Η κάθοδος του Ιησού εις τον Άδην

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

<<Ότε κατήλθες προς τον θάνατον η ζωή η αθάνατος
τότε τον Άδην ενέκρωσας τη αστραπή της θεότητος,
ότε δε και τους τεθνεώτας εκ των καταχθονίων ανέστησας..>>
(Αναστάσιο Απολυτίκιο του Β΄ Ήχου)

Με την είσοδό μου στο πανεπιστήμιο έχασα την πίστη μου στο Θεό. Στα χρόνια εκείνα της φοιτητικής μου ζωής έπεσαν στα χέρια μου βιβλία συγγραφέων που ούτε οι ίδιοι πίστευαν , ούτε τους άλλους άφηναν να πιστέψουν. Μου άρεσε όμως να διαβάζω τους ψαλμούς του Δαβίδ για την ομορφιά τους.
Κάποτε ήμουν πολύ άρρωστος κι ένιωθα τρόμο και αγωνία στην ιδέα του θανάτου. Το συναίσθημα της αποξένωσης και της απελπισίας με τυραννούσε. Τότε διάβασα τους στίχους αυτούς του Δαβίδ, oι φίλοι μου και οι πλησίον εξ εναντίας ήγγισαν και έστησαν και οι έγγιστά μου μακρόθεν έστησαν. Οι στίχοι αυτοί σημαίνουν ότι κάποτε βρισκόμαστε σε τόσο δύσκολη κατάσταση, που δε νιώθουμε κανέναν κοντά μας, ούτε και τους δικούς μας, σαν να είμαστε εξόριστοι στην έρημο.
Διαβάζοντάς τους στίχους είδα τον εαυτό μου μέσα στον ψαλμό του Δαβίδ και το σπουδαιότερο ένιωσα τη βεβαιότητα ότι δεν ήμουν μόνος. Ο Ιησούς βρισκόταν εκεί μαζί μου, όπως βρίσκεται σε κάθε τόπο γιατί πορεύεται εκεί πριν από μας. Ακόμα και στο πιο φριχτό πεπρωμένο ο Ιησούς βρίσκεται εκεί πριν από μας.
Οι άγιοι της Εκκλησίας μας βιώνουν αυτό που ονομάζουν <<κάθοδο του νου στην καρδιά>>. Οι άγιοι βλέπουν την άβυσσο της ψυχής με οδηγό τη χάρη του Θεού, δηλαδή με πίστη, με υπομονή, με ελπίδα, με αγάπη κ.α. Βλέπουν την κόλαση αλλά δεν απελπίζονται γιατί ζητούν το έλεος του Κυρίου και ο Κύριος ακούει την προσευχή τους. Δεν μπορείς να δει κανείς την ψυχή του με μόνη την διανοητική του κατάληψη και να μην απελπιστεί.
Ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος στο βιβλίο του <<Λόγος περί της του Χριστού Αναστάσεως>> , Εκδ. Χ.Φ.Α. γράφει σχετικά: << Ο ίδιος ο Χριστός κατέρχεται από τον ουρανό , εισέρχεται στο σώμα μας σαν σε τάφο, ενώνεται με τις ψυχές μας και τις ανασταίνει από τον πνευματικό θάνατο, στον οποίο ομολογουμένως μέχρι τότε ήταν παραδομένες (….) Η ψυχή δεν μπορεί από μόνης της να έχει ζωή, εάν δεν ενωθεί αρρήτως και ασυγχύτως με τον Θεό, που είναι η όντως αιώνια ζωή. Πριν από την ένωσή της με το Θεό είναι νεκρή. (….) Στην πνευματική ζωή, εάν ο νους δεν δει όσα είναι πέρα από κάθε διανοητική κατάληψη, δεν αισθάνεται τη μυστική αναγεννητική ενέργεια της θείας χάριτος μέσα του.>> (Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, Λόγος περί της του Χριστού Αναστάσεως, Έκδοση Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης, Μαυρομιχάλη 32, 106 80, Αθήνα).