Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
"Πίσω από την ενασχόληση κάθε ανθρώπου θα έπρεπε να υπάρχει ένας τόπος αδιατάρακτης γαλήνης και φιλοπονίας." Χένρυ Θορώ
Υπάρχουν ακόμα πολλά πράγματα να χαρείς.Πάντα υπάρχει κάτι να χαρείς. Αρκεί να υπάρχει διάθεση να ψάξεις. Κάπου υπάρχει κάτι όμορφο. Είναι ο κόσμος έτσι φτειαγμένος, που όταν μια πόρτα κλείνει , μια άλλη ανοίγει. Αυτό είναι ένα μεγάλο χάρισμα που έχουμε, να προσαρμόζουμε τον εαυτό μας σ΄ αυτό που είναι κάθε στιγμή. Αν δεν προσαρμοζόμασταν δεν θα επιβιώναμε στην αλλαγή των εποχών. Αν είμαστε σχεδιασμένοι για το χειμώνα, θα σκάγαμε το καλοκαίρι, κι αν είμαστε σχεδιασμένοι αποκλειστικά για το καλοκαίρι, δεν θα αντέχαμε το χειμώνα.
Καλότυχοι αυτοί που σαν τον Δαβίδ Χένρυ Θορώ, τον λάτρη αυτόν της φύσης, βλέπουν και στο παραμικρό το θέλημα του Θεού. Ποιος δεν θα ήθελε να ζει πάντα όπως αρέσει στο Θεό, φτάνει να μπορεί να έχει τη διαρκή μνήμη Του; Να ζεις απαλλαγμένος από κάθε άλλο καθήκον, πέρα από εκείνα που ένας τίμιος άνθρωπος θα εκπληρώσει με χαρά:
"Αν ήταν θέλημα Θεού,
της λυγαριάς ο κλώνος
θά 'ταν σκαρί ασφαλέστατο
τις θάλασσες να σκίζει."
"Τίποτα δεν μας ήταν γνώριμο", γράφει στο ημερολόγιό του,"εκτός από τον ουρανό, που πάντοτε σκεπάζει τον ταξιδιώτη, όσο μακριά κι αν φτάσει. Κι η όψη του, όπως κι η εξοικείωσή μας με τον ποταμό και το δάσος, μας έδινε κουράγιο και ελπίδα ότι το ταξίδι μας θα εξελισσόταν με επιτυχία κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες." (Περιπλανήσεις, Εκδόσεις Κέδρος, σελ.100)
Η δυσκολότερη δοκιμασία είναι να μην κάνεις τίποτα.Φαντάσου να ζούσαμε σε φυλακή ή σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Έγκλειστοι θα ζούσαμε κάτω από συνθήκες αισθητηριακής αποστέρησης. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε παραστάσεις. Το ίδιο όταν είμαστε άρρωστοι στο κρεβάτι. Η αναγκαστική απραξία μας προκαλεί ανία, βαρεμάρα, πλήξη.
Τί θα κάνεις αύριο; ρωτάω τον εαυτό μου. Τί θα κάνω; Θα πάω στο καφενείο του Ανέστη. Το καφενείο του Ανέστη,το "Θρακικόν", στην Κομοτηνή λειτουργεί από το 1903, χωρίς μεγάλες αλλαγές, εκτός απ΄ τις αλλαγές στη γέρικη πελατεία του,καθώς ο θάνατος καλεί τον καθένα με τη σειρά του, όταν η ζωή τελειώνει γι΄αυτόν. Όταν η ζωή τελειώνει σ΄ αυτόν τον κόσμο, γιατί η ζωή δεν τελειώνει ποτέ Η αληθινή ζωή αρχίζει με το θάνατο. Ο Θεός έχει για μας την αιώνια κατοικία μας, όταν το σκήνωμα αυτό το αφήσουμε εδώ.Λες κι η ζωή μας στη γη είναι σαν τη γενική πρόβα για την αληθινή ζωή.
Έχω βάλει κι εγώ υποχρεώσεις να διαλέγω θέματα απ΄ την καθημερινή ζωή και να γράφω. Να κομίζω ένα μήνυμα από εκεί που με την πρώτη ματιά δεν φαίνεται να υπάρχει τίποτα να αξίζει να γραφεί. Σ' αυτό ο Θορώ είναι μεγάλος δάσκαλος: Διαβάστε αυτές τις γραμμές από τις "Περιπλανήσεις" του:
"'Ολοι αυτοί οι ήχοι, το λάλημα του πετεινού, το γάβγισμα του σκύλου, το βουητό που κάνουν τα έντομα το μεσημέρι, αποτελούν ενδείξεις για την καλή υγεία της φύσης, για την τέλεια κατάστασή της... Πίσω από την ενασχόληση κάθε ανθρώπου θα έπρεπε να υπάρχει ένας τόπος αδιατάρακτης γαλήνης και φιλοπονίας, όπως το κομμάτι του ήσυχου νερού στο εσωτερικο του υφάλου που περιζώνει ένα κοραλλιογενές νησί. "
Θυμήθηκα τον αείμνηστο καθηγητή της Δογματικής π.Ιωάννη Ρωμανίδη. Με μια παρόμοια εικόνα περιγράφει την Ευχή του Ιησού. Πώς στροφαλίζεται η νοερά ενέργεια στην καρδιά , πίσω από την ενασχόληση του μυαλού με το περιβάλλον.
"Πίσω από την ενασχόληση κάθε ανθρώπου θα έπρεπε να υπάρχει ένας τόπος αδιατάρακτης γαλήνης και φιλοπονίας." Χένρυ Θορώ
Υπάρχουν ακόμα πολλά πράγματα να χαρείς.Πάντα υπάρχει κάτι να χαρείς. Αρκεί να υπάρχει διάθεση να ψάξεις. Κάπου υπάρχει κάτι όμορφο. Είναι ο κόσμος έτσι φτειαγμένος, που όταν μια πόρτα κλείνει , μια άλλη ανοίγει. Αυτό είναι ένα μεγάλο χάρισμα που έχουμε, να προσαρμόζουμε τον εαυτό μας σ΄ αυτό που είναι κάθε στιγμή. Αν δεν προσαρμοζόμασταν δεν θα επιβιώναμε στην αλλαγή των εποχών. Αν είμαστε σχεδιασμένοι για το χειμώνα, θα σκάγαμε το καλοκαίρι, κι αν είμαστε σχεδιασμένοι αποκλειστικά για το καλοκαίρι, δεν θα αντέχαμε το χειμώνα.
Καλότυχοι αυτοί που σαν τον Δαβίδ Χένρυ Θορώ, τον λάτρη αυτόν της φύσης, βλέπουν και στο παραμικρό το θέλημα του Θεού. Ποιος δεν θα ήθελε να ζει πάντα όπως αρέσει στο Θεό, φτάνει να μπορεί να έχει τη διαρκή μνήμη Του; Να ζεις απαλλαγμένος από κάθε άλλο καθήκον, πέρα από εκείνα που ένας τίμιος άνθρωπος θα εκπληρώσει με χαρά:
"Αν ήταν θέλημα Θεού,
της λυγαριάς ο κλώνος
θά 'ταν σκαρί ασφαλέστατο
τις θάλασσες να σκίζει."
"Τίποτα δεν μας ήταν γνώριμο", γράφει στο ημερολόγιό του,"εκτός από τον ουρανό, που πάντοτε σκεπάζει τον ταξιδιώτη, όσο μακριά κι αν φτάσει. Κι η όψη του, όπως κι η εξοικείωσή μας με τον ποταμό και το δάσος, μας έδινε κουράγιο και ελπίδα ότι το ταξίδι μας θα εξελισσόταν με επιτυχία κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες." (Περιπλανήσεις, Εκδόσεις Κέδρος, σελ.100)
Η δυσκολότερη δοκιμασία είναι να μην κάνεις τίποτα.Φαντάσου να ζούσαμε σε φυλακή ή σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Έγκλειστοι θα ζούσαμε κάτω από συνθήκες αισθητηριακής αποστέρησης. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε παραστάσεις. Το ίδιο όταν είμαστε άρρωστοι στο κρεβάτι. Η αναγκαστική απραξία μας προκαλεί ανία, βαρεμάρα, πλήξη.
Τί θα κάνεις αύριο; ρωτάω τον εαυτό μου. Τί θα κάνω; Θα πάω στο καφενείο του Ανέστη. Το καφενείο του Ανέστη,το "Θρακικόν", στην Κομοτηνή λειτουργεί από το 1903, χωρίς μεγάλες αλλαγές, εκτός απ΄ τις αλλαγές στη γέρικη πελατεία του,καθώς ο θάνατος καλεί τον καθένα με τη σειρά του, όταν η ζωή τελειώνει γι΄αυτόν. Όταν η ζωή τελειώνει σ΄ αυτόν τον κόσμο, γιατί η ζωή δεν τελειώνει ποτέ Η αληθινή ζωή αρχίζει με το θάνατο. Ο Θεός έχει για μας την αιώνια κατοικία μας, όταν το σκήνωμα αυτό το αφήσουμε εδώ.Λες κι η ζωή μας στη γη είναι σαν τη γενική πρόβα για την αληθινή ζωή.
Έχω βάλει κι εγώ υποχρεώσεις να διαλέγω θέματα απ΄ την καθημερινή ζωή και να γράφω. Να κομίζω ένα μήνυμα από εκεί που με την πρώτη ματιά δεν φαίνεται να υπάρχει τίποτα να αξίζει να γραφεί. Σ' αυτό ο Θορώ είναι μεγάλος δάσκαλος: Διαβάστε αυτές τις γραμμές από τις "Περιπλανήσεις" του:
"'Ολοι αυτοί οι ήχοι, το λάλημα του πετεινού, το γάβγισμα του σκύλου, το βουητό που κάνουν τα έντομα το μεσημέρι, αποτελούν ενδείξεις για την καλή υγεία της φύσης, για την τέλεια κατάστασή της... Πίσω από την ενασχόληση κάθε ανθρώπου θα έπρεπε να υπάρχει ένας τόπος αδιατάρακτης γαλήνης και φιλοπονίας, όπως το κομμάτι του ήσυχου νερού στο εσωτερικο του υφάλου που περιζώνει ένα κοραλλιογενές νησί. "
Θυμήθηκα τον αείμνηστο καθηγητή της Δογματικής π.Ιωάννη Ρωμανίδη. Με μια παρόμοια εικόνα περιγράφει την Ευχή του Ιησού. Πώς στροφαλίζεται η νοερά ενέργεια στην καρδιά , πίσω από την ενασχόληση του μυαλού με το περιβάλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου