Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Το πνεύμα του Θεού είναι χαρούμενο, ειρηνικό. Απόδειξη ότι χαιρόμαστε με το καλό. Ευγνωμονούμε τις δυνάμεις της ζωής που νικούν τη φθορά και το θάνατο. ‘Εχουμε επίγνωση αυτής της αδιάκοπης νικηφόρας μάχης. Το άγχος, η ζήλια, η λαγνεία. ο φόβος του θανάτου είναι επιπρόσθετα.
Ο Δαβίδ ονομάζει αυτά τα στοιχεία, που ο Αριστοτέλης θεωρεί επιπρόσθετα, «αμαρτωλούς της γης». Το πρωί, λέει στον 100ό ψαλμό του, σκότωνα όλους τους αμαρτωλούς της γης. «Εις τα πρωίας απέκτεινον πάντας τους αμααρτωλούς της γης, του εξολοθρεύσαι εκ πόλεως Κυρίου πάντας τους εργαζομένους την ανομίαν»
Διάβαζα, διάβαζα, ποτέ δεν χόρτασα το διάβασμα. Αλλά ό,τι έμαθα δεν είναι από τα βιβλία. Ο μακαρίτης ο φίλος μου παπα-Ηλίας, έλεγε πάντα : ό,τι έμαθα, ό,τι έπαθα. Από δω και πέρα, ακούγοντας τη συμβουλή του σοφού ιερέα, πορεύομαι με οδηγό τις πνευματικές εμπειρίες της Εκκλησίας και τις δικές μου. Λέω στον εαυτό μου: «Είσαι θλιμμένος; Προσευχήσου. Η επίκληση του ονόματος του Ιησού θ’ αλείψει με βάλσαμο την πληγή σου. Θα μαλακώσει τη θλίψη της άγνοιάς σου.»
Το ερώτημα «ποιοί είμαστε;» δεν έχει απάντηση, στον αινιγματικό αυτό κόσμο, όπου ζούμε, αν δεν φθάσουμε στην πλήρη άγνοια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου