Μ.Ε.Λαγκουβάρδου, Τα πικρά δάκρια του πάθους

Τα πικρά δάκρια του πάθους

Τα πικρά δάκρια είναι συνδεδεμένα με τα πάθη. Πάντοτε κάποιο πάθος κατέλαβε τον άνθρωπο, που ύστερα έκλαψε πικρά. Δεν υπάρχει κανείς που δεν θα συγκινηθεί απ’ τα δάκρια του ανθρώπου, που κλαίει πικρά , όταν συνέρχεται από κάποιο πάθος που τον είχε κάνει θύμα του. Ίσως γιατί δεν υπάρχει κανείς που να είναι άμοιρος παθών.
Ο Ιούδας, ένας απ΄ τους δώδεκα μαθητές του Ιησού, καταλήφθηκε τόσο πολύ απ΄ το δαίμονα της φιλοχρηματίας , ώστε έφτασε να προδώσει εξαιτίας του το διδάσκαλό του. Ύστερα όμως έκλαψε πικρά γι’ αυτό που έκανε κι έβαλε ο ίδιος τέρμα στη ζωή του.
Ούτε ο Ιούδας ούτε κανένας από αυτούς που παραδίδονται στα δαιμονικά πάθη τους σκέφτονται τα πικρά δάκρια που τα ακολουθούν. Γεννιέται όμως το ερώτημα , είναι όλα τα πάθη δαιμονικά, οφείλονται δηλαδή όλα τα πάθη σε ενέργειες των δαιμόνων κι αν δεν είναι όλα δαιμονικά, πώς μπορούμε να διακρίνουμε αυτά που είναι δαιμονικά από αυτά που δεν είναι;
Κατ΄ αρχήν πριν αναφερθούμε στο θέμα της ύπαρξης ή της ανυπαρξίας των δαιμόνων και δώσουμε οποιοδήποτε ορισμό για τους δαίμονες, πρέπει να πούμε ότι σύμφωνα με την χριστιανική πίστη, όλα τα διαβλητά πάθη οφείλονται μεν σε δαιμονικές ενέργειες, διαφέρει όμως η ένταση και το μέγεθος της επιρροής τους. Σε άλλους η δαιμονική ενέργεια είναι μια παροδική επιρροή και σε άλλους συνίσταται στην πλήρη κατάληψη του ανθρώπου από έναν ή πολλούς δαίμονες.
Όλα τα διαβλητά πάθη οφείλονται σε δαιμονικές ενέργειες , αφού κατά τη χριστιανική διδασκαλία ο Θεός δημιούργησε τα πάντα καλά. Ακόμα και οι δαίμονες είναι άγγελοι, δηλαδή πνεύματα που δημιουργήθηκαν να είναι καλά. Ο δαίμων είναι εκπεσών άγγελος, δηλαδή νους που διαστράφηκε.
Ο στόχος των δαιμόνων είναι πάντοτε ο ίδιος, να εξοντώσουν τον άνθρωπο, που θα τους βάλει στην καρδιά του. (Δεν μπορούν να κάνουν τίποτα εναντίον του ανθρώπου, αν ο ίδιος δεν «συνεργαστεί» μαζί τους.) Οι δαίμονες διακατέχονται απ΄ το φοβερό μίσος για όλα τα δημιουργήματα του Θεού, ιδιαιτέρως
για το τελειότερο από αυτά, τον άνθρωπο.
Οι δαίμονες, τα πονηρά πνεύματα ή οι πονηροί νόες , στη λαϊκή φαντασία παριστάνονται με σκοτεινόμορφα ανθρωποειδή με κέρατα και ουρά. Πολλοί δεν πιστεύουν πια την ποιητική φαντασία του λαού ή δεν μπορούν να μπουν στο νόημά της, όπως δεν μπορούν να μπουν στο νόημα των έργων τέχνης, γιατί αφέθηκαν απαίδευτοι αισθητικά. Νομίζουν πως αν καταργήσεις ένα μύθο, καταργείται και η κρυμμένη αλήθεια του. Π.χ. σύμφωνα με το μύθο οι θρασείς και οι άρπαγες είναι «κοράκια». .Ας υποθέσουμε πως εξακριβώθηκε επιστημονικώς πως είναι λάθος να πιστεύουμε ότι οι κόρακες είναι θρασείς και άρπαγες. Αυτό δεν
σημαίνει ότι ούτε άνθρωποι τέτοιοι υπάρχουν.
Ο κόσμος που δεν πιστεύει πια στους δαίμονες κι ακούει μόνο την Επιστήμη, δεν ξέρει πως η Επιστήμη δεν είπε ποτέ πως δεν υπάρχουν δαίμονες. Η Επιστήμη άλλαξε απλώς την ονομασία τους κι ο κόσμος πίστεψε πως αλλάζοντας το όνομα των δαιμόνων έπαψαν κι αυτοί να υπάρχουν, μια που δεν τους ονομάζει κανείς εκτός απ΄ την Εκκλησία.
Η Επιστήμη άλλαξε το όνομα των δαιμόνων και αντί «δαίμονες» τους ονομάζει «ψυχικές και πνευματικές καταστάσεις, που δεσμεύουν την προσωπική ελευθερία του ανθρώπου». Κανείς επιστήμων δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι δεν υπάρχουν τέτοιες καταστάσεις κι ότι όλα σχεδόν τα κακά στον κόσμο δεν έχουν σχέση με τις καταστάσεις αυτές.
Τώρα ο κόσμος νοιάζεται για το πολύ μυαλό κι όχι για το καλό μυαλό. Κι
η Επιστήμη δεν θέλει να υπάρχουν ηθικά όρια στην επιστημονική έρευνα. Τίποτε διαφορετικό απ΄ τους επιστήμονες των Ναζί, που έκαναν πειράματα σε ανθρώπους.
(Βλ. Ίγκμαρ Μπέργκμαν, Το αυγό του φιδιού). Ο Πλάτων φωνάζει απ΄ την εποχή του, σαν μια άλλη φωνή βοώντος εν τη ερήμω: «Επιστήμη χωρίς αρετή είναι πανουργία»! Τα πικρά δάκρια είναι συνδεδεμένα με τα πάθη!
"ΡΕΘΕΜΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ"