ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΟΓΙΑ

  Στο Άγιον Όρος πιστεύουν ότι η αγιότητα φαίνεται στις τελευταίες στιγμές του ανθρώπου. Όταν κάποιος μοναχός αποκτήσει τη φήμη αγίου, λένε γι’ αυτόν «να δούμε πώς θα πεθάνει».

Όταν το έμαθα αυτό έκανα συλλογή από τα τελευταία λόγια μεγάλων ανδρών, ποιητών, μουσικών, φιλοσόφων κ.ά. και επίσης τα λόγια των γέρων προς τα παιδιά τους. Οι γέροι συνήθως έχουν την ηρεμία, για να αφήσουν κάποια πνευματική παρακαταθήκη στους νέους.

Τα τελευταία λόγια του Ιησού είναι: «Πάτερ, εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου».

Τα τελευταία λόγια του Σωκράτη ήταν προς τον μαθητή του Κρίτωνα, να μην ξεχάσει τον αλέκτορα, που έταξαν στον Ασκληπιό.  

Τα τελευταία λόγια του Γκαίτε, π.χ. , ήταν «Περισσότερον φως».

Τα τελευταία λόγια της γιαγιάς μου Βασιλικής, ήταν «Πού θα πάω;».

Τα τελευταία λόγια του Αμερικανού ποιητή Ρόμπερτ Λαξ, ήταν προς τους γιατρούς του, επειδή οι ιατρικές εξετάσεις ήταν καλές: «Εν τοιαύτη περιπτώσει, γιατί πεθαίνω». Επειδή θέλεις , του είπαν.

Οι πατέρες είναι ευαίσθητοι απέναντι στα παιδιά τους και δε θέλουν να τα λυπήσουν με το θάνατό τους.

Ο πατέρας ενός φίλου, θρακιώτης, της πιο πολεμικής ελληνικής φυλής, όταν πέθαινε, έδειξε προς τον ουρανό. Δεν του είπε ότι πεθαίνει, για να μην τον στενοχωρήσει.

‘Ενας άλλος την ώρα που πέθαινε, βλέποντας το γιο του λυπημένο, του λέει: Μη φοβάσαι! Δεν πεθαίνω. Πολέμησα δύο φορές στη Μικρά Ασία και δεν πέθανα. Οι χαζοί πεθαίνουν.

‘Ενας τρίτος, πατέρας κι αυτός,  νιώθοντας το θάνατο να πλησιάζει, ζήτησε συγνώμην από το γιο του! 

Οι γέροι δε σκέφτονται το χρόνο

Πάντοτε απορούσα με τους γέρους, πως δεν σκέφτονται το θάνατο, αφού ο χρόνος είναι κοντά! Δεν σκέφτονται το χρόνο, ,επειδή ο χρόνος στους γέρους είναι αγάπη χωρίς όρια.

Οι γέροι δεν έχουν την ίδια αντίληψη του χρόνου με τους νέους. Οι γέροι αντιλαμβάνονται το χρόνο ως αγάπη. Αν δεν έχουμε αγάπη δεν έχουμε καθόλου χρόνο. Αν έχουμε αγάπη , όλος ο χρόνος είναι δικός μας.

Ο αγαπών, λέει ο Δαβίδ στον πρώτο ψαλμό του, είναι

ως το ξύλον το πεφυτευμένον επί τας διεξόδους των υδάτων,

ο τον καρπόν αυτού δώσει εν καιρώ αυτού,

και το φύλλον αυτού ουκ απορρυήσεται

και πάντα όσα αν ποιεί κατευδοθήσεται.

ΕΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ

Αν και δεν υπάρχει καμία ομοιότητα μεταξύ Του Άκτιστου Θεού και του κτιστού κόσμου, μόνο με παραδείγματα μπορούμε να προσεγγίσουμε την ένωση του ανθρώπου με το Θεό. Η φωτιά π.χ. άλλοτε καίει και άλλοτε μόνο θερμαίνει.

Έτσι , υποθέτουμε πως συμβαίνει με το Θεό. Ο Θεός ως ουσία καίει και ως ενέργεια θερμαίνει. Η Δύση που δε διακρίνει ουσία και ενέργεια στο Θεό, δεν πιστεύει στην ένωση του ανθρώπου με το Θεό και στην πραγματικότητα δεν έχει ελπίδα σωτηρίας. Πώς θα ενωθεί ο άνθρωπος με τον απροσπέλαστο Θεό;

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

Ο σκοπός του ανθρώπου είναι να ενωθεί με το Θεό

Ο σκοπός του ανθρώπου, λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης, είναι να ενωθεί με το Θεό. Πώς ενώνεται ο άνθρωπος με το Θεό; Τί είναι ένωση με το Θεό; Είναι η τήρηση των Εντολών; Είναι η μετάνοια; Είναι η αγαθή προαίρεση; Ο Θεός κρίνει την αγαθή προαίρεση. Ο Θεός δε ζητεί περισσότερο από αυτό που μπορούμε. Άρα είμαστε ενωμένοι με το Θεό, όταν έχουμε αγαθή προαίρεση. Ο Ιησούς δεν απέφευγε τους αμαρτωλούς. Οι Φαρισαίοι τον κατηγορούσαν ότι δέχεται τους αμαρτωλούς. Πήγε στο σπίτι του Ζακχαίου. Άφησε την πόρνη να του αλείψει τα πόδια του με μύρο.

Ποιές είναι οι πνευματικές εμπειρίες από την ένωση με το Θεό; Μήπως πρέπει να περιμένουμε ότι θα κάνουμε θαύματα ή ότι θα είμαστε ελεύθεροι από την ταλαιπωρία της ζωής; Ούτε ο Κύριος απέφυγε τον κόπο, τον πόνο, τη λύπη από την εγκατάλειψη. Άρα η ένωση με το Θεό δεν είναι ευτυχία ούτε η επιδιωξη να ενωθούμε με το Θεό, είναι το κυνήγι της ευτυχίας.

Τα πτηνά έχουν φωλιές, ο υιός του ανθρώπου δεν έχει πού την κεφαλήν κλίναι. |Δεν έχουμε ώδε μένουσαν πόλιν, την άνω επιζητούμεν.

Τί είδους είναι οι εμπειρίες της ένωσης με το Θεό; Είναι αυτό που η Εκκλησία ονομάζει "χαρμολύπη"; Είναι η θέα του ακτίστου φωτός; Είναι η κατανόηση της ματαιότητας. Είναι ο στίχος "εξέλιπον εν ματαιότητι αι ημέραι ημών; Ο Δαβίδ με τις εμπειρίες του των Ψαλμών είναι ενωμένος με το Θεό; Στην Ορθοδοξία η αρετή της διάκρισης είναι μέγιστη αρετή. Είναι η διάκριση μια πνευματική εμπειρία του θεωμένου ανθρωπου;

Ο άνθρωπος, στενάζει κάτω από την καταπιεση των αναγκών. Είναι η απελευθέρωση από την καταπίεση των αναγκών, πνευματική εμπειρία της ένωσης με το Θεό;

Οι ορθόδοξοι δεν είναι σωματοκτόνοι, αλλά παθοκτόνοι. Είναι η νέκρωση των παθών, εμπειρία της ένωσης με το Θεό. Λένε πως υπάρχουν άγιοι οι οποίοι ζητούν από το Θεό, να άρει την κατάσταση της απάθειας, ώστε να αγωνιζονται να ενωθούν με το Θεό. Είναι ο αγώνας για την ενωση με το Θεό, σαν τον αγώνα για την ελευθερία. Η ελευθερία ειναι ο αγώνας για την ελευθερία. Είναι το ίδιο με τη θέωση; Ο αγώνας για τη θέωση είναι ένωση με το Θεό; Μόνον αυτοί που έχουν πνευματικές εμπειρίες της ένωσης με το Θεό, γνωρίζουν.

 

ΟΙ ΑΞΙΕΣ ΚΑΙ Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

 

 Αξίες υπάρχουν ακόμα και στη ζούγκλα των ζώων. Μόνον ηλίθιοι δεν έχουν αξίες, επειδή δεν τους κόβει.

Στη ζούγκλα τα άγρια ζώα φυλάγουν ,με το ένστικτό τους την οικογένεια και η οικογένεια φυλάει τα άγρια ζώα από την εξαφάνιση. Τα άγρια ζώα δεν τρώγονται μεταξύ τους στην οικογένεια.

Ακόμα και οι  εγκληματίες έχουν δικό τους κώδικα αξιών, τις οποίες τηρούν, για να μην φαγωθούν μεταξύ τους.

 Οι ηλίθιοι δεν φυλάγουν την οικογένεια. Όταν έρχονται στην εξουσία δεν φυλάγουν την οικογένεια. Εξευτελίζουν τις αξίες της οικογένειας, την οποία ευλόγησε ο Θεός.  Η ανθρωπότητα με τους ηλίθιους κινδυνεύει με εξαφάνιση, επειδή οι ηλίθιοι δεν γνωρίζουν την αξία της οικογένειας.

Ευτυχώς η ανάγκη φυλάει την οικογένεια. Ο στρατός όπως τον ξέρουμε δεν θα υπάκουε ποτέ να σκοτώσει την οικογένεια.

Γράφω τις γραμμές αυτές μετά την φοβερή είδηση ίδρυσης ιδιωτικών στρατών.

Η ανθρωπότητα βρίσκεται σε επικίνδυνο σημείο, με ηλιθίους ή κοιμισμένους στην εξουσία. Αν ο κόσμος εφησυχάζει , ποιος θα αγωνιστεί για την αφύπνιση της συνείδησης των ανθρώπων; Ο Θεός να βάλει το χέρι Του να φυλάξει την ανθρωπότητα από την αυτοκτονία.

 

 

 

ΣΩΜΑ, ΨΥΧΗ, ΠΝΕΥΜΑ

 

 

 Πολλοί που δεν πιστεύουν στο Θεό και στην Ανάσταση, ταυτίζουν την ύπαρξή τους με το σώμα και τις αισθήσεις του και 'εχουν εμπειρίες σωματικές και ψυχικές, κοινές στον άνθρωπο και στα ζώα.

Οι εμπειρίες του σώματος και της ψυχής διακρίνονται σε αισθησιακές, δηλαδή των αισθήσεων του σώματος και σε συναισθηματικές δηλαδή των συναισθημάτων ή αλλιώς του κατωτέρου ψυχισμού. Πολλοί (φυσιοδίφες) υποστηρίζουν ότι ψυχή δηλαδή κατώτερο ψυχισμό (συναισθήματα) έχουν και τα φυτά.

Οι πιστοί στο Χριστό έχουν πνευματικές εμπειρίες και διαφέρουν από αυτούς που ταυτίζουν τον εαυτό τους με το σώμα και που πιστεύουν ότι πεθαίνοντας εξαφανιζονται μαζί με το σώμα.Οι πιστοί στο Χριστό πιστεύουν ότι μετά το θάνατο αρχίζει η αληθινή ζωή με το αναστημένο σώμα τους

Μεταξύ των δύο αυτών κατηγοριών ανθρώπων υπάρχει χάσμα. Το πνεύμα μεταδίδεται όπου είναι καλόδεχτο, δηλαδή εκεί όπου υπάρχει πνεύμα. Ο πιστεύων στο Χριστό μπορεί να μεταδώσει την πίστη του σε έναν άλλο πιστό στο Χριστό. Η Γραφή λέει, αυτός που έχει πίστη στο Χριστό θα λάβει πίστη στο Χριστό και αυτός που δεν έχει θα χάσει και την πίστη με την οποία ταυτίζει τον εαυτό του με το σώμα.

Ο Κύριος λέει, όποιος δεν είναι με εμένα είναι εναντίον μου και όποιος δε συνάγει μαζί μου , σκορπίζει.

Μόσχος Λαγκουβάρδος

Απάντηση στις αντιρρήσεις για την προσευχή

 

-Γιατί ο Θεός θα σε φυλάει από κάθε κακό ;

-Διότι ελπίζω στη βοήθεια του Θεού και διότι ζητώ τη βοήθεια του Θεού ,ενώ άλλοι, ενδεχομένως, δεν ελπίζουν και δεν τη ζητούν. Αν ήλπιζαν όλοι στη βοήθεια του Θεού και αν όλοι τη ζητούσαν , δεν θα υπήρχε η Εντολή στη Γραφή να ζητάμε τη βοήθεια του Θεού. «Ζητείτε και δοθήσεται υμίν. Κρούετε και ανοιγήσεται υμίν».

-Γιατί εσύ θα έχεις την προσευχή πάντοτε , ενώ άλλοι δεν την έχουν;

-Διότι ζητώ να έχω την προσευχή πάντοτε , ενώ άλλοι ενδεχομένως δεν ζητούν. «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε», «Αγρυπνείτε δεόμενοι εν παντί.», «γίνεσθε δεόμενοι», λέει η Γραφή.

Πράγματι συμβαίνει να μην έχουμε την προσευχή τότε ακριβώς που την έχουμε ανάγκη, διότι είμαστε άρρωστοι και γενικά εμπερίστατοι. 

Ο αρχαίος φιλόσοφος |Επίκτητος λέει κάτι ωραίο για την προσευχή: Λέει, αν ήμουνα πουλί, θα κελαηδούσα. Είμαι άνθρωπος και προσεύχομαι. Νομίζω θέλει να πει, ότι η προσευχή είναι στη φύση του ανθρώπου. Όπως στη φύση του πουλιού είναι το κελάηδημα. 

Πώς να ζεις και να υπηρετείς

 Πώς να ζεις και να υπηρετείς

Είναι ωραίο να αγαπάμε αυτό που κάνουμε.  Είναι τυχεροί αυτοί που αγαπούν τη δουλειά τους. Δεν δουλεύουν αγγαρεία.

Ο Ρόμπερτ ο ποιητής λέει όλα να τα κάνεις σαν τέχνη. Εννοεί προφανώς να αγαπάς αυτό που κάνεις. Όταν τον ρώτησα τι εννοεί να κάνεις κάτι σαν τέχνη, μου είπε, ότι η τέχνη τα κάνει όλα ανάλαφρα. Τέχνη που δίνει βάρος δεν είναι τέχνη.  Αυτό εννοούν οι αρχαίοι, λέγοντας «ο λόγος σου να είναι άλατι ηρτυμένος», να είναι νόσιτμος, όχι άνοστος.

Η Γραφή λέει, να κάνουμε τα πάντα ως διακονία  για το Θεό. Να είμαστε σε καθετί διάκονοι του Θεού. Ο Απόστολος Παύλος γράφει στους Ρωμαίους, «εγώ τω μεν νοϊ δουλεύω νόμω Θεού, τη δε σαρκί νόμω αμαρτίας». Το ίδιο λέει και το ρητό «το πνεύμα πρόθυμον, η δε σάρξ ασθενής». 

Με αυτό το πνεύμα θα μπούμε στο νόημα των στίχων «Ο κυνηγός βρίζει τον εαυτό του. Δεν ξέρει πώς να ζει και να υπηρετεί.» Οι στίχοι είναι από το τραγούδι της κινηματογραφικής ταινίας του Ακίρα Κουροσάβα, Ουζαλά, που είναι ένας ύμνος της φιλίας

ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ

 -Πώς τα βλέπεις τα πράγματα, με ρωτάει ένας φίλος στο δρόμο.

-Από ποιά άποψη;

-Από την άποψη του κορωνοϊού.

-Μου θυμίζει μια από τις πιο αυστηρές φυλακές στην Αμερική. Νομίζω είναι η φυλακή του Αλκατράζ.

-Δηλαδή; Πώς σε θυμίζει η κατάσταση τη φυλακή του Αλκατράζ.

-Θα σου πω και θα καταλάβεις. Στη φυλακή του Αλκατράζ, ξεθέωναν τους κρατουμένους στα καταναγκαστικά έργα, τόσο πολύ που έχανες το μυαλό σου. Κάποτε ένας κρατούμενος έβαλε τα δυνατά του να είναι εντάξει σε όλα., αλλά δεν τα κατάφερε και υπέβαλε παραίτηση.

-Δηλαδή;

-Παραιτήθηκε από κρατούμενος της φυλακής.

-Και έγινε δεκτή;

-Δεν ξέρω, αλλά νομίζω ότι όπως πάμε, μόνο η παραίτηση μας μένει.

Ένας πειρασμός-εμπόδιο στην προσευχή

 -Γιατί ο Θεός θα φερθεί σε σένα διαφορετικά από τους άλλους που υποφέρουν, για να μην υποφέρεις; Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης.

-Για δύο λόγους; Πρώτον διότι εγώ ελπίζω ότι θα ακούσει ο Θεός την προσευχή μου, ενώ οι άλλοι μπορεί να μην ελπίζουν και δεύτερον, διότι εγώ το ζητώ, ενώ οι άλλοι αν δεν ελπίζουν δεν το ζητούν.

Ο πρώτος άνθρωπος στην ιστορία της ανθρωπότητας που προσευχήθηκε στο Θεό είναι ο Ενώς, ο υιός του Σήθ, υιού του Αδάμ και της Εύας. Για τον Ενώς γράφει το βιβλίο της Γενέσεως |"ούτος ήλπισεν επικαλείσθαι το όνομα κυρίου του θεού." Με τον Ενώς άρχισε η ανθρωπότητα να προσεύχεται στο Θεό.

Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων

 

Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων

 Τρέχοντας πολύ καιρό σε μεγάλες αποστάσεις, ο μαραθωνοδρόμος δυναμώνει όχι μόνο το σώμα του, αλλά και το πνεύμα του. Γίνεται πλούσιος σε εσωτερικές εμπειρίες, όπως λέγονται οι εμπειρίες  του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου. Ο μαραθωνοδρόμος είναι ένα είδος ασκητή. Η άσκησή του είναι ο δρόμος και οδηγός του  η καθαρή καρδιά και η χάρη του Θεού, που κατοικεί στην καθαρή καρδιά. Ο δρόμος του διδάσκει να παρατηρεί όχι μόνο τη Φύση, αλλά και τον εαυτό του, μόνος καθώς τρέχει έξω στη Φύση, κοντά στα πλάσματα που δημιούργησε ο Θεός, για τον άνθρωπο.

