ηρώων Της.
2) Η φιλτάτη ημών πατρίς δεν δύναται να παρομοιασθή με οιανδήτινα άλλην χώραν, διότι ιστορικώς διήλθεν υπό βάναυσον δουλείαν και κατοχήν τεσσάρων αιώνων και επεβίωσεν ως Έθνος ένεκεν της κιβωτού του Γένους Εκκλησίας. Η ρήσις του μεγάλου νομομαθούς Ν. Σαριπόλου: «Δια της Εκκλησίας εσώθημεν» θα παραμένη ανά τους αιώνας αναλλοίωτος και ακατάλυτος.
Από της εθνικής παλλιγγενεσίας κατά τας τελευταίας δύο δεκαετίας παρατηρείται, ενορχηστρωμένη και εντονωτάτη προσπάθεια αποδομήσεως της Ελληνοχριστιανικής ιδιοπροσωπείας του Γένους δια συντονισμένων ενεργειών των δύο Κομμάτων εξουσίας και των ελασσόνων κομμάτων της λεγομένης αριστεράς που ταυτίζονται εις την μεθοδικήν αποδόμησιν του εκκλησιαστικού βίου από την καρδίαν και την ψυχήν των Ελλήνων.
Ειδικώτερον υπό της προλαβούσης Κυβερνητικής πλειονοψηφίας ενομοθετήθησαν αθέσμως, η έργω άρνησις της Αναστάσεως των σωμάτων δια της καύσεως των νεκρών, η απομείωσις του ιερού θεσμού του Γάμου δια του συμφώνου συμβιώσεως που μετατρέπει το τιμιώτατον ανθρώπινον πρόσωπον εις ηδονικόν χρηστικόν αντικείμενον, ο εξοβελισμός παρά πάσαν έννοιαν συνταγματικής ευταξίας των Κληρικών από την μαθητικήν κοινότητα και επεχειρήθη πεισμόνως η επιβολή ψευδών και ανακριβειών δια την αλλοίωσιν της ιστορικής συνειδήσεως της μαθητιώσης νεολαίας.
Υπό δε της παρούσης πολιτικής ηγεσίας διαδίδεται μετ’ επιτάσεως ότι θα επιχειρηθή η αντισυνταγματική περιθωριοποίησις της θρησκευτικής παιδείας της δευτεροβαθμίου εκπαιδεύσεως με την πλήρη υποβάθμισιν του ομολογιακού μαθήματος των Θρησκευτικών ως κατ’ επιλογήν μαθήματος της τελευταίας βαθμίδος, ως και ότι θα επεκταθή το σύμφωνον συμβιώσεως και εις τα λεγόμενα «ομόφυλα ζευγάρια» δια να θεσμοθετηθή ούτω η αήθης ανατροπή της ανθρωπίνης οντολογίας, ως και ότι θα υλοποιηθή η, δια της καταργήσεως του ως προαιρετικού ισχύοντος εις την ποινικήν και πολιτικήν δικονομίαν θρησκευτικού όρκου, εκμηδένησις της θρησκευτικής ορκοδοσίας των κρατικών λειτουργών ώστε να απομειωθή πλήρως η ιερή σχέσις πίστεως και πατρίδος εις τας συνειδήσεις των Ελλήνων.
Η σύμπλευσις, συμπόρευσις και συστράτευσις των δύο κομμάτων εξουσίας αποδεικνύουν πασιδήλως ότι αποτελούν διατάκτας και υπεργολάβους έξωθεν σχεδιασμού που με μεθοδικότητα επιβάλλεται δια να πληγή η Έλλάς ως καρδία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας που διασώζει ακαινοτόμητον και αδιαλώβητον την αποκεκαλυμένην παρά του Τρισαγίου Θεού αλήθειαν περί του κόσμου και του ανθρώπου από τας στρεβλώσεις και τας αιρέσεις του Δυτικού Χριστιανισμού και εν ταυτώ διασφαλίζει τα πρόσωπα από την καταδολίευσιν της ανθρωπίνης ελευθερίας.
3) Εις το μέγιστον ερώτημα διατί η χώρα περιήλθε εις τοσούτον δεινοτάτην οικονομικήν θέσιν την απάντησιν δίδει ευχερώς η πληθώρα των στοιχείων δια των οποίων ενοχοποιούνται όλοι οι υπογράψαντες συμβάσεις αναθέσεως δημοσίων έργων από του έτους 1955 και εντεύθεν διότι δεν υφίσταται ουδεμία σύμβασις άνευ της αθέσμου προμηθείας, και επιπροσθέτως την απάντησιν δίδει το γεγονός ότι ενώ εις την Διάσκεψιν των Παρισίων υπεχρεώθη η Γερμανική Πολιτεία όπως καταβάλη εις την Ελληνικήν τεράστιον ποσόν δια τα πολεμικάς αποζημιώσεις που εξικνείται με σημερινάς τιμάς εις το ύψος των εβδομήκοντα περίπου δισεκατομμυρίων (70.000.000.000) ευρώ, διαχρονικώς αι Ελληνικαί Κυβερνήσεις δεν απήτησαν την χρηματικήν αυτήν ικανοποίησιν διότι εφοβούντο τας αποκαλύψεις χρηματισμού υπό Γερμανικών εταιρειών των υπευθύνων των κομμάτων εξουσίας της χώρας και εκβιαζόμεναι δεν προέβησαν εις οιανδήτινα κατά της Γερμανικής Πολιτείας νομικήν διεκδίκησιν.
