Του Μόσχου Λαγκοκυβάρδου
Η γιαγιά μου, η μακαρίτισσα Βασιλική, συνέδεε τη λήθη του θανάτου με την αδικία. Για τη γιαγιά μου, αυτός που αδικεί, απλώς ξεχνάει ότι υπάρχει θάνατος. Ξεχνάει επίσης ότι θα παραδώσει το πνεύμα του (ψυχή). Οι απλοί άνθρωποι αναρωτιούνται γι΄αυτούς που αδικούν, τί ψυχή θα παραδώσουν;
Πράγματι η λήθη του θανάτου συμβαδίζει με την αδικία και με τον ολοκληρωτισμό. Οι δικτάτορες και τα όργανά τους όταν καταπιέζουν τους λαούς ξεχνούν ότι δε θα ζουν αιώνια. Ο Δαβίδ συνδέει τη λήθη του θανάτου με την αδικία. «Θύσατε θυσίαν δικαιοσύνης», λέει στον 4ο ψαλμό του .
Με αυτό το πνεύμα ο 4ος ψαλμός του Δαβίδ είναι μια προετοιμασία για το θάνατο. Για τους φιλοσόφους η προετοιμασία για το θάνατο, είναι η ίδια η ζωή. Οι αρχαίοι φιλόσοφοι ονομάζουν τη ζωή «σπουδή θανάτου». Κι οι ορθόδοξοι μοναχοί, επίσης μνημονεύουν το θάνατο πάντοτε
Σταχυολογούμε μερικούς στίχους από τον ψαλμό αυτόν. «Εν τω επικαλείσθαι με εισήκουσάς μου, ο Θεός της δικαιοσύνης μου, εν θλίψει επλάτυνάς με. (…) Υιοί ανθρώπων έως πότε βαρυκάρδιοι; Ινατί αγαπάτε ματαιότητα και ζητείτε ψεύδος; (…) Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε. α λέγετε εν ταις καρδίαις υμών, ,επί ταις κοίταις υμών κατανύγητε. Θύσατε θυσίαν δικαιοσύνης και ελπίσατε επί Κύριον. Πολλοί λέγουσι, τις δείξει ημίν τα αγαθά; Εσημειώθη εφ’ ημάς το φως του προσώπου, Κύριε.(…) Εν ειρήνη επί το αυτό κοιμηθήσομαι και υπνώσω, ότι συ Κύριε, κατά μόνας επ’ ελπίδι κατώκισάς με.»
Μερικοί που έχουν διαρκή μνήμη θανάτου, όταν ξαπλώνουν στο κρεβάτι για να κοιμηθούν, λένε τα λόγια που είπε ο Χριστός επάνω στο σταυρό: «Πάτερ, εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου.» Πιστεύουν ότι ο ύπνος είναι όπως ο θάνατος. Ότι κατά τη διάρκεια του ύπνου παραδίδουμε το πνεύμα μας στο Χριστό.
Μου κάνουν εντύπωση δύο στίχοι της νεκρώσιμης ακολουθίας που αναφέρονται στο νεκρό και που λέγονται προς τους ζώντες . Πρόκειται για τους στίχους «ούτος εξέλιπεν της συγγενείας του» και « ούτος προσετέθη εις τους πατέρες αυτού». Πράγματι ο αποθανών αποχωρίζεται από τους συγγενείς του στη γη. Αλλά ποια είναι η έννοια, της πρόσθεσής του στους πατέρες του;
Όποια και αν είναι η έννοια είναι κατά το πνεύμα της νεκρώσιμης ακολουθίας, μια διδαχή προς τους ζώντες. Σαν να λέει «αν έχετε κάτι εναντίον των πατέρων σας, να το εξαλείψετε γρήγορα: "α λέγετε εν ταις καρδίαις υμών, επί ταις κοίταις υμών κατανύγητε." Δεν θα 'ταν υπερβολή αν λέγαμε, ότι καθένας από εμάς, αν βασανίζεται και υποφέρει ψυχικά, πρέπει να αναλογιστεί, μήπως δεν έχει συγχωρήσει τους πατέρες του.
Αλλά τί βλέπουμε να συμβαίνει στην πραγματικότητα; Αυτοί που δεν συγχωρούν τον πατέρα τους, μάλλον αποτελούν την πελατεία των ψυχιάτρων. Να θυμούμαστε πάντα τα λόγια «ούτος εξέλιπε της συγγενείας του (εννοεί τους ζώντες» και προσετέθη είς τους πατέρες του στον ουρανό.
28.2.19
27.2.19
Σε ποιόν ουρανό πηγαίνουν οι νεκροί;
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Σε ποιόν ουρανό πηγαίνουν οι νεκροί; Ποιο όνομα παίρνουμε μαζί μας στον άλλο κόσμο; Θα πάρουμε στον ουρανό και το επώνυμο ή θα πάμε μόνο με το κύριο όνομά μας. Η Εκκλησία μας μνημονεύει μόνο το όνομα. Το επώνυμο μένει εδώ στη γη. Υπάρχει μόνο για τις ανάγκες στη γη. Δεν παίζει ρόλο στον πνευματικό κόσμο. Εκείνο που μένει στον πνευματικό κόσμο είναι το κύριο όνομα. Το ουσιαστικό όνομα. Δεν υπάρχει τρόπος να το αλλάξουμε ούτε να βαπτιστούμε δύο φορές. Το επώνυμο είναι επιπρόσθετο και δε διαρκεί. Προσδιορίζει το όνομα. Μπορούμε να αλλάξουμε επώνυμο, με μια διαδικασία η οποία προβλέπεται από το νόμο.
Αυτοί που ερμηνεύουν κατά γράμμα την Αγία Γραφή, όταν ακούν τη λέξη «ουρανός» ή «αέρας» ή «νεφέλες» νομίζουν ότι η Αγία Γραφή εννοεί τον φυσικό ουρανό, τον φυσικό αέρα ή τα φυσικά σύννεφα. Ενώ ο ουρανός κι ο αέρας κι οι νεφέλες είναι πνευματικές έννοιες, που συμβολίζουν τον πνευματικό κόσμο. Όταν λέει η Γραφή ότι οι νεκροί πηγαίνουν στον ουρανό κοντά στο Θεό, εννοεί τον πνευματικό ουρανό, στον οποίο κατοικεί ο Θεός και οι Άγγελοι του Θεού, και ο διάβολος επίσης.
Όταν η Γραφή δεν χρησιμοποιεί το σύμβολο του ουρανού, ως κατοικία του Θεού, λέει πως ο Θεός κατοικεί μέσα στον άνθρωπο, μέσα στην καθαρή συνείδηση του ανθρώπου. Ουρανός είναι η καθαρή συνείδηση του ανθρώπου, η καθαρή καρδιά. Η ανάβαση στον ουρανό είναι ανάβαση στον πνευματικό κόσμο. Εννοείται αφού στο θάνατο αφήνουμε εδώ στο φυσικό κόσμο τα φυσικά μας σώματα, εννοείται ότι πηγαίνουμε ως πνεύματα στον πνευματικό κόσμο, με το όνομά μας και με τη μορφή μας.
ΟΙ ποιητές και οι ζωγράφοι γνωρίζουν ότι τα φυσικά σώματα και οι φυσικές μορφές δεν είναι μόνο φυσικές. Γράφοντας ποιήματα και ζωγραφίζοντας έργα ζωγραφικής με θέμα τον άνθρωπο, δεν αντιγράφουν τον φυσικό άνθρωπο, αλλά εκφράζουν την πνευματική του ύπαρξη, όπως αποτυπώνεται στον καθρέφτη του σώματος. «Οία η μορφή, τοιάδε η ψυχή», όποια είναι η μορφή είναι και η ψυχή, λέει η παροιμία. Το εκφραστικό πρόσωπο δείχνει ότι δεν είναι μόνο ένα φυσικό αντικείμενο χωρίς έκφραση και νόημα.
Αν στον πνευματικό κόσμο όπου πιστεύουμε ότι πηγαίνουμε, δεν παίρναμε μαζί μας το όνομα και τη μορφή μας, αυτό θα σήμαινε ότι δεν υπάρχει παράδεισος. Πώς θα υπήρχε, αν δεν αναγνωρίζαμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα από την πνευματική μορφή τους και από το όνομά τους. Πιστεύουμε στην ύπαρξη του παραδείσου στον πνευματικό κόσμο, πώς αλλιώς θα αγαπούσαμε τους νεκρούς μας, αν εξαφανίζονταν η μορφή τους και το όνομά τους. Αν η αγάπη μας δε διαρκούσε και μετά το θάνατό τους θα μπορούσαμε να αμφιβάλλουμε για τον πνευματικό κόσμο και για τον Παράδεισο.
Ο Θεός που μας έφερε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη , μας έφερε για να ζήσουμε . Ερχόμαστε στην γη με όλες τις δυνάμεις, που είναι απαραίτητες για να ζήσουμε, όχι για να πεθάνουμε. Μας πλούτισε με τον απέραντο πλούτο των αρετών για να ζήσουμε αιώνια ,ως ελεύθερες υπάρξεις, μαζί Του. Αμήν
Σε ποιόν ουρανό πηγαίνουν οι νεκροί; Ποιο όνομα παίρνουμε μαζί μας στον άλλο κόσμο; Θα πάρουμε στον ουρανό και το επώνυμο ή θα πάμε μόνο με το κύριο όνομά μας. Η Εκκλησία μας μνημονεύει μόνο το όνομα. Το επώνυμο μένει εδώ στη γη. Υπάρχει μόνο για τις ανάγκες στη γη. Δεν παίζει ρόλο στον πνευματικό κόσμο. Εκείνο που μένει στον πνευματικό κόσμο είναι το κύριο όνομα. Το ουσιαστικό όνομα. Δεν υπάρχει τρόπος να το αλλάξουμε ούτε να βαπτιστούμε δύο φορές. Το επώνυμο είναι επιπρόσθετο και δε διαρκεί. Προσδιορίζει το όνομα. Μπορούμε να αλλάξουμε επώνυμο, με μια διαδικασία η οποία προβλέπεται από το νόμο.
Αυτοί που ερμηνεύουν κατά γράμμα την Αγία Γραφή, όταν ακούν τη λέξη «ουρανός» ή «αέρας» ή «νεφέλες» νομίζουν ότι η Αγία Γραφή εννοεί τον φυσικό ουρανό, τον φυσικό αέρα ή τα φυσικά σύννεφα. Ενώ ο ουρανός κι ο αέρας κι οι νεφέλες είναι πνευματικές έννοιες, που συμβολίζουν τον πνευματικό κόσμο. Όταν λέει η Γραφή ότι οι νεκροί πηγαίνουν στον ουρανό κοντά στο Θεό, εννοεί τον πνευματικό ουρανό, στον οποίο κατοικεί ο Θεός και οι Άγγελοι του Θεού, και ο διάβολος επίσης.
Όταν η Γραφή δεν χρησιμοποιεί το σύμβολο του ουρανού, ως κατοικία του Θεού, λέει πως ο Θεός κατοικεί μέσα στον άνθρωπο, μέσα στην καθαρή συνείδηση του ανθρώπου. Ουρανός είναι η καθαρή συνείδηση του ανθρώπου, η καθαρή καρδιά. Η ανάβαση στον ουρανό είναι ανάβαση στον πνευματικό κόσμο. Εννοείται αφού στο θάνατο αφήνουμε εδώ στο φυσικό κόσμο τα φυσικά μας σώματα, εννοείται ότι πηγαίνουμε ως πνεύματα στον πνευματικό κόσμο, με το όνομά μας και με τη μορφή μας.
ΟΙ ποιητές και οι ζωγράφοι γνωρίζουν ότι τα φυσικά σώματα και οι φυσικές μορφές δεν είναι μόνο φυσικές. Γράφοντας ποιήματα και ζωγραφίζοντας έργα ζωγραφικής με θέμα τον άνθρωπο, δεν αντιγράφουν τον φυσικό άνθρωπο, αλλά εκφράζουν την πνευματική του ύπαρξη, όπως αποτυπώνεται στον καθρέφτη του σώματος. «Οία η μορφή, τοιάδε η ψυχή», όποια είναι η μορφή είναι και η ψυχή, λέει η παροιμία. Το εκφραστικό πρόσωπο δείχνει ότι δεν είναι μόνο ένα φυσικό αντικείμενο χωρίς έκφραση και νόημα.
Αν στον πνευματικό κόσμο όπου πιστεύουμε ότι πηγαίνουμε, δεν παίρναμε μαζί μας το όνομα και τη μορφή μας, αυτό θα σήμαινε ότι δεν υπάρχει παράδεισος. Πώς θα υπήρχε, αν δεν αναγνωρίζαμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα από την πνευματική μορφή τους και από το όνομά τους. Πιστεύουμε στην ύπαρξη του παραδείσου στον πνευματικό κόσμο, πώς αλλιώς θα αγαπούσαμε τους νεκρούς μας, αν εξαφανίζονταν η μορφή τους και το όνομά τους. Αν η αγάπη μας δε διαρκούσε και μετά το θάνατό τους θα μπορούσαμε να αμφιβάλλουμε για τον πνευματικό κόσμο και για τον Παράδεισο.
Ο Θεός που μας έφερε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη , μας έφερε για να ζήσουμε . Ερχόμαστε στην γη με όλες τις δυνάμεις, που είναι απαραίτητες για να ζήσουμε, όχι για να πεθάνουμε. Μας πλούτισε με τον απέραντο πλούτο των αρετών για να ζήσουμε αιώνια ,ως ελεύθερες υπάρξεις, μαζί Του. Αμήν
26.2.19
Διαβάζοντας το βιβλίο αγνώστου ορθοδόξου μοναχού «Παρουσία», εκδ.Δόμος
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
‘Ολόκληρο το βιβλίο «Παρουσία» είναι μια επιθυμία να συμμετέχεις στη ζωή του Ιησού. Θέλω κι εγώ να συμμετέχω στη ζωή του Ιησού, για να νιώθω τη χαρά από την αίσθηση της παρουσίας Του. Αν έχω επίγνωση ότι ζω έμπροσθεν του Κυρίου έτσι θα νιώθω. Σήμερα άνοιξα το Ευαγγέλιο, όπως συνηθίζω κάθε πρωί, και διάβασα: «Ο μη ων μετ’ εμού κατ’ εμού εστί. Και ο μη συνάγων μετ’ εμού, σκορπίζει.»