 Στην μακρά διαδρομή του θα αποκτήσει την ικανότητα να καταλαβαίνει τους άλλους,  και να βλέπει τα μακρινά πράγματα, που πλησιάζουν, ενώ οι άλλοι δεν τα αντιλαμβάνονται. «Σοφοί δε προσιόντων», οι σοφοί λέει το ρητό, γνωρίζουν τα πράγματα που είναι κοντά να συμβούν, «ενώ εις τας οδούς ουδέν εννοούν οι λαοί». Όλες αυτές οι ικανότητες, που καλλιεργούνται στον δρομέα μεγάλων αποστάσεων, χρειάζονται για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Κάποτε ο δρομέας θα φτάσει τρέχοντας στην έκσταση, δηλαδή θα διευρύνει τη συνείδησή του τόσο, που δεν θα αισθάνεται τους περιορισμούς του περιβάλλοντος. Θα είναι για λίγες στιγμές εκτός τόπου και χρόνου.

Ο μαραθωνοδρόμος  με πίστη στο Θεό θα νικήσει τον πειρασμό  ή θα νικηθεί και θα πέσει στην υπερηφάνεια. Ο δρόμος μπορεί να γίνει τότε μια μηχανική συνήθεια, η οποία φθείρει το σώμα και την ψυχή. Στην Ορθοδοξία η άσκηση γίνεται πάντοτε με οδηγό, τον πνευματικό Γέροντα, γι’ αυτό ακριβώς, για να μην πέσουμε στην υπερηφάνεια.

Οι μαραθωνοδρόμοι, αν και τρέχουν κατά χιλιάδες στους αγώνες,  στην καθημερινή διαδρομή τους, είναι μόνοι. Έχουν πάντα μπροστά στα μάτια τους το ενδεχόμενο να τους προδώσει το σώμα τους, διότι σε κάθε διαδρομή υπερβαίνουν τα όριά του εαυτού τους και κινούνται στο άγνωστο..  

 Ο μαραθωνοδρόμος ανακαλύπτει πάντα καινούριες απέραντες εσωτερικές εκτάσεις, για να φτάσει στη θέα του εσωτερικού φωτός . Στον κρυμμένο θησαυρό που έχουμε μέσα μας, στη θεία χάρη, την ενέργεια του ζωοποιού Αγίου Πνεύματος. Χωρίς την ενέργεια αυτή του Θεού κανείς δε ζει. Ο Απόστολος Παύλος γράφει σε κάποια επιστολή του, πως η θεία χάρη τρέχει και δοξάζεται. Ο δρομέας μεγάλων αποστάσεων τρέχει πάντα μόνος. Η άσκησή του είναι σχεδόν καθημερινή για πολλά χρόνια. Μόνος του θα δει το ωραίο και μέσω του ωραίου θα του αποκαλυφθεί το μυστήριο της χάρης του Θεού. Θα δοξάσει το Θεό ή θα πέσει στην υπερηφάνεια και στον εγωισμό. Η αποκάλυψή του αυτή δεν έρχεται, αν δεν ζήσει την οδυνηρή περιπέτεια της ατέλειωτης μοναχικής άσκησης.

Μόσχος Λαγκουβάρδος

 

Τα επιστημονικά πειράματα και ο άνθρωπος

  

Αν θέλουμε ,σύμφωνα με την Ορθόδοξη Χριστιανική Διδασκαλία, να γνωρίζουμε ποιοί  είμαστε, πού βρισκόμαστε και πού πηγαίνουμε, πρέπει να γνωρίσουμε ποιό είναι το θέλημα του Θεού για τον άνθρωπο.

Η Γραφή ονομάζει τους πιστούς «υιούς φωτός». Η ορθόδοξη παράδοση του λαού μας είναι νηπτική (Ι.Ρωμανίδης ). Γρηγορούμε και νήφωμε, δηλαδή εξετάζουμε κάθε στιγμή, ποιο είναι το θέλημα του Θεού για μας. Δεν είμαστε όπως οι άλλοι, που «καθεύδουν». Ποιος είναι ο ύπνος τους; Ο ύπνος τους είναι η αδιαφορία για το θέλημα του Θεού.

Η πρώτη προς Θεσσαλονικεις επιστολή του Αποστόλου Παύλου είναι αποκαλυπτική ως προς το θέμα, για το οποίο μιλάμε. Παραθέτουμε εδώ μερικούς στίχους από το πέμπτο κεφάλαιο:

«Υμείς αδελφοί, ουκ εστέ εν σκότει, ίνα η ημέρα υμάς ως κλέπτης καταλάβει. Πάντες υμείς υιοί φωτός εστε και υιοί ημέρας.ουκ εσμέν νυκτός ουδέ σκότους. Άρα ουν μη καθεύδωμεν ως και οι λοιποί, αλλά γρηγορώμεν και νήφωμεν (…)

(Εσείς όμως, αδερφοί, δε ζείτε στο σκοτάδι, για να σας αιφνιδιάσει σαν τον κλέφτη η ημέρας της παρουσίας του Κυρίου.Είστε όλοι σας άνθρωποι του φωτός και της ημέρας. Δεν ανήκουμε στη νύχτα ούτε στο σκοτάδι.  Ας μην κοιμόμαστε, λοιπόν, όπως και οι άλλοι, αλλά ας είμαστε άγρυπνοι και νηφάλιοι.)

Παρακαλούμεν δε υμάς αδελφοί, νουθετείτε τους ατάκτους, παραμυθείστε τους ολιγοψύχους, αντέχεσθε των ασθενών, μακροθυμείτε προς πάντας.  Πάντοτε χαίρετε. Αδιαλείπτως προσεύχεσθε. Εν παντί ευχαριστείτε. Τούτο γαρ θέλημα του Θεού εν Χριστώ Ιησού εις υμάς.»

Ο αθεϊσμός, ο οποίος αρνείται το Θεό και στη θέση του Θεού βάζει τον άνθρωπο , πρέπει να γνωρίσουμε,  ποιο είναι το θέλημα του ανθρώπου που αρνείται το Θεό και πιστεύει στον άνθρωπο.

 Ο ζωϊκός αθεϊστής, (vitalism) (αθεϊστές  είναι πολλών ειδών), παρατηρεί την αλλαγή στη φύση και θεωρώντας τον άνθρωπο ζώο, πρέπει να ρωτήσει το ζώο, για να γνωρίσει κανείς, ποιό είναι το θέλημά του, ώστε να ζει και ο άνθρωπος  σύμφωνα με τις θελήσεις του ζώου. Το ζώο είναι για τον αθεϊστή αυτού του είδους ,το πρότυπο της φυσιολογικής ζωής. Αιτιολογεί την συμπεριφορά του, με τη συμπεριφορά του ζώου. Αφού το κάνουν και τα ζώα, άρα είναι φυσιολογικό και για τον άνθρωπο.

Ο κοινωνικός αθεϊσμός πάλι ,στο ερώτημα πώς να ζει ο άνθρωπος, απαντάει ότι πρέπει να ζει σύμφωνα με το κοινωνικό συμβόλαιο. Αν π.χ. οι κρατούντες συντάξουν ένα κοινωνικό συμβόλαιο στα μέτρα τους, στο συμβόλαιο αυτό πρέπει να προσαρμόσουν τη ζωή τους όλοι οι άνθρωποι.Πρέπει δηλαδή να προσαρμόζει κανείς  τη ζωή του σε μια σύμβαση, στην οποία η μόνη σταθερότητα είναι η διαρκής αλλαγή! Όταν οι άνθρωποι φτάσουν σ’ αυτό το χαμηλό επίπεδο της παρακμής, θα εξευτελίζονται οι ανθρώπινες αξίες και θα υποκαθίστανται από τις αξίες των κρατούντων. Θα αποφασίζουν  αυτοί που ελέγχουν την επιστήμη, τη βιομηχανία και το εμπόριο, ποιός αξίζει να ζει και ποιος δεν αξίζει.

Ο Παυλώφ έκανε πειράματα στους σκύλους. Δεν έκανε πειράματα στους ανθρώπους. Αν και η σκυλίσια ζωή, συχνά παραλληλίζεται με την ζωή του σημερινού ανθρώπου. Άρα τα συμπεράσματα για τους σκύλους σε πολλές περιπτώσεις ταυτίζονται με αυτά των σκύλων. Είναι γνωστή η έκφραση «σκυλίσια ζωή». Τι σημαίνει άραγε η παροιμία «ζουν οι γάτες, ζουν οι σκύλοι, ζουν κι οι ποντικοί στις τρύπες.

Ένας κυβέρνησε μια χώρα με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν». Γιατί; Τόσα συνθήματα υπάρχουν, όπως «ελευθερία ή θάνατος», «και απ΄τον πατέρα κι απ΄τη μητέρα είναι πολυτιμότερη η πατρίδα», «Ό,τι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο είναι η Ελλάδα για την ανθρωπότητα» κ.ά. Το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» είναι ανώτερο από όλα;   

Όταν όλοι φοβούνται

 Στην κωμόπολη της Δεσκάτης Γρεβενών, στον ανταρτοπόλεμο, γίνονταν οδομαχίες. Αντάρτες και στρατός χρησιμοποιούσαν οπλοπολυβόλα, ακόμα και όλμους. Στα σπίτια του ο πληθυσμός δεν αισθανόταν κανένας ασφαλής. Όλοι φοβόντουσαν και έτρεχαν όπου νόμιζαν ότι υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια π.χ. σε κάποιο σπίτι με υπόγειο ή χτισμένο με πέτρα. Τα περισσότερα ήτανε πλινθόκτιστα.

Ο φόβος έμοιαζε με αρρώστια, με πυρετό. Ο φόβος σε άλλους προκαλεί κρύο και σε άλλους θέρμη, όπως ψήνεσαι στον πυρετό. Και δεν υπήρχε χάπι να πιείς να ρίξεις τον πυρετό. Υπήρχαν όμως μερικοί που είχαν το χάρισμα να εμπνέουν στους άλλους και στα γυναικόπαιδα σιγουριά.

΄"Ενας από αυτούς, στο δικό μας καταφύγιο, ήταν ο παππούς μου Αγγελάκης. Μόλις ερχόταν θεράπευε τον πυρετό όλων κι αυτοί που ο φόβος του προκαλούσε κρύο, ένιωθαν ζεστασία , στην παρουσία του παππού μου. Εγώ ανήκα σε κείνους που ψήνονταν στην πυρετό. Η παρουσία του παππού μου είχε, όπως λέει το τραγούδι, τα χάδια του αγεριού, του κήπου όλες τις βιόλες."

Τώρα ξέρω τί σημαίνει να φοβάται όλος ο πληθυσμός. Ο φόβος ήταν ίδιος με τον σημερινό που ενσπείρουν οι τηλεοράσεις και δεν υπάρχει κανείς να μην τον νιώθει στο πετσί του.

Ο κόσμος ,όπως τότε και τώρα, περιμένει να βρεθεί κάποιος να τον ηρεμήσει. Αλλά δεν βρίσκεται κάποιος Άγιος ή κάποιος πατέρας της Εκκλησία, να κοιτάξει στον ουρανό ψηλά και με υψωμένα τα χέρια, να κράξει, τρεις φορές, αυτά τα λόγια τουι Δέσποτα: "Κύριε, Κύριε, επίβλεψον εξ ουρανού και είδε και επίσκεψαι, την άμπελον ταύτην, και κατάρτισαι αυτήν , ήν εφύτευσεν η δεξιά σου."