Ωσαύτως με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Τραπέζης Επενδύσεων αποδεικνύεται ότι η αδιαφάνεια και η καταδολίευσις δημοσίου χρήματος τυγχάνει πρακτική των υπευθύνων του Ελληνικού Δημοσίου εφ’ όσον εν χιλιόμετρον κατασκευασθησομένου δρόμου κοστίζει εις την Ευρώπην τριάκοντα εκατομμύρια (30.000.000) ευρώ και εις την Ελλάδα το διπλάσιον.
4) Εδημοσιεύθη εις τον διεθνή τύπον ότι η Ρωσσική Ομοσπονδία εζήτησεν από την Ελληνικήν Πολιτείαν την επ’ ενοικίω παραχώρησιν ναυτικής βάσεως εις το Αιγαίον δια να ναυλοχή ο Ρωσσικός στόλος εις την Μεσόγειον με συνολικόν μίσθιον το ποσόν των εκατό δισεκατομμυρίων ευρώ.
Η μοναδική δια την χώραν αυτή ευκαιρία ανωδύνου υπερβάσεως της οικονομικής κρίσεως απερρίφθη υπό της σημερινής πολιτικής ηγεσίας, χωρίς να ληφθή υπ’ όψιν ότι δι’αυτού του τρόπου επιπροσθέτως θα απεδυναμούτο το casus beli της γείτονος και ευχερώς θα ηδυνάμεθα να ασκήσωμεν τα υπό του διεθνούς δικαίου έννομα δικαιώματά μας δια την επέκτασιν των χωρικών μας υδάτων εις τα δώδεκα μίλια, την μετατροπήν του Αρχιπελάγους εις «ελληνικήν λίμνην» και την εξόρυξιν του υπογείου ορυκτού πλούτου που θα καθιστούσε την χώραν αυτάρκη ενεργειακώς και οικονομικώς.
Ωσαύτως ο έχων την ευθύνην της παρούσης Κυβερνήσεως απεμείωσεν και την ετέραν ισχυράν δυνατότητα της χώρας να καταστή ενεργειακός κόμβος με την αμφισβήτησιν της συμφωνίας περί του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρουπόλεως, και ωδήγησε την χώραν τελικώς εις την θανατηφόρον αγκάλην του ΔΝΤ και του σχεδιασμού της «Ευρωδιασώσεως».
5) Η επίσκεψις του Πρωθυπουργού του Ισραήλ εις την Ελλάδα, η επίτευξις του μακροχρονίου σχεδίου του σιωνιστού κ. Σόρος δια την παραχώρησιν Ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων εις την Ισραηλιτικήν πολεμικήν μηχανήν δια τας στρατιωτικάς ασκήσεις αυτής, η υπογραφή πολιτικοστρατιωτικών συμφωνιων μετά του Ισραήλ, ο εναγκαλισμός μας από το διεθνές Εβραϊκό λόμπυ των Η.Π.Α. των Ρότσιλντ, Ροκφέλερ, Μπρεζίνσκυ και σία και αι συγχαρητήριαι προσρήσεις του Αντιπροέδρου της Αμερικανικής Κυβερνήσεως, η άμεσος αναβάθμισις της χρηματικοπιστοληπτικής ικανότητος της χώρας από την Moodys αποδεικνύουν ποία είναι πλέον τα νέα «αφεντικά» της αγιοτόκου και ηρωωτόκου ταύτης πατρίδος και ερμηνεύουν διατί η παρούσα Κυβέρνησις ηρνήθη το νόμιμον αίτημά μου να διαλύση τα ψευδεπίγραφα τεκτονικά δήθεν ιδρύματα που παραβιάζουν τας διατάξεις του άρθρου 188 του Αστικού Κώδικος και αποτελούν προπύργια του διεθνούς σιωνιστικού και σατανοκινήτου «σαχεντρίν», που ύψωσεν ως ψευδοθεόν τον δυσώνυμον Εωσφόρον η Διάβολον κρυπτογραφικά αναφερόμενον ως δήθεν «Μέγα Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος» (Μ.Α.Τ.Σ.) αρνηθέν την πίστιν εις τον Τρισάγιον Θεόν της Διαθήκης μέσω της Ραββινικής γραμματείας, του Ταλμούδ και της Καμπάλα, και που αγωνίζεται παντί σθένει δια την επίτευξιν παγκοσμίου διακυβερνήσεως και δια την επιβολήν του Εωσφορισμού ως παγκοσμίου θρησκείας (ΜΡΑ).
6) Επομένως έχομεν ιερόν χρέος να καταδείξωμεν και να προβάλωμεν εις τον ευσεβή ορθόδοξον ελληνικόν λαόν πάντα τα ανωτέρω, να απαιτήσωμεν από την Κυβέρνησιν την διάλυσιν των ψευδεπιγράφων τεκτονικών δήθεν ιδρυμάτων εγκαθέτων διατακτών του παγκοσμίου Εωσφορικού Σιωνισμού και να δηλώσωμεν ευθαρσώς urbi et orbi ότι εάν χωρήση εις υλοποίησιν των διαδιδομένων σχεδιασμών Της, θα κηρύξωμεν την Εκκλησίαν «εν διωγμώ» και θα απευθυνθώμεν προς τον ευσεβή ελληνικόν λαόν που εν ταυτώ είναι και ο κατά το Σύνταγμα εγγυητής και υπερασπιστής των διατάξεών του.
Ελάχιστος εν Χριστώ αδελφός
+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Πηγή: zoiforos
Ἐν Πειραιεῖ τῇ 7ῃ Ὀκτωβρίου 2010
Δ Η Λ Ω Σ Ι Σ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ
ΔΙΑ ΤΑ ΠΡΑΚΤΙΚΑ
ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
τῆς 5ης - 8ης Ὀκτωβρίου 2010
Μακαριώτατε Ἅγιε Πρόεδρε,
Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀδελφοί,
Επί του θέματος της τακτικής συγκλήσεως της Ι. Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος: «Τα αίτια της συγχρόνου ποικιλομόρφου κρίσης και η Εκκλησία ως ελπίδα και ενότητα της κοινωνίας και ως νοηματοδότηση της ζωής του ανθρώπου» επάγομαι τα κάτωθι, παρακαλών δια την περίληψιν αυτών εις τα Πρακτικά:
1) Η Αγιωτάτη ημών Εκκλησία, Σώμα του Δομήτορος Αυτής Κυρίου, έχει την ιεράν υποχρέωσιν να αρθρώνη πάντοτε και διϊστορικώς λόγον προδρομικόν και να καταδεικνύη τα ουσιώδη των ιστορικών περιόδων με την χαρισματικήν Αυτής διάκρισιν των γεγονότων. Αυτό ουδόλως αποτελεί κομματισμόν η πολιτικολογία, που ασφαλώς αποκλείονται δια κάθε εκκλησιαστικόν άνδρα εκ της οντολογίας της Εκκλησίας, η οποία ως όλον δεν δύναται να κατατμάται εις μερίδια.
Το ιερόν όμως χρέος αρθρώσεως προδρομικού λόγου τυγχάνει εντολή του Τρισαγίου Ιδρυτού Αυτής και εν ταυτώ διαχρονικόν τρόπον εκφράσεως των Αγίων και Ηρώων Της.
2) Η φιλτάτη ημών πατρίς δεν δύναται να παρομοιασθή με οιανδήτινα άλλην χώραν, διότι ιστορικώς διήλθεν υπό βάναυσον δουλείαν και κατοχήν τεσσάρων αιώνων και επεβίωσεν ως Έθνος ένεκεν της κιβωτού του Γένους Εκκλησίας. Η ρήσις του μεγάλου νομομαθούς Ν. Σαριπόλου: «Δια της Εκκλησίας εσώθημεν» θα παραμένη ανά τους αιώνας αναλλοίωτος και ακατάλυτος.
Από της εθνικής παλλιγγενεσίας κατά τας τελευταίας δύο δεκαετίας παρατηρείται, ενορχηστρωμένη και εντονωτάτη προσπάθεια αποδομήσεως της Ελληνοχριστιανικής ιδιοπροσωπείας του Γένους δια συντονισμένων ενεργειών των δύο Κομμάτων εξουσίας και των ελασσόνων κομμάτων της λεγομένης αριστεράς που ταυτίζονται εις την μεθοδικήν αποδόμησιν του εκκλησιαστικού βίου από την καρδίαν και την ψυχήν των Ελλήνων.
Ειδικώτερον υπό της προλαβούσης Κυβερνητικής πλειονοψηφίας ενομοθετήθησαν αθέσμως, η έργω άρνησις της Αναστάσεως των σωμάτων δια της καύσεως των νεκρών, η απομείωσις του ιερού θεσμού του Γάμου δια του συμφώνου συμβιώσεως που μετατρέπει το τιμιώτατον ανθρώπινον πρόσωπον εις ηδονικόν χρηστικόν αντικείμενον, ο εξοβελισμός παρά πάσαν έννοιαν συνταγματικής ευταξίας των Κληρικών από την μαθητικήν κοινότητα και επεχειρήθη πεισμόνως η επιβολή ψευδών και ανακριβειών δια την αλλοίωσιν της ιστορικής συνειδήσεως της μαθητιώσης νεολαίας.
Υπό δε της παρούσης πολιτικής ηγεσίας διαδίδεται μετ’ επιτάσεως ότι θα επιχειρηθή η αντισυνταγματική περιθωριοποίησις της θρησκευτικής παιδείας της δευτεροβαθμίου εκπαιδεύσεως με την πλήρη υποβάθμισιν του ομολογιακού μαθήματος των Θρησκευτικών ως κατ’ επιλογήν μαθήματος της τελευταίας βαθμίδος, ως και ότι θα επεκταθή το σύμφωνον συμβιώσεως και εις τα λεγόμενα «ομόφυλα ζευγάρια» δια να θεσμοθετηθή ούτω η αήθης ανατροπή της ανθρωπίνης οντολογίας, ως και ότι θα υλοποιηθή η, δια της καταργήσεως του ως προαιρετικού ισχύοντος εις την ποινικήν και πολιτικήν δικονομίαν θρησκευτικού όρκου, εκμηδένησις της θρησκευτικής ορκοδοσίας των κρατικών λειτουργών ώστε να απομειωθή πλήρως η ιερή σχέσις πίστεως και πατρίδος εις τας συνειδήσεις των Ελλήνων.
Η σύμπλευσις, συμπόρευσις και συστράτευσις των δύο κομμάτων εξουσίας αποδεικνύουν πασιδήλως ότι αποτελούν διατάκτας και υπεργολάβους έξωθεν σχεδιασμού που με μεθοδικότητα επιβάλλεται δια να πληγή η Έλλάς ως καρδία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας που διασώζει ακαινοτόμητον και αδιαλώβητον την αποκεκαλυμένην παρά του Τρισαγίου Θεού αλήθειαν περί του κόσμου και του ανθρώπου από τας στρεβλώσεις και τας αιρέσεις του Δυτικού Χριστιανισμού και εν ταυτώ διασφαλίζει τα πρόσωπα από την καταδολίευσιν της ανθρωπίνης ελευθερίας.
3) Εις το μέγιστον ερώτημα διατί η χώρα περιήλθε εις τοσούτον δεινοτάτην οικονομικήν θέσιν την απάντησιν δίδει ευχερώς η πληθώρα των στοιχείων δια των οποίων ενοχοποιούνται όλοι οι υπογράψαντες συμβάσεις αναθέσεως δημοσίων έργων από του έτους 1955 και εντεύθεν διότι δεν υφίσταται ουδεμία σύμβασις άνευ της αθέσμου προμηθείας, και επιπροσθέτως την απάντησιν δίδει το γεγονός ότι ενώ εις την Διάσκεψιν των Παρισίων υπεχρεώθη η Γερμανική Πολιτεία όπως καταβάλη εις την Ελληνικήν τεράστιον ποσόν δια τα πολεμικάς αποζημιώσεις που εξικνείται με σημερινάς τιμάς εις το ύψος των εβδομήκοντα περίπου δισεκατομμυρίων (70.000.000.000) ευρώ, διαχρονικώς αι Ελληνικαί Κυβερνήσεις δεν απήτησαν την χρηματικήν αυτήν ικανοποίησιν διότι εφοβούντο τας αποκαλύψεις χρηματισμού υπό Γερμανικών εταιρειών των υπευθύνων των κομμάτων εξουσίας της χώρας και εκβιαζόμεναι δεν προέβησαν εις οιανδήτινα κατά της Γερμανικής Πολιτείας νομικήν διεκδίκησιν.
Ωσαύτως με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Τραπέζης Επενδύσεων αποδεικνύεται ότι η αδιαφάνεια και η καταδολίευσις δημοσίου χρήματος τυγχάνει πρακτική των υπευθύνων του Ελληνικού Δημοσίου εφ’ όσον εν χιλιόμετρον κατασκευασθησομένου δρόμου κοστίζει εις την Ευρώπην τριάκοντα εκατομμύρια (30.000.000) ευρώ και εις την Ελλάδα το διπλάσιον.
4) Εδημοσιεύθη εις τον διεθνή τύπον ότι η Ρωσσική Ομοσπονδία εζήτησεν από την Ελληνικήν Πολιτείαν την επ’ ενοικίω παραχώρησιν ναυτικής βάσεως εις το Αιγαίον δια να ναυλοχή ο Ρωσσικός στόλος εις την Μεσόγειον με συνολικόν μίσθιον το ποσόν των εκατό δισεκατομμυρίων ευρώ.
Η μοναδική δια την χώραν αυτή ευκαιρία ανωδύνου υπερβάσεως της οικονομικής κρίσεως απερρίφθη υπό της σημερινής πολιτικής ηγεσίας, χωρίς να ληφθή υπ’ όψιν ότι δι’αυτού του τρόπου επιπροσθέτως θα απεδυναμούτο το casus beli της γείτονος και ευχερώς θα ηδυνάμεθα να ασκήσωμεν τα υπό του διεθνούς δικαίου έννομα δικαιώματά μας δια την επέκτασιν των χωρικών μας υδάτων εις τα δώδεκα μίλια, την μετατροπήν του Αρχιπελάγους εις «ελληνικήν λίμνην» και την εξόρυξιν του υπογείου ορυκτού πλούτου που θα καθιστούσε την χώραν αυτάρκη ενεργειακώς και οικονομικώς.
Ωσαύτως ο έχων την ευθύνην της παρούσης Κυβερνήσεως απεμείωσεν και την ετέραν ισχυράν δυνατότητα της χώρας να καταστή ενεργειακός κόμβος με την αμφισβήτησιν της συμφωνίας περί του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρουπόλεως, και ωδήγησε την χώραν τελικώς εις την θανατηφόρον αγκάλην του ΔΝΤ και του σχεδιασμού της «Ευρωδιασώσεως».
5) Η επίσκεψις του Πρωθυπουργού του Ισραήλ εις την Ελλάδα, η επίτευξις του μακροχρονίου σχεδίου του σιωνιστού κ. Σόρος δια την παραχώρησιν Ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων εις την Ισραηλιτικήν πολεμικήν μηχανήν δια τας στρατιωτικάς ασκήσεις αυτής, η υπογραφή πολιτικοστρατιωτικών συμφωνιων μετά του Ισραήλ, ο εναγκαλισμός μας από το διεθνές Εβραϊκό λόμπυ των Η.Π.Α. των Ρότσιλντ, Ροκφέλερ, Μπρεζίνσκυ και σία και αι συγχαρητήριαι προσρήσεις του Αντιπροέδρου της Αμερικανικής Κυβερνήσεως, η άμεσος αναβάθμισις της χρηματικοπιστοληπτικής ικανότητος της χώρας από την Moodys αποδεικνύουν ποία είναι πλέον τα νέα «αφεντικά» της αγιοτόκου και ηρωωτόκου ταύτης πατρίδος και ερμηνεύουν διατί η παρούσα Κυβέρνησις ηρνήθη το νόμιμον αίτημά μου να διαλύση τα ψευδεπίγραφα τεκτονικά δήθεν ιδρύματα που παραβιάζουν τας διατάξεις του άρθρου 188 του Αστικού Κώδικος και αποτελούν προπύργια του διεθνούς σιωνιστικού και σατανοκινήτου «σαχεντρίν», που ύψωσεν ως ψευδοθεόν τον δυσώνυμον Εωσφόρον η Διάβολον κρυπτογραφικά αναφερόμενον ως δήθεν «Μέγα Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος» (Μ.Α.Τ.Σ.) αρνηθέν την πίστιν εις τον Τρισάγιον Θεόν της Διαθήκης μέσω της Ραββινικής γραμματείας, του Ταλμούδ και της Καμπάλα, και που αγωνίζεται παντί σθένει δια την επίτευξιν παγκοσμίου διακυβερνήσεως και δια την επιβολήν του Εωσφορισμού ως παγκοσμίου θρησκείας (ΜΡΑ).
6) Επομένως έχομεν ιερόν χρέος να καταδείξωμεν και να προβάλωμεν εις τον ευσεβή ορθόδοξον ελληνικόν λαόν πάντα τα ανωτέρω, να απαιτήσωμεν από την Κυβέρνησιν την διάλυσιν των ψευδεπιγράφων τεκτονικών δήθεν ιδρυμάτων εγκαθέτων διατακτών του παγκοσμίου Εωσφορικού Σιωνισμού και να δηλώσωμεν ευθαρσώς urbi et orbi ότι εάν χωρήση εις υλοποίησιν των διαδιδομένων σχεδιασμών Της, θα κηρύξωμεν την Εκκλησίαν «εν διωγμώ» και θα απευθυνθώμεν προς τον ευσεβή ελληνικόν λαόν που εν ταυτώ είναι και ο κατά το Σύνταγμα εγγυητής και υπερασπιστής των διατάξεών του.
Ελάχιστος εν Χριστώ αδελφός
+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Πηγή: zoiforos
7.10.10
Ένα τραγούδι απ΄ την Ταγγέρη (ή περί οικονομίας)
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Ένα τραγούδι απ΄ την Ταγγέρη μιλάει για κάποιον που είχε τάξει ως σκοπό της ζωής του να ταξιδέψει στην Ταγγέρη. Σε όλη του τη ζωή μάζευε χρήματα για το ταξίδι του αυτό. Μια μέρα εκμυστηρεύτηκε σ΄ ένα γερο-σοφό το σχέδιό του και ζήτησε τη γνώμη του. Ο γερο -σοφός του είπε: " Αν δεν βλέπεις τι είναι γύρω σου κάθε μέρα, τί θα δεις όταν θα πας στην Ταγγέρη;"
Ο υλισμός δεν βλέπει στη ζωή και στον κόσμο τίποτε άλλο πέρα από την οικονομική αξία. Ο άνθρωπος για τον υλισμό είναι μια οικονομική αξία. Το δίλημμα του υλισμού είναι, οικονομία ή θάνατος. Όλες οι ανθρώπινες αξίες ευτελίζονται για να αντικατασταθούν από το χρήμα.