Διαβάζοντας τα λόγια αυτά του Ιησού ένιωσα σαν να απευθύνονται σε μένα. Όλο το Ευαγγέλιο έτσι είναι. Νιώθεις ότι γράφτηκε για σένα προσωπικά. Πιστεύω ότι απάντησε σε μένα. Αλλιώς δεν θα ένιωθα τη χαρά που ένιωσα.
Χθες έκανα μια δοκιμή. Δεν απάντησα σε κάτι που με ενόχλησε. Έμεινα σιωπηλός. Με επίγνωση ότι έτσι συμμετέχω στη σιωπή του Ιησού. Αυτός που πιστεύει στο Χριστό πρέπει να ζει όπως ο Χριστός. Στο ενδόμυχο ερώτημά μου, πώς συνάγεις με τον Ιησού στην προκειμένη περίπτωση της σιωπής μου, σαν απάντηση θυμήθηκα τα προφητικά λόγια του Δαβίδ: «εγώ δε ωσεί κωφός ουκ ήκουον και ωσεί άλαλος ουκ ανοίγων το στόμα αυτού. Και εγενόμην ωσεί άνθρωπος ουκ ακούων, και ουκ έχων εν τω στόματι αυτού ελεγμούς. » Ψαλ.Λζ,(37).
Ο Απόστολος Παύλος στην πρώτη επιστολή του προς τους Θεσσαλονικείς γράφει για τη χαρά έμπροσθεν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, κατά την Δευτέρα παρουσία Του. Στη βιασύνη μου παρερμήνευσα κάπως τα λόγια του Αποστόλου Παύλου. Θεώρησα ότι αναφέρεται στην τωρινή αίσθηση της παρουσίας Του.
Αν και δεν είναι εντελώς άσχετο με το πνεύμα του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας, εντούτοις δεν είναι σωστή η ερμηνεία μου. Τα λόγια «τις γαρ ημών ελπίς ή χαρά ή ουχί εν τη αυτού παρουσία», εννοεί τη Δευτέρα Παρουσία, εγώ τα ερμήνευσα ως χαρά από την τωρινή αίσθηση της παρουσίας του Ιησού. Ενώ ο Απόστολος Παύλος εννοεί ότι και οι Θεσσαλονικείς θα είναι η ελπίδα του και η χαρά του έμπροσθεν του Κυρίου κατά τη Δευτέρα παρουσία Του!
Αν ισχύει, ότι μπορούμε να ζήσουμε από αυτή τη ζωή, τη σωτηρία μας και τον παράδεισό μας , δεν θα μπορούσε να υπάρχει πρόγευση και της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου;
‘Ολόκληρο το βιβλίο «Παρουσία» είναι μια επιθυμία να συμμετέχεις στη ζωή του Ιησού. Θέλω κι εγώ να συμμετέχω στη ζωή του Ιησού, για να νιώθω τη χαρά από την αίσθηση της παρουσίας Του. Αν έχω επίγνωση ότι ζω έμπροσθεν του Κυρίου έτσι θα νιώθω. Σήμερα άνοιξα το Ευαγγέλιο, όπως συνηθίζω κάθε πρωί, και διάβασα: «Ο μη ων μετ’ εμού κατ’ εμού εστί. Και ο μη συνάγων μετ’ εμού, σκορπίζει.»
Διαβάζοντας τα λόγια αυτά του Ιησού ένιωσα σαν να απευθύνονται σε μένα. Όλο το Ευαγγέλιο έτσι είναι. Νιώθεις ότι γράφτηκε για σένα προσωπικά. Πιστεύω ότι απάντησε σε μένα. Αλλιώς δεν θα ένιωθα τη χαρά που ένιωσα.
Χθες έκανα μια δοκιμή. Δεν απάντησα σε κάτι που με ενόχλησε. Έμεινα σιωπηλός. Με επίγνωση ότι έτσι συμμετέχω στη σιωπή του Ιησού. Αυτός που πιστεύει στο Χριστό πρέπει να ζει όπως ο Χριστός. Στο ενδόμυχο ερώτημά μου, πώς συνάγεις με τον Ιησού στην προκειμένη περίπτωση της σιωπής μου, σαν απάντηση θυμήθηκα τα προφητικά λόγια του Δαβίδ: «εγώ δε ωσεί κωφός ουκ ήκουον και ωσεί άλαλος ουκ ανοίγων το στόμα αυτού. Και εγενόμην ωσεί άνθρωπος ουκ ακούων, και ουκ έχων εν τω στόματι αυτού ελεγμούς. » Ψαλ.Λζ,(37).
Ο Απόστολος Παύλος στην πρώτη επιστολή του προς τους Θεσσαλονικείς γράφει για τη χαρά έμπροσθεν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, κατά την Δευτέρα παρουσία Του. Στη βιασύνη μου παρερμήνευσα κάπως τα λόγια του Αποστόλου Παύλου. Θεώρησα ότι αναφέρεται στην τωρινή αίσθηση της παρουσίας Του.
Αν και δεν είναι εντελώς άσχετο με το πνεύμα του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας, εντούτοις δεν είναι σωστή η ερμηνεία μου. Τα λόγια «τις γαρ ημών ελπίς ή χαρά ή ουχί εν τη αυτού παρουσία», εννοεί τη Δευτέρα Παρουσία, εγώ τα ερμήνευσα ως χαρά από την τωρινή αίσθηση της παρουσίας του Ιησού. Ενώ ο Απόστολος Παύλος εννοεί ότι και οι Θεσσαλονικείς θα είναι η ελπίδα του και η χαρά του έμπροσθεν του Κυρίου κατά τη Δευτέρα παρουσία Του!
Αν ισχύει, ότι μπορούμε να ζήσουμε από αυτή τη ζωή, τη σωτηρία μας και τον παράδεισό μας , δεν θα μπορούσε να υπάρχει πρόγευση και της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου;
25.2.19
ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Η εγρήγορση αναγεννάει το μυαλό. Αρκεί να υπάρχει κάτι ενδιαφέρον να το βάλει σε κίνηση. Ξύπνησα σήμερα το πρωί με το μυαλό μου σαν στήλη άλατος. Δε θα γράψω τίποτε, σκέφτηκα λυπημένος. Νιώθω ότι η μέρα μου πήγε χαμένη αν δεν γράψω κάτι. Σε μένα το γράψιμο συμβαδίζει με τη μελέτη και την προσευχή. Στην πραγματικότητα είναι μελέτη και προσευχή.
Κι άλλες φορές ένιωσα έτσι και το διάβασμα του Ευαγγελίου θέρμανε το μυαλό μου κι έγινε δραστήριο.Διάβασα σήμερα την περικοπή του κατά Μάρκον Ευαγγελίου εκεί που ο Κύριος διδάσκει τους Μαθητές Του να προσέχουν να μην είναι η ζωή τους σαν τη ζωή των Γραμματέων: «Βλέπετε από των Γραμματέων των θελόντων εν στολαίς περιπατείν, και ασπασμούς εν ταις αγοραίς, και πρωτοκαθεδρίας εν ταις συναγωγαίς, και πρωτοκλισίας εν τοις δείπνοις. Οι κατεσθίοντες τας οικίας των χηρών, και προφάσει μακρά προσευχόμενοι. Ούτοι λήψονται περισσότερον κρίμα.»
Ελπίζω με την ανάγνωση του Ευαγγελίου να βάλω το μυαλό μου σε εγρήγορση και να μην παραδοθώ ανυπεράσπιστος στην ανία. Ο καιρός σήμερα είναι ψυχρός και μάλλον δε θα κάνω τη βόλτα μου στο λόφο του Αγίου Αχιλλίου. Μ’ αρέσει να περπατώ και να προσεύχομαι επάνω στο λόφο, αλλά και μέσα στους δρόμους της πόλης. Αγαπώ το στίχο του Άσματος που η αγαπημένη που συμβολίζει την ψυχή , παροτρύνει τον αγαπημένο της , που συμβολίζει το πνεύμα, να τρέξει ελεύθερος επάνω στα βουνά με τα αρώματα: «Φύγε αδέλφιδέ μου, και ομοιώθητι τη δορκάκι/ ή τω νεβρώ των ελάφων επί όρη αρωμάτων.» (Άσμα Ασμάτων 8:14) Ποια είναι όρη αρωμάτων; Όρη αρωμάτων είναι να ζεις έμπροσθεν του Θεού.
Η εγρήγορση αναγεννάει το μυαλό. Αρκεί να υπάρχει κάτι ενδιαφέρον να το βάλει σε κίνηση. Ξύπνησα σήμερα το πρωί με το μυαλό μου σαν στήλη άλατος. Δε θα γράψω τίποτε, σκέφτηκα λυπημένος. Νιώθω ότι η μέρα μου πήγε χαμένη αν δεν γράψω κάτι. Σε μένα το γράψιμο συμβαδίζει με τη μελέτη και την προσευχή. Στην πραγματικότητα είναι μελέτη και προσευχή.
Κι άλλες φορές ένιωσα έτσι και το διάβασμα του Ευαγγελίου θέρμανε το μυαλό μου κι έγινε δραστήριο.Διάβασα σήμερα την περικοπή του κατά Μάρκον Ευαγγελίου εκεί που ο Κύριος διδάσκει τους Μαθητές Του να προσέχουν να μην είναι η ζωή τους σαν τη ζωή των Γραμματέων: «Βλέπετε από των Γραμματέων των θελόντων εν στολαίς περιπατείν, και ασπασμούς εν ταις αγοραίς, και πρωτοκαθεδρίας εν ταις συναγωγαίς, και πρωτοκλισίας εν τοις δείπνοις. Οι κατεσθίοντες τας οικίας των χηρών, και προφάσει μακρά προσευχόμενοι. Ούτοι λήψονται περισσότερον κρίμα.»
Ελπίζω με την ανάγνωση του Ευαγγελίου να βάλω το μυαλό μου σε εγρήγορση και να μην παραδοθώ ανυπεράσπιστος στην ανία. Ο καιρός σήμερα είναι ψυχρός και μάλλον δε θα κάνω τη βόλτα μου στο λόφο του Αγίου Αχιλλίου. Μ’ αρέσει να περπατώ και να προσεύχομαι επάνω στο λόφο, αλλά και μέσα στους δρόμους της πόλης. Αγαπώ το στίχο του Άσματος που η αγαπημένη που συμβολίζει την ψυχή , παροτρύνει τον αγαπημένο της , που συμβολίζει το πνεύμα, να τρέξει ελεύθερος επάνω στα βουνά με τα αρώματα: «Φύγε αδέλφιδέ μου, και ομοιώθητι τη δορκάκι/ ή τω νεβρώ των ελάφων επί όρη αρωμάτων.» (Άσμα Ασμάτων 8:14) Ποια είναι όρη αρωμάτων; Όρη αρωμάτων είναι να ζεις έμπροσθεν του Θεού.
24.2.19
Το όνομα και η αίσθηση της αγαπημένης πααρουσίας
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Στην επίκληση του Ονόματος του Ιησού, στην αδιάλειπτη νοερά προσευχή, νιώθουμε την αίσθηση της παρουσίας του Ιησού. Αγαπούμε την αίσθηση της παρουσίας του Ιησού. Όταν ακούω το λατινοαμερικάνικο τραγούδι «Aqui se queda la clara», συγκινούμαι. Νομίζω ότι υμνεί την αγαπημένη παρουσία του Ιησού Χριστού .
Το όνομα είναι η αγαπημένη παρουσία ενός ανθρώπου. Nomen e omem. Μια παροιμία λέει «Απ’ την αγάπη που σού ‘χα ξέχασα και τ’ όνομά σου». Αυτός που θα σου πάρει το όνομα του τόπου σου , θα σου πάρει και τον τόπο σου. Πρώτα σου παίρνουν το πνεύμα κι ύστερα σου παίρνουν και το ψωμί.
Ο τόπος ανήκει σ’ αυτούς που έγραψαν την ιστορία του. Αυτός που θα σου πάρει το όνομα και την ιστορία του τόπου, θα σου πάρει και τον τόπο. «Ετοιμασθείτε να καταλάβετε τη χώρα που ξέχασε την ετυμολογία της γλώσσας του» (Κομφούκιος)
Το όνομα είναι ο άνθρωπος. Η μητέρα του αυτοκράτορος του Βυζαντίου Λέοντος του Σοφού, αισθανόταν την αγαπημένη αίσθηση της παρουσίας του υιού της, επαναλαμβάνοντας διαρκώς το όνομά του: «Λέων μου, Λέων μου, Λέων μου».
Ας επαναλαμβάνουμε διαρκώς το όνομα της Μακεδονίας μας. Κάποιος είπε, όταν νιώθουμε πεσμένο το ηθικό μας, να μνημονεύουμε ονόματα των ηρώων μας. Όταν οι αρχαίοι Αθηναίοι ζήτησαν από τη Σπάρτη έναν στρατηγό, οι Σπαρτιάτες τους έστειλαν έναν ποιητή, που συνέθετε παιάνες (πολεμικούς ύμνους).
Εμένα μ’ αρέσει να επαναλαμβάνω εκτός από το Όνομα το υπέρ παν όνομα του Ιησού Χριστού, και το στίχο του Σολωμού στο επίγραμμά του για τα Ψαρά: Στην Ψαρών την ολόμαυρη ράχη/ περπατώντας η δόξα μονάχη/ μελετά τα λαμπρά παλληκάρια/ και στεφάνι στην κόμη φορεί/ γινωμένο από λίγα χορτάρια/ πού ‘χαν μείνει στην έρημη γη.
Λίγα χορτάρια έχουν μείνει σίγουρα και στην έρημη γη μας. Μακάρι να γίνουν ένα στεφάνι για την δόξα και την τιμή της Πατρίδος. Αμήν.
moschoblog.blogspot.com
Νικόλαος Γύζης|: Η δόξα των Ψαρών
Στην επίκληση του Ονόματος του Ιησού, στην αδιάλειπτη νοερά προσευχή, νιώθουμε την αίσθηση της παρουσίας του Ιησού. Αγαπούμε την αίσθηση της παρουσίας του Ιησού. Όταν ακούω το λατινοαμερικάνικο τραγούδι «Aqui se queda la clara», συγκινούμαι. Νομίζω ότι υμνεί την αγαπημένη παρουσία του Ιησού Χριστού .
Το όνομα είναι η αγαπημένη παρουσία ενός ανθρώπου. Nomen e omem. Μια παροιμία λέει «Απ’ την αγάπη που σού ‘χα ξέχασα και τ’ όνομά σου». Αυτός που θα σου πάρει το όνομα του τόπου σου , θα σου πάρει και τον τόπο σου. Πρώτα σου παίρνουν το πνεύμα κι ύστερα σου παίρνουν και το ψωμί.
Ο τόπος ανήκει σ’ αυτούς που έγραψαν την ιστορία του. Αυτός που θα σου πάρει το όνομα και την ιστορία του τόπου, θα σου πάρει και τον τόπο. «Ετοιμασθείτε να καταλάβετε τη χώρα που ξέχασε την ετυμολογία της γλώσσας του» (Κομφούκιος)
Το όνομα είναι ο άνθρωπος. Η μητέρα του αυτοκράτορος του Βυζαντίου Λέοντος του Σοφού, αισθανόταν την αγαπημένη αίσθηση της παρουσίας του υιού της, επαναλαμβάνοντας διαρκώς το όνομά του: «Λέων μου, Λέων μου, Λέων μου».
Ας επαναλαμβάνουμε διαρκώς το όνομα της Μακεδονίας μας. Κάποιος είπε, όταν νιώθουμε πεσμένο το ηθικό μας, να μνημονεύουμε ονόματα των ηρώων μας. Όταν οι αρχαίοι Αθηναίοι ζήτησαν από τη Σπάρτη έναν στρατηγό, οι Σπαρτιάτες τους έστειλαν έναν ποιητή, που συνέθετε παιάνες (πολεμικούς ύμνους).
Εμένα μ’ αρέσει να επαναλαμβάνω εκτός από το Όνομα το υπέρ παν όνομα του Ιησού Χριστού, και το στίχο του Σολωμού στο επίγραμμά του για τα Ψαρά: Στην Ψαρών την ολόμαυρη ράχη/ περπατώντας η δόξα μονάχη/ μελετά τα λαμπρά παλληκάρια/ και στεφάνι στην κόμη φορεί/ γινωμένο από λίγα χορτάρια/ πού ‘χαν μείνει στην έρημη γη.
Λίγα χορτάρια έχουν μείνει σίγουρα και στην έρημη γη μας. Μακάρι να γίνουν ένα στεφάνι για την δόξα και την τιμή της Πατρίδος. Αμήν.
moschoblog.blogspot.com
Νικόλαος Γύζης|: Η δόξα των Ψαρών
21.2.19
Η άκαρπη συκή
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Η άκαρπη συκή είναι σύμβολο της ύπαρξης χωρίς νόημα, σύμβολο του ανθρώπου που δεν ξέρει γιατί ζει. Που είναι βάρος της γης. Η άκαρπη συκή διαθέτει όλα τα στοιχεία που χρειάζεται για να κάνει καρπό, χώμα, ρίζες, κορμό, φύλλα κ.α. Τα έχει όλα κι όμως δεν κάνει καρπό ποτέ και γι΄αυτό κάποτε θα κοπεί και θα καεί. Δεν έχει νόημα να υπάρχει. Μπορεί το κάθε μέρος της να είναι εντάξει. Όλα μαζί όμως βρίσκονται σε αταξία. Δεν έχουν συνεργασία μεταξύ τους.
Το ίδιο συμβαίνει σε όλα τα έμβια όντα. Τα μυρμύγκια όταν πεθαίνουν δεν πετάνε ποτέ προς την ίδια κατεύθυνση. Το καθένα τραβάει προς τη δική του κατεύθυνση. Κι οι άνθρωποι το ίδιο αν δεν βρίσκουν νόημα να υπάρχουν και να συνεργάζονται μεταξύ τους δημιουργούν σύγχυση και ακαταστασία.
«Ου γαρ εστιν ακαταστασίας ο Θεός, αλλά ειρήνης» (δεν είναι ο Θεός, Θεός ακαταστασίας, αλλά ειρήνης). Τα πάντα να γίνονται προς οικοδομήν. (Α’ Κορ. ιδ’ 26). Οι αρχαίοι πρόγονοί μας δεν απένειμαν δημόσια αξιώματα σε κείνους που δε διακρίνονταν για το ήθος τους.
Η άκαρπη συκή είναι σύμβολο της ύπαρξης χωρίς νόημα, σύμβολο του ανθρώπου που δεν ξέρει γιατί ζει. Που είναι βάρος της γης. Η άκαρπη συκή διαθέτει όλα τα στοιχεία που χρειάζεται για να κάνει καρπό, χώμα, ρίζες, κορμό, φύλλα κ.α. Τα έχει όλα κι όμως δεν κάνει καρπό ποτέ και γι΄αυτό κάποτε θα κοπεί και θα καεί. Δεν έχει νόημα να υπάρχει. Μπορεί το κάθε μέρος της να είναι εντάξει. Όλα μαζί όμως βρίσκονται σε αταξία. Δεν έχουν συνεργασία μεταξύ τους.
Το ίδιο συμβαίνει σε όλα τα έμβια όντα. Τα μυρμύγκια όταν πεθαίνουν δεν πετάνε ποτέ προς την ίδια κατεύθυνση. Το καθένα τραβάει προς τη δική του κατεύθυνση. Κι οι άνθρωποι το ίδιο αν δεν βρίσκουν νόημα να υπάρχουν και να συνεργάζονται μεταξύ τους δημιουργούν σύγχυση και ακαταστασία.
«Ου γαρ εστιν ακαταστασίας ο Θεός, αλλά ειρήνης» (δεν είναι ο Θεός, Θεός ακαταστασίας, αλλά ειρήνης). Τα πάντα να γίνονται προς οικοδομήν. (Α’ Κορ. ιδ’ 26). Οι αρχαίοι πρόγονοί μας δεν απένειμαν δημόσια αξιώματα σε κείνους που δε διακρίνονταν για το ήθος τους.
20.2.19
Οι αμαρτωλοί της γης
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Το πνεύμα του Θεού είναι χαρούμενο, ειρηνικό. Απόδειξη ότι χαιρόμαστε με το καλό. Ευγνωμονούμε τις δυνάμεις της ζωής που νικούν τη φθορά και το θάνατο. ‘Εχουμε επίγνωση αυτής της αδιάκοπης νικηφόρας μάχης. Το άγχος, η ζήλια, η λαγνεία. ο φόβος του θανάτου είναι επιπρόσθετα.
Ο Δαβίδ ονομάζει αυτά τα στοιχεία, που ο Αριστοτέλης θεωρεί επιπρόσθετα, «αμαρτωλούς της γης». Το πρωί, λέει στον 100ό ψαλμό του, σκότωνα όλους τους αμαρτωλούς της γης. «Εις τα πρωίας απέκτεινον πάντας τους αμααρτωλούς της γης, του εξολοθρεύσαι εκ πόλεως Κυρίου πάντας τους εργαζομένους την ανομίαν»
Διάβαζα, διάβαζα, ποτέ δεν χόρτασα το διάβασμα. Αλλά ό,τι έμαθα δεν είναι από τα βιβλία. Ο μακαρίτης ο φίλος μου παπα-Ηλίας, έλεγε πάντα : ό,τι έμαθα, ό,τι έπαθα. Από δω και πέρα, ακούγοντας τη συμβουλή του σοφού ιερέα, πορεύομαι με οδηγό τις πνευματικές εμπειρίες της Εκκλησίας και τις δικές μου. Λέω στον εαυτό μου: «Είσαι θλιμμένος; Προσευχήσου. Η επίκληση του ονόματος του Ιησού θ’ αλείψει με βάλσαμο την πληγή σου. Θα μαλακώσει τη θλίψη της άγνοιάς σου.»
Το ερώτημα «ποιοί είμαστε;» δεν έχει απάντηση, στον αινιγματικό αυτό κόσμο, όπου ζούμε, αν δεν φθάσουμε στην πλήρη άγνοια!
Το πνεύμα του Θεού είναι χαρούμενο, ειρηνικό. Απόδειξη ότι χαιρόμαστε με το καλό. Ευγνωμονούμε τις δυνάμεις της ζωής που νικούν τη φθορά και το θάνατο. ‘Εχουμε επίγνωση αυτής της αδιάκοπης νικηφόρας μάχης. Το άγχος, η ζήλια, η λαγνεία. ο φόβος του θανάτου είναι επιπρόσθετα.
Ο Δαβίδ ονομάζει αυτά τα στοιχεία, που ο Αριστοτέλης θεωρεί επιπρόσθετα, «αμαρτωλούς της γης». Το πρωί, λέει στον 100ό ψαλμό του, σκότωνα όλους τους αμαρτωλούς της γης. «Εις τα πρωίας απέκτεινον πάντας τους αμααρτωλούς της γης, του εξολοθρεύσαι εκ πόλεως Κυρίου πάντας τους εργαζομένους την ανομίαν»
Διάβαζα, διάβαζα, ποτέ δεν χόρτασα το διάβασμα. Αλλά ό,τι έμαθα δεν είναι από τα βιβλία. Ο μακαρίτης ο φίλος μου παπα-Ηλίας, έλεγε πάντα : ό,τι έμαθα, ό,τι έπαθα. Από δω και πέρα, ακούγοντας τη συμβουλή του σοφού ιερέα, πορεύομαι με οδηγό τις πνευματικές εμπειρίες της Εκκλησίας και τις δικές μου. Λέω στον εαυτό μου: «Είσαι θλιμμένος; Προσευχήσου. Η επίκληση του ονόματος του Ιησού θ’ αλείψει με βάλσαμο την πληγή σου. Θα μαλακώσει τη θλίψη της άγνοιάς σου.»
Το ερώτημα «ποιοί είμαστε;» δεν έχει απάντηση, στον αινιγματικό αυτό κόσμο, όπου ζούμε, αν δεν φθάσουμε στην πλήρη άγνοια!
19.2.19
Πνευματική αναγωγή
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Η πίστη στο Χριστό μας στηρίζει. Μπορούμε να κάνουμε αναγωγή , να ανεβάσουμε τα πράγματα που μας θλίβουν, από το επίπεδο της καθημερινότητας στο επίπεδο του Πνεύματος. Έτσι μπορούμε να βλέπουμε από εκεί ψηλά, πόσο ασήμαντα είναι και πόσο μάταιο να θλιβόμαστε γι΄ αυτά.
Η παραβολή του Ιησού για την Βασιλεία του Θεού, περιγράφει την αναγωγή αυτή από την καθημερινή πραγματικότητα στο πνευματικό επίπεδο της Βασιλείας του Θεού. «Ο μεν γάμος έτοιμος έστιν, οι δε κεκλημένοι ουκ ήσαν άξιοι.» Δεν ήταν άξιοι και προτίμησαν τα πράγματα που σε σύγκριση με τη Βασιλεία του Θεού ήταν ασήμαντα, τόσο που θέλεις να γελάσεις, όταν διαβάζεις την Παραβολή με αυτό το πνεύμα. Οι καλεσμένοι δεν ήθελαν να να έλθουν. Άλλος πήγε, χωρίς ένδυμα γάμου, με τα καθημερινά ρούχα του. Περιφρονώντας την αξία του γάμου, της πρόσκλησής του σ’ αυτόν και τον ίδιο που τους κάλεσε.
«Αμελήσαντες απήλθον.» διαβάζουμε στη θαυμάσια αυτή παραβολή. «Απήλθν ο μεν εις τον ίδιον αγρόν, ο δε εις την εμπορίαν αυτού. Οι δε λοιποί κρατήσαντες τους δούλους του πατέρα που τους κάλεσε στο γάμο ύβρισαν και απέκτειναν»,( Ματθ.κβ’,2-14)
«Ξέρεις, όταν κοιτάζεις τ’ αστέρια, νιώθεις πολύ μικρός. Τα πράγματα μας φαίνονται πολύ μικρά, συγκριτικά με αυτό το διάστημα εκεί έξω. Σταγόνες ενός τίποτε σε σύγκριση με έναν ήλιο, που είναι 100 εκατομμύρια μίλια μακριά. Έτσι γιατί βασανιζόμαστε… (για σταγόνες ενός τίποτε); (Από την κινηματογραφική ταινία «Θείος Χάρης»)
Η πίστη στο Χριστό μας στηρίζει. Μπορούμε να κάνουμε αναγωγή , να ανεβάσουμε τα πράγματα που μας θλίβουν, από το επίπεδο της καθημερινότητας στο επίπεδο του Πνεύματος. Έτσι μπορούμε να βλέπουμε από εκεί ψηλά, πόσο ασήμαντα είναι και πόσο μάταιο να θλιβόμαστε γι΄ αυτά.
Η παραβολή του Ιησού για την Βασιλεία του Θεού, περιγράφει την αναγωγή αυτή από την καθημερινή πραγματικότητα στο πνευματικό επίπεδο της Βασιλείας του Θεού. «Ο μεν γάμος έτοιμος έστιν, οι δε κεκλημένοι ουκ ήσαν άξιοι.» Δεν ήταν άξιοι και προτίμησαν τα πράγματα που σε σύγκριση με τη Βασιλεία του Θεού ήταν ασήμαντα, τόσο που θέλεις να γελάσεις, όταν διαβάζεις την Παραβολή με αυτό το πνεύμα. Οι καλεσμένοι δεν ήθελαν να να έλθουν. Άλλος πήγε, χωρίς ένδυμα γάμου, με τα καθημερινά ρούχα του. Περιφρονώντας την αξία του γάμου, της πρόσκλησής του σ’ αυτόν και τον ίδιο που τους κάλεσε.