 Μόσχος Λακουβάρδος 

 

Φιλία με το Θεό 

   

 

Με χαρούμενο στόμα/με χαρούμενη γλώσσα/τη μέρα/και το βράδυ/θα φωνάξεις./Νηστεύοντας θα τραγουδήσεις/με τη φωνή του κορυδαλλού/και ίσως/μες στην ευτυχία μας/μες στην αγαλλίασή μας/ από κάποιο σημείο της γης/ο δημιουργός του ανθρώπου/ο Παντοδύναμος Κύριος/να σε ακούσει./ «Ναι!» θα σου πει/και εσύ/όπου κι αν βρίσκεται/παντοτεινά/μ’ αυτόν μοναδικό σου Κύριο/θα ζεις, θα υπάρχεις. (Ινδιάνικη ποίηση, Εκδόσεις Πανός, μετάφραση Ειρήνη Βρης).

Το πανέμορφο αυτό  τραγούδι των Ινδιάνων της φυλής των Ίνκας της Αμερικής, εκφράζει τα συναισθήματα με τα οποία δημιουργείται η φιλία του ανθρώπου με το Θεό.

Φιλία με το Θεό, για μένα, σημαίνει να είμαι ο εαυτός μου κι αυτό που εμποδίζει τη φιλία αυτή είναι ο φόβος. Ο φόβος να είμαστε ο εαυτός μας που οφείλεται στα παιδικά μας χρόνια μας αποξενώνει από τους άλλους , από τον ίδιο τον εαυτό μας κι από το Θεό. ‘Έζησα τα παιδικά μου χρόνια την εποχή του πολέμου, όταν ο φόβος ήταν διάχυτος παντού και αυτό που φοβόμουν πάντα ήταν ο φόβος μου .

Προσπαθούσα πάντοτε να  είμαι ο εαυτός μου κι από τότε που γνώρισα το Χριστό, ήθελα να είμαι ο εαυτός μου, για χάριν της φιλίας μου με τον Ιησού και για χάρη της νοεράς προσευχής , που αγαπώ. Αλλά  δεν είχα συνειδητοποιήσει, ότι χωρίς αυτήν δεν μπορούσα να ζήσω.Υποσχόμουν  στην εξομολόγηση ότι δεν θα εμποδίζω τη χάρη του Θεού να με επισκεφθεί. Ήθελα να είμαι φίλος με τον Ιησού για να μπορώ να προσεύχομαι. Η προσευχή μαζί με το γράψιμο ,ήταν η συντροφιά μου στις ώρες της μοναξιάς μου. Έγραφα πάντα όπως προσεύχομαι. Η αγάπη μου για την εξομολόγηση είναι έμφυτη σε μένα.

Η Ευχή, όπως λέγεται εν συντομία η νοερά προσευχή του ονόματος του Ιησού  με προστάτευε , γιατί δεν ήθελα να τη στερούμαι, ιδίως όταν ήμουν μόνος και ήμουν μόνος τις περισσότερες φορές.

Από όλα τα  λάθη που έκανα  στη ζωή μου, αυτό που  πλήρωσα πιο ακριβά , ήταν το λάθος της ψευδο-ταυτοποίησης, όπως λέγεται το να μην είμαστε για οποιοδήποτε λόγο,  ο  εαυτός μας.  Το λάθος αυτό για μένα δεν ήταν θεληματικό. Ήθελα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, να είμαι ο εαυτός μου, αλλά την εποχή που άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου,  αυτό δεν ήταν κάτι που προείχε. Το σπουδαιότερο πράγμα, εκείνη την εποχή του πολέμου, ήταν η επιβίωση.

Αγαπώ την ειλικρίνεια. Η ψευδής ταυτοποίηση σε μένα δεν ήταν από τη δική μου προαίρεση ή από άγνοια . Ίσως ήταν έλλειψη  επαρκούς πνευματικής επαγρύπνησης. Δεν ήταν ο νους μου εκεί, σ’ αυτό το σημαντικό πράγμα για μένα.

Γνώριζα ενδόμυχα ότι η αρρώστια μας συνετίζει ως προς το ηθικό μέρος, αλλά και μας αφαιρεί τη δύναμη να προσευχόμαστε. . Όταν είμαστε άρρωστοι θυμούμαστε το Θεό, αλλά δεν έχουμε τη δύναμη να προσευχόμαστε.  Αντί να ζητάμε την αρρώστια, πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να είμαστε υγιείς.

 «Χαιρόμαστε εν τρόμω». Ζούμε δηλαδή ,τον τρόμο της απουσίας του Θεού και μέσα σ’ αυτόν τον τρόμο νιώθουμε τη χαρά της φιλίας  με το Θεό. Με τίποτε δεν αλλάζουμε πια τη φιλία μας  αυτή του Θεού που δοκιμάστηκε με τον τρόμο.

« Ο άνθρωπος αποκτάει συνείδηση του εαυτού του, τόσο. όσο ποτέ άλλοτε στην συνηθισμένη ζωή,  πλημμυρισμένος  συγχρόνως από τη γλύκα της αγάπης του Θεού. Βλέπει με το πνεύμα τον Αόρατο, Τον αναπνέει, βρίσκεται όλος κοντά Του» (Αρχ.Σωφρώνιος του Έσεξ).

Το παράδοξο είναι ότι ενώ όλοι διαθέτουμε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, δεν έχουμε όλοι επίγνωση  ότι αυτά  είναι δώρο του Θεού.  Ο πρώτος άνθρωπος που προσευχήθηκε στο Θεό για να τον ευχαριστήσει που του χάρισε τη ζωή είναι  ο Ενώς, ο γιος του Σήθ, εγγονός του Αδάμ: «Ούτος ήλπισεν επικαλείσθαι το όνομα του Κυρίου και Θεού του.» λέει η Γραφή. Από τότε άρχισαν οι άνθρωποι να προσεύχονται στο Θεό. (Γεν.4:26)

Μόσχος Λαγκουβάρδος

Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET

ΞΕΝΟΚΡΑΤΙΑ

 Ποιοί κυβερνούν τις διάφορες χώρες καθορίζει το πολίτευμα που ισχύει σε κάθε χώρα. Στη δημοκρατία π.χ. κυβερνάει ο λαός. Στην αριστοκρατία κυβερνάει η ελίτ. Στην αποικιοκρατία κυβερνούν τα συμφέροντα.

'Ετσι όπως έχουν τα πράγματα, υπάρχει επίσης το πολίτευμα της ξενοκρατίας, αν και δεν προβλέπεται από την νομική επιστήμη, .

Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της ξενοκρατίας είναι η δυστυχία του λαού. Όταν ο λαός δυστυχεί, αυτό σημαίνει ότι κυβερνούν οι ξένοι. Οι ξένοι δεν αγαπούν το λαό ούτε πονάνε τον τόπο.

Η τραγωδία των λαών είναι ότι δεν αποφασίζουν οι ίδιοι για την τύχη τους.

  

Το λυκόφως του αθεϊσμού

  

Το λυκόφως του αθεϊσμού

Υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από τη χαρά της ολοκλήρωσης;

 Ο αθεϊσμός αρνείται το Θεό. Τι καυχιέται ο αθεϊστής ; Είναι  άφρων, δεν έχει νου, αυτός που αρνείται το Θεό. Ο αθεϊστής δεν πιστεύει στο Θεό. Γνωρίζει άραγε σε τι δεν πιστεύει; Μήπως δεν πιστεύει στην ιδέα που έχει ο ίδιος για το Θεό,, δηλαδή καμία ιδέα που να στέκει στη λογική; Ο αθεϊστής αρνείται αυτό που δεν γνωρίζει, δηλαδή την ίδια τη λογική.

 Είναι λογική η άρνηση αυτού που δεν γνωρίζει ποιος είναι και αν υπάρχει ή δεν υπάρχει ή είναι άρνηση της ίδιας της λογικής και του νου; Αν π.χ. η πίστη στο Θεό είναι πίστη στην καθαρότητα, ο αθεϊστής αρνείται την καθαρότητα;  

Η σοφία του Θεού είναι αποθησαυρισμένη στην Ελληνική γλώσσα. Μελετώντας την Ελληνική γλώσσα, μαθαίνουμε σε ποιόν πιστεύουμε και σε τι πιστεύουμε.  Ο ορθόδοξος χριστιανός πιστεύει ότι ο Θεός είναι ο ουράνιος πατέρας μας. Αυτό σημαίνει ότι πιστεύουμε ότι και εμείς ως παιδιά του Θεού κληρονομούμε τις ιδιότητες του πατέρα μας. Σημαίνει ότι και εμείς είμαστε ουράνιοι και ζητάμε να γίνει σε μας το ουράνιο θέλημα του ουράνιου πατέρα μας. 

Παντού στο Ευαγγέλιο ο Κύριός μας και Θεός μας μιλάει για τον Ουράνιο Πατέρα μας. Οι πατέρες μας δίδουν τον άρτο, που τρώμε και πεινάμε πάλι. Ο Κύριος μας δίδει τον άρτο , που τρώμε και δεν πεινάμε, ξανά, δηλαδή τον άρτο της ολοκλήρωσης και όχι της έλλειψης. Δεν είμαστε λειψοί, όταν έχουμε μέσα μας το Χριστό.

"Υπάρχει μεγαλύτερη χαρά της ολοκλήρωσης, από τη χαρά του αγίου Συμεών, που είδε το Μεσσία όπως του αποκάλυψε το Άγιο Πνεύμα; Για τον άγιο Συμεών, η Γραφή λέει, πως ήταν άνθρωπος δίκαιος και ευλαβής, και δεν θα πεθάνει πριν δει τον Μεσσία Ιησού Χριστό;

Ποιόν αρνείται ο αθεϊσμός; Στην πραγματικότητα δε γνωρίζει ποιόν αρνείται, πέρα από την ιδέα του που έχει για το Θεό και που δεν είναι ο Θεός. Αν γνώριζε ποιόν αρνείται, δεν θα τον αρνούνταν. Αν εγνώριζαν ποιόν εσταύρωναν λέει ο Απόστολος Παύλος, δεν θα τον εσταύρωναν.

Την «άγνοια» στο χωριό μου, τη λένε «άννοια». Τους αδαείς, η γιαγιά μου, τους λυπούνταν. «Αχ, δεν τους κόβει, γιε μου, δεν τους κόβει», έλεγε αναστενάζοντας.  

Μόσχος Λαγκουβάρδος

Το υπέροχο μυστικό (Ε)

Στο Άγιον Όρος θεωρούν τους επαίνους ντροπή. Κάνει εντύπωση στους προσκυνητές, ότι οι μοναχοί δεν μιλούν, αν δεν ερωτηθούν.. Οι μοναχοί δεν επιδιώκουν να αρέσουν στους ανθρώπους. Τους αρκεί να αρέσουν στο Θεό. Δεν περιμένουν το «εύγε» των ανθρώπων. Είναι ολέθριο να επαινείται ο μοναχός. Η «ανθρωπαρέσκεια» είναι αμαρτία. Όλα είναι χαρίσματα του Θεού. Οι έπαινοι φέρνουν έπαρση και ερήμωση.

Εις εμέ ένα μόνον ύψιστον αγαθόν υπάρχει, λέει ο Δαβίδ,«να προσκολλώμαι εις τον Θεόν, να αποθέτω την ελπίδα μου εις τον Κύριον, να κηρύττω και να διαλαλώ όλους τους αίνους του και να τον ευχαριστώ για τις ευεργεσίες του.»

