Μόσχος Λαγκουβάρδος Αιώνια ζάλη

Λέω τη ζάλη αιώνια, όπως λέμε «αιώνιος φοιτητής» ή «αιωνίως απένταρος». Τη λέω αιώνια, γιατί δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου χωρίς ζάλη. Η ζάλη μου δεν με άφησε ποτέ. Ήμουν παιδί και γέρασα. . Είναι αλήθεια, ότι αν και τη νιώθω σε όλη μου τη ζωή, δεν κάθισα ποτέ να ασχοληθώ μαζί της. Τη συνήθισα τόσο, που τη θεωρώ φυσιολογική. Νομίζω ότι όλοι το ίδιο τη νιώθουν. Ποιος πορεύεται καλά ιδίως σήμερα; Αν δεν νιώθεις ζάλη στο χάος που επικρατεί , σημαίνει ότι πρέπει να πας στο γιατρό να σε κοιτάξει.
Οι Κρητικοί «ζάλα» ονομάζουν τα βήματα. Αν τους μιλούσα για τη ζάλη , θα μου έλεγαν: «Ίντά ’παθες, Μόσχο, το κοπέλι, μη δεν πορπατείς καλά.. Το ζάλο σου μωρέ, δεν είναι στερεό». Θυμόμουν από μικρός στο χωριό, που έλεγαν για τους υπερήφανους, ότι έχουν ψηλά τη μύτη ή σηκωμένο το φρύδι. Αλλά το πρόσωπό μου δεν έδειχνε (ίσως δε δείχνει ακόμα) περήφανο άνθρωπο. Κάτω από μια επιφανειακή ταπεινότητα, κρύβεται ένας φοβερός εγωϊσμός».
Δεν είναι παράξενο, αν σκεφτείς ότι ο εγωϊσμός δεν είναι παρά φόβος κι εγώ το πρώτο πράγμα που ένιωσα στη ζωή μου είναι ο φόβος. Γεννήθηκα μέσα στον πόλεμο, σε μια περιοχή, όπου γίνονταν μάχες, βομβαρδισμοί αμάχων, πλιάτσικο, φυγή του πληθυσμού στα βουνά, καταδιώξεις. Γεννήθηκα στα σύνορα.
Μερικά πράγματα, όμως, που μας βασανίζουν εξαφανίζονται, όταν καθίσεις και ασχοληθείς μαζί τους. Όπως με τα εφιαλτικά όνειρα. Δεν θα τα ξαναδείς, αν τα εξηγήσεις. Έτσι συνέβη με ένα εφιαλτικό όνειρο που το είδα πολλές φορές, ώσπου το εξήγησα και δεν ξαναφάνηκε. Ο εφιάλτης μου ήθελε να μου πει να μην υπερηφανεύομαι. Ήταν σαν να μου έλεγε, πάψε να υπερηφανεύεσαι, γιατί δεν είσαι τίποτα
Κατά την άποψη του ονείρου, η ζάλη προερχόταν επειδή ήθελα να πιστεύω ότι είμαι κάποιος. Δεν ήταν τυχαίο, ότι πήγα στην Κάλυμνο, όπου όλη την ώρα άκουγα το τοπικό νησιώτικο τραγούδι, «σιγανά, σιγανά, σιγανά/ σιγανά πατώ στη γη./ Σιγανά, σιγανά , σιγανά/ σιγανά και ταπεινά.».
Το ίδιο, όπως το όνειρο, μου το είπε καθαρά μια γυναίκα στην Κάλυμνο, ότι έχω έπαρση, γι΄ αυτό νιώθω ζάλη. Αναστέναξε και μου είπε: «Αχ, αφού υπάρχει θάνατος και το κορμί θα λιώσει». «Τι δουλειά κάνετε;» τη ρώτησα. «Φυτεύω ανθρώπους στη γη», είπε.
Πίστευα ότι έκανα κάτι σπουδαίο, πηγαίνοντας στο πανεπιστήμιο. Ευτυχώς αρρώσταινα συχνά και η έπαρση και η ζάλη εξ αιτίας της ήταν υπό έλεγχο.
Μερικές φορές έχανα τον έλεγχο και η ζάλη έφτανε στην αποκορύφωσή της και με έριχνε άρρωστο στο κρεβάτι.
Έτσι συνεχίστηκε η ζάλη και το μόνο που την περιόριζε κάπως ήταν οι συχνές αρρώστιες μου. Τώρα νιώθω άλλη ζάλη πάλι, είναι η ζάλη των εκλογών. Ποιος θα μου πει, τι να ψηφίσω; Τους γιατρούς τους φοβάμαι. Θα με παρασύρουν και θα ψηφίσω άσκεφτα και άκριτα ό,τι μου πουν. Τους δασκάλους και τους καθηγητές, το ίδιο. Τους πολιτικούς, το ίδιο, παρόλο που η πολιτική έγινε επάγγελμα και μάλιστα προνομιούχο.
Χαίρομαι αυτούς που σωπαίνουν. Τουλάχιστον δεν σε ζαλίζουν. Από ζάλη άλλο καλό.
"ΡΕθεμνιώτικα Νέα"