«Αμελήσαντες απήλθον.» διαβάζουμε στη θαυμάσια αυτή παραβολή. «Απήλθν ο μεν εις τον ίδιον αγρόν, ο δε εις την εμπορίαν αυτού. Οι δε λοιποί κρατήσαντες τους δούλους του πατέρα που τους κάλεσε στο γάμο ύβρισαν και απέκτειναν»,( Ματθ.κβ’,2-14)
«Ξέρεις, όταν κοιτάζεις τ’ αστέρια, νιώθεις πολύ μικρός. Τα πράγματα μας φαίνονται πολύ μικρά, συγκριτικά με αυτό το διάστημα εκεί έξω. Σταγόνες ενός τίποτε σε σύγκριση με έναν ήλιο, που είναι 100 εκατομμύρια μίλια μακριά. Έτσι γιατί βασανιζόμαστε… (για σταγόνες ενός τίποτε); (Από την κινηματογραφική ταινία «Θείος Χάρης»)
18.2.19
"Αγρυπνείτε και προσεύχεσθε"
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Φίλη αναγνώστρια, μου έδωσε το έναυσμα να γράψω το μικρό αυτό δοκίμιο για την έννοια της πόλης και του πολιτισμού (culture) σε διάκριση από τον τεχνική πολιτισμό (civilization).Όταν σκέφτομαι μια πόλη, έρχεται πάντα στο νου μου η αρχαία Νινευή, που ο πληθυσμός της νήστεψε , λυπήθηκε, προσευχήθηκε , για να σωθεί η πόλη. Έρεχεται επίσης στο νου μου η Εντολή του Ιησου «Αγρυπνείτε και προσεύχεσθε», η μεγαλύτερη Εντολή μετά το «Αγάπα Κύριον τον Θεόν σου και το «αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν».
Η φίλη αναγνώστρια, μεταξύ των άλλων αναφέρθηκε στην έννοια της κουλτούρας: «Τα δυσνόητα βιβλία» είπε «είναι για τους δήθεν κουλτουριάρηδες. Κουλτούρα έχουν όλοι οι άνθρωποι, απλά διαφορετική. Κουλτούρα είναι ένα σύνολο αξιών, εννοιών, παραδοχών, εθίμων και ηθών που αποδέχεται ο καθένας μας. »
Απήντησα στην φίλη μου ότι γενικά είναι σωστή η η τοποθέτησή της. Ειδικότερα όμως για την Κουλτούρα δηλαδή ψυχική καλλιέργεια θεωρώ ότι δεν έχουμε όλοι. Πολλοί αδιαφορούν για την εσωτερική τους καλλιέργεια. Η κουλτούρα είναι ένα άλλο όνομα για τον πολιτισμό. Δεν έχουν όλοι πολιτισμό. Η λέξη πολιτισμός προέρχεται από τη λέξη "πόλις;" με την αρχική της έννοια , δηλαδή του τόπου όπου συγκεντρώνονται οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι που έχουν την πρόθεση να συμπράξουν για το κοινό καλό.
Έχουμε άραγε τον πολιτισμό αυτόν σήμερα. Αγρυπνούμε και προσευχόμαστε για το κοινό καλό της «πόλης» μας; Έχουμε ανοιχτά πάντα και άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μας Ο άνθρωπος είναι αυτό που βλέπει με τα μάτια της ψυχής του. Ποιους βλέπουμε να οδηγούν τον τόπο μας; Ποιοι είναι; Σε τι πιστεύουν; Λένε, ότι δεν έχουν πίστη, ούτε πατρίδα, είναι «διεθνιστές». Τι επιδιώκουν; Ποιες είναι οι προθέσεις τους; Αυτά που δηλώνουν σήμερα, τα αναιρούν αύριο. Πού οδηγούν τον τόπο;
Στην άρχαία Κόρινθο ,σ΄αυτούς που οδηγούσαν την πόλη τους στην καταστροφή γράφει ο Απόστολος Παύλος. Και σεις το ίδιο είστε, τους γράφει ο Απόστολος Παύλος, στην πρώτη του Επιστολή. Δεν πενθήσατε για να ξεχωρίσουν ποιοι είναι αυτοί που οδηγούν την πόλη σας στην καταστροφή. «Έπρεπε σεις οι Κορίνθιοι να λυπηθήτε και να πενθήσετε, γιατι το έγκλημα αυτό και η κατηγορία επροχώρησε εις όλη την κοινότητα της Κορίνθου. Έπρεπε να κλάψετε και να παρακαλέσετε τον Θεόν, καθώς κλαίετε και παρακαλείτε όταν ακολουθήση καμία πανούκλα και κοινή ασθένεια εις την πόλιν σσας, δια να σηκωθεί από εσάς ωσάν μία κοινή βλάβη και ζημία ο το έργον τούτο ποιήσας.»
(Α’ Κορ. ε’ 2-3, ερμην. Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη)
moschoblog. blogspot.com
Φίλη αναγνώστρια, μου έδωσε το έναυσμα να γράψω το μικρό αυτό δοκίμιο για την έννοια της πόλης και του πολιτισμού (culture) σε διάκριση από τον τεχνική πολιτισμό (civilization).Όταν σκέφτομαι μια πόλη, έρχεται πάντα στο νου μου η αρχαία Νινευή, που ο πληθυσμός της νήστεψε , λυπήθηκε, προσευχήθηκε , για να σωθεί η πόλη. Έρεχεται επίσης στο νου μου η Εντολή του Ιησου «Αγρυπνείτε και προσεύχεσθε», η μεγαλύτερη Εντολή μετά το «Αγάπα Κύριον τον Θεόν σου και το «αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν».
Η φίλη αναγνώστρια, μεταξύ των άλλων αναφέρθηκε στην έννοια της κουλτούρας: «Τα δυσνόητα βιβλία» είπε «είναι για τους δήθεν κουλτουριάρηδες. Κουλτούρα έχουν όλοι οι άνθρωποι, απλά διαφορετική. Κουλτούρα είναι ένα σύνολο αξιών, εννοιών, παραδοχών, εθίμων και ηθών που αποδέχεται ο καθένας μας. »
Απήντησα στην φίλη μου ότι γενικά είναι σωστή η η τοποθέτησή της. Ειδικότερα όμως για την Κουλτούρα δηλαδή ψυχική καλλιέργεια θεωρώ ότι δεν έχουμε όλοι. Πολλοί αδιαφορούν για την εσωτερική τους καλλιέργεια. Η κουλτούρα είναι ένα άλλο όνομα για τον πολιτισμό. Δεν έχουν όλοι πολιτισμό. Η λέξη πολιτισμός προέρχεται από τη λέξη "πόλις;" με την αρχική της έννοια , δηλαδή του τόπου όπου συγκεντρώνονται οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι που έχουν την πρόθεση να συμπράξουν για το κοινό καλό.
Έχουμε άραγε τον πολιτισμό αυτόν σήμερα. Αγρυπνούμε και προσευχόμαστε για το κοινό καλό της «πόλης» μας; Έχουμε ανοιχτά πάντα και άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μας Ο άνθρωπος είναι αυτό που βλέπει με τα μάτια της ψυχής του. Ποιους βλέπουμε να οδηγούν τον τόπο μας; Ποιοι είναι; Σε τι πιστεύουν; Λένε, ότι δεν έχουν πίστη, ούτε πατρίδα, είναι «διεθνιστές». Τι επιδιώκουν; Ποιες είναι οι προθέσεις τους; Αυτά που δηλώνουν σήμερα, τα αναιρούν αύριο. Πού οδηγούν τον τόπο;
Στην άρχαία Κόρινθο ,σ΄αυτούς που οδηγούσαν την πόλη τους στην καταστροφή γράφει ο Απόστολος Παύλος. Και σεις το ίδιο είστε, τους γράφει ο Απόστολος Παύλος, στην πρώτη του Επιστολή. Δεν πενθήσατε για να ξεχωρίσουν ποιοι είναι αυτοί που οδηγούν την πόλη σας στην καταστροφή. «Έπρεπε σεις οι Κορίνθιοι να λυπηθήτε και να πενθήσετε, γιατι το έγκλημα αυτό και η κατηγορία επροχώρησε εις όλη την κοινότητα της Κορίνθου. Έπρεπε να κλάψετε και να παρακαλέσετε τον Θεόν, καθώς κλαίετε και παρακαλείτε όταν ακολουθήση καμία πανούκλα και κοινή ασθένεια εις την πόλιν σσας, δια να σηκωθεί από εσάς ωσάν μία κοινή βλάβη και ζημία ο το έργον τούτο ποιήσας.»
(Α’ Κορ. ε’ 2-3, ερμην. Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη)
moschoblog. blogspot.com
17.2.19
"Ο αγαπών τον Θεόν εν αυτώ εστί" (Άγιος Μακάριος)
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Ποτέ δεν χάνουμε την επαφή με το Θεό, γράφει ο Γάλλος φιλόσοφος Pierre Hadot, στο βιβλίο του «Πλωτίνος ή η απλότητα του βλέμματος», εκδόσεις Αρμός. Βρισκόμαστε πάντα «εν Θεώ». «Αυτό που μας εμποδίζει να συνειδητοποιήσουμε την πνευματική μας ζωή είναι η «έγνοια» που έχουμε για το σώμα. Αυτό ακριβώς είναι η πραγματική πτώση της ψυχής. Μας απορροφούν οι μάταιες ασχολίες και οι υπερβολικές βιοτικές μέριμνες.» ΟΙ βιοτικές μέριμνες δεν μας αφήνουν να στρέψουμε τη συνείδησή μας εντός.
Η Δύση αγνοεί την νηπτική παράδοση της Ορθοδοξίας. Στην Ορθοδοξία η μνήμη του Θεού (και του εαυτού μας), δεν είναι αποκομμένη από την καθημερινή ζωή και δεν θεωρεί την έγνοια του σώματος εμπόδιο στην πνευματική ζωή. Μέσα στις δυσκολίες και στις μέριμνες της καθημερινής ζωής, θα ευλογήσεις το Θεό. Αν λείψουν τα εμπόδια, λέει ο Άγιος Αντώνιος κανένας δε σώζεται. Το «δόξα τω Θεώ», δεν λείπει ποτέ από τα χείλη και από το νου του ορθοδόξου χριστιανού. Ουσιαστικό στοιχείο της νοεράς προσευχής του Ιησού είναι το «αδιάλειπτο» της προσευχής. Η μνήμη του Θεού και η επίκληση του Ονόματος του Ιησού δεν παύει ποτέ. Στην προσευχή του Ιησού, λένε οι Πατέρες, αυτό που εξαρτάται από μας είναι η ποσότητα, όχι η ποιότητα της προσευχής. Η ποιότητα είναι έργο της Θείας Χάρης.
Αυτό το βιβλίο του Hadot διάβασα χθες το βράδυ κι όταν κοιμήθηκα είδα στον ύπνο μου ένα όνειρο που προεκτείνει τις σκέψεις που έκανα στον ξύπνο μου : ήμουνα μόνος σ’ ένα άδειο, φωτεινό χώρο, και δεν είχα καθόλου αίσθηση του σώματός μου. Ήμουνα ασώματος, όπως θα είμαστε στον άλλο κόσμο, ώσπου να λάβουμε την κατοικία που θα μας δώσει ο Θεός. «Σάββατο είναι σήμερα;» ρώτησα και σαν απάντηση ακούστηκε το γέλιο ενός αόρατου πλήθους. Ένιωσα ντροπή γιατί δεν ήξερα ότι ήταν Κυριακή.
Ο κόσμος χλευάζει τους μοναχικούς ανθρώπους ή τους λυπάται. Στο χωριό μου τα παιδιά κορόϊδευαν το μοναχικό παιδί με αυτά τα λόγια που τα τραγουδούσαν όλα μαζί «όλοι, όλοι αντάμα κι ο ψώραβος αχώρια.» Τη λύπη για τον μοναχικό άνθρωπο εκφράζει και το δημοτικό δίστιχο «Όλα τα πουλάκια ζευγαρωτά/ το έρημο τ΄αηδόνι το μοναχό».
Ο μοναχός ζει φιλοσοφική ζωή. Αγαπάει το Θεό και έχει διαρκή αίσθηση της παρουσίας του Θεού, στην αδιάλειπτη νοερά προσευχή του, με τα λόγια «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με.» Στον πιστό ορθόδοξο χριστιανό τίποτε δε γίνεται χωρίς το Θεό.
Ποτέ δεν χάνουμε την επαφή με το Θεό, γράφει ο Γάλλος φιλόσοφος Pierre Hadot, στο βιβλίο του «Πλωτίνος ή η απλότητα του βλέμματος», εκδόσεις Αρμός. Βρισκόμαστε πάντα «εν Θεώ». «Αυτό που μας εμποδίζει να συνειδητοποιήσουμε την πνευματική μας ζωή είναι η «έγνοια» που έχουμε για το σώμα. Αυτό ακριβώς είναι η πραγματική πτώση της ψυχής. Μας απορροφούν οι μάταιες ασχολίες και οι υπερβολικές βιοτικές μέριμνες.» ΟΙ βιοτικές μέριμνες δεν μας αφήνουν να στρέψουμε τη συνείδησή μας εντός.
Η Δύση αγνοεί την νηπτική παράδοση της Ορθοδοξίας. Στην Ορθοδοξία η μνήμη του Θεού (και του εαυτού μας), δεν είναι αποκομμένη από την καθημερινή ζωή και δεν θεωρεί την έγνοια του σώματος εμπόδιο στην πνευματική ζωή. Μέσα στις δυσκολίες και στις μέριμνες της καθημερινής ζωής, θα ευλογήσεις το Θεό. Αν λείψουν τα εμπόδια, λέει ο Άγιος Αντώνιος κανένας δε σώζεται. Το «δόξα τω Θεώ», δεν λείπει ποτέ από τα χείλη και από το νου του ορθοδόξου χριστιανού. Ουσιαστικό στοιχείο της νοεράς προσευχής του Ιησού είναι το «αδιάλειπτο» της προσευχής. Η μνήμη του Θεού και η επίκληση του Ονόματος του Ιησού δεν παύει ποτέ. Στην προσευχή του Ιησού, λένε οι Πατέρες, αυτό που εξαρτάται από μας είναι η ποσότητα, όχι η ποιότητα της προσευχής. Η ποιότητα είναι έργο της Θείας Χάρης.
Αυτό το βιβλίο του Hadot διάβασα χθες το βράδυ κι όταν κοιμήθηκα είδα στον ύπνο μου ένα όνειρο που προεκτείνει τις σκέψεις που έκανα στον ξύπνο μου : ήμουνα μόνος σ’ ένα άδειο, φωτεινό χώρο, και δεν είχα καθόλου αίσθηση του σώματός μου. Ήμουνα ασώματος, όπως θα είμαστε στον άλλο κόσμο, ώσπου να λάβουμε την κατοικία που θα μας δώσει ο Θεός. «Σάββατο είναι σήμερα;» ρώτησα και σαν απάντηση ακούστηκε το γέλιο ενός αόρατου πλήθους. Ένιωσα ντροπή γιατί δεν ήξερα ότι ήταν Κυριακή.
Ο κόσμος χλευάζει τους μοναχικούς ανθρώπους ή τους λυπάται. Στο χωριό μου τα παιδιά κορόϊδευαν το μοναχικό παιδί με αυτά τα λόγια που τα τραγουδούσαν όλα μαζί «όλοι, όλοι αντάμα κι ο ψώραβος αχώρια.» Τη λύπη για τον μοναχικό άνθρωπο εκφράζει και το δημοτικό δίστιχο «Όλα τα πουλάκια ζευγαρωτά/ το έρημο τ΄αηδόνι το μοναχό».
Ο μοναχός ζει φιλοσοφική ζωή. Αγαπάει το Θεό και έχει διαρκή αίσθηση της παρουσίας του Θεού, στην αδιάλειπτη νοερά προσευχή του, με τα λόγια «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με.» Στον πιστό ορθόδοξο χριστιανό τίποτε δε γίνεται χωρίς το Θεό.
16.2.19
ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΠΟΥ ΥΠΕΡΕΧΟΥΝ
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Σε εποχές ανελευθερίας όπως η δική μας οι Ελληνίδες με ανδρεία ψυχή, υπερέχουν των ανδρών. Αγωνίζονται για την ελευθερία. Ο φόβος δεν τις ακινητοποιεί. Παράδειγμα οι σημερινές Ελληνίδες που αντιστέκονται στη δικτατορία της νέας τάξης και υπερασπίζονται την ελευθερία της πατρίδας.
Πάντα υπήρχαν οι γυναίκες με «τσαγανό»*, όπως τις ονομάζει ο λαός μας. Λέξη που προέρχεται από την αρχαία λέξη «άγαν», υπερβολικός, υπέροχος. ΟΙ γυναίκες αυτές υπερέχουν των ανδρών. Είναι οι Μπουμπουλίνες, είναι οι Ελληνίδες της Ηπείρου, στον πόλεμο του ’40. Είναι οι Ελληνίδες του χορού του Ζαλόγγου, είναι αυτές που η Ελληνική Ιστορία τις μνημονεύει ως πρότυπα του αγώνα για την Ελευθερία!
*Το επίθετο «τσαγανός» το λεξικό θεωρεί ότι προέρχεται από την τουρκική λέξη «τσαγανός». Γιατί άραγε η ελληνική λέξη προέρχεται από την τουρκική «τσαγανός», και δεν προέρχεται η τουρκική λέξη από την ελληνική; Μήπως και η λέξη «άγαν», που είναι η θεματική ρίζα του επιθέτου «τσαγανός», είναι τουρκική;
moschoblog.blogspot.com
ΕΤΙΚΕΤΤΕΣ
Ανελευθερία
Γυναίκες με ανδρεία ψυχή
Μπουμπουλίνες
Ελληνίδες της Ηπείρου στον πόλεμο του '40
Ελληνίδες του Χορού του |Ζαλόγγου
Τσαγανός
Σε εποχές ανελευθερίας όπως η δική μας οι Ελληνίδες με ανδρεία ψυχή, υπερέχουν των ανδρών. Αγωνίζονται για την ελευθερία. Ο φόβος δεν τις ακινητοποιεί. Παράδειγμα οι σημερινές Ελληνίδες που αντιστέκονται στη δικτατορία της νέας τάξης και υπερασπίζονται την ελευθερία της πατρίδας.
Πάντα υπήρχαν οι γυναίκες με «τσαγανό»*, όπως τις ονομάζει ο λαός μας. Λέξη που προέρχεται από την αρχαία λέξη «άγαν», υπερβολικός, υπέροχος. ΟΙ γυναίκες αυτές υπερέχουν των ανδρών. Είναι οι Μπουμπουλίνες, είναι οι Ελληνίδες της Ηπείρου, στον πόλεμο του ’40. Είναι οι Ελληνίδες του χορού του Ζαλόγγου, είναι αυτές που η Ελληνική Ιστορία τις μνημονεύει ως πρότυπα του αγώνα για την Ελευθερία!
*Το επίθετο «τσαγανός» το λεξικό θεωρεί ότι προέρχεται από την τουρκική λέξη «τσαγανός». Γιατί άραγε η ελληνική λέξη προέρχεται από την τουρκική «τσαγανός», και δεν προέρχεται η τουρκική λέξη από την ελληνική; Μήπως και η λέξη «άγαν», που είναι η θεματική ρίζα του επιθέτου «τσαγανός», είναι τουρκική;
moschoblog.blogspot.com
ΕΤΙΚΕΤΤΕΣ
Ανελευθερία
Γυναίκες με ανδρεία ψυχή
Μπουμπουλίνες
Ελληνίδες της Ηπείρου στον πόλεμο του '40
Ελληνίδες του Χορού του |Ζαλόγγου
Τσαγανός
14.2.19
Περί προγεύματος
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Λένε ότι το πρόγευμα πρέπει να το τρώμε ή δυνατόν στο κρεβάτι. Εννοούν προφανώς να μην περνάμε από τη χαλάρωση του ύπνου στη δράση, με άδειο το στομάχι. Δεν ξέρουν γιατί, και το ονομάζουν «το μυστήριο του προγεύματος».
Ένα καλό πρωινό, δικής μου εμπνεύσεως , αποτελείται από ξεραμένα φρούτα (ένα σύκο, ένα δαμάσκηνο ένα βερίκοκο) , μισή ή ένα τρίτο μπανάνας, ένα κουταλάκι ταχίνι, ένα κουταλάκι τριμμένο αμύγδαλο, ένα κουταλάκι διατροφική μαγιά μπύρας , ανακατεμένα με λίγο τσάϊ, κάνουν μια καλή κρέμα. Όλα αυτά κοστίζουν γύρω στο ένα ευρώ, λιγότερο από ένα καφέ και περιέχουν υγιεινά στοιχεία, απαραίτητα για τον οργανισμό (κάλιο, μαγνήσιο, ασβέστιο, νάτριο κ.ά.).
Θα μου πείτε οι αρρώστιες είναι από τα γονίδια. Και έτσι να είναι, αν ο οργανισμός έχει τα απαραίτητα στοιχεία για την υγεία του, θα είναι πιο ανθεκτικός, από τον οργανισμό που δεν διατρέφεται σωστά.
Και ένα τελευταίο: Να μην περνάει η μέρα χωρίς να τρώμε κάτι πράσινο και χωρίς άσκηση σωματική και πνευματική! Στην ορθόδοξη παράδοσή μας η άσκηση είναι πνευματική και σωματική. Δεν καταφρονούμε το εργόχειρο, ούτε θεωρούμε κατώτερους τους χειρώνακτες από αυτούς που εργάζονται διανοητικά.
moschoblog.blogspot.com
ETIKETTEΣ
Πρόγευμα
Ορθόδοξη άσκηση
Χειρώνακτες
Λένε ότι το πρόγευμα πρέπει να το τρώμε ή δυνατόν στο κρεβάτι. Εννοούν προφανώς να μην περνάμε από τη χαλάρωση του ύπνου στη δράση, με άδειο το στομάχι. Δεν ξέρουν γιατί, και το ονομάζουν «το μυστήριο του προγεύματος».
Ένα καλό πρωινό, δικής μου εμπνεύσεως , αποτελείται από ξεραμένα φρούτα (ένα σύκο, ένα δαμάσκηνο ένα βερίκοκο) , μισή ή ένα τρίτο μπανάνας, ένα κουταλάκι ταχίνι, ένα κουταλάκι τριμμένο αμύγδαλο, ένα κουταλάκι διατροφική μαγιά μπύρας , ανακατεμένα με λίγο τσάϊ, κάνουν μια καλή κρέμα. Όλα αυτά κοστίζουν γύρω στο ένα ευρώ, λιγότερο από ένα καφέ και περιέχουν υγιεινά στοιχεία, απαραίτητα για τον οργανισμό (κάλιο, μαγνήσιο, ασβέστιο, νάτριο κ.ά.).
Θα μου πείτε οι αρρώστιες είναι από τα γονίδια. Και έτσι να είναι, αν ο οργανισμός έχει τα απαραίτητα στοιχεία για την υγεία του, θα είναι πιο ανθεκτικός, από τον οργανισμό που δεν διατρέφεται σωστά.
Και ένα τελευταίο: Να μην περνάει η μέρα χωρίς να τρώμε κάτι πράσινο και χωρίς άσκηση σωματική και πνευματική! Στην ορθόδοξη παράδοσή μας η άσκηση είναι πνευματική και σωματική. Δεν καταφρονούμε το εργόχειρο, ούτε θεωρούμε κατώτερους τους χειρώνακτες από αυτούς που εργάζονται διανοητικά.
moschoblog.blogspot.com
ETIKETTEΣ
Πρόγευμα
Ορθόδοξη άσκηση
Χειρώνακτες
12.2.19
Περί προσευχής
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Ρώτησα κάποιον αν κάνει νοερά προσευχή και μου απάντησε ότι δεν είναι άξιος να κάνει νοερά προσευχή.
-Γιατί δεν είσθε άξιος;
-Γιατί δεν είμαι άξιος! Είπε συγκρατώντας το θυμό του για την ακατανοησία μου.
Θυμάμαι το τζάκι μας στο χωριό. Ο παππούς μου είχε φτιάξει ένα εργαλείο για να σκαλίζει τη φωτιά, τη «μασιά», όπως λέγεται. Είχαμε τη «μασιά» για να «συνδρομάμε» τη φωτιά,ώστε να καίγονται ολόκληρα τα ξύλα και να μην αφήνουν «κούτσουρα».
Αν η φωτιά δε χρειαζόταν «συνδρομή» και τα ξύλα καίγονταν ολόκληρα και δεν άφηναν «κούτσουρα», δε θα χρειαζόταν κι η «μασιά». Το να λέμε ότι θα γίνουμε πρώτα άξιοι να κάνουμε νοερά προσευχή κι ύστερα να προσευχόμαστε, είναι σαν να θέλουμε να χρησιμοποιούμε τη «μασιά» όταν δεν υπάρχουν «κούτσουρα».
Το ίδιο συμβαίνει όχι μόνο στη νοερά προσευχή, αλλά και γενικά στη ζωή: Θεωρούμε τις δυσκολίες και τα εμπόδια ως ατυχίες, ενώ οι δυσκολίες και τα εμπόδια, οι πειρασμοί με ένα λόγο, είναι το υλικό της ζωής, που πρέπει να επεξεργαστούμε. Ο τρόπος που θα το επεξεργαστούμε δείχνει την πνευματικότητά μας. Τις δυσκολίες και τα εμπόδια τα δεχόμαστε με το πνεύμα του Χριστού. Οι Άγιοι αλλάζουν τη γνώση με τη χάρη.
moschoblog.blogspot.com
Ρώτησα κάποιον αν κάνει νοερά προσευχή και μου απάντησε ότι δεν είναι άξιος να κάνει νοερά προσευχή.
-Γιατί δεν είσθε άξιος;
-Γιατί δεν είμαι άξιος! Είπε συγκρατώντας το θυμό του για την ακατανοησία μου.
Θυμάμαι το τζάκι μας στο χωριό. Ο παππούς μου είχε φτιάξει ένα εργαλείο για να σκαλίζει τη φωτιά, τη «μασιά», όπως λέγεται. Είχαμε τη «μασιά» για να «συνδρομάμε» τη φωτιά,ώστε να καίγονται ολόκληρα τα ξύλα και να μην αφήνουν «κούτσουρα».
Αν η φωτιά δε χρειαζόταν «συνδρομή» και τα ξύλα καίγονταν ολόκληρα και δεν άφηναν «κούτσουρα», δε θα χρειαζόταν κι η «μασιά». Το να λέμε ότι θα γίνουμε πρώτα άξιοι να κάνουμε νοερά προσευχή κι ύστερα να προσευχόμαστε, είναι σαν να θέλουμε να χρησιμοποιούμε τη «μασιά» όταν δεν υπάρχουν «κούτσουρα».
Το ίδιο συμβαίνει όχι μόνο στη νοερά προσευχή, αλλά και γενικά στη ζωή: Θεωρούμε τις δυσκολίες και τα εμπόδια ως ατυχίες, ενώ οι δυσκολίες και τα εμπόδια, οι πειρασμοί με ένα λόγο, είναι το υλικό της ζωής, που πρέπει να επεξεργαστούμε. Ο τρόπος που θα το επεξεργαστούμε δείχνει την πνευματικότητά μας. Τις δυσκολίες και τα εμπόδια τα δεχόμαστε με το πνεύμα του Χριστού. Οι Άγιοι αλλάζουν τη γνώση με τη χάρη.
moschoblog.blogspot.com
11.2.19
Ποιοί είμαστε
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
'Επρεπε να μας είναι αρκετό ότι δεχθήκαμε το Χριστό μέσα μας με τη χάρη του βαπτίσματος και να μην αναζητάμε να πεισθούμε με επιχειρήματα διανοητικά για το ποιοί είμαστε και για χάρη τίνος.
Αλλά αφού ζητάμε επιχειρήματα διανοητικά, ας σκεφτούμε λογικά. Από τη στιγμή που προσευχόμαστε, όπως μας δίδαξε ο Ιησούς, στο Θεό ως ουράνιο πατέρα, γνωρίζουμε ποιοί είμαστε και για χάρη τίνος.
