Οι λαοί δυστυχούν

Λαρισινά δοκίμια, Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

(καινούρια συστήματα , καινούρια βάσανα)

Πρώτη φορά,φαίνεται , ξένοι παίρνουν τις δουλειές μας Έτσι εξηγείται που δεν υπάρχει. στην ελληνική γλώσσα λέξη που να σημαίνει αυτούς που τους παίρνουν τις δουλειές τους ομαδικώς, όπως υπάρχει π.χ. η λέξη "άποικοι" που σημαίνει αυτούς που τους παίρνουν τα σπίτια τους.
Αυτό γίνεται όταν περιορίζεται η εθνική κυριαρχία του λαού. Η παράδοση της εθνικής κυριαρχίας στην οικονομία στους ξένους είναι το χαρακτηριστικό της αποικιοκρατίας.. Η παράδοση της εθνικής κυριαρχίας στη χώρα μας, έγινε με το νόμο, δηλαδή με τη θέληση των κυβερνήσεων. Δεν ρωτήθηκαν όμως οι Έλληνες, αν θέλουν να τους πάρουν τις δουλειές τους και τα σπίτια τους.
Κανένας δεν ήξερε , τί σημαίνει παράδοση της εθνικής κυριαρχίας στην οικονομία στους ξένους. Η Παιδεία δεν δίδαξε ποτέ ότι αυτό σημαίνει ξεσπίτωμα και μειωμένα εργατικά δικαιώματα. Όχι μόνο δεν το δίδαξε, αλλά το αγνοούσε και η ίδια. Διαφορετικά δεν θα άλλαζε το όνομά της από Εθνική Παιδεία σε "μάθηση" , δηλαδή σε γνώσεις. .Για τους λαούς ισχύει η παροιμία, όπως τους λαλούν έτσι χορεύουν, όταν δεν έχουν Παιδεία, η οποία να βασίζεται στη μόρφωση και στην δικαιοσύνη.
Θα μου πείτε, πάλι καλά, που δεν παραδόθηκε στους ξένους η εθνική κυριαρχία σε όλους τους τομείς. Σε όλους τους τομείς παραδίδεται η εθνική κυριαρχία, όταν παραδίδεται στην οικονομία. Κανένας δεν μπορεί να διαχειριστεί ελεύθερα τα του οίκου του, όταν δεν έχει δική του οικονομία.
Κανένας δε νοιάζεται αν η ανεργία των νέων φτάνει στο μισό του εργατικού πληθυσμού κι ο ένας στους δύο νέους είναι για πάντα άνεργος. Και δεν νοιάζεται κανένας γιατί η Παιδεία δε βασίζεται στη μόρφωση και στη δικαιοσύνη, αλλά στις γνώσεις.
Οι Κινέζοι, ως πρακτικός λαός, έχουν αυτή την παροιμία: «οι λαοί δυστυχούν, όταν οι άρχοντες δεν αγαπούν το λαό».Η αγάπη των αρχόντων φαίνεται στην αγάπη τους και στη φροντίδα τους για τους νέους. Όταν οι άρχοντες αγαπούν το λαό η Παιδεία βασίζεται στη μόρφωση και στη δικαιοσύνη και όχι στις «ξερές» γνώσεις . Στις γνώσεις βασίζεται η Παιδεία κι η οικονομία της πυραμίδας του πλούτου, στην οποία οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι κι οι φτωχοί φτωχότεροι;
Μεγάλο ποσοστό των νέων βιώνει το καταλυτικό συναίσθημα μιας νέας μορφής ανεργίας όχι παροδικής, αλλά παντοτινής με την ευθύνη να βαρύνει όχι τις κυβερνήσεις αλλά τους ίδιους τους άνεργους νέους. Φρίκη!
Η ζωή έχει νόημα όταν νιώθουμε ότι είμαστε χρήσιμοι στους άλλους. Ρίζα όλων των κακών, λέει ο Απόστολος Παύλος είναι η φιλαργυρία. Η φιλαργυρία είναι εκτροπή από την αγάπη για τους άλλους στην αγάπη για τον εαυτό μας, λόγω του φόβου της αυτοσυντήρησης, που είναι ο φόβος του θανάτου.
Είναι φοβερό το συναίσθημα που νιώθεις όταν δεν συμμετέχεις στην κοινή προσπάθεια, αυτό που βασανίζει τους άνεργους νέους που νιώθουν ότι δεν τους χρειάζεται κανείς. Είναι τόσο καταλυτικό το συναίσθημα αυτό , που μόνο με θαύμα, μπορεί ένας νέος, που δεν έχει εμπειρία των δυσκολιών της ζωής, να αντέξει αυτή την φοβερή μείωση της προσωπικότητάς του. Ο Θεός να βοηθήσει τους νέους μας που παλεύουν με αυτόν τον φοβερό πειρασμό.
Στη Σουηδία οχτώ φροντίζουν για έναν που δεν μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του. Άλλος φροντίζει για την υγεία του, άλλος για την κατοικία του, άλλος για τη διατροφή του, άλλος για τις πληρωμές στις τράπεζες και στους οργανισμούς κοινής ωφελείας και άλλος για την αναψυχή.
Και γιατί αυτοκτονούν τόσο πολλοί στη Σουηδία, ρώτησα την γνωστή μου κυρία που μας έφερε τα καλά αυτά νέα από το ταξίδι της στις χώρες της Σκανδιναβία. Από την έλλειψη του ήλιου, είπε η κυρία. Έξι μήνες έχουν νύχτα εκεί.
Σκέφτηκα ότι ο Θεός έκανε έτσι τον άνθρωπο, που να νιώθει ότι φροντίζει τον εαυτό του μόνο όταν φροντίζει τους άλλους. Η εγκατάλειψη του εαυτού είναι η χειρότερη εγκατάλειψη. Όταν δεν μας χρειάζεται κανένας. Εγκαταλείπουμε και εμείς τον εαυτό μας.
Τα μυρμήγκια, σύμφωνα με όσα γράφει στο βιβλίο του ο Μωρίς Μαίτερλινγκ, έχουν λύσει το πρόβλημα της φροντίδας με το εξής σοφό ένστικτό τους, που τους χάρισε ο Θεός. Τα πλούσια μυρμήγκια που 'εχουν όλες τις αποθήκες με τις τροφές δικές τους, δεν τρώνε αν δεν χορτάσουν όλα τα φτωχά, εργατικά μυρμήγκια που δεν έχουν καμιά απολύτως ιδιοκτησία.
Μένουν σε όλη τους τη ζωή στο να προσέχουν τις αποθήκες τους, χωρίς να μπορούν να αγγίξουν τίποτα. Κυριολεκτικά κρέμονται από πάνω τους και περιμένουν τους εργάτες που γυρίζουν το βράδυ κουρασμένοι απ΄ τη δουλειά και τρώνε την τροφή τους για τον εαυτό τους κι ύστερα και για τους πλούσιους αδελφούς τους. Μετά κάνουν εμετό στο στόμα των πλουσίων.
Είναι η νέα αποικιοκρατία αυτό που ζούμε τώρα; Η Παιδεία κι η οικονομία δεν βασίζονται στη μόρφωση και στη δικαιοσύνη, αλλά στις γνώσεις!