Ο προφήτης του Χριστού και βασιλεύς δίνει μια φοβερή εικόνα της έπαρσης στον 72ο ψαλμό του Παραθέτουμε μερικούς στίχους του, που αναφέρονται στον υπερήφανο άνθρωπο:

«Τώρα ευτυχούν, αλλά για τις δολιότητές τους επιφύλαξες γι΄αυτούς συμφορές. Θα τους ταπεινώσεις. Θα συντρίψεις την υπερηφάνειά τους. Πώς έξαφνα ερημώθηκαν όλοι; Εξαφανίστηκαν. Χάθηκαν εξαιτίας της παρανομίας τους. Όπως διαλύεται και σβήνει το όνειρο του ανθρώπου που ξυπνά και σηκώνεται, έτσι και συ, Κύριε, εκμηδένισες την πρόσκαιρη και λαμπρά εμφάνιση των αμαρτωλών. (…)

Για την Ορθοδοξία πάνω από όλα είναι το θέλημα του Θεού. Αυτή είναι η ουσία της Ορθόδοξης Χριστιανικής Διδασκαλίας, η “νήψη”, δηλαδή η επίγνωση ότι ο Θεός είναι παρών και ότι αυτός που επικαλείται το όνομά Του «δοκιμάζει» στα πάντα, ποιο είναι «το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.» (Απ.Παύλος)

Αυτός που ξέρει ότι o Θεός είναι παρών, είναι ειλικρινής και επιδιώκει ό,τι κάνει να αρέσει στο Θεό. Δεν κάνει τίποτε για να τον βλέπουν οι άλλοι. Δεν τον νοιάζει να αρέσει στους άλλους. Αν είναι μάρτυρας στο δικαστήριο, θα πει την αλήθεια. Δεν θα προδώσει τη φιλία του με το Θεό. Είναι αυταπάτη να ξεχνάς ότι ο Θεός είναι παρών, ότι δήθεν ο Θεός δεν μας βλέπει ή δεν ασχολείται με εμάς. Κρυβόμαστε σαν τον Αδάμ και την Εύα μετά την παρακοή.

Τα μόνα λόγια του που θυμάμαι του παππού μου Αγγελάκη, ενός απλού πιστού, είναι η ευχή του «στο Θεό ν’αρέσει». Ο παππούς μου ήταν λιγομίλητος, αλλά θυμάμαι που μου έδειχνε πάντα με αγάπη οτιδήποτε κινούσε το θαυμασμό του, απ΄ το πιο μικρό μυρμήγκι έως τον έναστρο ουρανό. Δόξαζε το Θεό στη δημιουργία Του. Αγαπούσε τα πλάσματα του Θεού. Ήθελε να προσέχουμε ό,τι κάνουμε και ό,τι λέμε. Όλα έχουν ένα αποτέλεσμα. Αυτός που αγαπάει τον Θεό, είναι γνωστός στο Θεό, λέει η Γραφή: «έγνωσται υπ αυτού» Είχε επίγνωση ότι ο Θεός είναι παρών και τον ξέρει. Αγαπούσε το Θεό και ο Θεός τον γνώριζε.

Βοηθώντας τους άλλους για χάρη της αγάπης του Θεού δεν είναι απλό πράγμα. Σημαίνει ότι μεταδίδουμε στους άλλους τη χάρη του Θεού και λαμβάνουμε νέα χάρη , αντί χάρης. Σημαίνει επίσης ότι δεν έχουμε την τάση να αρέσουμε στους άλλους (ανθρωπαρέσκεια). Αρκεί που ο Θεός μας ξέρει. Είμαστε ελεύθεροι από υποκρισία και φαρισαϊσμό. Χάρις στη φιλία μας με το Χριστό επεκτείνουμε την προσωπικότητά μας στο Χριστό. Ενοικούμε στο Χριστό. Ο Απόστολος Παύλος γράφει «Δεν ζω πια εγώ, ζει σε μένα ο Χριστός».

Ο Κύριος θεραπεύει τους πάσχοντες και τους ζητάει να μην λένε ποιος τους θεράπευσε. Ίσως για να μην εμποδίζεται το έργο Του από τους εχθρούς του. Δίνει όμως και ένα παράδειγμα στους ανθρώπους, να χαίρονται όταν βοηθούν τους άλλους, επειδή ο Θεός το ξέρει. Όταν κάποιος δίνει χαρά στον πατέρα του, δεν τον ενδιαφέρει, να το ξέρουν οι άλλοι. Χαίρεται που το ξέρει ο πατέρας του.

Να χαίρεσαι που ο Θεός σε ξέρει. Αυτό είναι το υπέροχο μυστικό: Μη χαίρεστε, λέει ο Κύριος στους Μαθητές Του, που και τα πνεύματα σας υπακούνε. Να χαίρεστε που ο Θεός σας ξέρει. «πλην εν τούτω μη χαίρετε ότι τα πνεύματα υμίν υποτάσσεται. Χαίρετε δε ότι τα ονόματα υμών εγράφη εν τοις ουρανοίς»

 

 

Είναι εφικτή η επικοινωνία με πονηρούς;

 Είναι εφικτή η επικοινωνία με πονηρούς; Μήπως επικοινωνούντες με πονηρούς συνεργούμε και συνευδοκούμε στον θυματοποιητικό μηχανισμό, που μας μετατρέπει σε θύματα;

 Ότι δεν είναι εφικτή η επικοινωνία μαζί τους, προκύπτει από τη στάση του Κυρίου Ιησού, ο οποίος ως κωφός ουκ ήκουε και ως άλαλος ούκ ήνοιξε το στόμα αυτού. Έγινε σαν άνθρωπος που δεν ακούει καθόλου και που δεν έχει εις το στόμα του δίκαιες αντιρρήσεις και λόγους αποστομωτικούς εναντίον εκείνων που τον κατηγορούν..

Ότι δεν είναι εφικτή η επικοινωνία με πονηρούς προκύπτει επίσης από αυτούς τους στίχους του Αμώμου: «Μέτοχος εγώ ειμί πάντων των φοβουμένων σε και των φυλασσόντων τας εντολας σου.

Αν μισείς τα έργα των πονηρών, είσαι νεώτερος και εξουδενωμένος. Αυτό σημαίνει ότι η επαφή με πονηρούς σε σκανδαλίζει.

Οι λόγοι του Κυρίου γι’ αυτούς που υποκριτικά τον τιμούν, ενώ η καρδιά τους πόρρω απέχει από αυτόν, ισχύουν επίσης για τους πονηρούς.

Άρα η σύμπνοια με πονηρούς είναι ανέφικτη. Για να έχουμε επικοινωνία με πονηρούς, με αυτούς που η  καρδιά τους πόρρω απέχει από το Χριστό, πρέπει κι εμείς πόρρω να απέχουμε από το Χριστό. Αλλά κανείς δεν το θέλει αυτό.