Ο Απόστολος Παύλος γράφει στους Γαλάτες, που φαίνεται ότι είχαν ξεχάσει αυτά που τους δίδαξε: "τεκνία μου , ους πάλιν ωδίνω άχρις ου μορφωθεί Χριστός εν υμίν."
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ερμηνεύει τα λόγια αυτά ως εξής; Με τα λόγια αυτά ο Παύλος μιμείται μίαν φιλόστοργον μητέρα, η οποία τρέμει και καίεται και σπαράττεται δια τα φίλτατά της τέκνα. Διαφθείρατε, λέγε, ως τεκνία μου, και εχαλάσατε την μορφήν του Χριστού, την οποίαν ελάβετε μέσα εις την καρδίαν σας δια μέσου της χάριτος του αγίου βαπτισματος, και είχετε μεμορφωμένον τον Χριστόν εις τον εαυτόν σας. Λοιπόν χρειάζεσθε πάλιν άλλην δευτέραν αναγέννησιν και ανάπλασιν, δια ν γένη πάλιν εις τας καρδιας σας η μορφή του Χριστού,"
Εννοεί να μην τους διαμορφώνει ο κόσμος, αλλά ο Χριστός.
moschoblog.blogspot.co
'Επρεπε να μας είναι αρκετό ότι δεχθήκαμε το Χριστό μέσα μας με τη χάρη του βαπτίσματος και να μην αναζητάμε να πεισθούμε με επιχειρήματα διανοητικά για το ποιοί είμαστε και για χάρη τίνος.
Αλλά αφού ζητάμε επιχειρήματα διανοητικά, ας σκεφτούμε λογικά. Από τη στιγμή που προσευχόμαστε, όπως μας δίδαξε ο Ιησούς, στο Θεό ως ουράνιο πατέρα, γνωρίζουμε ποιοί είμαστε και για χάρη τίνος.
Ο Απόστολος Παύλος γράφει στους Γαλάτες, που φαίνεται ότι είχαν ξεχάσει αυτά που τους δίδαξε: "τεκνία μου , ους πάλιν ωδίνω άχρις ου μορφωθεί Χριστός εν υμίν."
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ερμηνεύει τα λόγια αυτά ως εξής; Με τα λόγια αυτά ο Παύλος μιμείται μίαν φιλόστοργον μητέρα, η οποία τρέμει και καίεται και σπαράττεται δια τα φίλτατά της τέκνα. Διαφθείρατε, λέγε, ως τεκνία μου, και εχαλάσατε την μορφήν του Χριστού, την οποίαν ελάβετε μέσα εις την καρδίαν σας δια μέσου της χάριτος του αγίου βαπτισματος, και είχετε μεμορφωμένον τον Χριστόν εις τον εαυτόν σας. Λοιπόν χρειάζεσθε πάλιν άλλην δευτέραν αναγέννησιν και ανάπλασιν, δια ν γένη πάλιν εις τας καρδιας σας η μορφή του Χριστού,"
Εννοεί να μην τους διαμορφώνει ο κόσμος, αλλά ο Χριστός.
moschoblog.blogspot.co
10.2.19
Απελπισία και αυτοκαταστροφή
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Το σύνθημα των νέων του Παρισιού, στις διαδηλώσεις τους το 1968, ήταν "αφού δεν έχουμε ελπίδα, ας κάψουμε το καλύβι μας."
Πράγματι , μόλις χάνουμε την ελπίδα μας, το πρώτο που νιώθουμε είναι μια τάση αυτοκαταστροφής. Μοιάζει σαν να παραδινόμαστε σε μια ξένη, εχθρική προς εμάς δύναμη, στην οποία δεν μπορούμε να αντισταθούμε, γιατί τη νιώθουμε ως δύναμη δική μας. Σαν μια δύναμη που βγαίνει από τα βάθη της ψυχής μας. Ο απελπισμένος νιώθει τη ζωή του σαν ένα ασήκωτο βάρος, απ΄ το οποίο θέλει να απαλλαγεί μια ώρα αρχύτερα. Απελπισμένοι άνθρωποι οι οποίοι παραδίνονται στην ενδόμυχη τάση της αυτοκαταστροφής είναι οι μη έχοντες ελπίδα στο Θεό.
Θα μου πείτε δεν υπάρχουν άνθρωποι απελπισμένοι σε όλα. Σε κάτι ελπίζουν και αυτοί που δεν ελπίζουν στο Θεό. Μπορεί να ελπίζουν σε επουσιώδη πράγματα, αλλά δεν τους βοηθάνε οι ελπίδες στα επουσιώδη πράγματα.
Ειναι σαν το ανέκδοτο του επιβάτη της βάρκας που βουλιάζει και δεν ξέρει να κολυμπάει. Ξέρει πολλά πράγματα, αλλά το μοναδικό που σώζει τη ζωή του, το κολύμπι, δεν το ξέρει. Εξαιτίας της άγνοιάς του αυτής δεν χάνει μόνο ένα μέρος της ζωής του, χάνει ολόκληρη τη ζωή του.
moschoblog.blogspot.com
Το σύνθημα των νέων του Παρισιού, στις διαδηλώσεις τους το 1968, ήταν "αφού δεν έχουμε ελπίδα, ας κάψουμε το καλύβι μας."
Πράγματι , μόλις χάνουμε την ελπίδα μας, το πρώτο που νιώθουμε είναι μια τάση αυτοκαταστροφής. Μοιάζει σαν να παραδινόμαστε σε μια ξένη, εχθρική προς εμάς δύναμη, στην οποία δεν μπορούμε να αντισταθούμε, γιατί τη νιώθουμε ως δύναμη δική μας. Σαν μια δύναμη που βγαίνει από τα βάθη της ψυχής μας. Ο απελπισμένος νιώθει τη ζωή του σαν ένα ασήκωτο βάρος, απ΄ το οποίο θέλει να απαλλαγεί μια ώρα αρχύτερα. Απελπισμένοι άνθρωποι οι οποίοι παραδίνονται στην ενδόμυχη τάση της αυτοκαταστροφής είναι οι μη έχοντες ελπίδα στο Θεό.
Θα μου πείτε δεν υπάρχουν άνθρωποι απελπισμένοι σε όλα. Σε κάτι ελπίζουν και αυτοί που δεν ελπίζουν στο Θεό. Μπορεί να ελπίζουν σε επουσιώδη πράγματα, αλλά δεν τους βοηθάνε οι ελπίδες στα επουσιώδη πράγματα.
Ειναι σαν το ανέκδοτο του επιβάτη της βάρκας που βουλιάζει και δεν ξέρει να κολυμπάει. Ξέρει πολλά πράγματα, αλλά το μοναδικό που σώζει τη ζωή του, το κολύμπι, δεν το ξέρει. Εξαιτίας της άγνοιάς του αυτής δεν χάνει μόνο ένα μέρος της ζωής του, χάνει ολόκληρη τη ζωή του.
moschoblog.blogspot.com
9.2.19
ΓΝΩΣΗ Ή ΠΙΣΤΗ;
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Ο κόσμος θεωρεί τις γνώσεις για το Θεό σπουδαιότερες από την πίστη στο Θεό. Οι Άγιοι Πατέρες παροτρύνουν να ανταλλάσσουμε τις γνώσεις με την Πίστη.
Παντού θεωρείται το μυαλό σπουδαιότερο από την καρδιά. Ένας σύγχρονος φιλόσοφος είπε, πως ήρθε ο καιρός η ανθρωπότητα να δοκιμάσει με την καρδιά. Με το μυαλό η ανθρωπότητα απέτυχε.
Φωτεινά πνεύματα παροτρύνουν όσους νιώθουν τον κίνδυνο, να αγωνιστούν για να εμποδίσουν την αυτοκτονία της ανθρωπότητας!
Κάθε φορά που συναντώ στο δρόμο το Θωμά, μου λέει το ίδιο πράγμα, ότι δεν μπορεί να πιστέψει.
-Εσύ πιστεύεις;
-Και βέβαια πιστεύω.
-Πιστεύεις ότι υπάρχει ζωή μετά το θάνατο;
-Και ότι υπάρχει ζωή μετά το θάνατο και ότι θα συναντήσω τους αγαπημένους μου....
-Εγώ γιατί δεν μπορώ να πιστέψω; Προσπάθησα αλλά δεν μπόρεσα.
-Εσύ θεωρείς σπουδαιότερες τις γνώσεις σου από την πίστη. Αν θεωρούσες την πίστη στο Θεό, σπουδαιότερη από τις γνώσεις σου για το Θεό, θα ζητούσες απ΄ το Θεό να σου δώσει τη χάρη να πιστεύεις.
moschoblog.blogspot.com
Ο κόσμος θεωρεί τις γνώσεις για το Θεό σπουδαιότερες από την πίστη στο Θεό. Οι Άγιοι Πατέρες παροτρύνουν να ανταλλάσσουμε τις γνώσεις με την Πίστη.
Παντού θεωρείται το μυαλό σπουδαιότερο από την καρδιά. Ένας σύγχρονος φιλόσοφος είπε, πως ήρθε ο καιρός η ανθρωπότητα να δοκιμάσει με την καρδιά. Με το μυαλό η ανθρωπότητα απέτυχε.
Φωτεινά πνεύματα παροτρύνουν όσους νιώθουν τον κίνδυνο, να αγωνιστούν για να εμποδίσουν την αυτοκτονία της ανθρωπότητας!
Κάθε φορά που συναντώ στο δρόμο το Θωμά, μου λέει το ίδιο πράγμα, ότι δεν μπορεί να πιστέψει.
-Εσύ πιστεύεις;
-Και βέβαια πιστεύω.
-Πιστεύεις ότι υπάρχει ζωή μετά το θάνατο;
-Και ότι υπάρχει ζωή μετά το θάνατο και ότι θα συναντήσω τους αγαπημένους μου....
-Εγώ γιατί δεν μπορώ να πιστέψω; Προσπάθησα αλλά δεν μπόρεσα.
-Εσύ θεωρείς σπουδαιότερες τις γνώσεις σου από την πίστη. Αν θεωρούσες την πίστη στο Θεό, σπουδαιότερη από τις γνώσεις σου για το Θεό, θα ζητούσες απ΄ το Θεό να σου δώσει τη χάρη να πιστεύεις.
moschoblog.blogspot.com
7.2.19
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Αφού δεν μπορούμε να εμποδίσουμε κανέναν, να ονομάζει τον εαυτό του oπως θέλει, ούτε τους άλλους, να δίνουν όποιο όνομα θέλουν, σε οποίον θέλουν, το να προ¬σπαθούμε να το επιβάλουμε, σημαίνει ότι τους δίνουμε το δικαίωμα, να μας χρησιμοποιούν, σύμφωνα με τα συμφέ¬ροντα τους. Άρα ή ορθή, ξεκάθαρη, θέση μας από την αρχή θα έπρεπε να είναι, ότι δεν μας ενδιαφέρει, πώς θα ονομάζουν οι Σκοπιανοί τον εαυτό τους, ή πώς θα τους αποκαλούν οι άλλοι. Αυτό πού ενδιαφέρει εμάς είναι, πώς θα τους ονομάσουμε εμείς. Και εμείς δεν πρόκειται να ονο¬μάσουμε ποτέ κάποιον με ένα όνομα πού δεν θέλουμε. Κα¬νείς δεν μπορεί να μας υποχρεώσει νά το κάνουμε, όπως και εμείς δεν μπορούμε νά υποχρεώσουμε κανέναν.
Ξεκάθαρη, διαμαντένια θέση από την αρχή. Αν δεν τους ενδιαφέρει, πώς θα τους ονομάσουμε εμείς τους Σκο¬πιανούς, δεν θα τους ενδιαφέρει, ο,τι και να κάνουμε, είτε με το καλό είτε με το άγριο. Αν τους ενδιαφέρει, θα ξέ¬ρουν καλά, τι ακριβώς θέλουμε και μόνον τότε, θα το λά¬βουν σοβαρά υπόψη τους. Τους νοιάζει τους Γάλλους, αν εμείς τους αποκαλούμε Γάλλους και όχι Φράγκους και τη χώρα τους Γαλλία και όχι Φραγκιά; Τους ενδιαφέρει τους Σκοπιανούς, αν οι Άραβες τους αποκαλούν Μακεδόνες ή όχι; Μας ενδιαφέρει εμάς, αν άλλοι μας αποκαλούν Γκρέκους, άλλοι Γιουνάν και άλλοι Ρουμί;
Χωρίς την υπογραφή της Ελλάδος η αναγνώριση της ονομασίας των Σκοπιανών είναι δώρο άδωρο γι΄ αυτούς, γιατί οι βλέψεις τους δεν περιορίζονται στο όνομα. Ακόμα κι αν τους αναγνωρίσουν όλα τα έθνη με το όνομα που επιθυμούν οι Σκοπιανοί δεν πέτυχαν τίποτα για τους εξής λόγους:
Πρώτον , διότι μόνον η Ελλάδα (και η ιστορική αλήθεια) θίγεται από την νόσφιση του ονόματος της Μακεδονίας εκ μέρους τους και μόνον η Ελλάδα παραχωρώντας το όνομα , τους απαλλάσσει απ΄ την κατηγορία αυτή, πράγμα που δεν μπορεί καμιά άλλη χώρα στον κόσμο να το κάνει, ούτε ακόμα και τα Ηνωμένα Έθνη
Δεύτερον, γιατί μόνο απ΄ την Ελλάδα έχουν εδαφικές αξιώσεις και μόνον την Ελλάδα μπορούν να χειραγωγούν με την απειλή να προβάλλουν κάποτε τον αλυτρωτισμό τους , πράγμα που όπως δείχνει η μέχρι τώρα συμπεριφορά τους το χειρίζονται με απόλυτη επιτυχία, όπως κάθε πονηρός επιτήδειος αντίπαλος.
Και τρίτον και το σπουδαιότερο για μας , διότι μόνον η υπογραφή της Ελλάδος έχει την νομική έννοια της παραχώρησης , δηλαδή της νόμιμης πράξης, η οποία αποτελεί νόμιμη αιτία διεκδικήσεων των Σκοπιανών εις βάρος της Ελλάδος.
