Πνευματικές και σωματικές ηδονές

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Η πνευματική ηδονή διαφέρει απ΄ τη σωματική. Μια αισθητή διαφορά είναι ότι η πνευματική ηδονή διαρκεί , ενώ η σωματική τελειώνει με την ικανοποίηση. Παράδειγμα η πνευματική ηδονή της πραότητας ή της καθαρής συνείδησης είναι δίχως τέλος. Αντίθετα η σωματική ηδονή π.χ. από τη γεύση ενός γλυκίσματος σταματάει όταν τελειώνει το γλύκισμα.

ΜΙα άλλη διαφορά είναι ίδια με τη διαφορά μεταξύ του πικρού καφέ και της γλυκιάς σοκολάτας. Ο καφές είναι πικρός στην αρχή και μετά σου αφήνει μια γλυκιά γεύση που διαρκεί. Ενώ η σοκολάτα είναι γλυκιά στην αρχή και μετά σου αφήνει την πίκρα της. Το ίδιο κι η πνευματική χαρά, στενή και τεθλιμένη η οδός, λέει το Ευαγγέλιο, αλλά μετά είναι διαρκής χαρά. Το αντίθετο η οδός των σωματικών απολαύσεων μας αφήνουν σαν πόλη κουρσεμένη. Μας γεμίζουν φαρμάκι από τις ενοχές.

Η Εκκλησία ευλογεί τις σωματικές ηδονές στο γάμο και τις μετατρέπει σε ευλογία του Θεού και έλεος, για να μη μας φθείρουν οι ενοχές. Όταν ο πειρασμός σου τάζει ένα κουταλάκι βύσσινο, πρέπει να λες "να λείιπει το βύσσινο" , αν βλέπεις πίσω του ένα καζάνι πίκρα.

ΠΟΤΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΟΒΟΥΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ;

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Τις λέξεις πρέπει να τις αγαπάμε όχι μόνο γιατί είναι ωραίες, αλλά και γιατί είναι κοινές. Πρέπει να τις αγαπάμε. Τις παίρνει ο ένας κι ο άλλος ώσπου να γίνουν κουρέλια. Δεν πρέπει να μας αρέσει να κουρελιάζουμε τις λέξεις ή να τις κόβουμε. Για ποιο λόγο τις κόβουμε; Δεν ξέρουμε. Δεν το 'χουμε σκεφτεί.

Μήπως για να αποφύγουμε τον κόπο κόβουμε τις λέξεις; ; Είναι κόπος να γράψεις μια λέξη ολόκληρη; Γλυτώνεις κόπο αν κόψεις τρεις συλλαβές; Μήπως πρέπει να γράψεις τη λέξη εκατό φορές και την κουτσουρεύεις; Ή μήπως σκέφτεσαι να μην κοπιάσει ο αναγνώστης που θα διαβάσει τρεις συλλαβές περισσότερες;

Νομίζω ότι το κάνουμε από μιμητισμό. Δεν μ' αρέσει να μιμούμαι. Ούτε να με μιμούνται. Μ' αρέσει να είναι κανείς αυτό που είναι. Μ' αρέσει η γνησιότητα κι η ειλικρίνεια. Τί είναι αυτό που μας ωθεί στη μίμηση; Νομίζω είναι αυτό που μας ωθεί σε όλα αυτά που κάνουμε χωρίς νόημα, η λήθη του θανάτου. Αν σκεφτόμαστε κάθε μέρα το θάνατο θα θέλαμε να είμαστε ο εαυτός μας.

Η κοινωνία είναι εκ φύσεως

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Δεν υπάρχει ίσως τίποτε πιο επώδυνο από το να νιώθεις ότι δεν σε χρειάζεται κανείς γιατί κάποια αρρώστια ή η ανεργία ή κάτι παρόμοιο σε αχρηστεύει και σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι παραπανίσιος στο κοινωνικό σύνολο.

Μια φορά ένιωθα έτσι, λόγω αρρώστιας που φοβήθηκα ότι δεν θα γινόμουν καλά και δεν λυπόμουν τόσο που δεν θα γινόμουν καλά, όσο γιατί δε θα χρησίμευα σε τίποτα.

Δεν μπορώ να καταλάβω αυτούς που θέλουν το κορμί τους να καεί και να γίνει στάχτη. Γιατί να μην ανακυκλωθεί στη Φύση; Το σώμα μας τήραμε απ΄ το χώμα. Γιατί να μην το επιστρέψουμε εκεί όπου ανήκει στην οργανική φύση; Η στάχτη είναι το πιο ουδέτερο, το πιο άχρηστο πράγμα στη φύση. Όλα τα αισθανόμενα όντα το αποφεύγουν.

Κάποιος γνωστός μου λυπόταν τον πατέρα του γιατί δεν μπορούσε να προσφέρει τίποτα.
-Τουλάχιστον έχει την υγεία του;
-Υγιής είναι, αλλά δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα.

Αυτό να το δουν εκείνοι που θεωρούν την κοινωνικότητα συμβατική και όχι έμφυτη.
Γιατί νιώθουμε έτσι αν δεν είναι έμφυτη η ανάγκη του να είμαστε μέλη μιας κοινωνίας;; Γιατί θέλουμε να νιώθουμε ότι μας χρειάζονται, ότι κάπου είμαστε απαραίτητοι. Τί έχουν κάνει στις κοινωνίες τους και τις βλέπουν ως σύμβαση (κοινωνικό συμβόλαιο);

Δεν αντιπάθησα τίποτε πιο πολύ από τα λόγια "ουδείς αναντικατάστατος". Γιατί ουδείς αναντικατάστατος; Όλοι είμαστε μοναδικοί γι΄ αυτούς που μας αγαπούν.

Γι' αυτόν που ζητεί λογικές αποδείξεις

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Γι' αυτόν που ζητεί λογικές αποδείξεις προσπαθώ να αποδείξω με λογικά επιχειρήματα, ότι αυτός που δεν πιστεύει στη ζωή μετά το θάνατο, δεν πιστεύει ούτε στην ειλικρινή επικοινωνία με τους άλλους ούτε στην αγάπη και κατ΄ επέκταση δεν πιστεύει ούτε ελπίζει στη σωτηρία του.

Ο δυτικός κόσμος, όπως δέχεται ο ίδιος, δεν πιστεύει στην ειλικρινή επικοινωνία με τους άλλους. Θεωρεί την επικοινωνία τυπική, ουσιαστικά ψευδή και την αγάπη ανέφικτη.

Ο δυτικός κόσμος δεν πιστεύει στην ζωή μετά το θάνατο παρόλο που μπορεί να νομίζει ότι πιστεύει. Αυτό συνάγεται απ΄ το εξής: .
Αυτός που δεν πιστεύει στη ζωή μετά το θάνατο, όπως είπε ο Κύριος Ιησούς Χριστός δεν έχει το χάρισμα να βλέπει τη δόξα του Θεού στο πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, γι' αυτό και δεν πιστεύει στα λόγια Του, για τη ζωή μετά το θάνατο.

Αν αυτό που το βλέπουν όλοι αυτός δεν το βλέπει, πώς θα δει αυτό που δεν βλέπει και δεν είδε ποτέ κανείς, το Θεό; Και πώς θα ενωθεί με το Θεό που είναι απροσπέλαστος στον άνθρωπο;

Αυτός, λοιπόν, που δεν πιστεύει στη ζωή μετά το θάνατο, ούτε στην ένωση με το Θεό πιστεύει, ούτε στη σωτηρία του ελπίζει.

Ελευθερία ή Θάνατος

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Πότε γερνάμε;

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Λένε ότι ο άνθρωπος γερνάει όταν ασπρίζουν τα μαλλιά του. Αλλά σε πολλούς τα μαλλιά ασπρίζουν από τα νιάτα τους. Άρα δεν γερνάμε όταν ασπρίζουν τα μαλλιά μας. Τα γεράματα αρχίζουν όταν ασπρίζουν τα γένια. Η λαϊκή παροιμία λέει: " Θ' αφήσω γένια και μαλλιά για να με λένε γέρο."

Όταν έχουν ασπρίσει τα μαλλιά και τα γένια λέμε ότι δεν γεράζουμε όταν ασπρίζουν τα μαλλιά και τα γένια, αλλά όταν ασπρίζουν τα φρύδια.Όταν ασπρίσουν κι αυτά, τί άλλο μένει να πεις;

Αν σε ενδιαφέρει το πνεύμα και πιστεύεις ότι αυτό που προέχει είναι το πνεύμα, μπορείς να πεις, όπως κείνος ο Αμερικάνος χιουμορίστας συγγραφέας και σεναριογράφος (τα σενάρια στις περισσότερες από τις κωμωδίες με τους Αδελφούς Μαρξ, τα έγραψε αυτός): "Όσο μπορώ να κρατώ την πένα στο χέρι, δεν θα πω τον εαυτό μου "γέρο ταλαίπωρο".

Δεν ξέρω κανένα άλλο σημάδι που δείχνει ότι γερνάμε. Τα άλλα σημάδια μπορεί να υπάρχουν και σ΄ αυτούς που δε γέρασαν ακόμα. Ένα ακόμη σημάδι γηρατειών είναι να μιλάς σε όλους με οικειότητα σαν να είστε φίλοι από παλιά. Δεν γεράζεις αν κρατάς τους τύπους. Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να ακούω ένα γέρο να μου μιλάει με το "σεις" και με το "σας". Το πρώτο πράγμα που νιώθει κανείς όταν γεράζει είναι ότι κόβει το "κύριος". Κύριος μόνο ένας είναι.

ΟΙ βλαβερές συνέπειες της αμαρτίας

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Αν είναι κάτι που πρέπει να ξέρουμε κι όμως το αγνοούμε, αυτό είναι οι βλαβερές συνέπειες της αμαρτίας. Ξέρουμε π.χ. ότι τα οψώνια της αμαρτίας είναι θάνατος, αλλά η θεωρητική αυτή γνώση δεν έχει καμιά επιρροή στο χαρακτήρα μας και στη ζωή μας, , σαν να μη χρειάζεται να σκεφτόμαστε την αμαρτία, εκτός αν είμαστε "θρησκόληπτοι", "παλιομοδίτες", "οπισθοδρομικοί", "αγράμματοι", "αμόρφωτοι" κ.α.

Περισσότερο μας επηρεάζει η ιδέα ότι η αμαρτία είναι γλυκιά κι ότι όλες οι χαρές της ζωής που αξίζουν είναι αμαρτία, ενώ οι άλλες χαρές είναι άνοστες σαν το νερόβραστο φαγητό. Θα ήταν πιο έντιμο, αν αυτοί που προπαγανδίζουν με κάθε μέσον και με κάθε τρόπο αυτή την ψεύτικη ιδέα, έλεγαν πως ό,τι δεν είναι αμαρτία δεν αποφέρει κέρδος. Αυτό συμβαίνει εν πολλοίς, ότι το καλό π.χ. το περπάτημα είναι δωρεάν.

Πιστεύω ότι για να πάθεις όλα τα δεινά που τραβάει ο κόσμος, πρέπει ν' αφήσεις την αμαρτία να εκμηδενίσει κάθε αξία σου. Το επόμενο βήμα είναι οι φοβίες, οι φόβοι, η απουσία νοήματος, το κενό, η ανία, η παθητικότητα οι ψυχοσωματικές ασθένειες, οι εκφυλιστικές ασθένειες και με ένα λόγο η λύπη που οδηγεί στο θάνατο.

Με αυτή την πίστη προσπάθησα να γράψω το βιβλίο μου "Ο Θερισμούς του Θεού".Γράφοντάς το ανακάλυψα ότι δεν υπάρχει πνευματική δημιουργία και πνευματικός δημιουργός, που αξίζει να γνωρίσεις, που να μην πιστεύει και να μην προβάλλει τη γνώση του που του δίδαξε η σοφία της ζωής, ότι αυτό που προέχει είναι το πνεύμα.

Με το κριτήριο αυτό επέλεξα να παρουσιάσω δεκάδες δημιουργούς (συγγραφείς και σκηνοθέτες του κινηματογράφου,) και τα έργα τους. Νομίζω πως είναι το βιβλίο που με εκφράζει πιο πολύ από ό,τι έχω γράψει.

Η ηθική την οποία ο σύγχρονος κόσμος συγχέει με τους εξωτερικούς κανένας συμπεριφοράς, είναι η αιτία που των δεινών που βασανίζουν την ανθρωπότητα. Θα είμαστε πιο κοντά στην πραγματική έννοια της ηθικής, αν θεωρούσαμε ως ηθική το ήθος του ανθρώπου ή αλλιώς το πνεύμα του.
Έχουμε ένα θησαυρό σε οστράκινα σκεύη, το πίστη.Χάρις στην πίστη βλέπουμε τη δόξα του Θεού στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Η πίστη μας φυλάει από την αυτοεκμηδένιση και την αυτολύπη. Δεν στηριζόμαστε στη δύναμή μας, αλλά στη δύναμη Εκείνου που μας αγαπάει. Έτσι θα γνωρίζουν ότι είσθε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη μεταξύ σας, είπε ο Ιησούς στους μαθητές Του.

Η αρετή (κι η αμαρτία) δεν είναι προσωπική υπόθεση

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Τί αρέσει και τί δεν αρέσει στο Θεό είναι στην κρίση της Εκκλησίας. Δεν είναι στην κρίση του πιστού. Δεν θα προσαρμοστεί η Εκκλησία στις ιδιορρυθμίες μας. Ούτε η αρετή ούτε η αμαρτία είναι προσωπική υπόθεση.

Είμαστε μέλη του σώματος του Χριστού, δηλαδή της Εκκλησίας και δεν κάνει καθένας του κεφαλιού του. Την Εκκλησία δηλαδή τους κληρικούς μας και τους λαϊκούς τους πονάμε.

Είμαστε φειδωλοί ακόμα και στις καλοπροαίρετες κρίσεις μας. Θυμηθείτε ότι ο πατέρας του Αγίου Σιλουανού του Αγιορείτη, για να κάνει μια παρατήρηση στο γιο του, περίμενε ένα ολόκληρο χρόνο. Εμείς δεν αφήνουμε να περάσει ούτε δευτερόλεπτο, όταν νομίζουμε ότι μας "πνίγει το δίκιο" ,, ακόμα κι όταν πρόκειται για την Εκκλησία και ουσιαστικά για την σωτηρία μας

Ο χιτών του Ιησού

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Ο χιτών του Ιησού ήταν άρραφος από πάνω μέχρι κάτω. Το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον γράφει επί λέξει: " ήν δε ο χιτών άρραφος, εκ των άνωθεν υφαντός δι' όλου" (ήταν δε ο χιτών χωρίς καμιά ραφή, υφαντός ολόκληρος από πάνω μέχρι κάτω.)
Τί συμβολίζει άραγε ο άρραφος χιτών του Ιησού, εκτός του ότι ανάγκασε τους στρατιώτες που μοιράστηκαν τα ιμάτια του Ιησού, να ρίξουν κλήρο για τον χιτώνα ποιος θα τον πάρει, γιατί τον λυπήθηκαν να τον σκίσουν σε μερίδια. Έτσι εκπληρώθηκε η Γραφή η λέγουσα "διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον".

Το Λεξικό των Αγίων Γραφών του Γ.Κωνσταντίνου γράφει για τον χιτώνα: " ΧΙΤΩΝ,το περί την σάρκα μετά χειρίδων πρώτον ένδυμα των ανδρών και γυναικών. Ο χιτών συνήθως έφθανε έως τα γόνατα. Ενίοτε δε και εις επίδειξιν πολυτελείας εφόρουν τινές και δύο χιτώνας διαφόρων υφασμάτων, ως ο αρχιερεύς , ,περί ου λέγεται "διαρρήξας τους χιτώνας αυτού".Μαρκ.ιδ΄63). Μετά τούτον προς τα έξω περιετίθετο η χλαμύς."

'Ηταν λοιπόν το ένδυμα που φορούσαν κατάσαρκα. Συχνά η Γραφή αλλά και η Υμνογραφία μας προτρέπουν να "ενδυθούμε το Χριστό". Δηλαδή ο Χριστός παρομοιάζεται με ένδυμα. π.χ. "Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε Χριστόν ενεδύθητε."

Η ενδυμασία επίσης συνδέεται με τον αγώνα του χριστιανού να ακολουθήσει το Χριστό. "Η νυξ προέκοψεν. Η δε ημέρα ήγγικεν. Αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός."
Πιθανόν ο χιτών του Ιησού να συμβολίζει την σωτηρία του ανθρώπου με την ολοκληρωτική (σαν τον άρραφο χιτώνα) ένωσή του με το Θεό,
.

Αισθησιακές και πνευματικές χαρές

Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου

Γιατί αγαπάμε περισσότερο τις αισθησιακές χαρές και όχι τις πνευματικές που είναι ανώτερες και διαρκούν, ενώ οι αισθησιακές δεν διαρκούν παρά μόνο λίγες στιγμές, όσο διαρκεί η αίσθηση που προκαλεί τη χαρά μας;

Είναι πραγματική η διάκριση σε πνευματική χαρά και σε αισθησιακή ή μήπως κι οι πνευματικές χαρές δεν είναι παρά αισθησιακές που έχουν και λίγο πνεύμα, για να είναι πιο γλυκές, όπως οι κουραμπιέδες που τους πασπαλίζουν με άχνη ζάχαρης;
Κουραμπιέδες με μόνο τη σάρκα τους δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο κουραμπιέδες με περισσότερο ή με λιγότερη άχνη.

Θα μου πείτε η μουσική δεν είναι πνευματική χαρά; Ή η αισθητική απόλαυση από την ανάγνωση ενός ποιήματος ή από τη θέα ενός τοπίου δεν είναι πνευματική; Μήπως όμως και στις χαρές αυτές δεν χαίρονται κι οι αισθήσεις π.χ. της ακοής ή της όρασης;

Μετέχουν λοιπόν κι οι αισθήσεις. Άρα η βαρεμάρα στις πνευματικές χαρές μπορεί να είναι απ΄ τις αισθήσεις και όχι απ’ το πνεύμα. Στους κουραμπιέδες π.χ. είναι βέβαιο ότι η ανοστιά δεν είναι οπωσδήποτε από την άχνη. Το ίδιο και στην πνευματική χαρά, αν είναι βαρετή δεν φταίει το πνεύμα, αλλά η αίσθηση που μετέχει.

Όταν η γυναίκα του Φαραώ πρόβαλε την αισθησιακή της ομορφιά για να κάνει το Μωυσή να την ερωτευθεί, ο Μωϋσής της είπε, πως υπάρχουν πνευματικές χαρές ανώτερες απ΄ τη δική της αισθησιακή χαρά, που εκείνη δεν τις ξέρει.

Ω, Θεία απλότης!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Στο ταχυδρομείο η γυναίκα ρωτάει κάτι την υπάλληλο κι η υπάλληλος αντί απαντήσεως ,της δίνει τον τηλεφωνικό κατάλογο. Ο άντρας δίπλα της που δεν ξέρει γράμματα, χαμογελάει με μισάνοιχτο το στόμα του απ΄ το οποίο λείπουν σχεδόν όλα τα μπροστινά του δόντια. Η γυναίκα κρατάει ανάποδα τον τηλεφωνικό κατάλογο και προσπαθεί να διαβάσει.

-Σε ποιον θέλεις να τηλεφωνήσεις; τη ρωτώ ενώ ο άντρας συνεχίζει να χαμογελάει.
-Στην Ελένη,
-Σε ποια Ελένη;
-Στην Ελένη στο Συκούριο.
-Το άλλο το όνομά της δεν το ξέρεις;
-Όχι.
-Πώς να τη βρεις έτσι;
Σφίγγει τα χείλη της τραβώντας τα προς τα πάνω εις ένδειξιν αμηχανίας.

Φεύγω αφήνοντάς τους να στέκουν στη μέση της μεγάλης αίθουσας του ταχυδρομείου, σαν μικρά παιδιά που έχασαν τον πατέρα και τη μάνα τους. Σαν χαμένος νιώθω κι εγώ στην κίνηση του μεγάλου δρόμου, σαν ένα "παιδί που κουράστηκε να κλαίει ώρα πολύ", όπως λέει ο ποιητής.

"Νά ΄ναι, τάχα, τα τραγούδια των Ποιητών,
των ρωμαντικών ποιητών, των ξεχασμένων
που με βρίσκουν στο κρεβάτι μου, σκυφτόν
πάνω από βιβλίο, παλιό, κιτρινισμένο;
Θέ μου, ποια φωνή, σ΄ αυτό το στοιχειωμένο
σπίτι, ψιθυρίζει αργά και με καλεί,
που μ' αφήσανε; παιδάκι λυπημένο,
που κουράστηκε να κλαίει ώρα πολύ;.."
( Άρης Δικταίος: Η μπαλλάντα του φοβισμένου παιδιού)

Θυμάμαι το θλιμμένο διήγημα του Άντον Τσέχωβ "Στον παππού μου". Ο παππούς παραδίδει τον εγγονό του σε κάποιον συγγενή του, στην πόλη κι επιστρέφει στο χωριό. Ο εγγονός του που του λείπει ο αγαπημένος του παππούς και κακοπερνάει στο συγγενή στην πόλη, γράφει ένα γράμμα με παράπονα στον παππού του, το βάζει στο φάκελο , γράφει απέξω "Στον παππού μου" και το ρίχνει στο γραμματοκιβώτιο!
-

ΧΡΕΟΣ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Μια λαϊκή παροιμία λέει "κανένα χρέος δεν ξεχρεώνεται με δανεικά". Η παροιμία αυτή έγινε πριν εφαρμοστεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, κατά το οποίο το χρήμα είναι χρέος.

Με το σύστημα αυτό, που ισχύει σήμερα, κανένα χρέος δεν ξεχρεώνεται ούτε με δανεικά ούτε με τίποτα. Αυτοί που εκδίδουν τα χρήματα ,εκδίδουν πάντοτε λιγότερα από το χρέος συν τους τόκους. Ποτέ το ρευστό δεν καλύπτει το χρέος συν τους τόκους.

Αυτός είναι ο σπουδαιότερος λόγος που δεν επιτρέπεται το εκδοτικό προνόμιο να περιέρχεται εις χείρας ιδιωτών.