Ένας γνωστός μου παραπονιόταν για τον γέρο πατέρα του. Γιατί να ζει; Γιατί να μη ζει; τον ρώτησα. Γιατί να ζει αφού δεν προσφέρει τίποτα; είπε.
Κάποιος ποιητής έκανε τον παρακάτω μύθο για τον υλισμό: Ένας χοίρος λέει στο διπλανό του : <<Δε βλέπεις που μας ταϊζουν για το χασάπη;>> <<Τί να κάνουμε; Να μην τρώμε;>>, απάντησε ο άλλος.
Το δίλημμα των χοίρων, όπως και το δίλημμα <<οικονομία ή θάνατος>> του υλισμού, είναι ένα ψευδοδίλημμα. Το ερώτημα δεν είναι αν τρώνε ή χοίροι ή αν δεν τρώνε, αλλά αν τρώνε για να τους σφάξουν ή όχι. Το ίδιο και με το ψευδοδίλημμα της οικονομίας. Το ερώτημα δεν είναι αν έχουμε οικονομία ή δεν έχουμε , αλλά αν αφήνουμε να μας κάνουν δούλους ή όχι.
Ο χριστιανός που επιλέγει το δίλημμα , οικονομία ή θάνατος εκπίπτει από την πίστη του, γιατί εξαρτά τη ζωή του από το χρήμα και όχι απ΄ το Θεό. Μέρα με τη μέρα οι υλιστές που κατέλαβαν την εξουσία υποβιβάζουν την ανθρώπινη ζωή και τον άνθρωπο. Η πορεία αυτή δεν έχει γυρισμό. Ο υλισμός σαν τους ιούς πεθαίνουν όταν θριαμβεύουν εξοντώνοντας το θύμα τους.
Το αληθινό δίλημμα είναι ελευθερία ή θάνατος. Για όλους τους ανθρώπους το δίλημμα αυτό είναι αναγκαίο. Εκείνοι όμως που το επιλέγουν με τη θέλησή τους είναι ήδη ελεύθεροι. Ελευθερία είναι να αγωνίζεσαι για την ελευθερία.
"Αν δεν βλέπεις τι είναι γύρω σου κάθε μέρα, τί θα δεις όταν θα πας στην Ταγγέρη;"
Ένα τραγούδι απ΄ την Ταγγέρη μιλάει για κάποιον που είχε τάξει ως σκοπό της ζωής του να ταξιδέψει στην Ταγγέρη. Σε όλη του τη ζωή μάζευε χρήματα για το ταξίδι του αυτό. Μια μέρα εκμυστηρεύτηκε σ΄ ένα γερο-σοφό το σχέδιό του και ζήτησε τη γνώμη του. Ο γερο -σοφός του είπε: " Αν δεν βλέπεις τι είναι γύρω σου κάθε μέρα, τί θα δεις όταν θα πας στην Ταγγέρη;"
Ο υλισμός δεν βλέπει στη ζωή και στον κόσμο τίποτε άλλο πέρα από την οικονομική αξία. Ο άνθρωπος για τον υλισμό είναι μια οικονομική αξία. Το δίλημμα του υλισμού είναι, οικονομία ή θάνατος. Όλες οι ανθρώπινες αξίες ευτελίζονται για να αντικατασταθούν από το χρήμα.
Ένας γνωστός μου παραπονιόταν για τον γέρο πατέρα του. Γιατί να ζει; Γιατί να μη ζει; τον ρώτησα. Γιατί να ζει αφού δεν προσφέρει τίποτα; είπε.
Κάποιος ποιητής έκανε τον παρακάτω μύθο για τον υλισμό: Ένας χοίρος λέει στο διπλανό του : <<Δε βλέπεις που μας ταϊζουν για το χασάπη;>> <<Τί να κάνουμε; Να μην τρώμε;>>, απάντησε ο άλλος.
Το δίλημμα των χοίρων, όπως και το δίλημμα <<οικονομία ή θάνατος>> του υλισμού, είναι ένα ψευδοδίλημμα. Το ερώτημα δεν είναι αν τρώνε ή χοίροι ή αν δεν τρώνε, αλλά αν τρώνε για να τους σφάξουν ή όχι. Το ίδιο και με το ψευδοδίλημμα της οικονομίας. Το ερώτημα δεν είναι αν έχουμε οικονομία ή δεν έχουμε , αλλά αν αφήνουμε να μας κάνουν δούλους ή όχι.
Ο χριστιανός που επιλέγει το δίλημμα , οικονομία ή θάνατος εκπίπτει από την πίστη του, γιατί εξαρτά τη ζωή του από το χρήμα και όχι απ΄ το Θεό. Μέρα με τη μέρα οι υλιστές που κατέλαβαν την εξουσία υποβιβάζουν την ανθρώπινη ζωή και τον άνθρωπο. Η πορεία αυτή δεν έχει γυρισμό. Ο υλισμός σαν τους ιούς πεθαίνουν όταν θριαμβεύουν εξοντώνοντας το θύμα τους.
Το αληθινό δίλημμα είναι ελευθερία ή θάνατος. Για όλους τους ανθρώπους το δίλημμα αυτό είναι αναγκαίο. Εκείνοι όμως που το επιλέγουν με τη θέλησή τους είναι ήδη ελεύθεροι. Ελευθερία είναι να αγωνίζεσαι για την ελευθερία.
"Αν δεν βλέπεις τι είναι γύρω σου κάθε μέρα, τί θα δεις όταν θα πας στην Ταγγέρη;"
6.10.10
ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΕΝΟΣ ΑΧΡΕΙΟΥ
Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου
«Εκπίπτων της προς Θεόν πίστεως δια το λαμβάνειν δόξαν παρά ανθρώπων»
Προσπάθησα να αποδώσω το νόημα ενός κεφαλαίου του Αγίου Νικήτα, μαθητή του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, γιατί η καλλιέπεια του κειμένου του αγίου είναι πιστεύω αδύνατο να αποδοθεί. Ο Άγιος αναφέρεται σ΄ εκείνον που από την απληστία του, την πλεονεξία του και από την οίηση και την υπερηφάνειά του παγιδεύεται στους τρεις μεγάλους δαίμονες της κενοδοξίας, της φιληδονίας και της φιλαργυρίας.
Το αποτέλεσμα είναι ότι ο άνθρωπος αυτός εκπίπτει από την πίστη στο Θεό, αφού θεωρεί τη δόξα των ανθρώπων ότι είναι κάτι, ενώ δεν είναι τίποτε, εκτρέπεται από την σωφροσύνη και την καθαρότητα, με το να ανάβει τα υπογάστρια και να υπακούει όπως ο δούλος στο αφεντικό του στις άτακτες ορμές και εξοστρακίζεται από την αγάπη γιατί πέρα απ΄ τον εαυτό του δεν φροντίζει για τίποτε άλλο και δε δίνει τα χρήματα που χρήζουν στους πλησίον.
Ένας τέτοιος τύπος δεν είναι άνθρωπος αλλά ένα είδος πολύμορφου θηρίου, που αποτελείται από πολλά αντίθετα μεταξύ τους θηρία. Αυτός είναι στο Θεό, στους ανθρώπους και στα ζώα ένας θανάσιμος εχθρός.
Παραθέτω την απόδοση και στη συνέχεια το πρωτότυπο κείμενο από την Φιλοκαλία,τ.Γ΄ σ.276,ιδ:
Απόδοση:
«Αυτός που οικειοποιείται τη δόξα των ανθρώπων σαν να είναι κάτι, ενώ δεν είναι τίποτε, αγκαλιάζει τη φιληδονία από την ψυχική του απληστία, προσκολλείται στην φιλαργυρία απ΄την πλεονεξία του, αυτός ή δαιμονικός γίνεται με την οίηση και την υπερηφάνειά του ή κτηνώδης με τις ηδονές της γαστρός και των υπογαστρίων ή θηριώδης προς τους πλησίον με την άπληστη και απάνθρωπο φιλαργυρία του.
Αυτός εκπίπτει από την πίστη στο Θεό λαμβάνοντας δόξα απ΄ τους ανθρώπους, εκτρέπεται από την σωφροσύνη και την καθαρότητα ανάβοντας τα υπογάστρια και υπακούοντας στις άτακτες ορμές και εξοστρακίζεται από την αγάπη με το να καταγίνεται με τον εαυτό του και να μη δίνει τα χρήματα που χρήζουν στους πλησίον. Έτσι γίνεται ένα πολύμορφο θηρίο αποτελούμενο από πολλά αντίθετα μεταξύ τους.
Έναν τέτοιο άνθρωπο ο Θεός, οι άνθρωποι και τα ζώα τον βλέπουν ως θανάσιμο εχθρό.»
Το πρωτότυπο:
«Ο της δόξης των ανθρώπων ως ούσης, της μηδαμώς ούσης, αντιποιούμενος και την φιληδονίαν, δια ψυχής απληστίαν, κατασπαζόμενος, και της φιλαργυρίας δια πλεονεξίας αντεχόμενος, ή δαιμονιώδης δια της οιήσεως και υπερηφανείας κατασκευάζεται, ή κτηνώδης δια των ηδονών της γαστρός και των υπογαστρίων αποτελείται, ή θηριώδης γίνεται τοις πλησίον δια της πλεονεκτικής και απανθρώπου φιλαργυρίας, εκπίπτων μεν της προς Θεόν πίστεως , δια το λαμβάνει δόξαν παρά ανθρώπων κατά το λόγιον. Εκτρεπόμενος δε της σωφροσύνης και καθαρότητος, δια το εκκαίειν τη απληστία τα υπογάστρια και ταις ατάκτοις υπείκειν ορμάς, εξοστρακιζόμενος δε της αγάπης, δια το μόνω εαυτώ περιέπειν και μη διδόναι τα χρήματα χρήζουσι τοις πλησίον. Και ούτω πολύμορφόν τι θηρίον, εκ πολλών συντεθειμένον των εαυτοίς εναντίων, ο τοιούτος οράται Θεώ και ανθρώποις και κτήνεσιν άσπονδος.»
«Εκπίπτων της προς Θεόν πίστεως δια το λαμβάνειν δόξαν παρά ανθρώπων»
Προσπάθησα να αποδώσω το νόημα ενός κεφαλαίου του Αγίου Νικήτα, μαθητή του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, γιατί η καλλιέπεια του κειμένου του αγίου είναι πιστεύω αδύνατο να αποδοθεί. Ο Άγιος αναφέρεται σ΄ εκείνον που από την απληστία του, την πλεονεξία του και από την οίηση και την υπερηφάνειά του παγιδεύεται στους τρεις μεγάλους δαίμονες της κενοδοξίας, της φιληδονίας και της φιλαργυρίας.
Το αποτέλεσμα είναι ότι ο άνθρωπος αυτός εκπίπτει από την πίστη στο Θεό, αφού θεωρεί τη δόξα των ανθρώπων ότι είναι κάτι, ενώ δεν είναι τίποτε, εκτρέπεται από την σωφροσύνη και την καθαρότητα, με το να ανάβει τα υπογάστρια και να υπακούει όπως ο δούλος στο αφεντικό του στις άτακτες ορμές και εξοστρακίζεται από την αγάπη γιατί πέρα απ΄ τον εαυτό του δεν φροντίζει για τίποτε άλλο και δε δίνει τα χρήματα που χρήζουν στους πλησίον.
Ένας τέτοιος τύπος δεν είναι άνθρωπος αλλά ένα είδος πολύμορφου θηρίου, που αποτελείται από πολλά αντίθετα μεταξύ τους θηρία. Αυτός είναι στο Θεό, στους ανθρώπους και στα ζώα ένας θανάσιμος εχθρός.
Παραθέτω την απόδοση και στη συνέχεια το πρωτότυπο κείμενο από την Φιλοκαλία,τ.Γ΄ σ.276,ιδ:
Απόδοση:
«Αυτός που οικειοποιείται τη δόξα των ανθρώπων σαν να είναι κάτι, ενώ δεν είναι τίποτε, αγκαλιάζει τη φιληδονία από την ψυχική του απληστία, προσκολλείται στην φιλαργυρία απ΄την πλεονεξία του, αυτός ή δαιμονικός γίνεται με την οίηση και την υπερηφάνειά του ή κτηνώδης με τις ηδονές της γαστρός και των υπογαστρίων ή θηριώδης προς τους πλησίον με την άπληστη και απάνθρωπο φιλαργυρία του.
Αυτός εκπίπτει από την πίστη στο Θεό λαμβάνοντας δόξα απ΄ τους ανθρώπους, εκτρέπεται από την σωφροσύνη και την καθαρότητα ανάβοντας τα υπογάστρια και υπακούοντας στις άτακτες ορμές και εξοστρακίζεται από την αγάπη με το να καταγίνεται με τον εαυτό του και να μη δίνει τα χρήματα που χρήζουν στους πλησίον. Έτσι γίνεται ένα πολύμορφο θηρίο αποτελούμενο από πολλά αντίθετα μεταξύ τους.
Έναν τέτοιο άνθρωπο ο Θεός, οι άνθρωποι και τα ζώα τον βλέπουν ως θανάσιμο εχθρό.»
Το πρωτότυπο:
«Ο της δόξης των ανθρώπων ως ούσης, της μηδαμώς ούσης, αντιποιούμενος και την φιληδονίαν, δια ψυχής απληστίαν, κατασπαζόμενος, και της φιλαργυρίας δια πλεονεξίας αντεχόμενος, ή δαιμονιώδης δια της οιήσεως και υπερηφανείας κατασκευάζεται, ή κτηνώδης δια των ηδονών της γαστρός και των υπογαστρίων αποτελείται, ή θηριώδης γίνεται τοις πλησίον δια της πλεονεκτικής και απανθρώπου φιλαργυρίας, εκπίπτων μεν της προς Θεόν πίστεως , δια το λαμβάνει δόξαν παρά ανθρώπων κατά το λόγιον. Εκτρεπόμενος δε της σωφροσύνης και καθαρότητος, δια το εκκαίειν τη απληστία τα υπογάστρια και ταις ατάκτοις υπείκειν ορμάς, εξοστρακιζόμενος δε της αγάπης, δια το μόνω εαυτώ περιέπειν και μη διδόναι τα χρήματα χρήζουσι τοις πλησίον. Και ούτω πολύμορφόν τι θηρίον, εκ πολλών συντεθειμένον των εαυτοίς εναντίων, ο τοιούτος οράται Θεώ και ανθρώποις και κτήνεσιν άσπονδος.»