Αυτό λοιπόν πού εμείς οι νεοέλληνες ως άτολμοι, ανέ¬τοιμοι όπως πάντα και αναποφάσιστοι, δεν μπορούμε να καταλάβουμε, λόγω της αδράνειας μας, ή οποία οφείλεται στην εσωτερική μας διαίρεση, αυτό το ξέρει καλά ο κάθε πονηρός και επιτήδειος αντίπαλος. Αυτοί ήταν πάντα οι Έλληνες, διηρημένοι, αλίμονο και πάντα αντρίκειοι, χωρίς πονηρία και επιτηδειότητα, αν εξαιρέσουμε τον Οδυσσέα. Τώρα ή μόνη μας ελπίδα, είναι ή πίστη μας, ότι ή αλή¬θεια και το δίκαιο θα επικρατήσουν. Άραγε πιστεύουμε και σ' αυτό, ή διέπει τη σκέψη μας ο καιροσκοπισμός και ή μι¬κροπολιτική; Πώς λοιπόν να καταλάβουν οι άλλοι, τι ακριβώς θέλουμε, αν διαρκώς πειραματιζόμαστε και αυτο¬σχεδιάζουμε; Πώς νά μας πάρουν στα σοβαρά υπ' όψη τους;
Ακόμα και τώρα, έστω δώδεκα παρά πέντε, ή λύση του προβλήματος με το όνομα των Σκοπιανών, βρίσκεται στα χέρια μας. Από μας εξαρτάται. "Αν θα ξεπουλήσουμε το όνομα της Μακεδονίας μας, αντί οποιουδήποτε ανταλλάγματος, είναι άλλο θέμα. Κανείς όμως δεν θα μπορέσει να δικαιολογηθεί, ότι δεν γινόταν αλλιώς, γιατί ή άγνοια δεν αποτελεί επιχείρημα. Γι' αυτό θα πρέπει νά το συνει¬δητοποιήσουμε πρώτα εμείς, ότι το όνομα «Μακεδονία» μόνον εμείς «μπορούμε» νά το παραχωρήσουμε είτε από αγνοία, είτε από ανικανότητα. Γιατί κανείς δεν διανοείται, νά παραιτηθεί από τα απαράγραπτα δικαιώματα του, από την ιστορία του και από τον πολιτισμό του. Αυτή είναι ή απλή, ξεκάθαρη αλήθεια, ο διαμαντένιος κόφτης των αμφι¬βολιών, όπως θα έλεγαν στην Άπω 'Ανατολή.
Απ’ το βιβλίο «Ένας ήσυχος άνθρωπος» «Εκδόσεις των Φίλων»
Αφού δεν μπορούμε να εμποδίσουμε κανέναν, να ονομάζει τον εαυτό του oπως θέλει, ούτε τους άλλους, να δίνουν όποιο όνομα θέλουν, σε οποίον θέλουν, το να προ¬σπαθούμε να το επιβάλουμε, σημαίνει ότι τους δίνουμε το δικαίωμα, να μας χρησιμοποιούν, σύμφωνα με τα συμφέ¬ροντα τους. Άρα ή ορθή, ξεκάθαρη, θέση μας από την αρχή θα έπρεπε να είναι, ότι δεν μας ενδιαφέρει, πώς θα ονομάζουν οι Σκοπιανοί τον εαυτό τους, ή πώς θα τους αποκαλούν οι άλλοι. Αυτό πού ενδιαφέρει εμάς είναι, πώς θα τους ονομάσουμε εμείς. Και εμείς δεν πρόκειται να ονο¬μάσουμε ποτέ κάποιον με ένα όνομα πού δεν θέλουμε. Κα¬νείς δεν μπορεί να μας υποχρεώσει νά το κάνουμε, όπως και εμείς δεν μπορούμε νά υποχρεώσουμε κανέναν.
Ξεκάθαρη, διαμαντένια θέση από την αρχή. Αν δεν τους ενδιαφέρει, πώς θα τους ονομάσουμε εμείς τους Σκο¬πιανούς, δεν θα τους ενδιαφέρει, ο,τι και να κάνουμε, είτε με το καλό είτε με το άγριο. Αν τους ενδιαφέρει, θα ξέ¬ρουν καλά, τι ακριβώς θέλουμε και μόνον τότε, θα το λά¬βουν σοβαρά υπόψη τους. Τους νοιάζει τους Γάλλους, αν εμείς τους αποκαλούμε Γάλλους και όχι Φράγκους και τη χώρα τους Γαλλία και όχι Φραγκιά; Τους ενδιαφέρει τους Σκοπιανούς, αν οι Άραβες τους αποκαλούν Μακεδόνες ή όχι; Μας ενδιαφέρει εμάς, αν άλλοι μας αποκαλούν Γκρέκους, άλλοι Γιουνάν και άλλοι Ρουμί;
Χωρίς την υπογραφή της Ελλάδος η αναγνώριση της ονομασίας των Σκοπιανών είναι δώρο άδωρο γι΄ αυτούς, γιατί οι βλέψεις τους δεν περιορίζονται στο όνομα. Ακόμα κι αν τους αναγνωρίσουν όλα τα έθνη με το όνομα που επιθυμούν οι Σκοπιανοί δεν πέτυχαν τίποτα για τους εξής λόγους:
Πρώτον , διότι μόνον η Ελλάδα (και η ιστορική αλήθεια) θίγεται από την νόσφιση του ονόματος της Μακεδονίας εκ μέρους τους και μόνον η Ελλάδα παραχωρώντας το όνομα , τους απαλλάσσει απ΄ την κατηγορία αυτή, πράγμα που δεν μπορεί καμιά άλλη χώρα στον κόσμο να το κάνει, ούτε ακόμα και τα Ηνωμένα Έθνη
Δεύτερον, γιατί μόνο απ΄ την Ελλάδα έχουν εδαφικές αξιώσεις και μόνον την Ελλάδα μπορούν να χειραγωγούν με την απειλή να προβάλλουν κάποτε τον αλυτρωτισμό τους , πράγμα που όπως δείχνει η μέχρι τώρα συμπεριφορά τους το χειρίζονται με απόλυτη επιτυχία, όπως κάθε πονηρός επιτήδειος αντίπαλος.
Και τρίτον και το σπουδαιότερο για μας , διότι μόνον η υπογραφή της Ελλάδος έχει την νομική έννοια της παραχώρησης , δηλαδή της νόμιμης πράξης, η οποία αποτελεί νόμιμη αιτία διεκδικήσεων των Σκοπιανών εις βάρος της Ελλάδος.
Αυτό λοιπόν πού εμείς οι νεοέλληνες ως άτολμοι, ανέ¬τοιμοι όπως πάντα και αναποφάσιστοι, δεν μπορούμε να καταλάβουμε, λόγω της αδράνειας μας, ή οποία οφείλεται στην εσωτερική μας διαίρεση, αυτό το ξέρει καλά ο κάθε πονηρός και επιτήδειος αντίπαλος. Αυτοί ήταν πάντα οι Έλληνες, διηρημένοι, αλίμονο και πάντα αντρίκειοι, χωρίς πονηρία και επιτηδειότητα, αν εξαιρέσουμε τον Οδυσσέα. Τώρα ή μόνη μας ελπίδα, είναι ή πίστη μας, ότι ή αλή¬θεια και το δίκαιο θα επικρατήσουν. Άραγε πιστεύουμε και σ' αυτό, ή διέπει τη σκέψη μας ο καιροσκοπισμός και ή μι¬κροπολιτική; Πώς λοιπόν να καταλάβουν οι άλλοι, τι ακριβώς θέλουμε, αν διαρκώς πειραματιζόμαστε και αυτο¬σχεδιάζουμε; Πώς νά μας πάρουν στα σοβαρά υπ' όψη τους;
Ακόμα και τώρα, έστω δώδεκα παρά πέντε, ή λύση του προβλήματος με το όνομα των Σκοπιανών, βρίσκεται στα χέρια μας. Από μας εξαρτάται. "Αν θα ξεπουλήσουμε το όνομα της Μακεδονίας μας, αντί οποιουδήποτε ανταλλάγματος, είναι άλλο θέμα. Κανείς όμως δεν θα μπορέσει να δικαιολογηθεί, ότι δεν γινόταν αλλιώς, γιατί ή άγνοια δεν αποτελεί επιχείρημα. Γι' αυτό θα πρέπει νά το συνει¬δητοποιήσουμε πρώτα εμείς, ότι το όνομα «Μακεδονία» μόνον εμείς «μπορούμε» νά το παραχωρήσουμε είτε από αγνοία, είτε από ανικανότητα. Γιατί κανείς δεν διανοείται, νά παραιτηθεί από τα απαράγραπτα δικαιώματα του, από την ιστορία του και από τον πολιτισμό του. Αυτή είναι ή απλή, ξεκάθαρη αλήθεια, ο διαμαντένιος κόφτης των αμφι¬βολιών, όπως θα έλεγαν στην Άπω 'Ανατολή.
Απ’ το βιβλίο «Ένας ήσυχος άνθρωπος» «Εκδόσεις των Φίλων»
6.2.19
Η δυσκολία να γνωρίσουμε τον εαυτό μας
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Αν και γνωρίζουμε πολλά γύρω από τον εαυτό μας, στην πραγματικότητα τον ίδιο δεν τον γνωρίζουμε. Γνωρίζουμε π.χ.ότι η γνώση του εαυτού είναι προϋπόθεση της γνώσης του Θεού, η αυτογνωσία είναι θεογνωσία, ότι πρέπει να προσέχουμε τον εαυτό μας, ότι η γνώση του εαυτού είναι ο θησαυρός μας, ότι είναι κρυμμένος μέσα μας κ.ά.
Αν ανταλλάξουμε τη γνώση του εαυτού με τη χάρη του Θεού, θα καταλάβουμε ότι η γνώση του εαυτού δεν πηγαίνει εκεί όπου δεν δέχονται τη χάρη του Θεού και δεν συμπράττουν αφαιρώντας τα στοιχεία εκείνα, που την εμποδίζουν να τους επισκεφθεί.
Ένας ακόμα σπουδαίος λόγος, για τον οποίο είναι δύσκολο να γνωρίσουμε τον εαυτό μας είναι ότι γνωρίζοντας τον κρυμμένο θησαυρό μας ,πρέπει ναι μπορούμε και να τον φυλάξουμε από τον εχθρό του ανθρώπου, το διάβολο.
Αν δεν μπορούμε να φυλάξουμε τον κρυμμένο θησαυρό μας, θα είναι πιο ασφαλής, αν δεν γνωρίζουμε ποιός είναι και που βρίσκεται.
Η Παραβολή του Ιησού για αυτόν που βρίσκει ένα θησαυρό, κρυμμένο μέσα σ΄ένα αγρό , πουλάει ό,τι έχει και αγοράζει τον αγρό με τον κρυμμένο θησαυρό, υπονοεί οπωσδήποτε τον θησαυρό της γνώσης του εαυτού.
Στην επιστολή του προς τους Γαλάτας, ο Απόστολος Παύλος, τους γράφει πως γνωρίζουν τον Θεό ή μάλλον πως ο Θεός τους
γνωρίζει. Ότι η γνώση του Θεού συμβαδίζει με τα ισχυρά στοιχεία του εαυτού τους, δηλαδή με τον εαυτό τους.
Ο Άγιος Γρηγόριος λέει πως ο Μωυσής αναζητούσε τη γνώση του εαυτού, ώστε δε χρειαζόταν να ρωτήσει τους άλλους. Ο Μωυσής, παρασκεύαζε μόνος του το θείο ποτό, όπως ονομάζει τη γνώση του εαυτού.
moschoblog.blogspot.com
Αν και γνωρίζουμε πολλά γύρω από τον εαυτό μας, στην πραγματικότητα τον ίδιο δεν τον γνωρίζουμε. Γνωρίζουμε π.χ.ότι η γνώση του εαυτού είναι προϋπόθεση της γνώσης του Θεού, η αυτογνωσία είναι θεογνωσία, ότι πρέπει να προσέχουμε τον εαυτό μας, ότι η γνώση του εαυτού είναι ο θησαυρός μας, ότι είναι κρυμμένος μέσα μας κ.ά.
Αν ανταλλάξουμε τη γνώση του εαυτού με τη χάρη του Θεού, θα καταλάβουμε ότι η γνώση του εαυτού δεν πηγαίνει εκεί όπου δεν δέχονται τη χάρη του Θεού και δεν συμπράττουν αφαιρώντας τα στοιχεία εκείνα, που την εμποδίζουν να τους επισκεφθεί.
Ένας ακόμα σπουδαίος λόγος, για τον οποίο είναι δύσκολο να γνωρίσουμε τον εαυτό μας είναι ότι γνωρίζοντας τον κρυμμένο θησαυρό μας ,πρέπει ναι μπορούμε και να τον φυλάξουμε από τον εχθρό του ανθρώπου, το διάβολο.
Αν δεν μπορούμε να φυλάξουμε τον κρυμμένο θησαυρό μας, θα είναι πιο ασφαλής, αν δεν γνωρίζουμε ποιός είναι και που βρίσκεται.
Η Παραβολή του Ιησού για αυτόν που βρίσκει ένα θησαυρό, κρυμμένο μέσα σ΄ένα αγρό , πουλάει ό,τι έχει και αγοράζει τον αγρό με τον κρυμμένο θησαυρό, υπονοεί οπωσδήποτε τον θησαυρό της γνώσης του εαυτού.
Στην επιστολή του προς τους Γαλάτας, ο Απόστολος Παύλος, τους γράφει πως γνωρίζουν τον Θεό ή μάλλον πως ο Θεός τους
γνωρίζει. Ότι η γνώση του Θεού συμβαδίζει με τα ισχυρά στοιχεία του εαυτού τους, δηλαδή με τον εαυτό τους.
Ο Άγιος Γρηγόριος λέει πως ο Μωυσής αναζητούσε τη γνώση του εαυτού, ώστε δε χρειαζόταν να ρωτήσει τους άλλους. Ο Μωυσής, παρασκεύαζε μόνος του το θείο ποτό, όπως ονομάζει τη γνώση του εαυτού.
moschoblog.blogspot.com
5.2.19
Προσέχοντας τον εαυτό
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Στα νησιά και στα παραθαλάσσια μέρη, έχουμε παντού την αίσθηση της θάλασσας έστω κι αν δεν την βλέπουμε και δεν την ακούμε. Με την αίσθηση της θάλασσας στα παραθαλάσσια μέρη, μοιάζει η αίσθηση της παρουσίας του Ιησού, την ώρα της Προσευχής του Ιησού. Δεν βλέπουμε τον Ιησού, αλλά νιώθουμε με όλο μας το είναι την αγαπημένη παρουσία Του.
Με την μνήμη του Θεού άρχισε η ανθρωπότητα να προσεύχεται στο Θεό. Ο πρώτος άνθρωπος που επικαλέστηκε το Όνομα του Θεού ως προσευχή είναι ο Ενώς. Έκτοτε μέχρι σήμερα οι άνθρωποι επικαλούνται το όνομα του Θεού, δηλαδή θυμούνται το Θεό.
Πρόσεχε, λέει κάπου η Γραφή, να μη γίνει μέσα σου «ρήμα αργόν». (Πρόσεχε μην και υπάρχει κρυμμένος στην καρδιά σου άδικος λόγος). Να έχουμε την προσοχή στραμμένη στην καρδιά μας, για να μη γεννηθή εκεί άδικος λόγος, γιατί ο άδικος λόγος διώχνει την αίσθηση της παρουσίας του Θεού.
Στο βιβλίο του Pierre Hadot «Τι είναι η Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία», στο κεφάλαιο «ο Χριστιανισμός ως αποκεκαλυμμένη φιλοσοφία» διαβάζουμε για την προσοχή του εαυτού: «Είναι προφανές ότι αυτή η προσοχή στον εαυτό είναι στην πραγματικότητα μια μεταστροφή, ένας προσανατολισμός, μια στροφή προς το ανώτερο μέρος του εαυτού (,,,) Το πρόσεχε τον εαυτό σου σημαίνει να αφυπνίσουμε μέσα μας τις λογικές αρχές της σκέψης και της πράξης που ο Θεός εναπόθεσε στην ψυχή μας. Σημαίνει δηλαδή να φροντιζουμε το πνεύμα μας και την ψυχή μας, εξετάζοντας τη συνείδησή μας και γνωρίζοντας τον εαυτό μας.» Pierre Handot, Τί είναι η Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία, Εκδ. ΙΔΙΚΤΟΣ,
Στα νησιά και στα παραθαλάσσια μέρη, έχουμε παντού την αίσθηση της θάλασσας έστω κι αν δεν την βλέπουμε και δεν την ακούμε. Με την αίσθηση της θάλασσας στα παραθαλάσσια μέρη, μοιάζει η αίσθηση της παρουσίας του Ιησού, την ώρα της Προσευχής του Ιησού. Δεν βλέπουμε τον Ιησού, αλλά νιώθουμε με όλο μας το είναι την αγαπημένη παρουσία Του.
Με την μνήμη του Θεού άρχισε η ανθρωπότητα να προσεύχεται στο Θεό. Ο πρώτος άνθρωπος που επικαλέστηκε το Όνομα του Θεού ως προσευχή είναι ο Ενώς. Έκτοτε μέχρι σήμερα οι άνθρωποι επικαλούνται το όνομα του Θεού, δηλαδή θυμούνται το Θεό.
Πρόσεχε, λέει κάπου η Γραφή, να μη γίνει μέσα σου «ρήμα αργόν». (Πρόσεχε μην και υπάρχει κρυμμένος στην καρδιά σου άδικος λόγος). Να έχουμε την προσοχή στραμμένη στην καρδιά μας, για να μη γεννηθή εκεί άδικος λόγος, γιατί ο άδικος λόγος διώχνει την αίσθηση της παρουσίας του Θεού.
Στο βιβλίο του Pierre Hadot «Τι είναι η Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία», στο κεφάλαιο «ο Χριστιανισμός ως αποκεκαλυμμένη φιλοσοφία» διαβάζουμε για την προσοχή του εαυτού: «Είναι προφανές ότι αυτή η προσοχή στον εαυτό είναι στην πραγματικότητα μια μεταστροφή, ένας προσανατολισμός, μια στροφή προς το ανώτερο μέρος του εαυτού (,,,) Το πρόσεχε τον εαυτό σου σημαίνει να αφυπνίσουμε μέσα μας τις λογικές αρχές της σκέψης και της πράξης που ο Θεός εναπόθεσε στην ψυχή μας. Σημαίνει δηλαδή να φροντιζουμε το πνεύμα μας και την ψυχή μας, εξετάζοντας τη συνείδησή μας και γνωρίζοντας τον εαυτό μας.» Pierre Handot, Τί είναι η Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία, Εκδ. ΙΔΙΚΤΟΣ,
4.2.19
ΣΧΙΣΕ ΤΙΣ ΔΙΑΣΤΡΑΜΜΕΝΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ (ΗΣΑΪΑΣ 58,6)
Μόσχος Λαγκουβάρδος
"λέγει Κύριος, λύε πάντα σύνδεσμον αδικίας,
διάλυε στραγγαλιάς βιαίων συναλλαγμάτων,
απόστελλε τεθραυσμένους εν αφέσει
και ΠΑΣΑΝ ΣΥΓΓΡΑΦΗΝ ΑΔΙΚΟΝ ΔΙΑΣΠΑ."
(Λέγει ο Κύριος λύε κάθε δεσμόν και σύνδεσμον
με την αδικίαν.
ΑΚΥΡΩΣΕ ΚΑΙ ΣΧΙΣΕ ΤΑΣ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΑΣ
ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ,
τας οποίας δια βίας και εξαναγκασμού έχεις συνάψει
με τους άλλους.
Στείλε ελεύθερους τους συντετριμμένους από τον πόνο
και την συμφορά, και ΚΑΘΕ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΝ
ΑΔΙΚΟΥ ΣΥΝΑΛΛΑΓΗΣ ΣΧΙΣΕ ΤΟ.)
moschoblog.blogspot.com
"λέγει Κύριος, λύε πάντα σύνδεσμον αδικίας,
διάλυε στραγγαλιάς βιαίων συναλλαγμάτων,
απόστελλε τεθραυσμένους εν αφέσει
και ΠΑΣΑΝ ΣΥΓΓΡΑΦΗΝ ΑΔΙΚΟΝ ΔΙΑΣΠΑ."
(Λέγει ο Κύριος λύε κάθε δεσμόν και σύνδεσμον
με την αδικίαν.
ΑΚΥΡΩΣΕ ΚΑΙ ΣΧΙΣΕ ΤΑΣ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΑΣ
ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ,
τας οποίας δια βίας και εξαναγκασμού έχεις συνάψει
με τους άλλους.
Στείλε ελεύθερους τους συντετριμμένους από τον πόνο
και την συμφορά, και ΚΑΘΕ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΝ
ΑΔΙΚΟΥ ΣΥΝΑΛΛΑΓΗΣ ΣΧΙΣΕ ΤΟ.)
moschoblog.blogspot.com
1.2.19
O ελληνικός ορθόδοξος τρόπος ζωής;
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Η Ορθοδοξία είναι τρόπος ζωής. Είναι ένα αμάλγαμα του Ελληνισμού και της Χριστιανικής Διδασκαλίας. Η έννοια του Ελληνικού δεν είναι αυτή του Ελλαδικού. Ο Ελλαδικός δεν έχει δικό του τρόπο ζωής. Ένας δικηγόρος των Αθηνών π.χ. δε διαφέρει στον τρόπο που ζει από έναν δικηγόρο του Τόκυο, της Νέας Υόρκης ή της Μαδρίτης. Ενώ η έννοια του Ελληνισμού είναι διαφορετική. Διαφορετικός είναι επίσης ο τρόπος ζωής σύμφωνα με την Ελληνική Ορθόδοξη Παράδοση από τον τρόπο ζωής των άλλων παραδόσεων.
Πώς ζούμε ως ελληνο-ορθόδοξοι χριστιανοί; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν μπορεί να δοθεί επιγραμματικά, διότι το θέμα αυτό είναι τεράστιο, αφού αναφέρεται στον τρόπο ζωής που ισχύει εκατοντάδες χρόνια όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλον αυτόν τον κόσμο, που για να διακρίνεται από τον δυτικό κόσμο, ονομάζεται "Ανατολή".
Με δυο λόγια, εντελώς σχηματικά η απάντηση στο ερώτημα πώς ζούμε οι ελληνο-ορθόδοξοι χριστιανοί της Ανατολής είναι αυτή: Ζούμε βλέποντας τα πράγματα με το πνεύμα του Χριστού, από την άποψη της σωτηρίας της ψυχής.
Η ενατένιση των πραγμάτων από ψηλά είναι η ουσία της στωικής φιλοσοφίας, η οποία είχε επηρεάσει αυτούς που ασπάζονταν τη Διδασκαλία του Χριστού.
Ανάλογες επδράσεις με αυτήν υπάρχουν και άλλες, ώστε μπορούμε να λέμε πως οι Έλληνες φιλόσοφοι προ Χριστού είναι οι προ Χριστού χριστιανοί.
Ρώτησα μια φορά μία γριά χωρική στην Εκκλησία, πώς θεραπεύουμε τις αναμνήσεις που μας βασανίζουν; Και η αγράμματη αυτή Ελληνίδα μου απήντησε: "Τις ξαναζούμε με το Χριστό". Η γυναίκα αυτή αν και αγράμματη, γνώριζε από τους βίους των Αγίων, ότι βλέποντας τις αναμνήσεις μας υπό το πνεύμα του Χριστού, θεραπεύονται.
Μια συνοπτική εικόνα του ορθόδοξου τρόπου ζωής δίνει ο Κλήμης ο Αλεξανδρινός, Έλληνας Πατέρας της Εκκλησίας. : "Είναι απαραίτητο ο θεϊκός νόμος να εμπνέει δέος (φόβος Θεού), έτσι ώστε ο φιλόσοφος να κατακτήσει και να διατηρήσει την ησυχία της ψυχής (αμεριμνεία), χάρη στη φρόνηση (ευλάβεια) και την προσοχή στον εαυτό (ή φροντίδα του εαυτού). (Pierre Hadot, "Τί είναι η Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία" Εκδ.Ίνδυκτος, σελ.326)
moschoblog.blogspot.com
ΕΤΤΙΚΕΤΕΣ:
Η Ορθοδοξία τρόπος ζωής
Ελληνισμός
Ελλαδισμός
Ανατολή
Στωική φιλοσοφία
Η Ορθοδοξία είναι τρόπος ζωής. Είναι ένα αμάλγαμα του Ελληνισμού και της Χριστιανικής Διδασκαλίας. Η έννοια του Ελληνικού δεν είναι αυτή του Ελλαδικού. Ο Ελλαδικός δεν έχει δικό του τρόπο ζωής. Ένας δικηγόρος των Αθηνών π.χ. δε διαφέρει στον τρόπο που ζει από έναν δικηγόρο του Τόκυο, της Νέας Υόρκης ή της Μαδρίτης. Ενώ η έννοια του Ελληνισμού είναι διαφορετική. Διαφορετικός είναι επίσης ο τρόπος ζωής σύμφωνα με την Ελληνική Ορθόδοξη Παράδοση από τον τρόπο ζωής των άλλων παραδόσεων.
Πώς ζούμε ως ελληνο-ορθόδοξοι χριστιανοί; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν μπορεί να δοθεί επιγραμματικά, διότι το θέμα αυτό είναι τεράστιο, αφού αναφέρεται στον τρόπο ζωής που ισχύει εκατοντάδες χρόνια όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλον αυτόν τον κόσμο, που για να διακρίνεται από τον δυτικό κόσμο, ονομάζεται "Ανατολή".
Με δυο λόγια, εντελώς σχηματικά η απάντηση στο ερώτημα πώς ζούμε οι ελληνο-ορθόδοξοι χριστιανοί της Ανατολής είναι αυτή: Ζούμε βλέποντας τα πράγματα με το πνεύμα του Χριστού, από την άποψη της σωτηρίας της ψυχής.
Η ενατένιση των πραγμάτων από ψηλά είναι η ουσία της στωικής φιλοσοφίας, η οποία είχε επηρεάσει αυτούς που ασπάζονταν τη Διδασκαλία του Χριστού.
Ανάλογες επδράσεις με αυτήν υπάρχουν και άλλες, ώστε μπορούμε να λέμε πως οι Έλληνες φιλόσοφοι προ Χριστού είναι οι προ Χριστού χριστιανοί.
Ρώτησα μια φορά μία γριά χωρική στην Εκκλησία, πώς θεραπεύουμε τις αναμνήσεις που μας βασανίζουν; Και η αγράμματη αυτή Ελληνίδα μου απήντησε: "Τις ξαναζούμε με το Χριστό". Η γυναίκα αυτή αν και αγράμματη, γνώριζε από τους βίους των Αγίων, ότι βλέποντας τις αναμνήσεις μας υπό το πνεύμα του Χριστού, θεραπεύονται.
Μια συνοπτική εικόνα του ορθόδοξου τρόπου ζωής δίνει ο Κλήμης ο Αλεξανδρινός, Έλληνας Πατέρας της Εκκλησίας. : "Είναι απαραίτητο ο θεϊκός νόμος να εμπνέει δέος (φόβος Θεού), έτσι ώστε ο φιλόσοφος να κατακτήσει και να διατηρήσει την ησυχία της ψυχής (αμεριμνεία), χάρη στη φρόνηση (ευλάβεια) και την προσοχή στον εαυτό (ή φροντίδα του εαυτού). (Pierre Hadot, "Τί είναι η Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία" Εκδ.Ίνδυκτος, σελ.326)
moschoblog.blogspot.com
ΕΤΤΙΚΕΤΕΣ:
Η Ορθοδοξία τρόπος ζωής
Ελληνισμός
Ελλαδισμός
Ανατολή
Στωική φιλοσοφία